21-11-2024 Για τον Νίκο Ρωμανό.

Όπως αναφέρω και στο χθεσινό (20/11/2024), παραπάνω, βίντεο, το οποίο το αναγνωστικό κοινό είναι απαραίτητο να το παρακολουθήσει, το θέμα, με το οποίο ασχολούμαι, σήμερα, είναι ένα πολύ δύσκολο βγει, για να εορτάσουν την ονομαστική εορτή του  θέμα. Αφορά την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, που όπως βλέπουμε και στην, παραπάνω, φωτογραφία, σε ηλικία, μόλις 15 ετών, τον Δεκέμβριο του 2008, κουβάλησε το φέρετρο του νεκρού φίλου του, του 16χρονου Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου, ο οποίος, το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, πέθανε, στα χέρια του Νίκου Ρωμανού, δολοφονημένος, από  τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα, που πυροβόλησε την παρέα των νεαρών, που είχαν βγει, για να εορτάσουν την ονομαστική εορτή του Ρωμανού. 

Αυτά έγιναν, τότε και είναι γεγονός ότι σημάδεψαν την ψυχοσύνθεση του εφήβου, εκείνη την εποχή, Νίκου Ρωμανού, σε βαθμό καθοριστικό. Ένα απόμακρο αποτέλεσμα εκείνης της δολοφονίας είναι και το περιστατικό, που αφορά την τωρινή σύλληψη του νεαρού άνδρα, πλέον, Νίκου Ρωμανού που, τώρα πια, είναι 31 ετών, για την υπόθεση της ανατίναξης του διαμερίσματος, στην οδό Αρκαδίας των Αμπελοκήπων της Αθήνας, στις 31/10/2024, το οποίο χρησιμοποιήθηκε, ως αποθήκη εκρηκτικών υλών, από μία παράνομη ένοπλη οργάνωση, για συμμετοχή, στην οποία συνελήφθη, πριν 3 ημέρες (στις 18/11/2024), ο Νίκος Ρωμανός, επειδή η αντιτρομοκρατική υπηρεσία βρήκε - ή υποτίθεται ότι βρήκε - ένα δακτυλικό αποτύπωμα του Νίκου Ρωμανού, σε μια σακούλα, που περιείχε ένα πιστόλι και η οποία βρέθηκε, μέσα, στο ανατιναγμένο διαμέρισμα.

Αυτά έγιναν, τότε, τον Δεκέμβριο του 2008, που ο Νίκος Ρωμανός ήταν έφηβος 15 ετών και αυτά συμβαίνουν, τώρα, το 2024, που ο Νίκος Ρωμανός είναι άνδρας 31 ετών, με ένα ορατό νήμα να συνδέει τα δυο περιστατικά.

Με αυτό το νήμα, που φαίνεται να συνδέει τα δυο αυτά απόμακρα, χρονικά, γεγονότα, ασχολούμαι, στο αρχικό βίντεο του παρόντος δημοσιεύματος, όσο πιο διεξοδικά γίνεται, εξετάζοντας και το φλέγον ζήτημα της χρήσης της ένοπλης δράσης, δηλαδή της ατομικής τρομοκρατίας, αλλά και της οργανωμένης τρομοκρατίας, στις παρούσες συνθήκες, εργαλεία τα οποία θεωρώ ως, εν τέλει, αναποτελεσματικά, εφόσον χρησιμοποιούνται, με στόχους, οι οποίοι ξεπερνούν την ατομική εκδίκηση, στο δικαιολογημένο αίσθημα της αδικίας και προσανατολίζονται, στην κοινωνικοαπελευθερωτική αλλαγή και σε μια κοινωνία χωρίς την υπόσταση των κρατικών θεσμών.

Το βίντεο, με το οποίο αρχίζει το σημερινό δημοσίευμα είναι, απολύτως, αναλυτικό και επεξηγηματικό των θέσεων και των απόψεων, που παρουσιάζω, σε αυτό το βίντεο το οποίο επαναλαμβάνω ότι είναι πολύ χρήσιμο και φυσικά, είναι απαραίτητο οι αναγνώστες να το παρακολουθήσουν, για να σχηματίσουν γνώμη, για το περιεχόμενό του, τις θέσεις, τις τοποθετήσεις και τις απόψεις μου, για το θέμα αυτό, που είναι πολύ δύσκολο, είναι, μάλιστα, δυσχερέστατο και αφορά, αλλά και ξεπερνά, ως ατομική περίπτωση, τον Νίκο Ρωμανό, αφού ασχολούμαι, με το φαινόμενο της αστυνομικής αυθαιρεσίας, που προσδιορίζει το περιεχόμενο του ορισμού της μπατσιστικής συμπεριφοράς, απέναντι στους πολίτες, την ατομική και την οργανωμένη ομαδική ένοπλη δράση, δηλαδή, με το τρομοκρατικό φαινόμενο, σε συνθήκες κοινωνικού κενού, αλλά και την ανάγκη, για την προσαρμογή, την διαχείρηση και την κανονικοποίηση των βαρύτατων αισθημάτων της αδικίας και της εκδίκησης.

Ως εκ τούτου, το συμπέρασμα, στο οποίο έχω καταλήξει, πέραν των παραπάνω, είναι ότι δεν αξίζει να χάσει, ή να χαλάσει και να ξοδέψει κάποιος την ζωή του, προς χάριν κάποιου ιδανικού, όσο υψηλή θέση και αν έχει αυτό το ιδανικό, αυτή η ιδέα, στο αξιακό σύστημα των ανθρώπων.

Τα όποια “ιδανικά” και οι ιδέες, που έχουμε, δεν πρέπει, εν τέλει, ουδέποτε, να λησμονούμε ότι αποτελούν μια ψευδή συνείδηση, που, εξ ορισμού, είναι στρεβλή. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι ιδέες (πολύ περισσότερο, από τα “ιδανικά”) στερούνται αξίας, αλλά ότι πρέπει να έχουν μια αναλογική αξιολογική θέση, στην ζωή μας, η οποία, «στο τέλος της ημέρας» είναι, που αποτελεί μια πολύ σημαντική αυταξία, διότι αυτή η ζωή έχει προτεραιότητα και δεν πρέπει να την αγνοούμε, να την παραμερίζουμε, ή να την τοποθετούμε, σε θέση  ήσσονος σημασίας.

Δεν έχω σκοπό να κουράσω, με πολυλογίες, το όποιο αναγνωστικό κοινό θελήσει να διαβάσει το κείμενο αυτό. Δεν χρειάζεται. Τα όσα έγραψα είναι αρκετά. Γι’ αυτό και προτρέπω, για μια, ακόμη φορά, το αναγνωστικό κοινό να παρακολουθήσει το αρχικό βίντεο του παρόντος δημοσιεύματος.