1930.
1925, 1927, 1930. Αθήνα. Πλατεία Ομονοίας. Άποψη του εργοταξίου του σταθμού του ΗΣΑΠ.
Η κατασκευή του υπόγειου σταθμού της Ομονοίας, όπως φαινόταν, κατά την κατασκευή του, από την οδό Σταδίου.
Απέναντι, η οδός Αγίου Κωνσταντίνου, στην αριστερή γωνία το ξενοδοχείο “Φάρος”, στο ισόγειό του, φιλοξενούσε, από το 1919, το γνωστό φαρμακείο του Μπακάκου, γνωστό και ως σημείο συναντήσεων.
Το 1939, στην θέση του, θα γίνει το νέο πολυώροφο «μέγαρο Αντρικίδη», και το πολυώροφο φαρμακείο του Πέτρου Μπακάκου.
Το φαρμακείο υπάρχει και σήμερα και βρίσκεται, ακριβώς δίπλα, από το γνωστό γωνιακό κτήριο, επί της οδού Αγίου Κωνσταντίνου αριθμός 3.
Στην δεξιά, απέναντι, γωνία, το ξενοδοχείο «Πάνθεον», πρώην ξενοδοχείο "Ελλάς''.
Δίπλα δεξιά, το θέατρο Κοτοπούλη, μετέπειτα (κινηματογράφος "Κρόνος"1937 - 1948) και κινηματογράφος "Κοτοπούλη''), (κατεδάφιση το 1974), όπου, το 1978-1985, θα ανεγερθεί το Ξενοδοχείο "La Mirage".
Στις ανέκδοτες φωτογραφίες, από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ) βλέπουμε τις εργασίες κατασκευής και το μεγάλο εργοτάξιο, που ταλαιπώρησε τους Αθηναίους, ειδικά, από το 1928 μέχρι το 1930.
Οι αντιδράσεις, αλλά και η γκρίνια, για την καταστροφή της όμορφης πλατείας των Αθηνών, ήσαν έντονες.
Το τεράστιο, για την εποχή, εργοτάξιο είχε διαταράξει την ισορροπία, στην καθημερινότητα της πόλης, είχε μειώσει την πελατεία, στα θρυλικά ζαχαροπλαστεία και στα καταστήματα της περιοχής και είχε δημιουργήσει πολλές αντιπαραθέσεις.
Δεν ήσαν και λίγοι αυτοί, που αμφέβαλλαν, για το αν ήταν ασφαλής η μεταφορά του, σε τούνελ. «Θέλουν να μας πετάξουν, μέσα σε ένα πηγάδι» ή «η σήραγξ μοιάζει, σαν καρμανιόλα» έγραφαν, εκείνη την εποχή, για τον επικείμενο υπόγειο σταθμό.
Στις φωτογραφίες, από το αρχείο των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών-Πειραιώς (ΗΣΑΠ), βλέπουμε, επίσης, εικόνες, από το εργοτάξιο της εποχής, που μας δίνουν, έντονα, την εικόνα της παλιάς Αθήνας.
1930 Αθήνα. Οδός Πατησίων, μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο.
1930. Αθήνα. Το Μέγαρο Παπούδωφ, στην γωνία της Πανεπιστημίου, με την Βασιλίσσης Σοφίας.
1930 Αθήνα. Ακρόπολη. Ωδείο Ηρώδου Αττικού, ή Ηρώδειο.
Γνωστό και ως Ηρώδειο, είναι αρχαίο ωδείο της ρωμαϊκής περιόδου, που βρίσκεται, στην νοτιοδυτική πλαγιά της Ακρόπολης των Αθηνών. Χτίστηκε, με ταχύτατο ρυθμό, με δαπάνες του Ηρώδη του Αττικού, κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., προς τιμήν της συζύγου του Ασπασίας Αννίας Ρηγίλλης, η οποία πέθανε το 160 μ.Χ.. Ο προορισμός του οικοδομήματος ήταν, κατά κύριο λόγο, οι μουσικές εκδηλώσεις και για τον λόγο αυτόν, ονομάστηκε Ωδείο. Η ανάγκη της ανέγερσής του προέκυψε, μετά την κατάρρευση του Ωδείου, που είχε κτιστεί, στο κέντρο της αρχαίας αγοράς της Αθήνας, από τον στρατηγό του Αυγούστου, τον Αγρίππα, περί το 15 π.Χ., και εκείνο, σε αντικατάσταση του, ακόμη, παλαιότερου Ωδείου του Περικλή, που είχε πυρπολήσει ο Σύλλας, το 85 π.Χ.
Ο χώρος, που προοριζόταν, για το κοινό, είχε 32 σειρές, από μαρμάρινες κερκίδες και η χωρητικότητά του ήταν της τάξης των 5000, περίπου, θεατών. Όπως και στα θέατρα της ρωμαϊκής εποχής, η ορχήστρα είχε ημικυκλικό σχήμα. Το σκηνικό οικοδόμημα βρισκόταν υπερυψωμένο, στο βάθος της σκηνής και είχε τρεις ορόφους, δύο εκ των οποίων διατηρούνται, μέχρι σήμερα, σε ύψος 28 μέτρων. Το ωδείο ήταν στεγασμένο, με ξύλινη οροφή, από ξύλο κέδρου.
1934 Αθήνα. Αεροφωτογραφία της Ομόνοιας.
1934 Καλλιθέα. Αντικατάσταση γραμμών του τραμ.
1940 Καλλιθέα. Η πηγή Καλιρρόη, στον Ιλισό ποταμό.
1936. Αφίσα της “σοβιετικής” εποχής, με τον ιδρυτη του «σταχανοβισμού» Αλεκσέι Σταχάνωφ να χειροκροτεί τον Ιωσήφ Στάλιν.
1930 - 1950 Ο ζευγάς. Από το αναγνωστικό της Β’ Δημοτικού.
1938 Παλαιά Κοκκινιά. Αρμένισσες πρόσφυγες, από την Μικρά Ασία.
1950. Αθήνα, Πανεπιστημίου και Αιόλου (Χαυτεία).
Πλάνο από το Ξενοδοχείο «ΕΞΕΛΣΙΟΡ» Excelsior.
Η οδός Πανεπιστημίου, με ράγες του τραμ (έως το 1953).
Αριστερά, εκεί που στρίβει το τρόλεϊ, είναι η αρχή της οδού Πατησίων, δεξιά, η προέκταση της είναι η αρχή της οδού Αιόλου.
1950 (αρχές δεκαετίας). Πειραιάς, λιμάνι. Από την πλατεία Καραϊσκάκη.
Έργα εκβάθυνσης και διαμόρφωσης του λιμανιού.
Στο βάθος, η ακτή Μιαούλη, από αριστερά, το Μέγαρο του ΝΑΤ, το Δημοτικό Θέατρο, το Δημαρχείο, ο κήπος Θεμιστοκλέους (Τινάνειος), ο Άγιος Σπυρίδων.
1892. Το λιμάνι του Πειραιά.Το λιμάνι του Πειραιά είναι το μεγαλύτερο της Ελλάδας και το δεύτερο μεγαλύτερο, μετά το λιμάνι της Βαλένθια της Μεσόγειου θάλασσας, αλλά και ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, τόσο σε κίνηση εμπορευματοκιβωτίων, όσο και επιβατών. Το λιμάνι του Πειραιά είναι το σημαντικότερο λιμάνι της Αττικής, από τα Αρχαϊκά χρόνια. Είναι ένας μεγάλος εργοδότης, στην περιοχή, με συνολικά, 1.002 υπαλλήλους. Το 2015 διακινήθηκαν, περίπου, 17.000 πλοία, ενώ εξυπηρετήθηκαν, περίπου, 17.5 εκ. επιβάτες.
Το 2015, το λιμάνι ήταν το έκτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη (ανάμεσα στα 20 μεγαλύτερα) ως προς τον αριθμό διέλευσης των επιβατών, το έκτο μεγαλύτερο στην Ευρώπη και το 26ο μεγαλύτερο στον κόσμο, ως προς τον ετήσιο όγκο των εμπορευματοκιβωτίων (Ε/Κ).
Από το 2020, το λιμάνι του Πειραιά ανήκει, κατά πλειοψηφία, στην COSCO με 67% των μετοχών (16% σε μεσεγγυητικές μετοχές). Το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) έχει το 7,14% των μετοχών. Το υπόλοιπο 25,86% ανήκει σε μη θεσμικούς επενδυτές.
1950 (δεκαετία) - 1983. Ο “Καρνάβαλος” της Ναυπάκτου. Αστικό λεωφορείο, που ένωνε την πολη, με τα χωριά, μεταφέροντας, ανθρώπους, πράγματα και ζώα. Τώρα είναι παροπλισμένο.
1941 - 1944 Max Merten. Κατοχή. O “χασάπης της Θεσσαλονίκης” μακέλεψε την μεγάλη και πλούσια εβραϊκή κοινότητα της πόλης, με την βοήθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σύμφωνα, με το, παραπάνω, έγγραφο, που δημοσίευσε, το 2005, η αμερικανική CIA.
1954 Θεσσαλονίκη. Οδός Τσιμισκή. Αριστερά, η οδός Κούσκουρα, δεξιά η οδός Ικτίνου.
1960 (αρχές δεκαετίας) Θεσσαλονίκη. Από την πλατεία Δικαστηρίων, έως την Αριστοτέλους.
6/11/2024 Θεσσαλονίκη. Ο Λευκός Πύργος και ο Θερμαϊκός.
1960 (δεκαετία) και τώρα, το 2024. Αθήνα, Σεπόλια. Πλατεία Αγίου Μελετίου.
Η αρχή της οδού Αγίου Μελετίου, (καταλήγει στην οδό Κυψέλης), μπροστά στον Ναό Αγίου Μελετίου, με μονοκατοικίες και διώροφα.Δεξιά, είναι η οδός Σεπολίων και αριστερά, συνεχίζει, ως Αυλώνος.
Τα ισόγεια καταστήματα. μπροστά, υπάρχουν και σήμερα.
1960 (δεκαετία). Αθήνα. Ταξί.
1963. Μαρούσι.
Από τον ηλεκτρικό σταθμό του Αμαρουσίου, στο βάθος, η Πεντέλη χιονισμένη.
Τα δύο διώροφα, που βλέπουμε, υπάρχουν και σήμερα, διατηρημένα.
1960 (τέλη δεκαετίας). Πειραιάς. Η Ακτή Μιαούλη.
Αριστερά, το σπίτι του ήρωα της Επανάστασης του 1821 Ανδρέα Μιαούλη, μπροστά, στην εκκλησία του Άγιου Σπυρίδωνα.
Η προτομή του Ανδρέα Μιαούλη, σήμερα, δεσπόζει, μπροστά από την εκκλησία.
Η κατεδάφιση έγινε, το 1969, από τον, τότε, δήμαρχο Αριστείδη Σκυλίτση.
Η υποτιθέμενη “”κατάρα” του σπιτιού του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη.
Η ιστορία του οικήματος, μπροστά από την εκκλησία του Αγίου και οι κακοτυχίες, που συνέβησαν, σε όποιον έμεινε, σε αυτό, θυμίζουν ταινία τρόμου.
Το νεοσύστατο κράτος, όταν, το 1835, συστάθηκε η πόλη του Πειραιά, τίμησε, με παραχώρηση γης, τον ναύαρχο της Επανάστασης Ανδρέα Μιαούλη, που, ως Κυβερνήτης του “ΕΛΛΑΣ”, βομβάρδισε το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα (μαζί με το ατμοκίνητο “ΚΑΡΤΕΡΙΑ”).
Αυτή η τύχη, λοιπόν, τον έφερε να αποκτά γη, ακριβώς, στο σημείο, που είχε βομβαρδίσει ο ίδιος!
Ο Μιαούλης επιθυμούσε την εγκατάστασή του, στον Πειραιά, καθώς λόγω του βαθμού του και της θέσης του, ήθελε να είναι, κοντά στο κέντρο λήψης αποφάσεων (στην Αθήνα), αλλά και συγχρόνως, να είχε, κοντά, τους συμπατριώτες του Υδραίους, οι οποίοι, την περίοδο εκείνη, είχαν αρχίσει να εγκαθίστανται, στον Πειραιά και μάλιστα, 500, εξ αυτών, είχαν, ήδη, δημιουργήσει την λεγομένη “Υδραίικη Συνοικία”.
Αφού, λοιπόν, ήταν εξαναγκασμένος, από διάφορες περιστάσεις, ο ναύαρχος Μιαούλης, ήθελε να αξιοποιήσει την γη, που του δόθηκε, τιμής ένεκεν, κατασκευάζοντας, εκεί, το μελλοντικό του σπίτι. Ωστόσο, Υδραίοι συμπολίτες του, αλλά και πολλοί άλλοι, όπως ο υπασπιστής του ο Αργυρόπουλος, παρενέβησαν, για να τον αποτρέψουν, παρά το γεγονός ότι είχε, ήδη, ξεκινήσει τις εργασίες.
Ο λόγος ήταν ότι δεν ήταν σωστό να υψώσει μια κατασκευή, μπροστά από τον ναό.
Θερμότερος όλων, σε επιμονή και ζήλο, μεταξύ εκείνων, που ήθελαν να αποτρέψουν τον Μιαούλη, ήταν ο ίδιος ο εργολάβος της κατασκευής της οικίας. Αλλά και άλλοι συμπολεμιστές και πρώην καπεταναίοι σύντροφοι του Μιαούλη τον απέτρεπαν, διαρκώς, παρακινώντας τον να ανταλλάξει την θέση, με μια άλλη, κοντά στην Λεωφόρο Σωκράτους, εντός των ορίων της Χιώτικης Συνοικίας. Ο Μιαούλης, όμως, ως Υδραίος, δεν ήθελε, καν, να ακούσει μια τέτοια πρόταση! “Ακούς εκεί” έλεγε “να με προτρέπουν, εγώ ο Υδραίος, να κατοικήσω, σε συνοικία Χίων!”
Ο Μιαούλης, με την σειρά του, επέμενε, στην επιλογή του και πίεζε, διαρκώς, τον εργολάβο. Και ενώ ευρίσκετο η κατασκευή, μόλις, στα θεμέλια, ο εργολάβος παραιτήθηκε! Όταν τον ρώτησαν, για την παραίτησή του, εκείνος είπε ότι είδε, στον ύπνο του, έναν καλόγερο, με την μορφή του Αγίου Σπυρίδωνα, που του έλεγε: “Εσύ θέλεις να κλείσεις το δικό μου σπίτι, αλλά δεν θα προλάβεις, γιατί θα πεθάνεις”.
Την εργασία ανέλαβε άλλος εργολάβος, ο οποίος επιχωμάτωσε το σημείο, που θα ανεγείρετο η οικία, τόσο ώστε, για να εισέλθει κάποιος στον μικρό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, πίσω της, όφειλε, όχι να ανέβει σκαλιά, όπως, συνήθως, συμβαίνει, με τις εισόδους των εκκλησιών, αλλά να κατέλθει κλίμακα, καθώς το σημείο επιχωμάτωσης είχε ανέβει, πολύ πάνω, από το επίπεδο του μικρού, ακόμη, ναού, που υπήρχε από πίσω.
Ακόμη και ο ίδιος ο Μιαούλης είχε προβληματιστεί, με αυτό τόσο, που, για μια στιγμή, οι φίλοι του πίστεψαν, πως θα υπαναχωρούσε, στην απόφασή του. Φαίνεται πως το όνειρο του πρώτου εργολάβου του Μιαούλη, τον είχε επηρεάσει, καθώς έφτασε κάποια στιγμή ο ναύαρχος να λέει, στον υπασπιστή του τον Αργυρόπουλο “Καλά, βρε αδελφέ, θα μου πει κάποια στιγμή ο Θεός. Τόση γη είχε ο Πειραιάς να φτιάξεις την οικία σου, την δική μου ήρθες να πάρεις;”
Ο Αργυρόπουλος, όμως, γνωρίζοντας τον πόθο του ναυάρχου να φτιάξει το σπίτι του, εκεί, τον δικαιολογούσε, σε τρίτους και ειδικά, στους Υδραίους, λέγοντάς τους, πως οι φρικτές μάχες, που είχε ζήσει ο Μιαούλης, κατά την διάρκεια της επανάστασης, του είχαν δημιουργήσει οράματα, να βλέπει καλογήρους και μοναστήρια και άλλα τέτοια εξωφρενικά όνειρα. Και οι άλλοι, που τον άκουγαν, έλεγαν : “Καλά, τί μας λες, τώρα; Ότι ο Μιαούλης είναι παράφρονας, ή ότι δεν υπάρχει Άγιος;”. Και ο Αργυρόπουλος δεν απαντούσε, ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο, παρά, μόνο, χαμογελούσε, κάπως, ειρωνικά. Την επομένη, όμως, ο Αργυρόπουλος αρρώστησε βαριά και ακριβώς, μετά από τρεις ημέρες, πέθανε!
Το Μέγαρο, στο μεταξύ, έφτανε, στο τέλος του και ο Μιαούλης είχε αποφασίσει να το διακοσμήσει, τοποθετώντας, στην κορυφή του, με συμμετρική διάταξη, τις τούρκικες οβίδες, που είχε, ως λάφυρο, από την ναυμαχία του Κάβου Γέροντα, καθώς ο ναυμάχος θεωρούσε, ως το τρόπαιο, από τα λάφυρα, που είχε συλλέξει. Και οι τούρκικες βόμβες λέγεται πως μπήκαν, κατά την θέληση του Μιαούλη, αλλά ο ίδιος δεν πρόλαβε να τις δει, από κοντά, καθώς πέθανε! Άφησε την τελευταία του πνοή, στις 11 Ιουνίου 1835 και θάφτηκε, στην δεξιά είσοδο του λιμανιού του Πειραιά.
Η προτομή του Ανδρέα Μιαούλη, σήμερα, δεσπόζει, μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, εκεί, που, κάποτε, έθετε τα θεμέλια μιας οικίας, που δεν μπόρεσε να μείνει ποτέ!
Στο μεταξύ η ιδιοκτησία της οικίας είχε αλλάξει, πολλές φορές, χέρια, φέρνοντας, κάθε φορά, κακή τύχη, σε όποιον έμενε, εκεί, ή την αξιοποιούσε, επαγγελματικά, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί, από τους Πειραιώτες, ως “σημάδι του Αγίου Σπυρίδωνα”. Για άλλους, ήταν, απλώς, γρουσουζιά, ή ατυχία.
Μετά την περίοδο Χατζοπούλου, το οίκημα δύο φορές καταστράφηκε, ολοκληρωτικά, από πυρκαγιά! Όταν κτίστηκε, εκ νέου, μετά την πυρκαγιά, δεν επρόκειτο, για το αρχικό Μέγαρο του Μιαούλη, που διέθετε αρχιτεκτονική αξία, αλλά, για κάτι υποδεέστερο, που δεν άξιζε να βρίσκεται, στην παραλιακή ζώνη του Πειραιά.
Στο μεταξύ, η “κατάρα” της οικίας συνεχίζονταν, αφού ο Στρατηγός Χατζηανέστης, θεωρήθηκε, τότε, ως ένας, από τους έξι, υπαίτιους της καταστροφής του 1922 και εκτελέστηκε, στο Γουδί ! Τελευταίος ιδιοκτήτης του οικήματος ήταν ο Γεώργιος Πειρουνάκης (απόστρατος αστυνομικός και υπουργός Επισιτισμού, στην κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολακογλου, κατά την διάρκεια της Κατοχής), που εκτελέστηκε, από τον ΕΛΑΣ.
Το οίκημα αυτό κατεδαφίστηκε, τελικώς, το 1969, από τον, τότε, δήμαρχο Αριστείδη Σκυλίτση και τελικώς, ο Άγιος Σπυρίδωνας απόκτησε την πολυπόθητη θέα, προς την θάλασσα.
1970 (δεκαετία). Αθήνα. Λαχειοπώλες, στην Ομόνοια.
2008 - 2023 Ελλάδα. Αρνητικό (-8%) το μέσο ισοδύναμο καθαρό εισόδημα. Μια καταστροφική 15ετια.
Σεπτέμβριος 1976. Αντίπαρος.
2024. Δύσκολη η πλοήγηση, στον, πλάτους 21 μέτρων, Ισθμό της Κορίνθου.
2024 Καλλονή, Λέσβιος. Amazing!!!
4/11/2024 Καστοριά. Χιονισμένη η πόλη.
2024. Οι 50 Πολιτείες των ΗΠΑ. Η υποτιθέμενη, ως πραγματική, οικονομική ισχύς (ΑΕΠ) κάθε χωριστής Πολιτείας των ΗΠΑ.
Είναι, απλώς, ενδεικτική, δεν είναι ακριβής, διότι δεν γνωρίζουμε τον τρόπο μέτρησης (συναλλαγματική αξία, ή PPP, που είναι ο ορθός τρόπος μέτρησης).
4-5/11/2024. Η εκλογική μάχη, με την Kamala Harris, φαίνεται να μην είναι περίπατος, για τον Donald Trump, αλλά πρόκειται να την κερδίσει...
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, από την AtlasIntel και εντελώς, εσχάτως, από την New York Times δείχνουν τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump να προηγείται, σημαντικά, της νυν αντιπροέδρου, Kamala Harris, σε όλες τις αμφίρροπες πολιτείες, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2024. Συγκεκριμένα, η έρευνα υποδηλώνει προβάδισμα του Donald Trump, σε κρίσιμες πολιτείες, όπως η Αριζόνα, η Τζόρτζια, το Μίσιγκαν, η Νεβάδα, η Βόρεια Καρολίνα, η Πενσυλβάνια και το Ουισκόνσιν. Αυτές οι πολιτείες, γνωστές, για την δυνατότητά τους να καθορίσουν τον εκλογικό νικητή, δείχνουν να στρέφονται, υπέρ του πρώην προέδρου. Η υποστήριξη του Donald Trump αντανακλά μια ευρύτερη δυσαρέσκεια, με την τρέχουσα κυβέρνηση και τις πολιτικές της, ειδικά, σε θέματα, όπως η οικονομία, η ασφάλεια των συνόρων και η εξωτερική πολιτική. Επιπλέον, οι δημοσκοπήσεις υποδεικνύουν πως η Kamala Harris, παρά το ιστορικό της ως η πρώτη γυναίκα και πρώτη ινδοφροαμερικανίδα, αντιπρόεδρος, δεν έχει καταφέρει να κερδίσει αρκετή στήριξη.
1980 Μαρούσι. Σιδηροδρομικός σταθμός.
2024. Νυμφαίο νόμου Φλωρίνης.
2024. Ο ποταμός Αώος και το γεφύρι της Κόνιτσας.
2024 Ερεβάν, Αρμενία. Στο βάθος, το όρος Αραράτ.
Αποκαλείται και «ροζ πόλη», επειδή τα κτήρια είναι κατασκευασμένα, από την ηφαιστειακή πέτρα Ντουφ, η οποία έχει μια ροζ απόχρωση και πήρε το όνομά της από τον Νώε.
2/11/2024 Tromso (Τρούμσε). Νορβηγία.
2/11/2024 Tampere, Νότια Φιλανδία. Πυκνή χιονόπτωση.
1987 Άνω Λιόσια. Δρομολόγιο 305.
1987 Άνω Λιόσια, Η 306, έξω από την ΜΑΚ (στρατόπεδο πολεμικής αεροπορίας).
1988 Κόρινθος, σιδηροδρομικός σταθμός. Το δρομολόγιο 308, με Ganz Mavag, εισέρχεται, στον σταθμό.
1988. Το τοπικό, για Καλαμάτα, στο Καλόνερο.
1989 Αναμένοντας διασταύρωση, στο Καλαμάκι.
1957 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Παύλου Παυλίδη.
1959 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1962 «ΡΟΜΑΝΤΣΟ». Σκίτσο του Παύλου Παυλίδη.
1969. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1975. Σκίτσο του Λ. Στάθη.
1975. Σκίτσο του Βασίλη Χριστοδούλου.
1980 «Τραστ». Σκίτσο του Νίκου Ζήκου.
2012. Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου.
1862. Ρόδος. Οθωμανική Κατοχή. Το λιμάνι.
Σχόλια