2032 - 2042 : Μέσα, σε αυτό το χρονικό διάστημα, υπολογίζει το επιτελείο του υπουργού Οικονομικών Κωστή Χατζηδάκη ότι το πραγματικό ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας θα φθάσει, στο 100% του ΑΕΠ του 2007. Όμως, η πρόβλεψη αυτή είναι φιλόδοξη και προβληματική, ως προς το εάν και πότε, θα προκύψει.

Ένα από τα αξιοπρόσεκτα σημεία που κρατικού προϋπολογισμού του 2024 αποτελεί και ο, παραπάνω, πίνακας,   ο οποίος δείχνει την πορεία του πραγματικού ΑΕΠ της χώρας μέσα στο μακρύτατο πέρασμα του χρόνου, από το 1995, μέχρι σήμερα και προβάλλει τρία σενάρια, με διαφορετικά επίπεδα μεγέθυνσης του ελληνικού ΑΕΠ, έχοντας, ως βάση, το 100% του ΑΕΠ της χώρας το 2007, προκειμένου να προβλέψει το χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο, το πραγματικό ελληνικό ΑΕΠ θα φθάσει, στα επίπεδα, που βρισκόταν, πριν από την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την βαθιά ύφεση, που ακολούθησε, σε παγκόσμιο επίπεδο και η οποία, στην πραγματικότητα, εξακολουθεί, ακόμη και σήμερα, να ταλαιπωρεί τις χώρες του παλαιού αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλιστικού κόσμου της Δύσης.

Ο συνδυασμός των τριών σεναρίων, με τα επίπεδα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, στο μέλλον, περιγράφεται, στον πίνακα αυτόν, ο οποίος δείχνει, παραστατικά, ότι το οικονομικό επιτελείο του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κωστή Χατζηδάκη (του πασίγνωστου παρακολουθούμενου, από την ΕΥΠ του Κυριάκου Μητσοτάκη, με τον κωδικό “5046c”) υπολογίζει ότι, τουλάχιστον, μετά από 9 χρόνια, από σήμερα και μέσα, σε ένα μετέπειτα, χρονικό διάστημα 10 ετών, από το 2032 έως το 2042, το πραγματικό ελληνικό ΑΕΠ θα καταφέρει να φτάσει, στο 100% του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί, το 2007, δηλαδή πριν την βαριά κρίση, που έπληξε την χώρα, ως αποτέλεσμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της παγκόσμιας βαθιάς οικονομικής ύφεσης του Σεπτεμβρίου του 2008 και πολύ περισσότερο, μετά την χρεοκοπία του ελληνικού κράτους και συνακόλουθα, της ελληνικής οικονομίας, τον Απρίλιο του 2010, μια βαθιά οικονομική κρίση, η οποία, φυσικά, ουδόλως, έχει ξεπεραστεί και συνεχίζεται, ακόμη κι αν δεχθούμε, ως αληθή τα στοιχεία και τις προβλέψεις που παραθέτει το ελληνικό οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο όπως αυτές οι προβλέψεις προκύπτουν, από τον αρχικό πίνακα του παρόντος δημοσιεύματος, ο οποίος περιέχεται, μέσα στα στοιχεία και τις προβλέψεις του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού του 2024. 

Αυτό που πρέπει να παρατηρηθεί, στην παρούσα φάση, είναι το γεγονός ότι η ίδια η κυβέρνηση, αποδέχεται την σκληρή πραγματικότητα, χωρίς να το βροντοφωνάζει, παρά τις επίσημες μεγαλοστομίες της, η οποία, πραγματικά, είναι δυσοίωνη και αποδεικνύει το μέγεθος της κατακλυσμιαίας καταστροφής, που υπέστη και υφίσταται η ελληνική οικονομία, ως αποτέλεσμα όχι, μόνο, της επίσημης χρεωκοπίας του 2010, αλλά, κυρίως, της αφανούς και ανεπίσημης, πλην όμως, καθοριστικά, ουσιαστικής και πραγματικής χρεοκοπίας, που υπέστη η χώρα, με την ένταξη της Ελλάδας, στην νομισματική ζώνη του ευρώ και την αντικατάσταση του εθνικού νομίσματος (της δραχμής), από το ευρώ.

Έτσι, επειδή το ευρώ λειτουργεί, ως ξένο συνάλλαγμα, επειδή δεν καθορίζεται ο όγκος της παραγωγής του και δεν ελέγχεται, από την ελληνική κυβέρνηση, αυτή η πραγματικότητα υπήρξε η πραγματική αιτία της ελληνικής κρίσης που ακολούθησε, έστω και αν αυτή άργησε, επί οκτώ χρόνια να έρθει, ως αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής της νομισματικής βάσης του υψηλού (πάνω από 100% του ΑΕΠ της χώρας) ελληνικού δημόσιου χρέους και των πραγματοποιούμενων οικονομικών συναλλαγών στα πλαίσια της ελληνικής οικονομίας, αλλά, κυρίως, στις διεθνεις της δωσοληψίες.

Αυτή η κατάσταση, που δημιουργήθηκε, με την υιοθέτηση του ευρώ, ως νομίσματος της χώρας, η οποία οδήγησε, ακαριαία, στην αφανή ελληνική χρεοκοπία, αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος, όπως και οι οικονομικές συναλλαγές της χώρας, μετατράπηκαν, από την μαλακή δραχμή, στην οποία εκφράζονταν, μέχρι την 31/12/2001, στο σκληρό και δυσεύρετο ευρώ, με αποτέλεσμα το, μεν ελληνικό δημόσιο χρέος να καταστεί αδύνατο να εξυπηρετηθεί, ενώ η αλλαγή της νομισματικής βάση των οικονομικών συναλλαγών της χώρας ανέτρεψε τις υπάρχουσες ισορροπίες, με δραματικό τρόπο, κατέστησε αντιπαραγωγική την ελληνική οικονομία, γεγονός, το οποίο οφείλεται, στην κατακόρυφη αύξηση του ελληνικού κόστους παραγωγής και στην απώλεια μεγάλων μεριδίων της εξωτερικής και της εξωτερικής αγοράς της ελληνικής παραγωγής και τον κατακλυσμό της εσωτερικής αγορά, από την εισαγωγή άφθονων προϊόντων χαμηλού κόστους, που εκτόπισαν την εντόπια παραγωγή. 

Αυτή η κατάσταση, που προέκυψε, από την ολέθρια ένταξη της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, όσο και αν κουκουλώθηκε, για λόγους κερδοσκοπίας, από την μπατιροτραπεζοκρατία, την οικονομική ολιγαρχία (που κατέκτησε τον παλαιό της στόχο να εξάγει τα κεφάλαιά της, ανεξέλεγκτα, σε οποιουσδήποτε προορισμό του εξωτερικού), για αρκετό χρονικό διάστημα, τελικά, εξαιτίας της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και της βαθιάς ύφεσης, που ακολούθησε, το 2008, έκανε εμφανή την παρουσία της το 2010, με την ελληνική χρεωκοπία και την υπαγωγή της ελληνικής κοινωνίας, στις αέναες συρρικνωτικές οικονομικές πολιτικές των Μνημονίων.

Τώρα, επιτέλους, με τον προϋπολογισμό του κράτους του 2024  οι κυβερνώντες επιχειρούν να παρουσιάσουν τρία σενάρια προβλέψεων, για την εξέλιξη του ελληνικού ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, μέσα σε ένα μεγάλο βάθος χρόνου, το οποίο πλησιάζει την εικοσαετία, εκτεινόμενο μέχρι το 2042, στα πλαίσια του οποίου χρονικού διαστήματος υπολογίζουν ότι, τουλάχιστον, ύστερα από 9  έτη και το αργότερο, τα 19 έτη, θα σταθεί δυνατόν, μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα των 10 ετών, 9 χρόνια, αργότερα, από σήμερα, το ελληνικό ακαθάριστο εθνικό προϊόν να φτάσει, στα επίπεδα, που αυτό είχε διαμορφώσει, πριν την κρίση και την ελληνική χρεωκοπία, δηλαδή το 2007. 

Εννοείται οι προβλέψεις αυτές είναι φιλόδοξες και ως εκ τούτου, παρακινδυνευμένες, διότι το χρονικό διάστημα, που μεσολαβεί, είναι αρκετά μεγάλο, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις, για τις μέλλουσες οικονομικές εξελίξεις, στην χώρα μας, αφού πολλά αλλά και μη προβλέψιμα γεγονότα μπορούν να προκύψουν και να εκτρέψουν τις προβλέψεις αυτές και ως εκ τούτου, οι προβλέψεις αυτές καθίστανται επισφαλείς.

Αλλά ακόμα και αν δεχθούμε, ως βάσιμες, τις προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της τεράστιας, της ανείπωτης καταστροφής, που έχει προκύψει, από το 2010 και την ελληνική κρατική χρεωκοπία και θα συνεχίσει να προκύπτει, έως τα χρόνια εκείνα του μέλλοντος, που το ελληνικό εθνικό ακαθάριστο προϊόν υποτίθεται ότι θα καταφέρει να φθάσει, στα επίπεδα μεγέθους, που είχε, το 2007. 

Μιλάμε για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία χάθηκαν, οριστικά, σε αυτό τεράστιο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα η βάση του συνολικού ακαθάριστου εθνικού προϊόντος της χώρας, έστω και αν δεχθούμε ότι αυτή η βάση είναι το έτος 2007, να είναι εξαιρετικά χαμηλή και αδύναμη, εάν την συγκρίνουμε, με αυτήν, που θα ήταν εάν, η εξέλιξη της μεγέθυνσης που του ελληνικού ακαθάριστου εθνικού προϊόντος είχε ακολουθήσει μια φυσιολογική πορεία, εκτός της ζώνης του ευρώ, η οποία θα διαμόρφωνε το ελληνικό ΑΕΠ, σε πάρα πολύ μεγαλύτερα επίπεδα, από αυτά του 2007, που το ελληνικό κυβερνητικό επιτελείο φιλοδοξεί ότι θα φθάσει, κάπου ανάμεσα, στο 2032 και στο 2042. 

Με αυτόν τον τρόπο η συζήτηση οδηγείται να καταλήξει και να κάνει λόγο, για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, που χάθηκαν και τα οποία, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, θα μπορούσαν να φθάνουν, αθροιστικά, κάπου κοντά στα 800 δισεκατομμύρια ευρώ και ίσως και περισσότερο, από αυτό το μέγεθος. 

Αυτή είναι η τεράστια καταστροφή, ο κατακλυσμιαίος όλεθρος, που έφερε, στην ελληνική οικονομία, η ένταξη της την 1η Ιανουαρίου 2002, στην ευρωζώνη, καθιστώντας την Ελλάδα να βρίσκεται, στα όρια μιας χώρας του παλαιού τρίτου κόσμου, όπως δείχνει και η διασπορά, που εμφανίζεται, στον, παραπάνω, πίνακα του Ο.Ο.Σ.Α, για το 2022, ανάμεσα, στις ώρες εργασιας και τους μισθούς, στην χώρα μας, συγκριτικά, με τις άλλες χώρες.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. 

Ακόμη, λοιπόν και αν δεχθούμε τις φιλόδοξες προβλέψεις του ελληνικού κυβερνητικού επιτελείου η Ελλάδα της εποχής, που ζούμε σήμερα και πολύ περισσότερο, της εποχής, που η ελληνική οικονομία θα καταφέρει να αγγίξει το επίπεδο του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος έτσι όπως αυτό είχε διαμορφωθεί το 2007, τότε, η Ελλάδα πρόκειται να είναι μια χώρα, τελείως, διαφορετική, από εκείνη που ήταν πριν 16 χρόνια και φυσικά, οι εσωτερικές οικονομικές, κοινωνικές και (πιθανώς) διαταξικές ισορροπίες θα είναι πολύ χειρότερες, σε επίπεδα κατανομής εισοδήματος, σύνθεσης της παραγωγής και των ταξικών ισορροπιών, που θα έχουν διαμορφωθεί εκείνη την μέλλουσα εποχή. 

Αλλά αυτά αποτελούν μια συζήτηση, την οποία θα επιχειρήσω να πραγματοποιήσω, σε ένα μελλοντικό δημοσίευμα, σε αυτήν, εδώ, την ιστοσελίδα, όσον αφορά την διευρυμένη ανισοκατανομή του εισοδήματος, τα ολοένα και συρρικνούμενα επίπεδα των μισθών και των συντάξεων, αλλά και την επιχειρούμενη συρρίκνωση της μεσαίας τάξης, την οποία οι μνημονιακές κυβερνήσεις, ανεπιτυχώς, μέχρι τώρα έχουν προσπαθήσει, συστηματικά, να υλοποιήσουν, υπό την καθοδήγηση των ευρωθεσμικών δανειστών και να την αφανίσουν, όπως προκύπτει και από τα επίπεδα της  υπερφορολόγησης της τάξεως των μικρομεσαίων και ατομικών επιχειρήσεων, την οποία επιχειρεί να διαμορφώσει  και σε επίπεδο άμεσης φορολογίας, όπως, άλλωστε και της έμμεσης, η ψευδώς παρουσιαζόμενη και εμφανιζόμενη, ως, οικονομικά, “φιλελεύθερη” κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία, με τον νέο φορολογικό νόμο και πιστά, και με τον παρουσιαζόμενο κρατικό προϋπολογισμό του 2024, υπερφορολογεί την ελληνική παραγωγή και τους φορολογουμένους.

Και φυσικά, αυτή η συζήτηση, έπεται να γίνει…