Είναι το KKE αντισυστημικό κόμμα; OXI. [«Οι ιδέες της περεστρόικα απαντούν στις απαιτήσεις για την αναδιοργάνωση του σοσιαλισμού, συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας του σοσιαλισμού, έκαναν τον σοσιαλισμό πιο ελκυστικό». Αλέκα Παπαρήγα (“Πράβδα” 25/6/1991)].

Το ουσιώδες και κρίσιμο ερώτημα, που τίθεται, με το παρόν δημοσίευμα, είναι ένα :

Το ΚΚΕ είναι αντισυστημικό κόμμα; 

Το ερώτημα αυτό φαίνεται δύσκολο, αλλά μπορεί, εύκολα, να απαντηθεί, από την πορεία του κόμματος αυτού, από την μεταπολίτευση το 1974, έως τις ημέρες μας. 

Ας πιάσουμε τα πράγματα, από το τέλος, προς την αρχή. 

Αυτό τον καιρό, με τις λεγόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του 2023, το ΚΚΕ, τώρα, που βρισκόμαστε, εν όψει, του δεύτερου γύρου των εκλογών αυτών, διακηρύσσει ότι όπου δεν υπάρχουν δικοί του υποψήφιοι στον γύρο αυτόν, οι ψηφοφόροι πρέπει να ψηφίσουν άκυρο η λευκό και κανέναν από τους υποψηφίους που δεν ανήκουν στο πανελλαδικό εκλογικό σχήμα “Λαϊκή Συσπείρωση” και δεν υποστηρίζονται, από το ΚΚΕ. 

Δεδομένης της παρούσας κατάστασης, η ηγεσία του Περισσού πράττει, σωστά. Οποιοσδήποτε και αν εκλεγεί, στην διαδικασία του δεύτερου γύρου των “αυτοδιοικητικών” εκλογών, θα κινείται, μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος αστικού καθεστώτος της «νομιζόμενης δημοκρατίας», που έχει επιβληθεί και εγκατασταθεί, πρωτίστως, στην ελληνική κοινωνία, ύστερα από την χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, το 2010 και την μετατροπή της χώρας μας, σε μία σύγχρονη νεοαποικία, δηλαδή, σε ένα καθεστώς χρεωδουλείας, στο οποίο τις τελικές αποφάσεις και καθοριστικές αποφάσεις, σε όλα τα επίπεδα, που, κυρίως, σχετίζονται με την δημοσιονομική και οικονομική διαχείριση, λαμβάνουν οι ευρωθεσμικοί δανειστές και η, εκάστοτε, κυβέρνηση του Βερολίνου. 

Και για να είμαι ακριβής και αντικειμενικός, στην κρίση μου, πρέπει να τονίσω - δηλαδή να επαναλάβω, για πολλοστή φορά - ότι αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε το 2010, με την ελληνική χρεοκοπία. Η μετατροπή της χώρας, σε μια νεοαποικία χρέους, προέκυψε πολύ παλαιότερα και συγκεκριμένα, την 1/1/2002, όταν συνέβη το μοιραίο, για την χώρα και την ελληνική κοινωνία, δηλαδή η ένταξη της Ελλάδας, στην ζώνη του ευρώ και στην αντικατάσταση της δραχμής από το ευρωπαϊκό νόμισμα. 

Τότε το ελληνικό δημόσιο χρέος (αλλά και το ιδιωτικό) μετατράπηκε, από ένα, κατά 85%, δραχμικό χρέος, σε ένα χρέος, σε ευρώ, δηλαδή από ένα χρέος, το οποίο ήταν εύκολα να εξυπηρετηθεί, με την νομισματοκοπή και τον εσωτερικό, κυρίως, δανεισμό, σε ένα χρέος εκφρασμένο, στο νέο ευρωπαϊκό νόμισμα, το οποίο, όμως, δεν εκδίδεται, από το ελληνικό κράτος, αλλά από την Ευρωπαΐκή Κεντρική Τράπεζα, στην Φραγκφούρτη, η οποία, προφανώς, είχε και έχει τις δικές της νομισματικές προτεραιότητες, που δεν ταυτίζονται με τις ιδιαίτερες προτεραιότητες, που αφορούσαν και αφορούν την ελληνική οικονομία. 

Έτσι το πρώην δραχμικό χρέος, που μετατράπηκε σε χρέος, σε ευρώ, δηλαδή, σε ένα νόμισμα, το οποίο λειτουργεί, ως ξένο νόμισμα, για την ελληνική οικονομία, δηλαδή, ως συνάλλαγμα, κατέστη, ήδη, από την 1/1/2002, αδύνατο να εξυπηρετηθεί. 

Η ελληνική οικονομία, με την ένταξη της, στο ευρώ και την ζώνη του, την 1/1/2002, υπέστη μια ακαριαία αφανή χρεωκοπία. Αυτό - και για αρκετά χρόνια, μετά - κουκουλώθηκε, για κερδοσκοπικούς λόγους, που αφορούσαν την ελληνική και διεθνή μπατιροτραπεζοκρατία και την ευρωπαΐκή και εντόπια ολιγαρχία, η οποία εντόπια ολιγαρχία επεδίωξε με πάθος και με όλη της την δύναμη, την ένταξη της χώρας, στην ευρωζώνη και την κατάργηση της δραχμής, προκειμένου να εκμεταλλευτεί την λεγόμενη ελευθερία κινήσεως των κεφαλαίων, από το εσωτερικό προς το εξωτερικό, κάτι που, πάντοτε, επεδίωκε, αλλά με την δραχμή δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, εξαιτίας του γεγονότος ότι υπήρχαν έλεγχοι και περιορισμοί, στην εξαγωγή συναλλάγματος. 

Με το ευρώ, αυτοί οι έλεγχοι και οι περιορισμοί καταργήθηκαν, διότι απλούστατα το ελληνικό νόμισμα μετατράπηκε σε οιονεί, ξένο συνάλλαγμα. Αυτό το απλό γεγονός ήταν εκείνο που οδήγησαν την χώρα ήδη από την 1 Ιανουαρίου 2002, στην αφανή χρεωκοπία, η οποία κατέστη φανερή, μετά την παγκόσμια χρηματιστηριακή κρίση του 2008 και την βαθιά ύφεση, που ακολούθησε, με αποτέλεσμα να έλθει, στην επιφάνεια, αυτό, που, από την 1/1/2002 κουκουλωθεί. Ότι, δηλαδή, το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τις δανειακές του υποχρεώσεις, αφού το νόμισμα, που χρησιμοποιούσε η χώρα και στο οποίο είχε εκφραστεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, που υπερέβαινε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, λειτουργεί, ως ξένο νόμισμα, επειδή δεν εκδίδεται, στην χώρα μας, από το ελληνικό κράτος.

Αυτή η οικονομική ανάλυση είναι σαφές ότι δεν είναι μια αντισυστημική ανάλυση. Μπορεί να κινείται, εκτός των επιδιώξεων και της κρατούσας θεωρίας, που θέλει και έχει επιβάλει η εντόπια ολιγαρχία, αλλά παραμένει να είναι μια συστημική ανάλυση, η οποία ναι, μεν, είναι ορθή, αλλά παραμένει, δε, μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος.

Παρατηρώντας, τώρα, τις σχετικές πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις της ηγεσίας και των αντίστοιχων στελεχών του ΚΚΕ, πρέπει να αναφέρω ότι, σε γενικές γραμμές, η αντίστοιχη άποψη που έχει, για την σχέση της ελληνικής χρεοκοπίας και της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, όχι, μόνο, αποκλίνει, σημαντικά, από την ανάλυση, που παρέθεσα, αλλά μπορώ να πω ότι αυτού του είδους η ανάλυση των οικονομικών πραγμάτων της χώρας, στα σχετικά κείμενα του ΚΚΕ, απλούστατα, δεν υπάρχει. Και ακόμη χειρότερα, μάλιστα, η θέση, για το ευρώ, δεν είναι, καν, επαμφοτερίζουσα. 

Το ΚΚΕ, μέσα από μια περίεργη και απλοϊκή ανάλυση έχει την άποψη ότι η χώρα δεν πρέπει να αντικαταστήσει το ευρώ, με ένα εθνικό νόμισμα, επειδή η επιστροφή, σε εθνικό νόμισμα, θα είναι χειρότερη, από την παραμονή, στο ευρώ.

Το επιχείρημα αυτό είναι, απολύτως, εσφαλμένο, αλλά δεν είναι αυτή η διαπίστωση, που εχει σημασία, όσον αφορά αυτήν την τοποθέτηση της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Το σημαίνον, στην συγκεκριμένη κομβική και στρατηγική θέση του ΚΚΕ, όσον αφορά το ευρώ, βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή του η τοποθέτηση εναρμονίζεται, πλήρως, με τον σκληρό πυρήνα της στρατηγικής επιλογής της εντόπιας ολιγαρχίας και του υπηρετικού της αστικού πολιτικού προσωπικού, είτε αυτό είναι της δεξιάς, είτε είναι της αριστεράς, είτε του κέντρου. 

Και αυτό είναι το δράμα, με το ΚΚΕ. 

Ενώ, δηλαδή, έχει μια κεντρική θέση, η οποία είναι σωστή, αφού εκφράζεται, κατά της αυτοαποκαλούμενης Ευρωπαΐκής Ένωσης και αυτό το έπραττε και πριν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, απο την δεκαετία του 1970 και μετέπειτα, όπως επίσης είχε τοποθετηθεί και κατά της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, τώρα στην πράξη και για λόγους, καθαρά, οπορτουνιστικούς, τοποθετείται, με αυτόν τον άγαρμπο και αντινομικό τρόπο, κατά της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, επικαλούμενο το ΚΚΕ, το ύστατο και όχι, απλά, εσφαλμένο, αλλά, καθαρά, προπαγανδιστικό επιχείρημα της εντόπιας ολιγαρχίας και του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας. 

Ως εκ τούτου, αυτή η θέση του, για την υποτιθέμενη αδυναμία της επιστροφής της Ελλάδας, σε ένα εθνικό νόμισμα (εκτός του ότι είναι, τραγικά, εσφαλμένη), κατατάσσει το ΚΚΕ, σε ένα ιδιόμορφο, μεν, αλλά και κλασικό, δε, κατεστημένο και συστημικό κόμμα. 

Και δυστυχώς αυτό η ηγεσία του ΚΚΕ το πράττει, συνειδητά.

Αλλά αυτού του είδους η οπορτουνιστική θέση της ηγεσίας ΚΚΕ δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Έχει υπάρξει, στο παρελθόν και έχει εκφραστεί και σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής ανάλυσης και σε επίπεδο πολιτικής πράξης. 

Δεν θα μεταβώ, στο απώτερο παρελθόν του ΚΚΕ. Δεν θα αναφερθώ, ούτε στο 1944, ούτε, καν, στο 1974 όπως επίσης δεν θα αναφερθώ, στις πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ και στα έργα του,  κατά την διάρκεια του ολέθριου 1989. Οι ηγεσίες του κόμματος ήσαν άλλες, εκείνα τα χρόνια και ως εκ τούτου, το ΚΚΕ μπορεί να έχει ένα άλλοθι, για όσα οι, προ της Αλέκας Παπαρήγα, κατά καιρούς, ηγεσίες του κόμματος διακήρυσσαν και έπρατταν. 

Θα αναφερθώ, προκειμένου να υποδείξω τον συστημικό χαρακτήρα του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος, σε όσα έλεγε, ήδη, από το 1991, η παρούσα ηγεσία του ΚΚΕ και συγκεκριμένα, η γεννήτοράς της, η Αλέκα Παπαρήγα, όταν, πια, το 1991, δυο χρόνια, δηλαδή, μετά την κοσμογονία, που επέφερε η εγκατάλειψη, στα χέρια της καπιταλιστικής Δύσης, των χωρών του λεγόμενου “σοσιαλιστικού στρατοπέδου”, από την γραφειοκρατία του ΚΚΣΕ και της “Σοβιετικής Ένωσης”, στην ύστερη φάση της χώρας αυτής, επί προεδρίας του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ. για την περεστρόικα και την αναδιοργάνωση του σοσιαλισμού.

Όταν δηλαδή ο, τότε, πρόεδρος της “Σοβιετικής Ένωσης” και Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και η ηγετική ομάδα της ύστερης “σοβιετικής” γραφειοκρατίας οδηγούσαν την “Σοβιετική Ένωση”, στην αυτοδιάλυση, με σκοπό την μετατροπή της “σοβιετικής” γραφειοκρατίας, σε μια καπιταλιστική τάξη δυτικού τύπου. 

Αυτό, που πρέπει να παρατηρηθεί είναι τα οπορτουνιστικά λόγια και έργα της ηγεσίας του ΚΚΕ, δηλαδή της Αλέκας Παπαρήγα, η οποία, κατάφερε να πάρει το κόμμα, από τα χέρια της λεγόμενης “ανανεωτικής ομάδας”, υπό τον Γιάννη Δραγασάκη, κυριολεκτικά, για τέσσερεις ψήφους (με 57 ψήφους έναντι 53), στην σχετική ψηφοφορία, για την εκλογή Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, με την βοήθεια του, “εν πολλές αμαρτίες” περιπεσόντος Χαριλάου Φλωράκη και της μικρής πλειοψηφίας του κόμματος που ήθελε την αυτοσυντήρηση του ΚΚΕ, με τα κλασσικά πολιτικά χαρακτηριστικά του. 

Ενώ, λοιπόν, το πάλαι ποτέ “σοσιαλιστικό στρατόπεδο”, στην ανατολική Ευρώπη, είχε μετακομίσει, εντελώς, πρόσφατα, στο νεκροταφείο της Ιστορίας, με συνειδητή επιλογή της “σοβιετικής” γραφειοκρατίας, υπό τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, όσον αφορά αυτές τις κολοσσιαίες κοσμοϊστορικές εξελίξεις, υπήρξε, μια, απολύτως, οπορτουνιστική στάση, η οποία στηριζόταν, βέβαια, στην παλαιά και κλασική σχέση πολιτικής και κομματικής εξάρτησης του ΚΚΕ, από το ΚΚΣΕ και την “Σοβιετική Ένωση”, η οποία σχέση τυφλής εξάρτησης, είχε διαμορφωθεί, από την ίδρυση του ΚΚΕ, το 1918.

Εκείνη την, στρατηγικά, κρίσιμη εποχή, λίγες εβδομάδες, πριν από την ουσιαστική αυτόδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, η νεοεκλεγείσα  Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ δήλωνε, στο επίσημο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, στην εφημερίδα “Πράβδα”, στις 25 Ιουνίου 1991, τα εξής απίθανα, τα οποία αναφέρω και αυτολεξεί, στον τίτλο του παρόντος δημοσιεύματος. 

Άς τα μεταφέρω και εδώ, αυτά τα απίστευτα οπορτουνιστικά λόγια της, ανωτέρω, εικονιζομενης Αλέκας Παπαρήγα, η οποία δήλωσε, τότε, στις 25/6/1991, στην εφημερίδα “Πράβδα”, ότι :

«Οι ιδέες της περεστρόικα απαντούν στις απαιτήσεις για την αναδιοργάνωση του σοσιαλισμού, συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας του σοσιαλισμού, έκαναν τον σοσιαλισμό πιο ελκυστικό». 

Δύο μήνες μετά, έγινε το αποτυχόν πραξικόπημα, κατά του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και φυσικά, μετά από αυτή την αποτυχία, η “Σοβιετική Ένωση” οδηγήθηκε στην αυτοδιάλυση, με επικεφαλής τον κωμικοτραγικό Μπορίς Γιέλτσιν.

Έτσι, το ΚΚΕ, το οποίο ήταν μαθημένο στις σχέσεις εξάρτησης από το ΚΚΣΕ και την “Σοβιετική Ένωση”, βρέθηκε να είναι ορφανό και με δεδομένη την φοβία της ηγεσίας του, από την σκληρή, αιματηρή και καταστροφική εμπειρία του κόμματος, δηλαδή των μελών και των οπαδών του, από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου 1946 - 1949 και της παρανομίας, κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μέχρι το 1974 και την μεταπολίτευση, ύστερα από την δικτατορία των συνταγματαρχών, αυτό, που όλες οι ηγεσίες του ΚΚΕ φρόντισαν να διατηρήσουν, ήταν ένα modus vivendi, με την άρχουσα τάξη, στην χώρα μας, ούτως ώστε το ΚΚΕ να μείνει στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας. 

Αυτό το modus vivendi το διατήρησε και το συντηρεί, ως κόρη οφθαλμού, κάθε ηγεσία του ΚΚΕ, από την εποχή του Χαρίλαου Φλωράκη και στην εποχή της Αλέκας Παπαρήγα, όπως και τώρα, υπό την ηγεσία του Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος είναι πολιτικό τέκνο της κομματικής γραφειοκρατίας και των, μόλις, προαναφερόμενων ηγεσιών του. 

Έτσι, λοιπόν, το ΚΚΕ καταφέρνει να ισορροπεί, σε δύο βάρκες. 

Από τη μία πλευρά, το ΚΚΕ, λεκτικά και όχι στην πράξη, μπορεί να κινείται και να ομιλεί, ως “αντισυστημικό” κόμμα, ενώ, από την άλλη πλευρά, αποτελεί, δυστυχώς, έναν άλλο σημαντικό πυλώνα του ελληνικού αστικού πολιτικού συστήματος. 

Ξέρω ότι δυσαρεστώ πολλούς, από τους αναγνώστες και από τους προσωπικούς μου φίλους, με αυτή μου την τοποθέτηση. Άλλωστε, όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν τις θέσεις μου και μπορούν να κατανοήσουν αυτά που γράφω, χωρίς, κάλλιστα, να συμφωνούν, με όσα γράφω. 

Μπορεί να μην είναι αρεστό, ή και μπορεί - στους κάθε λογής καθεστωτικούς - να είναι άρεστο αυτό, που περιγράφω, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή, που είναι. 

Και μέσα σε αυτήν την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας μας, το ΚΚΕ υπάρχει, ως έναν σημαντικό συστατικό και συστημικό πυλώνα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Και δυστυχώς, αυτή είναι η ωμή αλήθεια.