Πόλεμος, στην Γάζα : Το Ισραήλ πρέπει να ηττηθεί, η ισραηλινή κοινωνία πρέπει να προστατευθεί. Έτσι, καθίσταται αναγκαία μια κακή, αλλά χρήσιμη λύση. Δηλαδή ο πλήρης διαχωρισμός Παλαιστινίων και Ισραηλιτών, μέσω πληθυσμιακών και εδαφικών ανταλλαγών.

 

Ενώ τα “προεόρτια” της εισβολής του Ισραηλινού στρατού, στην Γάζα, έχουν, εδώ και δυο ημέρες, αρχίσει και η πληροφόρηση, από το πεδίο των ενόπλων συγκρούσεων, είναι συγκεχυμένη, έως ανύπαρκτη, αν και είναι δεδομένο ότι ο παλαιστινιακός πληθυσμός αυτού του μικρού τόπου των 45 τχ ανθίσταται, σθεναρά, το τραγικό αδιέξοδο, στην περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης παραμένει, ως έχει, άλυτο, άθικτο και αναλλοίωτο, είτε το Ισραήλ διεκπεραιώσει τους αντικειμενικούς στρατιωτικούς στόχους του, - κάτι που είναι, δυσχερέστατο, ενώ, παράλληλα, αυτοί οι στόχοι παραμένουν, εξαιρετικά, ασαφείς -, είτε όχι.

Αυτό, που, τώρα, προέχει, είναι η στρατιωτική ήττα του Ισραήλ, στην Γάζα. 

Αυτό, που είναι πιθανό να σχεδιάζεται, είναι η εξάλειψη του παλαιστινιακού πληθυσμού, από την περιοχή. Αυτή θα ήταν ιδανική “τελική λύση”, για το κράτος του Ισραήλ. Βέβαια αυτή η λύση δεν φαίνεται πιθανή, ως πραγματοποιήσιμη. Όμως, αυτό είναι κάτι, που θα κριθεί, στο πεδίο των μαχών, που έχουν ξεκινήσει, στην περιοχή αυτή και φυσικά, είναι ένας από τους βασικούς λόγους, για τους οποίους η ισραηλινή επίθεση πρέπει να αντιμετωπισθεί και να αναχαιτισθεί.

Σε κάθε περίπτωση, επισκοπώντας τον πόλεμο, στην Παλαιστίνη, που, ουσιαστικά, υπάρχει εδώ και επτά δεκαετίες, ήτοι, από το 1948, με την μονομερή δημιουργία του κράτους Ισραήλ, στις 14 Μαΐου εκείνου του έτους, η λύση του παλαιστινιακού προβλήματος, λογικά, θα πρέπει να είναι η υλοποίηση του αρχικού σχεδιασμού του ΟΗΕ, όπως φαίνεται στον, παραπάνω, χάρτη, με την ύπαρξη δύο κρατών, στην ιστορική Παλαιστίνη, όχι, όμως, κατά την γνώμη μου, με αυτήν την δαιδαλώδη εδαφική κατανομή ανάμεσα, στα δύο κράτη, η οποία, εν τέλει, εκτός από δυσλειτουργική, είναι και σκανδαλωδώς, ευνοϊκή, για το Ισραήλ, αφού του δίνει περισσότερο. από το 60% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης, ενώ η πληθυσμιακή του αναλογία είναι πολύ μικρότερη, από το μέγεθος των εδαφών, που του αποδίδονται. 

Κάπως έτσι, ερχόμαστε, στην ανάγκη αναθεώρησης αυτού του χάρτη και μάλιστα, σε ριζική βάση, που να αντιστοιχίζει την εδαφική κατανομή της ιστορικής Παλαιστίνης, με την πληθυσμιακή πραγματικότητα της περιοχής αυτής στην οποία, ο παλαιστινιακός πληθυσμός αποτελεί την πλειοψηφία, παρά τους συνεχείς εποικισμούς, στους οποίους έχει προχωρήσει, όλα αυτά τα χρόνια, το Ισραήλ, αλλά το σιωνιστικό κίνημα, πριν από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. 

Η λύση την οποία σκέφτομαι και προτείνω είναι, προφανώς, μία κακή λύση. Αλλά όσο και κακή και να είναι, καθίσταται μια αναγκαία λύση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ουσιαστική ειρήνευση, στην περιοχή της Παλαιστίνης. 

Η λύση αυτή εδράζεται, στην ύπαρξη δύο κρατών, ήτοι του ισραηλινού και του παλαιστινιακού, στην βάση δύο ενιαίων και αδιάσπαστων εδαφικών περιοχών, οι οποίες θα συνοδεύονται από τις ανάλογες ανταλλαγές πληθυσμών, που θα διασφαλίζουν τον αποκλεισμό της συγκατοίκησης και των συναφών επαφών, ανάμεσα σε αυτές τις δυο κοινωνίες· την παλαιστινιακή και την ισραηλιτική.

Αυτή η ριζική λύση είναι και η μόνη δυνατή, που μπορεί να φέρει την ειρήνευση, στην περιοχή. 

Δυστυχώς, είμαστε, εξαιρετικά, πολύ μακριά, από μια τέτοια λύση, αφού αυτή δεν έχει τεθεί, ούτε, καν, έστω και ως μια απλή ιδέα, ανάμεσα, σε όσους συζητούν, για την εξεύρεση μίας λύσης, στο πρόβλημα της Παλαιστίνης και φυσικά, ούτε, καν, έχει συζητηθεί, ως πιθανότητα, μέσα, στις δύο κοινωνίες, οι οποίες, εάν και όταν τεθεί, είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να την αποδεχτούν. 

Η λύση αυτή του πληθυσμιακού και του εδαφικού διαχωρισμού των δυο κοινωνιών ακούγεται, ως σκληρή λύση, όπως, άλλωστε, είναι και φυσικά, όπως έγραψα παραπάνω, είναι μια κακή λύση. 

Όμως, είναι η μόνη, πραγματικά, λειτουργική λύση, που μπορεί να δοθεί, προκειμένου να μπορέσουν να συνυπάρξουν οι δύο λαοί της περιοχής. 

Η αλήθεια είναι ότι ότι όσο και αν δεν είναι αποδεκτή, αυτή η λύση του εδαφικού και του πληθυσμιακού διαχωρισμού των δύο κοινωνιών, ο πόλεμος, στην περιοχή, δεν πρόκειται να σταματήσει και φυσικά, όπως έχω γράψει, πρόσφατα, η διεξαγωγή αυτού του πολέμου, στην παρούσα φάση, όπως και σε μια οποιαδήποτε άλλη μελλοντική του φάση, δημιουργεί τον κίνδυνο ενός τοπικού πυρηνικού πολέμου, διότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει το μέγεθος της έκτασης της καταστροφής, που το Ισραήλ επιδιώκει να επιτύχει, στην Γάζα, αλλά και στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη. Όπως, επίσης, ουδείς μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις του αραβικού κόσμου και κυρίως του Ιράν, εάν και όταν κρίνουν ότι το Ισραήλ έχει υπερβεί τα εσκαμμένα, με την εισβολή του, στην Γάζα. 

Παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τον μακρύ χρόνο, που θα χρειαστεί, ώστε οι δύο κοινωνίες να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο εδαφικός και ο πληθυσμιακός διαχωρισμός τους είναι η μόνη πραγματικά εφικτή λύση, για την ειρήνευση στην περιοχή, αυτή η λύση παραμένει ως η μόνη δυνατή και εφικτή.

Αλλά, στην παρούσα φάση, άλλο είναι το διακύβευμα, αυτήν την στιγμή. Και το διακύβευμα αυτό αφορά την εισβολή του Ισραήλ, στην Γάζα, η οποία πρέπει να αποκρουσθεί, πάση θυσία. Έτσι, απαραίτητο, λοιπόν, είναι και αποτελεί ζήτημα ζωτικής σημασίας, το Ισραήλ να ηττηθεί. 

Δεν είναι εύκολο αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο, όσο φαίνεται. 

Το Ισραήλ μπορεί και πρέπει να ηττηθεί. 

Και ελπίζω ότι αυτό θα συμβεί.