Κίνδυνος πυρηνικού πολέμου, στην Μέση Ανατολή; Ναι. [Από την ενιαία, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Η υπ’ αριθμ. 181/29-11-1947 Απόφαση του OHE, που ουδέποτε υλοποιήθηκε και το χαοτικό σήμερα της, επί 7 δεκαετίες, συνεχιζόμενης παλαιστινιακής αντίστασης, στην Κατοχή, από το, de facto, εβραϊκό θεοκρατικό/ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ, το οποίο δεν έχει Σύνταγμα, διότι η ισραηλινή ολιγαρχία δεν θέλει να υπερισχύσει του νόμου του “Γιαχβέ” (του θεού) - της Τορά - ο σύγχρονος κοσμικός νόμος)]…

1947 : Ο χάρτης της Παλαιστίνης, πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Μέσα, στο έτος αυτό ο χάρτης της περιοχής αυτής υποτίθεται ότι αυτή η περιοχή, σύμφωνα, με την υπ’ αριθμ. 181/29-11-1947 Απόφαση του ΟΗΕ, θα αναδιαμορφωνόταν, πολιτικά και εδαφικά, όπως φαίνεται, από τον, αμέσως, παρακάτω, χάρτη.

Φυσικά, κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη. Η Παλαιστίνη, de facto, κατακτήθηκε, μονομερώς και διαδοχικά, με δυο πολέμους, το 1949 και το 1967, από το κράτος του Ισραήλ, που ελέησε να αφήσει δυο αραβικές παλαιστινιακές νησίδες, που, ουσιαστικά, - ιδιαίτερα, στην Λωρίδα της Γάζας των 45 τχ - θυμίζουν μεγάλες φυλακές πληθυσμών.

Το παρόν δημοσίευμα, βέβαια, αποτελεί μια συνέχεια του προηγούμενου δημοσιεύματος της , με τίτλο : Η Παλαιστίνη, από τον 1ο μ.Χ αιώνα, έως την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, την “al Naqba”, την “Μεγάλη Καταστροφή” της 15/5/1948 και την εξορία 700.000, έως 950.000 Παλαιστινίων Αράβων, η οποία, έκτοτε, συνεχίζεται και περιέχει, τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του απλού παλαιστινιακού λαού, κατά της αδιάλειπτης ισραηλινής Κατοχής. Και φυσικά, αφορά την ισραηλινή κοινωνία, που κινδυνεύει, με αφανισμό, ανά πάσα στιγμή, εδώ και δεκαετίες. Μόνη λύση, κατά την γνώμη μου, είναι η επιστροφή, στα σύνορα του 1947 και έρχεται να το συμπληρώσει και να το καταστήσει σύγχρονο, με αναφορές, στα πραγματικά δρώμενα, στο αυθαίρετο κράτος του Ισραήλ, το οποίο, όσο και αν ο Δυτικός Κόσμος, στην μεγίστη πλειοψηφία του, επιθυμεί να «κρύψει, κάτω, από το χαλί», είναι, εντελώς, διαφορετικό, από την πολυδιαφημιζόμενη “νησίδα δημοκρατίας”, στην Μέση Ανατολή, που υποτίθεται ότι αποτελεί το σημερινό Ισραήλ, το οποίο, βέβαια, αποτελεί ένα κράτος, με ένα, εντελώς, αντίθετο του διαφημιζόμενου καθεστώς.

Το σημερινό κράτος του Ισραήλ, από την συγκρότησή του, στις 14/5/1948, διέπεται και έχει διαμορφώσει, με ευθύνη της μεγίστης πλειοψηφίας της ισραηλινής κοινωνίας, ένα θεοκρατικό εβραϊκό ρατσιστικό καθεστώς, με βάση την Τορά, δηλαδή τις διδαχές του Γιαχβέ, προς τον (αμφιβόλου ιστορικής ύπαρξης) Μωϋσή, που διέπει το σύνολο του συγκεκριμένου de facto κράτους.

Η Τορά תּוֹרָה, δηλαδή ο εβραϊκός νόμος είναι, λοιπόν, οι διδασκαλίες, που έδωσε ο Μωυσής, στους Εβραίους, όπως αυτές υπάρχουν, στην λεγόμενη Πεντάτευχο, που είναι η, καθ’ εαυτή Τορά και αποκαλείται ως, νόμος, που έχει γραφεί (Τορά Σεμπιχτάβ תורה שבכתב), όπως και στις προφορικές παραδόσεις, που υποτίθεται ότι έχουν γράφει, μεταγενέστερα, στο Ταλμούδ και στο Μιδρά, τα οποία είναι και αυτά μέρος του εβραϊκού νόμου και είναι νόμοι, που είναι προφορικός (Τορά Σεμπέ'αλ Πεχ תורה שבעל פה)

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, τα αποδεικτικά στοιχεία της οποίας πρόκειται να παρουσιάσω, εδώ. 

Η σημαία του Ισραήλ, που καθιερώθηκε, στις 28 Οκτωβρίου 1948, απεικονίζει ένα μπλε αστέρι του Δαβίδ, σε άσπρο φόντο, ανάμεσα σε δύο μπλε οριζόντιες λωρίδες και σχεδιάστηκε, το 1891, εκφράζοντας το σιωνιστικό κίνημα.

Οι πλείστοι, στην Δύση και στον κόσμο, δεν γνωρίζουν την σκόπιμη πραγματική θεσμική ακαταστασία, στο κράτος του Ισραήλ, η οποία θεσμική ακαταστασία, μπορεί, εύκολα, να προσδιοριστεί, αν και είναι λίγοι εκείνοι, που την γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ποιά είναι η αιτία της. 

Ας προσδιορίσω αυτήν την σκόπιμη και επιτηδευμένη θεμελιακή και ζωτικώς, αναγκαία θεσμική ακαταστασία, που επικρατεί, στο ισραηλινό κράτος :

Το Ισραήλ δεν έχει Σύνταγμα. 

Η ισραηλινή ολιγαρχία δεν επιθυμεί να υπάρχει Σύνταγμα, στην χώρα, επειδή δεν θέλει να υπερισχύσει ο σύγχρονος κοσμικός νόμος, έναντι του εβραϊκού θρησκευτικού νόμου.

Το Ισραήλ, λοιπόν, είναι ένα θεοκρατικό κράτος. 

Αλλά, επειδή ο εβραϊσμός δεν είναι, μόνο, θρησκεία, αλλά και δηλωτικός όρος εθνότητας, το κράτος του Ισραήλ είναι και ένα ρατσιστικό κράτος.

 

 

Γεγονός είναι ότι, στην ισραηλινή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της 14ης Μαΐου 1948, γινόταν αναφορά, σε μελλοντικό Σύνταγμα. Ωστόσο, ούτε η Συντακτική Συνέλευση, που προήλθε, από τις εκλογές του Ιανουαρίου 1949,,στο Ισραήλ ούτε καμία, από τις επόμενες συνθέσεις της κνεσσέτ (της βουλής), που μεσολάβησαν, ύστερα από ένα πλήθος εκλογών, από τότε, μέχρι σήμερα, προέβησαν, στην ψήφιση ενός ισραηλινού Συντάγματος, το οποίο, όπως, θυμόσοφα, έχει λεχθεί, από τον τέως πρωθυπουργό του Ισραήλ, Λέβι Eσκόλ : “Ναι, το υποσχέθηκα. Αλλά υποσχέθηκα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου;”. 

Η θυμόσοφή ρήση του συγκεκριμένου παλαιού πρωθυπουργού του Ισραήλ έχει ουσιαστικό βάθος και περιεχόμενο. Όπως, παραπάνω, ανέφερα, η ισραηλινή ολιγαρχία και η πολιτική τάξη του, de facto, κράτους του Ισραήλ δεν έχουν καμία διάθεση να συντάξουν ένα Σύνταγμα, το οποίο, ακόμη και αν είναι ένα ομολογιακό εβραϊκό Σύνταγμα - όπως ομολογιακό χριστιανικό Σύνταγμα είναι το ελληνικό -, θα πρέπει, αναγκαστικά, να προβλεφθεί η συνταγματική κατοχύρωση των κοσμικών και λαϊκών ελευθεριών, ως προς την διακίνηση ιδεών, την πολιτιστική κουλτούρα, την ανεξιθρησκεία και την προστασία της κάθε θρησκευτικής πίστης, ή της άθρησκης στάσης των πολιτών του κράτους του Ισραήλ.

Όμως, το ισραηλινό κράτος, όχι, απλώς, ως θρησκευόμενο κράτος (όπως είναι το ελληνικό), αλλά ως θεοκρατικό κράτος, που είναι, δεν μπορεί και δεν πρόκειται, ποτέ, να ψηφίσει κάποιο Σύνταγμα, διότι, αν το πράξει, θα πρέπει να ρηγματώσει, σοβαρά την απόλυτη πρωτοκαθεδρία των θρησκευτικών δογματικών διδαχών του αποκαλούμενου, ως θεϊκού νόμου, που προσδιορίζει, η Τορά. 

Κάθε αστικοδημοκρατικό Σύνταγμα θέτει όρια στην κρατική δράση, προστατεύει τις μειονότητες και κατοχυρώνει τις αστικές ελευθερίες. Όμως, η συνταγματική κατοχύρωση όλων αυτών σε μια κοινωνία, με τους Παλαιστινίους, υπό καθεστώς Κατοχής, με την μαζική μεταφορά εποίκων, με ισχυρές υπερσυντηρητικές ομάδες, δεν είναι καθόλου αυτονόητη, πολύ περισσότερο, που η εβραϊκή κοινωνία δεν δέχεται τον περιορισμό των θρησκευτικών δογματικών κανόνων της Τορά, από τους κανόνες της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. 

Αλλά για να μην έχουν τα, παραπάνω, συμπεράσματα και οι διαπιστώσεις, που προκύπτουν, από αυτά, ένα ρητορικό προπαγανδιστικό χαρακτήρα και για να μην χαρακτηρισθώ, ως μη αντικειμενικός και μεροληπτικός παρατηρητής όσων συμβαίνουν, ως προϊόντα, που αφορούν ίδια την συγκρότηση και την φύση του ισραηλινού κράτους, παραθέτω, αμέσως παρακάτω, τα αποσπάσματα, από τα συμπεράσματα της Διεθνούς Αμνηστίας που αποτυπώθηκαν, σε συγκεκριμένη Έκθεσή της και ύστερα, από εξονυχιστικούς ελέγχους, σε όσα συμβαίνουν στην κατεχόμενη, από το κράτος του Ισραήλ, Παλαιστίνη. 

Όσα αναφέρονται, στην Έκθεση αυτή, αφορούν τα πεπραγμένα του ισραηλινού κράτους και αποτελούν την ζώσα πραγματικότητα, για τους Παλαιστινίους, που υπόκεινται στην ισραηλινή Κατοχή, είτε είναι πολίτες του Ισραήλ, ευρισκόμενοι, υπό ένα σαφέστατο υποδεέστερο καθεστώς, σε σχέση με τους Εβραίους πολίτες του ισραηλινού κρατους, είτε είναι κάτοικοι των, ευθέως και επισήμως, κατεχομένων περιοχών της Παλαιστίνης, είτε είναι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη, είτε κατοικούν, στην Λωρίδα της Γάζας.

Ιδού, λοιπόν, ο εγγενής, έμπρακτος και θεσμοθετημένος καθημερινός και επί μονίμου βάσεως, θεοκρατικός / εθνικιστικός ρατσισμός του κράτους του Ισραήλ, με το πολλαπλό καθεστώς Κατοχής της Παλαιστίνης, που έχει επιβάλει, στον αραβικό μουσουλμανικό και χριστιανικό παλαιστινιακό πληθυσμό, όπως περιγράφονται, από την Διεθνή Αμνηστία :

Καταπίεση χωρίς σύνορα

Οι πόλεμοι του 1947-49 και του 1967, η συνεχιζόμενη στρατιωτική εξουσία του Ισραήλ επί των ΚΠΕ και η δημιουργία ξεχωριστών νομικών και διοικητικών καθεστώτων εντός της επικράτειας χώρισαν παλαιστινιακές κοινότητες και τις διαχώρισαν από τις/τους Εβραίες/-ους Ισραηλινές/-ούς. Οι Παλαιστίνιες/-οι είναι γεωγραφικά και πολιτικά κατακερματισμένες/-οι, ενώ βιώνουν διαφορετικά επίπεδα διακρίσεων ανάλογα με το καθεστώς και την περιοχή διαμονής τους.

Ωστόσο, η έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας δείχνει ότι διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις έχουν αντιμετωπίσει τις/τους Παλαιστίνιες/-ους ως δημογραφική απειλή και έχουν επιβάλει μέτρα για τον έλεγχο και τη μείωση της παρουσίας και της πρόσβασής τους στη γη στο Ισραήλ και τα ΚΠΕ. Αυτοί οι δημογραφικοί στόχοι αποτυπώνονται πολύ καλά στα επίσημα σχέδια για «εξιουδαϊσμό» περιοχών του Ισραήλ και της Δυτικής Όχθης, περιλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, τα οποία συνεχίζουν να θέτουν χιλιάδες Παλαιστίνιες/-ους σε κίνδυνο εξαναγκαστικής μετακίνησης.

Οι Παλαιστίνιες/-οι πολίτες στο Ισραήλ επί του παρόντος απολαμβάνουν περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες σε σχέση με εκείνες/-ους στα ΚΠΕ, ενώ τα βιώματα των Παλαιστινίων στη Γάζα είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με τα βιώματα όσων ζουν στη Δυτική Όχθη. Παρ’ όλα αυτά, η έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας δείχνει ότι όλες/-οι οι Παλαιστίνιες/-οι υπόκεινται στο ίδιο συνολικό σύστημα. Η αντιμετώπιση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ σε όλες τις περιοχές γίνεται σύμφωνα με τον ίδιο σκοπό: να δίνεται πλεονέκτημα στις/στους Εβραίες/-ους Ισραηλινές/-ούς ως προς τη διανομή της γης και των πόρων, και να μειώνεται η παρουσία και η πρόσβαση των Παλαιστινίων στη γη.

Η Διεθνής Αμνηστία καταδεικνύει ότι οι ισραηλινές αρχές αντιμετωπίζουν τις/τους Παλαιστίνιες/-ους ως κατώτερη φυλετική ομάδα που καθορίζεται από το μη εβραϊκό αραβικό καθεστώς τους. Αυτή η φυλετική διάκριση θεμελιώνεται σε νόμους που επηρεάζουν τις/τους Παλαιστίνιες/-ους σε όλη την έκταση του Ισραήλ και των ΚΠΕ.

Για παράδειγμα, στις/στους Παλαιστίνιες/-ους πολίτες του Ισραήλ αρνούνται την εθνικότητα, με αποτέλεσμα να εγκαθιδρύεται νομική διαφοροποίηση σε σχέση με τις/τους Εβραίες/-ους Ισραηλινές/-ούς. Στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, όπου το Ισραήλ ελέγχει τα μητρώα του πληθυσμού από το 1967, οι Παλαιστίνιες/-οι δεν έχουν υπηκοότητα και οι περισσότερες/-οι θεωρούνται απάτριδες, που για να ζήσουν και να εργαστούν στα εδάφη απαιτείται να έχουν ταυτότητες από τον ισραηλινό στρατό.

 Στις/στους Παλαιστίνιες/-ους πρόσφυγες και τους απογόνους τους, που εκτοπίστηκαν στις συγκρούσεις του 1947-49 και του 1967, συνεχίζουν να αρνούνται το δικαίωμα να επιστρέψουν στα προηγούμενα μέρη διαμονής τους. Ο αποκλεισμός των προσφύγων από το Ισραήλ αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, που έχει αφήσει χιλιάδες στην αέναη εκκρεμότητα του εξαναγκαστικού εκτοπισμού.

Στις/στους Παλαιστίνιες/-ους στην προσαρτημένη Ανατολική Ιερουσαλήμ έχει παραχωρηθεί μόνιμη άδεια διαμονής αντί για υπηκοότητα, παρότι αυτό το καθεστώς είναι μονάχα στα λόγια μόνιμο. Από το 1967, σε περισσότερες/-ους από 14.000 Παλαιστίνιες/-ους έχουν ανακληθεί οι άδειες διαμονής υπό τη διακριτική ευχέρεια του Υπουργείου Εσωτερικών, με αποτέλεσμα την εξαναγκαστική μετακίνησή τους έξω από την πόλη.

Λιγότερο πολίτες

Οι Παλαιστίνιες/-οι πολίτες του Ισραήλ, που αποτελούν περίπου το 21% του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν πολλές μορφές θεσμοθετημένων διακρίσεων. Το 2018, οι διακρίσεις εις βάρος των Παλαιστινίων αποκρυσταλλώθηκαν σε έναν συνταγματικό νόμο ο οποίος, για πρώτη φορά, κατοχύρωνε το Ισραήλ αποκλειστικά ως «το εθνικό κράτος του εβραϊκού λαού». Ο νόμος προωθεί επίσης την οικοδόμηση εβραϊκών εποικισμών και υποβιβάζει το αραβικό στάτους σε επίσημη γλώσσα.

Η έκθεση τεκμηριώνει πώς οι Παλαιστίνιες/-οι έχουν ουσιαστικά αποκλειστεί από τη μίσθωση του 80% της κρατικής γης του Ισραήλ, ως αποτέλεσμα ρατσιστικών κατασχέσεων γης και ενός πλέγματος νόμων για την κατανομή, τον σχεδιασμό και την οριοθέτηση της γης που εισάγουν διακρίσεις.

Η κατάσταση στην περιοχή Νεγκέβ/Νακάμπ του νότιου Ισραήλ είναι κορυφαίο παράδειγμα του πώς οι ισραηλινές πολιτικές σχεδιασμού και οικοδόμησης σκόπιμα αποκλείουν τις/τους Παλαιστίνιες/-ους. Από το 1948 οι ισραηλινές αρχές εφαρμόζουν ποικίλες πολιτικές για τον «εξιουδαϊσμό» της περιοχής Νεγκέβ/Νακάμπ, μεταξύ άλλων ορίζοντας μεγάλες περιοχές ως φυσικά καταφύγια ή στρατιωτικές ζώνες βολής και θέτοντας στόχους για τη μεγέθυνση του εβραϊκού πληθυσμού. Αυτό έχει ολέθριες συνέπειες για δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιες/-ους Βεδουίνες/-ους που ζουν στην περιοχή.

Τριάντα πέντε χωριά Βεδουίνων, που αποτελούν σπίτι για περίπου 68.000 άτομα, είναι επί του παρόντος «μη αναγνωρισμένα» από το Ισραήλ, που σημαίνει ότι είναι αποκομμένα από την εθνική παροχή ηλεκτρισμού και νερού και ότι στοχοποιούνται για επαναλαμβανόμενες κατεδαφίσεις. Καθώς τα χωριά δεν έχουν κάποιο επίσημο καθεστώς, οι κάτοικοί τους αντιμετωπίζουν επιπλέον περιορισμούς στην πολιτική συμμετοχή και αποκλείονται από το σύστημα υγείας και εκπαίδευσης. Αυτές οι συνθήκες έχουν εξαναγκάσει πολλές/-ούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους, γεγονός που συνιστά εξαναγκαστική μετακίνηση.

Απαλλοτρίωση

Η απαλλοτρίωση των σπιτιών των Παλαιστινίων και ο εκτοπισμός τους από αυτά είναι βασικός πυλώνας του συστήματος απαρτχάιντ του Ισραήλ. Το ισραηλινό κράτος, από την ίδρυσή του, έχει επιβάλει μαζικές και βάναυσες κατασχέσεις γης εις βάρος των Παλαιστινίων, ενώ συνεχίζει να εφαρμόζει μυριάδες νόμους και πολιτικές ώστε να εξωθεί τις/τους Παλαιστίνιες/-ους σε μικρούς θυλάκους. Από το 1948, το Ισραήλ έχει κατεδαφίσει εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια Παλαιστινίων και άλλα περιουσιακά τους στοιχεία σε όλες τις περιοχές που βρίσκονται υπό τη δικαιοδοσία και τον ουσιαστικό έλεγχό του.

Όπως στην περιοχή Νεγκέβ/Νακάμπ, οι Παλαιστίνιες/-οι στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στην Περιοχή C των ΚΠΕ ζουν κάτω από τον πλήρη έλεγχο των Ισραηλινών. Οι αρχές αρνούνται στις/στους Παλαιστίνιες/-ους οικοδομικές άδειες σε αυτές τις περιοχές, εξωθώντας τες/τους να χτίζουν παράνομες δομές που κατεδαφίζονται ξανά και ξανά.

Στα ΚΠΕ, η συνεχιζόμενη επέκταση των παράνομων ισραηλινών εποικισμών επιδεινώνει την κατάσταση. Η κατασκευή αυτών των εποικισμών στα ΚΠΕ αποτελεί κυβερνητική πολιτική από το 1967. Οι εποικισμοί καλύπτουν σήμερα το 10% της γης στη Δυτική Όχθη, ενώ μεταξύ 1967-2017 περί το 38% της παλαιστινιακής γης στην Ανατολική Ιερουσαλήμ απαλλοτριώθηκε.

Οι παλαιστινιακές γειτονιές στην Ανατολική Ιερουσαλήμ στοχοποιούνται συχνά από οργανώσεις εποίκων οι οποίες, με την πλήρη κάλυψη της ισραηλινής κυβέρνησης, εργάζονται με σκοπό τον εκτοπισμό οικογενειών Παλαιστινίων και την παράδοση των σπιτιών τους στις/στους εποίκους. Μια τέτοια γειτονιά, η Σέιχ Τζαράχ, έγινε τόπος συχνών διαμαρτυριών από τον Μάιο του 2021, καθώς οι οικογένειες πάλευαν να κρατήσουν τα σπίτια τους υπό τις απειλές αγωγών από τις/τους εποίκους.

Δρακόντειοι περιορισμοί στις μετακινήσεις 

Από τα μέσα του 1990 οι ισραηλινές αρχές επιβάλλουν ολοένα και πιο αυστηρούς περιορισμούς στις μετακινήσεις των Παλαιστινίων στα ΚΠΕ. Ένα πλέγμα από στρατιωτικά σημεία ελέγχου, μπλόκα, φράχτες και άλλες δομές ελέγχει την κίνηση των Παλαιστινίων εντός των ΚΠΕ και περιορίζει τα ταξίδια τους μέσα στο Ισραήλ ή στο εξωτερικό.

Ένας φράχτης 700 χλμ., που το Ισραήλ συνεχίζει να επεκτείνει, έχει απομονώσει κοινότητες Παλαιστινίων μέσα σε «στρατιωτικές ζώνες», και οι ίδιοι πρέπει να αποκτούν πολλαπλές ειδικές άδειες κάθε φορά που εισέρχονται ή εξέρχονται από τα σπίτια τους. Στη Γάζα, πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιες/-οι ζουν υπό ισραηλινό αποκλεισμό που έχει προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση. Είναι σχεδόν αδύνατον οι κάτοικοι της Γάζας να ταξιδέψουν στο εξωτερικό ή προς τις υπόλοιπες περιοχές των ΚΠΕ, και στην πραγματικότητα είναι αποκλεισμένες/-οι από τον υπόλοιπο κόσμο.

Το σύστημα αδειών στα ΚΠΕ είναι εμβληματικά ενδεικτικό των επαίσχυντων διακρίσεων του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων. Ενώ οι Παλαιστίνιες/-οι είναι ακινητοποιημένες/-οι στους αποκλεισμούς, κολλημένες/-οι για ώρες στα σημεία ελέγχου, ή περιμένουν να έρθει ακόμα μία άδεια, οι Ισραηλινές/-οί πολίτες και έποικοι μπορούν να μετακινούνται όπως επιθυμούν».

Η Διεθνής Αμνηστία εξέτασε καθεμία από τις δικαιολογίες περί ασφάλειας που επικαλείται το Ισραήλ ως βάση για την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει στις/στους Παλαιστίνιες/-ους. Η έρευνα δείχνει ότι, ενώ ορισμένες πολιτικές του Ισραήλ μπορεί να έχουν σχεδιαστεί για την επίτευξη θεμιτών σκοπών ασφάλειας, έχουν ωστόσο εφαρμοστεί με βαθύτατα δυσανάλογο τρόπο και με τρόπο ο οποίος εισάγει διακρίσεις, που αποτυγχάνουν να συμβαδίζουν με το διεθνές δίκαιο. Άλλες πολιτικές δεν έχουν καμία εύλογη βάση στην ασφάλεια, και έχουν σαφώς διαμορφωθεί με σκοπό την καταπίεση και την κυριαρχία………

Αλλά πέρα, από τον θεοκρατικό και ρατσιστικό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ, τώρα, μετά την στρατιωτική επιχείρηση της Χαμάς, στα κατεχόμενα, από το Ισραήλ, εδάφη της Παλαιστίνης, μια στρατιωτική επιχείρηση, η οποία υπήρξε, εντυπωσιακά, επιτυχής και απέδειξε την στρατιωτική ανετοιμότητα του ισραηλινού στρατού, αυτό που γεννάται και για τον λόγο αυτόν, υπάρχει όλη αυτή η τεράστια παγκόσμια κινητικότητα, γύρω, από το πώς θα αντιδράσει το Ισραήλ, στην ευτελιστική, για το ίδιο, στρατιωτική επιχείρηση της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου 2023, υπό τις παρούσες συνθήκες, έχει προκύψει, η, άμεσα, ρεαλιστική πιθανότητα, στα όρια της δυνατότητας, η ισραηλινή ηγεσία, δηλαδή ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου και η κυβέρνηση “Εθνικής Ενότητας”, που έχει σχηματισθεί, μετά την επιτυχή στρατιωτική επιχείρηση της Χαμάς, να γίνει η αφορμή και η αιτία, για το ξέσπασμα ενός πυρηνικού πολέμου, στην Μέση Ανατολή, με δεδομένο το γεγονός ότι το ίδιο το Ισραήλ αποτελεί μια ανεπίσημη, μεν, αλλά πραγματική, δε, πυρηνική δύναμη, στην περιοχή.

Όμως, υπάρχει και η ρεαλιστική πιθανότητα να μην είναι μόνο του το Ισραήλ, σε αυτόν τον μη συμβατικό στρατιωτικό τομέα, ενόψει της σοβαρής πιθανότητας και το Ιράν να έχει πυρηνικά οπλικά συστήματα, τα οποία εάν τα πράγματα φθάσουν, στα άκρα, είναι πιθανό να χρησιμοποιηθούν.

Ενώ η εμβέλεια των πυρηνικών όπλων του Ιράν - εάν υπάρχουν - είναι άγνωστη, η εμβέλεια των πυρηνικών πυραύλων του Ισραήλ είναι γνωστή και τόσο μεγάλη, ώστε να φθάσει, στην Τεχεράνη, που, αν πληγεί, από πυρηνικό πύραυλο, θα προκύψει μία ακτίνα, ένα χιλιόμετρο πύρινης σφαίρας, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.

Η πιθανότητα το Ισραήλ να κτυπήσει, με πυρηνικούς πυραύλους, όποιο κράτος θεωρήσει υπεύθυνο, για την χρηματοδότηση και την στρατιωτική ενίσχυση της Χαμάς, είναι υπαρκτή και υποτίθεται ότι αποτελεί στρατιωτικό δόγμα του Ισραήλ.

Φυσικά, το Ισραήλ, όπως και κάθε χώρα, που έχει πυρηνικά όπλα, σε περίπτωση, που θεωρήσει ότι πρόκειται να διακινδυνεύσει έναν «ξαφνικό θάνατο» του ίδιου, δεν πρόκειται να διστάσει να τα χρησιμοποιήσει. Άλλωστε, στον πόλεμο του 1973, με τα αραβικά κράτη της περιοχής, τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ, που η ισραηλινή ηγεσία έδειξε στα κράτη αυτά ότι τα είχε θέσει, στο πυρηνικό του στόχαστρο, οδήγησαν, στην αποτροπή μιας συντριπτικής ήττας του Ισραήλ.

Το ίδιο συμβαίνει και στις ημέρες μας, με αυτά τα πυρηνικά όπλα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden κινητοποιήθηκε, εν όψει αυτού του υπαρκτού κινδύνου, για να αποφευχθεί μία επίθεση των αραβικών κρατών, εναντίον του Ισραήλ, με μια εισβολή, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, κάτι που θα έχει, ως αποτέλεσμα την αντεπίθεση (ή και την προληπτική επίθεση) του Ισραήλ, με πυρηνικά όπλα, αφού δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.

Έτσι και ενώ το Ιράν ισχυρίζεται ότι είναι αναπόφευκτη η εξάπλωση του πολέμου, αν πραγματοποιηθεί ισραηλινή χερσαία στρατιωτική επιχείρηση, στην Γάζα, η κρισιμότητα αυτής της κατάστασης έχει σημάνει παγκόσμιο συναγερμό, για μια χαοτική στρατιωτική αντιπαράθεση, ανάμεσα, στο Ισραήλ, στο Ιράν, την Χαμάς και την Χεζμπολάχ, με σφοδρή την πιθανότητα να υπάρξει και χρήση πυρηνικών, αν η κυβέρνηση του Ισραήλ θεωρήσει ότι βρίσκεται, σε άμεσο κίνδυνο “ξαφνικού θανάτου”.

Εύχομαι και ελπίζω να μην φθάσουν τα πράγματα, σε αυτό το αδιανόητο σημείο.

Όμως, οι ευχές και οι ελπίδες δεν είναι αρκετές. 

Η Δύση και δυστυχώς και η “Σοβιετική Ένωση” του Ιωσήφ Στάλιν, το 1947, οδήγησαν, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και τον εποικισμό της Παλαιστίνης, που προηγήθηκε και ακολούθησε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, με μη γηγενείς Εβραίους, στην δημιουργία ενός καρκινώματος, στην Παλαιστίνη και στην Μέση Ανατολή, το οποίο, πλέον, έχει καταστεί ένα, τραγικά, πολυμεταστατικό και άκρως, επικίνδυνο επιθετικό καρκίνωμα. 

Ως εκ τούτου, οι λύσεις, που θα πρέπει να δοθούν, είναι, αδήριτα, αναγκαίο να είναι άμεσες, ριζοσπαστικές και καινοτόμες.

Και πρέπει να αρχίσουν, πρώτα, μέσα, από το Ισραήλ και να επεκταθούν και στις υπόλοιπες περιοχές της Παλαιστίνης και της Μέσης Ανατολής.

Δύσκολα πράγματα. Πολύ δύσκολα…