2023 : Η Ουκρανία (δηλαδή η Δύση) οδηγείται, σε μια συντριπτική ήττα, ενώ η Ουάσινγκτων, το Βερολίνο και το Παρίσι παρακολουθούν, διστακτικά, την αναπόφευκτη αυτή εξέλιξη, διότι φοβούνται μην ξεπεράσουν τις “κόκκινες γραμμές” του Βλαντιμίρ Πούτιν, οπότε και θα υποστούν τις συνέπειες, που πρόκειται να είναι απλές· δηλαδή στρατιωτικά κτυπήματα, σε χώρες του NATO.

 

Όσο και αν δεν της είναι αρεστό, η Ουάσινγκτων αντιλαμβάνεται ότι ότι η Ουκρανία, πέρα από το γεγονός ότι γίνεται, πολύ γρήγορα, ένα κουφάρι, πρόκειται, παράλληλα, να χάσει και τον πόλεμο με την Ρωσία, κάτι που θα έπρεπε, στις πρωτεύουσες της Δύσης να είναι, εξ αρχής, δεδομένο, αλλά, όπως προκύπτει, από τις λεπτομέρειες του περυσινού παρασκηνίου, μετά την εισβολή του ρωσικού στρατού, στην Ουκρανία, η αμερικανική κυβέρνηση θεώρησε ότι η ηγεσία του Κιέβου μπορούσε και έπρεπε να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ Ναφτάλι Μπένετ ότι οι συνομιλίες μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, κατά την έναρξη του πολέμου, αν και άρχισαν, πολύ γρήγορα, διακόπηκαν με ευθύνη της Δύσης, είναι σαφείς και χαρακτηριστικές. Όπως όλοι μπορούν να θυμηθούν, ο, τότε, Ισραηλινός πρωθυπουργός υπήρξε μεσολαβητής μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας και ουσιαστικά, μεταξύ Ρωσίας και Δύσης και όπως δήλωσε ο ίδιος, όλες οι ενέργειές του είχαν συμφωνηθεί, λεπτομερειακά, με την Ουάσινγκτων, το Βερολίνο και το Παρίσι, αλλά οι Δυτικοί, ξαφνικά, διέκοψαν τις συνομιλίες, διότι, κάποια στιγμή, η Δύση αποφάσισε «να συντρίψει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, παρά να διαπραγματευτεί». 

Κάπως έτσι και με βάση την βούληση της Ουάσινγκτων, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι και η κυβερνώσα ουκρανική ελίτ, αποφάσισαν να συνεχίσουν και να παρατείνουν τον πόλεμο, ο οποίος ήταν και είναι, χαμένος, εξ αρχής, παρά το γεγονός ότι το εκστρατευτικό σώμα, που εξαπέστειλε, στην Ουκρανία, η Μόσχα υπήρξε και παραμένει να είναι ανεπαρκές, για να επιτύχει τους σκοπούς και τους στόχους, για την επιτέλεση των οποίων εστάλη. Όπως είπε ο Μπένετ : «Ήξερα ότι ο Ζελένσκι κινδύνευε. Κρυβόταν σε κάποιο καταφύγιο, που κανείς δεν γνώριζε. Αλλά, όταν ρώτησα τον Πούτιν, τι θα κάνεις. με τον Ζελένσκι, θα τον σκοτώσεις, ο Πούτιν ανέφερε “δεν θα σκοτώσω τον Ζελένσκι”. Και μετά, του είπα ότι “θέλω να το διευκρινίσω, δώσε μου το λόγο σου ότι δεν θα σκοτώσεις τον Ζελένσκι και ο Πούτιν ήταν ξεκάθαρος : όχι δεν θα τον σκοτώσω”». 

Μετά την συνάντηση αυτή, στο Κρεμλίνο, ο, τότε, πρωθυπουργός του Ισραήλ, καθώς πήγαινε, προς το αεροδρόμιο, τηλεφώνησε, στον Ζελένσκι και τον διαβεβαίωσε ότι δεν κινδύνευε η ζωή του. Αμέσως μετά, όπως δήλωσε ο Μπένετ, ο Ουκρανός πρόεδρος, που ήταν τρομοκρατημένος, στην αρχή της ρωσικής εισβολής, στην Ουκρανία, επέστρεψε στο γραφείο του. Ήταν, τότε, που ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι, λίγες ημέρες, μετά την ρωσική εισβολή της 24/2/2022, δήλωνε, δημοσίως, ότι η Ουκρανία δεν επρόκειτο να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. 

Αλλά όλα άλλαξαν όταν η αμερικανική κυβέρνηση και οι κύριες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες διαβεβαίωσαν τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι και την λοιπή ηγεσία του Κιέβου, ότι πρόκειται να βοηθήσουν τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις να κερδίσουν τον πόλεμο, πάση δυνάμει και ως εκ τούτου, ότι έπρεπε να διακόψει, κάθε διαπραγμάτευση, με την Μόσχα.

Δεν είναι μόνο ότι το Κίεβο πρόκειται να χάσει τις περιφέρειες της Ουκρανίας, που, πρόσφατα, προσάρτησε η Μόσχα. Είναι και η πικρή διαπίστωση, από την προβολή των τωρινών εξελίξεων, στο μέλλον, που προβλέπεται και πρόκειται να επέλθει, μετά από την κατάληψη, από το ρωσικό στρατό, των περιοχών αυτών, ότι, δηλαδή, η κατάσταση δεν πρόκειται να λήξει, εκεί και τα πράγματα θα γίνουν, πολύ χειρότερα, για την ηγεσία του Κιέβου, τις ΗΠΑ και την Δύση, αφού ο πόλεμος δεν πρόκειται να σταματήσει, στο σημείο αυτό. Ο πόλεμος πρόκειται να σταματήσει, με την συνθηκολόγηση και την παράδοση της ηγεσίας του Κιέβου, στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. 

Αυτό σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ ευρίσκεται, ενώπιον μιας ντροπιαστικής ήττας, σε αυτόν τον πόλεμο, η οποία θα είναι, απείρως, χειρότερη, από την, επίσης, ντροπιαστική ήττα του, στο Αφγανιστάν, το καλοκαίρι του 2021 και τούτο διότι η επερχόμενη ήττα του, τώρα, θα προκύψει, σε έναν ζωτικό ευρωπαϊκό χώρο. Και εδώ, είναι σημαντικό να επισημάνω τις συνέπειες αυτής της ήττας του ΝΑΤΟ, στην Ουκρανία, διότι, στην συνέχεια, η Μόσχα πρόκειται να επανέλθει, στις αξιώσεις, τις οποίες προέβαλε, με ένα “ευγενές”, αλλά και αποφασιστικό τελεσίγραφο, στις 17/12/2021, στην Ουάσινγκτων και στο ΝΑΤΟ, για τις οποίες έχω κάνει λόγο, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, τον Δεκέμβριο του 2021 [δείτε, εδώ, το παλαιό αυτό δημοσίευμα, με τίτλο :  17/12/2021 Ένα soft "τελεσίγραφο" της Μόσχας προς το ΝΑΤΟ : Θα κάνουν αποδεκτές οι ΗΠΑ και η Δύση, τις μετριοπαθείς προτάσεις της ρωσικής ηγεσίας; Προφανώς, όχι. Και φυσικά, η συνέχεια πρόκειται να είναι κακή. Πολύ κακή..., όπως και το δημοσίευμα, της επόμενης ημέρας των Χριστουγέννων του 2021, με τίτλο : Θα εισβάλει η Ρωσία στην Ουκρανία; Ναι, θα εισβάλει. Το πότε θα το πράξει είναι θέμα επιλογής της ρωσικής ηγεσίας. Και φυσικά, όχι οι αντιδράσεις των ΗΠΑ και της Δύσης, που δεν θα ληφθούν, καθόλου, υπόψιν, όταν έλθει η ώρα., όπου θεωρούσα, ως δεδομένη και επικείμενη την ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία, ύστερα, από την απόρριψη του ήπιου, αλλά και άμεσου και σαφέστατου ρωσικού τελεσιγράφου, από την Ουάσινγκτων].

Και ενώ, αυτόν τον καιρό, στην Δύση, έχουν αρχίσει να συζητώνται σενάρια, για κατάπαυση του πυρός, για διαπραγματεύσεις και για παραχώρηση των προσαρτημένων, στην Ρωσία, περιοχών της Ουκρανίας, η Μόσχα δεν έχει κανέναν λόγο, για να σταματήσει τις εχθροπραξίες, όχι, μόνο, επειδή δεν έχει καταλάβει, στρατιωτικά, όλες αυτές τις περιοχές, ή επειδή δεν αρκείται, σε αυτές, αλλά δεν σκοπεύει να διαπραγματευθεί, στην παρούσα φάση, διότι η δυναμική των εξελίξεων την οδηγεί, σε αυτό, που έχει διακηρύξει, ευθύς εξ αρχής και που δεν είναι άλλο, από την συνθηκολόγηση του Κιέβου, του οποίου, όποιο τμήμα της χώρας μείνει - εάν μείνει -, στην ουκρανική κυριαρχία, στο τέλος της όλης διαδικασίας θα αποστρατιωτικοποιηθεί και θα καταστεί, περιφερειακός δορυφόρος της Μόσχας, διαφορετικά, όλη η Ουκρανία θα καταληφθεί, δια των όπλων, προκειμένου  να επιτευχθούν οι πραγματικοί στόχοι της ρωσικής ηγεσίας, οι οποίοι δεν είναι άλλοι, από την απομάκρυνση της Ουκρανίας, από το ΝΑΤΟ και την επιρροή της Δύσης καθιστάμενη ένα ρωσικό προτεκτοράτο, νέου τύπου, όπως αυτό της Λευκορωσίας, σχηματίζοντας, μαζί με την Ρωσία και την Λευκορωσία, μια νέα σλαβική ομοσπονδία, ή συνομοσπονδία.  

Αλλά, το δεδομένο τέλος του ουκρανικού πολέμου, που, μόλις, περιέγραψα, όποτε και αν αυτό επέλθει, δεν θα σημάνει και το τέλος της ατζέντας, με τις απαιτήσεις της Μόσχας, η οποία επιδιώκει να σύρει την Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ, σε μια νέα γραπτή και, νομικώς, δεσμευτική συμφωνία, όσον αφορά την ισορροπία των στρατιωτικών (τουλάχιστον) δυνάμεων, που έχει διαμορφωθεί, στον ανατολικοευρωπαϊκό χώρο, που, παλαιά, ανήκε, στο καταργηθέν Σύμφωνο της Βαρσοβίας, καθώς και στις χώρες της Βαλτικής, τις οποίες, με την λήξη του Β’ παγκόσμιου πολέμου, ο Ιωσήφ Στάλιν είχε προσαρτήσει, στην παλαιά “ΕΣΣΔ”. 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μια ήττα του ΝΑΤΟ, στην Ευρώπη, πρόκειται να έχει κατακλυσμιαίες επιπτώσεις, στην αξιοπιστία του, αφού μια προέλαση του ρωσικού στρατού, στο Κίεβο θα καταστήσει το ΝΑΤΟ περίγελο, στην υφήλιο και το κυριότερο είναι ότι θα εξωθήσει τις διάφορες εθνικές ελίτ, στην ολοκλήρωση της διαδικασίας, που έχει ξεκινήσει, μετά τον πόλεμο της Ρωσίας, στην Γεωργία, τον Αύγουστο του 2008 και την χρηματοπιστωτική κατάρρευση, στην Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, η οποία, de facto, οδήγησε την αμερικανική ελίτ, στο ξεφούσκωμα της παγκοσμιοποίησης, με την πεποίθηση, ή, έστω, την ελπίδα ότι θα καταφέρει να επιβεβαιώσει και να ενισχύσει την ηγετική της θέση, στον πλανήτη, πλην όμως, αυτό που συμβαίνει, στην πράξη, είναι ότι γεννάται, με οδυνηρούς πόνους (ένας, εκ των οποίων είναι ο τωρινός πόλεμος, στην Ουκρανία, τον οποίο, ανοήτως, ποιών ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν ολοκλήρωσε, τον Φεβρουάριο του 2014, μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του προέδρου της χώρας αυτής Βίκτορ Γιαννουκόβιτς, με την άμεση ενθάρρυνση, καθοδήγηση και βοήθεια της Ουάσινγκτων και της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, αρκούμενος, μόνο, στην αναίμακτη κατάληψη της Κριμαίας), ένας νέος πολυπολικός κόσμος, που καταρρίπτει κάθε παλαιά βεβαιότητα, επαναφέροντας, σε σύγχρονη έκδοση, λόγω της επανεμφάνισης νέων μεγάλης ισχύος δυναμικών εθνικών κρατών και συνασπισμών, το ρολόι της Ιστορίας, στο 1914, λίγο πριν το αργόσυρτο ξέσπασμα του Α’ παγκόσμιου πολέμου.

Οι σκληροπυρηνικοί, στην Ουάσινγκτων, γνωρίζουν, πολύ καλά, αυτό, που συμβαίνει και πειραματίζονται, με την, περαιτέρω, κλιμάκωση του πολέμου, στην Ουκρανία, προσπαθώντας, απεγνωσμένα, να κρατήσουν, στρατιωτικά, όρθιο το καθεστώς του Κιέβου, χωρίς, φυσικά, ως ρεαλιστές, που είναι, να θέλουν την άνοδο της στρατιωτικής σύγκρουσης, σε ένα επίπεδο πυρηνικού πολέμου, τον οποίο, όμως, διακινδυνεύουν, αν και μέχρι στιγμής, φοβούνται να υπερβούν τις γνωστές, σε αυτούς, κόκκινες γραμμές του Ρώσου προέδρου, ο οποίος δεν πρόκειται να διστάσει, εάν οι Δυτικοί, υπερβούν αυτές τις κόκκινες γραμμές, να επιτεθούν, σε χώρες του ΝΑΤΟ, κάτι το οποίο έχει έλθει, στην δημοσιότητα, από τον Βρετανό τέως πρωθυπουργό Boris Johnson, ο οποίος έχει δηλώσει, στο δίκτυο BBC, ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν τον είχε απειλήσει, με πυραυλικό κτύπημα, προφανώς, πυρηνικό, στην Βρετανία.

Όμως η ρωσική ηγεσία δεν μένει, μόνο, σε αυτή την απειλή, αλλά έχει φέρει, σε, εξαιρετικά, δυσχερή θέση την αμερικανική ηγεσία, μετά από ένα σχόλιο του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, για την συνθήκη, για την μείωση των επιθετικών όπλων , την START III, η οποία, στην πραγματικότητα,  παραμένει μια από τις λίγες συμφωνίες, μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, που ρυθμίζουν τις σχέσεις τους, σε πυρηνικό επίπεδο, αφού  ο Ρώσος αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Ριάμπκωφ προειδοποίησε ότι η Μόσχα προετοιμάζεται για την παύση της συμφωνίας αυτής, γεγονός το οποίο έχει επιφέρει σύγχυση και προφανή πανικό, στην Ουάσινγκτων, η οποία, παρά τις, κατά καιρούς, καταγγελίες της ότι η Μόσχα παραβιάζει την συνθήκη START III, αρνούμενη να επιτρέψει, σε Αμερικανούς παρατηρητές να προχωρήσουν, σε επιθεωρήσεις, σε τοποθεσίες πυρηνικών όπλων, η αμερικανική κυβέρνηση δηλώνει ότι είναι έτοιμη να εργασθεί, εποικοδομητικά, με την Ρωσία για την εκπλήρωση όλων όσων προβλέπονται, στην συνθήκη START III.

Έτσι, στις συζητήσεις, για τον ουκρανικό πόλεμο, που γίνονται, στο παρασκήνιο, αυτόν τον καιρό, έχει αποσαφηνισθεί ότι οι ΗΠΑ, και άλλοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ φοβούνται, πλέον, περισσότερο την επέκταση του πολέμου, στο έδαφος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας και λιγότερο την υποτιθέμενη, υποκριτική και ψευδή απειλή, για την ασφάλεια των χωρών του ΝΑΤΟ, από τις εδαφικές κατακτήσεις της Ρωσίας, στην Ουκρανία, αφού η ηγεσία της Δύσης αρχίζει να αντιλαμβάνεται οτι. όσο πιο αναβαθμισμένες, από άποψη οπλικών συστημάτων, γίνονται οι παραδόσεις όπλων, στην ουκρανική πλευρά, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος μιας αντανακλαστικής αντίδρασης της Ρωσίας, η οποία μπορεί να μεταφέρει, όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν απείλησε τον Boris Johnson, με ένα πυραυλικό (και προφανώς, άκρως φονικό) κτύπημα, στην Βρετανία, τον πόλεμο, σε νατοϊκό έδαφος, με άμεσο κίνδυνο, για τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία, την Γερμανία και οποιαδήποτε άλλη ανατολικοευρωπαϊκή χώρα. Ως εκ τούτου, Δύση φαίνεται να αυτό συγκρατείται και στηρίζει την Ουκρανία, με τον αναγκαίο οπλισμό, που απαιτείται, ούτως ώστε να μην υποχρεωθεί να συνθηκολογήσει αμέσως. 

 Αλλά αυτή η τακτική της Δύσης είναι αδιέξοδη, αφού, απλώς, παρατείνει έναν χαμένο πόλεμο, την ίδια στιγμή, που η Ρωσία έχει καταστρέψει το 60%, έως το 70% των κρίσιμων υποδομών στην Ουκρανία, ενώ η μη παράδοση, από τη Δύση, αναβαθμισμένων οπλικών συστημάτων αφήνει ελεύθερο το πεδίο, στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες διαθέτουν τεράστια οπλοστάσια πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Από την άλλη πλευρά, η Ουκρανία είναι, όλο και λιγότερο, σε θέση να επισκευάσει τις κατεστραμμένες υποδομές, με δεδομένο το γεγονός ότι τα υλικά, γι’ αυτόν τον σκοπό λιγοστεύουν και δίχως ενεργειακή επάρκεια, καθίσταται δύσκολη η τροφοδοσία και η συντήρηση του πληθυσμού, ο οποίος έχει, δραστικά, μειωθεί, αφού πάνω απο οκτώ εκατομμύρια Ουκρανοί έχουν καταφύγει, στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, πάνω απο 300.000 άνθρωποι έχουν, μεχρι τώρα, σκοτωθεί και το βασικότερο όλων είναι ότι η ουκρανική πολεμική βιομηχανία - ό,τι δηλαδή έχει και όση πρόκειται να απομείνει, απο αυτήν - έχει επείγουσες ανάγκες, απο ηλεκτρική ενέργεια, η οποία, όλο και περισσότερο λιγοστεύει. 

Εδώ, πρέπει, ακόμη, να υπογραμμισθεί ότι ο ρωσικός στρατός αντιμετωπίζει, με μαζικότητα, τα δυτικά όπλα ακριβείας και έχει την απαιτούμενη επάρκεια, για να το κάνει. Παράδειγμα αποτελεί ο αριθμός των τα κα, όπου, όπως διάβασα, η δυτική δεξαμενή σκέψης International Institute for Strategic Studies (IISS) με έδρα το Λονδίνο, η Ρωσία πρόκειται να έχει, σύντομα, περισσότερα από 4.000 αναπτύξιμα άρματα μάχης, γεγονός, το οποίο προσδιορίζει μια συντριπτική μάζα, που όχι, μόνο, αποτελεί μεγάλο κίνδυνο, για τα δυτικά τα κα, αλλά και επιτρέπει, στην Ρωσία να προχωρήσει, σε ευρείας κλίμακας επίθεση, οποτεδήποτε το αποφασίσει. Και φυσικά μια τέτοιας κλίμακας ρωσική επίθεση είναι, προσεχώς και μάλλον, σε όχι και τόσο μακρινή μελλοντική χρονική απόσταση, αναμενόμενη. 

Η πικρή αλήθεια, επίσης, για το ουκρανικό κράτος είναι ότι δεν διαθέτει ανθρώπινες εφεδρείες, για τον στρατό του, αφού οι νέοι αποφεύγουν την στράτευση, όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος. Η Ουκρανία έχει φθάσει, στο όγδοο κύμα επιστράτευσης, με προσωπικο, άνω των 60 ετών να αποστέλλονται, πλέον, στα διαφορα μέτωπα, ενώ η κυβέρνηση Ζελένσκι ετοιμάζεται να επιστρατεύσει και 16χρονους, προκειμένου να καλύψει τις ελλείψεις, ενώ ζητεί, απο τις ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες έχουν καταφύγει Ουκρανοί πρόσφυγες, να συλλάβουν όσους είναι, σε στρατεύσιμη ηλικία και να τους στείλουν, στην Ουκρανία, για να πολεμήσουν. Για να αντιληφθούμε την τεράστια διαφορά, στην τάξη μεγέθους, ανάμεσα, στην Ουκρανια και την Ρωσία, πρέπει να αναφέρω ότι η Μόσχα πρόκειται να καλέσει, σε μικρό χρονικό διάστημα, 200.000 νέο στρατιωτικό δυναμικό, ενώ, λαμβάνοντας υπόψιν μας ότι η Ρωσία μπορεί, σε ακραία κατάσταση, να κινητοποιήσει ένα ανθρώπινο δυναμικό της τάξεως των 30.000.000 , κάτι το οποίο, βέβαια, δεν πρόκειται να χρειασθεί. 

Και ο καιρός περνάει και η Μόσχα δεν βιάζεται, αφού ο χρόνος κυλάει, εις βάρος του Κιέβου,  η Δύση παρακολουθεί, διστακτικά, τις εξελίξεις, επειδή η Ουάσινγκτων φοβάται, μήπως η παραπέρα ανάμειξή της, με την παράδοση νέων ισχυρών και.μακράς βεληνεκούς οπλικών συστημάτων, στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, υπερβεί τις κόκκινες γραμμές που έχει θέσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Έτσι, πχ το ΝΑΤΟ και η Ουάσινγκτων δεν διακόπτουν τις ρωσικές δορυφορικές επικοινωνίες, κάτι που, εάν γίνει, θα μειώσει την επιθετική δραστηριότητα της Μόσχας, αλλά όμως, θα εκληφθεί, προφανώς, απο την ρωσική ηγεσία, ως casus belli, ως αιτία πολέμου. 

Και αυτό το γεγονός, με δεδομένο το ότι η Ρωσία δεν πρόκειται να συντριβεί, στρατιωτικά, όπως, βλακωδώς, νόμιζαν η Ουάσινγκτων, το Βερολίνο και το Παρίσι, πέρυσι και φυσικά, η ρωσική ηγεσία δεν πρόκειται να οπισθοχωρήσει και με επίσης, δεδομένο το ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι αδίστακτος, είναι λογικό και αναμενόμενο το τέλος της Ουκρανίας, έτσι, όπως την γνωρίζαμε, μέχρι την 24/2/2022 και έτσι όπως την γνωρίζουμε, σήμερα. Η εμπόλεμη πτώση του ουκρανικού καθεστώτος και ο ριζικός επαναπροσδιορισμός της ίδιας της υπόστασης του ουκρανικού κράτους, σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις θελήσεις της Μόσχας είναι, απλώς, ζήτημα χρόνου, όσο και αν αυτός διαρκέσει.

Όμως, όπως ανέφερα, παραπάνω, από εκεί και πέρα, αρχίζουν, για την Ουάσινγκτων, τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, το ΝΑΤΟ και το σύνολο της Δύσης, τα δύσκολα. 

Τα πολύ δύσκολα…