Η ένταξη στην ευρωζώνη, το ελληνικό δημόσιο χρέος και η πνευματική οκνηρία του Κώστα Σημίτη, που οδήγησε την χώρα στην πορεία προς την εξαθλίωση. (Μια απάντηση στις ανοησίες του Παναγή Γαλιατσάτου)

Κώστας Σημίτης : Ο άνθρωπος, με την μεγάλη πνευματική οκνηρία, που οδήγησε την χώρα στην μεγαλύτερη σύγχρονη στρατηγική της ήττα και στην πορεία προς την καταστροφή, με την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.



Μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών και την ουσιαστική κατάρρευση της κυβέρνησης του μοιραίου ΓΑΠ, από το διογκούμενο κύμα της λαϊκής αγανάκτησης, καιρός είναι να θυμηθούμε αυτόν που οδήγησε το ελληνικό σκάφος στην πορεία, προς την καταβύθιση, την οποία, τώρα, υφίσταται. Φυσικά, ο άνθρωπος αυτός είναι ο Κώστας Σημίτης, με την επιλογή του για την ένταξη της Ελλάδας, πάση θυσία, στην ευρωζώνη και την κατάργηση της δραχμής. Μια επιλογή, η οποία είναι η αιτία, για τα σημερινά χάλια της χώρας. Το γιατί δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό.

Το πρόβλημα με την Ελλάδα, όπως και τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (και όχι μόνον αυτές) είναι ότι, η έντάξή τους στην ευρωζώνη, τις φέρνει στην ίδια κατάσταση με την κατάσταση, που επικρατεί στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι οποίες, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν επενδύσεις και να θέσουν υπό έλεγχο τις πληθωριστικές πιέσεις (που αποτελούν ένα χρόνιο πρόβλημα των οικονομιών τους), συνδέουν το νόμισμά τους με ένα σκληρό νόμισμα, όπως, για παράδειγμα, έκανε η Αργεντινή με το πέσο, το οποίο το συνέδεσε, κατά την δεκαετία του 1990, με το δολλάριο.


Στις περιόδους που ακολουθεί η ανάπτυξη και όλα πάνε καλά (ή, για να μιλάμε καλύτερα και ορθότερα, φαίνονται ότι πάνε καλά) οι αναπτυσσόμενες χώρες απολαμβάνουν το λεγόμενο peg, δηλαδή τα θετικά αυτής της σύνδεσης των τοπικών νομισμάτων, με τα σκληρά νομίσματα. Όμως, αυτό που συμβαίνει, συνήθως, είναι ότι, κατά την διάρκεια της περιόδου που η ανάπτυξη είναι στην ημερησία διάταξη, ουδείς λαμβάνει υπόψη του το τι θα ακολουθήσει, όταν οι τοπικές οικονομίες των αναπτυσσόμενων χωρών μπουν, για οποιονδήποτε λόγο, σε μια περίοδο ύφεσης. Αυτό, ακριβώς, είναι που οδηγεί στην καταστροφή.


Και η καταστροφή έρχεται επειδή οι ομολογιούχοι και οι λοιποί επενδυτές (οι ραντιέρηδες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο John Maynard Keynes) θα κάνουν αυτό που τους επιτρέπει το peg : Θα ρευστοποιήσουν τα ομόλογά τους και κάνοντας χρήση της σταθερής ισοτιμίας του τοπικού νομίσματος με το αντίστοιχο σκληρό νόμισμα, με το οποίο είναι δεμένο το εν λόγω τοπικό νόμισμα, θα βγάλουν στο εξωτερικό τα χρήματά τους. Στην συνέχεια, θα ακολουθήσει ένα παρατεταμένο κερδοσκοπικό παίγνιο, γύρω από το πότε θα διαραγεί η διασύνδεση του τοπικού νομίσματος με το αντίστοιχο σκληρό νόμισμα και η τοπική οικονομία της αναπτυσσόμενης χώρας θα βουλιάξει στην κινούμενη άμμο της ύφεσης, η οποία, πολύ γρήγορα, θα πάρει τις διαστάσεις μιας καταστροφικής κρίσης, η οποία θα ανακοπεί μόνο με την διάρρηξη της σύνδεσης των δύο αυτών νομισμάτων.


Στην ευρωζώνη και με δεδομένη την χαώδη θεσμική ανεπάρκεια, γύρω από το ευρώ και τις διαδικασίες έκδοσης και νομισματικής κυκλοφορίας αυτού του νομίσματος (και κυρίως, εξ αιτίας της ανυπαρξίας μιας ομοσπονδιακής κρατικής οργάνωσης που να παραπέμπει στην συγκρότηση και την εφαρμογή μιας οργανωμένης και συστηματικοποιημένης οικονομικής πολιτικής από μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση, που να έχει αρμοδιότητες, σαν αυτές που υπάρχουν στις Η.Π.Α., ή σε οποιοδήποτε άλλο ομοσπονδιακό κράτος), τα πράγματα είναι χειρότερα.


Στην ευρωζώνη και τα κράτη που την συναποτελούν, δεν μπορεί να λειτουργήσει η αποσύνδεση των τοπικών νομισμάτων από το σκληρό ευρώ και τούτο επειδή δεν υπάρχουν τοπικά νομίσματα, τα οποία να είναι συνδεδεμένα με το ευρώ, αφού το ευρώ είναι το κοινό νόμισμα όλων!!! Έτσι, οι χώρες της λεγόμενης ευρωπαϊκής περιφέρειας θυμίζουν τις αναπτυσσόμενες χώρες, με την διαφορά ότι στην περίπτωση της ευρωζώνης δεν μπορεί να λειτουργήσει η λυτρωτική αποσύνδεση των τοπικών νομισμάτων, από το αντίστοιχο σκληρό νόμισμα, διότι το αυτό το ίδιο το σκληρό νόμισμα έχει αντικαταστήσει το τοπικό νόμισμα, του οποίου έχει πάρει την θέση, καταδικάζοντας τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας (και όχι μόνο) σε μια διαρκή και μόνιμη ύφεση, η οποία θα τις οδηγήσει, αναπόδραστα, όσο το ευρώ παραμένει σκληρό, στην εξαθλίωση και στην πείνα.


Γι' αυτούς τους λόγους, οι εξελίξεις δεν φαίνονται να είναι καθόλου καλές. Αντιθέτως, θα είναι δυσοίωνες και θεοσκότεινες, όσο το ευρώ παραμένει σκληρό.


Αφήνοντας την Ελλάδα, που είναι ένα ακραίο παράδειγμα δημόσιου χρέους, ας δούμε, π.χ. την Πορτογαλία, που μπήκε στον "Μηχανισμό Διάσωσης" και ο οποίος λειτουργεί, ως μηχανισμός καταβαράθρωσης της χώρας αυτής, πρέπει να επισημανθεί ότι, αντίθετα με την Ελλάδα, η χώρα αυτή (όπως και η Ισπανία, που είναι υποψήφια) δεν είχε, ούτε τεράστιο χρέος, ούτε και ένα τόσο μεγάλο έλλειμμα, όπως η χώρα μας. Μάλιστα, η κατάσταση στην Πορτογαλία είναι και θα έπρεπε να θεωρείται, ως μια, εντελώς, διαχειρίσιμη κατάσταση.


Παρά ταύτα, όμως, η Πορτογαλία χρεωκόπησε (και το ίδιο κινδυνεύει να πάθει και η Ισπανία) και το γεγονός αυτό έχει να κάνει με την θεσμική οργάνωση της ευρωζώνης και το ίδιο το ευρώ, που λειτουργεί και για την χώρα αυτή, ως ένα σκληρό ξένο νόμισμα, αφού η έκδοση και η κυκλοφορία του εν λόγω νομίσματος δεν ελέγχεται από την Λισαβώνα, αλλά από την τραπεζιτική γραφειοκρατία της Φραγκφούρτης και την γαλλογερμανική πολιτική ελίτ. Η πορτογαλική χρεωκοπία έλαβε χώρα, επειδή το κράτος αυτό της Ιβηρικής χερσονήσου άρχισε να πιέζεται, αμέσως μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, πέρυσι την άνοιξη και όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες, που βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση, όταν κάποιο κράτος πιέζεται, οι κάτοχοι των ομολόγων του τα πουλάνε. Αν η Πορτογαλία είχε το δικό της τοπικό νόμισμα (το εσκούδο), θα είχε την άμεση δυνατότητα να προβάλει γραμμές άμυνας και εν πάση περιπτώσει, η πώληση των κρατικών ομολόγων της θα απέφερε στον εντόπιο, ή και στον ξένο ιδιοκτήτη τους τοπικό χρήμα, το οποίο, ή θα το χρησιμοποιούσε, για να αγοράσει άλλα περιουσιακά στοιχεία, μέσα στην ίδια την χώρα, ή θα το αντάλλασσε με ξένο νόμισμα. Και στις δύο περιπτώσεις, η τοπική οικονομία θα είχε σημαντικές θετικές αντισταθμίσεις, αφού το χρήμα, που θα έμενε στην Πορτογαλία, θα τόνωνε  την ιδιωτική οικονομία, με τις επενδύσεις και το κράτος, με τους φόρους, που θα εισέρεαν στα δημόσια ταμεία, ενώ η φυγή του χρήματος στο εξωτερικό θα έριχνε την συναλλαγματική αξία του εσκούδο, αυξάνοντας την ελκυστικότητα των εξαγωγών της χώρας και μειώνοντας τις εισαγωγές.


Με το ευρώ, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά και λειτουργούν καταστροφικά για την Πορτογαλία, αφού η πώληση των κρατικών ομολόγων δεν ανακυκλώνει το χρήμα στην χώρα αυτή, διότι ο πωλητής μπορεί να χρησιμοποιήσει για να αγοράσει γερμανικά, ή γαλλικά, ή άλλα περιουσιακά στοιχεία. Αυτό το χρήμα, στην πράξη είναι χαμένο για την χώρα και την τοπική οικονομία.

Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και μια μικρή κρίση (όπως αυτή που ξέσπασε στην ευρωζώνη στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010, με αφορμή την ελληνική δημοσιονομική κρίση, που, βλακωδώς, ανακίνησε το απίθανο αυτό σαλτιμπαγκικό δίδυμο των ΓΑΠ - Παπακωνσταντίνου, με την βοήθεια του Ζαν-Κλωντ Τρισέ), αυτοτροφοδοτείται, καθώς δεν υπάρχει κάποια αυτόματη αντίρροπη δύναμη, που να σπάει τον φαύλο κύκλο ,που δημιουργείται από το πανικό πωλήσεων των κρατικών ομολόγων, που ακολουθεί και που οδηγεί τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (και όχι μόνον αυτές) στον πάτο...


Μόνη λύση, εντός ευρωζώνης, είναι το μαλάκωμα του ευρώ. Αλλά ποιός (και πότε) θα το αποφασίσει αυτό;


Η άλλη λύση είναι η έξοδος από την ευρωζώνη. Αλλά και πάλι προκύπτει το ερώτημα : Ποιός θα πάρει μια τέτοια απόφαση; Οι ελίτ που ενέταξαν τις χώρες τους σε αυτήν και οι οποίες ελίτ ομνύουν στον ζουρλομανδύα του Μάαστριχτ, έχοντας ουκ ολίγες εξαρτήσεις και συμφέροντα να υπηρετήσουν;


Όλα αυτά τα διλήμματα μπροστά στα οποία βρέθηκε η Ελλάδα και η πορεία προς την εξαθλίωση, την οποία εξωθείται να ακολουθήσει, υπήρξαν προϊόν της πνευματικής οκνηρίας του Κώστα Σημίτη, ο οποίος δεν μπόρεσε να αντιληφθεί το που πηγαίνει η κατάσταση με την ευρωζώνη και τις χαώδεις θεσμικές της ανεπάρκειες.

Για την χαρακτηριστική πνευματικη οκνηρία του κ. καθηγητή, ας δούμε παρακάτω μια καλή μου δημοσίευση στο Protagon.gr, η οποία έγινε σε απάντηση ενός άρθρου του κ. Παναγή Γαλιατσάτου, ο οποίος λειτουργώντας, ως "λαγός" του σταθερού και αμετακίνητου υπερασπιστή των συμφερόντων της ελληνικής και της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής τεχνοδομής ΓΑΠ, επιτέθηκε στην (σωστή, σε γενικές γραμμές,) άποψη του Κώστα Σημίτη, περί ανάγκης για αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, κατηγορώντας τον για πνευματική οκνηρία, για τους, από εμένα, αντίθετους λόγους :


"Ο μύθος στον οποίο προσπαθεί να μας εισάγαγει ο κ. Γαλιατσάτος - αλλά δεν τολμά να ολοκληρώσει αυτήν την εισαγωγή και τούτο επειδή, προφανώς, ενεργεί ως εντολοδόχος του μοιραίου ΓΑΠ και των ευρωτραπεζιτών - έχει ένα συμπέρασμα. Και το συμπέρασμα αυτό είναι ότι η όποια αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και το συναφές κούρεμα των απαιτήσεων των δανειστών της χώρας δεν αρκεί να φθάσει στο 50% του ύψους του χρέους αυτού.


Σε αυτή του την κριτική στις απόψεις του Κώστα Σημίτη ο κ. Γαλιατσάτος έχει δίκιο. Όντως, το όφελος από τον υποδιπλασιασμό του ελληνικού δημόσιου χρέους θα είναι μικρό και μη ουσιώδες, αφού δεν θα λύσει το άμεσο και το μεσομακροπρόθεσμο ταμειακό πρόβλημα, που έχει η χώρα. Η θηλιά του δημόσιου χρέους θα παραμείνει σφικτή και θανάσιμα τυλιγμένη, γύρω από τον λαιμό της ελληνικής οικονομίας, παρά το κούρεμα των απαιτήσεων των δανειστών, κατά 50%.


Αυτό που δεν λέει ο κ. Γαλιατσάτος είναι το απλούστατο : Ότι το κούρεμα αυτό πρέπει να ξεπεράσει κατά πολύ το 50%,για να είναι λειτουργικό, φθάνοντας στα επίπεδα, άνω του 70%, έως το 90% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους. Και φυσικά, ένα τέτοιας τάξεως κούρεμα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από τους δανειστές. "Εθελοντές" σε ένα τέτοιο κούρεμα δεν μπορούν να υπάρξουν και δεν θα υπάρξουν.


Επομένως, αυτό που μπορεί να υπάρξει είναι ένα μη εθελοντικό κούρεμα των απαιτήσεων των (τοκογλυφικών) δανειστών της χώρας. Ένα κούρεμα, που θα ξεπερνάει το 70% του ελληνικού δημόσιου χρέους, προκειμένου να απαλλάξει την χώρα από τον θανάσιμο αυτόν βραχνά και στο οποίο κούρεμα η χώρα πρέπει να προχωρήσει μονομερώς, όσο η Ε.Κ.Τ. αρνείται να παίξει τον ρόλο του ευρωπαίου δανειστή της τελευταίας καταφυγής, όσο δηλαδή αρνείται την χρηματοδότηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, με μηδενικά, ή και αρνητικά, επιτόκια, ούτως ώστε το χρέος αυτό να πληθωριστεί τάχιστα και να καταστεί, αυθωρεί, βιώσιμο.


Από εκεί και πέρα, οι συγκρίσεις, που κάνει ο κ. Γαλιατσάτος, με την προ του 2009 εποχή είναι τουλάχιστον ατυχείς, όταν δεν γίνονται εκ του πονηρού. Και τούτο επειδή επίπεδα πρωτογενών πλεονασμάτων στον ελληνικό προϋπολογισμό, της τάξης του 8,5% του ΑΕΠ, πολύ δύσκολα συμβαδίζουν με ρυθμούς ανάπτυξης 1% του ΑΕΠ. Αλλά και εάν δεχθούμε ότι μπορούν να συμβαδίσουν με έναν τέτοιον αναιμικό ετήσιο επίπεδο ανάπτυξης, είναι βέβαιο ότι αυτά τα επίπεδα πρωτογενών πλεονασμάτων στους ετήσιους προϋπολογισμούς της χώρας, μέχρι το 2034, δεν μπορούν να συμβαδίσουν με επίπεδα πραγματικής ανάπτυξης της τάξης του 3%, ή του 4% του ΑΕΠ, που επιτεύχθηκαν, κατά την "χρυσή" περίοδο 1994 - 2008.


Αυτό δεν μπορεί να γίνει διότι η ύπαρξη τόσο υψηλού επιπέδου πλεονασμάτων (το 8,5% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση δεν είναι καθόλου λίγο, είναι ένα τεράστιο ποσόν, αφού μιλάμε για ένα ποσόν, που αντιστοιχεί, περίπου, σε 20,3 δισ. €, έχοντας σαν βάση το ΑΕΠ της χώρας κατά το 2010) και οι κύριοι σκοποί τους (αποθεματοποίηση χρημάτων, προκειμένου να πληρωθούν οι απαιτήσεις των δανειστών) θα αποστερήσουν την ελληνική αγορά από ισόποση αντίστοιχη συναθροιστική ζήτηση και στην μείωση αυτή θα προστεθούν και οι πολλαπλασιαστικές αρνητικές επιπτώσεις της.

Παράλληλα, η διαρκής αναζήτηση της επίτευξης αυτών των πλεονασμάτων στους ετήσιους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο από το να περιορίζει τις δημόσιες δαπάνες, αποδιοργανώνοντας τον ρόλο του ελληνικού δημοσίου, ως γενικού σταθεροποιητή της ελληνικής συναθροιστικής ζήτησης, των επιπέδων της συνολικής κατανάλωσης και των επενδύσεων, συρρικνώνοντας δραστικά το ελληνικό δημόσιο και καθιστώντας το έτσι μόνιμα ανίκανο να παίξει αυτόν τον ρόλο, σε εποχές, που είναι επιτακτικά αναγκαίο να πάρει πρωτοβουλίες, να προβεί σε βραχυπρόθεσμους και μεσομακροπρόθεσμους σχεδιασμούς, προκειμένου να παίξει αυτόν τον ρόλο, σε εποχές, που το παγκόσμιο γραφειοκρατικό καπιταλιστικό σύστημα έχει περιέλθει σε μια κατάσταση διαρκούς αστάθειας, η οποία ήλθε για να μείνει - και όχι για να φύγει, όπως, ίσως, υποθέτουν ο αφελής κ. Γαλιατσάτος και ο ομοίως αφελής φίλος του ΓΑΠ -, ύστερα από την κρίση της αμερικανικής κτηματαγοράς των subprime δανείων και του αμερικανικού και στην συνέχεια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος τον Ιούλιο - Σεπτέμβριο του 2008.


Και φυσικά, αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την "παιδική χαρά" της ευρωζώνης, των τραπεζιτών της και του εικονικού/λογιστικού ομολόγου, με την μορφή χρήματος, που εφηύρε η ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική ελίτ, προκειμένου να μπορεί να μαζεύει όλη την ρευστότητα της ευρωπαϊκής ηπείρου (περί του ευρώ ο λόγος), τότε το όνειρο του αγαπητού κ. Γαλιατσάτου, για επίτευξη διατηρήσιμης ανάπτυξης, έστω του 1% του ΑΕΠ (με επίπεδα πρωτογενών πλεονασμάτων στους ετήσιους ελληνικούς κρατικούς προϋπολογισμούς, της τάξης του 8,5% του ΑΕΠ), καθίσταται ένα όνειρο εξωπραγματικό και απατηλό - εκτός εάν η Ε.Κ.Τ. παίξει τον ρόλο της, ως Κεντρική Τράπεζα και χρηματοδοτήσει το ελληνικό δημόσιο χρέος, μαζί με όλα τα δημόσια χρέη της ευρωζώνης, ως δανειστής της τελευταίας καταφυγής, έναν ρόλο που ορθότατα και αποτελεσματικά παίζει εδώ και πολλές δεκαετίες το FED στις Η.Π.Α., από την εποχή του αείμνηστου Franklin Delano Roosevelt και του John Maynard Keynes, δηλαδή από την μακρινή εποχή της δεκαετίας του 1930.


Το δυστύχημα είναι ότι η Ε.Κ.Τ. και η ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική ελίτ, οχυρωμένες πίσω από την "ανεξαρτησία" της λειτουργίας του συστήματός τους, δεν σκοπεύουν να προβούν σε μια τέτοιου είδους ενέργεια, ριψοκινδυνεύοντας την διάλυση της ευρωζώνης, την οποία δεν θα διστάσουν να διαλύσουν, εάν η γερμανική ελίτ - αλλά και οι άλλες ελίτ των πλεονασματικών χωρών της ευρωζώνης - διαπιστώσει ότι υπάρχει βιώσιμη διέξοδος γι' αυτήν, εκτός ευρωζώνης, η οποία θα της επιτρέπει την αποφυγή της χρηματοδότησης των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης και την δυσάρεστη ανακύκλωση σε αυτές - χωρίς προοπτική επιστροφής - των πλεονασμάτων, τα οποία η γερμανική ελίτ πέτυχε να αποκτήσει, χάρη (και) στην κατάργηση του μάρκου και την υιοθέτηση του ευρώ, ως νομίσματος της χώρας της.


Αυτή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα, που αντιμετωπίζει η χώρα μας σήμερα. Ο Κώστας Σημίτης – ακριβώς επειδή υπήρξε πνευματικά οκνηρός – ενέταξε το 2002 την Ελλάδα στην ευρωζώνη, οδηγώντας την σε μια αθόρυβη πορεία προς την χρεωκοπία, αφού στέρησε την χώρα από το νόμισμά της, από την δική της κεντρική τράπεζα, καθώς και από τα συναφή νομισματικά και δημοσιονομικά εργαλεία, που θα μπορούσαν να την προστατεύσουν από την διεθνή οικονομική ύφεση και – κυρίως – από την μετατροπή της δημοσιονομικής κρίσης, που θα ακολουθούσε την, εκ του εξωτερικού, εισαγωγή της ύφεσης, σε κρίση δανεισμού και χρέους, γεγονός, το οποίο θα συνέβαινε, λόγω της μετατροπής του μεγάλου ελληνικού χρέους (το οποίο και πριν από την ένταξη στην ευρωζώνη έφθανε σε επίπεδα πολύ άνω του 100% του ΑΕΠ) από, κατά 86% δραχμικό χρέος, που ήταν, πριν την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, σε χρέος σε ευρώ, κατά 100%, δηλαδή από ένα, ουσιαστικά, κατά 86% εσωτερικό χρέος της χώρας, σε ένα, καθ’ ολοκληρίαν, εξωτερικό χρέος, το οποίο δεν μπορούσε, πλέον, να είναι διαχειρίσιμο, ακριβώς επειδή το ευρώ δεν εκδίδεται από την Ελλάδα, αλλά από την Φραγκφούρτη και έτσι λειτουργεί, ως ξένο νόμισμα, αφού οι ελληνικές αρχές δεν έχουν λόγο, για την έκδοση και την κυκλοφορία του (εκτός εάν η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να το κιβδηλώσει, τυπώνοντας η ίδια ευρώ, προς αποπληρωμή των χρεών του ελληνικού δημοσίου, αφού, προηγουμένως, κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προκειμένου να αποφύγει τις νομικές αντιδράσεις των ευρωγραφειοκρατών και των πολιτικών τους θεραπαινίδων στην ευρωζώνη – μια ενέργεια, η οποία δεν θα είναι επίπλαστη, αλλά προϊόν μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, απέναντι στην οποία ενέργεια οι ευρωζωνίτες δεν έχουν λυσιτελείς θεσμικές δυνατότητες αντίδρασης, πλην όμως, η ελληνική κυβέρνηση – τουλάχιστον η παρούσα, αλλά πιθανότατα και οι επόμενες – δεν έχει μια τέτοια αντίληψη, για την αντιμετώπιση της σοβούσας κρίσης, γι’ αυτό και υπέγραψε το κατοχικό Μνημόνιο της ντροπής, πριν από ένα χρόνο).


Για τον λόγο αυτόν και όχι γι’ αυτόν, που του καταμαρτυρεί ο κ. Γαλιατσάτος, υπήρξε πνευματικά οκνηρός ο κ. Κώστας Σημίτης. Διότι, εντάσσοντας την Ελλάδα στην ευρωζώνη, την αφόπλισε, κυριολεκτικά, από την κυριαρχία της στο νόμισμά της και την κατέστησε έρμαιο μιας διεθνούς ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής γραφειοκρατίας, χωρίς ουδεμία δυνατότητα αντίδρασης στις επιταγές της (ξεχνώντας την παρακαταθήκη, που άφησε πίσω του, λίγο πριν πεθάνει, ο προκάτοχός του στην πρωθυπουργία, ο αείμνηστος ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, με την μνημειώδη φράση του : «Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος»), για να οδηγήσει ο Κώστας Σημίτης, ο ανίκανος αυτός άνθρωπος, ακριβώς εξ αιτίας αυτής της πνευματικής του οκνηρίας, αλλά και λόγω της περιορισμένης εμβέλειας των πνευματικών του ικανοτήτων, την χώρα, προς μια υπόκωφη και αθόρυβη πορεία προς την καταστροφή, η οποία ήλθε να λάβει σάρκα και οστά, με την έλευση της διεθνούς οικονομικής ύφεσης το 2008, σε συνδυασμό με τις ανείπωτες βλακείες του ευήθους ΓΑΠ, τις δογματικές ανοησίες του Jean-Claude Trichet και τις επαρχιωτικές ηθικοπλαστικού περιεχομένου κουτοπονηριές του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού των Μέρκελ – Βεστερβέλλε – Σόϋμπλε.


Αρέσει, ή όχι, στον κ. Γαλιατσάτο, το επίπεδο του ελληνικού δημόσιου χρέους (345 δισ. € και πάνω) και η διάρθρωση αυτού του χρέους - ένα χρέος καθαρά τοκογλυφικό, αφού, κατά 85%, έως 90%, το χρέος αυτό είναι ένα ανατοκιστικό/επιτοκιακό χρέος, αφού από τα 345 δισ. €, που χρωστάει το ελληνικό δημόσιο, μόνον τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €, αντιστοιχούν σε πραγματικό χρήμα, που έχει λάβει η χώρα, ενώ τα υπόλοιπα αντιστοιχούν σε ανατοκισμούς και τόκους παλαιών χρεών, γεγονός, που καθιστά το ελληνικό δημόσιο χρέος υπόδειγμα τοκογλυφικού χρέους, το οποίο η χώρα έπρεπε τον Μάϊο του 2010 να αρνηθεί να εξυπηρετήσει, όπως και τώρα πρέπει να παύσει να εξυπηρετεί.


(Περισσότερα για το θέμα δείτε, ενδεικτικά, τα άρθρα μου στο μπλογκ μου, με τίτλο : «Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, το ελληνικό δημόσιο χρέος και η προειδοποίηση του Ανδρέα Παπανδρέου για την επικινδυνότητά του. (Η συστηματική απόκρυψη των ευθυνών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ για την κατάντια του τόπου)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/04/alekos-papadopoulos-kai-andreas.html και «Από την χρεωκοπία στην αυτογνωσία. (Ή πως η ελληνική αριστερή διανόηση υπερασπίζεται την Ευρώπη των τραπεζών και υιοθετεί την επιχειρηματολογία της ελίτ του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/04/matsaganis-papadimitropoulos.html και «"Ο δεκάλογος του καλού δημαγωγού". (Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού χρέους, πως το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με πραγματικό χρήμα 6,05 δισ. $, δάνεισε την Ελλάδα, με 302,6 δισ. $ και η ανοησιολογία του κ. Γιαννουλόπουλου)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/03/6052-3006-giannoulopoulos.html και «Γιατί η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, αν θελει να σώσει το ευρώ. (Οι μεταβιβαστικές πληρωμές από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, μέσα σε μια νομισματική ένωση)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/01/germania-kai-metavivastikes-pliromes.html )."




(Σχόλιά μου - υπ' αριθμ. 9, 10, 11 -, της 19/5/2011 στο άρθρο του κ. Παναγή Γαλιατσάτου, που δημοσιεύτηκε στο Protagon.gr, με τίτλο : "Η πνευματική οκνηρία του Κώστα Σημίτη" http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=6362 ).