Η ανάδυση ενός νέου πατριωτισμού και η παρούσα κρίση. Οι φόβοι του έντρομου κοσμοπολιτικού τμήματος της ελληνικής ελίτ και ο Αντώνης Σαμαράς. (Μια απάντηση στον κ. Χρ. Πιστοφίδη).

Οι γιατροί (της ευρωζώνης) επί το "έργον". Ο ασθενής γορίλλας (η Ελλάδα) έχει παραδοθεί ημιθανής στην φρίκη των χεριών τους και φυσικά δεν πρόκειται να επιβιώσει, αν τους αφήσουμε να ολοκληρώσουν το "έργο" τους... (Το αστείο είναι ότι τα παπαγαλάκια της ψοφοδεούς κοσμοπολίτικης ελληνικής πολιτικοοικονομικής και "πνευματικής" ελίτ, που ευθύνεται, καθ' ολοκληρίαν, για τα τωρινά χάλια της χώρας, ζητούν και τα ρέστα, αντί να κάνουν την απαραίτητη - αν και διόλου εξαγνιστική - αυτοκριτική τους...)



Το παρακάτω κείμενό μου είναι πρόσφατο και παράλληλα επίκαιρο, αφού αφορά τον Αντώνη Σαμαρά και την σφοδρή κριτική που δέχεται, από τους "εταίρους" της ευρωζώνης - δηλαδή από τους εκπροσώπους των δανειστών του ελληνικού κράτους -, για την συνέχιση της αντιμνημονιακής του ρητορικής και φυσικά για την άρνησή του να συναινέσει στο σύνολο των μέτρων, που πηγάζουν από το Μνημόνιο της ντροπής, που υπέγραψε, πέρυσι, ο μοιραίος ΓΑΠ και από το νέο Μνημόνιο, που είναι στα σκαριά, δια του οποίου θα δοθεί στο ελληνικό κράτος ένα νέο τοκογλυφικό δάνειο - μαμούθ, προκειμένου να σωθεί το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το δάνειο αυτό, θα δοθεί με τέτοιους όρους, που θα αποτελειώσουν την ελληνική οικονομία και θα εμβαθύνουν την κρίση, οδηγώντας τον ελληνικό πληθυσμό στην εξαθλίωση.


Η ίδια κριτική ασκείται στον Αντώνη Σαμαρά (και μάλιστα η κριτική αυτή έχει πολύ μεγαλύτερη σφοδρότητα από αυτήν, που ασκείται από  τους δανειστές της χώρας και τους εκπροσώπους τους) από την έντρομη πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας και ιδιαίτερα από το "φιλοευρωπαϊκό" - διάβαζε φιλοευρωζωνικό - τμήμα της, το οποίο είναι το κατ' εξοχήν υπεύθυνο για τα χάλια του τόπου, αφού αυτό το κομμάτι της εντόπιας ελίτ επέβαλε, κατά την τελευταία 15ετία, τις παταγωδώς αποτυχημένες στρατηγικές επιλογές, που οδήγησαν την χώρα στην παρούσα οικονομική καταστροφή, η οποία θα λάβει διαστάσεις μιας πραγματικής ανθρωπιστικής καταστροφής, εάν οι εξελίξεις αφεθούν στην τύχη τους και στα χέρια των δανειστών, των ευρωζωνιτών και των τροϊκανών εκπροσώπων τους.


Χαρακτηριστικό είναι το (φιλολογικά άρτιο, αλλά πολιτικά απαράδεκτο, όπως επίσης και εμπαθές, αφού και ο τίτλος του άρθρου, αλλά και η αναφορά, που κάνει στον Τρελαντώνη της Πηνελόπης Δέλτα, μιμούμενος τον Γιώργο Καρατζαφέρη, δείχνει το πρόβλημα του συγγραφέα, όχι τόσο με τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά με τον ίδιο του τον εαυτό και την διαδικασία εξορθολογισμού των ενδιάθετων παρορμήσεών του) κείμενο του κ. Χρίστου Πιστοφίδη, που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ" του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τίτλο : "Το δράμα ενός συμπλεγματικού ηγέτη" http://htsoukas.blogspot.com/2011/06/blog-post_24.html  . Στο κείμενο αυτό απάντησα, στις 25/6/2011, σχολιαστικά (δείτε τα σχόλιά μου : http://htsoukas.blogspot.com/2011/06/blog-post_24.html?showComment=1308960119041#c1565840474653470862 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/06/blog-post_24.html?showComment=1308960216699#c4488349800776405222
και http://htsoukas.blogspot.com/2011/06/blog-post_24.html?showComment=1308960350265#c2838417078919416634 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/06/blog-post_24.html?showComment=1308960429207#c6571314346238466080 ), με το κείμενο που ακολουθεί :



"Η πίκρα του κυρίου Πιστοφίδη είναι προφανής και υπερχειλίζουσα.


Θα ήθελε (και μάλιστα διακαώς) να μην είναι ο Αντώνης Σαμαράς ο σημερινός ηγέτης της Ν.Δ.


Είναι προφανές ότι ο "εκσυγχρονισμένος αβερωφισμός", το πολιτικό ρεύμα που πάντοτε εξέφραζε τον Αντώνη Σαμαρά και τον κύκλο των ανθρώπων, που πήραν στην πλάτη τους την υποψηφιότητά του τον Νοέμβριο του 2009 και επέτυχαν την θριαμβευτική εκλογή του, ως αρχηγού της Ν.Δ., με την συνεργασία της πάντοτε ισχυρής, στον χώρο της συντηρητικής παράταξης του τόπου, καραμανλικής συνιστώσας, η οποία στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά βρήκε αυτόν που μπορούσε και κατάφερε να φράξει τον δρόμο στο Μητσοτακέϊκο, δεν αρέσει στον κύριο Πιστοφίδη (και στον κ. Τσούκα, που φιλοξενεί το άρθρο του κυρίου Πιστοφίδη, αν και σπανίως - έως ουδέποτε - ο κ. Τσούκας αναρτεί στο μπλογκ του άρθρα άλλων).


Δικαίωμά τους. Βέβαια, ατύχησαν, διότι θα υποστούν το μαρτύριο να βλέπουν τον Αντώνη Σαμαρά στην αρχηγία της Ν.Δ., αλλά αυτό δεν είναι και προς θάνατο. Είναι κάτι που είναι υποφερτό.


Οπωσδήποτε, είναι σαφές ότι, ο "εκσυγχρονισμένος αβερωφισμός" και η τωρινή του ώσμωση, με τον - όχι και τόσο εκσυγχρονισμένο - καραμανλισμό, δεν αποτελούν πρόβλημα, διότι και οι δύο αυτές τάσεις στον συντηρητικό χώρο έρχονται από παλαιά και είναι γνωστές και φυσικά βρίσκονται απόλυτα εντός της εξουσιαστικής ελίτ του τόπου αυτού.


Το πρόβλημα βρίσκεται στο πρακτικό πολιτικό πρόγραμμα, που αναδύεται από αυτήν την πολιτική συμμαχία, η οποία θα μπορούσε να είναι ευκαιριακή και υπό άλλες συνθήκες, ίσως και να μην υπήρχε. Και το πρακτικό πολιτικό πρόγραμμα, που το παγκοσμιοποιημένο και κοσμοπολίτικο κομμάτι της έντρομης μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου 20μηνου, ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και "πνευματικής" ελίτ φοβάται και αποδίδει στον συντηρητικό συνασπισμό, που διοικεί σήμερα τη Ν.Δ., είναι μια μορφή ενός νέου, ενός σύγχρονου πατριωτισμού, η οποία καθίσταται απρόβλεπτη, ως πολιτική στάση και ως πρόγραμμα δράσης στις σημερινές καταθλιπτικές συνθήκες της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής, που έφερε στην χώρα μας η κυβέρνηση του μοιραίου ΓΑΠ.


Ο πατριωτισμός, ίσως όχι ως έννοια, αλλά, σίγουρα, ως πολιτικό πρόγραμμα δράσης, δεν είναι του γούστου του συγγραφέα του παραπάνω άρθρου, που φιλοξενεί στο μπλογκ του ο αγαπητός κ. Χαρίδημος Τσούκας. Αυτός ο πατριωτισμός, εκ των πραγμάτων, μέσα στις συνθήκες της έντονης ύφεσης, που έχει φέρει η πολιτική του επαχθούς και απεχθούς Μνημονίου, που επέβαλε η ευρωζώνη στην ελληνική οικονομία και κοινωνία και η οποία ύφεση, μετεξελισσόμενη σε κρίση, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία στην εξαθλίωση και σε μαζικά φαινόμενα πείνας, τα οποία θα αρχίσουν να εμφανίζονται στον ορίζοντα (και μάλιστα πολύ περισσότερο γρήγορα από όσο πολλοί νομίζουν), έχει αρχίσει και παίρνει ολοένα και περισσότερο "αντιευρωπαϊκά" (για την ακρίβεια, αντιευρωζωνικά) χαρακτηριστικά, μέσα στον χώρο της Ν.Δ., έστω και ως αντανάκλαση των επικρατούντων αισθημάτων στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία, τα οποία η συντηρητική παράταξη δεν μπορεί, πλέον, να αγνοεί.


Το κοσμοπολίτικο τμήμα της ελληνικής ελίτ, όμως, φοβάται τα μάλα και μέσα στην απελπισία στην οποία βρίσκεται, χρεώνει αυτήν την εξέλιξη στον Αντώνη Σαμαρά και στην σταθερή - πρέπει να το ομολογήσουμε αυτό - αντιμνημονιακή ρητορική του, η συνέχιση και η εμπέδωση της οποίας, πέρα από την δικαίωσή της, μέσα στην πορεία του χρόνου, αφού, πολύ γρήγορα, αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, δείχνει ότι αυτή η ρητορική μπορεί να μην είναι ένας απλός πολιτικός οπορτουνισμός, αλλά μπορεί να κρύβει και την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος δράσης, το οποίο να αμφισβητεί τις παραδοσιακές στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, οι οποίες στηρίχτηκαν στην κατάργηση της δραχμής και στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και οι οποίες υπήρξαν, εντελώς, άστοχες και πλήρως αποτυχημένες αφού οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην παρούσα καταστροφή και στην ουσιαστική χρεωκοπία.


Η κοσμοπολίτικη "φράξια" της κατατρομοκρατημένης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ δεν βρίσκεται, εντελώς, εν αδίκω, φοβούμενη τις επιλογές του Αντώνη Σαμαρά.


Κατ' αρχήν, δεν έχει, εντελώς, άδικο, όταν του χρεώνει την επίδρασή του στην διαμόρφωση του αντιμνημονιακού κλίματος στην ελληνική κοινωνία. Και δεν έχει, εντελώς, άδικο, διότι μπορεί το ίδιο το Μνημόνιο και η επάχθεια των μέτρων, που αυτό εμπεριείχε, να οδηγούσαν τον ελληνικό πληθυσμό στο να σταθεί αρνητικά, απέναντι σε αυτό, απέναντι στους δανειστές και απέναντι στους "εταίρους", που ταυτίστηκαν με τους δανειστές και τα συμφέροντά τους, αλλά η, ευθύς εξ αρχής, αντιμνημονιακή ρητορική του Αντώνη Σαμαρά επιτάχυνε τις διαδικασίες διαμόρφωσης του αντιμνημονιακού κλίματος στην ελληνική κοινωνία, οδηγώντας σε μια τέτοια στάση τα συντηρητικά πολιτικά στρώματα και παγιώνοντας, από πολύ νωρίς, την αντιμνημονιακή στάση του ελληνικού πληθυσμού. Και φυσικά, χωρίς την παρουσία του Αντώνη Σαμαρά και χωρίς την αντιμνημονιακή ρητορική του, η τοποθέτηση του ελληνικού πληθυσμού, κατά του Μνημονίου, θα αργούσε, χρονικά, πάρα πολύ και θα άφηνε χώρο, για την δημιουργία σύγχυσης, σε ευρέα στρώματα των συμπολιτών μας, η οποία σύγχυση θα καθυστερούσε, κατά πολύ, την εμφάνιση του αρραγούς, πλέον, αντιμνημονιακού μπλοκ, που έχει διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία και το οποίο έχει κάνει δυναμικά την εμφάνισή του στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας. Για την εξέλιξη αυτή η προσφορά του Αντώνη Σαμαρά είναι ανεκτίμητη. (Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Η ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση της αντιμνημονιακής πολιτικής και η ανεκτίμητη συνεισφορά του Αντώνη Σαμαρά" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/12/mnimonio-kai-antonis-samaras.html  ).

Επίσης, οι φόβοι του κοσμοπολίτικου τμήματος της ελληνικής ελίτ δεν είναι, εντελώς, αβάσιμοι και ως προς το πρόγραμμα δράσης, δηλαδή, ως προς το πρακτικό πρόγραμμα επίλυσης, ή υπέρβασης, της παρούσας κρίσης, που αντιμετωπίζει η χώρα. Και έχουν βάση οι φόβοι αυτοί, διότι μια τέτοια πολιτική ρητορική, σαν αυτή του Αντώνη Σαμαρά, με αντιμνημονιακό περιεχόμενο, μέσα σε συνθήκες έντονης κρίσης και αυξανόμενης εξαθλίωσης, ακόμα και αν είναι προϊόν ενός κενού περιεχομένου βερμπαλισμού, δημιουργεί μια πολιτική πραγματικότητα, που, υπό την αφόρητη πίεση της κοινωνίας, η οποία βρίσκεται σε αναβρασμό, λαμβάνει την μορφή χιονοστιβάδας και εγκλωβίζει τους εμπνευστές αυτής της ρητορικής στις επαγγελίες της, υποχρεώνοντάς τους να μην μπορούν να ξεφύγουν από την ρητορική αυτή, αν και όταν κληθούν να κυβερνήσουν.


Στην περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά, τα πράγματα, για την κοσμοπολίτικη πτέρυγα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και "πνευματικής" ελίτ, είναι ακόμα χειρότερα, διότι αυτή υποψιάζεται ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν εκφράζει έναν απλό και συνηθισμένο πολιτικό οπορτουνισμό, όταν αναπτύσσει την αντιμνημονιακή ρητορική του, έστω και όταν αυτήν την ρητορική την εκλαϊκεύει, περιορίζοντάς την στην περίφημη φράση του : "Συναίνεση στο λάθος εγώ δεν δίνω", ή - ακόμα χειρότερα - όταν την διευρύνει και απευθυνόμενος στον ευήθη ΓΑΠ, του απευθύνει το ερώτημα : "Και ποιός σας είπε ότι εμείς συμφωνούμε με την τρόϊκα;". Και βέβαια οι φόβοι αυτού του τμήματος της ελληνικής ελίτ γίνονται ακόμα περισσότεροι και μεγαλύτεροι, όταν βλέπει και αυτούς, που αποτελούν το στενό επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή τους Φαήλο Κρανιδιώτη και Χρύσανθο Λαζαρίδη, των οποίων το πατριωτικό παρελθόν και παρόν είναι, ευρέως, γνωστό και οι οποίοι ουδόλως διακατέχονται από τον συμπλεγματικό "φιλοευρωπαϊσμό", δηλαδή τον, επαρχιωτικής υφής, ευρωλιγουρισμό της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής ελίτ όλων των κατηγοριών.


Μέσα από αυτή την οπτική γωνία, οι ισχυρισμοί του κ. Χρίστου Πιστοφίδη και οι κρίσεις του για τον Αντώνη Σαμαρά (ακόμα και η αναφορά στον Τρελαντώνη της Πηνελόπης Δέλτα, την οποία αναφορά αντέγραψε από τον αχαρακτήριστο Γιώργο Καρατζαφέρη) είναι πλήρως κατανοητοί και εξηγήσιμοι.


Ο αγαπητός αυτός κύριος βλέπει, έντρομος, ότι η λαίλαπα, που ενέσκηψε, εδώ και 20 μήνες, με ενδιάμεση κατάληξη την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας, οδηγεί στην πλήρη απαξίωση και στην βροντώδη αποτυχία όλων των στρατηγικών επιλογών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, στρατηγικών επιλογών, οι οποίες συγκεφαλαιώθηκαν, κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, στην κατάργηση της δραχμής και στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.


Το δυστύχημα, με τον κ. Πιστοφίδη, είναι ότι, ευρισκόμενος, όπως όλη η ελίτ του τόπου, μέσα σε μια κατάσταση ντεζαβύ, αρνείται να αποδεχθεί αυτό που, εξ αντικειμένου, προκύπτει από τις δυσάρεστες εξελίξεις. Αρνείται να δεχθεί ότι οι στρατηγικές επιλογές της εξουσιαστικής ελίτ του τόπου ήσαν εσφαλμένες και ότι, τώρα, η ελληνική κοινωνία υφίσταται το βαρύτατο και εξαθλιωτικό κόστος αυτών των επιλογών, που υλοποιήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, από τον Κώστα Σημίτη και την κωμικοτραγική επιτελική του ομάδα (ας τους θυμηθούμε : Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Νίκος Θέμελης, Νίκος Μουζέλης, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάννος Παπαντωνίου, Λουκάς Παπαδήμος κλπ) και ως εκ τούτου, ψάχνει να βρει όχι τον υπαίτιο, αλλά εκείνον στον οποίο θα φορτώσει αυτήν την τραγική στρατηγική αποτυχία της ελληνικής ελίτ (και του ιδίου).


Και ο Αντώνης Σαμαράς, με την άρνησή του να συναινέσει στο λάθος, ή, με την άρνησή του να συμφωνήσει με την τρόϊκα, δηλαδή, με την άρνησή του να σταματήσει την αντιμνημονιακή ρητορική και να συναινέσει, ή να συγκυβερνήσει, με τον μοιραίο ΓΑΠ, προκειμένου να εφαρμοστούν οι διατάξεις του Μνημονίου (και του παλαιού και του τωρινού), αποτελεί τον εύκολο στόχο. Και λέω ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί τον εύκολο στόχο του κ. Πιστοφίδη και όλων των μνημονιακών και όχι το εξιλαστήριο θύμα, διότι ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν είναι εξιλαστήριο θύμα κανενός, αφού με την πολιτική που έχει επιλέξει, όντως, δυσκολεύει την εφαρμογή και την επιτυχία του Μνημονίου.


Το δυστύχημα, όμως, με τους φιλομνημονιακούς, είναι ότι δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι οι στόχοι του Μνημονίου και ανεφάρμοστοι είναι και εξωπραγματικοί. Η παταγώδης αποτυχία του Πρώτου Μνημονίου, που υπογράφηκε τον Μάϊο του 2010, θα έπρεπε να τους διδάξει και να τους προβληματίσει, για την τύχη του επερχόμενου Δεύτερου Μνημονίου, η οποία τύχη είναι, επίσης, προδιαγεγραμμένη, για τους ίδιους λόγους, που απέτυχε και το Πρώτο Μνημόνιο. Η άρνηση αυτή των φιλομνημονιακών (το σλόγκαν των οποίων είναι η μνημειώδης και συνάμα ανόητη ρήση του ΓΑΠ, που συνοψίζεται στο περίφημο : "Ας κάνουμε την κρίση ευκαιρία") θυμίζει μανιχαϊσμό και είναι σαφές δείγμα στρουθοκαμηλισμού, βαθύτατης ιδεολογικοπολιτικής τύφλωσης και αμετροεπούς δογματισμού, αφού η ουσία των λεγομένων και των πράξεών τους σηματοδοτούν την στερεά ριζωμένη πεποίθησή τους ότι, όταν οι ιδέες και οι στόχοι που απορρέουν από αυτές τις ιδέες δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα, τότε, γι' αυτή την εξέλιξη, δεν φταίνε οι ιδέες και οι στόχοι, αλλά η ... πραγματικότητα, ή - κάτι που είναι, περίπου, το ίδιο - ότι, για την έμπρακτη αποτυχία των στοχεύσεων και των ιδεών τους, δεν φταίνε οι στοχεύσεις και οι ιδέες τους, αλλά η κοινωνία και οι εκφραστές της.


Έτσι συμβαίνει τώρα και με τον Αντώνη Σαμαρά. Για την ελληνική πολιτικοοικονομική και πνευματική ελίτ του τόπου και τον κ. Χρίστο Πιστοφίδη, η (εγγενής) αποτυχία του Μνημονίου και η αναμενόμενη, με την πρώτη μετρίας εντάσεως παγκόσμια ύφεση, παταγώδης αποτυχία των στρατηγικών επιλογών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να εντάξει την χώρα στην ευρωζώνη και να καταργήσει το τοπικό μας νόμισμα, δεν οφείλονται στο ίδιο το Μνημόνιο και στις ίδιες τις στρατηγικές επιλογές της ελίτ, αλλά στην κακή εφαρμογή τους από τους κακούς εφαρμοστές - λες και η αντικατάσταση των κακών εφαρμοστών, από κάποιους άλλους καλούς, θα διαφοροποιούσε τα πράγματα.


Περιττό να πω ότι όλες αυτές οι παραδοξολογικές δοξασίες της κοσμοπολίτικης πτέρυγας της παραζαλισμένης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ μπορεί να είναι εξωπραγματικές και να κινούνται στα επίπεδα του φανταστικού, αλλά έχουν μια παρηγορητική χροιά, η οποία αποτελεί βάλσαμο και είναι μια χρήσιμη ψυχολογική υποστήριξη στα μέλη της. Και τούτο διότι χρειάζεται η παρηγορία στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.


Και μπροστά στην σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα, η οποία, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται ακόμα χειρότερη, ο κ. Πιστοφίδης και ο κάθε κ. Πιστοφίδης, θα χρειάζεται το δικό του ψυχολογικό στήριγμα, έστω και αν αυτό εκφράζεται, ως ένα ανάθεμα, ως ένα άλλοθι, για τις παταγώδεις στρατηγικές αποτυχίες.


Και μπορεί εκείνος να κατανοεί το δράμα του Αντώνη, όπως γράφει στην πρώτη πρόταση του άρθρου του.


Καλόν είναι, όμως, να γνωρίζει ότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι που κατανοούν το δικό του προσωπικό δράμα..."