Ελλάδα και Ιρλανδία 2010 - 2011 : Ψάχνοντας για έναν Nestor Kirchner. (Θα μπορούσε να είναι ο Αντώνης Σαμαράς; Δύσκολο.)
"Όσον αφορά την ονοματολογία, ως προς την κ. Ντόρα, αγαπητέ Παύλε, η όλη συζήτηση γίνεται περί όνου σκιάς. Η κυρία Ντόρα μπορούσε (και μπορεί) να πάρει όποιο όνομα θέλει. Επέλεξε το Μπακογιάννη. Δικαίωμά της. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποκήρυξε το πατρώνυμό της, για το οποίο να είσαι σίγουρος ότι είναι υπερήφανη.
Και δεν είναι μειωτικό το να λέγεται Μητσοτάκη. Το αντίθετο, μάλιστα, αφού αυτό δηλώνει την καταγωγή της κυρίας και την ρίζα της από μια μεγάλη και ιστορική πολιτική οικογένεια του τόπου, η οποία έχει άμεση συγγένεια με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος υπήρξε θείος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, εκ μητρός, αφού αυτή ήταν αδελφή του μεγάλου Κρητικού πολιτικού.
Λες ότι το Μνημόνιο αποτελεί τύχη, για την χώρα και τον λαό της. Ακριβώς, τα ίδια έλεγαν οι οπαδοί του κατοχικού καθεστώτος, την περίοδο 1941 - 1944, για την τριπλή Κατοχή της χώρας και ιδίως, για την Κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς. Αυτή η στάση δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια στάση απελπισίας, από μια στάση παράδοσης στις υπέρτερες δυνάμεις αυτών, που επέβαλαν την μοντέρνα Κατοχή και μια εύκολη δικαιολογία, για εκείνους οι οποίοι έφεραν τους μοντέρνους κατακτητές, στους οποίους παρέδωσαν αμαχητί τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας, καθιστάμενοι απλοί τοποτηρητές και μεταφραστές των οδηγιών - ντιρεκτίβων τους.
Το πρόβλημα με το Μνημόνιο έχει να κάνει - κατά πρώτον - με το ότι επεβλήθη στον ελληνικό λαό, χωρίς αυτός να ερωτηθεί. Χωρίς καν να έχει υποψιασθεί το που τον οδηγούσε η νεοεκλεγμένη ηγεσία του τον Οκτώβριο του 2009, μέσα από έναν απίθανο ορυμαγδό ψευδολογιών και απατεωνίστικων υποσχέσεων, οι οποίες στην πράξη τον οδήγησαν στο να δώσει μια μεγάλη πλειοψηφία στον ΓΑΠ και το σοσιαλνεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, μια πλειοψηφία, η οποία στήριξε μια συγκεκριμένη εντολή στην νέα κυβέρνηση, η οποία εντολή καταστρατηγήθηκε πλήρως και μετασχηματίστηκε στο αντίθετό της, λόγω και της απίθανης ευήθειας, της απειρίας και της ανικανότητας του ΓΑΠ και του επιτελείου του, που δεν ήσαν ικανοί να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.
Για να μην χαθούμε σε ανούσιες και υποκειμενικού χαρακτήρα ερμηνείες και τοποθετήσεις, η αναφορά σε κάποιους αριθμούς είναι ικανή να περιγράψει το μέγεθος της ανικανότητας και της ασυναρτησίας, που επικράτησε στο οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο του ΓΑΠ, αμέσως μετά τις εκλογές της 4/10/2009 : Η χώρα αντιμετωπίζοντας, εκείνη την εποχή, ένα οξύτατο δημοσιονομικό πρόβλημα οδηγήθηκε, σταδιακά, από τις αρχές του 2010, σε μια οξύτατη κρίση χρέους, η οποία κατέληξε τον Απρίλιο του 2010 να μετατραπεί σε μια χρόνια αδυναμία εξωτερικού δανεισμού, δηλαδή σε μια ουσιαστική χρεωκοπία.
Στην αφετηρία του προβλήματος (Σεπτέμβριος του 2009) τα διαφορικά επιτόκια του των ομολόγων δεκαετούς διάρκειας του ελληνικού δημοσίου - τα spreads - βρίσκονταν σε επίπεδα κάτω των 120 μονάδων βάσεως. Τον Οκτώβριο του 2009 ο μέσος όρος των ίδιων επιτοκίων ήσαν στις 133 μονάδες βάσεως. Τον Νοέμβριο του 2009 έφθασαν στις 170 μονάδες βάσεως και τον Δεκέμβριο του 2009 έφθασαν στις 250 μονάδες βάσεως. Από τον Ιανουάριο του 2010 - όταν ο αφελής(;) ΓΑΠ άρχισε την πολιτική της ... διεθνοποίησης του ζητήματος του ελληνικού δανεισμού - τα spreads ξεπέρασαν τις 300 μονάδες βάσεως, για να φθάσουμε τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010 να φθάσουν και να ξεπεράσουν τις 1000 μονάδες (!!!), με αποτέλεσμα ο ΓΑΠ και το επιτελείο του να παραδώσουν την χώρα στους "εταίρους" και τους δανειστές της, πανικόβλητοι και ψοφοδεείς, χωρίς ουδεμία διαπραγμάτευση και υπογράφοντας το κείμενο του περιβόητου Μνημονίου, ουσιαστικά, σε λευκές σελίδες, τις οποίες συμπλήρωσαν, κατά το δοκούν, οι τροϊκανοί κατακτητές, διαφημίζοντας μάλιστα, τότε ότι "οι Έλληνες δεν έφεραν καμμία αντίσταση στις ρυθμίσεις του Μνημονίου"! (Και πως να φέρουν αντίσταση, όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης τις ημέρες εκείνες διακήρυσσε, δημοσίως, ότι "εμείς αιτούμεθα και αφού αιτούμεθα δεν μπορούμε να διαπραγματευθούμε όρους και προϋποθέσεις"!!!
Τέτοια "τύχη" είναι το Μνημόνιο για την χώρα, αγαπητέ Παύλε. Τύχη είναι, σίγουρα. Μόνο που είναι η κακορρίζικη τύχη του αποικιοκρατούμενου, απέναντι στον αποικιοκράτη του. Η τύχη του δούλου, απέναντι στον αφέντη του. Και μια τέτοια τύχη πρέπει να αντικρουσθεί και θα αντικρουσθεί από τον ελληνικό λαό, ο οποίος έχει αρκετά γρήγορα αντιληφθεί το που τον οδηγούν ο ΓΑΠ, η συμμαχία των εθελόδουλων προθύμων και οι ξένοι δανειστές και οι κατοχικοί τροϊκανοί εκπρόσωποί τους. Βέβαια, τα αποτελέσματα της αντίκρουσης αυτής είναι το ζητούμενο και όχι το δεδομένο. Αλλά γι' αυτά έχουμε όλον τον καιρό μπροστά μας να δούμε το τι πρόκειται να συμβεί.
Πέραν, όμως, από τον κατοχικό χαρακτήρα του νεοαποικιοκρατικού Μνημονίου, αυτό - μαζί με όλα τα άλλα κουσούρια του - είναι και αδιέξοδο, επειδή είναι εσφαλμένο, ως προς τις ορίζουσές του και τις παραδοχές τις οποίες κάνει. Και είναι εσφαλμένο επειδή αυτό που ενδιαφέρει τους δανειστές της χώρας και τους τροϊκανούς εκπροσώπους τους δεν είναι η χώρα αυτή και ο πληθυσμός της αλλά η διασφάλιση ότι το χρεωκοπημένο μαγαζί θα μπορέσει να κάνει ταμείο, έτσι ώστε να πληρωθούν οι δόσεις των χρεών στους δανειστές στην ώρα τους, προκειμένου να μην καταρρεύσει το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και το ευρώ.
Φυσικά, ούτε και αυτό θα το καταφέρουν, λόγω της απίστευτης προχειρότητας των όρων του Μνημονίου, της τσαπατσουλιάς του και της πλήρους ασχετοσύνης των ξένων συντακτών του (αφού οι "δικοί" μας ουδεμία διαπραγμάτευση έκαναν). Αυτή η απίστευτη τσαπατσουλιά και το ανεδαφικό περιεχόμενο του αποικιοκρατικού Μνημονίου της αποφράδας Πρωτομαγιάς του 2010 γίνονται ορατά από τα απόνερα της ιρλανδικής κρίσης των ημερών μας και την αναγκαστική επιμήκυνση της αποπληρωμής των δόσεων του δανείου των 110 δισ. €, που δίνεται στην χώρα μας και η οποία αποπληρωμή θα επεκταθεί έως το 2021, κονιορτοποιώντας τις αρχικές προβλέψεις του Μνημονίου για τριετή αποπληρωμή από το 2013 έως το 2015. Για τέτοια τσαπατσουλιά μιλάμε! Βέβαια, ο γραφικός Όλι Ρεν και οι όπισθεν αυτού κρυπτόμενοι Γερμανοί πολιτικοί, λειτουργώντας ως νέοι Scroodge McDuck, θα απαιτήσουν υψηλότερο επιτόκιο (5,8% - 6,05% από το 5,2% που είναι τώρα) και ένα νέο Μνημόνιο, αλλά και πάλι βλακεία θα κάνουν, διότι, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος και έτσι θα υποχρεωθούν να δώσουν και άλλα δάνεια στην χώρα, πέραν των 110 δισ. €, εάν ο ελληνικός λαός τους ανεχθεί και δεν τους στείλει από εκεί που ήλθαν).
Αυτού του είδους την "τύχη", για την χώρα, επιδιώκουν οι μετέχοντες στην εθελόδουλη συμμαχία των προθύμων της εφαρμογής του κατοχικού Μνημονίου και αυτήν την τύχη υπερασπίζονται οι ευήθεις και αφελείς οπαδοί τους.
Τα αποτελέσματα θα είμαστε εδώ, για να τα δούμε. Απλώς, αυτό που έχω να πω είναι ότι είμαστε ακόμα πολύ μακρυά από την κορύφωση του δράματος, η οποία θα είναι άκρως οδυνηρή για την ελληνική κοινωνία, αφού, αν πραγματοποιηθούν οι προβλέψεις του Μνημονίου - έτσι όπως αυτό θα επικαιροποιηθεί -, το ελληνικό ΑΕΠ και το αντίστοιχο βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού της χώρας μας θα πέσουν κατά 30%, σε σχέση με τα αντίστοιχα του 2008, εκτός εάν ευρεθεί κάποιος Νέστωρ Κίρτσνερ στην χώρα μας και στείλει όλους αυτούς τους κυρίους και τις κυρίες σπίτι τους, κουρεύοντας/διαγράφοντας, εν όλω, ή εν μέρει, το ελληνικό δημόσιο χρέος - κάτι, δηλαδή που θα γίνει κάποια στιγμή. Το θέμα είναι πότε και ποιός θα το κάνει. Και κυρίως πως θα διαπραγματευθεί, με ποιούς όρους και υπέρ ποίων θα κάνει την διαπραγμάτευση. Και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο, διότι, αν την διαπραγμάτευση την κάνει ο ΓΑΠ (ή η συμμαχία των προθύμων), θα την κάνει έτσι όπως (δεν) την έκανε τον περασμένο Μάϊο και θα υπερασπισθεί τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ και της ευρωζώνης και όχι του ελληνικού πληθυσμού, που τον (και τους) εξέλεξε.
Κάποιοι φίλοι αμφισβητούν ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει μια πραγματικά αντιμνημονιακή τοποθέτηση. Τις αμφιβολίες, περί αυτού, τις έχω και εγώ. Αλλά πρέπει να του αναγνωρισθεί ότι, με την στάση του, απεγκλώβισε μεγάλες μάζες συντηρητικών ψηφοφόρων από το Μνημόνιο και βοήθησε στην αντιμνημονιακή στάση του ελληνικού πληθυσμού, κάτι που εκφράστηκε και στις τοπικές εκλογές και στις δημοσκοπήσεις. Αυτή η συνεισφορά του Αντώνη Σαμαρά είναι σημαντικότατη και έχει και προσωπικό χαρακτήρα, διότι αυτή η στάση δεν πέρασε χωρίς αντίσταση μέσα στην Ν.Δ., ενώ δυσαρέστησε στο έπακρο την Αγκέλα Μέρκελ και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, στο οποίο μετέχει η Ν.Δ., η οποία μειοψήφισε, καταψηφίζοντας το Μνημόνιο, στην σχετική συνεδρίαση του Ε.Λ.Κ. στα τέλη Απριλίου - αρχές Μαϊου 2010.
Αυτή την στάση του Αντώνη Σαμαρά, που βοήθησε στην ταχεία απονομιμοποίηση του Μνημονίου στην λαϊκή συνείδηση, δεν του την έχουν συγχωρέσει ούτε οι ξένοι μοντέρνοι μεταναζιστές κατακτητές (κυρίως οι Γερμανοί, των οποίων ο εθνικισμός τους τώρα δεν εκφράζεται μέσα από τον ναζισμό, αλλά μέσα από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία (που εμπεριέχει και θεμελειώδεις βάσεις κεϋνσιανού νεοσυντηρητισμού) και η οποία προτάσσει, μέσα από αυτό το ιδεολόγημα, μια νέα μορφή μιας ευρωπαϊκής pax germanica, ήτοι μιας γερμανικής επικυριαρχίας στην Ευρώπη, η οποία πρέπει να μετασχηματισθεί σε μια ένωση γερμανικών προτεκτοράτων, με την βοήθεια - την επιστασία για την ακρίβεια - της Γαλλίας.
Και δεν έχουν συγχωρέσει τον Αντώνη Σαμαρά, γι' αυτήν του την στάση, διότι έχει χαλάσει την σούπα, που σερβίρεται στον ελληνικό πληθυσμό, καθιστώντας άκρως επισφαλή τα (πενιχρά, ούτως ή άλλως) αναμενόμενα αποτελέσματα, ακόμα και αν η στάση αυτή του Αντώνη Σαμαρά έχει μικροπολιτικά ελατήρια, χωρίς να εμπεριέχει στοιχεία ουσιαστικής εναντίωσης στο Μνημόνιο.
Ο αγαπητός Θάνος λέει κάποια πράγματα για την Ν.Δ. και εμένα. Αυτό που θα επισημάνω, εδώ, είναι μόνον το ότι αυτά που εγώ λέω, δεν είναι θέσεις της Ν.Δ. Ούτε και έχουν καμμία σχέση με τις θέσεις της. Και φυσικά τα πράγματα δεν είναι καλώς καμωμένα στην Ν.Δ. Κάθε άλλο μάλιστα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι αυτόν τον δρόμο θα τον ολοκληρώσει. Και τούτο διότι και ο ίδιος είναι τμήμα της ελληνικής πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ελίτ, η οποία βαρύνεται με μια στρατηγική επιλογή, η οποία υπήρξε τραγικά εσφαλμένη και η οποία είναι η αιτία της παρούσας κρίσης την οποία διέρχεται η χώρα μας και η οποία την έχει εγκλωβίσει σε μια θανάσιμη θηλιά, που έχει τυλιχθεί στον λαιμό της και που σφίγγεται ολοένα και περισσότερο, οδηγώντας την στον ασφυκτικό θάνατο.
Η τραγικά εσφαλμένη στρατηγική επιλογή της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ για την οποία μιλώ, έχει να κάνει με την ένταξη της χώρας μας στην ζώνη του ευρώ και την καταστροφική κατάργηση της δραχμής, που απογύμνωσε την Ελλάδα από τα νομισματικά και εν τέλει και τα δημοσιονομικά μέσα, για την αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης και δημιούργησε στο ελληνικό δημόσιο την παρούσα κρίση χρέους, την επακολουθήσασα αδυναμία δανεισμού και την ουσιαστική χρεωκοπία, αφού μετέτρεψε το δραχμικό χρέος της χώρας, σε χρέος ενός ξένου ουσιαστικά νομίσματος (διότι το ευρώ είναι ουσιαστικά ξένο για την χώρα νόμισμα, αφού δεν ελέγχει τους όρους και τον όγκο της νομισματικής του κυκλοφορίας και αδυνατεί να κόψει νόμισμα και να χρηματοδοτήσει το δημόσιο χρέος, κάτι που μπορούσε, επί δραχμής, αφού τότε το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο και τότε υπερέβαινε το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, ήταν εκφρασμένο σε δραχμές, σε ποσοστό άνω του 85%, γεγονός το οποίο απέκλειε κάθε πιθανότητα ελληνικής χρεωκοπίας, όπως συμβαίνει σήμερα στις Η.Π.Α., των οποίων το δημόσιο χρέος είναι εκφρασμένο σε δολλάρια, ή το ιαπωνικό δημόσιο χρέος, το οποίο, αν και ανέρχεται στο 200% του ιαπωνικού ΑΕΠ (!!!), είναι εκφρασμένο σε γεν και χρηματοδοτείται απρόσκοπτα από την ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα, κάτι που δεν πράττει η Ε.Κ.Τ., για τις χώρες της ευρωζώνης, λόγω των προβλέψεων των ευρωσυνθηκών, τις οποίες αφρόνως και εγκληματικώς υπέγραψαν οι Έλληνες πολιτικοί, με πρώτον τον απερίγραπτα ανίκανο, μοιραίο και μωρό "κύριο καθηγητή" - περί του κ. Κώστα Σημίτη ο λόγος.
Από αυτήν την στρατηγική επιλογή είναι δύσκολο να απεγκλωβιστεί ο Αντώνης Σαμαράς. Δεν ξέρω αν το θέλει κιόλας. Ίδωμεν...
(Δείτε στο μπλογκ μου και τα θέματα : "Οιονεί δημόσιο χρέος της ευρωζώνης θα γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/05/blog-post_23.html και "Στην μαζική έκδοση κρατικών ομολόγων για άντληση ρευστού χρήματος από την ΕΚΤ, βρίσκεται η λύση του ελληνικού προβλήματος" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/10/2009-daneismos-apo-ekt.html και "Οι διαβουλεύσεις για την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμoύ Οικονομικής Σταθερότητας, ως δανειστή της τελευταίας καταφυγής για τα κράτη της ευρωζώνης και τα αντιφατικά σχέδια για την απορρόφηση του ελληνικού χρέους" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/10/daneistis-tis-teleftaias-katafygis.html ) και "Σκέψεις γύρω από το μέλλον της Ευρώπης που παρακμάζει. Τα ευρωομόλογα, η αναγκαιότητα για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία και ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/11/giannis-varouphakis01.html ).
(Ως προς το αν είναι αποστάτης, ήδη το έχω γράψει. Αυτό, όμως, δεν απενοχοποιεί την κ. Μητσοτάκη. Επίσης, για την εκλογή του Βασίλη Μιχαλολιάκου, ισχύουν όσα έχω γράψει για την εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη. Προφανώς και ο Μιχαλολιάκος είναι μειοψηφικός δήμαρχος, λόγω της ασυνήθιστα μεγάλης αποχής και στον Πειραιά. Η αναφορά στους δύο δημάρχους, που εξέλεξε το ΠΑΣΟΚ, έγινε επειδή ο κ. Θεοδωράκης θέλησε να μας παρουσιάσει την εκλογή τους, ως ένα αποτέλεσμα ενός πλειοψηφικού ρεύματος που διαμορφώθηκε σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, κάτι που είναι αστείο και να το σκέφτεται κάποιος και όχι μόνο να το λέει. Και επαναλαμβάνω ότι με τον μπαρμπα-Γιάννη Μπουτάρη έχει να πέσει ουκ ολίγον γέλιο, με τα καμώματά του - "πάλιν τον καύκον έπιας, πάλιν τον νουν απώλεσας" -. Όσον αφορά τον Καμίνη δεν περιμένω να πέσει γέλιο, διότι ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη, που ζήλωσε το να είναι κομματικός υποψήφιος του σοσιαλνεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ, είναι σοβαρός άνθρωπος και δεν πρόκειται να δώσει τροφή σε ευθυμογραφήματα).
Δεν σου προτείνω να καταπιείς τίποτε αμάσητο, αγαπητέ Ηλιοπότη. Το αντίθετο, μάλιστα.
Για τον Αντώνη Σαμαρά ήμουν σαφής στα όσα έγραψα. Η συνεισφορά του υπήρξε και είναι ανεκτίμητη, όσον αφορά την ταχεία εμπέδωση μιας αντιμνημονιακής στάσης στις πλατιές μάζες των συντηρητικών ψηφοφόρων και κατ' επέκταση στον ευρύτερο ελληνικό πληθυσμό. (Όχι, βέβαια, ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε μέσα σε ένα βάθος χρόνου. Θα συνέβαινε, κατά πάσα πιθανότητα, λόγω της έντασης των λαμβανόμενων μέτρων και λόγω της μακράς τους χρονικής διάρκειας, αφού το Μνημόνιο οδηγεί στην φτωχοποίηση ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού, αλλά θα αργούσε πάρα πολύ και θα συνοδευόταν από μια μεγάλη σύγχυση στις τάξεις του πληθυσμού).
Φυσικά, μπορεί ο Σαμαράς να κάνει μικροπολιτική, να επιδίδεται σε ψηφοθηρία και να μην πιστεύει σε όσα λέει. Αυτό δεν το αποκλείω καθόλου. Το αντίθετο, μάλιστα. Αν και η δική μου πεποίθηση είναι ότι ο Σαμαράς βρίσκεται εγκλωβισμένος στην καταστροφική και αδιέξοδη στρατηγική της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, που έδεσε την χώρα μας στο άρμα της ευρωζώνης. Και αυτό είναι ακόμα χειρότερο από το να ψεύδεται.
Πάντως, το γεγονός ότι συντηρεί αυτή την αντιμνημονιακή ρητορική αποτελεί μια ενθαρρυντική εξέλιξη, διότι, εξ αντικειμένου, βλάπτει τον σχεδιασμό των μοντέρνων κατακτητών και των υποτακτικών τους, ενώ παράλληλα απεγκλωβίζει την αντιμνημονιακή τοποθέτηση από τις όποιες δογματικές αγκυλώσεις της ελληνικής κομμουνιστικής, ή κομμουνιστικογενούς, αριστεράς και απομυθοποιεί το επιχείρημα του ΓΑΠ ότι η αντιμνημονιακή τοποθέτηση είναι αδιέξοδη και εξωπραγματική, ως προϊόν μιας ξεπερασμένης ιδεολογικής αντίληψης. (Θυμίζω εδώ ότι στην συζήτηση στην Βουλή για το Μνημόνιο ο ΓΑΠ απευθυνόμενος στην Αλέκα Παπαρρήγα και στο ΚΚΕ είπε ότι "καταλαβαίνει την αντίληψή τους για την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά δεν χρειάζεται να ξεκινήσουν την επανάσταση από την Ελλάδα"!!!)
Το τι συμβαίνει με τον Σαμαρά (που βρίσκεται σε καλό δρόμο, αλλά και που είναι πολύ δύσκολο και να ολοκληρώσει αυτόν τον δρόμο) είναι υπό απόδειξη και θα το δούμε.
Πάντως, ο πλήρης μηδενισμός δεν βοηθάει. Και δεν βοηθάει διότι οι διαφορές στην πολιτική έχουν την αξία τους.
Λες ότι το γεγονός ότι ο ΓΑΠ είναι ανίκανος και επικίνδυνος δεν κάνει ικανό και ακίνδυνο τον Αντώνη Σαμαρά. Προφανώς και έχεις δίκιο. Ουδείς είναι ακίνδυνος. Αυτό, όμως, δεν εξαφανίζει τις αποχρώσεις.
Ας δούμε ένα παράδειγμα, ξεκινώντας από τα πρόσφατα γεγονότα της Ιρλανδίας :
Στην παρούσα ιρλανδική κρίση, που απέδειξε και εμπράκτως ότι το πρόβλημα του σύγχρονου ευρωπαϊκού γραφειοκρατικού καπιταλισμού δεν ήταν η χώρα μας και τα όποια διαρθρωτικά προβλήματά της (όπως θέλησαν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι νεοφιλελεύθεροι, τα παπαγαλάκια της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ - θυμάμαι αυτόν τον αχαρακτήριστο Πάσχο Μανδραβέλη, αλλά και τον γραφικό Μπάμπη Παπαδημητρίου, που μας έλεγαν, αφήνοντας στο διάβα του χρόνου "μνημεία" ακατάσχετης δημοσιογραφικής αρλουμπολογίας, ότι αν κάνουμε όλα όσα λέει το Μνημόνιο, τότε πολύ γρήγορα οι "αγορές" θα εκτιμήσουν αυτές τις προσπάθειες και η Ελλάδα τον Απρίλιο του 2011 θα ξαναβγεί σε αυτές και θα γίνει δεκτή, με δόξα και τιμή, για δανεισμό, ακριβώς όπως έλεγε και η κ. Μέρκελ, η οποία επέβαλε τις εξωπραγματικές ρυθμίσεις του Μνημονίου, επειδή ήθελε να επιτύχει την ταχεία επάνοδο της χώρας μας στις αγορές για δανεισμό, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να μην ξοδευτεί όλο το κεφάλαιο των 110 δισ. € - και φυσικά η κυβέρνηση του ΓΑΠ) , αλλά βρίσκεται στην καρδιά του συστήματος και έχει να κάνει με την δυσλειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που οδηγεί στην ένταση της ύφεσης και στην κρίση του ευρωπαϊκού χρέους και στους μηχανισμούς χρηματοδότησής του, η πίεση του ιρλανδικού πληθυσμού στην παραπαίουσα κυβέρνηση Κόουεν, οδήγησε τον Ιρλανδό πρωθυπουργό να κάνει μια στοιχειώδη διαπραγμάτευση, η οποία έφερε ένα - έστω και λίγο - καλύτερο αποτέλεσμα, για την Ιρλανδία, δηλαδή ένα Μνημόνιο, το οποίο δεν έχει τις αβαρίες του ελληνικού, στο οποίο ουδεμία διαπραγμάτευση έγινε από τον ΓΑΠ. Ο Κόουεν πέτυχε ένα δάνειο 85 δισ. €, το οποίο ποσοστιαία είναι πολύ μεγαλύτερο από το ελληνικό, αφού αυτό το ποσόν αντιστοιχεί στο 60% του ιρλανδικού ΑΕΠ, ενώ το ελληνικό δάνειο των 110 δισ. €, αντιστοιχεί στο 47% του ελληνικού ΑΕΠ, με διάρκεια αποπληρωμής τα 4+7=11 έτη (αντί για 3+2=5 έτη του ελληνικού), με κατανομή των διαρθρωτικών μέτρων σε 4 έτη (αντί για 3 του ελληνικού), αν και το επιτόκιο υπήρξε αλμυρότερο, λόγω της επιμήκυνσης του διαστήματος αποπληρωμής (αυτό όμως είναι ανοικτό, διότι θα επακολουθήσουν εκεί εκλογές, οι οποίες θα έχουν ως αντικείμενό τους και το ύψος του επιτοκίου και με δεδομένη την σκληρή στάση του ιρλανδικού πληθυσμού, δεν είναι καθόλου σίγουρο το τελικό ύψος του επιτοκίου, όπως δεν είναι δεδομένη ακόμα και η σύναψη της συμφωνίας για το Μνημόνιο.
Ποιό ήταν το όπλο του καταρρέοντος Κόουεν; Πολύ απλά έθεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους "εταίρους" της Ιρλανδίας το ενδεχόμενο της στάσης πληρωμών της χώρας, κάτι που δεν άρεσε καθόλου στους Γαλλογερμανούς (και στους Βρετανοσουηδούς). Έτσι κατέληξαν σε αυτήν την συμφωνία για το ιρλανδικό Μνημόνιο, που κατέδειξε και την τσαπατσουλιά του ελληνικού Μνημονίου και το εξωπραγματικό περιεχόμενό του, υπέρ του οποίου όμνυαν όχι μόνον τα ελληνικά δημοσιογραφικά παπαγαλάκια, αλλά και οικονομολόγοι "περιωπής", σαν τον Λουκά Παπαδήμο, τον Γκίκα Χαρδούβελη, τον Γιάννη Στουρνάρα και όλη εκείνη την "γλυκειά συμμορία" του Κώστα Σημίτη, που έβαλε την χώρα μας στην ευρωζώνη, υπογράφοντας την ληξιαρχική πράξη θανάτου της ελληνικής οικονομίας και την χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου.
Βέβαια, η ιρλανδική πολιτική ελίτ, δια της καταρρέουσας κυβέρνησης της χώρας, το πάλεψε - αν και δεν χρησιμοποίησε περισσότερο το χαρτί της στάσης πληρωμών. Και πέτυχε κάποια, έστω και κάπως καλύτερα αποτελέσματα από την ελληνική. Και προκήρυξε εκλογές οι οποίες θα βάλουν μέσα στο παιχνίδι και τον άμεσα ενδιαφερόμενο : Τον ιρλανδικό λαό, γεγονός που εισάγει έναν σημαντικό παράγοντα απροσδιοριστίας στις μέλλουσες εξελίξεις. Το τι θα επακολουθήσει, μένει να το παρακολουθήσουμε και θα έχει ενδιαφέρον.
Το τι έκαναν οι "δικοί" μας τον περασμένο Μάϊο, το έχω ήδη πει. Δεν διαπραγματεύτηκαν και αποδέχτηκαν όλα όσα τους υπέδειξαν οι μοντέρνοι μεταναζιστές κατακτητές της χώρας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά εκπροσώπησαν τα συμφέροντα, όχι του ελληνικού πληθυσμού που τους εξέλεξε, αλλά τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας.
Μπορεί αυτό να φαίνεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Δυστυχώς, για τον ΓΑΠ, αυτό είναι δηλωμένο από τον ίδιο και αυτή του η δήλωση θα τον κυνηγά, δια βίου, ιδίως όταν, κάποια στιγμή, κληθεί να απολογηθεί, για όσα εγκληματικά διέπραξε, κατά της χώρας, τους πρώτους δέκα μήνες της διακυβέρνησής του. Και για του λόγου το αληθές παραθέτω την σχετική αναφορά του πρωθυπουργού στην γερμανική εφημερίδα «Die Zeit», όπου αναφερόμενος στο γιατί απέκλεισε την επιλογή της αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, πριν και κατά την διαπραγμάτευση, είπε : "Εάν σκοπεύαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, δηλαδή να προβούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους, θα ήταν πιο έξυπνο να το κάνουμε όταν άρχισε η κρίση. Ακριβώς αυτό είναι που θέλουμε να αποτρέψουμε. Θέλουμε να είμαστε απόλυτα αξιόπιστοι έναντι των πιστωτών μας". (Δείτε και το σχετικό κείμενό μου στο «PETROUPOLIS FORUMS” http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9471&mforum=pfor#9471 , στο θέμα που άνοιξε ο Γιάννης Μιχαλόπουλος, με τίτλο : «8 μύθοι για την κρίση».)
Και για να είναι "εντελώς αξιόπιστος έναντι των πιστωτών" ο ΓΑΠ εγκατέλειψε κάθε ίχνος διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους "εταίρους" και την τρόϊκα, παραδίδοντας την χώρα σε μια άνευ προηγουμένου κρίση, με άδηλο μέλλον και με σίγουρη μια μακρά υπαναπτυξιακή πορεία, η οποία θα την εγκλωβίσει ακόμα περισσότερο στον βραχνά του χρέους, τον οποίον του φόρεσε η πολιτική ελίτ του τόπου, με την ένταξή της χώρας στην ευρωζώνη, που κατέστησε το ελληνικό χρέος μη διαχειρίσιμο, για τους λόγους, που ήδη έχω περιγράψει.
Γι' αυτή την ανοικτά προδοτική πολιτική δεν ομιλεί κανείς, αγαπητέ Ηλιοπότη. Για την ακρίβεια, έχει μιλήσει η σταλινική Αλέκα Παπαρρήγα. Και έχει πράξει πολύ καλά, που έχει μιλήσει, διότι έχει δίκιο και είναι καιρός να παύσουμε να τυφλωνόμαστε από την όποια ιδεολογία κουβαλάει οποιοσδήποτε από εμάς και να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τα δίκια των άλλων, αφού αυτό που χρειάζεται η χώρα και ο πληθυσμός της είναι η εύρεση των κοινών εκείνων σημείων, που θα μας οδηγήσουν έξω από το Μνημόνιο, μια ώρα αρχύτερα και όχι η αχρείαστη και αποπροσανατολιστική διαίρεση, που βοηθά τους κατακτητές και την συμμαχία των εθελόδουλων προθύμων να επιτύχουν τους στόχους τους, που συνοψίζονται σε ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα διάλυσης του τόπου.
Και μπορεί η ανικανότητα και η επικινδυνότητα του ΓΑΠ να μην κάνουν ικανό και ακίνδυνο τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά, όταν έχεις να συγκρίνεις αυτούς τους δύο, εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι, εκ των δύο, ο ΓΑΠ είναι πολύ (μα πάρα πολύ) πιο επικίνδυνος, ακριβώς επειδή είναι απίστευτα ανίκανος, τόσο όσο κανείς άλλος.
Αν θέλεις, ακόμα και για πρακτικούς λόγους, ο Αντώνης Σαμαράς είναι λιγότερο επικίνδυνος από τον ΓΑΠ. Διότι, όπως πάντοτε συμβαίνει και όπως απέδειξε και η ιρλανδική κρίση, το να διαπραγματεύεσαι είναι πολύ καλύτερο από το να μην διαπραγματεύεσαι. Και διότι το να έχεις και να κρατάς τις όποιες θέσεις σου είναι πολύ καλύτερο από το να προσχωρείς στις θέσεις και να εξυπηρετείς τις επιδιώξεις του αντισυμβαλλόμενου μέρους στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης..."
(Σχόλια μου της 29/11/2010 και 30/11/2010 - κάνετε κλικ στα σχόλια, για να τα δείτε - στο άρθρο του κ. Σταύρου Θεοδωράκη, που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr, με τίτλο : "Εδώ ο κόσμος χάνεται..." http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4710&reftab=37&t ).
Σχόλια