Το Μνημόνιο, η διαπραγματευτική ανυπαρξία του ΓΑΠ, η σταδιακή απεξάρτηση των γαλλογερμανικών τραπεζών από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα και η υπονόμευση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας.

Δεν ξέρω αν ο ΓΑΠ έβαλε "τα ρούχα του μπαμπά του", όπως έλεγε το πολύ καλό πρωτοσέλιδο του "ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ" της 8/1/2004, τότε που έπαιρνε το δακτυλίδι από τον Κώστα Σημίτη, για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι δεν έβαλε το μυαλό του μπαμπά του. Το αποτέλεσμα ήταν να ρίξει το πλοίο της χώρας στα βράχια, στην ουσιαστική χρεωκοπία και στην μοντέρνα μεταναζιστική Κατοχή... 



"Αυτό που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι το παντελώς άπειρο και ψοφοδεές κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο, καθώς και ο ευήθης ΓΑΠ ουδεμία διαπραγμάτευση έκαναν την περίοδο Απριλίου - Μαΐου 2010, γύρω από το περιεχόμενο των όρων του επαίσχυντου και επαχθούς Μνημονίου.


Αυτό που έκαναν, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το να προσυπογράψουν πανικοβλημένοι το κείμενο του Μνημονίου, χωρίς καμμία αντίρρηση, έτσι όπως το συνέταξαν οι τροϊκανοί εκπρόσωποι των (επίσης πανικόβλητων) δανειστών της χώρας και το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο της κ. Μέρκελ (ο κ. Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και οι σύμβουλοί του).


Για τον λόγο αυτόν και οι προβλέψεις του Μνημονίου είναι εξωπραγματικές, αφού αποσκοπούσαν στην γρήγορη επάνοδο της Ελλάδας στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές (και συγκεκριμένα εντός του Απριλίου του 2011), προκειμένου να μην ξοδευτεί το κεφάλαιο των 110 δισ. €, που προβλέπει το Μνημόνιο για την χώρα μας, μέχρι το 2013, σε συνδυασμό με μια ταχύρρυθμη και εξουθενωτική λιτότητα, που υποτίθεται ότι θα "εξευμένιζε" και θα καθησύχαζε τις εν λόγω αγορές.


Το αστείο είναι ότι σε αυτές τις βλακείες πίστεψε και το σοσιαλνεοφιλελεύθερο επιτελείο του ΓΑΠ και πιάστηκε από αυτές προκειμένου να προπαγανδίσει ως επιτυχία το υποτιθέμενο "πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας", το οποίο όμως δεν είναι τίποτε περισσότερο από πρόγραμμα στήριξης των δανειστών της χώρας, οι οποίοι κινδύνευαν εκείνη την εποχή με πτώχευση, ενώπιον του κινδύνου μιας ελληνικής στάσης πληρωμών και οι οποίοι αποτελούνταν από τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, οι οποίες ήσαν εκτεθειμένες στα ελληνικά κρατικά ομόλογα.


Βέβαια, όλες αυτές οι παραδοχές του Μνημονίου, καθώς και η στόχευσή του ήσαν βλακείες και οι αγορές τις έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, διότι ο κεντρικός πυρήνας των μακροοικονομικών πολιτικών, που εκπηγάζουν από αυτές τις παραδοχές και ο οποίος είναι η λιτότητα και η συρρίκνωση των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας (συναθροιστική ζήτηση και κατανάλωση, επενδύσεις, ΑΕΠ κλπ) οδηγούν την ελληνική οικονομία σε μια βαθιά και μακρόχρονη ύφεση, η οποία επιδεινώνοντας όλα αυτά τα μακροοικονομικά μεγέθη, οδηγεί το ελληνικό δημόσιο σε μια όλο και περισσότερο δυσμενή θέση και σε αδυναμία αποπληρωμής του ολοένα και διογκούμενου χρέους του, καθιστώντας το δημόσιο (αλλά και το ιδιωτικό) χρέος, ολοένα και μεγαλύτερο και ως απόλυτο μέγεθος και ως ποσοστό του ΑΕΠ και φυσικά αδύνατο να εξυπηρετηθεί, συμπαρασύροντας σε ανάλογη αδυναμία και την ιδιωτική οικονομία της χώρας, αφού η συνολική πίτα της οικονομίας βαίνει συρρικνούμενη έως τουλάχιστον και το 2011 (και στην καλύτερη περίπτωση στάσιμη, ή αναιμικά αυξανόμενη, από το 2012 και μετά, αν δεχθούμε, ως επιτεύξιμους τους στόχους για την εξέλιξη των μεγεθών του ΑΕΠ, έτσι όπως αυτά και αυτοί προβλέπονται από το Μνημόνιο).


Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο λογαριασμός δεν βγαίνει και αυτό είναι πλήρως γνωστό σε όλους τους ενδιαφερόμενους. Και το χειρότερο είναι ότι οι γαλλογερμανικές τράπεζες κατάφεραν, μετά την υπογραφή του Μνημονίου, σε έναν σημαντικό βαθμό, να ξεφορτωθούν από το βάρος ενός μέρους των ελληνικών κρατικών ομολόγων, πράγμα το οποίο έχει τώρα αδυνατίσει την διαπραγματευτική ικανότητα της Ελλάδας, σε σχέση με την εποχή του Μνημονίου, διότι η έκθεσή τους στα ελληνικά ομόλογα έχει περιορισθεί, αφού στο τέλος Ιουνίου 2010 η έκθεση όλων των ξένων τραπεζών σε ελληνικά ομόλογα συρρικνώθηκε στα 50 δισ. δολλάρια.


Με δεδομένο ότι τώρα το ελληνικό δημόσιο χρέος αγγίζει τα 340 δισ. € και με δεδομένο ότι, περίπου 70 δισ. € βρίσκονται στα χέρια τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων της Ελλάδας, καθώς και ότι η Ε.Κ.Τ. - που μπήκε στην αγορά ομολόγων από τον Μάϊο και μετά - κατέχει γύρω στα 40 δισ. €, παραμένουν ακόμα 180 δισ. €, τα οποία είναι στα χέρια άλλων θεσμικών επενδυτών του εξωτερικού (συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά ταμεία), που, επίσης, προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από τα ελληνικά ομόλογα, επιδιώκοντας να τα φορτώσουν στην Ε.Κ.Τ.


Αν μάλιστα προσθέσουμε και το εξωτερικό χρέος του ιδιωτικού τομέα της ελληνικής οικονομίας, τότε η έκθεση των ξένων τραπεζών - θεσμικών επενδυτών στο συνολικό ελληνικό εξωτερικό χρέος φθάνει στα 252 δισ. €, εκ του οποίου 49 δισ. € βρίσκεται στην Γερμανία και 62,1 δισ. €, στην Γαλλία (το χρέος του ιδιωτικού τομέα σε επενδυτές στις χώρες αυτές αντιστοιχεί σε 17 δισ. € στην Γερμανία και 13,4 δισ. € στην Γαλλία).


Αυτός ήταν ο λόγος του ελληνικού bail out, που με το στανιό αποδέχτηκε η γερμανική πολιτική και χρηματοπιστωτική ελίτ και γι' αυτό έστερξαν στο να χρηματοδοτήσουν το ελληνικό δημόσιο με 110 δισ. €. Σκοπός τους ήταν να σώσουν το καταρρέον ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο θα διαλυόταν, αν η ελληνική κυβέρνηση προχωρούσε σε μια στάση εξωτερικών πληρωμών του ελληνικού κράτους τον Μάϊο του 2010.


Ο ΓΑΠ, όμως και το ψοφοδεές οικονομικό του επιτελείο ουδεμία διαπραγμάτευση έκαναν. Απλούστατα, έντρομοι (όπως όλοι θυμόμαστε εκείνο το ζοφερό κλίμα της εποχής και την νοοτροπία της πλήρους παράδοσης της χώρας στις επιθυμίες των δανειστών της χώρας και των εκπροσώπων τους) προσυπέγραψαν όλα όσα τους υπέδειξαν οι "εταίροι", που λειτούργησαν ως εκφραστές των συμφερόντων των τραπεζών τους και καταδίκασαν την χώρα, την ελληνική οικονομία και τον ελληνικό πληθυσμό στην μακροχρόνια καταστροφή, στην έντονη ύφεση και στην ανέχεια, άνευ ουσιώδους λόγου και αιτίας, ενεργώντας ως εκπρόσωποι των συμφερόντων των δανειστών της χώρας και των "εταίρων", αντί να προχωρήσουν σε μια σκληρή διαπραγμάτευση, προκειμένου να επιτύχουν μια συμφωνία η οποία θα επανέφερε την ελληνική οικονομία σε μια τροχιά ανάκαμψης, βάζοντας ευθύς εξ αρχής ζήτημα αναδιάρθρωσης/διαγραφής του χρέους και εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους (όπως και όλων των χωρών της ευρωζώνης) από την Ε.Κ.Τ. - κάτι που, ήδη άλλωστε, γίνεται, με το στανιό, τσιγγούνικα, αργά και ανεπίκαιρα, με την άσκηση από την Κεντρική Τράπεζα της ευρωζώνης της κλασσικής κεντροτραπεζικής πολιτικής της "ανοικτής αγοράς", παρά το γεγονός ότι αυτή η πολιτική ακολουθείται, κατά παράβαση των Συνθηκών της ευρωζώνης και υπό την πίεση των περιστάσεων.


Αυτό είναι και το μεγαλύτερο έγκλημα του ΓΑΠ και του ανερμάτιστου οικονομικού του επιτελείου, το οποίο αυτοαφοπλίστηκε, πλήρως, αφού μεσούσης της κρίσης τον Μάϊο και λίγο πριν την υπογραφή του Μνημονίου, διακήρυσσε, δια του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως, ότι "εμείς αιτούμεθα και αφού αιτούμεθα, δεν μπορούμε να διαπραγματευθούμε όρους και προϋποθέσεις", οδηγώντας την χώρα, ως πρόβατο επί σφαγή και ενώ η εμφάνιση της ευρύτερης "κρίσης του ευρωπαϊκού χρέους", έθετε σε νέες βάσεις το ζήτημα της ελληνικής πιστωτικής κρίσης και έδινε μεγάλες δυνατότητες στην χώρα για να διαπραγματευθεί και να επιτύχει την γοργή επαναφορά της χώρας σε ρυθμούς ανάπτυξης, μαζύ με την προώθηση ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων, το οποίο ήταν αναγκαίο μεν, αλλά δευτερεύον σε σχέση με τα ζέοντα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, που συνοψίζονταν στην πτώση της συναθροιστικής ζήτησης, της ολικής κατανάλωσης και της συνακόλουθης ύφεσης.


(Δείτε στο μπλογκ μου και το σχετικό θέμα : «Laus Stultitiae. Η Comission, με έναν αφοπλιστικό "Μωρίας έπαινο", χρεώνει στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου (και στον ΓΑΠ) την καταλυτική ευθύνη για την άνοδο των spreads των ελληνικών κρατικών ομολόγων» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/12/laus-stultitiae-%CE%B7-comission-%CE%BC%CE%B5-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD.html ).


Δεν είναι λοιπόν, ότι η κυβέρνηση του ΓΑΠ έκανε μια κακή διαπραγμάτευση.


Στην πραγματικότητα δεν έκανε διαπραγμάτευση. Απλούστατα, προσχώρησε στις θέσεις και στις επιδιώξεις εκείνων που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά και εξυπηρέτησε τα συμφέροντά τους.


Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Ίσως ο Νίκος ο Κοτζιάς δεν θέλει να το πει, αλλά αυτό έγινε στην πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι σκληρή και τα γεγονότα αφοπλιστικά.


Το τι διακήρυσσε, κατά την διάρκεια της κρίσιμης περιόδου λίγο πριν από την υπογραφή του επαίσχυντου Μνημονίου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος το είδαμε παραπάνω. Θυμίζω, απλώς, ότι ο κύριος αυτός διακήρυσσε ωμότατα την πλήρη παράδοση στους δανειστές της χώρας και στους εκπροσώπους τους και την ματαιότητα οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης.


Ας δούμε τώρα το τι διακήρυσσε ο πρωθυπουργός της χώρας. Ο μοιραίος ΓΑΠ προχωρούσε, πολύ πιο πέρα, από τον αντιπρόεδρό του (ο οποίος αντιπρόεδρος, ειρήσθω εν παρόδω, το 1999, μετά την απομάκρυνσή του από το Υπουργείο Εξωτερικών, λόγω του ρόλου του στην υπόθεση Οτσαλάν, είχε δηλώσει ότι αν ο ΓΑΠ γίνει πρωθυπουργός θα φύγει από την χώρα - τελικά, όμως, προτίμησε να γίνει αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του ΓΑΠ) και δεν διακήρυσσε μόνον την ματαιότητα κάθε διαπραγμάτευσης με τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας, αλλά διαφήμιζε την προσχώρηση του ιδίου και της κυβέρνησής του στην υπηρεσία των συμφερόντων και των επιδιώξεων των δανειστών, σε βάρος των συμφερόντων της χώρας και του λαού της, αν και αυτός και το κόμμα του έχουν εκλεγεί από τον ελληνικό λαό, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά του και όχι για να γίνουν υπηρέτες των συμφερόντων των δανειστών και των "εταίρων".


Και αυτό που γράφω δεν είναι καθόλου υπερβολικό. Εκφράζει πλήρως την πραγματικότητα και είναι ομολογημένο από τον ίδιο τον ευήθη ΓΑΠ.


Ο βραβευμένος από τους γερμανικούς χρηματοπιστωτικούς κύκλους και τον εκπρόσωπό τους τον κ. Άκερμαν, ο ευήθης ΓΑΠ δήλωσε στην γερμανική εφημερίδα "Die Zeit" ότι : "Εάν σκοπεύαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, δηλαδή να προβούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους, θα ήταν πιο έξυπνο να το κάνουμε όταν άρχισε η κρίση. Ακριβώς αυτό είναι που θέλουμε να αποτρέψουμε. Θέλουμε να είμαστε απόλυτα αξιόπιστοι έναντι των πιστωτών μας".


Και για να είναι "απόλυτα αξιόπιστος έναντι των πιστωτών" ο ΓΑΠ εγκατέλειψε κάθε ίχνος διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους "εταίρους" και την τρόϊκα, παραδίδοντας την χώρα σε μια άνευ προηγουμένου κρίση, με άδηλο μέλλον και με σίγουρη μια μακρά υπαναπτυξιακή πορεία, η οποία θα την εγκλωβίσει ακόμα περισσότερο στον βραχνά του χρέους, τον οποίον του φόρεσε η πολιτική ελίτ του τόπου, με την ένταξή της χώρας στην ευρωζώνη, που κατέστησε το ελληνικό χρέος μη διαχειρίσιμο, για τους λόγους, που ήδη έχω περιγράψει.


(Δείτε και στο "PETROUPOLIS FORUMS", σχετικό άρθρο μου στο θέμα : "8 μύθοι για την κρίση", στην ηλεκτρονική διεύθυνση : http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9471&mforum=pfor#9471 ).


Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πάρα πολύ σκληρή. Και το να μην την βλέπουμε δεν βοηθάει καθόλου στην αντιμετώπιση των όσων έχουμε μπροστά μας και τα οποία είναι αποκρουστικά και ζοφερά, αφού, μετά από πολλές δεκαετίες, η ελληνική κοινωνία θα αντιμετωπίσει φαινόμενα φτώχειας και πείνας, τα οποία από ανύπαρκτα, έως περιθωριακά, που ήσαν, έως τώρα, θα αγγίξουν, από το νέο έτος, καθώς και στα επερχόμενα χρόνια, ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού, τα οποία θα προλεταριοποιηθούν και θα οδηγηθούν στις στρατιές των ανέργων, καθώς και σε εκείνες των πτωχά αμειβόμενων εργαζομένων, μέσα σε μια οικονομία και κοινωνία, η οποία θα παρουσιάζει μια συρρικνούμενη/στάσιμη ή αναιμικά αυξανόμενη παραγωγή, η οποία θα συνοδεύεται από μεγάλα επίπεδα ανεργίας και αμοιβές οι οποίες θα θυμίζουν τριτοκοσμική χώρα.


Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο "κατόρθωμα" του ΓΑΠ - αν τον αφήσουμε να το ολοκληρώσει...


Είναι απαραίτητο να διευκρινίσω, εδώ, ότι στους αριθμούς, γύρω από το ελληνικό δημόσιο χρέος, που αναφέρω στο πρώτο σχόλιό μου, υπάρχει κάτι που ξέχασα να αναφέρω και το οποίο έχει να κάνει με το ποσόν του ελληνικού δημόσιου χρέους, που έχει μείνει τώρα στα χέρια των γαλλικών και των γερμανικών τραπεζών. Το ποσόν αυτό στα τέλη του περασμένου Ιουνίου περιορίστηκε στα 50 δισ. €, διότι οι γαλλογερμανικές τράπεζες (αλλά και τα άλλα ελληνικά και διεθνή τραπεζοπιστωτικά funds) επεδίωξαν να απαλλαγούν από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα και κατάφεραν πασάρουν στην Ε.Κ.Τ. ένα ποσόν της τάξης των 40 δισ. €, όπως περιγράφει σε έκθεσή της η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS).


Πάντως και με αυτά τα δεδομένα και παρά το γεγονός ότι οι γαλλογερμανικές τράπεζες κατάφεραν να ξαλαφρώσουν από ένα μέρος των ελληνικών κρατικών ομολόγων, πρέπει να ειπωθεί ότι και η τωρινή κατανομή του ελληνικού δημόσιου χρέους στους ξένους "επενδυτές" δίνει αρκετά διαπραγματευτικά όπλα στην χώρα, αν αυτή μπορέσει κάποια στιγμή να απαλλαγεί από την κυβέρνηση του ΓΑΠ, η οποία έχει πλέον παραδοθεί στις ορέξεις του γαλλογερμανικού διεθυντηρίου της ευρωζώνης (και κυρίως στον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό, ο οποίος καθορίζει σχεδόν τα πάντα, με την γαλλική κυβέρνηση να παίζει έναν παρακολουθηματικό ρόλο στην όλη υπόθεση, που αφορά την ακολουθητέα πολιτική στην ευρωζώνη).


Το γεγονός, όμως, ότι οι γαλλογερμανικές τράπεζες έχουν καταφέρει, κατά ένα μέρος, να απαλλαγούν από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έχει περιορίσει τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας, σε σχέση με εκείνες που είχε η χώρα την περίοδο Απριλίου - Μαΐου 2010, ασχέτως εάν η κυβέρνηση του πανικόβλητου ΓΑΠ, διαπράττοντας ένα απίστευτης έκτασης έγκλημα σε βάρος των συμφερόντων της χώρας, δεν χρησιμοποίησε αυτές τις δυνατότητες, παραδίνοντάς την ανυπεράσπιστη στην βουλιμία των δανειστών της χώρας και των εκπροσώπων τους. Όπως, επίσης, είναι εγκληματικό το γεγονός ότι ο ΓΑΠ, με την υπογραφή του Μνημονίου, απεδέχθη την αλλαγή του νομικού καθεστώτος, που διέπει το ελληνικό δημόσιο χρέος και το οποίο νομικό καθεστώς, ενώ πριν από το Μνημόνιο ήταν το ελληνικό δίκαιο στο 95% των δανειστικών συμβάσεων, τώρα, μετά το επαχθές Μνημόνιο, αυτό σταδιακά αλλάζει, επειδή τα 110 δισ. €, που έχουν αρχίσει να δίνονται στην χώρα μας, υπάγονται, πλέον, στο αγγλικό δίκαιο, το οποίο, παραδοσιακά, είναι το δίκαιο που στηρίζει τα συμφέροντα των δανειστών.


Πριν από αυτήν την αλλαγή του νομικού καθεστώτος, το ελληνικό δημόσιο χρέος υπαγόταν σε αλλοδαπό δίκαιο σε ένα τμήμα του, το οποίο ήταν λιγότερο του 5%, ενώ τώρα το τμήμα του ελληνικού δημόσιου χρέους που υπάγεται στο αλλοδαπό δίκαιο θα φθάσει στο 38% περίπου και το αντίστοιχο τμήμα του, που υπάγεται στο ελληνικό δίκαιο θα περιοριστεί στο 62%. Και αυτό είναι άκρως σημαντικό, διότι εξασθενίζει σημαντικά την νομική υπεράσπιση του ελληνικού δημοσίου, έναντι των δανειστών, αν οι σχετικές υποθέσεις καταλήξουν στα δικαστήρια - στην περίπτωση π.χ. που μια ελληνική κυβέρνηση στο μέλλον αποφασίσει να κουρέψει το χρέος μονομερώς, ή αποφασίσει να κάνει στάση εξωτερικών πληρωμών.


Ένα τέτοιο σενάριο δεν είναι καθόλου απίθανο, διότι ό,τι και να γίνει, όσο απαραίτητη και ορθή να είναι η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας (που δεν είναι ορθή, διότι γίνεται σε λάθος κατεύθυνση) δεν λύνει το μεγάλο πρόβλημα του τεράστιου δημόσιου χρέους. Αντίθετα, επιτείνει το πρόβλημα, καθώς πλήττει την ανάπτυξη, με αποτέλεσμα η μείωση του χρέους, ως ποσοστό του ΑΕΠ να μην επιτυγχάνεται. Η επιβολή φόρων φέρνει ύφεση και παγιδεύει τη χώρα σε υψηλό χρέος, ενώ προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργούν και οι διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες, βραχυπρόθεσμα, δημιουργούν μείωση εισοδημάτων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αύξηση της ανεργίας, πτώση της κατανάλωσης και της συναθροιστικής ζήτησης, διότι γίνονται, ακόμα και αν είναι αναγκαίες - που δεν είναι όλες αναγκαίες -, σε λάθος εποχή, στην οποία αυτό που είναι απαραίτητο είναι η αύξηση της συναθροιστικής ζήτησης και της ολικής κατανάλωσης, για την καταπολέμηση της ύφεσης και την επαναφορά της οικονομίας σε αναπτυξιακή τροχιά.


Άλλωστε, τα δάνεια του "Μηχανισμού Στήριξης" δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, ούτε καν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις, όπως δήθεν διακηρύσσει η κυβέρνηση, η οποία έχει καταστεί υποχείριο και μηχανισμός υποτακτικών των μοντέρνων κατακτητών, τους οποίους έφερε στην χώρα.


Αν δούμε τους αριθμούς, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα : Το 2010 η χώρα θα πάρει 38 δισ. €, από τα οποία τα 32,5 δισ. € θα πάνε για τοκοχρεωλύσια (19,5 δισ. € χρεωλύσια και 13 δισ. € τόκοι), ενώ το 2011 η χώρα θα πάρει 46,5 δισ. €, από τα οποία τα 44 δισ. € θα πάνε για τοκοχρεωλύσια (28,1 δισ. € χρεωλύσια και 15,9 δισ. € τόκοι). Σχεδόν όλα τα χρήματα θα πάνε για να χρηματοδοτήσουν τους κατόχους των ομολόγων στο εξωτερικό, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν, σύμφωνα με όσα έχουμε πει, το 80% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ και τα υπόλοιπα θα πάνε για την στήριξη του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, στο οποίο είναι επίσης εκτεθειμένοι ομολογιούχοι από το εξωτερικό, με πρώτη από όλους την Ε.Κ.Τ. (Οι μισθοί, για τους οποίους, δήθεν, κόπτεται η κυβέρνηση, ανέρχονται γύρω στα 20 δισ. € και δεν πληρώνονται από τα δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης. Χωρίς τα δάνεια του Μηχανισμού θα ήσαν οι δανειστές, που δεν θα πληρώνονταν και αυτοί θα είχαν το πρόβλημα, ενώ η προσφυγή τους στα δικαστήρια δεν θα τους απέφερε πολλά πράγματα και θα υποχρεώνονταν σε έναν συμβιβασμό επωφελή για το ελληνικό δημόσιο) .


Η χώρα, λοιπόν, κινδυνεύει να πέσει σε οικονομική στασιμότητα και υψηλή ανεργία και γι' αυτό, δεν είναι καθόλου απίθανο μια άλλη κυβέρνηση να προσπαθήσει να απεγκλωβίσει την οικονομία από τον βραχνά του δημοσίου χρέους με το κούρεμά του, ή με μια στάση εξωτερικών πληρωμών.


Και αυτήν την πολιτική είναι που δυσκολεύει και υπονομεύει η καταστροφική υπογραφή της κυβέρνησης του ευήθους ΓΑΠ στο επαχθές Μνημόνιο, το οποίο αποτελεί μια λεόντειο συμφωνία υπέρ των δανειστών της χώρας, ιδίως με αυτή την αλλαγή της νομικής βάσης του ελληνικού χρέους, το οποίο ήταν νομικά διαχειρίσιμο από το ελληνικό κράτος, όσο το ελληνικό χρέος στην συντριπτική του πλειοψηφία υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο.


Αυτό, όμως, άλλαξε, επί το δυσμενέστερον, με το Μνημόνιο και την υπαγωγή του χρέους των 110 δισ. €, που θα προέλθει από τον ψευδεπίγραφο Μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας, στις διατάξεις του αγγλικού δικαίου - μαζί με την παραίτηση του ελληνικού κράτους από την επίκληση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, γεγονός που επιτρέπει στους εταίρους δανειστές (ή στους διαδόχους τους, διότι το χρέος της χώρας προς μια άλλη χώρα της ευρωζώνης μπορεί να μεταβιβαστεί σε άλλη, εκτός ευρωζώνης, χώρα, ή σε ένα ιδιωτικό fund) να κατάσχουν ακόμα και τα ακατάσχετα περιουσιακά στοιχεία του κράτους, αυτά δηλαδή που βρίσκονται εκτός συναλλαγών.


Αποτελούν και αυτές οι προβλέψεις στις διατάξεις του Μνημονίου δείγματα της ουσιαστικής ανυπαρξίας διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία κυριολεκτικά παρέδωσε την χώρα στις ορέξεις και στις (πολλές φορές) διαστροφικές επιθυμίες των δανειστών της και των εκπροσώπων τους, οι οποίοι εμφανίστηκαν, υπό την λεοντή των "εταίρων".


Η χώρα, λοιπόν, έμεινε ανυπεράσπιστη τον Μάϊο του 2010. Και εξακολουθεί να μένει ανυπεράσπιστη, χάνοντας, σιγά - σιγά και όλα τα διαπραγματευτικά της ατού, γεγονός το οποίο θα επιβεβαιωθεί και θα συνεχισθεί και στην επερχόμενη κρίσιμη Σύνοδο των χωρών της Ε.Ε., στην οποία η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί και πάλι από τον ΓΑΠ και το επιτελείο του, που, για μία ακόμη φορά, θα υποταχθούν στις επιθυμίες της κ. Μέρκελ και των ομοίων της.


Γι' αυτό και η απομάκρυνση του ΓΑΠ και της κυβέρνησής του αποτελεί άμεση αναγκαιότητα για τον τόπο.


Όσο αυτή η απομάκρυνση καθυστερεί, ολοένα και περισσότερο θα σωρεύονται τα δεινά για την χώρα, η οποία έχει εισέλθει σε ένα τεράστιας έκτασης υπαναπτυξιακό τούνελ, από το οποίο θα κάνει δεκαετίες για να εξέλθει..."




(Σχόλιά μου http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/12/blog-post_7531.html?showComment=1292431241002#c3574256012484410863 και http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/12/blog-post_7531.html?showComment=1292434589393#c8377809614724868269 και http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/12/blog-post_7531.html?showComment=1292437794233#c7780262469648555156 της 15/12/2010 και http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/12/blog-post_7531.html?showComment=1292450994157#c5154126615022831247 και http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/12/blog-post_7531.html?showComment=1292454096983#c7785657197583330627 της 16/12/2010 στο αναδημοσιευμένο άρθρο του Νίκου Κοτζιά, στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ, με τίτλο : "Όταν η κυβέρνηση βαπτίζει την αποτυχία ως επιτυχία" http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/12/blog-post_7531.html ).