Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (5). - Όλοι ήσαν πανικόβλητοι (και ο ΓΑΠ και οι δανειστές του). Συνέχεια της ανταπάντησης στον κ. Χαρίδημο Τσούκα.

Η αρχή του αποικιοκρατικού Μνημονίου (με τις αφελείς, ως προς την ειλικρίνειά τους, παραδοχές).

"Επειδή δεν υπήρξε άλλη τοποθέτηση από κάποιον αναγνώστη, επί του θέματος, καλόν είναι, τώρα, να απαντήσω και στον βασικό πραγματιστικό/ρεαλιστικό - υποτίθεται - ισχυρισμό του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τον οποίο ισχυρισμό (επίσης υποτίθεται ότι) τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα του επαχθούς Μνημονίου και η καταφυγή της κυβέρνησης του ΓΑΠ στον βλακώδη, ανόητο και παράνομο - με βάση τις Συνθήκες που ίδρυσαν την ευρωζώνη - Μηχανισμό Στήριξης της 25/3/2010.

Οι διαλυτικές οικονομικές πολιτικές, που διακατέχονται από νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού ιδεοληψίες, τις οποίες επιβάλλει το Μνημόνιο της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής (Ν.3845/2010) και τις οποίες απεδέχθησαν και υπέγραψαν, ασμένως και προθύμως, ο σοσιαλνεοφιλελεύθερος ΓΑΠ και το οικονομικό του επιτελείο.

Λέει λοιπόν, ο κ. Τσούκας ότι "το Μνημόνιο είναι προϊόν διαπραγμάτευσης ισχυρών δανειστών με έναν χρεοκοπημένο δανειζόμενο. Είναι επαχθές, αλλά αυτή είναι η λογική συνέπεια των αφρόνων επιλογών μας" και ότι "τον Μάιο που μας πέρασε δεν θα είχαμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις".

Οι καταστροφικές δημοσιονομικές πολιτικές, που επιβάλλει το επαχθές Μνημόνιο, που υπέγραψε ο ΓΑΠ.

Ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί το ουσιαστικό επιχείρημα της κυβέρνησης του ΓΑΠ, για τα όσα πράττει, σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και για το γεγονός ότι τις έχει οδηγήσει σε συνθήκες καταπληξίας, αφού οι "ορθολογιστές" της τρόϊκας, μαζύ με την κυβέρνηση του εγγονού του αείμνηστου Γεωργίου Παπανδρέου "καταφέρνουν" να "επιτυγχάνουν" ρυθμούς πτώσης του ΑΕΠ της τάξης του -5%, που μπορεί να φθάσει σε επίπεδα άνω του -10%, αν υπολογισθεί και το γεγονός ότι ο τιμάριθμος, κατά την τρόϊκα, θα φθάσει (το 2010) στο 4,7%.

Και φυσικά το επαίσχυντο Μνημόνιο, που συμφωνήθηκε την 1/5/2010, δεν άφησε απ' έξω το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις και όλα τα συναφή - λειτουργώντας κατεδαφιστικά...

Και επειδή, λοιπόν, "δεν είχαν λεφτά για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις", οδηγούν την ελληνική οικονομία και κοινωνία, σε συνθήκες πρωτόγνωρης οικονομικής ύφεσης, η οποία αγγίζει τα όρια της κρίσης και η οποία δεν έχει εμφανισθεί από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με μείωση των επιπέδων παραγωγής ενέργειας, για το πρώτο τρίμηνο του 2010, της τάξης του 7,7% (τον Ιούνιο η μείωση έφθασε το 7% και ενώ, λόγω εποχής, η παραγωγή κανονικά φθάνει στο απόγειό της), γεγονός που αν υπολογισθεί σε 12μηνη βάση, η μείωση υπερβαίνει το 10%, ενώ η ανεργία θα αγγίξει στο τέλος του έτους το 20%. Όλα αυτά αποτελούν, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, παραδοξολογίες και δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανόητους ιδεοληπτικούς δογματισμούς της τρόϊκας του μοιραίου Σερβάς Ντερούζ και του, εκτός πάσης πραγματικότητας, οικονομικού επιτελείου του ΓΑΠ.

Το πρόγραμμα, λέει το Μνημόνιο, θα παρακολουθείται και η κυβέρνηση θα είναι έτοιμη να λάβει πρόσθετα μέτρα, αν χρειασθεί. Οι προβλέψεις, αναφέρουν οι συντάκτες του, στηρίζονται σε επιφυλακτικές εκτιμήσεις και αν τα πράγματα πάνε καλύτερα, τότε η επίτευξη των στόχων θα είναι ευκολότερη. (Τρομάρα τους...)

Όλοι αυτοί έχουν χάσει, κυριολεκτικά την μπάλλα και τα αποτελέσματα τα πληρώνει ο ελληνικός πληθυσμός, σχεδόν, στο σύνολό του - εξαιρουμένης μιας μικρής μειοψηφίας.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός, περί της αδυναμίας καταβολής των μισθών και των συντάξεων τον Μάϊο, που μας πέρασε.

Και δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός περί της αδυναμίας πληρωμής των μισθών και των συντάξεων, όχι μόνον διότι η κυβέρνηση, μπορούσε να προχωρήσει στην μη πληρωμή του ομολόγου των 12 δισ. €, που έληγε στα μέσα Μαΐου του 2010 και να πληρώσει τις συντάξεις και τους μισθούς. Αυτό θα ήταν ένα μέτρο, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ακραίο (αν και στην πραγματικότητα ακραίες ήσαν οι συνθήκες στις οποίες οδήγησε την χώρα ο ΓΑΠ και το επιτελείο του, κάτι που δεν έπρεπε να γίνει και αποτελεί ευθύνη δική τους), χωρίς αυτή η διαπίστωση να το αποκλείει σαν ουσιώδες όπλο διαπραγμάτευσης, ακόμα και σαν έσχατη λύση.

Η κυβέρνηση είχε, πριν φθάσει σε αυτήν την λύση, άλλες ενδιάμεσες δυνατότητες, οι οποίες, άλλωστε, της είχαν δοθεί από τον Ζαν-Κλωντ Τρισέ και την Ε.Κ.Τ., τις οποίες δυνατότητες, ο ΓΑΠ και το οικονομικό του επιτελείο δεν τις χρησιμοποίησαν - για την ακρίβεια απέφυγαν να χρησιμοποιήσουν - και αυτό αποτελεί ένα ζήτημα έντονου προβληματισμού.


Τις δυνατότητες αυτές θα τις δούμε παρακάτω.


Σε όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, όσον αφορά τα πεπραγμένα του ΓΑΠ, δεν αναφέρθηκα σε δύο σημεία, τα οποία ήσαν σημαντικά.

Το ένα έχει να κάνει με την σύγκρουση της κυβέρνησης του ΓΑΠ, με τον Ζαν-Κλωτ Τρισέ, όσον αφορά την αποδοχή των υποβαθμισμένων ελληνικών κρατικών ομολόγων από την Ε.Κ.Τ.

Όταν ήλθε η πρώτη υποβάθμιση των ελληνικών κρατικών ομολόγων και της ελληνικής οικονομίας από τους Οίκους Αξιολόγησης, περί το τέλος Οκτωβρίου 2009, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ προέβη στην βλακώδη ενέργεια, να ανακοινώσει δημόσια αυτό που ίσχυε, με βάσει τα συμφωνημένα στην ευρωζώνη (μόνο που το είπε στην πιο ακατάλληλη περίοδο και ενώ αυτή η συμφωνημένη ρύθμιση είχε ξεπεραστεί από τα πράγματα). Ότι δηλαδή τα υποβαθμισμένα ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης δεν θα γίνονταν δεκτά, ως μέσα συναλλαγών, από την Ε.Κ.Τ., μετά από την 1/1/2011, ενώ παράλληλα ζήτησε από τον Προβόπουλο να συμμαζέψει τις ελληνικές τράπεζες, ώστε αυτές να μην χρησιμοποιούν, κατά κόρον, τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, για την άντληση ρευστότητας από την Ε.Κ.Τ.

Αυτή, η εντελώς, ανόητη και μη ρεαλιστική τοποθέτηση και στην συνέχεια η δογματική τοποθέτηση του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, που απέκλειε κάθε έννοια bail out και φυσικά, η εντελώς αχρείαστη και ασχεδίαστη δημοσιοποίηση/διεθνοποίηση, που έδωσε ο ΓΑΠ, περιφερόμενος σε όλα τα διεθνή fora, διεκτραγωδώντας την κατάσταση της διεφθαρμένης ελληνικής κοινωνίας και την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ζητώντας φθηνό επιτόκιο, έφεραν το χάος στην αγορά των ελληνικών κρατικών ομολόγων (όπως επίσης, σιγά - σιγά και στην αγορά των κρατικών ομολόγων των χωρών του ευρωπαϊκού νότου) και στην ελληνική οικονομία, η οποία περιήλθε σε κατάσταση πιστωτικής ασφυξίας, οδήγησαν τις εξελίξεις, σε δυσμενή επίπεδα, αφού τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων ανέβηκαν σε υψηλά επίπεδα - πάνω από 300 μ. β. - και στην δημιουργία του εντελώς βλακώδους μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας της 25/3/2010 (με τον οποίον οι άλλες χώρες της ευρωζώνης θα έκαναν έναν "ρεφενέ" δανεισμού, για να στηρίξουν την Ελλάδα, εφ' όσον δεν μπορούσε να δανειστεί από τις "αγορές" και εφ' όσον ζητούσε αυτήν την στήριξη, με την υποβολή σχετικού αιτήματος), ο οποίος ήταν και παράνομος, διότι, δι' αυτού του τρόπου, οι ευρωζωνίτες επεδίωξαν να προβούν σε μια νομική περιγραφή, με την οποία θα ξεπερνούσαν το εμπόδιο των Συνθηκών της ευρωζώνης, που απαγορεύουν κάθε έννοια διάσωσης χώρας της ζώνης του ευρώ.


(Βέβαια, το θέμα δεν έχει λήξει, αφού η υπόθεση εκκρεμεί στο γερμανικό Ακυρωτικό Δικαστήριο, ύστερα από προσφυγή Γερμανών καθηγητών και αν "υπάρχει ακόμα δικαστής στο Βερολίνο", η Συμφωνία της 25/3/2010 θα ακυρωθεί, δημιουργώντας τεράστιους πονοκέφαλους στους ευρωζωνίτες και νέους κραδασμούς στην ευρωζώνη - γι' αυτό και αυτή η εξέλιξη έχει λιγότερες πιθανότητες, αν και με τους δικαστές ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος και προφανώς τα παρασκήνια θα παίξουν μεγάλο ρόλο).


Όμως, μαζύ με την ανακοίνωση του Μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας την 25/3/2010, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ άλλαξε την στάση του, απέναντι στα υποβαθμισμένα ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης (δηλαδή τα ελληνικά) και ανακοίνωσε ότι η Ε.Κ.Τ. θα αγνοούσε την υποβάθμισή τους και θα τα έκανε αποδεκτά, ως μέσα πληρωμών και μετά το 2011. Αυτή η ενέργεια του Τρισέ και της Ε.Κ.Τ. ήταν πολύ πιο σημαντική από την ανακοίνωση του μηχανισμού στήριξης, που δημιούργησαν την ίδια ημέρα οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ευρωζώνης και της Ε.Ε.


Βέβαια, ο Ευρωπαίος κεντροτραπεζίτης άφησε ανοικτό το θέμα, ως προς μια παύση αποδοχής τους, μετά το 2011 - κάτι που διατήρησε την αναταραχή στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές -, αλλά η κίνηση αυτή ήταν πρωτόγνωρη, για την ευρωζώνη και άκρως εξυπηρετική, για την κυβέρνηση του ΓΑΠ, η οποία έπαιρνε σημαντικές ανάσες και αποκτούσε έναν μηχανισμό χρηματοδότησης από την Ε.Κ.Τ., που ήταν πολύ σημαντικός και της εξασφάλιζε, με την συνεργασία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, την απρόσκοπτη χρηματοδότηση των κρατικών αναγκών, τουλάχιστον μέχρι το 2011.


Παρ' όλ' αυτά, ο ΓΑΠ προτίμησε τον Απρίλιο του 2010 (και ενώ τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων είχαν πετάξει, πάνω από τις ... 1000 μ.β., επειδή ουδείς στις "αγορές" πίστευε τον ΓΑΠ και τους ευρωζωνίτες) να ανακοινώσει από το ... Καστελλόριζο, την αίτηση της ελληνικής κυβέρνησης, για την ένταξή της στον Μηχανισμό στήριξης, που είχε, πρόχειρα, δημιουργηθεί, μόνον, για την Ελλάδα και ενώ ήταν, ήδη, ορατό ότι η αναταραχή στις αγορές ήταν τέτοια, που η κρίση άγγιζε την ίδια την ευρωζώνη, ξεπερνώντας, κατά πολύ το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο, εν τέλει, ήταν ένα μικρό μέρος του γενικότερου προβλήματος.


Δεν ετίθετο, λοιπόν, θέμα για την μη πληρωμή των μισθών και των συντάξεων. Αυτού του είδους οι κρατικές δαπάνες μπορούσαν να πληρωθούν, με τον μηχανισμό, που υποχρεώθηκε, εκ των πραγμάτων, να συντηρήσει ο Τρισέ και η Ε.Κ.Τ., δηλαδή με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία γίνονταν, πλέον, δεκτά από την Κεντρική Τράπεζα της ευρωζώνης, ανεξάρτητα από κάθε αξιολόγησή τους από τους διεθνείς Οίκους.


Ο ΓΑΠ, όμως, προτίμησε την ένταξη της χώρας στον Μηχανισμό στήριξης και μετέπειτα στο Μνημόνιο της 1/5/2010, το οποίο υπογράφηκε, όχι από ισχυρούς δανειστές και χρεωκοπημένο δανειζόμενο, αλλά από πανικόβλητους δανειστές, οι οποίοι έβλεπαν ότι η χιονοστιβάδα της πτώχευσης άγγιζε, πλέον και εκείνους, τους οποίους αυτοί εκπροσωπούσαν (δηλαδή τις ευρωπαϊκές τράπεζες και την ευρωζώνη, ως σύνολο) και επίσης (από ένα) πανικοβλημένο από το φάσμα της πτώχευσης δανειζόμενο...


Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα από τις παρουσιαζόμενες, στο ευρύ (και μη πληροφορημένο) κοινό, διλημματικές καταστάσεις και τα επιχειρήματα, που έρχονται να τις δικαιολογήσουν. Και ως εκ τούτου, ο ιστορικός του μέλλοντος έχει πολλή δουλειά να κάνει, για να βρει το γιατί έγιναν όσα έγιναν, καθώς και το ποιά συμφέροντα υπηρετούσαν οι πρωταγωνιστές του τραγικού επταμήνου Οκτωβρίου 2009 - Μαΐου 2010.

Γιατί, όμως, ο ΓΑΠ προτίμησε αυτήν την επαχθή λύση του Μνημονίου;
(Αυτό μπορούμε να το δούμε αργότερα…)"




(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281996524365#c8698517198514523395 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282000639240#c7974542293961984957 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1282001139205#c7321032969006298012 της 17/8/2010, στο άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα στο μπλογκ του "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ", με τίτλο : " Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες;" http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html . Δείτε στο μπλογκ μου και τα σχετικά άρθρα μου : "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες. (Μια απάντηση σε ένα υμνητικό - για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών - άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες. (2) - Συνέχεια της απάντησής μου στο υμνητικό, για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών, άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/2-haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (3) – Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν ήταν αναπόφευκτη. Συνέχεια της απάντησής μου στο υμνητικό, για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών, άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/3-haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (4). Η μοντέρνα μεταναζιστική Κατοχή δεν ήταν αναγκαία και το Μνημόνιο δεν ήταν αναπόφευκτο. (Μια ανταπάντηση στον κ. Χαρίδημο Τσούκα)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/4-haridimos-tsoukas.html ).