Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (4). Η μοντέρνα μεταναζιστική Κατοχή δεν ήταν αναγκαία και το Μνημόνιο δεν ήταν αναπόφευκτο. (Μια ανταπάντηση στον κ. Χαρίδημο Τσούκα).

Χαρίδημος Τσούκας

"Η απάντηση του κ. Τσούκα είναι πολύ πιο προσγειωμένη στην κακή πραγματικότητα και απείρως ρεαλιστικότερη από το αρχικό του κείμενο, το οποίο, ομολογουμένως, ήταν ατυχές.



Αποφεύγει τις ακραία υμνητικές εκφράσεις, για το έργο της τρόϊκας και αποδέχεται - έστω - ότι το Μνημόνιο είναι επαχθές.


Υποψιάζομαι ότι βλέπει την ανάγκη απεμπλοκής από αυτό, έστω και αν επιμένει στην εφαρμογή του.


Και αναφέρεται στην προσωρινότητα της επιτήρησης, την οποία, παρά το γεγονός ότι την περιγράφει ως Κατοχή (αποδεχόμενος ότι οι εκπρόσωποι των πανικόβλητων δανειστών του ελληνικού κράτους στέρησαν από τον ελληνικό πληθυσμό την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του), αρνείται να την ονοματίσει με το πραγματικό της όνομα.

Karl Popper

 Δεν θα μείνω στην ονοματολογία, διότι η πραγματική κατάσταση ("ο πραγματικός κόσμος" και όχι ο φανταστικός - λες και στην ασημαντότητά μου αρέσει ο φανταστικός κόσμος), στην οποία λέει ότι θέλει να αναφέρεται ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, προσδιορίζει το περιεχόμενο του ιδιότυπου καθεστώτος εξουσίασης, στο οποίο έχει περιέλθει ο τόπος και ο πληθυσμός του, ως ανελεύθερο και υπό κατοχήν - όσο και αν είναι προσωρινό. (Προσωρινό, άλλωστε, εμφανιζόταν και το αυθεντικό κατοχικό καθεστώς των Γερμανών ναζιστών το 1941, αφού θα τελείωνε - υποτίθεται - με την λήξη του πολέμου, όπως επίσης εμφανιζόταν και εξυγιαντικό, αφού θα ξήλωνε τις διεφθαρμένες ρίζες του προηγούμενου καθεστώτος). Ο Καρλ Πόππερ, άλλωστε, στο μνημειώδες του έργο "Η Ανοικτή Κοινωνία και οι εχθροί της" μας έχει μάθει ότι το παιχνίδι, γύρω από την "ουσία" των λέξεων και των όρων είναι, ή βλακεία, ή φενάκη που εξυπηρετεί δόγματα (και τα δόγματα εξουσιαστικά καθεστώτα και τις ελίτ τους), όπως και η "ιδεολογία", ως ψευδής συνείδηση.


Απλώς, ονομάζω το πραγματολογικά ανελεύθερο καθεστώς, που μας έφερε ο ΓΑΠ και η ανερμάτιστη παρέα του, ως μοντέρνο μεταναζιστικό καθεστώς, διότι μας στέρησε την εθνική - κοινωνική μας κυριαρχία/ανεξαρτησία και αυτό είναι αρκετό.


(Μοντέρνο το καθεστώς αυτό είναι, επειδή δεν επεβλήθη δια των όπλων, όπως το 1941 και επίσης, είναι και μεταναζιστικό, διότι - όσο και αν δεν αρέσει και όσο και αυτό αποσιωπάται και από τον κ. Τσούκα και από όλους, σχεδόν, τους αναλυτές - είναι η γερμανική ελίτ και ο αναβιωμένος γερμανικός εθνικισμός, που βρίσκονται πίσω από αυτό το επαχθές Μνημόνιο, αφού οι Γερμανοί πολιτικοί και ένα μεγάλο τμήμα των εκεί διοικουσών οικονομικών και κοινωνικών ελίτ -όχι όλοι οι πολιτικοί και όχι σύσσωμες οι ελίτ- επιδιώκουν μια γερμανική Ευρώπη, που θα είναι δορυφόρος της Γερμανίας, με μια ενιαία οικονομική πολιτική, η οποία θα κινείται στα πλαίσια της υπεράσπισης του σκληρού ευρώ μιμούμενη εκείνη την καταστροφική πολιτική του καγγελάριου Γιούλιους Μπρύννινγκ. Και αυτό ανεξάρτητα από τις βλακείες που έκαναν - και όσες έκαναν - οι ελληνικές ελίτ και ιδιαίτερα οι Έλληνες πολιτικοί).


Αυτά προς το παρόν, ως ένα έναυσμα, μια πρώτη, μερική και προκαταρκτική απάντηση στα όσα λέει ο κ. Χ. Τσούκας.




Η αναφορά στην μοντέρνα Κατοχή, που επέβαλαν οι "εταίροι" στην χώρα μας, είναι λοιπόν, ένα γεγονός, που εκ των πραγμάτων προκύπτει.


Αφού ξένες δυνάμεις, επέβαλαν την πραγματική κατάργηση της ανεξαρτησίας της χώρας μας, εκμεταλλευόμενες την αδυναμία της (κατ' ουσίαν την ανικανότητα της πανικόβλητης κυβέρνησης του ΓΑΠ) και αφαίρεσαν από τον πληθυσμό της την αστικοδημοκρατική συνταγματική θεσμική κατασκευή της αυτοκυβέρνησής του, καταργώντας, δηλαδή το πραγματολογικό περιεχόμενο της "λαϊκής κυριαρχίας" - δια της περιγραφής του νομικού ορισμού της, αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν κατάργησαν και το κέλυφος των θεσμών, κηρύσσοντας κάποιας μορφής δικτατορία -, το καθεστώς αυτό είναι κατοχικό και το να μην το λέμε, μπορεί μόνον να χρησιμεύει, ως φύλλο συκής και ωραιοποίησης μιας τραγικής κατάστασης και αυτό φυσικά δεν αποτελεί περιγραφή της πραγματικότητας. Και εδώ που τα λέμε, ολίγον βοηθάει αυτούς που, σαν τον κ. Τσούκα, θέλουν να χρυσώσουν το χάπι. Ο απλός κόσμος γνωρίζει, τώρα πλέον, το περιεχόμενο του καθεστώτος, υπό το οποίο ζει, από τον Μάϊο του 2010 και μετά.

Ήταν, όμως, μοιραίο το να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε; Ήταν αναπόφευκτο το Μνημόνιο, που θεμελίωσε την μοντέρνα Κατοχή και αποπειράθηκε να την "νομιμοποιήσει";


Ο κ. Τσούκας, απαντά θετικά, λέγοντας ότι ήταν μοιραίο το ιδιότυπο καθεστώς κατοχής, που επεβλήθη στον ελληνικό πληθυσμό, όπως, επίσης και ότι το Μνημόνιο ήταν αναπόφευκτο (και αναγκαίο, αν και επαχθές - όπως προσέθεσε -, γεγονός που αποτελεί αντίφαση στους όρους, κάτι που δεν είναι της παρούσης, αν και δεν είναι το σημαντικότερο, αφού η πραγματικότητα δεν αποτελεί συνάρτηση μόνον, ή κυρίως, λογικών συνεπαγωγών, αφού το ανορθολογικό αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι της κοινωνικής μας ζωής και το να ζητάμε από κάποιον να είναι λογικά συνεπής με όσα λέει, ισοδυναμεί με την επιβολή ενός στενού κορσέ, που σε τελευταία ανάλυση δεν βοηθάει την ανάπτυξη του διαλόγου, αφού επιβάλλει περιορισμούς στην ανάλυση της πολυσχιδούς πραγματικότητας και έτσι οδηγεί στην αδυναμία περιγραφής της).


Η αλήθεια είναι διαφορετική. Ούτε η μοντέρνα μεταναζιστική κατοχή, που μας επέβαλαν οι "εταίροι", ήταν αναγκαία, ούτε και το Μνημόνιο, που επίσης, μας επέβαλαν οι "εταίροι" της Ευρωζώνης (διότι περί αυτού πρόκειται. Δεν είναι το Δ.Ν.Τ., που επέβαλε το επαχθές και απεχθές Μνημόνιο - όσο και αν είναι "πιασσιάρικο" το να τα φορτώνουμε όλα στο Δ.Ν.Τ., δαιμονοποιώντας το. Το Δ.Ν.Τ. είχε άλλες προτάσεις, κυρίως ως προς την χρονική διάρκεια και ως προς την ένταση του προγράμματος λιτότητας της χώρας, οι οποίες ήσαν - ούτως ειπείν - μαλακότερες, για τον ελληνικό πληθυσμό, πλην όμως, επεκράτησε η σκληρή ευρωπαϊκή γραμμή των Μέρκελ - Βεστερβέλλε - Τρισέ - Γιούνκερ) ήταν αναπόφευκτο.


Όλα αυτά, μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί το κρίσιμο τρίμηνο Οκτωβρίου 2009 - Δεκεμβρίου 2009, αλλά και κατά το δίμηνο Απριλίου 2010 - Μαΐου 2010. Αρκεί να υπήρχαν οι κατάλληλοι κυβερνήτες, που θα έπαιρναν τις κατάλληλες πρωτοβουλίες. Και αυτοί δεν υπήρξαν. Το αντίθετο, μάλιστα. Παραδόθηκαν αμαχητί, ψοφοδεείς, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα...




Για να μπορέσουμε να συζητήσουμε, πρέπει να κατανοήσουμε, προηγουμένως, το τι πάθαμε και για ποιόν λόγο το πάθαμε.


Και όσα λέει ο κ. Χ. Τσούκας, για την διαφθορά και για το πολιτικό σύστημα, που "επί 36 χρόνια δεν παρήγαγε λύσεις", δεν είναι ορθά, διότι η αλήθεια είναι ότι, παρά την διαφθορά, το πολιτικό σύστημα παρήγαγε λύσεις, μέχρι το σημείο, που ο συνδυασμός της διεθνούς οικονομικής ύφεσης (και) των θεσμικών αγκυλώσεων, έφερε την πλήρη καταστροφή, από την στιγμή που μια ομάδα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, συσπειρωμένη, γύρω από τον ΓΑΠ, ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία, επιδεικνύοντας πλήρη ανικανότητα και ανευθυνότητα, σε στιγμές που κάτι τέτοιο ήταν το μόνο, που δεν χρειαζόταν η χώρα.


Ας εισέλθουμε τώρα στο "πραγματικό" πεδίο, στο οποίο ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, ως "πραγματιστής" πιστεύει ότι είναι αυτό που τον δικαιώνει, υπό την ιδιότητα του "ιατρού της εντατικής", ο οποίος, εκ των πραγμάτων, αντιμετωπίζει διλημματικές καταστάσεις. (Δεν του πάει αυτός ο παραλληλισμός και καλόν είναι να το αποφεύγει, διότι παραπέμπει στον αλήστου μνήμης Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο οποίος, ως άλλος "ιατρός" μιλούσε για τον "ασθενή", τον "γύψο" και το "χειρουργείο"). Τέλος πάντων, ας είναι.

 Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΓΑΠ, παρέλαβε στις 7/10/2009, όταν ανέλαβε, μετά τις εκλογές της 4/10/2010, από την απελθούσα κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, μια οξεία δημοσιονομική κρίση, με ένα ταμειακό έλλειμμα (Αύγουστος 2009) της τάξης του 8%, το οποίο προβλεπόταν ότι θα έκλεινε, γύρω στο 10%, αν δρομολογούνταν τα μέτρα που είχε προγραμματίσει η απελθούσα κυβέρνηση.


Ο ΓΑΠ ήταν πλήρως ενημερωμένος από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ήδη από την προεκλογική περίοδο και φυσικά πρότεινε ένα πρόγραμμα ήπιας λιτότητας, το οποίο έγινε ευμενώς δεκτό από το εκλογικό σώμα, το οποίο είχε υποφέρει από την έλευση της οικονομικής ύφεσης το 2009 (πτώση του ΑΕΠ 2%, πτώση της βιομηχανικής παραγωγής 2,9%, αξιοποίηση του βιομηχανικού παραγωγικού δυναμικού κατά 70,5%, δείκτης επενδύσεων στο 15,6% του ΑΕΠ - από το εντυπωσιακό 24,9% του ΑΕΠ το 2008 -, μείωση παραγωγής ενέργειας κατά 2,9%, ανεργία κοντά στο 10% κλπ) και δικαίως απεμάκρυνε την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η οποία εγκλωβισμένη από την θεσμική παγίδα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2010 και την άρνηση του ΓΑΠ να συναινέσει στην επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια, αλλά και την ανικανότητά της να λάβει τα αναγκαία μέτρα την ώρα που έπρεπε, παρέδωσε την εξουσία αμαχητί - έχοντας όμως ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα (με το οποίο δεν συμφωνούσα τότε, αλλά ούτε και τώρα, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία, γι' αυτό, που, τώρα, συζητάμε).

Η εκλογική βραδιά της 4/10/2009 : Η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, ήταν σαρωτική, αλλά ο λογαριασμός ήλθε ένα επτάμηνο αργότερα...

Το αστείο είναι ότι οι διεθνείς αγορές προεξόφλησαν και δέχτηκαν το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του (πρόγραμμα ήπιας λιτότητας, αλλά και πρόγραμμα παροχών, συγκρινόμενο με αυτό του Κ. Καραμανλή) ευνοϊκά - και μάλιστα,υπό τις τότε επικρατούσες συνθήκες, πρέπει να πούμε ότι η αντιμετώπιση των διεθνών αγορών ήταν πολύ ευνοϊκή απέναντι στην κυβέρνηση του ΓΑΠ και στο πρόγραμμά της.

10/2009 - 6/2010 : Από τα παραπάνω στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος προκύπτουν ανάγλυφα τα "κατορθώματα" του ΓΑΠ και του ανερμάτιστου και ανίκανου οικονομικού του επιτελείου, ως προς την εξέλιξη των αποδόσεων των ελληνικών κρατικών ομολόγων, με την περίφημη πολιτική της "διεθνοποίησης του ελληνικού προβλήματος", που ακολούθησαν, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν την χώρα στην πλήρη καταστροφή, αφού ξέχασαν την παλιά καλή και σοφή αρχή που λέει ότι "όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος".

Αυτό φαίνεται (από το) ότι, για όλο το χρονικό διάστημα της προεκλογικής περιόδου και αρκετά μετά από αυτήν, τα διαφορικά επιτόκια των δεκαετών ελληνικών κρατικών ομολόγων είχαν αποκλιμακωθεί, κάτω από τις 120 μονάδες βάσης, ενώ τον Ιούνιο του 2009, κατά την περίοδο των ευρωεκλογών, είχαν εκτιναχθεί πάνω από τις 300 μ. β., υπό τον φόβο, που είχε, τότε, επικρατήσει, ότι η Ελλάδα βάδιζε προς την ακυβερνησία, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή φαινόταν αδύναμη να χειριστεί τις εξελίξεις και ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν είχε την αποδοχή του εκλογικού σώματος.


Προφανώς, οι αγορές έλπισαν ότι το πρόγραμμα του ΓΑΠ έδειχνε ότι η Ελλάδα θα επανερχόταν, σιγά- σιγά, στην αναπτυξιακή διαδικασία και ότι η Ευρωζώνη θα ακολουθούσε, βαδίζοντας στα βήματα των Η.Π.Α της κυβέρνησης Ομπάμα και του FED, με μια επεκτατική νομισματική πολιτική, η οποία θα ξέφευγε από το δόγμα της ΕΚΤ, για την πολιτική του σκληρού ευρώ και του υψηλού προεξοφλητικού επιτοκίου και θα τροφοδοτούσε την ανάκαμψη.


Τι άλλαξε; Γιατί τα πράγματα στράβωσαν και το κλίμα στις διεθνείς αγορές μεταβλήθηκε;

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

 Αυτό που άλλαξε τα πράγματα και τις εκτιμήσεις των διεθνών αγορών, για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης και στην συνέχεια για την ικανότητα της χώρας να αποπληρώσει τα χρέη της, έχει να κάνει με τους παιδαριώδεις χειρισμούς του ΓΑΠ και του άπειρου και ανίκανου επιτελείου του, που ξεκίνησαν από την ανεύθυνη ανακοίνωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, γύρω στα τέλη του Οκτωβρίου του 2009, το ύψος του οποίου ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δήλωσε δημόσια ότι έφθανε στο 12,7% του ΑΕΠ, ενώ έκανε και αναφορά στην πορεία της χώρας προς την χρεωκοπία, παραλληλίζοντας την χώρα με τον Τιτανικό, του οποίου ο πλοίαρχος είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να αποφύγει το παγόβουνο, για να ακολουθήσει σχεδόν αμέσως η πρώτη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τους Οίκους Αξιολόγησης. (Ο Μανώλης Κοντοπυράκης, που ήταν, τότε, ακόμα διοικητής της Ε.Σ.Υ.Ε., έχει πει ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα είχε τότε μετρηθεί και βρισκόταν στα επίπεδα του 14,8% του ΑΕΠ και ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών, που στην αρχή του είχε ζητήσει να στείλει αυτό το νούμερο στις Βρυξέλλες, τελικά τον απέτρεψε να ανακοινώσει στους ευρωγραφειοκράτες αυτό το νούμερο και αντί αυτού, ανακοίνωσε το 12,7%. Φυσικά, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η συζήτηση που θα γίνει, στην αρμόδια Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, για το θέμα των παραποιημένων στοιχείων της Ε.Σ.Υ.Ε. και θα γελάσει κάθε πικραμένος).




Όλα ξεκίνησαν από μια βλακεία. Από έναν συνδυασμό μικροκομματικής πρακτικής (που ήθελε το ΠΑΣΟΚ να παίρνει την εκδίκησή του για την «απογραφή» των Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Αλογοσκούφη, το 2004, οι οποίοι αποκάλυψαν τις αλχημείες της κυβέρνησης του μοιραίου, για τον τόπο, «κ. καθηγητή» - περί του Κώστα Σημίτη ο λόγος -, με τις οποίες έβαλε την Ελλάδα στην ζώνη του ευρώ, με το ζόρι και με την ανοχή των πολιτικών του φίλων Γκέρχαρντ Σρέντερ και Λιονέλ Ζοσπέν και ενώ η χώρα δεν είχε ούτε τα προσόντα, αλλά ούτε και τις αναγκαίες και απαραίτητες εγγυήσεις περί της προστασίας της, σε περίπτωση αρνητικής συγκυρίας, για την είσοδό της σε αυτήν την ζώνη) και προσωπικού δογματισμού του νέου πρωθυπουργού, ο οποίος – μεγαλωμένος μέσα στην κουλτούρα της αμερικανικής προτεσταντικής ηθικής – θεώρησε ότι η διαφάνεια, σε αυτόν τον ευαίσθητο τομέα και σε μια εποχή που ο διεθνής γραφειοκρατικός τραπεζοπιστωτικός μηχανισμός, φοβόταν ότι θα έσκαγε κανόνι από την φούσκα των χρεών, που είχαν μακροχρονίως, αλλά και με ιδιαίτερη ένταση, μετά την οικονομική ύφεση του Σεπτεμβρίου του 2008, σωρευθεί, θα λειτουργούσε στις διεθνείς αγορές, με καθαρτήριο και εξαγνιστικό τρόπο, ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ.


Φυσικά, έπεσε έξω και μάλιστα, τόσο έξω, που οδήγησε την χώρα προς την καταστροφή, αφού μάλιστα, γρήγορα έγινε γνωστό ότι το 12,7% που ανακοινώθηκε, ως δημοσιονομικό έλλειμμα, ενσωμάτωνε και τα ελλείμματα της δικής του διαχείρισης (της τάξης περίπου του 3%), τα οποία, επίσης μικροκομματικά, επεδίωξε να τα φορτώσει στην διαχείριση της Ν.Δ., με αποτέλεσμα να έλθει σε σύγκρουση με τον Ζαν-Κλωντ Τρισέ και την γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, γύρω από το ποιος ασκεί, μακροοικονομικά, την δημοσιονομική διαχείριση στην Ελλάδα. Μια σύγκρουση που υπήρξε μοιραία, με νικητή τον Τρισέ, γεγονός, όμως, που άφησε στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές αμφιβολίες, για τις πραγματικές προθέσεις, αλλά προοδευτικά και για τις δυνατότητες του ΓΑΠ.


Με τους χειρισμούς του αυτούς το κρίσιμο δίμηνο Οκτωβρίου 2009 – Νοεμβρίου 2009 εξέπεμψε στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές (οι οποίες φοβόντουσαν ότι κάπου "θα βάραγε κανόνι") την αμφιβολία, για την αποφασιστικότητα της χώρας να μείνει στο ευρώ, μια αμφιβολία, η οποία ενσωματώθηκε στο σπρεντ των ελληνικών ομολόγων και ως αμοιβή για τον συναλλαγματικό κίνδυνο, που αναλάμβαναν οι όποιοι υποψήφιοι δανειστές της χώρας, μαζί με τους παλιούς.


Μετά την αρχική του ανοησία ο ΓΑΠ για να ισοζυγιάσει τις άκρως αρνητικές επιπτώσεις αυτής της ανοησίας στα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, τα οποία άρχισαν να εκτινάσσονται στα ύψη, διέπραξε μιά ακόμη μεγαλύτερη ανοησία, στρεφόμενος στους Ευρωπαίους και ειδικά στον γερμανικό συντηρητικό συνασπισμό, οι οποίοι στους πρώτους μήνες του 2010 διέλυσαν την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση, που επικρατούσε στις αγορές, ότι υπάρχει άτυπη εγγύηση των ελληνικών δημοσίων χρεών από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης (και ουσιαστικά της Γερμανίας), εισάγοντας στα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων μιά ακόμα σημαντική αποζημίωση των δανειστών, για τον κίνδυνο της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας.


Από εκεί και πέρα, ο ΓΑΠ έκανε και την τρίτη και ακόμα μεγαλύτερη ανοησία, με το να υπογράψει την Πρωτομαγιά του 2010, ασμένως και μέσα σε συνθήκες άφατου πανικού, το επαχθές Μνημόνιο με τους εκπροσώπους των δανειστών, στους οποίους παρέδωσε και τα κλειδιά της χώρας, χωρίς να προχωρήσει σε ουσιαστική διαπραγμάτευση και να περιμένει τις ευρύτερες επιπτώσεις των πράξεών του, δηλαδή τον τρόμο, που ακολούθησε στις χρηματοπιστωτικές αγορές και για τα ομόλογα των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης, τα οποία επλήγησαν άμεσα από την διάλυση της πεποίθησης των «αγορών», περί της ύπαρξης άτυπων εγγυήσεών τους από την ευρωζώνη, εντάσσοντας το ελληνικό πρόβλημα, που αυτός δημιούργησε, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του προβλήματος της ευρωζώνης και στον μηχανισμό στήριξης του συνόλου των χωρών της, δημιουργώντας, έτσι ένα πολύ κακό, ένα έντονα αρνητικό προηγούμενο.


Όλα αυτά, βέβαια, ο κ. Χαρίδημος Τσούκας - που πιστεύω ότι τα γνωρίζει - τα προσπερνάει, λέγοντας κοντολογής : "Και λοιπόν; Και αν συνέχιζαν να μας δανείζουν οι διεθνείς αγορές, εμείς πάλι τα ίδια θα κάναμε. Θα είμασταν δηλαδή το ίδιο διεφθαρμένοι"...


Δεν είναι έτσι τα πράγματα.


Και δεν είναι έτσι τα πράγματα, επειδή δεν μπορούμε να λέμε ότι ενδιαφερόμαστε για την κοινωνία μας και τους ανθρώπους της (τους ανθρώπους μας, λέει ο κ. Τσούκας) και να αδιαφορούμε για την καθημερινή τους ζωή και το επίπεδο διαβίωσής τους, επιδιώκοντας να το υποβαθμίσουμε και λειτουργώτας με την λογική του τσουβαλιάσματος των πάντων.


Κάθε ορθολογιστής μεταρρυθμιστής (αλλά και επαναστάτης) δεν μπορεί να λειτουργεί με την λογική που θέλει την βιωτική έπτωση της κοινωνίας, προκειμένου να μπορέσει να περάσει την δική του πολιτικοοικονομική και κοινωνική ατζέντα. Αυτήν την λογική την εξέθρεψε το σταλινικό Κ.Κ.Ε. και οι εν γένει λενινιστές, πάσης φύσεως, αλλά από το αρχικό κείμενο του κ. Χαρίδημου Τσούκα προκύπτει ότι αυτή η αντικοινωνική νοοτροπία και πρακτική δεν ενδημεί μόνον στους σταλινικούς κύκλους, αλλά και στους φιλελεύθερους κύκλους της εποχής μας.


Δυστυχώς...


Σταματώ, επί του παρόντος, κάπου εδώ, γιατί ήδη πολλά έχω γράψει και καλόν είναι να υπάρξει ο όποιος αντίλογος, από όποιον ενδιαφέρεται και το επιθυμεί..."





(Σχόλιά μου http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281552017387#c8683706185929950895 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281552097495#c1447119437253357980 της 11/8/2010 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281621912918#c1482804471337860230 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281626514156#c562307240235343026 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281627531962#c2568413308314855845 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281631982111#c624705462970624135 και http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html?showComment=1281633082415#c5799736689995022744 της 12/8/2010, στο άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα στο μπλογκ του "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ", με τίτλο : " Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες;" http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html . Δείτε στο μπλογκ μου και τα τρία προηγούμενα και σχετικά άρθρα μου : "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες. (Μια απάντηση σε ένα υμνητικό - για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών - άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/haridimos-tsoukas.html  και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες. (2) - Συνέχεια της απάντησής μου στο υμνητικό, για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών, άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/2-haridimos-tsoukas.html και "Ούτε Φον Φούφουτοι, ούτε κατσαπλιάδες (3) – Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν ήταν αναπόφευκτη. Συνέχεια της απάντησής μου στο υμνητικό, για την τρόϊκα των μοντέρνων κατακτητών, άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/3-haridimos-tsoukas.html ).