Το ξεπερασμένο ιδεολόγημα του "παραγωγισμού" στην σημερινή εποχή. (Και όμως, η Ελλάδα, ως χώρα υπηρεσιών, παράγει, παρά τις περί του αντιθέτου κατηγορίες).
"Ο «παραγωγισμός» ήταν και εξακολουθεί να είναι η βάση όλων των ιδεολογημάτων, που πάντοτε ταλάνισαν την ανθρώπινη κοινωνία. Και στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες αυτή η ιδεολογία εύρισκε ένα πολύ λογικό έδαφος ανάπτυξης, διότι αυτές οι κοινωνίες ήσαν κοινωνίες της σπανιότητας των αγαθών, καθώς και κοινωνίες με πολύ πενιχρή τεχνολογική και παραγωγική βάση και ως εκ τούτου, υπήρξαν φτωχές και ανικανοποίητες, ως προς τις καθημερινές ανθρώπινες ανάγκες.
Άνταμ Σμιθ.
Δυστυχώς, ο «παραγωγισμός» παραμένει (για την ακρίβεια επιβάλλεται) ως κυρίαρχη ιδεολογία και στις σύγχρονες κοινωνίες, στις οποίες η ανάπτυξη των καπιταλιστικών και μετακαπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής τον έχει καταστήσει μια ξεπερασμένη ιδεολογική αναφορά και αυτή η ιδεολογική του κυριαρχία έχει ως θεωρητική θεμελίωση και αποτελεί απότοκο της βαριάς σκιάς των πατέρων της οικονομικής επιστήμης (του Άνταμ Σμιθ, αλλά και του Ντάιηβιντ Ρικάρντο – κυρίως όμως του αιδεσιμώτατου Ρόμπερτ Τόμας Μάλθους).
Νταίηβιντ Ρικάρντο.
Η συγκεκριμένη μορφή του επικρατούντος «παραγωγισμού», έχει να κάνει πλέον με την λατρεία της παλαιάς (και της σύγχρονης) βιομηχανίας – του παλαιού δευτερογενή τομέα – και κάθε τι «υλικού», που δεν σχετίζεται με τον τεράστιο τομέα των υπηρεσιών (του απαξιωμένου στην συνείδηση πολλών τριτογενή τομέα), μια λατρεία που σε πολλά στρώματα του εγγράμματου πληθυσμού έχει λάβει τον χαρακτήρα μιας νοσταλγίας, η οποία όμως, όσο αναπτύσσεται το σύγχρονο οικονομικό σύστημα, όσο δηλαδή γραφειοκρατικοποιείται ολοένα και περισσότερο το καπιταλιστικό σύστημα και όσο στρέφεται στον τριτογενή τομέα, απομακρύνοντας στον τρίτο κόσμο την κλασσική βιομηχανική παραγωγή και όσο μετατρέπει τις κοινωνίες του αναπτυγμένου κόσμου σε μεταβιομηχανικές κοινωνίες, τόσο περισσότερο έντονη γίνεται, ως επιθυμία επιστροφής στον παλαιό «καλό» και γνώριμο κόσμο, όπου όλα ήσαν χειροπιαστά και ως εκ τούτου άμεσα αντιληπτά και μετρήσιμα.
Αυτό που καθιστά τα πράγματα, σχετικά με τον σύγχρονο «παραγωγισμό», περισσότερο ενδιαφέροντα είναι η σχετική ταύτιση απόψεων, που υπάρχει ως προς αυτή την αντίληψη, ανάμεσα στους μαρξιστές και στους φιλελεύθερους, οι οποίοι – ανάμεσα στα άλλα – μπορεί να διαφωνούν σε πολλά (ή τουλάχιστον έτσι να φαίνεται), αλλά στο συγκεκριμένο θέμα ομονοούν, κάτι που δεν είναι τυχαίο.
Και δεν είναι τυχαίο, διότι μαρξιστές και φιλελεύθεροι έχουν μια κοινή ιδεολογική και κοσμοθεωρητική αντίληψη η οποία εδράζεται στις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις των πατέρων της οικονομικής επιστήμης, που προαναφέραμε, οι οποίες ήσαν εξ ανάγκης παραγωγιστικές, λόγω της σπανιότητας των αγαθών, που επικρατούσε στην εποχή τους, η οποία, παράλληλα ήταν μια εποχή ορμητικής ανάπτυξης του κλασσικού καπιταλιστικού συστήματος και σαρωτικού παραγκωνισμού των προκαπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, αλλά και των συναφών αντιλήψεων, οι οποίες ήσαν κατά βάση ανορθολογικές και αντιτεχνολογικές και ως εκ τούτου, αποτελούσαν εμπόδιο στην ανάπτυξη.
Καρλ Μαρξ.
Μέσα σε αυτό το κοινωνικοικονομικό πλαίσιο, που διακρινόταν από την καταθλιπτική κυριαρχία του αγροτικού τομέα, η ανάπτυξη του οποίου εμποδιζόταν από τις επικρατούσες ιδεολογικές αναφορές και από την τεχνολογική στασιμότητα, οι πατέρες της οικονομικής επιστήμης και ο Καρλ Μαρξ ήταν απόλυτα φυσιολογικό και λογικό να ενδιαφερθούν για την παραγωγική διαδικασία και για τους ιδιαίτερους μηχανισμούς που μπορούν να ωθήσουν στην αύξηση του πλούτου των εθνών, των κοινωνιών και των ατόμων και να στραφούν στον δευτερογενή τομέα, αυτόν, δηλαδή, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, μαζύ με το εμπόριο και το τραπεζικό σύστημα, δίνοντας ουσιώδη βάση στα μετρήσιμα αποτελέσματα και στην τεχνολογική πρόοδο, που αύξανε αυτά τα αποτελέσματα, αυξάνοντας αλματωδώς και τον παραγόμενο πλούτο, ο οποίος απέκτησε έτσι μια υλική – χειροπιαστή διάσταση, αφού κάθε τι στον δευτερογενή τομέα ήταν άμεσα ορατό, προσπελάσιμο και μετρήσιμο.
Πολύ λογικά, εκείνους τους καιρούς, ο τριτογενής τομέας (αυτός των υπηρεσιών) θεωρήθηκε ως επικουρικός και μη σημαντικός τομέας και για πολύν καιρό δεν ελαμβάνετο υπόψη στα εθνικά στατιστικά στοιχεία (στο ΑΕΠ), τα οποία, άλλωστε, ήσαν πενιχρά και άργησαν πολύ να χρησιμοποιούνται, για να δείξουν το μέγεθος του πλούτου των κοινωνιών – άλλωστε τις περισσότερες φορές οι αναφορές σε στατιστικά στοιχεία και σε μακροοικονομικά μεγέθη έγιναν εκ των υστέρων από μελετητές, που πολύ αργότερα αναδίφησαν τα στοιχεία του παρελθόντος, για να δουν τις οικονομικές εξελίξεις μέσα στους αιώνες που διέρρευσαν στην πορεία της ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτό το «ρίξιμο» του τριτογενούς τομέα, μπορεί τότε να ήταν φυσιολογικό, αλλά μέσα στην πορεία του χρόνου και την απρόσμενη ανάπτυξή του, κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, οδήγησε σε αντιεπιστημονικές πρακτικές, οι οποίες ακολουθήθηκαν και από τους κλασσικούς οικονομολόγους της παλαιάς ρικαρδιανής σχολής και από τους μαρξιστές, οι οποίοι επικράτησαν στην «Ε.Σ.Σ.Δ.», όπου τα πράγματα πήραν και μια δογματική χροιά, με επίκληση της ορθοδοξίας της μαρξιστικής ιδεολογίας, για να παραγκωνιστεί ο τριτογενής τομέας και πολλές φορές να μην μετρείται στα εθνικά στατιστικά στοιχεία της χώρας.
Το κυριότερο ήταν ότι ο τομέας των υπηρεσιών αντιμετωπίστηκε από τους μαρξιστές οικονομολόγους, ως στοιχείο της καπιταλιστικής αλλοτριωτικής εξαμβλωματικής εξαλλαγής, ως αποτέλεσμα της κοινωνικής και οικονομικής στρέβλωσης της καπιταλιστικής παραγωγής και ως παρέκκλιση στην διαδικασία της ανάπτυξης της παραγωγικής διαδικασίας της «σοσιαλιστικής» – διάβαζε της γραφειοκρατικής κρατικοκαπιταλιστικής – παραγωγής στην «Ε.Σ.Σ.Δ.» και στις άλλες χώρες του υπαρκτού, στις οποίες ο όγκος της παραγωγής προσδιοριζόταν μακροοικονομικά ως Καθαρό Υλικό Προϊόν, είτε αφορούσε την συνολική παραγωγή της οικονομίας, είτε τα επιμέρους ολικά μεγέθη, που στο σύνολό τους αποτελούσαν την συναθροιστική παραγωγή της οικονομίας.
Στην φιλελεύθερη ολιγαρχική γραφειοκρατική καπιταλιστική Δύση, βέβαια, δεν έφθασαν σε τέτοιες ακρότητες, αλλά δεν έλειψαν και σε αυτήν οι παραγωγιστικές προκαταλήψεις, οι οποίες διογκώνονταν σε επίπεδο θεωρίας, όσο ο τριτογενής τομέας των υπηρεσιών διευρυνόταν και επεκτείνετο σε βάρος του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα των αναπτυγμένων οικονομιών, φθάνοντας στο σημείο να προσδιορίζεται και να χαρακτηρίζεται ο τομέας των υπηρεσιών από μια σειρά θεωρητικών οικονομολόγων και πολιτικών του συρμού, ως κομπραδόρικος και ως παρασιτικός!
Φυσικά η ανάπτυξη του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού δεν έλαβε υπόψη του τις όποιες κατηγορίες και τις σχετικές καταγγελίες κατά του τομέα των υπηρεσιών (που υποτίθεται ότι δεν παράγει τίποτε) και προχώρησε στην φυσιολογική της εξέλιξη, που είχε και έχει να κάνει με την περαιτέρω διόγκωση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών.
Ας δούμε τα μεγέθη του τριτογενούς τομέα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, για να απομυθοποιήσουμε και αυτήν την αντιεπιστημονική και εκτός πάσης πραγματικότητος κατασκευή, σχετικά με τον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, τον οποίον οι σοβαροί οικονομικοί μελετητές και όλοι οι οικονομολόγοι έχουν συμπεριλάβει ως παραγωγικό τομέα, με αποφασιστική, βαρύνουσα και αυξανόμενη σημασία συμβολή στα μακροοικονομικά μεγέθη :
ΕΛΛΑΔΑ :
Αγροτικός τομέας : 3,4% Βιομηχανία : 20,8% Υπηρεσίες : 75,8%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html
Η.Π.Α :
Αγροτικός τομέας : 1,2% Βιομηχανία : 21,9% Υπηρεσίες : 76,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/us.html
ΒΡΕΤΑΝΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 1,4% Βιομηχανία : 18,2% Υπηρεσίες : 80,4%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/uk.html
(Αλλά, ας δούμε ενδεικτικά και τους ευρωζωνίτες, με πρώτους και … καλύτερους τους παραγωγιστές Γερμανούς ) :
ΓΕΡΜΑΝΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 0,9% Βιομηχανία : 27,1% Υπηρεσίες : 72%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gm.html
ΓΑΛΛΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 2,1% Βιομηχανία : 19% Υπηρεσίες : 78,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/fr.html
ΟΛΛΑΝΔΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 1,9% Βιομηχανία : 24,4% Υπηρεσίες : 73,7%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/nl.html
ΙΤΑΛΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 2,1% Βιομηχανία : 25% Υπηρεσίες : 72,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/it.html
(Ποιοι έμειναν πίσω στις εξελίξεις; Αυτοί που προτιμούσαν να μετρούν όχι το ΑΕΠ, αλλά το Καθαρό Υλικό Προϊόν :
ΡΩΣΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 5,2% Βιομηχανία : 37% Υπηρεσίες : 57,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/rs.html
Επίσης, έμειναν πίσω και τα υβριδικά απομεινάρια της μαοϊκής εκδοχής του μαρξισμού :
ΚΙΝΑ :
Αγροτικός τομέας : 10,9% Βιομηχανία : 48,6% Υπηρεσίες : 40,5%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/ch.html
αλλά η Κίνα, ως τριτοκοσμική χώρα, έχει ακόμα πολύ μέλλον μπροστά της και θα αλλάξει στις δεκαετίες που έρχονται…).
Τα ενδεικτικά στοιχεία δίνονται για να πάψουμε να κατηγορούμε την χώρα μας ότι δεν παράγει τίποτε, διότι, απλούστατα, η Ελλάδα, όπως και όλες οι αναπτυγμένες γραφειοκρατικές καπιταλιστικές χώρες, είναι μια χώρα του τριτογενούς τομέα, είναι μια χώρα των υπηρεσιών και αυτό δεν είναι καθόλου αφύσικο.
Αντίθετα, μάλιστα, είναι πολύ φυσιολογικό και δεν αποτελεί τεκμήριο στρέβλωσης της παραγωγικής διαδικασίας της χώρας, ούτε απόδειξη του παρασιτισμού της, όπως θέλουν, αντιεπιστημονικά και δίχως κανένα έρεισμα στην εξελισσόμενη ζώσα πραγματικότητα του σύγχρονου οικονομικού συστήματος, που γραφειοκρατικοποιείται, ολοένα και περισσότερο, προκειμένου να επιβιώσει, ως σύστημα, με τις παρούσες δομές του και τις ισορροπίες του. Χωρίς όλα αυτά να σημαίνουν ότι οι επιμέρους ισορροπίες της παραγωγικής συγκρότησης της χώρας δεν θέλουν διορθώσεις και αλλαγές. Θέλουν και παραθέλουν, αλλά ο βασικός καμβάς έτσι όπως περιγράφεται από τα στοιχεία της C.I.A., είναι στην σωστή και όχι σε εσφαλμένη κατεύθυνση – είτε αυτό είναι αρεστό, είτε όχι. Και αυτό πρέπει να ειπωθεί και να τεκμηριωθεί, όπως τώρα τεκμηριώνεται, για να μην στρεφόμαστε σε λάθος κατευθύνσεις και να μην ζητάμε να διορθώσουμε αυτό που δεν χρειάζεται διόρθωση.
Για το ελληνικό κράτος – παρία και το μέγεθός του, τα έχουμε πει πολλές φορές και τα στοιχεία που περιέχονται στις παραπάνω ηλεκτρονικές διευθύνσεις είναι συντριπτικά και απόλυτα και συγκριτικά με τα άλλα κράτη του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Και τα στοιχεία αυτά δείχνουν το απελπιστικά μικρό μέγεθός του, το οποίο δεν του επιτρέπει να παίξει τον αρμόζοντα ρόλο του στην στήριξη της ισορροπίας στα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας και στην προώθηση της ανάπτυξης. Μάλιστα, τα εξοντωτικά μέτρα των νεοβαρβάρων κατακτητών της χώρας, που η άφρων πολιτική του ΓΑΠ και του επιτελείου του έφεραν, δίνοντάς τους τα κλειδιά της διακυβέρνησης, θα καταβαραθρώσει την ελληνική οικονομία, αν τους επιτραπεί να ολοκληρώσουν το κατεδαφιστικό τους έργο.
Δεν θα τους επιτραπεί. Θα φύγουν από την χώρα, μαζύ με τους υποτακτικούς τους και τους συνεργάτες τους, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή τα μέτρα αυτά πέρα από καταστροφικά είναι και ανεφάρμοστα, ως αντιαναπτυξιακά.
Όσον αφορά την ΕΚΤ και την ευρωζώνη το γεγονός παραμένει και δεν αλλάζει. Η ΕΚΤ, η ευρωζώνη και η τραπεζική της ελίτ έχασαν την παρθενία τους. Και αυτή η «χαμένη τιμή» δεν πρόκειται να αποκατασταθεί με καμμία παρθενορραφή. Μπορεί τώρα να σκούζουν οι ιδεοψυχαναγκαστικές γερμανικές ελίτ, αλλά θα προσαρμοστούν στην πραγματικότητα και θα προχωρήσουν και στα επόμενα βήματα, για την ολοκλήρωση του «ανοσιουργήματος», στο οποίο προέβησαν.
Και θα το πράξουν, παρά τις οιμωγές τους, διότι, αν δεν το πράξουν, θα διαλυθούν…."
(Σχόλιό μου http://e-rooster.gr/05/2010/2414#comment-132238 της 15/5/2010 στο άρθρο του κ. Δημήτρη Φύσσα, με τίτλο : "Δεν απεργείς; Θάνατος!" http://e-rooster.gr/05/2010/2414 ).
Άνταμ Σμιθ.
Δυστυχώς, ο «παραγωγισμός» παραμένει (για την ακρίβεια επιβάλλεται) ως κυρίαρχη ιδεολογία και στις σύγχρονες κοινωνίες, στις οποίες η ανάπτυξη των καπιταλιστικών και μετακαπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής τον έχει καταστήσει μια ξεπερασμένη ιδεολογική αναφορά και αυτή η ιδεολογική του κυριαρχία έχει ως θεωρητική θεμελίωση και αποτελεί απότοκο της βαριάς σκιάς των πατέρων της οικονομικής επιστήμης (του Άνταμ Σμιθ, αλλά και του Ντάιηβιντ Ρικάρντο – κυρίως όμως του αιδεσιμώτατου Ρόμπερτ Τόμας Μάλθους).
Νταίηβιντ Ρικάρντο.
Η συγκεκριμένη μορφή του επικρατούντος «παραγωγισμού», έχει να κάνει πλέον με την λατρεία της παλαιάς (και της σύγχρονης) βιομηχανίας – του παλαιού δευτερογενή τομέα – και κάθε τι «υλικού», που δεν σχετίζεται με τον τεράστιο τομέα των υπηρεσιών (του απαξιωμένου στην συνείδηση πολλών τριτογενή τομέα), μια λατρεία που σε πολλά στρώματα του εγγράμματου πληθυσμού έχει λάβει τον χαρακτήρα μιας νοσταλγίας, η οποία όμως, όσο αναπτύσσεται το σύγχρονο οικονομικό σύστημα, όσο δηλαδή γραφειοκρατικοποιείται ολοένα και περισσότερο το καπιταλιστικό σύστημα και όσο στρέφεται στον τριτογενή τομέα, απομακρύνοντας στον τρίτο κόσμο την κλασσική βιομηχανική παραγωγή και όσο μετατρέπει τις κοινωνίες του αναπτυγμένου κόσμου σε μεταβιομηχανικές κοινωνίες, τόσο περισσότερο έντονη γίνεται, ως επιθυμία επιστροφής στον παλαιό «καλό» και γνώριμο κόσμο, όπου όλα ήσαν χειροπιαστά και ως εκ τούτου άμεσα αντιληπτά και μετρήσιμα.
Αυτό που καθιστά τα πράγματα, σχετικά με τον σύγχρονο «παραγωγισμό», περισσότερο ενδιαφέροντα είναι η σχετική ταύτιση απόψεων, που υπάρχει ως προς αυτή την αντίληψη, ανάμεσα στους μαρξιστές και στους φιλελεύθερους, οι οποίοι – ανάμεσα στα άλλα – μπορεί να διαφωνούν σε πολλά (ή τουλάχιστον έτσι να φαίνεται), αλλά στο συγκεκριμένο θέμα ομονοούν, κάτι που δεν είναι τυχαίο.
Και δεν είναι τυχαίο, διότι μαρξιστές και φιλελεύθεροι έχουν μια κοινή ιδεολογική και κοσμοθεωρητική αντίληψη η οποία εδράζεται στις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις των πατέρων της οικονομικής επιστήμης, που προαναφέραμε, οι οποίες ήσαν εξ ανάγκης παραγωγιστικές, λόγω της σπανιότητας των αγαθών, που επικρατούσε στην εποχή τους, η οποία, παράλληλα ήταν μια εποχή ορμητικής ανάπτυξης του κλασσικού καπιταλιστικού συστήματος και σαρωτικού παραγκωνισμού των προκαπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, αλλά και των συναφών αντιλήψεων, οι οποίες ήσαν κατά βάση ανορθολογικές και αντιτεχνολογικές και ως εκ τούτου, αποτελούσαν εμπόδιο στην ανάπτυξη.
Καρλ Μαρξ.
Μέσα σε αυτό το κοινωνικοικονομικό πλαίσιο, που διακρινόταν από την καταθλιπτική κυριαρχία του αγροτικού τομέα, η ανάπτυξη του οποίου εμποδιζόταν από τις επικρατούσες ιδεολογικές αναφορές και από την τεχνολογική στασιμότητα, οι πατέρες της οικονομικής επιστήμης και ο Καρλ Μαρξ ήταν απόλυτα φυσιολογικό και λογικό να ενδιαφερθούν για την παραγωγική διαδικασία και για τους ιδιαίτερους μηχανισμούς που μπορούν να ωθήσουν στην αύξηση του πλούτου των εθνών, των κοινωνιών και των ατόμων και να στραφούν στον δευτερογενή τομέα, αυτόν, δηλαδή, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, μαζύ με το εμπόριο και το τραπεζικό σύστημα, δίνοντας ουσιώδη βάση στα μετρήσιμα αποτελέσματα και στην τεχνολογική πρόοδο, που αύξανε αυτά τα αποτελέσματα, αυξάνοντας αλματωδώς και τον παραγόμενο πλούτο, ο οποίος απέκτησε έτσι μια υλική – χειροπιαστή διάσταση, αφού κάθε τι στον δευτερογενή τομέα ήταν άμεσα ορατό, προσπελάσιμο και μετρήσιμο.
Πολύ λογικά, εκείνους τους καιρούς, ο τριτογενής τομέας (αυτός των υπηρεσιών) θεωρήθηκε ως επικουρικός και μη σημαντικός τομέας και για πολύν καιρό δεν ελαμβάνετο υπόψη στα εθνικά στατιστικά στοιχεία (στο ΑΕΠ), τα οποία, άλλωστε, ήσαν πενιχρά και άργησαν πολύ να χρησιμοποιούνται, για να δείξουν το μέγεθος του πλούτου των κοινωνιών – άλλωστε τις περισσότερες φορές οι αναφορές σε στατιστικά στοιχεία και σε μακροοικονομικά μεγέθη έγιναν εκ των υστέρων από μελετητές, που πολύ αργότερα αναδίφησαν τα στοιχεία του παρελθόντος, για να δουν τις οικονομικές εξελίξεις μέσα στους αιώνες που διέρρευσαν στην πορεία της ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτό το «ρίξιμο» του τριτογενούς τομέα, μπορεί τότε να ήταν φυσιολογικό, αλλά μέσα στην πορεία του χρόνου και την απρόσμενη ανάπτυξή του, κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, οδήγησε σε αντιεπιστημονικές πρακτικές, οι οποίες ακολουθήθηκαν και από τους κλασσικούς οικονομολόγους της παλαιάς ρικαρδιανής σχολής και από τους μαρξιστές, οι οποίοι επικράτησαν στην «Ε.Σ.Σ.Δ.», όπου τα πράγματα πήραν και μια δογματική χροιά, με επίκληση της ορθοδοξίας της μαρξιστικής ιδεολογίας, για να παραγκωνιστεί ο τριτογενής τομέας και πολλές φορές να μην μετρείται στα εθνικά στατιστικά στοιχεία της χώρας.
Το κυριότερο ήταν ότι ο τομέας των υπηρεσιών αντιμετωπίστηκε από τους μαρξιστές οικονομολόγους, ως στοιχείο της καπιταλιστικής αλλοτριωτικής εξαμβλωματικής εξαλλαγής, ως αποτέλεσμα της κοινωνικής και οικονομικής στρέβλωσης της καπιταλιστικής παραγωγής και ως παρέκκλιση στην διαδικασία της ανάπτυξης της παραγωγικής διαδικασίας της «σοσιαλιστικής» – διάβαζε της γραφειοκρατικής κρατικοκαπιταλιστικής – παραγωγής στην «Ε.Σ.Σ.Δ.» και στις άλλες χώρες του υπαρκτού, στις οποίες ο όγκος της παραγωγής προσδιοριζόταν μακροοικονομικά ως Καθαρό Υλικό Προϊόν, είτε αφορούσε την συνολική παραγωγή της οικονομίας, είτε τα επιμέρους ολικά μεγέθη, που στο σύνολό τους αποτελούσαν την συναθροιστική παραγωγή της οικονομίας.
Στην φιλελεύθερη ολιγαρχική γραφειοκρατική καπιταλιστική Δύση, βέβαια, δεν έφθασαν σε τέτοιες ακρότητες, αλλά δεν έλειψαν και σε αυτήν οι παραγωγιστικές προκαταλήψεις, οι οποίες διογκώνονταν σε επίπεδο θεωρίας, όσο ο τριτογενής τομέας των υπηρεσιών διευρυνόταν και επεκτείνετο σε βάρος του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα των αναπτυγμένων οικονομιών, φθάνοντας στο σημείο να προσδιορίζεται και να χαρακτηρίζεται ο τομέας των υπηρεσιών από μια σειρά θεωρητικών οικονομολόγων και πολιτικών του συρμού, ως κομπραδόρικος και ως παρασιτικός!
Φυσικά η ανάπτυξη του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού δεν έλαβε υπόψη του τις όποιες κατηγορίες και τις σχετικές καταγγελίες κατά του τομέα των υπηρεσιών (που υποτίθεται ότι δεν παράγει τίποτε) και προχώρησε στην φυσιολογική της εξέλιξη, που είχε και έχει να κάνει με την περαιτέρω διόγκωση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών.
Ας δούμε τα μεγέθη του τριτογενούς τομέα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, για να απομυθοποιήσουμε και αυτήν την αντιεπιστημονική και εκτός πάσης πραγματικότητος κατασκευή, σχετικά με τον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, τον οποίον οι σοβαροί οικονομικοί μελετητές και όλοι οι οικονομολόγοι έχουν συμπεριλάβει ως παραγωγικό τομέα, με αποφασιστική, βαρύνουσα και αυξανόμενη σημασία συμβολή στα μακροοικονομικά μεγέθη :
ΕΛΛΑΔΑ :
Αγροτικός τομέας : 3,4% Βιομηχανία : 20,8% Υπηρεσίες : 75,8%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html
Η.Π.Α :
Αγροτικός τομέας : 1,2% Βιομηχανία : 21,9% Υπηρεσίες : 76,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/us.html
ΒΡΕΤΑΝΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 1,4% Βιομηχανία : 18,2% Υπηρεσίες : 80,4%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/uk.html
(Αλλά, ας δούμε ενδεικτικά και τους ευρωζωνίτες, με πρώτους και … καλύτερους τους παραγωγιστές Γερμανούς ) :
ΓΕΡΜΑΝΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 0,9% Βιομηχανία : 27,1% Υπηρεσίες : 72%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gm.html
ΓΑΛΛΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 2,1% Βιομηχανία : 19% Υπηρεσίες : 78,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/fr.html
ΟΛΛΑΝΔΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 1,9% Βιομηχανία : 24,4% Υπηρεσίες : 73,7%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/nl.html
ΙΤΑΛΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 2,1% Βιομηχανία : 25% Υπηρεσίες : 72,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/it.html
(Ποιοι έμειναν πίσω στις εξελίξεις; Αυτοί που προτιμούσαν να μετρούν όχι το ΑΕΠ, αλλά το Καθαρό Υλικό Προϊόν :
ΡΩΣΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 5,2% Βιομηχανία : 37% Υπηρεσίες : 57,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/rs.html
Επίσης, έμειναν πίσω και τα υβριδικά απομεινάρια της μαοϊκής εκδοχής του μαρξισμού :
ΚΙΝΑ :
Αγροτικός τομέας : 10,9% Βιομηχανία : 48,6% Υπηρεσίες : 40,5%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/ch.html
αλλά η Κίνα, ως τριτοκοσμική χώρα, έχει ακόμα πολύ μέλλον μπροστά της και θα αλλάξει στις δεκαετίες που έρχονται…).
Τα ενδεικτικά στοιχεία δίνονται για να πάψουμε να κατηγορούμε την χώρα μας ότι δεν παράγει τίποτε, διότι, απλούστατα, η Ελλάδα, όπως και όλες οι αναπτυγμένες γραφειοκρατικές καπιταλιστικές χώρες, είναι μια χώρα του τριτογενούς τομέα, είναι μια χώρα των υπηρεσιών και αυτό δεν είναι καθόλου αφύσικο.
Αντίθετα, μάλιστα, είναι πολύ φυσιολογικό και δεν αποτελεί τεκμήριο στρέβλωσης της παραγωγικής διαδικασίας της χώρας, ούτε απόδειξη του παρασιτισμού της, όπως θέλουν, αντιεπιστημονικά και δίχως κανένα έρεισμα στην εξελισσόμενη ζώσα πραγματικότητα του σύγχρονου οικονομικού συστήματος, που γραφειοκρατικοποιείται, ολοένα και περισσότερο, προκειμένου να επιβιώσει, ως σύστημα, με τις παρούσες δομές του και τις ισορροπίες του. Χωρίς όλα αυτά να σημαίνουν ότι οι επιμέρους ισορροπίες της παραγωγικής συγκρότησης της χώρας δεν θέλουν διορθώσεις και αλλαγές. Θέλουν και παραθέλουν, αλλά ο βασικός καμβάς έτσι όπως περιγράφεται από τα στοιχεία της C.I.A., είναι στην σωστή και όχι σε εσφαλμένη κατεύθυνση – είτε αυτό είναι αρεστό, είτε όχι. Και αυτό πρέπει να ειπωθεί και να τεκμηριωθεί, όπως τώρα τεκμηριώνεται, για να μην στρεφόμαστε σε λάθος κατευθύνσεις και να μην ζητάμε να διορθώσουμε αυτό που δεν χρειάζεται διόρθωση.
Για το ελληνικό κράτος – παρία και το μέγεθός του, τα έχουμε πει πολλές φορές και τα στοιχεία που περιέχονται στις παραπάνω ηλεκτρονικές διευθύνσεις είναι συντριπτικά και απόλυτα και συγκριτικά με τα άλλα κράτη του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Και τα στοιχεία αυτά δείχνουν το απελπιστικά μικρό μέγεθός του, το οποίο δεν του επιτρέπει να παίξει τον αρμόζοντα ρόλο του στην στήριξη της ισορροπίας στα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας και στην προώθηση της ανάπτυξης. Μάλιστα, τα εξοντωτικά μέτρα των νεοβαρβάρων κατακτητών της χώρας, που η άφρων πολιτική του ΓΑΠ και του επιτελείου του έφεραν, δίνοντάς τους τα κλειδιά της διακυβέρνησης, θα καταβαραθρώσει την ελληνική οικονομία, αν τους επιτραπεί να ολοκληρώσουν το κατεδαφιστικό τους έργο.
Δεν θα τους επιτραπεί. Θα φύγουν από την χώρα, μαζύ με τους υποτακτικούς τους και τους συνεργάτες τους, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή τα μέτρα αυτά πέρα από καταστροφικά είναι και ανεφάρμοστα, ως αντιαναπτυξιακά.
Όσον αφορά την ΕΚΤ και την ευρωζώνη το γεγονός παραμένει και δεν αλλάζει. Η ΕΚΤ, η ευρωζώνη και η τραπεζική της ελίτ έχασαν την παρθενία τους. Και αυτή η «χαμένη τιμή» δεν πρόκειται να αποκατασταθεί με καμμία παρθενορραφή. Μπορεί τώρα να σκούζουν οι ιδεοψυχαναγκαστικές γερμανικές ελίτ, αλλά θα προσαρμοστούν στην πραγματικότητα και θα προχωρήσουν και στα επόμενα βήματα, για την ολοκλήρωση του «ανοσιουργήματος», στο οποίο προέβησαν.
Και θα το πράξουν, παρά τις οιμωγές τους, διότι, αν δεν το πράξουν, θα διαλυθούν…."
(Σχόλιό μου http://e-rooster.gr/05/2010/2414#comment-132238 της 15/5/2010 στο άρθρο του κ. Δημήτρη Φύσσα, με τίτλο : "Δεν απεργείς; Θάνατος!" http://e-rooster.gr/05/2010/2414 ).
Σχόλια