Η μετατροπή από τον ΓΑΠ της οξείας δημοσιονομικής κρίσης της χώρας, σε μακροπρόθεσμη πιστωτική κρίση και η μοντέρνα Κατοχή, κάνουν αδύνατη την συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.

Η εκτόξευση των ελληνικών ομολογιακών διαφορικών επιτοκίων από κάτι λιγότερο από τις 120 μονάδες βάσης τον Σεπτέμβριο του 2009 σε πάνω από 400 μονάδες βάσης τον Μάρτιο του 2010 (τον Απρίλιο του 2010 το μαγαζί έκλεισε…).

"Προφανώς, δεν είναι απλή η απόφαση για την έξοδο από το ευρώ. Και δεν είμαι έτοιμος, αυτήν την στιγμή, να πω ότι πρέπει να γίνει τώρα.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει, επ' άπειρον, να μένουμε στο ευρώ, όσο η ευρωζώνη δεν αλλάζει οικονομική πολιτική και όσο δεν προχωρεί στην διαδικασία της αντιμετώπισης των χαωδών θεσμικών της ανεπαρκειών, δηλαδή στην διαδικασία της πολιτικής και κρατικής ομοσπονδιοποίησής της, με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, που να αντλεί δημοκρατική νομιμοποίηση, άμεσα από τους ευρωπαϊκούς λαούς και να λαμβάνει αποφάσεις, ελέγχοντας και καθοδηγώντας την Ε.Κ.Τ., η οποία, τώρα, είναι ... αδέσποτη και ουσιαστικά ελέγχεται, κυρίως, από τους Γερμανούς και δευτερευόντως τους Γάλλους, αλλά και από την δική της εσωτερική χρηματοπιστωτική γραφειοκρατία.

Η έλευση της ύφεσης, μαζύ με την απύθμενη ευήθεια του ΓΑΠ και την ανικανότητά του να χειριστεί την ελληνική δημοσιονομική κρίση, που παρέλαβε από τον Κώστα Καραμανλή, την οποία μετέτρεψε, με τους βλακώδεις χειρισμούς του, σε οξύτατη πιστωτική κρίση, έφερε στην επιφάνεια αυτές ακριβώς τις χαώδεις θεσμικές ανεπάρκειες της ευρωζώνης, οι οποίες έγιναν ορατές στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, εξ αιτίας των, επίσης, βλακωδών χειρισμών στην αντιμετώπιση της "ελληνικής κρίσης" από την μεριά του Ζαν Κλωντ Τρισέ και της Ε.Κ.Τ., καθώς και του Eurogroup και των γερμανικών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών ελίτ. Από το σύνολο των χειρισμών αυτών, φάνηκε ότι δεν υπάρχει σοβαρός και αξιόπιστος μηχανισμός λήψης αποφάσεων στην ευρωζώνη, καθώς και ότι δεν υπάρχει εγγυητής της τελευταίας καταφυγής, ο οποίος να παρέχει την απαραίτητη ασφάλεια αποπληρωμής, για τα προϊόντα των χρηματοπιστωτικών αγορών, όταν οι χώρες ή οι τράπεζες της ευρωζώνης βρίσκονται σε κίνδυνο, όπως, επίσης, φάνηκε ότι δεν υπάρχει και λογική υπέρβασης της ύφεσης, με αναπτυξιακά σχέδια και δημοσιονομικές πολιτικές, αφού η Ε.Κ.Τ. αρνήθηκε, επί μακρόν πεισματικά, να ασκήσει τα πρωταρχικά καθήκοντα κάθε αληθινής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή να ασκήσει την κλασσική νομισματική πολιτική της "ανοικτής αγοράς", παρέχοντας πρωτογενή ρευστότητα στην οικονομία (και όταν αποπειράθηκε να το κάνει, το έκανε τσιγγούνικα και με την επιφύλαξη ότι το κάνει ... προσωρινά).

Γιατί όλα αυτά; Διότι η κουρελαρία των Συνθηκών του Μάαστριχτ, της Λισαβώνας και όλες οι σχετικές Συνθήκες της ευρωζώνης, όχι μόνον δεν προβλέπουν αυτές τις θεσμικά απαραίτητες και πρωταρχικές δραστηριότητες και πολιτικές, αλλά τις απαγορεύουν, ρητά και κατηγορηματικά, υποχρεώνοντας τους Ευρωπαίους ηγέτες και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και της Ε.Κ.Τ. να παραβιάζουν αυτές τις Συνθήκες και να αποδεικνύουν το πόσο ασόβαροι είναι και οι ίδιοι και οι Συνθήκες τους. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και οι ενέργειές τους, που έρχονται, ως ανταπόκριση των πιεστικών αναγκών, που βάζει η πραγματικότητα, δείχνουν να είναι αλλόκοτες και αλλοπρόσαλλες και φυσικά να μην λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από τις αγορές, οι οποίες αντιλήφθηκαν ότι είναι πιθανό να μην πάρουν πίσω τα χρήματά τους, αφού δεν υπάρχει καμμία ουσιαστική εγγύηση και ασφάλεια γι' αυτό και είδαν ότι υπάρχει ουσιαστικό θεσμικό πρόβλημα, με την ευρωζώνη, που την εμποδίζει να παίρνει γρήγορα αποφάσεις, ή όταν παίρνει κάποιες αποφάσεις, μετά από πίεση, αυτές να είναι σε λάθος κατεύθυνση, ή αναποτελεσματικές, απαντώντας σε προηγούμενα στάδια της εξελισσόμενης πραγματικότητας και όχι στα παρόντα.

Αυτές τις εξελίξεις (δηλαδή την αποκάλυψη στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές της θεσμικής γύμνιας στην ευρωζώνη και την κατάρρευση της άτυπης, αλλά ουσιαστικής πεποίθησης, που μέχρι τότε επικρατούσε, ότι μπορεί, μεν τυπικά, οι Συνθήκες της ευρωζώνης να είναι ελλιπείς, αλλά πρακτικά η Ε.Κ.Τ. και η ευρωζώνη δεν έχει πρόβλημα, αφού στην πράξη θα καλύψει όλες τις ανάγκες που θα υπάρξουν, αν και όταν υπάρξουν) οι ευρωγραφειοκράτες και οι Γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ τις χρεώνουν στον ΓΑΠ και το επιτελείο του και σε μεγάλο βαθμό δεν έχουν άδικο, αφού και ο ΓΑΠ και αυτό το ανερμάτιστο και εκτός τόπου και χρόνου επιτελείο, συμπεριφέρθηκαν βλακωδώς, όταν ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας τον Οκτώβριο του 2009 και - σε συνθήκες ύφεσης και μεγάλου εκνευρισμού στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, λόγω του γεγονότος ότι αυτές φοβόντουσαν ότι θα έσκαγε κανόνι, λόγω των διογκωμένων κρατικών χρεών - αποκάλυψαν, φόρα παρτίδα, την μεγάλη έκταση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος (και μάλιστα όχι όλη, αλλά μέρος της διότι στα τέλη Οκτωβρίου 2009 μίλησαν για δημοσιονομικό έλλειμμα 12,7%, το οποίο τον Απρίλιο του 2010 αποκαλύφθηκε ότι ήταν 13,6% και ακόμα περισσότερο, διότι η Eurostat, που έκανε τους σχετικούς ελέγχους, κράτησε τις επιφυλάξεις της, λέγοντας, σωστά, ότι η έρευνά της, όταν ολοκληρωθεί, μπορεί να δείξει ότι το πραγματικό ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 είναι πάνω από 14%. Και έχει δίκιο η Eurostat. Μάλιστα, εγώ πιστεύω ότι το εν λόγω έλλειμμα μπορεί να φθάνει και το 15%, με ουσιώδη ευθύνη και του Παπανδρέου και όχι μόνο του Καραμανλή. Για να είμαι μάλιστα ακριβής, πρέπει να πω ότι ο Αλμούνια και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χρεώνουν στον ΓΑΠ, γύρω στις 2,5 μονάδες, από το έλλειμμα του 12,7%, που παρουσίασε τον περασμένο Οκτώβριο, οι οποίες 2,5 μονάδες αφορούν την διαχείριση των δημοσιονομικών της χώρας κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον ΓΑΠ, δηλαδή την περίοδο 7/10/2009 - 31/12/2009, τότε που ο ΓΑΠ επεδόθη σε απίθανους ερασιτεχνισμούς, με την στελέχωση των Γενικών Γραμματέων των Υπουργείων και με άλλες χονδροειδείς ανοησίες και ενώ όλη η κρατική μηχανή ήταν μπλοκαρισμένη), μιλώντας παράλληλα για την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας και για τον "Τιτανικό", που πάει προς το παγόβουνο, μια πορεία που είναι ζήτημα, αν μπορεί η κυβέρνηση να αποτρέψει, στρέφοντας αλλού το πηδάλιο, όπως είπε, τότε, ο αχαρακτήριστος Παπακωνσταντίνου. Από εκεί και πέρα, η πορεία προς την επιβολή πιστωτικής ασφυξίας, με την διακοπή της ροής των πιστώσεων στο ελληνικό δημόσιο και μέσω αυτού και στην ελληνική οικονομία, υπήρξε προδιαγεγραμμένη, αφού οι αγορές ήταν φυσικό να αντιδράσουν όπως αντέδρασαν, ανεβάζοντας τα διαφορικά επιτόκια και κλείνοντας εντελώς την στρόφιγγα των πιστώσεων στην ελληνική οικονομία, τον Απρίλιο, όταν η Eurostat αποκάλυψε ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 είχε ουσιαστικά εκτροχιαστεί. Τότε, όταν ο Οργανισμός Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους βγήκε να δανειστεί τις ημέρες του Πάσχα, δεν βρήκε δανειστές και τα διαφορικά επιτόκια ξεπέρασαν κάθε λογική.

Αυτές οι εξελίξεις στην Ελλάδα και η στροφή του ΓΑΠ στην επαιτεία από την ευρωζώνη, οδήγησαν στην αποκάλυψη της χασματικής θεσμικής ανεπάρκειας αυτού του οικοδομήματος, μετατρέποντας την ελληνική δημοσιονομική κρίση σε ευρωπαϊκή δημοσιονομική κρίση και κρίση ευρωχρέους, οδηγώντας τις αγορές, σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο ευρώ και στην ευρωζώνη, φθάνοντας μέχρι το σημείο να τίθεται και ζήτημα διάλυσής της, η οποία στις 10/5/2010, μόλις αποτράπηκε με επέμβαση του προέδρου των Η.Π.Α. Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος υποχρέωσε την Μέρκελ να αποδεχθεί τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης των χωρών της ευρωζώνης, με κεφάλαια της τάξης των 750 δισ. ευρώ, μπροστά στον κίνδυνο οι επιθέσεις κατά του ευρώ και η διάλυση της ευρωζώνης να επαναφέρουν την ύφεση στην παγκόσμια οικονομία και στις Η.Π.Α. (και ενώ ο ευήθης, τρομαγμένος και πανικόβλητος ΓΑΠ είχε αποδεχθεί, βιαστικά και πρόωρα, το Μνημόνιο της 1/5/2010 με τους αποικιοκρατικούς όρους, μπροστά στις απειλές των παμπόνηρων ευρωγραφειοκρατών, ότι δεν θα του δώσουν χρήματα, για να αποπληρώσει το 30ετές ομόλογο των 9 δισ. €, που έληγε στα μέσα του Μαΐου του 2010 και δεν τόλμησε να παρατείνει τις διαπραγματεύσεις, ώστε να επιτύχει, έστω καλύτερους όρους και να περιμένει την συνολική διευθέτηση, με τον κοινό για όλους Μηχανισμό Στήριξης, του οποίου το περιεχόμενο μπορούσε να διαφοροποιηθεί).

Αυτήν την αποκάλυψη της ευρωζωνικής θεσμικής κουρελαρίας χρεώνουν οι ευρωγραφειοκράτες και οι γερμανικές και λοιπές ευρωπαϊκές ελίτ στον ΓΑΠ και εδώ βρίσκεται ένας από τους λόγους, που η Ελλάδα αντιμετωπίστηκε, αντιμετωπίζεται και θα αντιμετωπίζεται, με τόση σκληρότητα.

(Για όλα αυτά, που έγιναν από τον Οκτώβριο του 2009, μέχρι και την διαδικασία της "διαπραγμάτευσης" και της πρόωρης υπογραφής του αποικιακού Μνημονίου της 1/5/2010, με την "Τρόϊκα" ο ΓΑΠ και το επιτελείο του, πρέπει κάποια στιγμή να δώσουν λόγο και να περάσουν από δίκη, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης).

Η έξοδος από το ευρώ, σε λίγο καιρό, θα καταστεί αναγκαία (για την ακρίβεια, καθίσταται, ήδη, αναγκαία), αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, διότι θα στραγγαλιστεί η ελληνική οικονομία, όχι μόνον - ούτε κυρίως - από την πτώση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, αλλά από την έλλειψη μακροοικονομικών εργαλείων, για την στήριξη της ελληνικής παραγωγής και του ΑΕΠ της χώρας. Και αυτό διότι η κυβέρνηση (η όποια ελληνική κυβέρνηση) δεν έχει δικό της νόμισμα, ούτε δική της κεντρική εκδοτική τράπεζα, ούτε συναλλαγματικά αποθέματα και δεν μπορεί να ασκήσει επιτοκιακή πολιτική και συνακόλουθα, ούτε δική της δημοσιονομική πολιτική.

Αυτό είναι το πρόβλημα, με το "σκληρό ευρώ" - όσο και αν αυτό, αργά και βασανιστικά, "μαλακώνει" -, το οποίο ασκεί στραγγαλιστική πιστωτική ασφυξία στην ελληνική οικονομία, διότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αυτά τα μακροοικονομικά εργαλεία, για να αντιμετωπίσει την εξουθενωτική ύφεση, στην οποία έχει πέσει η ελληνική οικονομία, εξ αιτίας αφ' ενός, μεν, της διεθνούς ύφεσης (η οποία όμως τώρα υποχωρεί) και αφ' ετέρου, δε, λόγω της περιοριστικής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής της Ε.Κ.Τ. και των γερμανικών και ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ελίτ, των οποίων η προτεραιότητα, εν μέσω ύφεσης, είναι η καταπολέμηση του ... πληθωρισμού και όχι η αντιμετώπιση της ύφεσης στην ευρωπαϊκή οικονομία.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτραπεί να περάσει η πολιτική του Μνημονίου των κατακτητών, διότι θα οδηγήσει στην απώλεια της ελληνικής παραγωγής, κατά 25-30% περίπου και θα σαρώσει την ελληνική οικονομία.

Ή θα αλλάξουν, λοιπόν, πολιτική, ή θα πρέπει να φύγουμε από το ευρώ, όχι επειδή, έτσι απλά, το επιθυμούμε, αλλά επειδή αυτό θα καταστεί μια αδήριτη αναγκαιότητα, για την ελληνική οικονομία.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι, απλώς, το αν θα φύγουμε από το ευρώ, ή αν θα μείνουμε σε αυτό. Και στις δύο περιπτώσεις, το θέμα είναι ποιός θα διαχειριστεί την κατάσταση.

Αν φύγουμε, πως θα φύγουμε από το ευρώ; Με τον ΓΑΠ στο τιμόνι της χώρας; Ο θεός να βάλει το χέρι του. Και το χειρότερο είναι πως όλη η ελληνική πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελίτ φαίνεται ότι είναι απρόθυμη και ανίκανη να προχωρήσει σε ένα τέτοιο εγχείρημα...


Για τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τον ΣΥΡΙΖΑ, τους "ανανεωτές" και τις συνεργασίες :

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και από σπόντα, έστω και από τύχη, ακόμα και αν είχε άδικο στο παρελθόν, τώρα έχει δίκιο στο ζήτημα των συνεργασιών.

Με το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, το οποίο είναι πλέον όχημα των μοντέρνων κατακτητών, που, βλακωδώς, έφερε ο ΓΑΠ και στους οποίους παρέδωσε τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας, δεν υπάρχει καμμία δυνατότητα προγραμματικής σύγκλισης, διότι το ΠΑΣΟΚ, όπως έχω γράψει, δεν έχει δικό του πρόγραμμα.


Διεκπεραιώνει το πρόγραμμα, που του έχει επιβληθεί και το οποίο είναι αδιαπραγμάτευτο.

[Έβλεπα χθες αυτήν την τραγική φιγούρα, αυτό το γελοιογραφικό καρτούν, τον Ανδρέα Λοβέρδο να λέει ότι διαφωνεί με το περιεχόμενο του Π.Δ. για τις εργασιακές σχέσεις, που ο ίδιος υπογράφει! Την διαφωνία του, είπε ο Λοβέρδος ότι την εξέφρασε στους εκπροσώπους της τρόϊκας και τους ανέφερε ότι διαφωνούν με τις ρυθμίσεις του Π.Δ. και όλοι οι κοινωνικοί εταίροι στην Ελλάδα (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ κλπ). "Ναι", του είπαν οι εκπρόσωποι της τρόϊκας, "μπορεί εσείς να διαφωνείτε με τις ρυθμίσεις του Π.Δ. για τα εργασιακά, αλλά, όμως, συμφωνούμε εμείς!" Και έτσι, προκειμένου να πάρουμε την δεύτερη δόση του δανείου, που προβλέπει το Μνημόνιο, "με πολύν προσωπικό πόνο", είπε ο αχαρακτήριστος και αξιολύπητος αυτός άνθρωπος, που έχει το πόστο του Υπουργού Εργασίας (μαζύ με αυτόν τον άλλον αχαρακτήριστο παλιό συνδικαλιστή της ΠΟΠΟΚΠ, Γιώργο Κουτρουμάνη, που είναι υφυπουργός του Λοβέρδου) "κατήρτισα το Π.Δ., σύμφωνα με τις οδηγίες της τρόϊκας, με το οποίο διαφωνώ!". Για τέτοια καραγκιοζιλίκια μιλάμε...]

Για ποιές προγραμματικές συγκλίσεις μιλάμε Γιάννη μου; Δεν υπάρχει δυνατότητα προγραμματικών συγκλίσεων, τώρα, στο ζοφερό παρόν πολιτικό σκηνικό. Και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έχει δίκιο τώρα - έστω και από σπόντα. Έστω και κατά ... λάθος!

Μόνον "γερμανοτσολιάδες" μπορούν να "συνεργαστούν" με το ΠΑΣΟΚ. Και θα εργαστούν για την εφαρμογή των εντολών των μοντέρνων κατακτητών, έτσι, όπως εκφράζονται από το αποικιοκρατικό περιεχόμενο του Μνημονίου της αποφράδας Πρωτομαγιάς του 2010.

Και γι' αυτό ο κ. Κουβέλης και οι "ανανεωτές" του πρέπει να προσέξουν. Δεν θεωρώ ότι, ντε και καλά, θα γερμανοτσολιαδίσουν. Απλώς, επισημαίνω τον άμεσο κίνδυνο να συμβεί κάτι τέτοιο. Έναν κίνδυνο, που πρέπει να αποτραπεί…"







(Σχόλιό μου http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?p=9123&mforum=pfor#9123 της 19/6/2010, στο θέμα, που έχω ανοίξει στο PETROUPOLIS FORUMS, με τίτλο : "Διάσπαση του ΣΥΝ : Η θύελλα συσπειρώνει τους καθεστωτικούς" http://www.phpbbserver.com/pfor/viewtopic.php?t=2057&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=&mforum=pfor ).