Mind the GAP! Η καταστροφική διαχείριση από τον ΓΑΠ της δημοσιονομικής κρίσης του Οκτωβρίου 2009, σε αντίθεση με την επιτυχή διαχείριση της ανάλογης κρίσης του Οκτωβρίου 1993 από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

"Δεν φορτώνω στον ΓΑΠ το γενικό πρόβλημα της κρίσης του χρέους, που υπάρχει στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, κατά την περίοδο της σύγχρονης ύφεσης, αγαπητέ rebel.



Του χρεώνω, αποκλειστικά και προσωπικά, την καταστροφική διαχείριση του ειδικού οξύτατου δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας, από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, μια διαχείριση, η οποία οδήγησε – με δική του υπαιτιότητα – στα σημερινά χάλια και στην διακοπή των πιστωτικών ροών στην ελληνική οικονομία.


Προφανώς, το εναρκτήριο λάκτισμα, για την πορεία προς την καταστροφή, το έδωσε ο ίδιος με την αποκάλυψη της έκτασης του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, το οποίο επέκτεινε και ο ίδιος κατά τρισήμισυ ποσοστιαίες μονάδες, ενεργώντας λες και βρισκόταν σε άλλον τόπο και σε άλλον χρόνο και χωρίς να λάβει υπόψη του το κλίμα στις διεθνείς αγορές! Και προσωπικά πιστεύω ότι βρισκόταν, σε άλλον τόπο και χρόνο και ο ίδιος και αυτό το μοιραίο επιτελείο του Κολωνακίου, από το οποίο περιβάλλεται και το οποίο έχει καταστήσει «κυβέρνηση» της χώρας.


Αναρωτιέσαι πόσο μπορούσε να κρύψει την έκταση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος.

Μπορούσε να την κρύψει, όσο ήταν απαραίτητο για να κλείσει τις τρύπες και να οικοδομήσει τις κατάλληλες συμμαχίες.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου κρατάει στην αγκαλιά του τον νεογέννητο ΓΑΠ.

 Θυμίζω εδώ ότι η χώρα είχε βρεθεί σε ανάλογη θέση και τον Οκτώβριο του 1993, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ύστερα από την μεγάλη ήττα της Ν.Δ. στις βουλευτικές εκλογές της 10/10/1993 και το απίστευτο come back του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα ίδια δημοσιονομικά ελλείμματα, το ίδιο ποσοστό δημόσιου χρέους, ως προς το ΑΕΠ και περίπου το ίδιο αρνητικό ποσοστό ανάπτυξης. Και τότε, κάποια στιγμή, τα hedge funds επιτέθηκαν στην δραχμή, με σκοπό το παιχνίδι της υποτίμησής της, αλλά ο Ανδρέας, μαζύ με τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον διοικητή της ΕΤΕ Γεώργιο Μίρκο και τον αείμνηστο Ιωάννη Μπούτο, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, αντιμετώπισαν την κατάσταση επιτυχώς, χωρίς να πάρει κανείς είδηση το δύσκολο σημείο, στο οποίο βρισκόταν η χώρα. (Βέβαια, τότε δεν υπήρχε ευρώ και οικονομική ύφεση, δεν υπήρχε ΕΚΤ και Τρισέ, ούτε … Μέρκελ, αλλά η ύπαρξη αυτών, των παραγόντων θα έπρεπε να κάνει απείρως πιο προσεκτικό τον ΓΑΠ και την παρέα του, την οποία προόρισε να την κάνει αρχικά κυβέρνηση του τόπου και στην συνέχεια επιτροπή τοποτηρητών των μοντέρνων ξένων κατακτητών).


Από εκεί και πέρα, έπρεπε να κάνει παιχνίδι έξω από την Ευρώπη και να στραφεί προς την Κίνα, η οποία ενδιαφερόταν, για την ανάληψη ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους (με ανταλλάγματα, βεβαίως, τα οποία, όμως, δεν ακρωτηρίαζαν την αναπτυξιακή πορεία του τόπου, όπως πράττουν οι νεοβάρβαροι μεταναζιστές κατακτητές, που μας κουβάλησαν τον Μάϊο). Όχι βέβαια, μέσω της Goldman Sachs, αλλά με δικούς του απόλυτα έμπιστους διαπραγματευτές – το πολύ δύο, αν όχι έναν -, οι οποίοι θα έκαναν την κεντρική διαπραγμάτευση απευθείας με την κινεζική ηγεσία.


Αντί αυτού, ο ΓΑΠ στράφηκε, με καθυστέρηση πολύτιμων μηνών, στους Γερμανούς και στους ευρωγραφειοκράτες, οι οποίοι βρίσκονταν και αυτοί στον δικό τους κόσμο. Έναν κόσμο, που υπήρχε στην φαντασία τους και ο οποίος απετελείτο από ονειρώξεις παγκόσμιας ευρωπαϊκής ισχύος, η οποία υπερέβαινε αυτήν των αγορών και οι οποίες – υποτίθεται – ότι σέβονταν, ή και φοβούνταν, αυτήν την ευρωπαϊκή ισχύ.


Φυσικά, οι διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές, δεν τους φοβήθηκαν καθόλου. Μπορεί να άργησαν – διότι η αλήθεια είναι ότι άργησαν -, αλλά τους πήραν είδηση και έστρωσαν το παιχνίδι, που πάντοτε στρώνουν σε αυτές τις περιπτώσεις.


Από εκεί και πέρα, η πορεία προς τον όλεθρο ήταν προδιαγεγραμμένη. Και αυτός (ο ΓΑΠ) και αυτοί (οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί) ήσαν εκτός τόπου και χρόνου και υπέστησαν τα επίχειρα των ενεργειών τους…


(Αγαπητέ Πέτρο, σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την ανάλυσή σου, για τους παλαιούς πολιτικούς. Προφανώς, ήσαν «ψημμένοι» και γνώριζαν το αντικείμενό τους. Σε αντίθεση, με τους «βουτυρόκωλους» διαδόχους τους, που οδήγησαν την χώρα σε αυτά τα χάλια, πουλώντας εξυπνάδα, επιστημοσύνη και παγγνωσία, συνοδευόμενες από μια λαίμαργη παμφαγία. Και ως προς την παμφαγία, είναι γεγονός ότι ήσαν ικανοί. Αλλά, ως προς τα αυτοδιαφημιζόμενα, ως προσόντα τους, πρέπει να πούμε ότι υπήρξαν, όπως λέει χαρακτηριστικά ο χριστιανός απόστολος Παύλος, «κύμβαλα αλαλάζοντα»)…"





(Σχόλιό μου http://e-rooster.gr/05/2010/2538#comment-133080  της 26/5/2010 στο άρθρο του κ. Τάσου Αβραντίνη : "Ζητείται ελπίς" http://e-rooster.gr/05/2010/2538 ).