Mind the GAP! Η δημοσιονομική κρίση του 2009 και η διαχειριστική ανικανότητα του ΓΑΠ. (Τα spreads, το κινεζικό χαρτί και η διόγκωση του ελλείμματος).
"Αγαπητέ rebel, αυτά που λες, για την διαφορετικότητα των περιστάσεων ανάμεσα στον Οκτώβριο του 1993 και την μετεκλογική συγκυρία του Οκτωβρίου του 2009, τα αναφέρω και εγώ στο σημείωμά μου, υπ’ αριθμ 71 (στο τέλος της 5ης παραγράφου με τα πλάγια γράμματα http://e-rooster.gr/05/2010/2538#comment-133080 ). Δείτε και στο μπλογκ μου τα συναφή θέματα : "Mind the GAP! Η καταστροφική διαχείριση από τον ΓΑΠ της δημοσιονομικής κρίσης του Οκτωβρίου του 2009, σε αντίθεση με την επιτυχή διαχείριση της ανάλογης κρίσης του Οκτωβρίου του 1993 από τον Ανδρέα Παπανδρέου" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/06/mind-gap-2009-1993.html και "Η ελληνική ανάπτυξη της περιόδου 1009 – 1998 και οι ευθύνες των επιγόνων για την διόγκωση του δημόσιου χρέους" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/06/1994-2008.html .
Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες ήσαν διαφορετικές, αλλά υπάρχουν και πολύ σημαντικές ομοιότητες, ανάμεσα στον Οκτώβριο του 1993 και τον Οκτώβριο του 2009. Και η αλήθεια είναι ότι οι Ανδρέας Παπανδρέου – Αλέκος Παπαδόπουλος – Ιωάννης Μπούτος – Γιώργος Μίρκος (ο οποίος έχει γράψει, σε ανύποπτο χρόνο, πολλά χρόνια πριν από σήμερα, σχετικό βιβλίο, στο πνεύμα των όσων αναφέρω εγώ, σχετικά με τις σιωπηλές, αλλά και αποφασιστικές κινήσεις, εκείνου του επιτελείου πριν από 16,5 χρόνια) αντιμετώπισαν με πλήρη επιτυχία, την οξεία δημοσιονομική κρίση εκείνης της εποχής και δεν επέτρεψαν να μετατραπεί σε πιστωτική ασφυξία, αποτρέποντας την διακοπή της ροής των πιστώσεων προς την ελληνική οικονομία.
(Και φυσικά το πέτυχαν με ένα μεγάλο άλμα προς την ανάπτυξη και όχι προς την … υπανάπτυξη, όπως τώρα κάνουν ο ΓΑΠ και οι ξένοι κατακτητές).
Δεν είναι Μάριε, μόνον το επίδομα αλληλεγγύης. Είναι το σύνολο των πολιτικών που άσκησε ο ΓΑΠ στους τελευταίους 2,5 μήνες του 2009. Αυτό το σύνολο διεύρυνε το έλλειμμα, πολύ περισσότερο από 3,5 μονάδες, διότι το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας το 2009 είναι πάνω από 14% του ΑΕΠ, όπως – σωστά – υποψιάζεται η Eurostat, η οποία έκανε φύλλο και φτερό, τους ελληνικούς λογαριασμούς και ακόμα άκρη δεν βρήκε, γι’ αυτό και μίλησε, προσωρινά, για 13,6%, αναφέροντας με αστερίσκους ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα μπορεί και να υπερβαίνει το 14%, διότι έχει αρκετά σκοτεινά σημεία που δεν έχουν διαλευκανθεί.
(Οι Ευρωπαίοι πρέπει να έχουν δίκιο και δεν μιλάνε στον βρόντο. Θα αναφέρω, εδώ, ότι ο πρώην Διοικητής της ΕΣΥΕ Μανώλης Κοντοπυράκης κάρφωσε πρόσφατα τον Παπακωνσταντίνου ότι, μετά την κυβερνητική μεταβολή, που έγινε ύστερα από τις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου και πριν τον αντικαταστήσουν, του ζήτησε ο νέος υπουργός Οικονομικών μια αποτίμηση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, για να την στείλει στην Eurostat, για να ενημερωθεί η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Η αποτίμηση για το τελικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 (μετά την ακύρωση των προγραμματισμένων μέτρων της προηγούμενης κυβέρνησης), που παρουσίασε ο Κοντοπυράκης στον Παπακωνσταντίνου, ανέβαζε το έλλειμμα στο 14,8% και ήταν έτοιμος το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου του 2009 να το στείλει στην Eurostat, αλλά ειδοποιήθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών να μην στείλει αυτό το ποσοστό στους ευρωγραφειοκράτες. Και αντί αυτού, εστάλη το 12,7%, που είχε ανακοινώσει ο ΓΑΠ πέρυσι).
Όσον αφορά την Κίνα και την συνεργασία με αυτήν :
Ο αδελφός του ΓΑΠ ο Ανδρέας Α. Παπανδρέου είχε την ιδέα αυτής της συνεργασίας. Και αποπειράθηκαν να την υλοποιήσουν, μέσω της … Goldman Sachs! Δεν θα μείνω σε όσα λένε τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ (που είναι ευλογοφανή, αλλά κάλλιστα μπορεί να είναι και ανακριβή) ότι η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ απέτρεψαν τον ΓΑΠ από την υλοποίηση της συμφωνίας για την ανάληψη μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους από την Κίνα με επιτόκιο 1% (λέγεται ότι η Μέρκελ του είπε ότι δεν θα του επιτρέψει να ανοίξει την Κερκόπορτα της Ευρώπης στην Κίνα και δεν πρέπει να είναι αυτό αναληθές, διότι ο Μάρτιν Σούλτς, ο επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε δημόσια δήλωσή του, ενώπιον του ΓΑΠ, εκείνες τις θερμές ημέρες που προηγήθηκαν της συμφωνίας της 25/3/2010, είχε μιλήσει, έμμεσα, αλλά σαφέστατα, για την κινεζική εμπλοκή, θέλοντας να πιέσει την σκληρή Μέρκελ και λέγοντας ότι δεν πρέπει το ΔΝΤ ή οι Κινέζοι να εμπλακούν στα ζητήματα της Ευρωζώνης). Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Κινέζοι δεν προχώρησαν τις διαπραγματεύσεις, διότι δεν ήθελαν την Goldman Sachs, ως μεσολαβητή (γενικώς, αποφεύγουν τους αμερικανικούς και λοιπούς χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς και προτιμούν τις απευθείας συνεννοήσεις με τις κυβερνήσεις).
Πρέπει να ειπωθεί, ακόμα, ότι δεν υπήρχαν όροι, γύρω από την εσωτερική οικονομική πολιτική της χώρας, αλλά η συνεργασία είχε άλλα ανταλλάγματα, τα οποία εκ πρώτης όψεως, δεν ήσαν και απαγορευτικά. Φυσικά, δεν υπάρχει κάτι επίσημα επιβεβαιωμένο, αλλά αυτή η υποτιθέμενη συνεργασία χρησιμοποιήθηκε από τον ΓΑΠ, ανεπιτυχώς, ως διαπραγματευτικό ατού, έναντι των Ευρωπαίων. Καλόν είναι να περιμένουμε την αποκάλυψη στο μέλλον των λεπτομερειών του παρασκηνίου, για να δούμε, που μπορούσε να στηριχθεί ο ΓΑΠ και που όχι.
Σημασία έχει, επίσης, ότι αυτό το «χαρτί» ο ΓΑΠ το έκαψε, ευθύς εξ αρχής, διότι τον πήραν είδηση ότι δεν έχει βούληση να το χρησιμοποιήσει και έτσι τον πήραν παραμάζωμα.
Και εν πάση περιπτώσει, αν αυτό το «χαρτί» δεν ήταν ουσιαστικό, διότι ίσως οι Κινέζοι να μην ενδιαφέρονταν, μια τέτοια εξέλιξη, έπρεπε να κάνει τον ΓΑΠ απείρως προσεκτικότερο στις κινήσεις του (ακόμα και να πάρει γρήγορα τα κλασσικά περιοριστικά μέτρα που παίρνουν όλοι οι μονεταριστές πολιτικοί και να μην αφήσει τα πράγματα να σέρνονται επί μήνες, οπότε τον πήραν χαμπάρι οι αγορές και έκαναν το γνωστό τους παιχνίδι που κάνουν πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις) και φυσικά να βγει να δανειστεί σε ανύποπτο χρόνο, μαζεύοντας χρήμα (το οποίο του έδιναν οι αγορές ακόμα και τον Μάρτιο – γύρω στα 23 δισ. € τα οποία δεν πήρε -, διότι περίμενε, ο αφελής ότι τα επιτόκια θα πέσουν!).
Για τα διαφορικά επιτόκια των 300 μ.β. επί Παπαθανασίου :
Αυτά υπήρξαν, κατά την περίοδο των Ευρωεκλογών της 7/6/2009, όταν φαινόταν ότι η κυβέρνηση Καραμανλή παρέπαιε, αποδυναμωμένη και με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, γεγονός που θα εξέτρεπε την δημοσιονομική διαχείριση χωρίς να διαφαίνονται σύντομα βουλευτικές εκλογές. (Οι «αγορές» δεν γνώριζαν ότι η κατάσταση είχε ήδη εκτροχιασθεί από την άθλια και ανερμάτιστη πολιτική των Καραμανλή – Σουφλιά – Παπαθανασίου, που, ουσιαστικά, τα είχαν παρατήσει πελαγωμένοι, ήδη από τον Απρίλιο του 2009 και είχαν αφήσει το σκάφος ακυβέρνητο. Το ότι η κατάσταση είχε εκτροχιασθεί το είπε στις αγορές, αργότερα ο … ΓΑΠ! Και τους έδωσε και τα αριθμητικά μεγέθη, μάλιστα – έστω και αλλοιωμένα, όπως λέει ο Κοντοπυράκης).
Μετά τις ευρωεκλογές και εν όψει των αναμενόμενων βουλευτικών εκλογών, τα διαφορικά επιτόκια αποκλιμακώθηκαν ραγδαία και έπεσαν τον Σεπτέμβριο του 2009 κάτω από τις 120 μ.β., αναμένοντας την νέα κυβέρνηση και παρά το αναπτυξιακό προεκλογικό πρόγραμμα του ΓΑΠ (και ίσως και λόγω αυτού).
Είπαμε :
1) «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος»
και
2) «Πρώτα δανείζεσαι και μετά μιλάς».
Αλλά που μυαλό…"
(Σχόλιό μου http://e-rooster.gr/05/2010/2538#comment-133107 της 27/5/2010, στο θέμα, που άνοιξε στο e-rooster.gr ο κ. Τάσος Αβραντίνης, με τίτλο : "Ζητείται ελπίς" http://e-rooster.gr/05/2010/2538 ).
Ο Ανδρέας Παπανδρέου κρατάει στην αγκαλιά του τον νεογέννητο ΓΑΠ (ο οποίος δεν διδάχτηκε τίποτε από τον πατέρα του και αυτό το πλήρωσε πολύ ακριβά η χώρα).
Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες ήσαν διαφορετικές, αλλά υπάρχουν και πολύ σημαντικές ομοιότητες, ανάμεσα στον Οκτώβριο του 1993 και τον Οκτώβριο του 2009. Και η αλήθεια είναι ότι οι Ανδρέας Παπανδρέου – Αλέκος Παπαδόπουλος – Ιωάννης Μπούτος – Γιώργος Μίρκος (ο οποίος έχει γράψει, σε ανύποπτο χρόνο, πολλά χρόνια πριν από σήμερα, σχετικό βιβλίο, στο πνεύμα των όσων αναφέρω εγώ, σχετικά με τις σιωπηλές, αλλά και αποφασιστικές κινήσεις, εκείνου του επιτελείου πριν από 16,5 χρόνια) αντιμετώπισαν με πλήρη επιτυχία, την οξεία δημοσιονομική κρίση εκείνης της εποχής και δεν επέτρεψαν να μετατραπεί σε πιστωτική ασφυξία, αποτρέποντας την διακοπή της ροής των πιστώσεων προς την ελληνική οικονομία.
(Και φυσικά το πέτυχαν με ένα μεγάλο άλμα προς την ανάπτυξη και όχι προς την … υπανάπτυξη, όπως τώρα κάνουν ο ΓΑΠ και οι ξένοι κατακτητές).
Δεν είναι Μάριε, μόνον το επίδομα αλληλεγγύης. Είναι το σύνολο των πολιτικών που άσκησε ο ΓΑΠ στους τελευταίους 2,5 μήνες του 2009. Αυτό το σύνολο διεύρυνε το έλλειμμα, πολύ περισσότερο από 3,5 μονάδες, διότι το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας το 2009 είναι πάνω από 14% του ΑΕΠ, όπως – σωστά – υποψιάζεται η Eurostat, η οποία έκανε φύλλο και φτερό, τους ελληνικούς λογαριασμούς και ακόμα άκρη δεν βρήκε, γι’ αυτό και μίλησε, προσωρινά, για 13,6%, αναφέροντας με αστερίσκους ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα μπορεί και να υπερβαίνει το 14%, διότι έχει αρκετά σκοτεινά σημεία που δεν έχουν διαλευκανθεί.
(Οι Ευρωπαίοι πρέπει να έχουν δίκιο και δεν μιλάνε στον βρόντο. Θα αναφέρω, εδώ, ότι ο πρώην Διοικητής της ΕΣΥΕ Μανώλης Κοντοπυράκης κάρφωσε πρόσφατα τον Παπακωνσταντίνου ότι, μετά την κυβερνητική μεταβολή, που έγινε ύστερα από τις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου και πριν τον αντικαταστήσουν, του ζήτησε ο νέος υπουργός Οικονομικών μια αποτίμηση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, για να την στείλει στην Eurostat, για να ενημερωθεί η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Η αποτίμηση για το τελικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 (μετά την ακύρωση των προγραμματισμένων μέτρων της προηγούμενης κυβέρνησης), που παρουσίασε ο Κοντοπυράκης στον Παπακωνσταντίνου, ανέβαζε το έλλειμμα στο 14,8% και ήταν έτοιμος το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου του 2009 να το στείλει στην Eurostat, αλλά ειδοποιήθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών να μην στείλει αυτό το ποσοστό στους ευρωγραφειοκράτες. Και αντί αυτού, εστάλη το 12,7%, που είχε ανακοινώσει ο ΓΑΠ πέρυσι).
Όσον αφορά την Κίνα και την συνεργασία με αυτήν :
Ο αδελφός του ΓΑΠ ο Ανδρέας Α. Παπανδρέου είχε την ιδέα αυτής της συνεργασίας. Και αποπειράθηκαν να την υλοποιήσουν, μέσω της … Goldman Sachs! Δεν θα μείνω σε όσα λένε τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ (που είναι ευλογοφανή, αλλά κάλλιστα μπορεί να είναι και ανακριβή) ότι η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ απέτρεψαν τον ΓΑΠ από την υλοποίηση της συμφωνίας για την ανάληψη μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους από την Κίνα με επιτόκιο 1% (λέγεται ότι η Μέρκελ του είπε ότι δεν θα του επιτρέψει να ανοίξει την Κερκόπορτα της Ευρώπης στην Κίνα και δεν πρέπει να είναι αυτό αναληθές, διότι ο Μάρτιν Σούλτς, ο επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε δημόσια δήλωσή του, ενώπιον του ΓΑΠ, εκείνες τις θερμές ημέρες που προηγήθηκαν της συμφωνίας της 25/3/2010, είχε μιλήσει, έμμεσα, αλλά σαφέστατα, για την κινεζική εμπλοκή, θέλοντας να πιέσει την σκληρή Μέρκελ και λέγοντας ότι δεν πρέπει το ΔΝΤ ή οι Κινέζοι να εμπλακούν στα ζητήματα της Ευρωζώνης). Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Κινέζοι δεν προχώρησαν τις διαπραγματεύσεις, διότι δεν ήθελαν την Goldman Sachs, ως μεσολαβητή (γενικώς, αποφεύγουν τους αμερικανικούς και λοιπούς χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς και προτιμούν τις απευθείας συνεννοήσεις με τις κυβερνήσεις).
Πρέπει να ειπωθεί, ακόμα, ότι δεν υπήρχαν όροι, γύρω από την εσωτερική οικονομική πολιτική της χώρας, αλλά η συνεργασία είχε άλλα ανταλλάγματα, τα οποία εκ πρώτης όψεως, δεν ήσαν και απαγορευτικά. Φυσικά, δεν υπάρχει κάτι επίσημα επιβεβαιωμένο, αλλά αυτή η υποτιθέμενη συνεργασία χρησιμοποιήθηκε από τον ΓΑΠ, ανεπιτυχώς, ως διαπραγματευτικό ατού, έναντι των Ευρωπαίων. Καλόν είναι να περιμένουμε την αποκάλυψη στο μέλλον των λεπτομερειών του παρασκηνίου, για να δούμε, που μπορούσε να στηριχθεί ο ΓΑΠ και που όχι.
Σημασία έχει, επίσης, ότι αυτό το «χαρτί» ο ΓΑΠ το έκαψε, ευθύς εξ αρχής, διότι τον πήραν είδηση ότι δεν έχει βούληση να το χρησιμοποιήσει και έτσι τον πήραν παραμάζωμα.
Και εν πάση περιπτώσει, αν αυτό το «χαρτί» δεν ήταν ουσιαστικό, διότι ίσως οι Κινέζοι να μην ενδιαφέρονταν, μια τέτοια εξέλιξη, έπρεπε να κάνει τον ΓΑΠ απείρως προσεκτικότερο στις κινήσεις του (ακόμα και να πάρει γρήγορα τα κλασσικά περιοριστικά μέτρα που παίρνουν όλοι οι μονεταριστές πολιτικοί και να μην αφήσει τα πράγματα να σέρνονται επί μήνες, οπότε τον πήραν χαμπάρι οι αγορές και έκαναν το γνωστό τους παιχνίδι που κάνουν πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις) και φυσικά να βγει να δανειστεί σε ανύποπτο χρόνο, μαζεύοντας χρήμα (το οποίο του έδιναν οι αγορές ακόμα και τον Μάρτιο – γύρω στα 23 δισ. € τα οποία δεν πήρε -, διότι περίμενε, ο αφελής ότι τα επιτόκια θα πέσουν!).
Για τα διαφορικά επιτόκια των 300 μ.β. επί Παπαθανασίου :
Αυτά υπήρξαν, κατά την περίοδο των Ευρωεκλογών της 7/6/2009, όταν φαινόταν ότι η κυβέρνηση Καραμανλή παρέπαιε, αποδυναμωμένη και με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, γεγονός που θα εξέτρεπε την δημοσιονομική διαχείριση χωρίς να διαφαίνονται σύντομα βουλευτικές εκλογές. (Οι «αγορές» δεν γνώριζαν ότι η κατάσταση είχε ήδη εκτροχιασθεί από την άθλια και ανερμάτιστη πολιτική των Καραμανλή – Σουφλιά – Παπαθανασίου, που, ουσιαστικά, τα είχαν παρατήσει πελαγωμένοι, ήδη από τον Απρίλιο του 2009 και είχαν αφήσει το σκάφος ακυβέρνητο. Το ότι η κατάσταση είχε εκτροχιασθεί το είπε στις αγορές, αργότερα ο … ΓΑΠ! Και τους έδωσε και τα αριθμητικά μεγέθη, μάλιστα – έστω και αλλοιωμένα, όπως λέει ο Κοντοπυράκης).
Μετά τις ευρωεκλογές και εν όψει των αναμενόμενων βουλευτικών εκλογών, τα διαφορικά επιτόκια αποκλιμακώθηκαν ραγδαία και έπεσαν τον Σεπτέμβριο του 2009 κάτω από τις 120 μ.β., αναμένοντας την νέα κυβέρνηση και παρά το αναπτυξιακό προεκλογικό πρόγραμμα του ΓΑΠ (και ίσως και λόγω αυτού).
Είπαμε :
1) «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος»
και
2) «Πρώτα δανείζεσαι και μετά μιλάς».
Αλλά που μυαλό…"
(Σχόλιό μου http://e-rooster.gr/05/2010/2538#comment-133107 της 27/5/2010, στο θέμα, που άνοιξε στο e-rooster.gr ο κ. Τάσος Αβραντίνης, με τίτλο : "Ζητείται ελπίς" http://e-rooster.gr/05/2010/2538 ).
Σχόλια