15/2/2010 - 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μια μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή (Μια καλή συζήτηση με τους καλούς φίλους seiji otaku και rebel@work).

''Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;" (Όχι, φυσικά) - Το ευρηματικό εξώφυλλο της εφημερίδας "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" της 4/3/2010.

Στο e-rooster.gr και στο θέμα που άνοιξε εκεί από τις 16 Ιανουαρίου του 2010 ο κ. Γεώργιος Σαρηγιαννίδης, με τίτλο : "Ο εφιάλτης του δημοσίου χρέους" http://e-rooster.gr/01/2010/2091 , συνεχίστηκε η ενδιαφέρουσα συζήτηση, μέρος της οποίας παρουσίασα σε θέμα στο μπλογκ μου με τίτλο :  «Πήραν παραμάζωμα τον ΓΑΠ σε ένα παιχνίδι σκληρού πόκερ, στο οποίο δεν είχε τα προσόντα να πάρει μέρος. (Μια καλή συζήτηση με τον αγαπητό φίλο K. Frangos) http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/k-frangos.html και επεκτάθηκε στο θέμα της μοντέρνας και ιδιότυπης γερμανικής μεταναζιστικής οικονομικής Κατοχής, στην οποία παραδόθηκε η χώρα, με την υπογραφή της κυβέρνησης του ΓΑΠ και με φύλλο συκής μια σειρά ευρωγραφειοκρατών γκαουλάϊτερς.

Χέρμαν Νοϋμπάχερ - ο οικονομικός γκαουλάϊτερ των ναζί στην κατεχόμενη Ελλάδα.

Αυτοί οι ευρωγραφειοκράτες θα στείλουν τοπάρχες, σαν τον παλαιό Νοϋμπάχερ της παλαιάς Κατοχής της χώρας από τους ναζιστές προγόνους των σημερινών γερμανικών εξουσιαστικών ελίτ, που ανέλαβαν την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας, με την συγκατάθεση του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, το οποίο, με την απύθμενη ανικανότητα που επέδειξε έφθασε την χώρα σε αυτά τα χάλια, τα οποία θα επιδεινωθούν σε απίστευτο βαθμό κατά την τριετία που έρχεται και θα εξακολουθήσουν σε πολυετή βάση, αν περάσουν τα μέτρα που σχεδιάζουν οι ευρωγραφειοκράτες, απορφανίζοντας την ελληνική οικονομία, την οποία θα συρρικνώσουν έως και 30%, συγκριτικά με τα επίπεδα που αυτή είχε το 2008.

Όλι Ρεν - ο επικεφαλής των σύγχρονων γκαουλάϊτερς.

Όλοι αυτοί, με προεξάρχοντα τον Όλι Ρεν (που μας έχει χρεωθεί, ως αμόδιος Επίτροπος της Ε. Ε. και μας εύχήθηκε "καλό κουράγιο") και οι τοπικές κυβερνήσεις (οι οποίες θα είναι κυβερνήσεις - τοποτηρητές των γερμανικών ελίτ και των ευρωγραφειοκρατών, δηλαδή κάτι ανάλογο των παλαιών κατοχικών κυβερνήσεων, μόνο που θα έχουν ένα μοντέρνο στυλ και θα έχουν ως φύλλο συκής της εκλογή τους από τον πληθυσμό της χώρας μας), ουσιαστικά, θα εκτελούν τις εντολές και τις επιθυμίες των γραφειοκρατών της Ε.Κ.Τ. και των πίσω από αυτούς ευρισκόμενων γερμανικών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών ελίτ.

Η συζήτηση, πήρε έκταση και είχε ένα άκρως ενδιαφέρον περιεχόμενο, το οποίο καλόν είναι να παρακολουθήσουν όσοι επιθυμούν, για να δουν τις θέσεις και τα επιχειρήματα των αγαπητών και εκλεκτών συνομιλητών seiji otaku, rebel@work και του κ. Κώστα Χασαπογιάννη.

Εδώ, αναδημοσιεύω τα δικά μου σχόλια, με τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις τους στο e-rooster.gr, όπου κάτω από τις αρχικές δημοσιεύσεις μου μπορείτε να δείτε και τις απαντητικές δημοσιεύσεις των παραπάνω καλών και εκλεκτών συνομιλητών μου :

Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 6th, 2010 10:48 μμ :
http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129445


"Αγαπητέ Κώστα, όπως ξέρεις, το έχω πει εγώ αυτό.


Δεν είναι, όμως, το πιο σημαντικό αυτό.


Σημαντικότερες όλων στην παρούσα φάση είναι οι απειράριθμες ανακολουθίες του ΓΑΠ και του παιδαριώδους επιτελείου του.


Ας τις δούμε αυτές τις ανακολουθίες του, που οδήγησαν σε μια χαώδη κατάσταση την ελληνική οικονομία το τελευταίο 5μηνο και χειροτέρευσαν, φυσικά, τα ήδη άσχημα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, επιβαρύνοντας το μέγεθος του δημόσιου χρέους, λόγω των δικών του άστοχων χειρισμών.


Δεδομένο είναι ότι δεν έγιναν οι κατάλληλοι χειρισμοί μέσα σε αυτό το πολυδαίδαλο παζάρι των Βρυξελλών. Ο Χοακίν Αλμούνια ξεσκέπασε την απίστευτη ανικανότητα, η οποία υπήρξε προϊόν και της απειρίας του υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, λέγοντας ότι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών «έκανε έναν απλό περίπατο μέχρι το ECOFIN», την ώρα που εκεί παίζονταν η τύχη της χώρας και η διαδικασία επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας ερήμην της ελληνικής κυβέρνησης.


Το απίθανο οικονομικό επιτελείο του ΓΑΠ πανικόβλητο και έντρομο εγκατέλειψε κάθε προηγούμενο πρόγραμμά του και υποτάχτηκε, αμαχητί, στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών και στις απειλές της γερμανικής πολιτικής ελίτ, αφήνοντας στην άκρη και πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων όλες τις «κόκκινες γραμμές», που έως τότε υποτίθεται ότι υπερασπιζόταν.

Ο ΓΑΠ οδηγεί στον γκρεμό την βέσπα του ΠΑΣΟΚ και μαζύ με αυτήν και την ελληνική βέσπα. (Μια παλιά καλή και προφητική γελοιογραφία του Ηλία Μακρή).

 Πρώτος από όλους ο μοιραίος ΓΑΠ, ο οποίος αυτοπαγιδεύτηκε στην πολιτικάντικη δυσφήμιση της ελληνικής οικονομίας, διατυμπανίζοντας την (ανύπαρκτη) χρεωκοπία της, για να καταφέρει να φθάσει το άνοιγμα των spreads από 170 μονάδες στις 405 και να πέσει στην παγίδα των διεθνών γραφειοκρατικών χρηματοπιστωτικών αγορών και των ευρωτραπεζιτών, που είδαν, σαν μάνα εξ ουρανού, την μικροπολιτική της νέας κυβέρνησης των Αθηνών, η οποία τροφοδοτούσε με βούτυρο το ψωμί των γραφειοκρατών της ΕΚΤ.


Αποτέλεσμα : Η ραγδαία αύξηση του κόστους του ελληνικού δανεισμού και η παγίδευση όλης της ελληνικής οικονομίας. Από εκεί και πέρα, ήταν φυσικό επακόλουθο να τους πάρουν όλους παραμάζωμα, αφού ο ΓΑΠ και το επιτελείο του δεν είχαν τα κότσια να παίξουν στο παιχνίδι που είχε στηθεί.


(Ανάμεσα στα άλλα και επειδή δεν τόλμησαν να παίξουν ανοιχτά το χαρτί της Κίνας, η οποία προσφέρθηκε να αγοράσει μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους. Χρησιμοποίησαν το κινεζικό χαρτί σαν μπλόφα, κάτι που οι Ευρωπαίοι πολιτικοί το είδαν αμέσως μόλις η Μέρκελ τηλεφώνησε στον ΓΑΠ και του μίλησε για … κερκόπορτα, με αποτέλεσμα οι γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές να διευρύνουν αμέσως το κόστος δανεισμού, με εκτίναξη των spreads σε επίπεδα άνω των 400 μονάδων βάσης και την υπέρογκη επιτοκιακή επιβάρυνση των τελευταίων δανείων στην Ελλάδα, κάτι που είναι αποκλειστική και προσωπική ευθύνη του πρωθυπουργού).


Ό,τι ακολούθησε ήταν αναπόφευκτο, με δεδομένο το αδαές προσωπικό, που ανέλαβε να διεκπεραιώσει το σκληρό πόκερ με τις Βρυξέλλες :


Από εκεί και πέρα, ήλθε η κατάρρευση της ελληνικής άμυνας, με την εγκατάλειψη από το ελληνικό κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο κάθε «κόκκινης γραμμής», που προηγουμένως, διαφημιζόταν ως έσχατη γραμμή άμυνας.


Εγκαταλείφθηκε η πολυδιαφημισμένη «προστασία των μισθωτών», με σαρωτικές μειώσεις μισθών, που θα περάσουν και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό έγινε για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες και έμελλε να γίνει από την κυβέρνηση των «σοσιαλιστών» του μοιραίου, ακραία ασυνεπούς και διαρκώς αυτοδιαψευδόμενου ΓΑΠ.


Εγκαταλείφθηκε κάθε αρχή αναλογικότητας στα μέτρα σκληρής λιτότητας, αφού όλοι οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα (προνομιούχοι και μη) αντιμετωπίζονται με το ίδιο μέτρο.


Κτυπήθηκαν αλύπητα ο 13ος και 14ος μισθός, κάτι που ούτε η χούντα, ούτε οι κυβερνήσεις πριν την χούντα είχαν τολμήσει να πειράξουν (αντίθετα, μάλιστα, το επίδομα θερινών διακοπών καθιερώθηκε από την κυβέρνηση του Παναγιώτη Πιπινέλη της ΕΡΕ το 1963 και κατοχυρώθηκε το αλώβητό του, νομοθετικά, μαζύ με το αλώβητο των άλλων δώρων από τον Ανδρέα Παπανδρέου). Η νεοφιλελεύθερου τύπου καρατόμηση του 13ου και 14ου μισθού επιβλήθηκε από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ως ποινή – σοκ για τον ελληνικό εργαζόμενο πληθυσμό και το κυβερνητικό επιτελείο, με τον ΓΑΠ προεξάρχοντα, υποτάχτηκε πειθήνια και με περισσό πανικό στα ευρωζωνικά γραφειοκρατικά χρηματοπιστωτικά επιτίμια, μη τολμώντας να προτείνει ούτε εναλλακτικά σενάρια είσπραξης του ίδιου ποσού που θα εισπραχθεί από την μείωση των δύο αυτών ετήσιων μισθών (π.χ. με μια επιπλέον ολιγόλεπτη επιβάρυνση της βενζίνης ή του ΦΠΑ, ή των ποτών και των προϊόντων καπνού, ή/και των ειδών πολυτελείας), μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν την νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τις εγχώριες και διεθνείς αγορές, με άμεση και πλούσια μείωση του μισθωτικού κόστους, για να ξαναγυρίσει ο ΓΑΠ και το επιτελείο του τον κόσμο της εργασίας πίσω στα χρόνια της προκαραμανλικής – ομιλώ για τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή – βαρβαρότητας, γκρεμίζοντας κάθε εργατικό κεκτημένο, αφού οι ευρωγκαουλάϊτερς θα περάσουν το ψαλίδισμα του 13ου και του 14ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα, όπως, ήδη, ζήτησε ο Όλι Ρεν και ο ΣΕΒ. Και το ψαλίδισμα αυτό θα ανοίξει ακόμα περισσότερο, αφού το 30 – 30 – 30 θα διευρυνθεί, κατά πάσαν πιθανότητα, στους μήνες και τα χρόνια που έρχονται.


Εγκαταλείφθηκε η αντίληψη ότι η έμμεση φορολογία στα είδη λαϊκής κατανάλωσης πλήττει κυρίως και πρώτ’ απ’ όλα, τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα. Η αύξηση του ΦΠΑ και η αύξηση στα καύσιμα θα έχουν σαρωτικά αποτελέσματα, ενώ ήδη η κερδοσκοπία φουντώνει, με την κυβέρνηση να παρακολουθεί άπραγη το φαινόμενο.


Για πρώτη φορά, μετά από πολλές δεκαετίες μειώνονται ευθέως οι συντάξεις (ομιλώ για αυτές της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, που αφορούν, βέβαια, προνομιούχους συνταξιούχους και το ποσοστό των άμεσων μειώσεων θα φθάσει το 8% έως 10%, αλλά αυτή η πρακτική δεν θα μείνει εδώ. Κατά πάσαν πιθανότητα, θα περάσει και στους υπόλοιπους συνταξιούχους, ενώ, ανάμεσα στα άλλα, θα ακολουθήσει και ασφαλιστικό νομοσχέδιο).


Όλοι αυτοί είναι για γέλια και για κλάματα.


Και φυσικά οι αντιδράσεις δεν θα είναι λίγες. Ο κόσμος ακόμα δεν έχει συνέλθει από την τηλεοπτική οικονομική τρομοκρατία, που του έχει επιβάλει η κυβέρνηση του ΓΑΠ και ο εσμός των κρατούντων δημοσιογράφων της κοινωνικής ελίτ της χώρας και δεν έχει δει στην τσέπη του τα όσα του επιφυλάσσει η υλοποίηση των μέτρων της παπανδρεϊκής σοσιαλ-νεοφιλελεύθερης λιτότητας.

5/3/2010 : Ο πρόεδρος της Γ.Σ.Ε.Ε. Γιώργος Παναγόπουλος, μετά τον ξυλοδαρμό του στο Σύνταγμα.

Όμως, θα συνέλθει και από την τηλεοπτική οικονομική τρομοκρατία και θα δει τις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας και θα τις αισθανθεί και αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι, σίγουρα, χωρίς προηγούμενο, αφού αυτά τα καραγκιοζιλίκια με τον Παναγόπουλο (που είναι και καταδικαστέα) θα φαντάζουν, ως παιδικά αστεία.


Ο ελληνικός πληθυσμός πρέπει να αποφύγει την επιβολή στην χώρα μιας νέου τύπου, μιας μεταμοντέρνας κατοχής, την οποία – υπό την σχεδιαζόμενη ευρωπαϊκή «οικονομική διακυβέρνηση» – πάνε να πειραματισθούν στην Ελλάδα, για να την εφαρμόσουν στην Ευρώπη, οι ευρωτραπεζοπιστωτικές και γερμανικές πολιτικές ελίτ, προκειμένου να εξορκίσουν και να αποφύγουν, απομακρύνοντας στο απώτερο μέλλον, το πέρασμα στην διαδικασία της πολιτικής – ομοσπονδιακής ενοποίησης της Ευρώπης.

Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Μπενίτο Μουσσολίνι την εποχή της παντοδυναμίας τους. Τότε είπαμε ''όχι'' στην γερμανοποίηση της Ευρώπης. Τώρα;

 Οι πρόγονοί μας, 70 χρόνια πριν, δια πυρός και σιδήρου, είπαν «όχι» στην γερμανοκρατούμενη βίαιη ενοποίηση της Ευρώπης. Και οι σύγχρονοι Έλληνες, μετά το πέρασμα του πρώτου shock, θα πράξουν το ίδιο, όπως και οι λοιποί Ευρωπαίοι στην, εκ του πλαγίου, επιχειρούμενη αυταρχική, νεογραφειοκρατικής υφής, γερμανοποίηση της Ευρώπης, με φύλλο συκής την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και με δορυφόρο μια μεγάλη (όχι όμως πλειοψηφούσα) μερίδα Γάλλων πολιτικών, οι οποίοι παίζουν τον ρόλο – τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών – του στρατηγού Πεταίν.


[Οι αγαπητοί αναγνώστες μπορούν να δουν και στο μπλογκ μου το θέμα : «Πήραν παραμάζωμα τον ΓΑΠ σε ένα παιχνίδι σκληρού πόκερ, στο οποίο δεν είχε τα προσόντα να πάρει μέρος. (Μια καλή συζήτηση με τον αγαπητό φίλο K. Frangos) http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/k-frangos.html ]."



Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 7th, 2010 11:54 πμ :
http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129468

"Καμμία διεθνής συνομωσία δεν υπάρχει στο μυαλό μου, αγαπητέ και καλέ φίλε seiji otaku.


Μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Μιλάμε για τελείως διαφορετικές καταστάσεις.


Το τι έγινε στην Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια και οι μεγάλες δημοσιονομικές και ευρύτερα οικονομικές ανισορροπίες της ελληνικής κοινωνίας, με ευθύνη της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ελίτ, είναι κάτι το διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει τώρα στην ευρωζώνη.


Στην ευρωζώνη, μέσω του μοντέλου της φρεσκοανακαλυφθείσας «οικονομικής διακυβέρνησης» (η οποία εφευρέθηκε, μετά την έλευση της σύγχρονης οικονομικής ύφεσης, πάνω στα ερείπια της μόλις προσφάτως ψηφισθείσας Συνθήκης της Λισαβώνας, η οποία ουδέν από τα παρόντα προβλήματα της Ε.Ε. μπορεί να επιλύσει, επειδή, απλούστατα, δεν έλαβε υπόψη της τα δεδομένα της οικονομικής καθίζησης της Ε.Ε. από την ύφεση, αφού η εν λόγω Συνθήκη κατασκευάστηκε πριν από την έλευση της ύφεσης), προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα χαώδη προβλήματα της ευρωζώνης, που έχουν να κάνουν με το ότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα – φάντασμα, το οποίο δεν έχει την πρέπουσα πολιτική και κρατική βαθύτητα, αφού δεν στηρίζεται σε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη, με μια κουτσή ψευδοενοποίηση (στην θέση της όντως απαραίτητης πραγματικής ενοποίησης, που έχει να κάνει με την ουσιαστική θεσμική, πολιτική, ομοσπονδιακή, κρατική ενοποίηση της Ευρώπης), την οποία ονομάζουν οικονομική διακυβέρνηση, που, πολύ απλά, σημαίνει ότι οι οικονομικές πολιτικές των χωρών της Ε.Ε. πρέπει να καθορίζονται από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι οποίοι, όμως, θα είναι οι εντολοδόχοι των ευρωτραπεζιτών και των γερμανικών χρηματοπιστωτικών και πολιτικών ελίτ, με την επικουρία αργυρώνητων Γάλλων πολιτικών, που θα έχουν ένα κάποιον βαρύνοντα λόγο στην όλη κατασκευή της «οικονομικής διακυβέρνησης» και με κομπάρσους όλους τους άλλους Ευρωπαίους πολιτικούς.


Δεν είναι καθόλου αθώα όλα αυτά, φίλε seiji otaku.


Αυτό το σχήμα, βέβαια, δίνει την ουσιαστική εξουσία στους τραπεζίτες και στην γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ, που έχοντας δεδομένη την παραδοσιακή υπακοή του γερμανικού πληθυσμού, θα κάνει κουμάντο στην ευρωζώνη, χωρίς την διαμεσολάβηση των ενοχλητικών ομοσπονδιακών δημοκρατικών αρχών, βάσει των οποίων σε μια ομοσπονδία υπάρχει άμεση εκλογή των δημόσιων πολιτικών οργάνων, (μονοπρόσωπων – π.χ. πρόεδρος -, ή συλλογικών – π.χ. κοινοβούλιο), τα οποία ασκούν πλήρεις και αποφασιστικές εξουσίες και λογοδοτούν στον λαό της ομοσπονδίας, για όλα τα ζητήματα και φυσικά κυρίως τα οικονομικά, τα οποία, όσον αφορά τις επιμέρους Πολιτείες της Ομοσπονδίας, δεν αφήνονται σε μεταμοντέρνους γραφειοκράτες και νεογκαουλάϊτερς (τύπου Όλι Ρεν, ή οποιουδήποτε άλλου π.χ. Παπαδήμου) – σαν τον παλαιό Νόϋμπάχερ της κατοχής, οι οποίοι υπακούουν στα κελεύσματα των ευρωτραπεζιτών και των γερμανικών χρηματοπιστωτικών και πολιτικών ελίτ, αλλά αντιμετωπίζονται πολιτικά και κοινωνικά, με βάση την παλαιά καλή αρχή της εκλογής των όποιων πολιτικών αρχών και της τελικής λογοδοσίας στους πολίτες της Ομοσπονδίας.


Αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα της ευρωζώνης και αυτά προσπαθούν οι ευρωπαϊκές ελίτ να αποφύγουν, αφήνοντας για το απροσδιόριστο μέλλον την πραγματική ανάγκη για μια ευρωπαίκή πολιτική ομοσπονδιακού τύπου ενοποίηση.


Αλλά αυτή η Ευρώπη είναι – όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους από τους αγαπητούς και εξαίρετους συνομιλητές – μια μεταμοντέρνα γερμανική Ευρώπη, με Γάλλους Πεταίν και Λαβάλ.


Δεν είναι μια δημοκρατική ομοσπονδιακή Ευρώπη, στην οποία λόγο – σε τελική ανάλυση – έχουν οι πολίτες της Ομοσπονδίας.


Αυτή η Ευρώπη είναι ένα αυταρχικό μόρφωμα, που ουδεμία σχέση έχει με τις δημοκρατικές αρχές. Και αυτή η Ευρώπη δεν είναι επιθυμητή.


Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η υπόθεση είναι χαμένη. Κάθε άλλο. Οι εξελίξεις θα είναι, ίσως, αργές και σίγουρα βασανιστικές, αλλά τα ίδια τα προβλήματα, που θα ανακύψουν στην πορεία θα είναι τέτοια, που τα όποια σχέδια, επί χάρτου, των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, της χρηματοπιστωτικής γραφειοκρατίας της Ε.Κ.Τ., και των γερμανικών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών ελίτ θα ναυαγήσουν, διότι η Ευρώπη δεν είναι Κίνα, ούτε η παλαιά και αλήστου μνήμης «Ε.Σ.Σ.Δ.». Ούτε φυσικά θα μετατραπεί σε άντρο της … ναζιστικής Γερμανίας.


Δεν θα επιτύχουν τους στόχους τους, παρά τα όποια προσωρινά «κέρδη» τους. Οι ευρωπαϊκοί λαοί θα τους πάρουν με τις πέτρες και θα τους τοποθετήσουν εκεί που τους πρέπει. Στο μουσείο της Ιστορίας – ή, μάλλον καλύτερα, στον σκουπιδοτενεκέ της -, ακριβώς χάρη της δημοκρατικής και πολυπολιτισμικής κουλτούρας της Δύσης, αγαπητέ Κώστα. Αυτήν, ακριβώς, που οι ευρωπαϊκοί λαοί προστάτευσαν (στα πλαίσια της ευρύτατης αντιφασιστικής συμμαχίας, η οποία πρέπει να ανασυγκροτηθεί, κάτι που δείχνει το πόσο λάθος έκαναν οι Βρετανοί που έμειναν έξω από το ευρώ) στα πεδία των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.


Δεν είναι οι Γερμανοί που δουλεύουν το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι οι ελίτ τους, που τους δουλεύουν.


Μην μπερδεύουμε, λοιπόν, τα πράγματα.


Άλλο πράγμα είναι η δική μας κακή κατάσταση και άλλο πράγμα είναι αυτό που πάει να γίνει στην Ευρώπη, με αφορμή την ύφεση και την «ανακάλυψη» από τις έντρομες ευρωπαϊκές ελίτ ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημά τους – και κυρίως το ευρώ τους, το οποίο φοβούνται μην «πληθωρίσουν» – στηριζόταν στην άμμο και είχε θεσμούς, που δεν είχαν καμμία ουσιαστική ισχύ, παραμένοντας θεσμοί κουρελούδες, που σαρώθηκαν με το πρώτο φύσημα του αναπάντεχου ανέμου της πρώτης οικονομικής ύφεσης, η οποία ακόμα δεν είναι ούτε καν κρίση (και ελπίζω ότι δεν θα φθάσει εκεί).


Να είσαι σίγουρος ότι δεν είμαι σε λάθος στρατόπεδο, φίλε seiji otaku.


Σε λάθος στρατόπεδο τότε (το 1941) βρέθηκαν ο Τσολάκογλου, ο Λογοθετόπουλος και ο Ράλλης. Όπως σε λάθος στρατόπεδο, ίσως, βρίσκονται οι νυν κυβερνώντες τον τόπο.


(Στο τελευταίο μπορεί να κάνω λάθος. Ας περιμένουμε την συνάντηση του ΓΑΠ με τον Σαρκοζύ σήμερα και με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα την Τρίτη)."


Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 7th, 2010 7:57 μμ :

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129473

"Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε, δεν βλέπω ποιά σχέση έχει με εσένα η υπόθεση των τριών κατοχικών πρωθυπουργών..


Προφανώς είναι εύκολα αντιληπτό τό ότι ουδεμία σχέση με εσένα (ή με οποιονδήποτε άλλον εκ των αξιότιμων συζητητών), έχει η αναφορά στον Λογοθετόπουλο και τους λοιπούς.


Να είσαι βέβαιος ότι οι διαφωνίες μας ουδέποτε με οδήγησαν στο να παύσω να σε εκτιμώ ως πρόσωπο και ως αρθρογράφο.


Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα…


Αυτό το ξέρεις καλά, διότι το έχω γράψει και σε άλλα θέματα και ισχύει πάντοτε και για εσένα και για όλους τους αγαπητούς συνομιλητές."



Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 7th, 2010 9:12 μμ :
http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129476


"Ας πάμε τώρα σε εκείνους, που, ουσιαστικά, αφορούσε η metaphora :


Θα ήταν κρίμα για τον ΓΑΠ και το όνομα του αείμνηστου παππού του, το οποίο φέρει, να κάνει τις λάθος συμμαχίες.


Εδώ στην Ελλάδα στον απλό κόσμο, ο οποίος θα υποστεί τα όσα υποστεί από τα ανελέητα μέτρα λιτότητας του ιδίου του ΓΑΠ, απλώνεται η πεποίθηση ότι η χώρα βρέθηκε ξαφνικά υπό μια νέα μοντέρνα Κατοχή από μεταμοντέρνους Γερμανούς κατακτητές.


Αυτή η πεποίθηση, αν τελικά εικρατήσει, θα οδηγήσει τον απλό κόσμο στην αντίληψη ότι την κυβέρνηση της χώρας ασκούν αχυράνθρωποι των Γερμανών και όσους μετέχουν στα οφέλη της, κάτι σαν τους αλήστου μνήμης γερμανοτσολιάδες της παλαιάς πραγματικής Κατοχής.


Θα ήθελα να ελπίζω ότι ο ΓΑΠ θα κάνει τις σωστές συμμαχίες και θα διαψεύσει αυτήν την υπό σχηματισμό λαϊκή πεποίθηση.

Ίδωμεν…


(Αλλιώς, αυτά τα καταδικαστέα, που έγιναν με τον Παναγόπουλο θα είναι παιδικά αστεία μπροστά σε όσα θα γίνουν. Έχει να πέσει πολύ γέλιο, με όλους τους παλαιούς και όψιμους λάτρες του ΓΑΠ και των ομοίων του)."



Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 8th, 2010 1:31 πμ :

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129480


"Οι συμμαχίες είναι ρευστές και είναι υπό διαμόρφωση, αγαπητέ rebel@work. Και φυσικά, περιλαμβάνουν το παλαιό αντιναζιστικό στρατόπεδο, το οποίο θα ανασυγκροτηθεί (δεν χρειάζεται, βέβαια, να κηρυχθεί πόλεμος στους … Γερμανούς. Απλώς, θα χρειαστεί να αντιστοιχηθεί η θέση τους στο πραγματικό αριθμητικό τους μέγεθος. Και τίποτε περισσότερο).


Οι Ρώσοι ηγέτες είπαν στον ΓΑΠ να πάει στο ΔΝΤ και από ό,τι φαίνεται, το ίδιο προκρίνει και η αμερικανική ηγεσία (δες την συνέντευξη του Τζόζεφ Στίγκλιτζ στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» μερικές Κυριακές προηγουμένως, τότε που ο ΓΑΠ ήταν στο Νταβός). Και οι Βρετανοί δεν έχουν διαφορετική πρόταση, αν δει κανείς το τι σέρνουν, για το θέμα της Ελλάδας, στους ευρωζωνίτες οι «Financial Times».


[Εγώ διαφωνώ και με την προσφυγή στο ΔΝΤ, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος].


Το τι θα κάνει ο ΓΑΠ είναι ένα άλλο θέμα. Και τα όσα διαφαίνονται από την συνάντησή του με τον πρόεδρο Σαρκοζύ, που έγινε πριν λίγες ώρες, δείχνουν ότι κάτι αρχίζει να κινείται στην ευρωζώνη, αφού τώρα πια αποδέχονται ότι η φρεσκοφτιαγμένη Συνθήκη της Λισαβώνας είναι μια κουρελού για τα σκουπίδια, όπως άλλωστε έχω γράψει εδώ και καιρό. (Τόσο ανόητοι, τόσο προχειρολόγοι και τόσο πίσω από τις εξελίξεις αποδεικνύονται οι «φωστήρες» και οι «σοφοί» της ευρωζώνης – ομιλώ για τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, τους ευρωτραπεζίτες, την γερμανική χρηματοπιστωτική και πολιτική ελίτ και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους, που δεν μπόρεσαν να δουν την γύμνια των θεσμών τους και την επερχόμενη λαίλαπα, για να μας πουν ότι δεν έχουν τους θεσμούς για να λύσουν τα προβλήματά τους και να κρύβονται πίσω από αυτήν την θεσμική ανυπαρξία).


Θα τους δημιουργήσουν τους θεσμούς, θέλουν – δεν θέλουν. Με το καλό, ή με το άγριο.


Διότι, αλλιώς, όπως είπε ο Σαρκοζύ, το ευρώ δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης, δεν έχει κανένα νόημα.


Και άσε τον Σόϊμπλε, τον Βεστερβέλλε, τον Τρισέ, την Angela και την παρέα τους να ψάχνουν, πανικόβλητοι, τι να κάνουν.


Αργά και βασανιστικά, (πιθανώς, όμως, γρηγορότερα από ότι, αν δεν είχε επέλθει η παρούσα ύφεση, που έπληξε καίρια τις αλαζονικές πεποιθήσεις των γραφειοκρατών των Βρυξελλών και των ευρωτραπεζιτών, όσο και αν στην απελπισία τους γατζώνονται ακόμα σε αυτές) η Ευρώπη θα γίνει Ομοσπονδία και θα υποτάξει την Κεντρική της Τράπεζα σε αυτήν, περιορίζοντας τους Γερμανούς στο πραγματικό και ορισμένης εμβέλειας μέγεθός τους.


Θα δούμε…


(Αγαπητέ και καλέ φίλε seiji otaku, νομίζω ότι καταλαβαίνεις το τι λέω.


Δεν έχουμε να κάνουμε με καμμία συνωμοσία. Έχουμε να κάνουμε με μια συγκεκριμένη πολιτικοοικονομική επιλογή στα πλαίσια της στρατηγικής των ελίτ της ευρωζώνης, την οποία θέλουν να επιβάλουν οι κυρίαρχες χώρες και οι ελίτ τους, με προεξάρχουσα την γερμανική ελίτ, η οποία κουμαντάρει οικονομικά τα πράγματα στην ευρωζώνη, με την επικουρία των Γάλλων, οι οποίοι – είναι η αλήθεια – επαμφοτερίζουν.


Περί αυτού πρόκειται και αυτό λέω ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί, πάνω στην βάση των κλασσικών δημοκρατικών αρχών της πλειοψηφίας και όχι πάνω στην βάση της λογικής των διορισμένων γκαουλάϊτερς. Και φυσικά όλα αυτά, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχουν καμμία σχέση με τα δικά μας χάλια. Απλώς, εμείς με την κλασσική απρονοησία μας θέσαμε, επί τάπητος, το πραγματικό πρόβλημα της ουσιαστικής θεσμικής γύμνιας του ευρώ, που η έλευση της ύφεσης την έκανε εμφανή και – για να πούμε και την αλήθεια – δεν χρειαζόμασταν εμείς για να φανεί. Διότι στις Η.Π.Α. δεν νοείται κατάρρευση της … Αϊόβα, ή του Αϊντάχο, ούτε η ύπαρξη μιας Κεντρικής Τράπεζας που να ελέγχεται από μια μικρή – διψήφια – ομάδα Πολιτειών της υπερατλαντικής χώρας. Αυτά τα ζητήματα τα έχει λύσει η Ομοσπονδία της.


Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ οι Ευρωπαίοι έβγαλαν δική τους πατέντα : Όλα είναι φλου. Οι Γερμανοί ελέγχουν την Κεντρική Τράπεζα, με έναν Γάλλο αχυράνθρωπο και με την επικουρία των Γάλλων, ενώ οποιαδήποτε Πολιτεία της ανύπαρκτης ακόμα Ομοσπονδίας, παρά την οπερεττική παρουσία του νεοδιορισμένου προέδρου της Ε.Ε. (του κ. Ρομπάϊ, που και αυτός είναι αχυράνθρωπος των Γερμανών), μπορεί να αφεθεί στην τύχη της και να καταρρεύσει, μαζύ φυσικά με το οικοδόμημα της ευρωζώνης.


Οι τύποι αυτοί, είναι για γέλια και για κλάματα – ακριβώς όπως και οι δικοί μας πολιτικοί κλόουν.


Και φυσικά, όλοι αυτοί – και οι δικοί μας και οι άλλοι – θα πάνε στον γκρεμό, αν δεν αλλάξουν πολιτική. Πιστεύω ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα τους κάνει να αλλάξουν πολιτική. Αλλά πάλι ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξέρει…


Απλώς, αγαπητέ και καλέ φίλε seiji otaku, διαφωνείς με αυτά που λέω και αυτό είναι δικαίωμά σου. Αλλά δεν νομίζω ότι δεν περιγράφω τα πράγματα, όπως έχουν….)."



Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 9th, 2010 1:01 πμ :

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129507




"Η θεωρία της αξίας της εργασίας του Ρικάρντο και του γερο-Μαρξ είναι πλέον για τα μουσεία.


Αλοίμονο αν οι σύγχρονες – και όχι μόνον – κοινωνίες στηρίζονταν σε αυτήν. Τότε δεν θα υπήρχε ούτε καν το 1/4 του παγκόσμιου ΑΕΠ, ούτε τα εκτεταμένα κράτη τα οποία λειτουργούν εκτός κανόνων αυτής της θεωρίας.


Η σύγχρονη οικονομία των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών – και όχι μόνον – λειτουργεί με βάση την δύναμη κάθε κοινωνικής ομάδας (για να μιλήσουμε με αρχαιολογικούς όρους με βάση την εξέλιξη της «ταξικής πάλης» και τίποτε περισσότερο. Όλοι οι μαρξιστές, όπως και ο ίδιος ο Μαρξ, όταν ήθελε να παίξει τον ρόλο του επιστήμονα οικονομολόγου (ένας ρόλος που δεν του ανήκε) το ξεχνούν αυτό και γι’ αυτό καταφεύγουν στην μυστικιστική θεωρία της αξίας της εργασίας.


Ο ΓΑΠ αν ήθελε χρήματα θα τα είχε βρει. Οι Κινέζοι κομμουνιστές, που έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την θεωρία της αξίας της εργασίας του τα έδιναν. Αυτός, όμως, δεν τα πήρε για λόγους, που δεν ήσαν οικονομικοί, αλλά πολιτικοί.


Και οι «αγορές» του δίνουν χρήματα, παρά τα όσα λέγονται – απλώς στον ΓΑΠ δεν αρέσει το ύψος του επιτοκίου.


Αυτοί που, μέχρι τώρα, δεν του δίνουν χρήματα είναι η υποτιθέμενη «Κεντρική Τράπεζα» της χώρας (η ΕΚΤ), η οποία αποδείχτηκε ότι δεν είναι Κεντρική Τράπεζα της χώρας, όπως αφελώς και συμφεροντολογικώς πίστευαν οι Έλληνες πολιτικοί.


Και αυτό που συμβαίνει με την ΕΚΤ και την Ελλάδα δεν είναι ένα απλό πρόβλημα. Είναι κεφαλαιώδες πρόβλημα και αφορά όλη την ευρωζώνη. Δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με μια Lehman Bros, που την άφησαν να καταρρεύσει (για να το μετανοιώσουν γρήγορα), ή με μια AIG ή μια Goldman Sachs, ή μια οποιαδήποτε αυτοκινητοβιομηχανία, που τις έσωσαν οι ΗΠΑ, παρά τον νόμο της αξίας της εργασίας.


Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι ότι πρόκειται, περί μιας οιονεί Πολιτείας της ευρωζώνης, την οποία δεν μπορούν να αφήσουν να καταρρεύσει (παρά τα καψόνια που της κάνουν και ως εκδίκηση για όσα τους έκανε εκείνη στο παρελθόν), όπως ακριβώς δεν μπορούν οι ΗΠΑ να αφήσουν την Καλιφόρνια, ή το Τέξας, ή το Ουινσκόνσιν να καταρρεύσουν, εγγυώμενες οι ίδιες, για αυτές τις Πολιτείες της Ομοσπονδίας τους.


Αργά και βασανιστικά, η όλη ιστορία έχει πάρει τον δρόμο της και η ευρωζώνη θα δημιουργήσει εκείνους τους θεσμούς, που θα αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα διότι, αν αυτό δεν γίνει – όπως σωστά είπε ο Σαρκοζύ – το ευρώ δεν έχει νόημα. Και αυτό θα γίνει, είτε αρέσει, είτε όχι στους αγαπητούς συνομιλητές.


Η ευρωζώνη με πολλά πείσματα και ανόητους ατταβισμούς σε συμπεριφορές, που αρμόζουν στην παλιά «καλή εποχή» του χρυσού κανόνα. θα εγγυηθεί για τα χρέη της Ελλάδας και όλων των χωρών της (και αυτό θα το κάνει η ΕΚΤ του Τρισέ και του Σταρκ) και θα αναγνωρίσει δια παντός όλα τα χρεώγραφα των χωρών που απαρτίζουν την ευρωζώνη – όπως ακριβώς έκανε εδώ και πολλά , μα πάρα πολλά χρόνια το FED για τις Πολιτείες των ΗΠΑ και το τραπεζικό τους σύστημα, με τον θεσμό του δανειστή της τελευταίας καταφυγής.


Η ΕΚΤ και πίσω από αυτήν η γερμανική χρηματοπιστωτική ελίτ, δεν θέλει να το κάνει. Θα το κάνει, με τα χίλια ζόρια, γιατί αλλιώς…


Αλλιώς, ευρωζώνη τέρμα. Και καλόν είναι, σε μια τέτοια περίπτωση, η χώρα να είναι έτοιμη από τώρα για επιστροφή στην δραχμή. Αλλά πιστεύω ότι δεν θα φθάσουμε σε μια τέτοια εξέλιξη.


Ο αγαπητός Κώστας λέει αρκετά χρήσιμα πράγματα, τα οποία καλόν είναι να τα μελετάει το αναγνωστικό κοινό.


Οι ΗΠΑ φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει, προ πολλού, την ύφεση στην οικονομία τους και μάλλον βρίσκονται σε μια μεγάλη άνοδο. Τελικός απολογισμός του Δ’ τρίμηνου του 2009 : 5,9% αύξηση του ΑΕΠ.


Πως έγινε αυτό;





John Maynard Keynes.

Μα φυσικά, χάρη στον γερο-Κέϋνς (αν και χωρίς εκτεταμένα δημόσια έργα)! Με την άφθονη κοπή χρήματος (εκεί στο νομισματοκοπείο τους έχει πέσει πολύ δουλειά) και την σαρωτική διεύρυνση των δημοσιονομικών τους ελλειμμάτων – πολύ πάνω από 13% του ΑΕΠ – και τις κρατικοποιήσεις, μαζύ με έναν συστηματικό έλεγχο του τραπεζικού τους συστήματος, που θα αρχίσει να γίνεται ασφυκτικός, αφού η τεχνοδομή των «επενδυτικών τραπεζών» άρχισε ήδη να καταθέτει σε επιτροπές του Κογκρέσσου (ήδη μιλήσαμε για την επιτροπή Phil Angelides) και σε λίγο θα περάσει και από τα εδώλια των ποινικών δικαστηρίων – προς επιβεβαίωση του … νόμου της αξίας της εργασίας! Που να αρχίσουν και τα εκτεταμένα δημόσια έργα! Εκεί να δείτε δουλειές, που θα ανοίξουν.


(Αγαπητέ Κώστα, συνέχισε τα ραπόρτα από την πολιτική Ομπάμα – που είναι, για να πούμε την αλήθεια – συνέχιση της ύστερης πολιτικής του Τζωρτζ Μπους jr. Είναι πολύ διδακτικά).


Οι Ευρωπαίοι κάνουν «τσιριμόνιες». Με βάση τις αντιδράσεις του γερμανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεν θέλουν να κόψουν χρήμα.


Θα το κόψουν – με κρύα καρδιά, είναι η αλήθεια, αλλά θα το κόψουν. Και θα αφορά όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Όπως και θα εγγυηθούν τα χρεώγραφα όλων των χωρών της ευρωζώνης και – πέρα από αυτό – όλου του τραπεζικού τους συστήματος.


Διότι δεν μπορούν να τα θέλουν όλα δικά τους. Και την πίττα (το ευρώ) αφάγωτη και τον σκύλο χορτάτο (τους Κινέζους, ή το ΔΝΤ εκτός υποθέσεων της ευρωζώνης).


Αλλιώς, είπαμε : Ευρωζώνη, τέλος.


Ακριβώς, φίλε rebel. Τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά.


Αγαπητέ φίλε seiji otaku, χαίρομαι που θα βρεις χρόνο να ασχοληθείς, με όσα γράφω. Αναμένω.


(Όσον αφορά την συμφωνία σου με τον rebel, δεν μου κάνει καμμία εντύπωση. Το έχω ξαναγράψει. Πάντοτε οι οπαδοί του κλασσικού οικονομικού φιλελελευθερισμού, συμφωνούσαν με τους μαρξιστές στο νομισματικό σκέλος (και όχι μόνον) των μακροοικονομικών. Ήσαν και οι δύο μονεταριστές (σαν τους ευρωζωνίτες, καλή ώρα και όχι σαν τους Αγγλοσάξωνες, που έχουν μακρά νομισματική πείρα και ιστορία και έχουν αγνοήσει τον μονεταρισμό, ως καθημερινή πρακτική) από συμφέρον : Οι, μεν, φιλελεύθεροι γιατί πιστεύουν στην «αέναη κερδοφορία του κεφάλαιου» και οι, δε, μαρξιστές, διότι έχουν πολιτικό συμφέρον από την καταστροφή του συστήματος και διαβλέπουν – όχι εσφαλμένα – ότι ο μονεταρισμός οδηγεί το σύστημα σε αυτήν).


Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα…"




Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 10th, 2010 1:24 πμ :




"Καλέ μου φίλε rebel, άσε τον γερο-Ρικάρντο και τον γερο – Μαρξ στους τάφους τους.


Για τις εξισώσεις του Μαρξ - που θέλησε να γίνει οικονομολόγος, χωρίς να τα καταφέρει, επειδή ζήλεψε την δόξα του Ρικάρντο – αν και υπήρξε κοινωνιολόγος (και ουσιαστικά είναι ο ουσιαστικός πατέρας της κοινωνιολογίας, καθώς επίσης και πολιτικός γραφειοκράτης , με την έννοια του «επαγγελματία επαναστάτη» , όπως την συστηματικοποίησε αργότερα ο Λένιν) έχω ήδη μιλήσει, σε άλλη μας συζήτηση, στην οποία, μετά την αποχώρησή σου, λόγω κάποιου ταξιδιού σου, έχω προσθέσει αρκετά πράγματα.


Για την κοπή χρήματος και το πως αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη, σου συστήνω την, πάντα χρήσιμη, «ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ» του J.M.K. και «ΤΟ ΧΡΗΜΑ» του J.K.G.


(Μου αρέσει, καλέ μου φίλε rebel, που σε πιάνει ο πόνος, για το δίκιο του «καημένου του επενδυτή» , που δεν θα μπορεί να είναι ανταγωνιστικός, μέσα στην διεθνή αγορά, αν ρίξει τα επιτόκια. Βέβαια, διακρίνω, πίσω από αυτόν σου τον «φόβο» την θεμιτή κλασσική μαρξιστική – λενινιστική πανουργία, που έχει να κάνει με το γεγονός ότι η επαναφορά των οικονομικών αντιλήψεων του κλασσικού φιλελεύθερου καπιταλισμού και της ολιγοποωλιακής εκδοχής του, που σαρώθηκαν από την έλευση της GREAT DEPRESSION, οδηγεί το σύστημα σε αδιέξοδο και σε κατάρρευση. Από την μεριά σου ορθά σκέπτεσαι, διότι όντως, η αναβίωση των οικονομικών αντιλήψεων εκείνης της εποχής, την οποία αναβίωση επιδιώκουν οι γερμανικές ελίτ και οι ευρωτραπεζίτες – μπλοκάρει το σύστημα και έχει οδηγήσει την ευρωζώνη σε παρατεταμένη ύφεση. Σου έχω πει και σε παλαιότερες συζητήσεις μας, ότι τα κεφάλαια του «δύστυχου επενδυτή» δεν θα κερδοφορήσουν, χωρίς μαζικές κρατικές παρεμβάσεις στην οικονομία και χωρίς αναδιανομή του εισοδήματος – γι’ αυτό, άσε τους παλαιομοδίτες Jean-Baptiste Say και Καρλ Μαρξ ).


Αλλά, καλοί μου φίλοι, με όλα αυτά χάνετε την ουσία της όλης υπόθεσης, που έχει να κάνει με τις χασματικές θεσμικές ανεπάρκειες της ευρωζώνης και των Συνθηκών της (αυτήν του Μάαστριχτ και εκείνην της Λισαβώνας), την οποία έχω περιγράψει εκτεταμένα, καθώς, επίσης, χάνετε και την διαδικασία της λύσης, την οποία, επίσης, έχω περιγράψει εκτεταμένα και έχει να κάνει με την συμπλήρωση των θεσμικών κενών της ευρωζώνης, με αφορμή το ελληνικό πρόβλημα.


Θα δημιουργηθεί, λοιπόν, το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή ο θεσμός του δανειστή της τελευταίας καταφυγής (έναν θεσμό που τον έχουν οι Αμερικανοί από την εποχή του αείμνηστου Franklin Delano Roosevelt και της GREAT DEPRESSION).


Θα τον δημιουργήσουν αυτόν τον θεσμό οι Ευρωπαίοι και με την (δύστροπη) συμφωνία των Γερμανών πολιτικών, με αφορμή την ελληνική περίπτωση, αργά, βασανιστικά, με γκρίνια, με πολλή τσιγγουνιά, παρά τις αντιρρήσεις των ευρωτραπεζιτών και των γερμανικών χρηματοπιστωτικών ελίτ, διότι δεν έχουν άλλην οδό.


Και έχουν ακόμα να κάνουν πολλά πράγματα, για να καλύψουν τα (πολιτικά και οικονομικά) θεσμικά κενά της ευρωζώνης. Ουσιαστικά, θα επαναλάβουν την νομισματική ιστορία των Η.Π.Α., κατά τις δεκαετίες 1920 – 1940 και αυτό σημαίνει ότι, μεσομακροπρόθεσμα, έχουμε ένα ενδιαφέρον έργο (αν και ανιαρό, διότι το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν και η μακροχρόνια επανάληψή του θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν υπήρχε περισσότερο μυαλό και λογική στην ευρωζώνη) να παρακολουθήσουμε – γι’ αυτό και προτείνω, ξανά, την εντατική μελέτη του βιβλίου «ΤΟ ΧΡΗΜΑ» και όλων των συναφών, με την παγκόσμια και ειδικά την αμερικανική οικονομική και νομισματική ιστορία.


Απλώς, το έργο αυτό θα ταλαιπωρήσει (αχρείαστα και άσκοπα και μόνον για το συμφέρον των χρηματοπιστωτικών ελίτ της ευρωζώνης και των ευρωγραφειοκρατών) πολύν κόσμο.


Καλά να είμαστε και θα τα δούμε όλα αυτά να ξετυλίσσονται μπροστά μας.


(Γιατί, αλλιώς, καλοί μου φίλοι, ευρωζώνη τέλος. Διότι, οι Ευρωπαίοι και η ανόητη γερμανική ελίτ κατάφεραν το απίθανο : Να έχουν μετατρέψει την ύφεση σε υπόθεσή τους, την στιγμή που οι άλλοι έχουν απογειωθεί. Και ο κίνδυνος για την παγκόσμια οικονομία αυτήν την στιγμή έχει φύγει από τις Η.Π.Α., που τάχιστα ανακάμπτουν, όπως και η Κίνα και σιγά – σιγά και ο υπόλοιπός κόσμος. Ο κίνδυνος και η ύφεση έχει εγκλωβιστεί στην ευρωζώνη της οποίας είναι και υπόθεση. Και δεν είναι, μόνον, το ότι θα καταρρεύσει η ευρωζώνη. Θα καταρρεύσουν όλοι μαζύ. Και η Ισπανία και η Πορτογαλία και η Ιταλία και ...).


Σιγά – σιγά, θα βάλουν και οι Ευρωπαίοι μυαλό. (Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, εν όψει)."



Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 10th, 2010 1:33 πμ :

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129523


"Το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, που, χθες, ανακοίνωσαν ότι συζητούν οι ευρωζωνίτες – με την αντίδραση των ευρωτραπεζιτών – δεν τους λύνει το πρόβλημα.


Πρέπει, βέβαια, να αναμορφώσουν την Ε.Κ.Τ. Και αυτό είναι το δύσκολο.


Αλλά, σαν ξεκίνημα, και αυτή η ίδρυση του Ε.Ν.Τ. δεν είναι κακή. Καλοδεχούμενη είναι.


Αυτό που μου την σπάει, είναι ότι οι ευρωζωνίτες είναι εξαιρετικά αργοί. Σαν χελώνες.


Δεν πειράζει. Από μια μεριά και αυτό είναι καλό, για νάχουμε να λέμε…"





Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 11th, 2010 3:54 μμ :

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129587  

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129588

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129589

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129590




"Με την ανάλυσή σου για την ελληνική οικονομία – σε γενικές γραμμές – συμφωνώ, αγαπητέ rebel, αν εξαιρέσουμε την συσχέτιση, που κάνεις, με την θεωρία της αξίας του Karl Marx. Δεν είναι, βέβαια, τόσο αντιπαραγωγική η δομή της, όσο περιγράφεις, αλλά, εν πάση περιπτώσει, έχει αρκετά τέτοιου είδους προβλήματα – καθώς και χαμηλή ανταγωνιστικότητα (αν και οι εξαγωγές της είναι το 20% του ελληνικού ΑΕΠ, το πρόβλημά της εντοπίζεται στις εισαγωγές, οι οποίες, όμως, αντιμετωπίζονται, ικανοποιητικά, από την τουριστική «βιομηχανία» και την ναυτιλία, όταν, τουλάχιστον, δεν υπάρχει διεθνής ύφεση, σαν την παρούσα), ένα πρόβλημα, που πρέπει να αντιμετωπισθεί, με παραγωγική αναδιάρθρωση και μακρόπνοο σχεδιασμό, από ένα κράτος, που δεν μπορεί να είναι αυτό που είναι σήμερα και φυσικά δεν μπορεί να έχει αυτά τα μικρά μεγέθη, που έχει σήμερα.


Θυμίζω, συγκριτικά, από τα στοιχεία της CIA (2009) – ανάμεσα στα άλλα και για να μην βλέπουμε μόνον τα δικά μας χάλια:


ΕΛΛΑΔΑ :




2008 :

ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 32.100 $.


ΑΕΠ : 343,8 δισ. $


ΕΣΟΔΑ : 126,5 δισ.$


ΕΞΟΔΑ : 144,4 δισ. $


ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 36,79%


ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 42,00%


ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : 97,4%.



2009 :

ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 32.100 $.


ΑΝΑΠΤΥΞΗ : -2,5%


ΑΕΠ : 339,2 δισ. $


ΕΣΟΔΑ : 108,7 δισ.$


ΕΞΟΔΑ : 145,2 δισ. $


ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 32,06%


ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 42,81%.


ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : 108,1%.



https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html



ΓΕΡΜΑΝΙΑ :


2008:

ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 35.500 $.


ΑΕΠ : 2,925 τρισ. $


ΕΣΟΔΑ : 1,591 τρισ. $


ΕΞΟΔΑ : 1,591 τρισ. $


ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,39%


ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,39%






2009:


ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 34.200 $.


ΑΝΑΠΤΥΞΗ : -5%


ΑΕΠ : 2,812 τρισ. $


ΕΣΟΔΑ : 1,398 τρισ.$


ΕΞΟΔΑ : 1,540 τρισ. $


ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 49,71%


ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,76%.


ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : 77,2%.



https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gm.html


Και εδώ θα διαφωνήσω μαζύ σου, ως προς τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτά είναι αναγκαία για την ελληνική οικονομία. Μπορώ να πω ότι είναι, εντελώς, απαραίτητα και η ύπαρξή τους δεν δηλώνει, αναγκαστικά, μια αντιπαραγωγική δομή της ελληνικής οικονομίας, υπό την προϋπόθεση ότι τα ελλείμματα αυτά, είναι προϊόν παραγωγικών επενδύσεων (ή έκτακτης στήριξης της κατανάλωσης, σε περιόδους, που αυτή βρίσκεται σε πτώση), οι οποίες σε οικονομίες σαν την ελληνική είναι απαραίτητες, λόγω της διάχυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου, σε δραστηριότητες και τομείς, που οδηγούν, σε κατακερματισμένη προστιθεμένη αξία, λόγω της συστηματικής άρνησης εκτεταμένων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας να προλεταριοποιηθούν.


Δίκιο έχεις, όταν συγκεκριμενοποιείς και αναφέρεσαι στην τρέχουσα ολική κρατική διαχείριση, κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η οποία ήταν δραματικά απογοητευτική, λόγω της σμίκρυνσης του συνολικού μεγέθους του ελληνικού κράτους, κάτι που υπήρξε προϊόν της επιρροής της φιλελεύθερης ιδεολογίας στο διαχειριστικό ελληνικό πολιτικό προσωπικό.


(Αυτό το προσωπικό, που αποδείχτηκε ανίκανο να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα, έβαλε – δια του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου – την Ελλάδα στις 15/2/2010 να υπογράψει την συμφωνία, με το Eurogroup, που έθεσε την χώρα μας υπό την χειρότερη μορφή επιτήρησης και ουσιαστικά, υπό μια μορφή μεταμοντέρνας, γερμανικής εμπνεύσεως και μεθοδολογίας, κατοχής, η οποία θα ασκηθεί – και ήδη ασκείται –, δι’ αχυρανθρώπων, εντοπίων και Ευρωπαίων. Ουσιαστικά, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, με προεξάρχοντα τον ΓΑΠ, έβαλε την χώρα να υπογράψει την συμφωνία του εθνικού της αυτοχειριασμού και την πλήρη παράδοση, άνευ μάχης, στους μεταμοντέρνους κατακτητές της, απόγονους των ναζί – χωρίς, όμως, την κεντροτραπεζική κληρονομιά του Όρας Γκρήλυ Γιάλμαρ Σαχτ!) .


Αλλά…


Αυτό, όμως, το δίκιο σου (όπως και η στενα συμφεροντολογική αντίληψη και η ανικανότητα των Ελλήνων πολιτικών και της οικονομικής ελίτ της χώρας) είναι κάτι διαφορετικό, από το αν χρειάζονται τα ελλείμματα στην κρατική διαχείριση της Ελλάδας.


Αυτά χρειάζονται, λόγω της ιδιομορφίας του ελληνικού αστισμού και κυρίως, λόγω της χαμηλής κοινωνικής του συνείδησης, που συνάδει, με την, στενά, ιδιοτελή του συμπεριφορά. Και πρέπει να είναι μεγάλα, τουλάχιστον, όσο διαρκεί η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και η άνευ ετέρου, ανασυγκρότηση αυτού του ανίκανου κράτους.


Για να γίνουν, όμως και τα δύο, απαιτούν ικανό επιτελείο και σχεδιασμό, που θα στηρίζεται στην εύρεση των απαραίτητων πόρων, που θα στηρίξουν τις αναγκαία αυξημένες δημόσιες δαπάνες, οι οποίες θα χρηματοδοτήσουν τις απαραίτητες εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις – και τις ιδιωτικές.


Αυτά τα έχουμε πει, ουκ ολίγες φορές (στο μπλογκ μου υπάρχει το θέμα : «Το ελληνικό κράτος, η ύφεση, η ανάπτυξη, ο κορπορατισμός και η σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/02/pelerin.html  , αλλά και το : «Προϋπολογισμός 2010 : Ένας Προϋπολογισμός μακροχρόνιας αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html ).

Σου θυμίζω, για μία ακόμη φορά, ότι το ελληνικό πρόβλημα (και το ευρωπαϊκό) έχει να κάνει με την έλλειψη, όχι μόνο ενός επαναστατικού, αλλά και ενός αναγκαίου μεταρρυθμιστικού υποκειμένου.


Τώρα, για την κοπή νομίσματος και τον πληθωρισμό, που αυτή φέρει :


Δεν είναι απαραίτητα, έτσι. Δεν υπάρχει αυτόματη τροφοδότηση του πληθωρισμού, από την κοπή του χρήματος, – η σύγχρονη αμερικανική έξοδος από την ύφεση, μας το δείχνει πολύ καλά αυτό. Άλλωστε, ακόμα και όταν υπάρχει η πληθωριστική τροφοδότηση, αυτή, κατά κανόνα, φέρνει ανάπτυξη – όχι επίσης αυτόματα, αλλά σε συνθήκες ύφεσης και αποπληθωρισμού, το να ανέβουν οι τιμές, ως αποτέλεσμα της ανόδου της παραγωγής και της συνολικής κατανάλωσης, είναι κάτι καλό (αρκεί να μην γίνει βουταρία στα χρήματα, όπως στις λατινοαμερικανικές χώρες, κυρίως κατά την δεκαετία του 1970).


Προφανώς, η κοπή του χρήματος δεν αρκεί από μόνη της. Αυτό είναι βέβαιο.


Πρέπει να συνοδευτεί από εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις και δευτερευόντως, από ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων, που πρέπει να γίνει από ένα κράτος – στρατηγείο της αναπτυξιακής διαδικασίας, ένα κράτος, που παίζει τον μετακεϋνσιανό του ρόλο : Αυτόν του εξισορροπιστή, του σταθεροποιητή της συνολικής οικονομίας και του επιταχυντή της αναπτυξιακής διαδικασίας. Και αυτόν τον ρόλο, π.χ. το αμερικανικό κράτος, έχει αρχίσει, επιτυχώς, να τον παίζει. Όπως, επίσης, τον παίζει (μέσα σε πρωτόγονες συνθήκες είναι η αλήθεια) και το κινεζικό κράτος των πολιτικών απογόνων του Μάο Τσετουνγκ, που εγκατέλειψαν την μαρξιστική θεωρία και προσεχώρησαν στον Τόμας Μάλθους και στον Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, του οποίου η οικονομική ανάλυση παραμένει, πάντοτε, επίκαιρη και όσοι, ανοήτως, νόμισαν ότι τον είχαν ξεπεράσει, οδήγησαν το σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης (για να το σώσουν οι ίδιοι με τον πρόεδρο Μπους).


Και εν πάση περιπτώσει, μηχανισμοί για την αποφυγή πληθωριστικών πιέσεων υπάρχουν (στο μπλογκ μου τα θέματα : «Η ύφεση, η ανισοκατανομή των εισοδημάτων, η κρατική επιχειρηματικότητα και ο έλεγχος της αλυσίδας μισθών – τιμών – κερδών – εισοδημάτων» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/blog-post.html , καθώς και : «Milton Friedman και Kenneth Galbraith : Διαφορετικές πορείες και κοινές προσεγγίσεις. Η περίπτωση του θεσμού του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος».» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/milton-friedman-john-kenneth-galbraith.htm ).

Άλλωστε, σου το έχω ξαναπεί. Κάθε πράγμα αντιμετωπίζεται στην ώρα του. Τώρα το πρόβλημα είναι ο καλπάζων αντιπληθωρισμός και η εκτεταμένη ύφεση, που στην Ελλάδα, ελέω ΓΑΠ και Γερμανών, θα αγγίξει τα όρια του – 4%, όσον αφορά την πτώση του ΑΕΠ και όχι ο … (ανύπαρκτος) πληθωρισμός.


Και κάθε φορά, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, που έχουμε μπροστά μας και όχι αυτά που δεν έχουμε.


(Όσον αφορά τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό», πρέπει να ξεκαθαρίσεις το τι εννοείς. Αν εννοείς αυτό που έγινε στην – ούτως αποκληθείσα – «Ε.Σ.Σ.Δ.», ή την «Λ.Δ.» της Κίνας, ή την «Λ.Δ.» Κορέας, ή, έστω, την ενσωματωμένη στον ιδεολογικό νεοφιλελευθερισμό της χρηματοπιστωτικής ελίτ σοσιαλδημοκρατία (αν και αυτή ήταν στο παρελθόν περισσότερο ρεαλιστική και κοντά στα κοινωνικά προβλήματα), η απάντησή μου είναι καθαρή : Όχι, ευχαριστώ. Δεν θα πάρω.


Δες στο μπλογκ μου και το θέμα : «90 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ : Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΡΟΖΑΣ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/01/rosa-luxemburg.html ).

(Και κάτι, ακόμα : Διακρίνω μια συμπάθειά σου στον κ. καθηγητή. Γιατί; ).


Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα."




Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 12th, 2010 2:42 πμ :

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129605

Ο μοιραίος για την χώρα κ. καθηγητής.

"Όντως, δεν τρέφεις ιδιαίτερη συμπάθεια για τον κ. καθηγητή, αγαπητέ rebel. Τρέφεις μια πολύ μεγάλη συμπάθεια, για τον «κ. διακεκριμένο» (πλαστογράφο και όχι μόνον πλαστογράφο)! Ο.Κ. Έγινες αντιληπτός.


Αλλά μην ξεχνάς ότι είναι ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για την μη παραγωγική διόγκωση του δημόσιου χρέους, το οποίο διογκώθηκε και εξ αιτίας της ευρωλαγνείας του μοιραίου κ. καθηγητή, ο οποίος είδε την ευρωζώνη, ως «πηγή φθηνού δανεισμού, με χαμηλά επιτόκια», «ασφάλεια από τους διεθνείς κερδοσκόπους» και φορέα «αειφόρου ανάπτυξης», για την ελληνική οικονομία – θυμάσαι αυτές τις απίθανες ανοησίες που μας έλεγε τότε; – ( είναι, άλλωστε, ο κύριος υπεύθυνος, για την περίοδο 1996 – 2004, που το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε σε απίθανα ύψη, εξ αιτίας των μεταρρυθμίσεων, που αυτός δεν έκανε, ως προς το σκέλος της αύξησης των εσόδων, αλλά και λόγω των μειωμένων δαπανών – που, επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, στην Ελλάδα είναι πολύ πίσω από τον μέσο όρο των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών).


Όσον αφορά τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ξαναδιάβασε αυτά που γράφω, διότι κάπου μπλέκεις το γενικό με το ειδικό.


Ποιός είπε, γενικά, ότι ουδέποτε τα δημοσιονομικά ελλείμματα τροφοδότησαν τις παραγωγικές επενδύσεις; Όχι εγώ, πάντως. Το έκαναν και το παραέκαναν σε πολλές περιόδους και σε διαφορετικές χώρες (π.χ. Η.Π.Α. και όχι μόνον. Και στην Ελλάδα το έκαναν σε αρκετές περιόδους).


Και μην μπλέκεις τις δημόσιες δαπάνες με τα ελλείμματα. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.


Οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να είναι αυξημένες (όπως και τα δημόσια έσοδα), για να μπορεί το σύγχρονο κράτος να παίζει τον κύριο (κεϋνσιανό) ρόλο του. Τον ρόλο του σταθεροποιητή και εξισορροπιστή των μακροοικονομικών μεγεθών της οικονομίας (συναθροιστική ζήτηση, ολική κατανάλωση, συνολική επενδυτική δαπάνη κλπ) – μην ξεχνάμε ότι η έννοια της οργανωμένης και συστηματικοποιημένης δημοσιονομικής πολιτικής, που προσανατολίζεται σε στοχευμένες οικονομικές και κοινωνικές κατευθύνσεις, είναι κεϋνσιανή έννοια.


Οι δημόσιες δαπάνες του ελληνικού κράτους είναι μικρές – παρά την τρέχουσα κρατούσα μυθιστορία – και αυτό είναι ένα σημαντικό μέρος του προβλήματος.


Tο άλλο σκέλος του προβλήματος έγκειται στο ότι αυτές οι μικρές αναλογικά δαπάνες είναι σπαταλημένες, ήτοι εντελώς ανορθολογικές και αυτό διότι αυτό επεδίωξε ο κ. καθηγητής και η – νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και αντίληψης – παρέα του, δηλαδή ένα μικρό κράτος, με λίγες δαπάνες, ανορθολογικά κατανεμημένες και λίγα έσοδα, έτσι ώστε να μένει ανενόχλητη η ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ στις «δραστηριότητές» της και το ανοργάνωτο κράτος να μην ξέρει τι του γίνεται, προκειμένου να μένει ασύλληπτη η φορολογητέα ύλη, της ελίτ αυτής, της οποίας ο κ. καθηγητής εξυπηρέτησε πλήρως και διηνεκώς τα ιδιοτελή συμφέροντα – έχοντας και ως ταμίες των μαύρων ταμείων, τους Τσουκάτο, Γείτονα, Καρατζά και λοιπούς.


Πάντα φιλικά…"





Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 13th, 2010 12:40 πμ :

http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129623



"Μην σπαταλάς την συγκίνησή σου, για τον κ. καθηγητή, αγαπητέ Κώστα!


Η θέση, που αρμόζει, σε αυτόν τον κύριο, είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα και δεν είναι ο μόνος, που του αξίζει αυτή η θέση, αλλά – τι να κάνουμε; (για να θυμηθούμε και τον Λένιν) – έχει (και έχουν) εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο, λόγω παραγραφής.


Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος. Στις ΗΠΑ θα είχε καταδιωχθεί ποινικά και θα είχε καταδικαστεί (ακόμα και αν, εκ των υστέρων, του έδιναν χάρη).


Υπήρξε μοιραίος, για τον τόπο, με την καταστροφική επιλογή του, που έχει να κάνει με την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, με μια σειρά, από χοντρά ψέμματα, επιπέδου βαρώνου Μυνχάουζεν και άφθονη παραγωγή στατιστικών κιβδηλογραφημάτων, που παρήγαγε αυτός και η παρέα του, σε σκοτεινά κιβδηλοποιεία, αποδιοργανώνοντας την ελληνική παραγωγή, με την διηνεκή απώλεια της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας – αθροιστικά στα 30%, τουλάχιστον, από την έλευση του ευρώ – και από την συναφή αυξανόμενη πίεση των ολοένα και διογκούμενων (γερμανικών κατά βάση, εισαγωγών, φαινόμενα τα οποία, συνδυαστικά, οδήγησαν στην εύκολη λύση της διεύρυνσης του δημόσιου χρέους.


Και όχι μόνον αυτό.


Και υπήρξε ο αρχηγέτης της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συστημικής διαφθοράς, την οποία – υπό την ψευδεπίγραφη λεοντή του «εκσυγχρονισμού» – έφθασε σε απίστευτα αριθμητικά και ποσοστιαία μεγέθη, με τις απίστευτες μίζες των κομματικών και προσωπικών μαύρων ταμείων και την φοροδιαφυγή και την παραοικονομία να κτυπούν, κατά την εποχή της παντοδυναμίας του, κυριολεκτικά ταβάνι, φθάνοντας σε επίπεδα της τάξης άνω του 35% του ΑΕΠ της χώρας και φυσικά με διαρκώς μειούμενα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, φορολογικά έσοδα, σε μια περίοδο που το ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν, με ρυθμούς άνω του 4% ετησίως. Και αυτά τα φαινόμενα οδήγησαν στην εύκολη λύση της περαιτέρω διόγκωσης του δημόσιου χρέους, αφού ο κ. καθηγητής πίστευε ότι ο δανεισμός θα συνέχιζε να είναι διηνεκώς φθηνός, σαν την «αειφόρο ανάπτυξη», την οποία διαφήμιζε και διατυμπάνιζε, ως νέος Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, στον οποίο θέλησε να μοιάσει, αλλά ουδέποτε έφθασε, ως προς την παραμυθολογική του δεινότητα και τούτο επειδή τα παραμύθια του κ. καθηγητή, δεν είχαν ούτε ποιότητα, ούτε στυλ. Ήσαν επιστημονικοφανείς παραμυθικές χοντροκοπιές, εκφραστικές του χαρακτήρα του ανδρός, ο οποίος έβλαψε όσο ουδείς άλλος τον τόπο και του οποίου τα επίχειρα της καταστροφικής πολιτικής ζούμε σήμερα και θα εξακολουθήσουμε, επί πολλά χρόνια, να ζούμε, σε εντεινόμενο βαθμό.


Ήταν, όντως, ο κ. καθηγητής, διακεκριμένος υπηρέτης του περισσότερο παρασιτικού τμήματος της ελληνικής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελίτ, το οποίο υπηρέτησε, πιστά, συνειδητά και σχεδιασμένα, έτσι ώστε να φθάσουμε στα σημερινά μας χάλια. Γι’ αυτό και «ο μισθός του υπήρξε άξιος».


(Γι’ αυτό και σε ρώτησα, αγαπητέ rebel, σχετικά με τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό», στον οποίον αναφέρθηκες, λέγοντάς σου ότι πρέπει να ξεκαθαρίσεις το τι εννοείς – ειδικά, όσον αφορά την ενσωματωμένη στον ιδεολογικό νεοφιλελευθερισμό της χρηματοπιστωτικής ελίτ σοσιαλδημοκρατία, την οποία, πλήρως και ολοκληρωτικώς, εκφράζουν ο κ. καθηγητής και η αποκρουστική του παρέα.


Από την δική μου πλευρά, θα επαναλάβω την δική μου απάντηση : Όχι, ευχαριστώ. Δεν θα πάρω )."




Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 13th, 2010 11:03 πμ :
http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129627



"Αυτό που αποκαλείς «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», – που είναι πολύ μα πολύ μακριά από οποιαδήποτε ολοκλήρωση και έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση με την έλευση της ύφεσης, λόγω των θεσμικών ανεπαρκειών του ευρώ και της ζώνης του -, σωστά λες, αγαπητέ rebel, ότι θα επιχειρούσαν να την πραγματοποιήσουν, ούτως ή άλλως και χωρίς τους Έλληνες πολιτικούς και την Ελλάδα.


Άλλωστε, ξεκίνησε χωρίς την χώρα μας.


Όμως, η ευρωζώνη είναι μια κουτσή ψευδενοποίηση, όπως απέδειξε η έλευση της ύφεσης και καθίσταται καταστροφική για όλες τις οικονομίες της (και την γερμανική), λόγω των χασματικών θεσμικών ανεπαρκειών της, ξεκινώντας από τον ζουρλομανδύα του Μάαστριχτ και καταλήγοντας στις πρόσφατες ρυθμίσεις της Λισαβώνας, που προβλέπουν την μη διάσωση χωρών, που κινδυνεύουν από την ύφεση (!!!), τις οποίες ρυθμίσεις επέβαλαν οι γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ και από τις οποίες έχουν πιαστεί η Angela και ο Βεστερβέλλε.


Ως εκ τούτου (και παρά την αποδιοργανωτική παρουσία της ελληνικής πολιτικής ελίτ στην διεύθυνση των πραγμάτων της χώρας μας, καθώς επίσης παρά το γεγονός ότι η έλευση της ύφεσης θα κτυπούσε και την Ελλάδα, με την ίδια ένταση, λόγω της μεγάλης πτώσης της παγκόσμιας ζήτησης), η Ελλάδα, αν δεν είχε εισέλθει στην ευρωζώνη και κρατούσε την δραχμή – έστω και συνδεδεμένη με το ευρώ -, θα είχε εκείνα τα νομισματικά και χρηματοπιστωτικά όπλα, ώστε να μπορέσει να κάνει τους κατάλληλους ελιγμούς για να αντιμετωπίσει οξύτατα προβλήματα, που τώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, αφού δεν έχει δική της Κεντρική Τράπεζα, δικό της νόμισμα και δεν μπορεί να ασκήσει την κατάλληλη νομισματική πολιτική, ούτε να χρηματοδοτήσει ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους της, ούτε να ελιχθεί, έτσι ώστε να κλείσει τα χάσματα, που έχουν να κάνουν με τα προβλήματα, που δημιουργεί η πτώση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής παραγωγής και οικονομίας, από την πολιτική του σκληρού ευρώ, που ακολουθούν οι ευρωζωνίτες.


Τα πράγματα, λοιπόν, δεν θα ήσαν καλά και με την δραχμή, αλλά θα ήσαν καλύτερα από τώρα με το ευρώ (ακόμα και με το ίδιο ανίκανο πολιτικό προσωπικό στο τιμόνι της χώρας), αφού η ελληνική οικονομία θα απέφευγε την αυτοπαγίδευσή της στην μέγγενη μιας ατταβιστικής ευρωγερμανικής οικονομικής πολιτικής (που έλκει τις ρίζες της στην προναζιστική περίοδο του καγγελάριου Μπρύννινγκ, διότι οι γερμανικές ελίτ έχουν, συμφεροντολογικά, μείνει σε μια επιλεκτική ιστορική μνήμη, που θυμάται μόνον τον πληθωρισμό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και όχι την καταστροφική πολιτική του Μπρύννινγκ, που αποσκοπούσε στην πάση θυσία προστασία του ράϊχσμαρκ και η οποία έφερε, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1930, την κατακρήμνιση όλων των μακροοικονομικών μεγεθών της γερμανικής οικονομίας και τελικά τον Adolf Hitler και τους nazi στην εξουσία), την οποία δεν ελέγχει, ούτε κατά διάνοια, αφού το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, δεν τολμάει να ασκήσει ούτε τα ψήγματα της δυνατότητας ελέγχου, που του δίνουν οι ίδιες οι συνθήκες, που υπέγραψε και αφού έχει απωλέσει την εκπληκτική διαπραγματευτική ικανότητα, που είχε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου (παρά τις όποιες άλλες αδυναμίες του).


Αυτή είναι η αλήθεια, όσον αφορά την εγκληματική πολιτική του κ. καθηγητή, σε βάρος της χώρας, με την καταστροφική πολιτική του επιλογή για την εγκατάλειψη του εθνικού μας νομίσματος και την αντικατάστασή του από το ευρώ.


Διότι ο κ. καθηγητής είδε το τυρί. Την φάκα, όμως, δεν την είδε, λόγω των ιδεολογημάτων του περί «αειφόρας ανάπτυξης», «φθηνού δανεισμού» και «προστασίας από τους διεθνείς κερδοσκόπους».


Όσον αφορά, το χρέος, εκεί που διαφωνούμε είναι ως προς την σειρά προτεραιότητας αντιμετώπισής του. Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Για μένα, προέχει η αντιμετώπιση της μεγάλης πτώσης της συναθροιστικής ζήτησης και της συνακόλουθης ύφεσης, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία – και αυτό σημαίνει μεσομακροπρόθεσμη αύξησή του, με εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις, πράγμα που σημαίνει ότι ο ΓΑΠ δεν έπρεπε να διαφημίσει, διεθνώς, την … χρεωκοπία της χώρας, φθάνοντας τα srpeads από 170 μ.β. στις 405 μ.β και ότι στην πορεία έπρεπε να αξιοποιήσει στο έπακρο την κινεζική προσφορά, καθώς και τις γραφειοκρατικές αγορές, βάζοντας στο τραπέζι, ως επιλογή, ακόμα και την, όχι άμεση, έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.


Αλλά, αυτό απαιτεί κότσια και συστηματικοποιημένο – μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο – πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, για να περάσει στην συνέχεια στην αντιμετώπιση του προβλήματος του δημόσιου χρέους,


Ο ΓΑΠ, όμως, ούτε κότσια έχει, ούτε θέληση, ούτε πρόγραμμα, ούτε στελεχικό δυναμικό, γι’ αυτό και παρέδωσε την χώρα σε μια μοντέρνα μεταναζιστική κατοχή, με ένα ευρωπαϊκό φύλλο συκής.


(Όσον αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα, έχω γράψει ότι αυτό είναι απαραίτητο, αρκεί να είναι παραγωγικό έλλειμμα (ή έλλειμμα που θα στηρίζει την επάνοδο στην αναπτυξιακή διαδικασία και με τόνωση της κατανάλωσης, σε περιπτώσεις, σαν και αυτήν που ζούμε σήμερα και δευτερευόντως, με ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα – γι’ αυτό είμαι κατά των γενικών μειώσεων των μισθών και υπέρ της ριζικής αναδιάρθρωσής τους, με μαζική ανακατανομή τους, ούτως ώστε να μην κατακρημνισθεί ακόμα περισσότερο, η, ήδη, κατακρημνιζόμενη συνολική κατανάλωση).


Από ό,τι έχω καταλάβει, όμως, αγαπητέ rebel, δεν σε βρίσκουν σύμφωνο τα παραπάνω…"