Πήραν παραμάζωμα τον ΓΑΠ σε ένα παιχνίδι σκληρού πόκερ, στο οποίο δεν είχε τα προσόντα να πάρει μέρος. (Μια συζήτηση με τον καλό φίλο K. Frangos).

Ο ΓΑΠ και ο μοιραίος για την χώρα κ. καθηγητής (ένα ωραίο σκίτσο από την πρώτη σελίδα της εφημερίδας "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ", τότε (Ιανουάριος 2004), που ο Κ. Σημίτης έδωσε το δαχτυλίδι της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ στον υιό του Ανδρέα Παπανδρέου.

Στο e-rooster.gr και στο θέμα που άνοιξε εκεί από τις 16 Ιανουαρίου του 2010 ο κ. Γεώργιος Σαρηγιαννίδης, με τίτλο : "Ο εφιάλτης του δημοσίου χρέους" http://e-rooster.gr/01/2010/2091 , δημοσίευσα στις 5/3/2010 το παρακάτω κείμενό μου http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129390 , σε απάντηση μιας αξιόλογης παρέμβασης του κ. K. Frangos http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129363 , σχετικά με τις εξελίξεις στην ευρωζώνη και τα σκληρά και χωρίς ουδέν στοιχείο κοινωνικής δικαιοσύνης και αναλογικότητας, μέτρα λιτότητας σε βάρος των μισθωτών του δημόσιου τομέα, που ανακοίνωσε στις 3/3/2010 ο ΓΑΠ και ψήφισε κατεπειγόντως η κυβέρνησή του μόλις χθες (5/3/2010), τα οποία θα μετακυλισθούν, γρήγορα και στους μισθωτούς, που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα (μειώσεις του 13ου και 14ου μισθού και των εν γένει αποδοχών) και τα οποία δεν συνοδεύονται από καμμία μεταρρύθμιση, η οποία να αντιμετωπίζει την φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και την παραοικονομία, ενώ, παράλληλα, σαρώνεται και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων του προϋπολογισμού του 2010 (ο οποίος έγινε κουρελόχαρτο) κατά 1 δισ. €, για να βυθιστεί έτσι σε μια μακρά και βαθιά ύφεση η ελληνική οικονομία.

Το κείμενό μου αυτό έχει ως ακολούθως :


"Αγαπητέ Mr Frangos.


Ορθότατα αναφέρετε ότι οι πολιτικοί διαχειριστές του ελληνικού κράτους (και οι οικονομικοί προσθέτω εγώ) δεν μπόρεσαν να μοιράσουν δυό γαϊδουριών άχυρα. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτή η αλήθεια γίνεται ακόμα πικρότερη από την επισήμανση ότι αυτό το γεγονός δεν ήταν μόνον ζήτημα ανικανότητας. Ήταν (και είναι και δυστυχώς θα παραμείνει) και προϊόν ακραία ιδιοτελούς συμπεριφοράς.


Με λίγα λόγια, υπήρξαν και άμεσα προσωπικά και οικονομικά συμφέροντα, που οδήγησαν σε αυτήν την συμπεριφορά την ιθύνουσα τάξη της χώρας. Και αυτό όυδέποτε πρέπει να το ξεχνάμε.

Κατά τα άλλα, επειδή η υπόθεση της Ελλάδας στην παρούσα συγκυρία εμπλέκεται με την τύχη της ευρωζώνης και επειδή το ελληνικό ζήτημα αποτελεί ένα κρας τεστ για την αντοχή του ευρώ και δοκιμασία για την ανύπαρκτη θεσμική οχύρωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (μια θεσμική οχύρωση, που τώρα πάει να δημιουργηθεί, με ανείπωτες και βασανιστικές δυσκολίες, που ορθώνονται από την ευρωπαϊκή τραπεζοπιστωτική ελίτ και την γερμανική πολιτική συντεχνία) έχω αποφύγει να τοποθετηθώ επί των τρεχουσών εξελίξεων, διότι η ουσία τους δεν είναι τα μέτρα του ΓΑΠ, ο οποίος υποτάχτηκε στην λογική των γραφειοκρατών της ΕΚΤ και του Άκερμαν (η αλήθεια είναι ότι ο υιός του Ανδρέα Παπανδρέου, καλό παιδί – αν και με πολλές μνησικακίες – αποδείχτηκε – ήμουν πάντοτε βέβαιος -, πολύ λίγος και χωρίς δεξιότητες, όπως και όλο του το οικονομικό επιτελείο – με πρώτον αυτόν τον δυστυχή και συμπαθή, κατά τα άλλα Παπακωνσταντίνου – να χειριστεί αυτό το πολύπλοκο παιχνίδι πόκερ που παίζεται στις Βρυξέλλες, την Φραγκφούρτη, το Βερολίνο και το Παρίσι, με αποτέλεσμα να έχει χάσει σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού. Και έχει χάσει κυριολεκτικά την μπάλλα, διότι δεν γίνεται να παίζεις μόνον με μπλόφες. Στο τέλος γίνεσαι αντιληπτός και οι αντίπαλοι παίκτες σε παίρνουν παραμάζωμα. Αυτό έπαθε ο ΓΑΠ και μαζύ με αυτόν η χώρα, η οποία θα πληρώσει την ανικανότητα όλων αυτών, που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας το τελευταίο πεντάμηνο. Οι αντίπαλοι τον βρήκαν μπόσικο και φυσικά του ζητούν και τα …. εσώρρουχα. Να δούμε αν θα τον «σώσουν» – ως τελευταία του μπλόφα, ή ως πραγματικό όπλο – ο φίλος του ο Dominique Strauss-Kahn και ο πρόεδρος Ομπάμα και με ποιά ανταλλάγματα), αλλά η ουσία βρίσκεται στο ότι το στοίχημα της οικοδόμησης του κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού δεν έχει χαθεί, ακόμα και αν η Ελλάδα αποτελέσει το θύμα της πεισματικής άρνησης των Γερμανών και των ευρωτραπεζιτών, για την δημιουργία της αναγκαίας ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής θεσμικής θωράκισης και φυσικά της διαπραγματευτικής ανικανότητας των τωρινών κυβερνητών μας.

Θυμίζω, μόνον εδώ, με αρκετή θυμηδία, ομολογώ, ότι αυτήν την περίφημη θεσμική θωράκιση της οικονομίας μας από τους «κερδοσκόπους», μας την είχαν πολυδιαφημίσει την περίοδο της εισόδου μας στην ζώνη του ευρώ, όλοι οι ιθύνοντες της χώρας (πολιτικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί, πνευματικοί κλπ), εξαιρουμένων του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς – για τους δικούς τους ατταβιστικούς λόγους – και του κ. Κωνσταντίνου Κόλμερ (τον εαυτό μου δεν τολμώ να τον βάλω μέσα στην εξαίρεση, διότι τον θεωρώ, ως ελάχιστο μη μετρήσιμο μέγεθος).

Θυμάμαι ότι όλοι αυτοί διαφήμιζαν τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού, τα οποία υποτίθεται ότι μας χάριζε η ευρωζώνη – η αλήθεια είναι ότι αυτό τους ενδιέφερε, για να συνεχίσουν να μην κάνουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις – και την «αειφόρο ανάπτυξη» που υποσχόταν αυτή η ένταξη και η κατάργηση της δραχμής. Θυμάμαι τον μοιραίο για τον τόπο κ. καθηγητή (τον Κώστα Σημίτη), τον απίθανο ψεύτη τον Παπαντωνίου, τον κ. Ιωακειμίδη, που τώρα αρθρογραφεί για να μας πει ότι αν βγούμε από την ευρωζώνη, αναγκαστικά θα βγούμε και από την Ε.Ε., τον κ. Στουρνάρα (άλλη περίπτωση και αυτός), τον κ. Παπαδήμο, τον κ. Γκαργκάνα και όλη αυτήν την συντροφιά να μας πιπιλίζουν τα μυαλά με όλες αυτές τις ανοησίες….

Θα ήσαν για γέλια, αν δεν ήσαν για κλάματα. Για την ακρίβεια, είναι για γέλια και για κλάματα όλοι αυτοί.

Διότι η χώρα δεν έπρεπε να καταργήσει την δραχμή και δεν είχε καμμία δουλειά στην ευρωζώνη. Και τώρα βρίσκεται χωρίς Κεντρική Τράπεζα, χωρίς νόμισμα, χωρίς ουσιαστικά συναλλαγματικά αποθέματα, χωρίς δυνατότητα οικονομικών χειρισμών και ελιγμών και χωρίς εγγύηση για τα χρέη της, μέσα σε μια παγκόσμια οικονομική φουρτούνα.

Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν λύσεις. Λύσεις υπάρχουν. Αλλά η ανικανότητα των ιθυνόντων έχει οδηγήσει την χώρα μπροστά στο φάσμα ενός πολυετούς αδιεξόδου, άνευ λόγου και αιτίας.


Για να δούμε, λοιπόν, τι θα γίνει τις αμέσως επόμενες ημέρες, που θα είναι κρίσιμες όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά και για την ευρωζώνη, στην οποία – επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά – δεν έπρεπε να εισέλθουμε, αλλά τώρα είναι και πολύ δύσκολο να βγούμε…"




Μετά το κείμενο αυτό ακολούθησε άλλο κείμενο του κ. K. Frangos http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129393 , στο οποίο υπήρξε η παρακάτω ανταπάντησή μου http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129395  :





"Συμφωνώ, αγαπητέ κ. Φράγκε, ότι πολλά από τα παρεχόμενα τώρα στοιχεία είναι παραπλανητικά και αποσκοπούν στην καλλιέργεια κλίματος, για να μπορούν οι ενδιαφερόμενοι (οι κυβερνήτες και οι γκαουλάϊτερς της ευρωζώνης) να κάνουν την δουλειά τους.



Οπότε, χρειάζεται υπομονή, για να δούμε τις εξελίξεις, αλλά παράλληλα πρέπει να ειπωθεί και η, εξ όλων αυτών, διαπίστωση ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα, όσο τα παρουσιάζουν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Απλώς και δυστυχώς, οι ιθύνοντες (και οι προσφάτως απελθόντες και οι νυν επελθόντες) τα έκαναν μαντάρα και φυσικά χειροτέρευσαν μια διαρθρωτικά κακή κατάσταση, η οποία, λόγω της αναπτυξιακής συγκυρίας, κουκουλωνόταν, αφού βόλευε μια χαρά την ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ.

Και καλόν είναι να μην συγχέουμε την ένταξη στην ευρωζώνη με την ένταξη στην Ε.Ε.


Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

Στην ευρωζώνη δεν έπρεπε να εισέλθει η χώρα, διότι, απλούστατα, δεν είχε τις δυντότητες και τις υποδομές, για να το κάνει. Όπως, επίσης δεν υπήρχε και η, ψευδώς και ανερυθριάστως, διαφημιζόμενη νομισματική και οικονομική προστασία της χώρας από τις διεθνείς κερδοσκοπικές αγορές. Αν η χώρα είχε τις δυνατότητες και αν, πραγματικά, είχε αυτήν την προστασία, δεν θα υπήρχε αντίρρηση για την αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου.

Η ένταξη στην Ε.Ο.Κ. (Ε.Ε.) ήταν ορθή, επιβεβλημένη και επωφελής για τον τόπο, ιδίως μετά την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας ένταξης, που επέτυχε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου και την επιβολή στους εταίρους από τον τότε πρωθυπουργό (1986) του θεσμού των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (Μ.Ο.Π.), αυτά που στην πορεία μετεξελίχθηκαν σε Πακέτα Στήριξης από τον Κοινοτικό Προϋπολογισμό, ο οποίος, μόλις τότε, έγινε ένα οικονομικό μέγεθος άξιο λόγου. (Ο πατέρας Παπανδρέου τότε τα κατάφερε και επαναδιαπραγματεύτηκε την ένταξη και επέτυχε τους στόχους του. Ο υιός Παπανδρέου, τώρα, απλούστατα, δεν μπορεί, διότι δεν έχει την εμβέλεια του πατρός, αν και θέλει να τον μιμηθεί, ως προς την ανάληψη των ρίσκων – μόνον που τα ρίσκα που αναλαμβάνει αποδεικνύονται καταστροφικά, διότι, όπως είπαμε, δεν φθάνει να μπλοφάρει, αλλά πρέπει να συνοδεύει την μπλόφα και με πραγματικό παιχνίδι, όπως επίσης πρέπει να στηρίζεται και σε ικανό επιτελείο, το οποίο επιτελείο, δυστυχώς ο ΓΑΠ δεν το έχει).

Επιγραμματικά, πρέπει να πω ότι, με την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, που απογύμνωσε την χώρα από τα στοιχειώδη οικονομικά, νομισματικά και τώρα και από τα δημοσιονομικά εργαλεία, για την προστασία της, η πολιτική και η οικονομική ελίτ του τόπου αποδείχθηκε και ψευδολόγα και αμαθής και ανίκανη και ουδόλως προορατική και φυσικά στενά συμφεροντολογική, αφού πίστευσε στα ιδεολογήματά της, περί «αειφόρας ανάπτυξης», μέσα σε έναν μανδύα ψευδοεκσυγχρονισμού, όπως αυτά εκφράστηκαν από τον μοιραίο κ. καθηγητή και την απεχθή παρέα του. Μια παρέα ανθρώπων, που συνδύαζαν το άμεσο προσωπικό συμφέρον και την ιδεολογική τύφλωση.

Αυτό πληρώνουμε τώρα…".




Σήμερα (6/3/2010) ακολούθησε και το παρακάτω σχόλιό μου, σε συνέχεια των προηγουμένων, με αφορμή έναν σχολιασμό του καλού φίλου κ. Κώστα Χασαπογιάννη (Δείτε τα : http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129421 και http://e-rooster.gr/01/2010/2091#comment-129400 )  :




"Δεν πάει, απαραίτητα, στο χείλος του γκρεμού η χώρα, αγαπητέ Κώστα.

Εκεί την οδήγησαν οι πολιτικοί και οι οικονομικοί της ιθύνοντες (ο κ. καθηγητής και η παρέα του - στην οποία ξέχασα να προσθέσω και τον απίθανο κ. Μουζέλη -, μαζύ με τον αμαθή νεοδημοκρατικό θίασο του παραλόγου).


Μετά την κ. Μέρκελ, ας περιμένουμε και την επίσκεψη ΓΑΠ στον Ομπάμα.

Ο γιός του Ανδρέα, μέσα στην καταστροφή, που επέφερε, με την παγίδα, στην οποία έπεσε ο ίδιος και με άμεση δική του ευθύνη ... διαφημίζοντας την ... χρεωκοπία της χώρας, με αναπόδραστο αποτέλεσμα να στοχοποιηθεί η χώρα και η οικονομία της από τα διεθνή κερδοσκοπικά (με ή χωρίς εισαγωγικά) hedge funds, φαίνεται ότι μπορεί να διασωθεί από μια συνεργασία ευρωζώνης και Η.Π.Α., κατά αυτών των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, στους οποίους κραδαίνεται η επιβολή κυρώσεων, που τους έχει ουκ ολίγον πανικοβάλλει.


Θυμίζω ότι στις Η.Π.Α. έχει γίνει επιτροπή του Κογκρέσσου για τις δραστηριότητες της Goldman Sachs, με πρόεδρο τον Phil Angelides, ενώ υπάρχει - μετά την έλευση της παρούσας παγκόσμιας ύφεσης - και η νομική δυνατότητα υποβολής μήνυσης, ενώπιον της αμερικανικής δικαιοσύνης, κατά των hedge funds, από όποια χώρα θεωρεί ότι βλάπτεται από τις πολιτικές τους.

Μετά από μια σειρά άστοχων και έντονα βλαπτικών ενεργειών, που έφεραν την χώρα εδώ που την έφεραν, φαίνεται ότι πιθανότατα, θα διασώσουν τον ΓΑΠ από τις συνέπειες των ενεργειών του αυτών, αφού, προφανέστατα, τους είναι πολύτιμος, για να κάνουν την δουλειά τους.

Μέσα στον γενικό χαμό, κάτι είναι και αυτό.".