30/6-7/7/2024 : Οι γαλλικές βουλευτικές εκλογές καταγράφουν την διχοστασία, εντός της γαλλικής κοινωνίας, που βρίσκεται, σε μια παρατεταμένη προεπαναστατική κατάσταση, από το 2017, ενώ η γαλλική ολιγαρχία είναι αντιμέτωπη με αδιέξοδα. (Η γαλλική κοινωνία δέν υποτάσσεται, όπως η ελληνική).

 

Δεν αποτελεί έκπληξη το αποτέλεσμα των προχθεσινών γαλλικών βουλευτικών εκλογών, που, υπολογισμένα, αναλαμβάνοντας, βέβαια και το ανάλογο πολιτικό ρίσκο, προκήρυξε ο πρόεδρος του γαλλικού κράτους Emmanuel Macron, μετά την συντριβή του γαλλικού πολιτικού κέντρου, στις περασμένες ευρωεκλογές.

Η επίσημη εκτίμηση του αποτελέσματος δίνει, στον Εθνικό Συναγερμό της, ανωτέρω, εικονιζόμενης Marine Lepen (με υποψήφιο πρωθυπουργό τον Jordan Bardella), ένα ποσοστό 33% και από 260, έως 310 έδρες, ενώ για την απόλυτη πλειοψηφία, στην γαλλική εθνοσυνέλευση, απαιτούνται 289 έδρες.

Το Μέτωπο της Αριστεράς λαμβάνει ποσοστό 28% και 115, έως 145 έδρες και το κόμμα του Γάλλου προέδρου λαμβάνει την τρίτη  θέση, με 22% και εκτίμηση, για 90, έως 120 έδρες, ενώ, στην τέταρτη θέση βρίσκεται το, κάποτε, ισχυρό, πρώην γκωλλικό, Ρεπουμπλικανικό Κόμμα με 10,5%.

Με δεδομένη την ιδιοτυπία του γαλλικού εκλογικού συστήματος, στην πραγματικότητα όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών, που θα διεξαχθεί, στις 7 του τρέχοντος μηνός και φυσικά, μεγάλο ρόλο θα παίξει το, εάν το κόμμα της Marine Lepen καταφέρει να αποσπάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ή όχι.

Αλλά όλα αυτά, όσον αφορά την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται, εδώ και χρόνια, η γαλλική κοινωνία, είναι επιφαινόμενα.

 Βέβαια, έστω και έτσι, η γαλλική ολιγαρχία κατάφερε να διαχειρισθεί το “μαγαζί”, όμως, τα πράγματα οδηγούνται, από το κακό, στο χειρότερο. Και αυτό συμβαίνει, επειδή, όπως έχω γράψει και παλαιότερα, η Γαλλία έχει εισέλθει, από το 2017, σε μια παρατεταμένη προεπαναστατική περίοδο, που θυμίζει τις κοινωνικές συγκρούσεις του 19ου και του 20ου αιώνα, η οποία περνάει, από κρίσεις, σε υφέσεις, αλλά, πάντοτε, παραμένει παρούσα, λόγω της διχοστασίας και των κοινωνικών ρηγμάτων, που έχουν επικρατήσει, εντός των πλαισίων της γαλλικής κοινωνίας, τα οποία, συν τω χρόνω, βαθαίνουν, χωρίς, όμως, να εμφανίζεται ένας σύγχρονος Λένιν, που να θέτει ζήτημα άμεσης κοινωνικής ανατροπής.

Έτσι, αυτή η συρόμενη κατάσταση της προεπαναστατικής περιόδου, που δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα μετατραπεί, σε επαναστατική, αφού είναι πολύ πιθανό να σαπίσει, παραλύοντας την γαλλική κοινωνία και τους θεσμούς της, κάτι, που αρχίζει, πλέον, να είναι, άμεσα, αναμενόμενο, όσο επιχειρείται να δοθούν λύσεις και διέξοδοι, μέσα από τις πάγιες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, με τον βοναπαρτιστικό ρόλο, που, εκ του γαλλικού Συντάγματος, προσπαθεί να παίξει ένας, κοινωνικά και πολιτικά, αποδυναμωμένος πρόεδρος, που στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να στηρίζεται, σε ένα ποσοστό του 32%, κατ’ ανώτατο όριο, το οποίο, φυσικά, δεν αρκεί, με δεδομένο και καταγραμμένο, πλέον, το γεγονός ότι,τουλάχιστον, το 62% στρέφεται, σφοδρότατα, εναντίον του, υποστηρίζοντας πολιτικές δυνάμεις, που ισορροπούν, σε έναν, προφανώς, αμφίβολο - και συνάμα, ψευδή - αντισυστημισμό, που; όμως, ουδείς γνωρίζει το πού μπορεί να οδηγήσει η αφόρητη, πλέον κοινωνική πίεση αυτές τις πολιτικές δυνάμεις της δεξιάς και της αριστεράς, δηλαδή τον Εθνικό Συναγερμό και το Λαϊκό Μέτωπο, επειδή η γαλλική κοινωνία, παραδοσιακά και πολύ περισσότερο, τώρα, δεν είναι η ελληνική κοινωνία του δραματικού καλοκαιριού του 2015, η οποία ψήφισε, μαζικά, υπέρ μιας αντισυστημικής λύσης, για να αφεθεί και να αποδεχθεί την ξεπουληματική προδοτική διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των παραγόντων της τωρινής Νέας Αριστεράς, χωρίς να αντισταθεί, σε αυτήν την καταστροφική, για την κοινωνία πολιτική (και μακροπρόθεσμα, πολιτικά, ολέθρια, για τους εμπνευστές της· δίκαιους και άδικους).

Η γαλλική κοινωνία, λοιπόν, δεν έχει καμμία σχέση, με την ελληνική και πρόκειται να συνεχίσει να πιέζει το πολιτικό σύστημα, την ολιγαρχία και τον πρόεδρο του κράτους και μετά, από την ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασίας, στην οποία, ορθά, κατά την γνώμη μου, προσέφυγε ο Emmanuel Macron, μετά την συντριβή του κόμματος, στο οποίο ηγείται και συνολικά, του ευρύτερου κεντρώου χώρου, στις ευρωεκλογές.

Η γαλλική γραφειοκρατική καπιταλιστική ολιγαρχία, αλλά και συνολικά, η γαλλική κοινωνία βρίσκονται, ενώπιον αδιεξόδων, τα οποια είναι δυσχερές να ξεπεραστούν και θεωρώ δεδομένο ότι, στην “καλύτερη”, για την ολιγαρχία, περίπτωση, η κατάσταση αυτή, στην οποία βρίσκεται η Γαλλία, θα συνεχίσει να σέρνεται.

Αυτή, βέβαια, είναι μια κακή λύση, για το σύστημα εξουσίας. Αλλά είναι μια λύση, την οποία, ίσως - δεν είναι, όμως, βέβαιο ότι -, θα μπορέσει να διαχειρισθεί.

Ως εκ τούτου, οι εξελίξεις, στην, πάντοτε, “άτακτη” Γαλλία, είναι ενδιαφέρουσες.

Θα δούμε…