Από την 20-7-1974, στην 20-7-2024 : Η ελλαδική στρατιωτικοπολιτική προδοσία της Κύπρου, συνεχίζεται και η Άγκυρα ειρωνεύεται τους «δικούς μας», λέγοντάς τους ότι : “Μην με καλείς τόσο, από καρδίας· μπορεί να έλθω, ξαφνικά, μία νύχτα…". Και το τουρκικό κράτος πράττει, σωστά, αφού του το επιτρέπουν. (Ενθυμούμενος μια αερομαχία, στο Αιγαίο, πριν 50 χρόνια, όταν, αυτοβούλως και χωρίς οδηγίες, από το ΓΕΑ, οι πιλότοι της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας δεν επέτρεπαν, στα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη, να πετούν, όπως οι πιλότοι τους ήθελαν).
20/7/1974 - 20/7/2024. Αναμνήσεις και κρίσεις, για την ελλαδική ατρατιωτικοπολιτική προδοσία της Κύπρου, που, φυσικά συνεχίζεται..
Ενώ, σήμερα, κλείνουν 50 χρόνια, από την τουρκική εισβολή, στην Κύπρο, συμβαίνει, αυτό, που είναι φυσιολογικό να συμβαίνει, μισό αιώνα, μετά την ελλαδική στρατιωτικοπολιτική προδοσία της Κύπρου και το οποίο, πεζά και ωμά, ο λαός μας λέει, ότι, δηλαδή : “Μάθανε ότι γαμιόμαστε, πλακώσανε κι οι γύφτοι”.
Έτσι, σε χθεσινή ανάρτηση του τουρκικού υπουργείου Άμυνας, για την 50ή επέτειο, από την εισβολή στην Κύπρο αναφέρεται : "Μην με καλείς τόσο, από καρδίας· μπορεί να έρθω ξαφνικά μία νύχτα...". Η ανάρτηση του τουρκικού υπουργείου Άμυνας συνοδεύεται, από βίντεο, στο οποίο εμφανίζεται μία αρμάδα και εναέρια μέσα να προσεγγίζουν μία ακτή και κλείνει, με την εικόνα του Μωάμεθ Β' του Πορθητή να εισέρχεται, στην Κωνσταντινούπολη.
Δεν έχει άδικο το τουρκικό κράτος, που περιπαίζει, με αυτόν τον ευτελιστικό τρόπο και γελοιοποιεί, την ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος. Η Άγκυρα πράττει αυτό, που οι ελλαδικές κυβερνήσεις των τελευταίων 50 ετών - με σποραδικές εξαιρέσεις - της επιτρέπουν να πράττει· και για να είμαι αντικειμενικός η Άγκυρα πράττει αυτό το οποίο της επέτρεπαν να κάνει και οι προηγούμενες του 1974 ελληνικές κυβερνήσεις να πράττει, ήδη, από το 1923, με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν έπρεπε να υπογράφει, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με αυτή την αναντίστοιχη, με τις περιστάσεις, ισορροπία δυνάμεων, ανάμεσα, στην Ελλάδα και την Τουρκία και ως εκ τούτου, η πράξη αυτή υπήρξε προϊόν δειλίας και μειοδοσίας).
15/7/2024. Αναμνήσεις και κρίσεις, για τον Ιούλιο - Αύγουστο 1974 και την ελλαδική στρατιωτικοπολιτική προδοσία στην Κύπρο και την Ελλάδα.
Ως εκ τούτου, αφού όταν “δίνεις θάρρος, στον χωριάτη, θα σου ανεβεί, στο κρεβάτι”, η Άγκυρα πράττει, ορθώς. Αυτή, που ουδέποτε έπραξε, ορθώς, σε μια χρονική περίοδο, που ξεπερνάει τον ένα αιώνα, είναι η Αθήνα, η οποία, λογικό είναι, αφού άφησε την Άγκυρα να διαταράξει και να διαμορφώσει, σε συντριπτική απόσταση, υπέρ της, την ισορροπία δυνάμεων Ελλάδας και Τουρκίας, κυρίως, από το 1996 και μετά, να δέχεται τους εμπτυσμούς, τους προπηλακισμούς, τις ειρωνίες και τους εξευτελισμούς, από την τουρκική ελίτ, που κατάφερε να μετατρέψει το τουρκικό κράτος, κατά την διάρκεια της χρονικής περιόδου των δεκαετιών, που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή, στην Κύπρο και ιδίως, στις τελευταίες τρεις δεκαετίες, σε μια μεγάλη και ισχυρή περιφερειακή δύναμη, που έχει την ικανότητα να βλέπει, κατάματα, τις σύγχρονες υπερδυνάμεις του πλανήτη.
Αλλά, ακόμη και τότε, τον Ιούλιο του 1974, η Άγκυρα δεν μπορούσε να δρα ανενόχλητη, όχι επειδή η Αθήνα δεν της το επέτρεπε - το αντίθετο, μάλιστα -, αλλά, λόγω της αυτοβουλίας των πιλότων της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας.
Η προχθεσινή εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», μου υπενθύμισε ένα περιστατικό, που είχε ανακοινωθεί εκείνες τις καυτές και δραματικές ημέρες της τουρκικής εισβολής, στην Κύπρο και το οποίο, με την πάροδο των δεκαετιών, ξεχάστηκε.
Εκείνη την εποχή, πριν 50 χρόνια, η τουρκική Πολεμική Αεροπορία έστελνε συνεχώς μαχητικά της, στο Αιγαίο, προκειμένου να παραβιάσουν τον ελληνικό εναέριο χώρο, για να τεστάρουν τις αντιδράσεις της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας και για να προκαλέσουν την άμεση απογείωση ελληνικών αναχαιτιστικών.
Αυτό που συνέβη, εκείνη την περίοδο, είναι η αερομαχία, ανάμεσα σε δύο ελληνικά μαχητικά F-5 και δύο τουρκικά F-102, που είχε, ως αποτέλεσμα, την, επιτόπου, κατάρριψη του ενός τουρκικού και την συντριβή του δεύτερου, όταν αυτό έμεινε, από καύσιμα, προσπαθώντας να επιστρέψει, στην βάση του.
Οι δυο πιλότοι, που έλαβαν μέρος, σε εκείνη την αερομαχία, είναι εν ζωή και έχουν αποστρατευθεί την αερομαχία. Προκειται, για τον αντιπτέραρχο ε.α. Θωμά Σκαμπαρδώνη και τον αντισμήναρχο ε.α. Ιωάννη Δινόπουλο, ο οποίος επιμένει να αποφεύγει, ακόμη και σήμερα, να μιλήσει για αυτή την μάχη, με τος Τούρκους πιλότους.
Τούρκοι στρατιώτες σέρνουν τραυματία, φιμωμένο, με κλειστά μάτια και ημίγυμνο στρατιώτη της ελληνικής εθνοφρουράς.
Ο Θωμάς Σκαμπαρδώνης, αφηγήθηκε, στα «ΝΕΑ», όσα έζησε.
«Τις ημέρες της εισβολής βρισκόμουν, στο σπίτι μου, στην Αθήνα, με μικρή άδεια, όταν έγινε η επιστράτευση. Πήρα την εντολή και έφυγα, για την Αγχίαλο. Από την στιγμή, που έφτασα, μας έβαλαν μέσα στα αεροπλάνα, με ετοιμότητες των δύο λεπτών. Την επόμενη ημέρα, στις 22 του μηνός (Ιούλιος 1974), μας έδωσαν εντολή απογειώσεως. Ο συνάδελφός μου και αρχηγός του σχηματισμού μας, ο υποσμηναγός Δινόπουλος, με σήματα, μου είπε να περάσω μπροστά και να αναλάβω εγώ αρχηγός ( ο Δινόπουλος είχε βλάβη στον ασύρματο). Απογειωθήκαμε και κατευθυνθήκαμε, προς το Αιγαίο· μάλιστα, ήσαν πάρα πολλοί στόχοι.
Κάθε τόσο μας άλλαζε (ο ελεγκτής στο ραντάρ) τα ύψη, τις ταχύτητες, τις διοπτεύσεις κ.λπ. και εκεί, που μου έδινε 15 μίλια αριστερά, έναν στόχο, ξαφνικά, είδα μπροστά μου, δύο F-102 (τουρκικά), με τα οποία διασταυρωθήκαμε, σε πολύ μικρή απόσταση. Έδωσα την αναφορά μου, στον σταθμό εδάφους, είπα ότι είναι δύο τουρκικά F-102 και πήρα στροφή αριστερά, διότι, τότε, δεν μας είχαν πει (στην ενημέρωση πριν από την απογείωση) ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εμπλακούμε.
Ενώ επέστρεφα πίσω, σε δευτερόλεπτα, στρέφω και πάλι, προς το μέρος τους, να δω τί κάνουν και διαπιστώνω ότι, με ακολουθούν, από πίσω και σε μια γωνία, περίπου, 45 μοιρών. Τον αρχηγό μου δεν τον είχα δει, μέχρι εκείνη την στιγμή. Δεν είχα κάποιες σχετικές οδηγίες.
Αυτός ήταν, πιο ψηλά και παρακολουθούσε (τις κινήσεις των Τούρκων). Μπήκα, σε σκληρή στροφή αριστερά και σε κάθοδο, για να αυξήσω την ταχύτητά μου. Εκείνη τη στιγμή είδα στη θάλασσα, παρότι ήταν φουρτουνιασμένη, ξαφνικά έναν παφλασμό και είπα “ωχ, ο συνάδελφος θα πρέπει να καταρρίφθηκε”. Υπέθεσα. Υστερα από λίγο, μού έδωσαν οδηγίες να πάρω πορεία, προς το αεροδρόμιο. Φτάνοντας, λοιπόν, εκεί και ενώ εγώ ήμουν, στην τελική ευθεία της προσγείωσης, στο brake, πάνω από εμένα, διαπιστώνω ότι ήταν ο Δινόπουλος.
Προσγειωθήκαμε και είδα ότι του έλειπαν τα όπλα του. Μετά την απελευθέρωση του διαδρόμου και αφού κατεβήκαμε, από τα αεροπλάνα συναντηθήκαμε και μου εξιστόρησε, τί έγινε : “Εφαγες ένα βλήμα”. Επειδή ήμουν σε κλειστή στροφή, το βλήμα αστόχησε (δεν μπόρεσε να κλειδώσει στον στόχο του). Εκείνος έριξε το πρώτο βλήμα του, παρότι ήταν πιο πεπειραμένος, από εμένα. “Αφού είδα ότι σου έριξαν, έριξα και εγώ”, μου είπε, αλλά ο πύραυλος δεν πρόλαβε να “ζεσταθεί” (οι συγκεκριμένοι πύραυλοι κλείδωναν στη θερμότητα του μαχητικού – στόχου). Αστόχησε και έπεσε στη θάλασσα.
Ο δεύτερος όμως, επειδή πέρασε ένα χρονικό διάστημα, πρόλαβε να “ζεσταθεί” και κλείδωσε στον στόχο. Εξαπέλυσε το δεύτερο βλήμα (ο Δινόπουλος), που βρήκε τον Τούρκο. Έπεσε, στην θάλασσα και προφανώς, θα ήταν ο παφλασμός, που είδα.
Το δεύτερο τουρκικό μαχητικό σάστισε και χάθηκε, από την όλη κατάσταση, βλέποντας ότι έχασε τον σύντροφό του και αντί να πάρει πορεία ανατολικά, να πάει, προς την Τουρκία, έστρεψε, δυτικά, φτάνοντας, μέχρι, σχεδόν, την Τανάγρα – κάποιοι λένε ότι έφτασε μέχρι την Κόρινθο. Μετά κατάλαβε, έστρεψε ανατολικά, αλλά, λόγω της συνεχούς εντατικής χρήσης του κινητήρα του (μετάκαυση – afterburn), ξέμεινε από καύσιμα και αναγκάστηκε να κάνει μια ανώμαλη προσγείωση, σε έναν δρόμο, στην Τουρκία, με αποτέλεσμα το αεροπλάνο να συντριβεί, αυτός να χτυπήσει, άσχημα και έπειτα από λίγο, να πεθάνει και εκείνος».
Το ενδιαφέρον είναι ότι, στον βρετανικό και τουρκικό Τύπο, είχε δημοσιευτεί μια, εντελώς, αντεστραμμένη εκδοχή της ιστορίας, που ήθελε την ελληνική Πολεμική Αεροπορία να έχει απολέσει, στην συγκεκριμένη αερομαχία, δύο μαχητικά F-5. Το, εντελώς, αντίθετο δηλαδή, από τα πραγματικά γεγονότα. Ως αποτέλεσμα, αρκετά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα, το 1988, όντας, με μετάθεση στο ΝΑΤΟ, ο Θωμάς Σκαμπαρδώνης συναντήθηκε με έναν Τούρκο αξιωματικό, ο οποίος του διηγήθηκε την τουρκική εκδοχή, για να λάβει την αποστομωτική απάντηση του Θωμά Σκαμπαρδώνη: «Αν νομίζετε ότι εγώ είμαι ο καταρριφθείς, τότε είμαι ένα φάντασμα. Συνέβη το αντίθετο ακριβώς. Τα έχασε και μου ζήτησε συγγνώμη», δήλωσε στα «ΝΕΑ» χαμογελώντας ο βετεράνος πιλότος.
Ως αποτέλεσμα εκείνης της αερομαχίας η τουρκική Πολεμική Αεροπορία απώλεσε δύο μαχητικά F-102 και δύο χειριστές. Η εντολή απογείωσης είχε δοθεί, γύρω, στις 12 το μεσημέρι και η αερομαχία έλαβε χώρα, στην περιοχή, μεταξύ Αγίου Ευστρατίου και Λήμνου. Δεν διήρκεσε πάνω από πέντε λεπτά.
Από αυτό το περιστατικό, εκείνο το οποίο αξίζει να τονιστεί, είναι ότι συνέβη, στις 22 Ιουλίου 1974 το μεσημέρι - την ημέρα, που η προδοτικη ελληνική στρατιωτική ηγεσία είχε, οριστικά, καταλήξει, στην απόφαση να μην πολεμήσει, στην Κύπρο και στην Ελλάδα - και το τραγικό είναι ότι επιβεβαιώνει και αυτό, από την δική του πλευρά, την ελλαδική στρατιωτικοπολιτική προδοσία της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας.
Αυτή η επιβεβαίωση προκύπτει από το γεγονός ότι η ελληνική πολεμική αεροπορία έστελνε τους πιλότους της να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους πιλότους, που παραβίαζαν τον ελληνικό εναέριο χώρο, χωρίς οδηγίες εμπλοκής και κατάρριψης των στόχων τους (δηλαδή των τουρκικών πολεμικών αεροπλάνων αφήνοντας τους Έλληνες πιλότους και τα αεροπλάνα, χωρίς υπεράσπιση, στις διαθέσεις των Τούρκων πιλότων.
Αυτή είναι η αλήθεια και αυτή την αλήθεια επιβεβαιώνει και το συγκεκριμένο περιστατικό της 22ας Ιουλίου 1974.
Το αποτέλεσμα ήταν η υπεράσπιση του ελληνικού εναέριου χώρου να γίνει, πρωτοβουλιακά, με την αυτόβουλη θέληση των Ελλήνων πιλότων, δηλαδή με την αυτενέργειά τους και έξω, από τις εντολές της προδοτικής ηγεσίας της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας.
Ιούλιος 1974. Ο συλληφθείς Ελληνοκύπριος λίγο πριν εκτελεσθεί…
Κάπως έτσι φθάσαμε, στα χάλια, που έχουμε φθάσει, σήμερα.
Δυστυχώς…
Σχόλια