1/10/1949 - 1/10/2023 : Η κομμουνιστική Κίνα, 74 χρόνια μετά την ίδρυσή της, προοδεύει, όντας, στην 1η θέση, ως οικονομική δύναμη, ως προς το συνολικό παραγόμενο AEΠ, στον κόσμο και συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της, όταν η “Ε.Σ.Σ.Δ.”, το 1991, μετά από 74 χρόνια, από την ρωσική επανάσταση του 1917, βλακωδώς, αυτοδιαλύθηκε.

 

Στην Δύση, οι ελίτ που διοικούν, έχουν επιβάλει την άποψη, μετά την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, το 1991, ότι έχουν τελειώσει, με τον κομμουνισμό. Φυσικά, σφάλλουν. Και το γνωρίζουν ότι σφάλλουν. Με λίγα λόγια, σφάλλουν, αρχικώς, λόγω της οίησης και της απίστευτης, αλλά, προοπτικά και μακροπρόθεσμα, μη ρεαλιστικής και μυωπικής αυτοπεποίθησης που επιδείκνυαν, εξ αιτίας της δύναμης, που είχαν, πριν τρεις δεκαετίες, από σήμερα. Αλλά, αν, τότε, πίστευαν αυτά, που διακήρυσσαν, περί του «τέλους της Ιστορίας», που προπαγάνδιζε ο Francis Fukuyama, τώρα, εξακολουθούν να ισχυρίζονται τα ίδια, ψευδόμενες, επίτηδες αφού αυτό, που αποκαλείται, ως κομμουνισμός, επικρατεί, σαν πρακτική εφαρμογή, στην μεταμαοϊκή Κίνα, ως κεντρικά σχεδιασμένος κρατικός/κομματικός γραφειοκρατικός καπιταλισμός, ο οποίος, καλά κρατεί.

Σήμερα, 1η Οκτωβρίου 2023, κλείνουν 74 χρόνια, μετά την νίκη του κινεζικού “Λαϊκού Στρατού”, στον εμφύλιο πόλεμο, επί των Εθνικιστών του Κουόμινταγκ του Τσιάνγκ Κάισεκ (που κατέφυγαν, στην Ταϊβάν) υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας,  με επικεφαλής τον Μάο Τσετούνγκ και την εγκαθίδρυση της αυτοαποκαλούμενης “Λαϊκή Δημοκρατία” της Κίνας, δηλαδή του, κεντρικά, σχεδιασμένου γραφειοκρατικού (κομματικού) κρατικού καπιταλισμού, που αυτοονομάστηκε, ως “σοσιαλισμός”, ή ως κομμουνισμός.

Μάο Τσετούνγκ - Ντενγκ Ξιαοπίνγκ : Χωρίς τον πρώτο, πιθανώς, δεν θα υπήρχε η κομμουνιστική Κίνα. Όμως, ήταν ο δεύτερος, που την έσωσε, από την αυτοδιάλυση, τον Ιούνιο του 1989 και άνοιξε την οδό, προς την τεχνογνωσία της κομμουνιστικής γραφειοκρατικής επιβίωσης, με την δημιουργία του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος της αποκληθείσας “σοσιαλιστικής οικονομίας της αγοράς”.

Μάλιστα, η σημερινή επέτειος εγκαθίδρυσης του ψηλαφιστού, αλλά και εντυπωσιακά, εξελιχθέντος κομμουνιστικού καθεστώτος, στην ηπειρωτική Κίνα, παρουσιάζει μια, εξαιρετικά,  διασκεδαστική σύμπτωση. 

Έτσι, ενώ, όπως προανέφερα, η “Σοβιετική Ένωση”, το 1991, αυτοδιαλύθηκε, 74 χρόνια, μετά την ρωσική επανάσταση του 1917, η κομμουνιστική Κίνα κλείνει 74 χρόνια ζωής, από την εποχή του τέλους του κινεζικού εμφυλίου πολέμου και, ήδη, από το 2014, είναι η 1η οικονομία στον κόσμο, με όρους συνολικού ΑΕΠ, μετρούμενο, με όρους ισοδυναμίας αγοραστικής δύναμης.

Έτσι, η Κίνα, το 2021, παρήγαγε συνολικό ΑΕΠ της τάξεως των 27,206 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, ενώ, στην συνέχεια, ακολουθούν οι ΗΠΑ, στην 2η θέση, στον κόσμο, με συνολικό ΑΕΠ 22,998 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ, το ίδιο έτος (2021). 

Και φυσικά, η κινεζική οικονομία συνεχίζει να προοδεύει, ακάθεκτα.

Το ζητούμενο, λοιπόν, που προκύπτει, ως αυθόρμητο ερώτημα,  είναι, γιατί συνέβησαν αυτά, στην “Σοβιετική Ένωση”. Γιατί το Κ.Κ.Σ.Ε. απέτυχε, ενώ το Κ.Κ. Κίνας κατήγαγε και συνεχίζει να πραγματοποιεί θρίαμβο;

Άλλωστε, παρά τα όσα λέχθηκαν και λέγονται και παρά το όσο και αν η Δύση διαφημίζει τον εαυτό της, αυτή δεν αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο, για την “Ε.Σ.Σ.Δ.”, ούτε και τα πραγματικά οικονομικά αποτελέσματα της χώρας αυτής είχαν οποιαδήποτε σοβαρή επίπτωση, στην στερεότητα του καθεστώτος.

Αυτά, που συνέβησαν, το 1991, στην “Σοβιετική Ένωση”, δεν ήσαν μοιραία, ούτε προϊόντα κάποιας στρατιωτικής ήττας, ούτε αποτέλεσματα μιας λαϊκής επανάστασης. Αποτελούσαν πολιτική επιλογή.

Αυτό, που έγινε, ήταν πολύ απλό :  

Η μεγάλη πλειοψηφία της “σοβιετικής” γραφειοκρατίας θέλησε να μετατραπεί, σε καπιταλιστική τάξη δυτικού τύπου, αλλά δεν είχε την τεχνογνωσία, για να το επιτύχει. Εξού και η βλακώδης αυτοδιάλυση της ”Ε.Σ.Σ.Δ.”, που υπήρξε η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή, στα τελευταία 30 και περισσότερο, χρόνια, τις επιπτώσεις της οποίας, επί πολύ μακρύ χρονικό διάστημα, θα υφίσταται η ανθρωπότητα.

Προπαγανδιστική αφίσα. με τον Σι Τζινπίνγκ και τον Μάο Τσετούνγκ, η οποία απεικονίζει την ιστορική συνέχεια της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, από το 1949, μέχρι σήμερα.

Αλλά αν οι Ρώσοι υπήρξαν ατσούμπαλοι, οι Κινέζοι κομμουνιστές είχαν (και έχουν) την δική τους οικονομική, κοινωνική και κυρίως, πολιτική τεχνογνωσία, ούτως ώστε να προσαρμόσουν τον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλισμό, στις συνθήκες της κινεζικής κοινωνίας υπό την μορφή της “σοσιαλιστικής” - όπως την ονομάζουν - “οικονομίας της αγοράς”, υπό την άμεση κυριαρχία του Κινεζικού Κομμουνιστικού κόμματος, σε ένα ιδιότυπο κρατικό/κομματικό σύστημα κεντρικού οικονομικού σχεδιασμού, το οποίο, αντικειμενικά, είναι και ονομάζεται γραφειοκρατικός κρατικός καπιταλισμός και αποτελεί την, εν τοις πράγμασι, πραγματική/πρακτική εφαρμογή της κομμουνιστικής θεωρίας.  

Μακάβριο, αλλά πραγματικό : Το πτώμα του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ (Λένιν), υπό την αδιάλειπτη καθημερινή διαδικασία συντήρησής του, από τότε, που ο Λένιν πέθανε, στις 21/1/1924, έως σήμερα, 32 χρόνια, μετά την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”. Η ωμή και πρακτική αλήθεια είναι ότι, χωρίς, τον Λένιν, δεν θα υπήρχε, σήμερα, αυτό, που αποκαλείται “Λαϊκή Δημοκρατία” της Κίνας και ο κόσμος μα θα ήταν, από το 1917, εντελώς, ασύλληπτα και αδιανόητα, διαφορετικός, αφού ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι (τους οποίους αυτός έσυρε, στο κοινωνικό πραξικόπημα της 25ης Οκτωβρίου/7 Νοεμβρίου 1917) ανέτρεψαν τον ιστορικό κανόνα, αποτελώντας μια κοσμοϊστορική εξαίρεση, που επικράτησε και η οποία έθεσε και επέβαλε, οριστικά, τους δικούς της κανόνες, στην κίνηση της Ιστορίας. Το πέρασμα του ανθρώπου αυτού, αποτελεί την απτή και χειροπιαστή απόδειξη του ότι ένας άνθρωπος είναι δυνατόν να αλλάξει, ριζοσπαστικά και ανεξίτηλα, τον ρου της Ιστορίας ολόκληρης της ανθρωπότητας… 

Αυτό θυμίζει την προσταλινική εποχή της “ΝΕΠ” του Β. Ι. Λένιν, από το 1922, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1920, που δεν απέδωσε, στις συνθήκες της μετεπαναστατικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας. 

Όμως, εκεί, που το μπολσεβικικό κόμμα απέτυχε, το Κ.Κ. Κίνας τα κατάφερε πολύ καλά.

Και μάλιστα, μπορεί να πάρει και άριστα, αφού κράτησε την ενότητα της αχανούς χώρας, που, το 1949, δεν ηταν, καθόλου, δεδομένη και μετέτρεψε μια αχανή και πτωχή αγροτική και αποικιοκρατούμενη χώρα, σε ένα παγκόσμιο εργοστάσιο, κατέχοντας την πρώτη θέση, στην τεχνολογική ανάπτυξη, σε, σχεδόν, όλους τους τομείς της σύγχρονης τεχνολογίας, με γοργούς ρυθμούς εφαρμογής των τεχνολογικών επιτευγμάτων, στην τρέχουσα παραγωγική διαδικασία.

Αυτό, άλλωστε, είναι, που έχει καίρια, κρίσιμη και καθοριστική σημασία, για τις παγκόσμιες εξελίξεις, στην διαδρομή των οποίων, στον μελλούμενο χρόνο, η Κίνα θα κάνει την Δύση να βρίσκεται και να βλέπει, από πίσω της, ασθμαίνοντας, και από μακρινή απόσταση, την σκόνη της.

Εκτός, εάν η αναπτυξιακή πορεία της Κίνας, με την διεξαγωγή ενός μεγάλου παγκόσμιου πολέμου, ανασχεθεί. Κάτι, που, βέβαια, δεν είναι, καθόλου εύκολο.

Αντιθέτως, μάλιστα, είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο.