2021 - 2022 - 2023 : Από τον αντιαναπτυξιακό αποπληθωρισμό, στον διαβρωτικό πληθωρισμό κόστους και ολιγοπωλιακής αισχροκέρδειας. (Αδήριτη ανάγκη η αυτόματη τιμαριθμική αύξηση των μισθών και των συντάξεων, μαζί με τον θεσμικό έλεγχο της αλυσίδας κερδών, τιμών και εισοδημάτων. Πλην, όμως, ουδείς κάνει λόγο, για αυτήν την αναγκαιότητα).

 

Όπως έχω γράψει και τον περασμένο Φεβρουάριο [δείτε τα δημοσίευματά μου, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλους : 2022 - 2023 και μετέπειτα : Από την μεθοδευμένη ενεργειακή κρίση, που θα έχει διάρκεια, στον στασιμοπληθωρισμού, στην ύφεση, στην εμβάθυνση της λιτότητας και στην νέα συρρίκνωση της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. (Αναγκαίες επιλογές : Η κατάρρευση της μπατιροτραπεζοκρατίας, η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και στους ελέγχους, στην διασυνοριακή κίνηση των κεφαλαίων, των τιμών των κερδών, των μισθών και των εισοδημάτων). και  2022 : Πάνω από 300.000.000 € χρωστούν, στην ΔΕΔΔΗΕ, τα ιδιωτικά ολιγοπώλια της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, την ίδια στιγμή, που αυξάνουν, αλματωδώς, τις τιμές, στους καταναλωτές. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας, που επέβαλαν οι ευρωθεσμοί και υλοποιούν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, με πρωτεργάτη τον Κωστή Χατζηδάκη, που έλεγε ότι “θα σπάσει αυγά”. (Τα οποία και έσπασε).], η ακριβεια και η άνοδος των τιμών - ο πληθωρισμός - ήλθαν, για να μείνουν. 

Ο αντιαναπτυξιακός αποπληθωρισμός, που επικρατούσε, για μακρύ χρονικό διάστημα, μέχρι το πρώτο τετράμηνο του 2021, ακολουθήθηκε, από έναν διαβρωτικό και αυξανόμενο πληθωρισμό κόστους και κυρίως, ολιγοπωλιακών κερδών, ο οποίος συνεχίζει την ανοδική του πορεία και το 2022, χωρίς να υπάρχει, στον ορίζοντα, ένα ορατό τέλος, σε αυτήν την, επίσης, μακρά αντιαναπτυξιακή διαδικασία. 

Τα παραπάνω δημοσιεύματα, στα οποία παραπέμπω τους αναγνώστες, είναι χρήσιμο να διαβαστούν, προκειμένου να εντοπιστούν οι αιτίες και τα αποτελέσματα της γένεσης του πληθωρισμού τιμών και κερδών, που έχει ξεσπάσει, αλλά και για να υποδειχθούν οι λύσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες, για αυτήν την κατάσταση η οποία, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, επιδεινώθηκε, υπέρμετρα και πρόκειται να συνεχίσει να χειροτερεύει, χωρίς, όπως προανέφερα, να υπάρχει, στην διαρκούσα και επίμονη πληθωριστική διαδικασία, ένα ορατό τέλος.

Έτσι λοιπόν, ο πληθωρισμός αυτής της εποχής και της επόμενης, που, επί μακρόν, θα ακολουθήσει, είναι πληθωρισμός κόστους και υπερκερδών τον των ολιγοπωλιακών επιχειρήσεων. Δεν είναι πληθωρισμός, που οφείλεται στο εργασιακό κόστος, δηλαδή στους μισθούς, οι οποίοι είναι καθηλωμένοι εδώ πολύ καιρό και έχουν, δραστικά, μειωθεί λόγω των Μνημονίων, που ξεκίνησαν το 2010, με την ελληνική κρατική χρεοκοπία και την συνακόλουθη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας. 

Από την μια πλευρά, αυτός ο πληθωρισμός κόστους, που όπως μόλις προανέφερα, δεν αφορά το εργασιακό κόστος αλλά το μη εργασιακό, δηλαδή το κόστος της ενέργειας, των πρώτων υλών, όπως και των ενδιάμεσων παραγωγικών αγαθών και υπηρεσιών και από την άλλη πλευρά, ενισχύεται κατακόρυφα, από τον πραγματικά εκπληκτικό και εξουθενωτικό ρυθμό και αριθμό μεγέθυνσης των υπερκερδών του ολιγοπωλιακών επιχειρήσεων ενέργειας και όχι μόνο αυτών, αλλά και των λοιπών ιδιωτικών και κρατικών ολιγοπωλιακών (και μη) επιχειρήσεων, οι οποίες, ενώ αγοράζουν την ενέργεια, τις πρώτες ύλες και τα επιμέρους προϊόντα, που χρησιμοποιούν, στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, με μακροχρόνια συμβόλαια, συμφωνημένες και συνήθως, σταθερές τιμές, κερδοσκοπούν, υπέρμετρα και ασύστολα, χωρίς να υπόκεινται, σε οποιονδήποτε αγορανομικό και ενδογενή εσωτερικό κρατικό και κοινωνικό έλεγχο, εις βάρος της κοινωνίας. 

Αναφερόμενος, μάλιστα ειδικά, στον χώρο της ηλεκτρικής ενέργειας, πρέπει να πω ότι αυτή η περίφημη αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, την οποία ολοκλήρωσε η παρούσα κυβέρνηση, με το δίδυμο Κυριάκου Μητσοτάκη και Κωστή Χατζηδάκη, στην πραγματικότητα, είναι ανύπαρκτη, ως ελεύθερη αγορά. Αυτό, που συμβαίνει στον χορό αυτόν, ο οποίος λειτουργεί, με βάση τις τρέχουσες χρηματιστηριακές τιμές, οι οποίες το τελευταίο μεγάλο χρονικό διάστημα - ήδη από τον Αύγουστο του 2021 και νωρίτερα - έχει διαμορφωθεί ένα ιδιωτικό, πλέον, ολιγοπώλιο, του οποίου οι εταιρίες είναι ελάχιστες και αποτελείται, από την πρώην δημόσια ΔΕΗ, η οποία έχει  ιδιωτικοποιηθεί, Protergia του Μυτιληναίου τον Ήρωνα της ΤΕΡΝΑ των Περιστέρη και Γουρτζή (ο οποίος είναι συγγενής του υπουργού Επικράτειας  Γεραπετρίτη) και την Elpedison του Σπύρου Λάτση και σε μικρό βαθμό, του Μπόμπολα. 

Αυτή η ολιγοπωλιακή ολιγαρχία είναι, που καθορίζει τις τιμές στον χώρο της ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικά, το κάνει, μέσω περίπου εναρμονισμένων τιμών, εις βάρος των καταναλωτών, Διογκώνοντας τις τιμές πώλησης του προϊόντος (αφού η παραγωγή του γίνεται, μέσω μακροχρόνιων συμβολαίων, σε καθορισμένες τιμές, από τα διυλιστήρια και τους λοιπούς παρόχους), το οποίο παραγόμενο και διανεμούμενο αγαθό, κανονικά, είναι κοινωνικό προϊόν και φυσικά η ηλεκτρική ενέργεια έπρεπε και πρέπει, να είχε παραμείνει δημόσιο μονοπωλιακό αγαθό, όπως, λίγο-πολύ, συνέβαινε, μέχρι σχετικά πρόσφατα, με την δημόσια ΔΕΗ, μέσω της οποίας οι εκάστοτε κυβερνήσεις μπορούσαν να εφαρμόζουν και εφάρμοζαν κοινωνική πολιτική, κρατώντας σταθερές και χαμηλώνοντας τις τιμές καταναλωτή, όταν καθίστατο αναγκαίο.

Έτσι, με την έναρξη της ενεργειακής κρίσης, από το περασμένο καλοκαίρι και μετά και τώρα, πολύ περισσότερο, με αφορμή τον ουκρανικό πόλεμο, αφού, προηγουμένως, προσελκύσουν πελάτες με ηλεκτρικό ρεύμα, το οποίο πωλούσαν, φθηνότερα, από την δημόσια ΔΕΗ. στην συνέχεια, δημιούργησαν ένα καρτέλ, με εναρμονισμένες τιμές, οι οποίες διογκώθηκαν και εξακολουθούν, πλέον, να διογκώνονται, σε απίθανο βαθμό, εκμεταλλευόμενες τις τρέχουσες χρηματιστηριακές τιμές, απομυζώντας τα βαλάντια των καταναλωτών, είτε μιλάμε για νοικοκυριά, είτε μιλάμε για βιοτεχνίες, είτε μιλάμε για άλλες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, είτε μιλάμε για ολόκληρες βιομηχανίες.

Με αυτόν τον τρόπο, η αισχροκέρδεια έχει πάρει την ανηφόρα, γεγονός το οποίο υποχρέωσε, χθες, τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να ανακοινώσει, στην Βουλή ότι πρόκειται να φορολογήσει τα υπερκέρδη του μονοπωλίου αυτού, υπέρ του δημοσίου προϋπολογισμού. Φυσικά, το πρόβλημα της αισχροκέρδειας δεν καταπολεμείται καθόλου, αφού, απλώς, τα υπέρογκα κέρδη του ολιγοπωλίου θα φορολογηθούν κατά 90% και θα αλλάξουν χέρια· από το ολιγοπώλιο θα περάσουν στα χέρια του Δημοσίου. Έτσι, οι καταναλωτές, δηλαδή τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, δεν πρόκειται να ωφεληθούν, αφού θα συνεχίσουν να πληρώνουν, με βάση τις χρηματιστηριακές τιμές, τις οποίες χρεώνει το προαναφερόμενο ολιγοπώλιο ηλεκτρικής ενέργειας.

Ανάλογα φαινόμενα ολιγοπωλιακής εκμετάλλευσης των καταναλωτών παρατηρούνται και σε ολόκληρο το φάσμα των παραγόμενων προϊόντων, αφού, σε αυτούς, μετακυλίεται, όχι μόνο το αυξημένο κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, αλλά μετακυλίονται τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων αυτών οι περισσότερες των οποίων είναι ολιγοπωλιακές στον χώρο της δραστηριότητάς τους, με εναρμονισμένες τιμές καταναλωτή, αφού και στις περιπτώσεις αυτές, οι παραγωγοί έχουν αγοράσει τα οποία αγαθά και τις όποιες υπηρεσίες χρειάζονται, μέσω μακροχρονίων συμβολαίων, σε σταθερές τιμές, καρπούμενοι την διαφορά, που, εκ των πραγμάτων, υφίσταται, ανάμεσα στις σταθερές τιμές των συμβολαίων αυτών και στις, εκρηκτικά, ανοδικές τρέχουσες χρηματιστηριακές τιμές.

Με λίγα λόγια, αυτό που απαιτείται, άμεσα και επιτακτικά, για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος της ακρίβειας, στην παραγωγή, είναι η δημιουργία ενός σαφούς και σκληρού διοικητικού μηχανισμού, ο οποίος θα ελέγχει και όπου χρειάζεται, θα καθορίζει την αλυσίδα μισθών, τιμών, κερδών και εισοδημάτων, σε όλη την παραγωγική διαδικασία όπως και στην κοινωνία. 

Ειδικότερα μάλιστα όσον αφορά τους μισθούς και τις συντάξεις, αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του κόστους, επειδή δεν παίζει κανέναν ρόλο, στην αύξηση των τελικών τιμών καταναλωτή - αντίθετα μάλιστα με την πολιτική των τελευταίων δεκαετιών έχει οδηγηθεί στην μείωση - και διαβρώνεται από τον προκύψαντα πληθωρισμό (και θα συνεχίσει να διαβρώνεται όσο δεν δημιουργείται ο απαραίτητος διοικητικός μηχανισμός που να μπορεί να προβεί στους απαραίτητους ελέγχους της αλυσίδας της διαδικασίας παραγωγής των αγαθών και των υπηρεσιών), είναι απαραίτητο, όσο πληθωρισμός παραμένει μη ελεγχόμενος, οι μισθοί και οι συντάξεις να αυξάνονται, αυτομάτως, τιμαριθμικά, ανάλογα με την αύξηση του πληθωρισμού, προκειμένου τα εισοδήματα αυτά να μπορούν, τουλάχιστον σε μια πρώτη φάση, να σταθεροποιηθούν και παράλληλα να αυξάνονται, με τον ρυθμό εκείνο τον οποίο αυξάνεται η ετήσια παραγωγή της χώρας δηλαδή το ΑΕΠ της, όπως και η παραγωγικότητα της εργασίας.  

Όλα τα αλλά είναι λόγια του αέρα, αλλά δυστυχώς, όμως, ουδείς κάνει λόγο, για τα ζητήματα αυτά. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, διότι, εάν τεθούν, τότε θα τεθούν και άλλα ζητήματα· αυτά της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη και την αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση…