(Δως μοι πα στω και ταν γαν κινάσω). Η απόφαση της 26-27/10/2011 και η ... αρχιμήδεια μόχλευση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας οδηγούν την ευρωζώνη σε νέα αδιέξοδα.
2000 - 2009 : Ο φαύλος κύκλος του καταστροφικού ελληνικού δημόσιου δανεισμού πρέπει να σπάσει. Δεν θα σπάσει, όμως, με την αναιμική "μείωσή" του που, απροσδιόριστα, ως προς την διαδικασία και μερικώς, προβλέπει η απόφαση των ευρωζωνιτών της 26-27/10/2011, αφού αυτή γίνεται σε εθελοντική (;) βάση και αφορά μόνο το χρέος του κράτους προς τους ιδιώτες, δηλαδή ένα μικρό κομμάτι του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους. Το χρέος αυτό εξακολουθεί να παραμένει τεράστιο και με ανεξέλεγκτα ορμητική ανοδικότητα, αφού σε ένα χρόνο, από τώρα, παρά την όποια μείωσή του - ακόμα και αν αυτή η μείωση φθάσει στο "ιδανικό" 50% του χρέους προς τους ιδιώτες -, θα έχει και πάλι, τον σημερινό του όγκο και θα φθάνει στα 380 δισ. €. Ίσως και αρκετά περισσότερο...
Τα παρακάτω κείμενά μου, που αναδημοσιεύω εδώ, έχουν γραφεί και δημοσιευθεί λίγο πριν και λίγο μετά την κομφουζιονιστική απόφαση των ευρωζωνιτών της 26-27/10/2011. (Για την προηγούμενη κωμικοτραγική απόφαση των ευρωζωνιτών, της 21/7/2011, η οποία κατάρρευσε πριν καν εφαρμοσθεί, δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "21/7/2011 : Η ανακοίνωση της πρώτης επίσημης κρατικής χρεωκοπίας, εντός ευρωζώνης, με την ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, ανοίγει τον δρόμο για την χρεωκοπία και των υπόλοιπων χωρών της ζώνης του ευρώ" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/2172011-official-greek-default.html ).
Τα κείμενα αυτά ασχολούνται με (ενώ προαναγγέλουν και περιγράφουν) το αναμενόμενο αδιέξοδο περιεχόμενο της απόφασης αυτής, η οποία ήλθε να αντικαταστήσει την προηγούμενη απόφαση της 21/7/2011, η οποία κατέρρευσε, όπως προανέφερα και όπως είναι πλέον γνωστό σε όλους, άδοξα, πριν καν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι, με το οποίο γράφτηκε και πριν καν τεθεί σε εφαρμογή. Η τύχη και αυτής της νέας κωμικοτραγικής απόφασης των ευρωζωνιτών δεν θα είναι πολύ διαφορετική. Θα οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα και θα φέρει μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία θα συγκλονίσει τα θεμέλια της ευρωζώνης.
Αυτό θα συμβεί και επειδή, για μία ακόμη φορά, όλα όσα προβλέπει η νέα ομιχλώδης απόφαση των ευρωζωνιτών βρίσκονται στον αέρα και απαιτούν την υλοποίηση προϋποθέσεων, οι οποίες δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα υλοποιηθούν, μέσα στην πορεία του χρόνου. Π.χ. το περίφημο PSI, η περίφημη "εθελοντική" συμμετοχή των δανειστριών ιδιωτικών τραπεζών στην κατά 50% μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους προς αυτές. Σε αυτήν την συμμετοχή δεν προβλέπεται κάποια συγκεκριμένη διαδικασία, ούτε και ο αριθμός των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που θα συμμετάσχουν - ακριβώς επειδή αποκαλείται εθελοντική -, ούτε και το πως και με ποιούς όρους θα γίνει αυτή η μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, στο ποσοστό αυτό. Όλα αυτά επαφίενται στις διαπραγματεύσεις, με τα εν λόγω ιδρύματα και για τις οποίες διαπραγματεύσεις δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο χρονικό deadline, ούτε, έστω κάποιο εύλογο χρονικό πλαίσιο, κατά το οποίο οι διαπραγματεύσεις αυτές θα λάβουν χώρα. Αυτό, φυσικά, σημαίνει ότι δεν υπάρχει μία, εξ αρχής, μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, προς το σύνολο των ιδιωτών δανειστών της τάξης του 50%, δηλαδή μια άμεση και δια μιάς, διαγραφή του χρέους αυτού.
Φυσικά, η μείωση, αυτή του χρέους είναι ανεπαίσθητη, αν ληφθούν υπόψη οι όλοι παράγοντες που προσδιορίζουν την εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους. Δηλαδή, η ανεξέλεγκτα ανοδική ορμητικότητά του, που οφείλεται στην επιτοκιακή/ανατοκιστική επιβάρυνσή του, η οποία θα το οδηγήσει, μαζί με τους άλλους παράγοντες, σε έναν χρόνο από τώρα, στα ίδια επίπεδα (ή και σε πολύ μεγαλύτερα) από το σημερινό ύψος του, που φθάνει στα 380 δισ. €, αν δεν λειτουργήσουν οι προϋποθέσεις που προβλέπει η απόφαση των ευρωζωνιτών, οπότε μπορεί να ξεπεράσει τα 400 δισ. €, η προσωρινότητα της πραγματικής μείωσής του (η οποία μπορεί να αφορά ένα ποσόν ύψους 25 δισ. € και στην καλύτερη περίπτωση τα 70 δισ. €, από τα 100 δισ. €, για τα οποία κάνουν λόγο οι ευρωζωνίτες), το γεγονός ότι η Ελλάδα θα δανειστεί 30 δισ. €, με επιτοκιακή επιβάρυνση, για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Κοντά σε αυτά, θα έλθει και ένας νέος δανεισμός - μαμούθ, από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, της τάξης άνω των 100 δισ. €, με επιτοκιακή επιβάρυνση, ενώ, παράλληλα, θα υφίσταται και ο τρέχων δανεισμός της χώρας από την πώληση των αλμυρών επιτοκιακά εντόκων γραμματίων του δημοσίου, προς κάλυψη των τρεχουσών αναγκών και των τρεχόντων πρωτογενών δημόσιων ελλειμμάτων, που δεν θα παύσουν να υφίστανται, παρά τις προβλέψεις για πρωτογενή πλεονάσματα, μέσα στο δεύτερο εξάμηνο του 2012. Και φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και την κατάπτωση των εγγυήσεων, που έχει δώσει το ελληνικό κράτος, η οποία θα επιβαρύνει το ελληνικό δημόσιο χρέος. (Αν ληφθούν υπόψη οι εγγυήσεις του ελληνικού κράτους το ελληνικό δημόσιο χρέος φθάνει και υπερβαίνει σήμερα τα 410 δισ. €).
Οι ευρωζωνίτες (θέλουν να πιστεύουν ότι θα αποφύγουν, στην περίπτωση της Ελλάδας και με την παρούσα αναθεώρηση του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, το περίφημο "πιστωτικό γεγονός". Δεν φαίνεται ότι θα το καταφέρουν. Εκ των πραγμάτων, η παρούσα συμφωνία, παρά τα πολλά σκοτεινά της σημεία και εξ αιτίας αυτών, αποτελεί μια ευρωπαϊκή συμφωνία για παύση πληρωμών της χώρας μας και έτσι θα αντιμετωπισθεί από τις αγορές και τους Οίκους Αξιολόγησης. Αυτό θα συμβεί, όπως ακριβώς θα συνέβαινε και αν ελάμβανε σάρκα και οστά η συμφωνία της 21/7/2011, η οποία επισημοποιούσε την επιλεκτική χρεωκοπία της Ελλάδας και την εισαγωγής της σε μια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης. Μιάς ελεγχόμενης πτώχευσης, η οποία είναι, ήδη, παρούσα και με την νέα συμφωνία.
Μ' αυτά και μ' αυτά, η νέα συμφωνία της 26-27/10/2011 δεν θα μακροημερεύσει. Σε ένα κάποιο χρονικό διάστημα οι ευρωζωνίτες θα βρεθούν μπροστά σε μια νέα κρίση, θα ξαναμαζευτούν και θα ψάχνουν νέους τρόπους, για να την αντιμετωπίσουν, αφού, για μία ακόμη φορά, η κ. Μέρκελ θα προβεί, εκ νέου, στην κωμικοτραγική διαπίστωση, όπως συνέβη τώρα με την απόφαση της 21/7/2011, ότι και η απόφαση της 26-27/10/2011 "στηρίχτηκε σε εσφαλμένα στοιχεία, που δεν απεικόνιζαν την πραγματικότητα". (Φυσικά, η διαπίστωση αυτή είναι μια φθηνή δικαιολογία, αφού όλοι στις 21/7/2011 και από πολύ πιο πριν, γνώριζαν πολύ καλά ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και ότι τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, λόγω της δικής τους πολιτικής. Όμως, το καμπανάκι αφορούσε την ΕΛΣΤΑΤ του, εκ του ΔΝΤ, προερχομένου φωστήρα, του Ανδρέα Γεωργίου, ο οποίος πρέπει να δώσει, κάποια στιγμή, λόγο στον ελληνικό πληθυσμό και στην Δικαιοσύνη, για τα πεπραγμένα του. Όπως, επίσης, αφορούσε και την τραγική τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών).
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα, με την ευρωζώνη και τις τράπεζές της. Μπορώ να πω ότι εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα, αφού οι ευρωζωνίτες θυμήθηκαν τον ... Αρχιμήδη και τον μοχλό του, με τον οποίον ο άριστος αρχαίος Έλληνας πανεπιστήμονας, ισχυρίστηκε ότι μπορούσε να κινήσει την Γη, αν μπορούσε να βρει ένα μέρος για να σταθεί, για να πραγματοποιήσει τον ισχυρισμό του, ο οποίος είναι ορθός. ("Δως μοι πα στω και ταν γαν κινάσω"). Οι ευρωζωνίτες (κυρίως οι Γερμανοί, οι οποίοι καλούνται να βάλουν τα περισσότερα χρήματα και δεν επιθυμούν οποιαδήποτε αξιόλογη ανακύκλωση των πλεονασμάτων τους, εντός των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης) θυμήθηκαν τον Αρχιμήδη, ακριβώς, όπως τον είχαν θυμηθεί οι λειτουργικά αγράμματοι γιάπηδες της αμερικανικής και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ, επιθυμώντας να ενισχύσουν με μόχλευση τα κεφάλαια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), χωρίς να βάλουν οι ίδιοι το αναγκαίο ρευστό χρήμα για την ενίσχυσή του! Θέλουν λοιπόν να μοχλεύσουν το EFSF και τα κεφάλαιά του, με δανεισμό (leverage) από άλλους. (Το leverage, προέρχεται από το lever δηλαδή τον αρχιμήδειο μοχλό και είναι η μόχλευση, μόνον που στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η διαδικασία αφορά την επαύξηση του χρήματος).
Αποφάσισαν, λοιπόν, οι ευρωζωνίτες να δανειστούν με την διαδικασία που προσιδιάζει στις option αγοράς, όπως ακριβώς έκαναν οι νεαροί γιάπηδες στην Wall Street και σε όλον τον κόσμο, μέχρι το 2008, προκειμένου να φθάσουν το διαθέσιμο ποσόν του EFSF, από τα 440 δισ. €, στο 1 τρισ. €!!! Γι' αυτό και θα αποταθούν στους BRIC's (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα). Οι τρεις πρώτες χώρες δεν φαίνονται διατεθειμένες να πάρουν μέρος σε αυτό το παιχνίδι - τουλάχιστον στον βαθμό που θέλουν οι ευρωζωνίτες - και οι Βραζιλιάνοι έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν σκοπεύουν να μπουν σε αυτό, ενώ οι ηγέτες της ευρωζώνης, ήδη, έχουν φάει πόρτα από την Βρετανία. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι το εάν μπορέσουν να προβούν σε δανειστική μόχλευση των κεφαλαίων του EFSF. Κορόϊδα μπορούν να βρουν. Το ζήτημα της μόχλευσης του EFSF έχει δύο διαστάσεις :
Το ένα ζήτημα, που δεν είναι το κυριότερο, αλλά έχει την σημειολογική του σημασία, έχει να κάνει με την ίδια την διαδικασία της μόχλευσης. Ο μοχλευτικός δανεισμός είναι εκείνος που οδήγησε στην ύφεση του 2008 και η παρούσα κρίση της ευρωζώνης είναι απότοκο εκείνης της ύφεσης. Οι ευρωζωνίτες, λοιπόν, παραμένουν αμαθείς και αδιόρθωτοι...
Το σημαντικότερο και το κυριότερο ζήτημα, όμως δεν είναι αυτό. Δεν έχει να κάνει και δεν σχετίζεται με την κεφαλαιοποίηση του EFSF και τις διαδικασίες χρηματοδότησής του. Τα χρήματα του EFSF, βέβαια, προφανώς, δεν επαρκούν. Το ποσόν του 1 τρισ. € - μοχλευμένο ή μη - δεν είναι διόλου αρκετό, για την διάσωση της Ιταλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου και αύριο της Γαλλίας. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το σημαντικότερο ζήτημα έχει να κάνει με το ίδιο το EFSF και την συγκρότησή του, αφού αυτός ο μηχανισμός είναι τοξικός από την σύστασή του και ατελέσφορος, οδηγώντας το ευρώ στην περαιτέρω αποδόμησή του και την ευρωζώνη στην διάλυση.
Το γιατί μπορούμε να το δούμε στα παρακάτω κείμενά μου, που δημοσιεύτηκαν στο μπλογκ "ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ", κατά το χρονικό διάστημα 23/10/2011 - 27/10/2011, ως σχόλια, στο θέμα "ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ" http://laikometopo.blogspot.com/2011/10/blog-post_23.html :
"Σφάλλετε, αγαπητοί φίλοι.
Το εξυπηρετήσιμο ελληνικό δημόσιο χρέος, εντός μιας ζώνης σκληρού νομίσματος - όπως είναι αυτή της ευρωζώνης - δεν μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να ξεπεράσει το ύψος των 70 δισ. €. Η Ελλάδα, εντός του ευρώ, κάλλιστα (και βασίμως θεωρείται ότι) μπορεί να χρεωκοπήσει και με ποσοστά δημόσιου χρέους, τα οποία να κυμαίνονται, γύρω στο 30% του ΑΕΠ της χώρας.
Από το εμφανιζόμενο ως ελληνικό δημόσιο χρέος - αφαιρουμένου του ανατοκιστικού/επιτοκιακού μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους - το ποσόν που έχει εισέλθει στην ελληνική οικονομία, πρέπει να φθάνει στο ύψος των 52 δισ. € και στην καλύτερη περίπτωση στα 60 δισ. € (ίσως και κάτι παραπάνω). Κάθε τι περισσότερο είναι φουσκωμένο από την επιτοκιακή/ανατοκιστική επιβάρυνση και ανακύκλωση αυτού του χρέους. [Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους : Από το σύνολο των 345 δισ. €, τα 293 δισ. €, έως 310 δισ. € είναι πανωτόκια, ενώ το ποσόν που πραγματικά εισπράχθηκε φθάνει τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/06/345-293-310-35-52.html ].
Τα υπόλοιπα, σχετικά με την ποιότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους και την καταστροφική διαχείρισή του από την ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ και την καταστροφική στρατηγική επιλογή της να εντάξει την χώρα στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη, μια επιλογή η οποία οδήγησε την Ελλάδα στην μεγαλύτερη ήττα της στην σύγχρονη ιστορία και η οποία ισοδυναμεί με μια βαριά πολεμική ήττα, μπορεί να τα διαβάσει, όποιος επιθυμεί, στην πλούσια θεματολογία, γύρω από αυτό το ζήτημα, η οποία υπάρχει στο μπλογκ μου. Ενδεικτικά και μόνον, αναφέρω το θέμα : "Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, το ελληνικό δημόσιο χρέος και η προειδοποίηση του Ανδρέα Παπανδρέου για την επικινδυνότητά του. (Η συστηματική απόκρυψη των ευθυνών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ για την κατάντια του τόπου)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/04/alekos-papadopoulos-kai-andreas.html .
Στα άλλα ζητήματα που αναφέρετε στο κείμενό σας, μπορούμε να συμφωνήσουμε. Αρκεί να γίνει αντιληπτό το απλούστατο γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται υπό το καθεστώς μιας μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής...
Είδα και τα ερωτήματα, που έχετε βάλει. Σε κάποια απάντησα.
Κάποια άλλα είναι προβληματικά.
Π.χ. Στο ερώτημα για το ποιός φταίει για την κρίση, έχετε πολλές επιλογές. Αλλά δεν έχετε μια η οποία είναι η σημαντικότερη όλων. Και αυτή αφορά την ευρωζώνη, ως αιτία της κρίσης.
Ψηφίζω, λοιπόν, ως αιτία της κρίσης την ευρωζώνη.
Επίσης, ρωτάτε άν η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει. Το ερώτημα είναι εσφαλμένο. Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει από τον Απρίλιο του 2010.
Και μάλιστα, η Ελλάδα όχι μόνον έχει χρεωκοπήσει, αλλά, με την απόφαση των ευρωζωνιτών, της 21/7/2011, οδηγείται στην ελεγχόμενη πτώχευση, με την πλήρη εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων..."
(Γράφτηκε στις 23 Οκτωβρίου 2011. Δείτε : http://laikometopo.blogspot.com/2011/10/blog-post_23.html?showComment=1319400421703#c496543553100297572 και http://laikometopo.blogspot.com/2011/10/blog-post_23.html?showComment=1319401187170#c8350243414382394492 ).
"Χαίρομαι, αγαπητοί φίλοι, για το ουσιαστικό περιεχόμενο του διαλόγου, που έχει ανοίξει. Το σημαντικό στην όλη υπόθεση είναι να μπορέσουμε να βρούμε μια άκρη, σε αυτήν την υπόθεση.
Μιλάτε για τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό, τα οποία - υποτίθεται -, κατά την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, ότι θα βοηθήσουν στην μείωση του χρέους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από αυτόν τον ισχυρισμό.
Πρωτογενή πλεονάσματα είχε ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός την περίοδο 2000 - 2002 και το 2007. (Δείτε τον σχετικό πίνακα, με την εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους την περίοδο 2000 - 2009, που έχω αναδημοσιεύσει στο μπλογκ μου στο θέμα : "Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους : Από το σύνολο των 345 δισ. €, τα 293 δισ. €, έως 310 δισ. € είναι πανωτόκια, ενώ το ποσόν που πραγματικά εισπράχθηκε φθάνει τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/06/345-293-310-35-52.html , όπου παρουσιάζεται ανάγλυφα η αδιέξοδη πορεία του ελληνικού δημόσιου χρέους και η σύστοιχη αδυναμία εξυπηρέτησής του, εντός της ζώνης του ευρώ).
Από τον πίνακα αυτόν προκύπτει, αβίαστα, ότι τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό ουδόλως επηρέασαν την καταστροφικά ορμητική ανοδική εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία υπήρξε, πρωτίστως και σχεδόν αποκλειστικά, προϊόν της ανατοκιστικής/επιτοκιακής του επιβάρυνσης και όχι αποτέλεσμα των πρωτογενών ελλειμμάτων του ελληνικού δημοσίου.
Ως εκ τούτου, όποιο μέγεθος των πρωτογενών πλεονασμάτων του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού και να επιτευχθεί στα προσεχή χρόνια - αν επιτευχθεί και μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης, κάτι τέτοιο δεν μπορεί εύκολα να επιτευχθεί - δεν πρόκειται αυτό να επηρεάσει την εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους (μιλάμε για αποπληρωμή των τόκων του χρέους και μέρος του κεφαλαίου), εάν το πλεόνασμα αυτό κινείται κάτω από επίπεδα της τάξης του 15% του ελληνικού ΑΕΠ!!! Και όλα αυτά για δεκαετίες!!!
Αν αναλογισθούμε τα μεγέθη για τα οποία μιλάμε, αντιλαμβάνεσθε ότι αυτά είναι εξωπραγματικά και αδύνατο να επιτευχθούν, αφού θα οδηγήσουν την χώρα μας σε επίπεδο ζωής αφρικανικών χωρών και δεν φαίνεται δυνατό να γίνουν αποδεκτά από τον ελληνικό πληθυσμό. Αφήστε, που το ελληνικό ΑΕΠ θα καταβαραθρωθεί, αφού η επίτευξη οποιωνδήποτε πρωτογενών πλεονασμάτων και η εξυπηρέτηση των δανείων, μαζί με την διάθρεψη του πληθυσμού από αυτά, θα οδηγήσει και στην καταβαράθρωση της ενεργού ολικής συναθροιστικής ζητήσεως στην ελληνική οικονομία, επιδεινώνοντας, από έτος σε έτος, την κρίση, μετατρέποντάς την σε ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της οικονομίας της χώρας μας. Όλα τα άλλα, που λέει η κυβέρνηση και οι οικονομικοί αναλυτές και οικονομολόγοι, επιπέδου Μπάμπη Παπαδημητρίου και Γιάννη Στουρνάρα, είναι κουραφέξαλα και αποσκοπούν στην (πρόσκαιρη) παραπλάνηση του ελληνικού πληθυσμού και στην δημιουργία εντυπώσεων.
Πολύ καλά κάνετε και ψάχνετε το ζήτημα της νομιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους. Και είναι προφανές ότι στο ζήτημα αυτό κρύβονται πολλοί σκελετοί. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί άκρη, γύρω από αυτό. (Μακάρι να βρεθεί, διότι έχουν γίνει πολλές λοβιτούρες, που το αύξησαν).
Η ουσία όμως έγκειται στο γεγονός ότι, ακόμα και αν αυτό το χρέος είναι εντελώς νομότυπο, αυτό δεν παύει να το καθιστά ένα αποκλειστικά τοκογλυφικό χρέος, το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποπληρωθεί. Και πάλι ο πίνακας της εξέλιξής του, κατά την δεκαετία 2000 - 2009, που προαναφέρω είναι πλήρως κατατοπιστικός, αφού όλος ο ελληνικός δανεισμός αυτής της περιόδου, κάλυψε, γύρω στα 30 δισ. €, για τις πραγματικές ανάγκες (τα δημόσια ελλείμματα) του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού και αναχρηματοδότησε, με 451 δισ. €, τον παλαιό ελληνικό δανεισμό, ο οποίος το 2000 έφθανε στα 143,6 δισ. €, για να αγγίξει, την 31/12/2009, το ύψος των 298,5 δισ. € (την 1/1/2010, με τον ανατοκισμό, έφθασε στα 302 δισ. €).
Νόμιμο, ή παράνομο, λοιπόν, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι, αυταπόδεικτα, τοκογλυφικό και δεν μπορεί - και δεν πρέπει - να πληρωθεί. Πρέπει να διαγραφεί, σε επίπεδα της τάξης του 90% του συνολικού χρέους, ή να επαναδραχμοποιηθεί, όπως ήταν πριν την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, για να μπορέσει να αποπληρωθεί.
(Αυτό, άλλωστε, ήταν και το μεγαλύτερο έγκλημα της ανόητης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και ιδιαίτερα του κοσμοπολιτικού/"ευρωπαϊστικού" τμήματός της, που πήραν ένα αυτοεξυπηρετούμενο λογιστικό/εικονικό χρέος, εκφρασμένο κατά 85% σε ένα τοπικό μαλακό νόμισμα (την δραχμή) και το μετέτρεψαν σε ένα πραγματικό και απαιτητό χρέος, σε σκληρό νόμισμα (το ευρώ), καθιστώντας το, αυθωρεί, ένα χρέος το οποίο ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί από το ελληνικό κράτος, αφού αυτό το κράτος παρέδωσε το δικαίωμά του να εκδίδει νόμισμα και τον έλεγχό στην κεντρική του τράπεζα σε μηχανισμούς, επί των οποίων ουδένα έλεγχο ασκεί (στην Ε.Κ.Τ., στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης και στην γερμανική και στην γαλλική πολιτική ελίτ), χάνοντας κάθε έλεγχο στην άσκηση τη νομισματικής της πολιτικής.
Το χρέος αυτό θα παραμείνει αδύνατο να εξυπηρετηθεί, όσο η ευρωζώνη ασκεί την πολιτική του σκληρού ευρώ και όσο η Ελλάδα μένει εντός αυτής, ακόμα και αν επιτευχθεί, τώρα, μια μείωση του χρέους (προς τους ιδιώτες) της τάξης του 50%, ή και πολύ περισσότερο.
Από ό,τι είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, πριν λίγο, στους Έλληνες τραπεζίτες, η συζήτηση που τώρα γίνεται στις Βρυξέλλες, μετά την άδοξη και προβλεπόμενη κατάρρευση της Συμφωνίας της 21/7/2011, η κ. Μέρκελ συζητά για μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους προς το σύνολο των ιδιωτών. Το συνολικό ποσόν του χρέους αυτού φθάνει στα 204 δισ. €.
Το ζήτημα είναι πως εννοούν το κούρεμα. Θα είναι στιγμιαίο, ή θα εκτείνεται μέσα σε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (κατά το οποίο θα τοκίζεται και θα ανατοκίζεται;).
Ας πάρουμε την πιό ευνοϊκή, για την Ελλάδα, περίπτωση. Ας δεχθούμε ότι το κούρεμα θα είναι στιγμιαίο και ότι, δια μιάς, το χρέος αυτό θα μειωθεί στα 102 δισ. €, διαγράφοντας το 50% αυτού.
Αυτή την στιγμή (Ιούλιος 2011), το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει φθάσει - από τα 345 δισ. € που ανέφερα στο προαναφερόμενο δημοσίευμά μου - στα 380 δισ. €. (Αν υπολογίσουμε και τις εγγυήσεις, το ύψος του αγγίζει τα 410 δισ. €, αλλά ας μην πάρουμε υπόψη μας τις εγγυήσεις, ας μείνουμε στα υπόλοιπα).
Με την μείωση του χρέους, που προείπαμε, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα πέσει στα 278 δισ. € και (από την λήψη των άλλων δανείων από την ευρωζώνη, από την ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών και με την εκκολαπτόμενη συμφωνία, τον ανατοκισμό του χρέους και την επιτοκιακή επιβάρυνσή του) θα φθάσει τον επόμενο χρόνο και μάλιστα ακριβώς ένα χρόνο από τώρα που γράφω, στα ίδια, περίπου, επίπεδα με αυτά που είναι τώρα.
Η κατάσταση, με το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμη, υπό οποιοδήποτε σενάριο.
Για τους λόγους αυτούς, καλώς λέτε ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, ακόμα και αν φθάσει στο 90% του ελληνικού ΑΕΠ, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί, ως βιώσιμο. Αλλά αληθές είναι και το γεγονός ότι, σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος, όπως αυτή του του ευρώ, το ελληνικό δημόσιο χρέος, μπορεί να οδηγήσει σε χρεωκοπία, τύπου Αργεντινής, ακόμα και αν το χρέος αυτό φθάνει σε ένα ποσοστό της τάξεως κάτι παραπάνω από το 30% του ΑΕΠ της χώρας μας. Μην ξεχνάμε, μάλιστα, ότι η Αργεντινή, που είχε συνδέσει το πέσο με το αμερικανικό δολλάριο, χρεωκόπησε, εξ αιτίας του περίφημου peg της σύνδεσης αυτής, με ένα δημόσιο χρέος, γύρω στο 40% του αργεντίνικου ΑΕΠ...
(Με τις τράπεζες - ελληνικές και ευρωπαϊκές - τα πράγματα είναι, αναλόγως χάλια. Αυτές έχουν στα χέρια τους, γύρω στα 95 δισ. € - από το ελληνικό δημόσιο χρέος - και έχουν δομήσει έναν πύργο με παράγωγα, που στηρίζονται σε αυτά, των οποίων η τάξη μεγέθους αγνοείται. Κατά πάσαν πιθανότητα, ξεπερνούν, κατά πολύ, τα 250 με 300 δισ. € και οι απώλειες που θα έχουν είναι τεράστιες. Οι απώλειες αυτές θα τις οδηγήσουν σε ναυάγιο, το οποίο θα συγκλονίσει το ευρωπαϊκό - και το διεθνές - χρηματοπιστωτικό σύστημα, όσο και προσπαθήσουν οι ευρωζωνίτες να κουκουλώσουν τα πράγματα και την ουσιαστική χρεωκοπία της μπατιροτραπεζοκρατίας τους, Οι τράπεζες και στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη πρέπει να κρατικοποιηθούν, έστω προσωρινά. Αλλά αυτό θέλουν να το αποφύγουν, όσο δύσκολο και αν είναι. Το αν θα μπορέσουν – και για πόσο – είναι κάτι που θα το δούμε. Για το ζήτημα αυτό δείτε στο μπλογκ μου τα θέματα : "Το σαθρό ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, οι φόβοι των τραπεζικών ελίτ, για επερχόμενο "κανόνι" και για πληθωρισμό (που έφερε στην επιφάνεια ο ΓΑΠ τον Οκτώβριο του 2009) και οι αντιφατικές επιδιώξεις τους" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/gap-2009.html και "Το ελληνικό δημόσιο χρέος και τα σαθρά θεμέλια των ευρωπαϊκών τραπεζών, που οδεύουν προς επανακεφαλαιοποίηση υπό δημόσιο έλεγχο" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/epanakefalaiopoiisi-eurotrapezon.html )..."
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 24 Οκτωβρίου 2011. Δείτε : http://laikometopo.blogspot.com/2011/10/blog-post_23.html?showComment=1319483853599#c4823799934046597841 και http://laikometopo.blogspot.com/2011/10/blog-post_23.html?showComment=1319486384045#c1362642586266385533 και http://laikometopo.blogspot.com/2011/10/blog-post_23.html?showComment=1319486807183#c5850184938687242656 ).
"Ακριβώς, όπως περιγράψαμε, προηγουμένως, η Απόφαση των ευρωζωνιτών της 27/10/2011 είναι μια τρύπα στο νερό και θα αποτελέσει το εφαλτήριο για την επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση η οποία θα κτυπήσει την ευωζώνη και την διεθνή οικονομία. Μπορεί να επιφέρει μια πρόσκαιρη νηνεμία στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά αμέσως, μετά την διευκρίνηση των σκοτεινών σημείων της Απόφασης αυτής - ακριβώς όπως έγινε και με την απόφαση της 21/7/2011 -, η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση θα έλθει, σαν φυσικό επακόλουθο.
Αυτό θα συμβεί όχι μόνον επειδή τα ποσά που προβλέπει η απόφαση αυτή για το EFSF, είναι ανεπαρκή, αφού το ποσόν του 1 τρισ. €, είναι προϊόν δανεικών από την Κίνα, εγγυήσεων και μόχλευσης, αφού οι Γερμανοί αρνούνται να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Αυτό είναι το ένα - και όχι το πιο ουσιαστικό - κομμάτι της όλης υπόθεσης.
Η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση θα συμβεί, πολύ περισσότερο εξ αιτίας της στρεβλής δομής του ίδιου του EFSF, ως μηχανισμού, αφού το πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτός ο μηχανισμός δεν έχει να κάνει τόσο με τα ποσά που τίθενται στην διάθεσή του, αλλά με την ίδια την τοξική δόμησή του, η οποία το οδηγεί στην πλήρη αποσάρθρωση, εάν και όταν τεθεί σε πλήρη λειτουργία.
Αυτή η διαδικασία αποσάρθρωσης του EFSF ουδεμία σχέση έχει με τις δυνατότητες κεφαλαιοποίησής του. Η αποσαρθρωτική διαδικασία του μηχανισμού του EFSF, θα τεθεί σε λειτουργία και θα προχωρήσει, όσα χρήματα και να αποφασίσει να του χορηγήσει η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία, άλλωστε, δεν είναι καθόλου γαλαντόμα. Το EFSF θα οδηγηθεί σε διαδικασία διάλυσης, είτε έχει τα απαιτούμενα ποσά, είτε όχι. Είτε αυτά είναι μοχλευμένα, είτε πρόκειται για καθαρά ρευστό και υπαρκτό χρήμα.
Το τοξικό πρόβλημα του EFSF έχει να κάνει με το γεγονός ότι το ομόλογό του είναι ένα CDO, ένα δομημένο ομόλογο, το οποίο αποτελείται από κομμάτια διαφορετικών χρεών, με διαφορετικούς τόκους και με διαφορετικό ρίσκο το κάθε κομμάτι. Αυτό συμβαίνει επειδή κάθε χώρα συμμετέχει σε αυτό το ομόλογο με τα δικά της βάρη και υποχρεώσεις και με τα δικά της μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα. Δεν πρόκειται για αξιολογημένο ευρωπαϊκό ομόλογο, αλλά για ομόλογο στο οποίο συμμετέχουν οι χώρες της ευρωζώνης. Και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
Όσο όλες οι χώρες είναι εντός αγορών δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά με την σταδιακή έξοδο των χωρών της ευρωζώνης από τις αγορές και με την ουσιαστική τους χρεωκοπία, η οποία τις τοποθετεί εντός του μηχανισμού στήριξης του EFSF, τα πράγματα οδηγούνται προς την αποδιάρθρωση του μηχανισμού αυτού.
Με την χρεωκοπία της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, το "ευρωομόλογο" του EFSF χάνει το μέρος της αξίας του που αντιστοιχεί στο ιρλανδικό και το πορτογαλικό κομμάτι του, συμπεριλαμβανομένων και των τόκων που είχαν αναλάβει ως υποχρέωση, οι χώρες αυτές να καταβάλουν.
Από εκεί και πέρα ακολουθεί με διαφορετικούς ρυθμούς, κάθε φορά, η διαδικασία του ντόμινο. Και ακριβώς εδώ βρισκόμαστε τώρα.
Αυτή η εξέλιξη, ανεξάρτητα του πόσο πιθανή είναι, υποχρεώνει το EFSF να προσφέρει μεγαλύτερο επιτόκιο για ολόκληρη την έκδοση όλων των χωρών που είναι εντός αγορών και συνεισφέρουν σε αυτό, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι το EFSF πρέπει να δανειστεί περισσότερα χρήματα. (Γι' αυτό και οι Γερμανοί θέλουν να βάλουν και άλλους μέσα στον δανεισμό του EFSF).
Βέβαια, ακόμα κι αν π.χ. η Ιταλία δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της, δεν θα κάνει στάση πληρωμών αμέσως αλλά, θα εισέλθει και αυτή στο EFSF, όχι ως δανείστρια, αλλά ως δανειζόμενη.
Ποιός, όμως, θα σηκώσει το βάρος των χρεωκοπημένων χωρών της ευρωζώνης;
Φυσικά, θα το σηκώσουν οι χώρες, που θα είναι εντός αγορών και θα μπορούν να δανειστούν, οι οποίες θα δουν, σταδιακά, τα επιτόκια δανεισμού τους να φουσκώνουν και θα υποχρεωθούν, σιγά - σιγά και αυτές να τεθούν, εκτός αγορών, με αποτέλεσμα ο EFSF να αποδιαρθρωθεί και να καταρρεύσει, αφού, πριν την χρεωκοπία όλων, η Γερμανία θα υποχρεωθεί να εξέλθει από την ευρωζώνη, για να μην πληρώνει τα χρέη των υπολοίπων...
Αυτή θα είναι η "ομαλή" εξέλιξη της πορείας του EFSF, αφού οι ευρωζωνίτες δεν έβαλαν μυαλό και επιμένουν σε συνταγές, που μας έφεραν την ύφεση του 2008 και μεταχειρίζονται τοξικά προϊόντα - τα CDO -, που οδήγησαν σε αυτήν και τα οποία, μάλιστα, θέλουν να τα βλέπουν, ως λύση στο οξύτατο πρόβλημά τους.
Γι' αυτό και θα δούμε και θα ζήσουμε - όχι πολύ αργά - τον επόμενο γύρο της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην πολύπαθη ευρωζώνη...
Όσον αφορά την χώρα μας, τα πράγματα θα εξελιχθούν, όπως τα είπαμε :
Σε έναν χρόνο και κάτι από τώρα, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα έχει το ίδιο μέγεθος, όπως τώρα και θα οδηγεί την χώρα στο ίδιο αδιέξοδο, πολύ περισσότερο που το ακριβό ευρώ θα έχει οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, μαζί με τα σαρωτικά μέτρα λιτότητας, που έχουν έλθει και που πρόκειται ακόμα περαιτέρω να έλθουν, ως τιμωρία για το παρόν κούρεμα.
Η έξοδος της χώρας μας από την ευρωζώνη και η επαναφορά της δραχμής γίνεται, ολοένα και περισσότερο, μια αδήριτη αναγκαιότητα για την χώρα, στην οποία κουρεύονται (μένει να δούμε πως και με ποιά διαδικασία) γύρω στα 100 δισ. € (αν και πρέπει να περιμένουμε για να δούμε το ακριβές ποσόν και την χρονική έκταση του κουρέματος) και η οποία χώρα υποχρεώνεται να λάβει άλλα δάνεια, τα οποία μπορεί να φθάσουν τα 130 δισ. € (μένει και αυτό να το δούμε).
Και η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη καθίσταται αναγκαία, όσο το ευρώ παραμένει ακριβό. Για να καταλάβουμε για ποιό πράγμα μιλάμε, πρέπει να πούμε ότι η ισοτιμία του ευρώ με το δολλάριο είναι στο 1,43. Αυτή η τιμή είναι δολοφονική για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (όπως για την Ιταλία και την Γαλλία). Για την Γερμανία και τις βόρειες χώρες, όμως, αυτή η τιμή είναι πολύ καλή, αφού π.χ. το "γερμανικό" ευρώ αξίζει 1,88 $, ενώ η μέση πραγματική αξία του ευρώ ισούται με 0,95 $.
Τόσο ακριβό είναι το ευρώ, για την ελληνική οικονομία, την οποία έχει κυριολεκτικά γονατίσει. Και όπως φαίνεται, θα παραμείνει ακριβό...
Οψόμεθα."
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 27/10/2011. Δείτε : http://laikometopo.blogspot.com/2011/10/blog-post_23.html?showComment=1319736538103#c7557761389405051508 και http://laikometopo.blogspot.com/2011/10/blog-post_23.html?showComment=1319738258028#c1613455329178001513 ).
Σχόλια