Ελλάδα και ευρωζώνη : Καλύτερο είναι το διαζύγιο και όχι η ολοκλήρωση της υπαγωγής της χώρας σε ένα καθεστώς πεονίας.
Για την Ελλάδα η αναζήτηση μιας στρατηγικής εξόδου από την ευρωζώνη είναι μια επιτακτική ανάγκη. Όχι μόνο σαν διαπραγματευτικό χαρτί, ή σαν (αδιέξοδη) απειλητική μπλόφα, αλλά και ως επιβιοτική ανάγκη, όπως, επίσης και ως προοπτική.
Η χώρα μας - το έχουμε ξαναπεί - κακώς εισήλθε στην ευρωζώνη. Αλλά το ότι εισήλθε είναι μια πραγματικότητα που είναι παρούσα και έχει φέρει την ελληνική οικονομία στα πρόθυρα της διάλυσης. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αντιμετωπισθεί και η έξοδος από την ευρωζώνη είναι ένα ρεαλιστικό - αν και δύσκολο - ενδεχόμενο.
Με την ελληνική έξοδο από την ευρωζώνη και με την επιστροφή της χώρας στην δραχμή ο κίνδυνος μετάδοσης θα παρασύρει και άλλες χώρες της ευρωζώνης στην κρίση. Οι περιφερειακές χώρες έχουν προβλήματα φερεγγυότητας και ανταγωνιστικότητας σαν την Ελλάδα. Η Πορτογαλία θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση χρειών και έξοδο από την ευρωζώνη. Το ίδιο και η Ιρλανδία, η οποία, παρά το γεγονός ότι τα προβλήματά της είναι άλλης φύσεως, πνίγεται από την κατάρρευση του τραπεζικού της συστήματος και από το σκληρό ευρώ.
Οικονομίες που φαίνονται - ή φαίνονταν μέχρι πρόσφατα - φερέγγυες αλλά έχουν πρόβλημα ρευστότητας, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, θα χρειαστούν στήριξη ρευστότητας από την Ευρώπη, άσχετα από το τι θα συμβεί στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, ή στην Ιρλανδία. Οι σημαντικοί πόροι, που ρίχνονται στον ελληνικό πύθο των Δαναΐδων, θα μπορούσαν να δοθούν για την στήριξη αυτών των οικονομιών και των τραπεζών σε αυτές χώρες.
Η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη έχει και άλλα, επιπρόσθετα, πλεονεκτήματα:. Οι οικονομίες αυτές της ευρωζώνης που βρίσκονται επίσης στο μάτι του κυκλώνα (και η Γαλλία, όσο και αν αυτό φαινόταν, μέχρι πρόσφατα, απίστευτο), θα έχουν την ευκαιρία να αποφασίσουν οι ίδιες, εάν θέλουν να συνεχίσουν, εντός ευρωζώνης, ή εάν θα φύγουν από αυτήν - πριν η κρίση οξυνθεί και τις υποχρεώσει να το κάνουν άρον-άρον και με βαρύτερο κόστος -, με όλα τα συμπαρομαρτούντα, που συνεπάγεται αυτή η απόφαση. Ανεξαρτήτως του τι θα πράξει η Ελλάδα, η γοργή επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της ευρωζώνης είναι απολύτως απαραίτητη. Και για αυτό απαιτείται ένα ολοκηρωμένο πανευρωπαϊκό πρόγραμμα που δεν θα στηρίζεται σε εσκεμμένες μη ρεαλιστικές προβλέψεις και σε γελοία και πλαστά stress test. Και φυσικά μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα μπορούσε να είναι ο καταλύτης γι' αυτήν την διαδικασία επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών τη ευρωζώνης, η οποία θα πρέπει να οδηγήσει και στην κρατικοποίησή τους (όπως τώρα - εν μέρει με την γαλλοβελγική Dexia).
Η πρόσφατη εμπειρία πολλών άλλων αναπτυσσόμενων αγορών, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, αποδεικνύει ότι η ελεγχόμενη αναδιάρθρωση και η μείωση του εξωτερικού χρέους μπορεί να καταστήσει βιώσιμο το χρέος, να αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα και να επαναφέρει την ανάπτυξη. Έτσι και στην Ελλάδα θα υπάρξουν σημαντικές απώλειες, αλλά θα είναι ελεγχόμενες και περιορισμένες, ενώ η χώρα θα μπει γρήγορα στον δρόμο της ανάπτυξης.
Με δεδομένη την ακαμψία των ευρωζωνιτών και εφ' όσον η γερμανική ελίτ αρνείται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, αρνούμενη, παράλληλα, να ανακυκλώσει τα πλεονάσματά της εντός ευρωζώνης, θα χρειασθεί οι δρόμοι της Ελλάδας και της ευρωζώνης να χωρίσουν. Θα μπορούσε να υπάρξει ένα συναινετικό διαζύγιο; Κάτι τέτοιο φαίνεται δύσκολο. Και μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι καθόλου εύκολη, εκ των πραγμάτων, διότι η ίδια η διαδικασία εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη - ακόμα και αν είναι συμπεφωνημένη - είναι πρωτόγνωρη και εξαιρετικά δύσκολη.
Το να παρατηρούμε όμως, άβουλοι και άπραγοι την βραδεία και ανεξέλεγκτη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, ονειρευόμενοι, εκ των πραγμάτων, αδιέξοδα .... παλατιανά προνουτσιαμέντα, σαν τον αφελή - τον προτιμώ ως αφελή, παρά ως κάποιον, ο οποίος, με την αρθρογραφία του, υποβάλλει διαπιστευτήρια στην ψοφοδεή ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ και μάλιστα σε εκείνο το δωσιλογικό τμήμα της, το οποίο προετοιμάζεται, για συμμετοχή στην σχεδιαζόμενη λεηλασία της χώρας, από τους δανειστές της - (και ζηλώσαντα την δόξα του Γεωργίου Αθανασιάδη - Νόβα, του παλαιού "γαργάλατα"), κ. Γιώργο Προκοπάκη και την αποδιοργάνωση της ελληνικής κοινωνίας είναι κάτι το οποίο είναι πολύ - μα πολύ - χειρότερο...
Ας δούμε, σχετικά και το παρακάτω κείμενό μου, το οποίο περιγράφει την καταστροφική προοπτική που ανοίγεται στην χώρα από την παρούσα κατάσταση και από την περιβόητη συμφωνία της 21/7/2011, η οποία είναι καταστροφική για την χώρα μας, αφού είναι μια συφωνία πτώχευσης του ελληνικού δημοσίου, το οποίο υποχρεώνεται να παραχωρήσει το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας στους δανειστές και τους εκπροσώπους τους - αυτή η παραχώρηση είναι άλλωστε και εκείνο, που κυρίως, ενδιαφέρει την ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία, προκειμένου να εξωφληθεί το σύνολο (ή ένα μεγάλο μέρος) του τοκογλυφικού ελληνικού δημόσιου χρέους :
"Καλό και χρήσιμο είναι να γίνει αντιληπτό ότι η χώρα πηγαίνει κατευθείαν προς τον γκρεμό και ότι ο πληθυσμός της οδηγείται στην εξαθλίωση, στην πείνα και στην τελική υπαγωγή του σε ένα "μοντέρνο" καθεστώς πεονίας.
Ομοίως και η ευρωζώνη, η οποία κυριολεκτικά βαδίζει προς τον αφανισμό, εάν και εφ' όσον η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ (που τώρα ταλαντεύεται, γύρω από το εάν θα συνδέσει άρρηκτα τις τύχες της Γερμανίας με την ευρωζώνη, ή θα την εγκαταλείψει, ως μία χαμένη - και κυρίως ασύμφορη - υπόθεση) αποφασίσει ότι δεν πρέπει να αποχωριστεί του προνομίου της να ασκεί την εθνική της κυριαρχία και φυσικά ότι δεν θα παραδώσει το μέγιστο μέρος αυτής της κυριαρχίας σε ομοσπονδιακά ευρωπαϊκά όργανα. Μια τέτοια οριστική απόφαση της γερμανικής ελίτ, που θα αποσυνδέσει την τύχη της Γερμανίας από την ευρωζώνη, θα σημάνει και την διάλυση της τελευταίας. Μια τέτοια απόφαση δεν θα είναι, βέβαια, καθόλου εύκολη. Το αντίθετο, μάλιστα. Όμως, αποτελεί μια ρεαλιστική πιθανότητα, αφού όλες οι κινήσεις της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ (στην πραγματικότητα και πέρα από όσα, προπαγανδιστικά, λέγονται είναι η γερμανική κυβέρνηση, που έφερε την κρίση στην ευρωζώνη, με την δογματική και στενά συφεροντολογική της πολιτική, η οποία αποσκοπεί στην άρνηση ανακύκλωσης των πλεονασμάτων της ευρωζώνης στις ελλειμματικές χώρες) δείχνουν ότι - παρά την ταλάντευση και την αμφισημία της - δεν αποποιείται αυτής της διαλυτικής, για την ευρωζώνη, εναλλακτικής λύσης.
Η γερμανική ελίτ, φυσικά, επιδιώκει να κωλλυσιεργεί και να αναβάλλει διαρκώς την αναγκαία δράση και την λήψη των σχετικών αποφάσεων, όσο και αν αυτό επιδεινώνει την κατάσταση στις ελλειμματικές χώρες, οι οποίες βουλιάζουν στον βάλτο με την κινούμενη άμμο της ευρωζωνικής κρίσης. Και δεδομένο είναι ότι σκοπεύει να συντηρήσει αυτήν την αναβλητικότητα στο διηνεκές, αν αυτό είναι δυνατό.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, μπορεί να είναι ανεκτό για την Γερμανία (δεν θα είναι για πάντα, αλλά μπορεί να κρατήσει για αρκετό καιρό). Η Γερμανία έχει τις σχετικές αντοχές.
Η Ελλάδα, όμως, δεν διαθέτει αντίστοιχες αντοχές. Γι' αυτό και όσο ακολουθούνται οι τρέχουσες πολιτικές (που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν την κρίση), η χώρα μας θα βυθίζεται, ολοένα και περισσότερο, μέσα στον βάλτο με την κινούμενη άμμο, μέχρι της τελικής καταπόσεώς της. Δηλαδή, μέχρι την τελική της καταστροφή.
Το σενάριο αυτό είναι ρεαλιστικό. Και φυσικά πρέπει να το αποτρέψουμε, έστω και μόνον για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους, οι οποίοι ανάγονται απλώς και μόνον στο ότι θέλουμε να επιβιώσουμε...
Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : «21/7/2011 : Η ανακοίνωση της πρώτης επίσημης κρατικής χρεωκοπίας, εντός ευρωζώνης, με την ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, ανοίγει τον δρόμο για την χρεωκοπία και των υπόλοιπων χωρών της ζώνης του ευρώ» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/2172011-official-greek-default.html ."
(Σχόλιό μου http://www.avclub.gr/forum/showthread.php?p=1056176331&posted=1#post1056176331 της 6/8/2011, με τίτλο : ''Η χώρα πηγαίνει κατά διαβόλου" στο θέμα, που έχει δημοσιευθεί στο forum AVClub, με τίτλο : "Που πάει η χώρα;").
Σχόλια