24-12-1903. Η «Γέννηση του Σωτήρος» («Des Erlösers Geburt») της Rosa Luxemburg, στην “Vorwärts”. 25-12-1831. Η εξέγερση των Χριστουγέννων", στην Τζαμάικα. 1902. Γεντί κουλέ. 25-12-1914. Η ανακωχή των Χριστουγέννων. 1940-1944. Το φασιστικό συμβούλιο, στην Αλβανία. 1942-1945. Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. 1950. Τίρανα. Η “Λαϊκή Συνέλευση». 1962. Ο σχεδιασμός της КГБ, για την ανατροπή του καθεστώτος του Enver Hoxha και η σωτηρία του, από την Κίνα. 1980. “ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΕΝΟ”. 2024. Μιτροβίτσα, Κοσσυφοπέδιο. Η διαμάχη, για το σπίτι του συνεργάτη των ναζί Xhafer Deva. 28-12-2025. Πέθανε η Brigitte Bardot και μετέπειτα. (203).
Στις 24/12/1905, η Ρόζα Λούξεμπουργκ δημοσίευσε το άρθρο της «Des Erlösers Geburt», δηλαδή, «Η γέννηση του Σωτήρος», στην εφημερίδα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος “Vorwärts” του Βερολίνου. Παραπάνω, η πρώτη σελίδα της εφημερίδας, με το άρθρο, στα γερμανικά, από το ψηφιακό αρχείο https://fes.imageware.de/fes/web/.
Παρακάτω, ολόκληρο το άρθρο, σε μια γρήγορη μεταφραστική προσέγγιση :
«Η Γέννηση του Σωτήρος». Περισσότεροι, από δεκαεννέα αιώνες έχουν περάσει, από τότε, που η πιστή ανθρωπότητα γιόρτασε, την γέννηση του γιου του ξυλουργού της Ναζαρέτ, που ανακηρύχτηκε Σωτήρας του ανθρώπινου γένους. Σε μια τρομερή εποχή αποσύνθεσης της παλιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν εκατομμύρια άνθρωποι βυθίστηκαν, στην φτώχεια, στην σκλαβιά και την ταπείνωση, σε αυτήν την σκοτεινή κοινωνική νύχτα, ανέτειλε η αυγή της χριστιανικής λύτρωσης, που υποδέχτηκαν οι φτωχοί και οι αποκληρωμένοι, με ευσεβή πίστη…
25/12/1831. Jamaica. "Ηεξέγερση των Χριστουγέννων". Στις, 25 Δεκεμβρίου 1831, αρχίζει γενική απεργία των σκλάβων εργατών στις φυτείες της Τζαμάικα (τότε, υπο Βρετανική κατοχή), για ελευθερία και μισθούς.
Μετά απο δύο ημέρες, θα εξελιχθεί, σε γενικευμένη ένοπλη εξέγερση, ενάντια, στους ιδιοκτήτες των φυτειών. Η εξέγερση θα κινητοποιήσει 60.000 σκλάβους εργάτες, ενάντια, στους λευκούς ιδιοκτήτες και δουλέμπορους της Τζαμάικα.
Για 11 ημέρες, θα αποκρούσει επιθέσεις και θα καταλάβει περιοχές, πριν ηττηθεί, απο τον στρατιωτικό μηχανισμό της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Όμως, θα κατατρομάξει τους αποικιοκράτες, που θα αναγκασθούν να παραχωρήσουν δικαιώματα, στους δούλους, για να σώσουν τους ιδιοκτήτες των φυτείών.
Δύο χρόνια, αργότερα (1833), η "εξέγερση των Χριστουγέννων" θα γίνει ο καταλύτης, για την "Πράξη κατάργησης της δουλείας", σε όλη την Βρετανική Αυτοκρατορία.
1902. Οθωμανική Θεσσαλονίκη, Επταπύργιο- Γεντί κουλέ. Φωτογραφια περιηγητή. Τα εξωτερικά κτήρια δεν είχαν κατασκευασθεί, ακομη.
1908. Αθήνα. Ο ναός της Παναγίας Καπνικαρέα. Φωτογράφος Willy Ronis.
28/12/1908. Μεσίνα, Ιταλία. Ο πιο καταστροφικός σεισμός, στην ευρωπαϊκή Ιστορία. Ο σεισμός έχει επίκεντρο τον πορθμό της Μεσίνα, στην νότια Ιταλία και καταστρέφει την ίδια την πόλη της Μεσίνα, στην Σικελία και το Ρέτζιο της Καλαβρίας, στα κεντρικά της χώρας, σκοτώνοντας 100.000 ανθρώπους.
Χριστούγεννα 1914. Δυτικό Μέτωπο, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μια μοναδική, στην παγκόσμια ιστορία, αυθόρμητη συμφιλίωση, μεταξύ αντιμαχόμενων στρατιωτικών μονάδων, καταγράφηκε, τα Χριστούγεννα του 1914, τέσσερις μήνες, μετά την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο φοβερό δυτικό μέτωπο. Χιλιάδες Γερμανοί, Βρετανοί και Γάλλοι στρατιώτες άφησαν τα όπλα, βγήκαν, από τα χαρακώματα και προχώρησαν, σε γιορταστική ανακωχή. Το επεισόδιο των Χριστουγέννων του 1914 είναι γνωστό περισσότερο, ως θρύλος. Όμως, πρόκειται, για μια πραγματική ιστορία.
Ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο οι στρατευμένοι της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, που παραμέρισαν τις εντολές των στρατηγών. Βγήκαν, από τα χαρακώματα, ευχήθηκαν «Καλά Χριστούγεννα», τραγούδησαν την «Άγια Νύχτα», έπαιξαν ποδόσφαιρο και αντάλλαξαν τα υποτυπώδη δώρα, που θα μπορούσαν να έχουν, επάνω τους, τσιγάρα, λίγο κρυμμένο κονιάκ και κουμπιά, από τις χλαίνες τους.
Ηταν η πιο αυθόρμητη ανακωχή της παγκόσμιας ιστορίας. Ολα ξεκίνησαν, πρόχειρα. Κανένας δεν μπορεί να πει, με σιγουριά, ποιό ήταν το σημείο του μετώπου, από όπου έγινε η αρχή. Γεγονός αποτελεί ότι επεκτάθηκε, ταχύτατα, σχεδόν, αστραπιαία.
Φαίνεται ότι την πρωτοβουλία πήρε ένας Γερμανός στρατιώτης, που, εκτός από τη μητρική του γλώσσα, μιλούσε και αγγλικά. Πρόκειται, για τον οπλίτη Μέκελ, όπως αφηγείται, σε διασωθείσες επιστολές του ο συστρατιώτης του Κουρτ Τσέμις. Γράφει, σχετικά : «Ο στρατιώτης Μέκελ από τον λόχο μου, που για πολλά χρόνια είχε ζήσει, στην Βρετανία, φώναξε, μιλώντας αγγλικά, απευθυνόμενος, στο απέναντι εχθρικό χαράκωμα. Γρήγορα, άρχισε μια έντονη συζήτηση».
Οι στρατιώτες βγήκαν, από τα χαρακώματα. Έσφιξαν τα χέρια και αλληλοευχήθηκαν «Χαρούμενα Χριστούγεννα». Ο καθένας μιλούσε, στην γλώσσα του. Όμως, εκείνη η ιδιόρρυθμη Βαβέλ δεν χώριζε τους λαούς. Τους ένωνε.
Ηταν παραμονή Χριστουγέννων. Αυτοί οι πρώτοι, η μαγιά της μεγάλης πρωτοβουλίας, συμφώνησαν την επομένη, που ήταν η μεγάλη ημέρα της χριστιανοσύνης, να μη χρησιμοποιήσει, κανείς, το όπλο του. Να μην υπάρξει πυροβολισμός, την ώρα, που, στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, αντηχεί το «Επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Ο Κουρτ Τσέμις συνεχίζει την αφήγησή του : «Στο χαράκωμά μας, είχαμε τοποθετήσει, ήδη, γιορταστικά δεντράκια και κεριά. Μετά την πετυχημένη συνάντησή μας, με τους Άγγλους, βάλαμε, ακόμη, περισσότερα στολίδια. Οι Αγγλοι έδειχναν την χαρά τους, για τα φωταγωγημένα χαρακώματά μας. Φώναζαν, σφύριζαν και χειροκροτούσαν. Εγώ, όπως και οι περισσότεροι, όλη την νύχτα την πέρασα ξάγρυπνος. Μπορεί να έκανε κρύο, αλλά ήταν υπέροχα». Ο Τσέμις επέζησε του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχασε την ζωή του, περί τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αιχμάλωτος των συμμάχων.
Ήταν μια μικρή ειρήνη, καθώς ο Μεγάλος Πόλεμος μαίνονταν. Ορισμένοι, από εκείνους, που έχουν ασχοληθεί, με το περιστατικό, υποστηρίζουν, ότι η επικοινωνία, μεταξύ των εμπολέμων, διευκολύνθηκε, επειδή πολλοί Γερμανοί είχαν εργασθεί, προπολεμικά, στην Βρετανία, σε πόλεις όπως το Λονδίνο, το Μπράιτον, το Μπλάκπουλ. Δεν ήσαν λίγες οι περιπτώσεις, που οι οικογένειές τους βρίσκονταν ακόμη, στο νησί.
Ανήμερα τα Χριστούγεννα, οι Γερμανοί βγήκαν πρώτοι, από τα χαρακώματα και άρχισαν να κατευθύνονται, προς το μέρος των Άγγλων, που τους αντέγραψαν, αυθόρμητα. Χαιρετήθηκαν και άρχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο. Μην φαντάζεστε, τίποτε, οργανωμένο. Μια αυτοσχέδια πάνινη μπάλα βρέθηκε και περίπου, 50 άτομα άρχισαν να αλλάζουν πάσες, ή μάλλον, να κλωτσούν.
Το ποδόσφαιρο ήταν αναπόσπαστο τμήμα της χριστουγεννιάτικης γιορτής. Την θέση της μπάλας είχαν πάρει, αλλού ένα τενεκεδάκι, αλλού ένας κάλυκας, αλλού κάλτσες δεμένες, στρογγυλά. Γίνεται λόγος και για έναν Βρετανό στρατιώτη, που αξιοποίησε, εμπορικά, την κατάσταση, όντας επιχειρηματικό πνεύμα.
Ως πολίτης ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα. Έτσι, βλέποντας, γύρω του, τόσα ακούρευτα κεφάλια, έστησε, στην «ουδέτερη ζώνη», ένα μικρό κομμωτήριο, εκ των ενόντων. Αδιαφορούσε, για την εθνικότητα του πελάτη του. Απλώς, χρέωνε δύο τσιγάρα το κάθε κούρεμα.
Παραφωνία, σε όλο αυτό το τρελό πανηγύρι, αποτέλεσαν ένας Βρετανός ταγματάρχης και ένας Αυστριακός δεκανέας. Ο Βρετανός ταγματάρχης παρατηρούσε τους στρατιώτες, λέγοντας ότι «τον Γερμανό δεν πρέπει να τον κάνεις φίλο, αλλά να τον σκοτώνεις». Διέταζε, μάταια, τους πάντες να επιστρέψουν, στις θέσεις μάχης. Το όνομά του δεν έγινε γνωστό.
Ο Αυστριακός δεκανέας τόνιζε πως «τέτοιες συνεννοήσεις θα έπρεπε να απαγορεύονται, αυστηρά». Μερικά χρόνια, αργότερα, ο δεκανέας αυτός θα αποκτούσε τεράστια φήμη. Το όνομά του ήταν Αδόλφος Χίτλερ. Η ανακωχή των Χριστουγέννων του 1914 απλώθηκε, σε όλο το μήκος των 800 χιλιομέτρων του δυτικού μετώπου. Υπολογίζεται ότι αγκάλιασε, κάπου, ένα εκατομμύριο φαντάρους.
1920 (δεκαετία). Αθήνα. Παρέα γυναικών. Η δεύτερη, στην πρώτη σειρά, από αριστερά, είναι η Καλλιρρόη Σιγανού Παρρέν.
Δεκέμβριος 1939. Πολωνίδες, από τις φυλακές Pawiak και Mokotow, στην κοντινή Βαρσοβία, οδηγούνται στο δάσος Palmiry, για εκτέλεση, από άνδρες των SS.
#AuschwitzExhibition #NotLongAgoNotFarAway
15/6/1940. Τίρανα. Το Ανώτατο Φασιστικό Εταιρικό Συμβούλιο υιοθέτησε το διάταγμα της 9ης Ιουνίου 1940, «κανόνες εφαρμοστέες σε περιπτώσεις πολέμου», που έλεγε ότι το Βασίλειο της Αλβανίας αναγνωρίστηκε ότι έχει μπει, σε πόλεμο, με εκείνες τις χώρες, με τις οποίες το Βασίλειο της Ιταλίας είναι, σε εμπόλεμη κατάσταση. Σύμφωνα με το διάταγμα, ο Ανώτερος Διοικητής των Ιταλικών Ενόπλων Δυνάμεων, στην Αλβανία, άσκησε την εξουσία του, σε όλες τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, όπως η Φασιστική Πολιτοφυλακή, η Δασική Πολιτοφυλακή, η Αστυνομία Ένοπλων Σωμάτων και κάθε άλλου είδους, Ο νόμος αυτός καταργήθηκε, από την Εθνοσυνέλευση, στις 22 Οκτωβρίου 1943.
Οι "βουλευτές" ονομάζονταν "πρακτικοί σύμβουλοι" και πάντα, φορούσαν την φασιστική μαύρη στολή. Ο τόπος συγκέντρωσης, ήταν, εκεί, που είναι το κουκλοθέατρο, σήμερα.
1940 - 1943. Λόζα. Αλβανία. Στο φασιστικό καθεστώς, το κρατικό νομοθετικό σώμα ονομαζόταν Φασιστικό Εταιρικό Άνω Συμβούλιο. Δεν εξελέγη, αλλά διορίστηκε. Δ εργάστηκε, στην περίοδο 1940 - 1943. Η πρώτη συνεδρίαση άρχισε, στις 17/4/1940 και η τελευταία έκλεισε, στις 4/8/1943. Οι κληρικοί της φωτογραφίας ήσαν καλεσμένοι και στην πρώτη συνεδρίαση : Ο παππούς Sali Njazi Dede, επικεφαλής του μουσουλμάνου κομμουνιστή Bexhet Shapati και ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Χριστόφορος Κίσι.
1942. Στάλινγκραντ. Οι Γερμανοί, έξω από την πόλη.
Αύγουστος 1943. Ρόδος, Μανδράκι. Γερμανικά Panzer, μετά την εκφόρτωσή τους, στο εμπορικό λιμάνι. Πρόκειται, για ενίσχυση του γερμανικού στρατού Κατοχής της Ρόδου, όπως αναγράφεται, στην οπίσθια όψη της φωτογραφίας, που προέρχεται, από τα αρχεία της Γερμανικής Διεύθυνσης Προπαγάνδας.
31/1/1945. Γαλλία. Ο Έντουαρντ Ντόναλντ Σλόβικ (1920-1945) ήταν στρατιώτης του αμερικανικού στρατού και ο μόνος Αμερικανός στρατιωτικός, που εκτελέστηκε, για λιποταξία, κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Παρόλο, που περισσότεροι, από 21.000 Αμερικανοί στρατιώτες, τιμωρήθηκαν, για λιποταξία, στον πόλεμο - και 49 έλαβαν θανατικές ποινές - ο Σλόβικ ήταν ο μόνος, που η εκτέλεση του πραγματοποιήθηκε, για καθαρά στρατιωτικό αδίκημα.
Γεννημένος, στο Ντιτρόιτ, από Πολωνοαμερικανική οικογένεια, ο Σλόβικ είχε μια ταραγμένη νεανική ζωή, που χαρακτηρίστηκε, από επανειλημμένες συλλήψεις και φυλάκιση. Αρχικά, χαρακτηρίστηκε, ως ακατάλληλος, για στρατιωτική θητεία, λόγω του ποινικού του μητρώου, αργότερα, ανακατατάχθηκε, ως κατάλληλος και στρατολογήθηκε, τον Ιανουάριο του 1944. Μετά την εκπαίδευση, στάλθηκε, στην Γαλλία και τοποθετήθηκε, στην 28η Μεραρχία Πεζικού.
Τον Αύγουστο του 1944, κατά την διάρκεια κίνησης, προς το μέτωπο, κοντά στο Elbeuf της Γαλλίας, ο Σλόβικ χωρίστηκε, από την μονάδα του, κατά την διάρκεια βομβαρδισμού και πέρασε έξι εβδομάδες, με μια καναδική μονάδα, πριν επιστρέψει, στις αμερικανικές δυνάμεις. Κατά την επανένταξή του, στο σύνταγμά του, είπε, ανοιχτά, στους ανωτέρους του, ότι φοβόταν να πολεμήσει και θα λιποτακτούσε, ξανά, εάν τον έστελναν, στο μέτωπο. Παρά τις πολλαπλές προσφορές να επιστρέψει, στο καθήκον, χωρίς τιμωρία - ή να μεταφερθεί, σε άλλη μονάδα - ο Σλόβικ αρνήθηκε, επανειλημμένα, και υπέβαλε γραπτή ομολογία, δηλώνοντας, ρητά, την πρόθεσή του να λιποτακτήσει, ξανά.
Πέρασε στρατοδικείο, τον Νοέμβριο του 1944, για λιποταξία, για να αποφύγει το επικίνδυνο καθήκον, κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε, σε θάνατο. Η ποινή εγκρίθηκε, από τους διοικητές μεραρχίας και τελικά, από τον στρατηγό Dwight D. Ο Eisenhower, ο οποίος πίστευε ότι η εκτέλεση ήταν απαραίτητη, για να διατηρηθεί η πειθαρχία, κατά την διάρκεια μιας κρίσιμης φάσης του πολέμου, ιδιαίτερα, εν μέσω της αύξησης των ποσοστών λιποταξίας και της Μάχης του Bulge.
Ο Σλόβικ εκτελέστηκε, από εκτελεστικό απόσπασμα, στις 31 Ιανουαρίου 1945, στην Γαλλία, σε ηλικία 24 ετών. Θάφτηκε, σε ένα διαχωρισμένο τμήμα ενός αμερικανικού στρατιωτικού νεκροταφείου, που προορίζεται, για εκτελεσμένους στρατιώτες. Η σύζυγος και οι υποστηρικτές του ζήτησαν, ανεπιτυχώς, χάρη, από επτά προέδρους των ΗΠΑ. Το 1987, η σορός του, επέστρεψε, στις Ηνωμένες Πολιτείες και ξαναθάφτηκε, δίπλα, στην σύζυγό του.
Ιστορικά, η περίπτωση του Σλόβικ παραμένει, άκρως, αμφιλεγόμενη. Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι η εκτέλεσή του αντιπροσώπευε άνιση και υπερβολικά σκληρή τιμωρία, ειδικά, δεδομένου ότι, σχεδόν, όλες οι άλλες θανατικές ποινές, για λιποταξία, μετατράπηκαν. Οι υποστηρικτές της απόφασης υποστηρίζουν ότι ήταν μια ζοφερή, αλλά σκόπιμη πράξη, με σκοπό την διατήρηση της στρατιωτικής πειθαρχίας, κατά την διάρκεια του πολέμου.
18/4/1945. Ruhr, Γερμανία Γιατί 500.000 Γερμανοί στρατιώτες παραδόθηκαν, αντί να αντιμετωπίσουν τους Αμερικανούς.
Περισσότεροι, από μισό εκατομμύριο, εξαντλημένοι βετεράνοι, που είχαν πολεμήσει, από το Στάλινγκραντ, στην Νορμανδία, πήραν μια απόφαση, που θα ήταν αδιανόητη λίγους μήνες, νωρίτερα. Παραδόθηκαν, μαζικά, στις αμερικανικές δυνάμεις, αντί να συνεχίσουν να μάχονται, ή να υποχωρούν, στις γερμανικές γραμμές.
Αυτό, που οι Αμερικανοί είχαν εξαπολύσει, δεν ήταν, απλά, μια ανώτερη δύναμη πυρός. Ήταν κάτι πολύ πιο καταστροφικό : μια συστηματική προσέγγιση, στον πόλεμο, που έκανε την αντίσταση, όχι, μόνο, άχρηστη, αλλά και παράλογη. 4 Απριλίου 1945, ώρα 06:00, ανατολική όχθη του ποταμού Ρήνου, τομέας Λιποτών. Ο φράχτης ήταν πλήρης.
Ο Στρατάρχης Walter Model, διοικητής της Β' Ομάδας Στρατού, παρέμεινε, στο αυτοσχέδιο αρχηγείο του, μελετώντας χάρτες που έλεγαν μια απίστευτη ιστορία. Σε, μόλις, 12 ημέρες, οι αμερικανικές τεθωρακισμένες αιχμές δόρατος είχαν πετύχει αυτό, που το γερμανικό στρατιωτικό δόγμα θεωρούσε, επιχειρησιακά, αδύνατο : την πλήρη πολιορκία μιας ολόκληρης ομάδας στρατών, 325.000 στρατιωτών μάχης, περισσότερες μονάδες υποστήριξης, προσωπικό εφοδιασμού, ανεβάζοντας το σύνολο, σε περισσότερους από 430.000 άνδρες, που ήσαν παγιδευμένοι σε μια έκταση, περίπου, 50 μίλια.
Αλλά οι ίδιοι οι αριθμοί δεν ήσαν αυτοί, που έκαναν αυτή την, άνευ προηγουμένου, στιγμή της στρατιωτικής ιστορίας. Οι γερμανικές δυνάμεις είχαν περικυκλωθεί, στο παρελθόν, στο Στάλινγκραντ, στο Φαλέζ, σε αμέτρητες μικρές συγκρούσεις, κατά μήκος του ανατολικού και του δυτικού μετώπου. Αυτό, που έκανε το Ruhr διαφορετικό ήταν αυτό, που συνέβη, στην συνέχεια... ή μάλλον, τί δεν συνέβη.
Δεν θα υπήρχαν απεγνωσμένες προσπάθειες διάσπασης, καμία τελική αυτοκτονία, καμία φανατική άμυνα, μέχρι την τελευταία σφαίρα. Αντ' αυτού, τις επόμενες δύο εβδομάδες θα γινόταν η μεγαλύτερη μαζική παράδοση, στην ιστορία του Δυτικού Μετώπου και θα αποκάλυπτε κάτι, που τρομοκρατούσε την Γερμανική Ανώτατη Διοίκηση, περισσότερο από οποιοδήποτε όπλο : οι στρατιώτες της είχαν σταματήσει να πιστεύουν, στην αντίσταση.
Ο υποστράτηγος J. Ο Lawton Collins, διοικητής του VII Σώματος, είχε αναπτύξει ένα πολεμικό σύστημα, που, όχι, μόνο, νίκησε τις γερμανικές θέσεις, αλλά και έκανε την υπεράσπισή τους, ψυχολογικά, αδύνατη.
Γερμανοί στρατιώτες, που παγιδεύτηκαν, έλεγαν, για χρόνια, ότι οι αμερικανικές δυνάμεις ήσαν μαλακές, άπειρες, εξαρτώμενες, από την υλική υπεροχή και όχι, από την πολεμική ικανότητα. Είχαν διαβεβαιωθεί ότι η γερμανική τακτική αριστεία και η ανώτερη θέληση θα ξεπερνούσαν την αμερικανική βιομηχανική δύναμη. Η Β’ Ομάδα Στρατού περιελάμβανε βετεράνους του Ανατολικού Μετώπου : άνδρες, που είχαν επιζήσει, από το Κουρσκ και το Κίεβο, στρατιώτες, που ήξεραν πώς να πολεμούν, σε πολιορκίες και που, είχαν, ήδη, κάνει πολύ καιρό πριν. Όμως, τελικά, παραδόθηκαν…
1947. Λουζέστι (σήμερα, Ελάφι) Καλαμπάκας (φωτογράφος : John Phillips). Ένας μαθητής, με κοντό παντελονάκι, μέσα, στο καταχείμωνο και σε υψόμετρο 600 μέτρων, που τον “έχει σηκώσει” η δασκάλα του, διαβάζει, φωναχτά και ταυτόχρονα, ζεσταίνει τα ξυπόλητα ποδαράκια του, στην ξυλόσομπα της αίθουσας.
1947. Κόνιτσα. Στρατιώτες του κυβερνητικού στρατού, μετά την ήττα των ανταρτών του “Δημοκρατικού Στρατού”.
1950. Τίρανα. Αίθουσα Λαϊκής Συνέλευσης. Ακαδημία Τεχνών σήμερα. Η Λαϊκή Συνέλευση, ως νομοθετικό σώμα, προέκυψε, από τις εκλογές του 1950. Από πάνω, προς τα κάτω είναι : Επικεφαλής της Λαϊκής Συνέλευσης, με πρόεδρο τον Gogo Nushin. Στην μέση, το Υπουργικό Συμβούλιο. Παρακάτω, το Προεδρείο της Λαϊκής Συνέλευσης (απουσιάζει ο πρόεδρος). Τα ονόματα είναι γραμμένα, στην δεύτερη φωτογραφία.
1960. Επτά Πηγές, Ρόδος. Το, τότε, βασιλικό ζεύγος Παύλος και Φρειδερίκη, με τους πρωταγωνιστές της ταινίας “Τα Κανόνια του Ναβαρόνε”. Η ταινία γυρίστηκε, στην Ρόδο, το 1960 και παίχτηκε, στους κινηματογράφους, το 1961.
Χριστούγεννα 1960. Αθήνα. Κάλαντα, στο μικρόφωνο του Ε.Ι.Ρ (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας), στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου, από ένα μέρος του καλλιτεχνικού dream team της εποχής..
Από αριστερά, Τζένη Καρέζη, ο εκφωνητής Τζων Βεινόγλου, Ρένα Ντορ, πίσω της, η Ελένη Χατζηαργύρη, Αλέκα Κατσέλη, Νίκος Καζής, Γιώργος Δάνης, Κώστας Βουτσάς και ο Χρήστος Ευθυμίου.
Από την Μάρω Μπουρδακου.
1962. Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, από τα, τότε, ρωσικά αρχεία, ρίχνουν φως, σε ένα, από τα πιο σκοτεινά και λιγότερο γνωστά επεισόδια του Ψυχρού Πολέμου : το σχέδιο της “Σοβιετικής Ένωσης” να ανατρέψει τον Ενβέρ Χότζα και να κατακτήσει την Αλβανία, το 1962.
Μετά το 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, το 1956, όπου ο Νικίτα Χρουστσώφ κατήγγειλε τον Ιωσήφ Στάλιν, ο Εμβέρ Χότζα συνειδητοποίησε ότι η θέση του κινδυνεύει, σοβαρά. Ο Χρουστσώφ απαίτησε μεταρρυθμίσεις, εσωτερικό εκδημοκρατισμό και προσέγγιση της Αλβανίας, στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο - σενάριο, που θα οδηγούσε, στο πολιτικό τέλος του Εμβέρ Χότζα.
Αισθανόμενος να απειλείται, ο Χότζα αναζήτησε ένα νέο πολιτικό και στρατιωτικό καταφύγιο. Αυτό το καταφύγιο βρέθηκε, στο Πεκίνο.
Μυστική συνάντηση στην Κίνα.
Στις αρχές του 1956, ο Εμβέρ Χότζα ταξίδεψε, στην Κίνα για να παρακολουθήσει το 8ο Συνέδριο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά ο πραγματικός σκοπός της επίσκεψης ήταν μια μυστική συνάντηση με τον Μάο Τσετούνγκ και τον Τσου Ενλάι.
Σε αυτές τις ιδιωτικές συνομιλίες, ο Χότζα ζήτησε εγγυήσεις πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής υποστήριξης, σε περίπτωση ανοιχτής σύγκρουσης, με την “Σοβιετική Ένωση”. Η Κίνα, η οποία είχε αρχίσει να παρουσιάζει σοβαρές διαφορές, με την Μόσχα, είδε την Αλβανία, ως στρατηγικό σύμμαχο, στην Ευρώπη. Ο Μάο Τσετούνγκ συμφώνησε να υποστηρίξει τον Enver Hoxha, δίνοντάς του εγγυήσεις.
Το σχέδιο της КГБ, για την ανατροπή του Ενβέρ Χότζα.
Σύμφωνα, με ρωσικά έγγραφα, το 1961-1962, η KGB και η Σοβιετική ηγεσία συνέταξαν ένα αναλυτικό σχέδιο, για την πτώση του καθεστώτος του Εμβέρ Χότζα, με την αποσταθεροποίηση της Αλβανίας εκ των έσω, ένταξη φιλοσοβιετικών στοιχείων, στο αλβανικό Εργατικό (κομμουνιστικό) Κόμμα και εάν χρειααθεί, άμεση στρατιωτική επέμβαση.
Η επιχείρηση είχε προγραμματισθεί να πραγματοποιηθεί, πριν την 1η Σεπτεμβρίου 1962. Ωστόσο, τα σχέδια ανεστάλησαν, λόγω της Κρίσης, στην Κούβα, η οποία εστίασε την προσοχή της Μόσχας στην σύγκρουση, με τις ΗΠΑ.
Τα κινεζικά βοηθήματα και η διάσωση του καθεστώτος.
Μετά την διάσπαση, με την Σοβιετική Ένωση, η Κίνα παρενέβη, έντονα : μαζικές στρατιωτικές προμήθειες, στρατιωτικοί σύμβουλοι, κατασκευή εργοστασίων και στρατηγικών έργων, συνολική πολιτική στήριξη, στα Τίρανα.
Χάρη, σε αυτήν την συμμαχία, ο Enver Hoxha όχι, μόνο, γλίτωσε την πτώση, αλλά ενίσχυσε την δύναμή του, με την έναρξη μεγάλων πολιτικών εκκαθαρίσεων, εντός του κόμματος.
Η μυστική συνάντηση, στην Κίνα και η στήριξη του Μάο Τσετούνγκ ήταν καθοριστική, για την τύχη της Αλβανίας. Η Συμμαχία Τιράνων - Πεκίνου έδωσε, στον Ενβέρ Χότζα, πολιτική ζωή, ωστόσο, η χώρα πλήρωσε βαρύ τίμημα, με απομόνωση, φτώχεια και καταστολή, για δεκαετίες.
1982. Αθήνα. Η ταινία “Το Κόκκινο Τρένο” γυρίστηκε, από τον μαιτρ της βιντεοκασέτας Τάκη Σιμονετάτο (1940 - 2007). Ενώ, στο ζενερίκ, αναγραφόταν το όνομά του και στο σενάριο (βάσει ντοκουμέντων και ομολογιών της εποχής), στο αρχείο της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, αλλά και σε άλλες πηγές, αναφέρεται ο Νίκος Φώσκολος, ως σεναριογράφος της συγκεκριμένης ανεκδιήγητης ιστορικής - πολιτικής (τάχα μου) ταινίας. Ο τον Φώσκολος ήταν γνωστός, ουσιαστικά, σαν δημιουργός του “Κόκκινου Τρένου”, το διαψεύδουν, όμως, οι τίτλοι έναρξης, τους οποίους δεν υπάρχει λόγος να μην πάρουμε, στα σοβαρά.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Το “Κόκκινο Τρένο” βασιζόταν, σε ένα αληθινό περιστατικό, που παραμένει, μέχρι σήμερα, εντός ενός πλαισίου φημολογίας : Στα χρόνια του Εμφυλίου, αντάρτες, στον Όλυμπο, παίρνουν εντολή, από την Αθήνα και από την ηγεσία του παράνομου ΚΚΕ, να μεταβούν, στην πρωτεύουσα, προκειμένου να ανατινάξουν το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, όπου θα εγκατασταθεί ο Βρετανός Πρωθυπουργός Γουίνστον Τσόρτσιλ. Η “μυθολογία” λέει πως, αν είχε επιτευχθεί ο στόχος τους, το παιχνίδι θα χόντραινε πολύ και ενδεχομένως, να άλλαζε ολόκληρη η νεοελληνική ιστορία, εξ ου και την τελευταία στιγμή, η καινούργια διαταγή του ΚΚΕ ήταν: “Μάγκες, μαζέψτε τα και γυρίστε πίσω”...
ΣΧΟΛΙΑ
Φθάνουμε, τώρα, στο κινηματογραφικό ελληνικό υπόβαθρο των αρχών του 1980 : Ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός, στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη, πιθανώς, να έβγαινε ταινία, με μεγάλη καλλιτεχνική, αλλά και εμπορική αξία. Για το τελευταίο, υπάρχει το παράδειγμα του “Ανθρώπου με το γαρίφαλο” (1980). Ο σκηνοθέτης Νίκος Τζήμας πήρε την ιστορία του Μπελογιάννη και έφτιαξε μία μετριότατη ταινία, η οποία, όμως, έκοψε τρελά εισιτήρια. Εντάξει, ο Τζήμας ευτύχησε, κιόλας, να έχει πρωταγωνιστή τον ερασιτέχνη Φοίβο Γκικόπουλο, ο οποίος, λόγω, ακριβώς, του ερασιτεχνισμού του και την απουσία, κάθε στόμφου, υποδύθηκε τον Μπελογιάννη, με μία σπάνια έμφυτη μελαγχολία. Στο “Κόκκινο Τρένο”, όμως, του Σιμονετάτου, οι ερμηνείες όλες ήταν αυτό, που λέμε «Άσ'τα να πάνε, στον διάολο» - θα τα πούμε, παρακάτω.
Γεγονός είναι πως το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, ακόμη καλά, κρατούσε και το στοχαστικό σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, συνήθως γινόταν αιτία πολιτικών ζυμώσεων και αντιπαραθέσεων, μέσα στις σκοτεινές αίθουσες. Επομένως, διόλου τυχαίο, που ο δαιμόνιος Σιμονετάτος, προτού κάνει καριέρα, στην βιντεοκασέτα και έχοντας, ήδη, γυρίσει το πολεμικό δράμα “17 σφαίρες για έναν άγγελο” (1981), σκέφτηκε να κάνει και μια δική του ταινία, για τους ιστορικούς αγώνες της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Μόνο, που του βγήκε κωμωδία! Και πώς αλλιώς να γινόταν, όταν, από την πρώτη σκηνή, έδειχνε τους αντάρτες σικάτους και ερωτιάρηδες, λες και είχαν πάει κατασκήνωση, στην...Kinderland!
Πρωταγωνιστές, στο “Κόκκινο Τρένο”, ήσαν ο Γαλανός, ο Λάκης Κομνηνός, ως σύντροφος του, αντάρτης δυναμιτιστής και αυτός, που μιλούσε, συχνά, για το, εκ της Σοβιετικής Ένωσης ορμώμενο, Κόκκινο Τρένο και η Γεωργία Ζώη, ως ΕΠΟΝίτισσα και γκόμενα του Κομνηνού. Μία ΕΠΟΝίτισσα, που παρουσιαζόταν, όμως, ως Καρακατίνα, αφού όλη την ώρα παρακαλούσε τον Κομνηνό να παρατήσουν το βουνό και να ανοίξουν το δικό τους σπιτικό, μπας και ζήσουν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Προφανώς και ο δημιουργός, ούτε φαντάστηκε, ποτέ, πως για να έβγαινε, τότε, μία γυναίκα, στο βουνό, έκανε κανονική επανάσταση την εποχή, που όλες οι ομόφυλες της ήσαν εξαρτώμενες, από τους άντρες τους. Έπαιζαν, ακόμη, ο Σπύρος Καλογήρου, στον ρόλο του βλοσυρού συνδέσμου του ΚΚΕ, με τους αντάρτες, που με τη βαριά εκφορά του λόγου του, ο θεατής, μάλλον, δεν πολυκαταλάβαινε τί, ακριβώς, έλεγε από τα «επαναστατικά» του. Κάπου, ακόμη, εμφανίζονταν οι σταρ της τσόντας Τίνα Σπάθη και Νότης Πιτσιλός! Φοβερό καστ!
Η μοναδική δόση real, που περιείχε η ταινία, ήταν η συμμετοχή του ηθοποιού Βασίλη Διαμαντόπουλου και η μουσική, την οποία υπέγραφε ο Πάνος Τζαβέλλας. Για τους τίτλους έναρξης, μάλιστα, ο Τζαβέλλας συνέθεσε το “Κόκκινο Τρένο”, το ομότιτλο τραγούδι, σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που, το 1986, εντάχθηκε στο άλμπουμ του, “Επαναστατικός Ρομαντισμός”.
Η πιο ξεκαρδιστική σκηνή της ταινίας, όμως, είναι, εκεί, που ο έξω καρδιά αντάρτης Γαλανός θέλει να πάει να τα πιεί, σε μπαράκι της Κουμουνδούρου, χώρο συνάθροισης φασιστών, υποτίθεται. Πάει, λοιπόν, του την πέφτει η Σπάθη και τον ρωτάει: ''How are you?'' Όταν αυτός την ενημερώνει πως είναι Έλληνας, ''δικός'' τους, η Σπάθη πετάει την φοβερή ατάκα : “Το ξέρεις πως μοιάζεις, με Εγγλέζο;” Κατά πρώτον, άλλη δουλειά δεν είχαν οι αντάρτες, από το να πήγαιναν χαλαροί, για ποτάκι και κατά δεύτερον, σιγά μην έμοιαζε, με Εγγλέζο ο μαυροτσούκαλος Γαλανός, με τη μουστάκα, που ήθελε πέντε πήχες καραβόπανο, για να κρυφτεί (όπως θα έλεγε και ο Νίκος Σταυρίδης). Η σεναριακή ηλιθιότητα φθάνει, στο ζενίθ της, στην, εν λόγω σκηνή, με τον Γαλανό να βγάζει πολυβόλο και να αναγκάζει τον πιανίστα του μπαρ να παίξει τον Ύμνο του ΕΛΑΣ, μπροστά, στους εμβρόντητες στρατιώτες του Εθνικού Στρατού. Άσε, δε, που ο πιανίστας ήταν ένας, που παίζει να τον είχε τσιμπήσει ο Σιμονετάτος, από την μπάντα του Τζαβέλλα...
Ακόμη, πιο ακραίο ήταν το τέλος της ταινίας : Αφού, τελικά, η επιχείρηση ακυρώνεται και αφού, προηγουμένως, είχαμε δει τους αντάρτες να εισχωρούν, στον υπόγειο χώρο του ξενοδοχείου, από τους υπονόμους, με χίλια μέτρα προφύλαξης, στο φινάλε, εγκαταλείπουν όλοι την Αθήνα και τραβάνε, κατά βουνό μεριά, τραγουδώντας ''Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα''! Και δε βρέθηκε ένας χριστιανός, έστω, από το κινηματογραφικό συνεργείο, να πει του σκηνοθέτη : «Που τα πας έτσι, ωρε, τα παλικάρια;»
Το “Κόκκινο Τρένο” ήταν μια ταινία, πέρα, από κάθε αίσθηση του κιτς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς ο, εκάστοτε, δημιουργός, που στοχεύει, στην ιστορική εκμετάλλευση και στην κονόμα ξεφεύγει, από την στοιχειώδη μυθοπλαστική λογική. Και, τέλος, μία ταινία, για την Αριστερά, φτιαγμένη από ανθρώπους, που ουδεμία σχέση είχαν, με αυτήν.
ΠΗΓΗ: lifo.gr
ΠΛΟΚΗ
Μια ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ – στην οποία συμμετέχουν έμπειροι δυναμιτιστές, όπως ο οπλίτης Μέμος και ο λοχαγός Άγγελος, ο οποίος είναι ερωτευμένος με μια όμορφη συντρόφισσα, την Άννα – αναλαμβάνει μια πολύ επικίνδυνη αποστολή. Πρέπει να εισέλθουν, στο κέντρο της πόλης, που βρίσκεται, υπό τον έλεγχο των Άγγλων και του τακτικού στρατού και να ανατινάξουν το αγγλικό στρατηγείο, που εδρεύει, στο ιστορικό ξενοδοχείο της «Μεγάλης Βρετανίας». Περνώντας, μέσα από τους δαιδαλώδεις υπονόμους, καταφέρνουν να φτάσουν, στο συγκεκριμένο σημείο και τοποθετούν τα εκρηκτικά, αλλά την τελευταία στιγμή ανακαλείται η διαταγή. Το αρχηγείο του ΕΛΑΣ, φοβούμενο αρνητικές επιπτώσεις από τον ενδεχόμενο θάνατο του Άγγλου πρωθυπουργού Ουίλσον Τσώρτσιλ, που είχε φτάσει ξαφνικά στην Αθήνα, ανέστειλε την όλη επιχείρηση.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Λάκης Κομνηνός (λοχαγός Άγγελος), Νίκος Γαλανός (οπλίτης Μέμος, δυναμιτιστής), Γεωργία Ζώη (Άννα), Στέφανος Στρατηγός, Νίκος Τσαχιρίδης, Νίκος Λυκομήτρος, Νίκος Μπακογιάννης, Χρήστος Νάτσιος, Κωστής Μαλκότσης, Τίνα Σπάθη (Κατίνα), Gerald Parker (Σκόμπυ), Σπύρος Καλογήρου (Λογοθέτης), Βασίλης Διαμαντόπουλος (επιτελάρχης), Τούλα Σπινέλη, Λεωνίδας Αδαμόπουλος, Χάρης Εμμανουήλ, Χρήστος Κάλοου, Άρης Μιχόπουλος, Φάνης Τσιγαρίδας , Γιώργος Οικονόμου , Τίνα Παπαστεργίου, Μαρίνα Νικολαϊδη, Κώστας Στεφανάκης, Παντελής Χατζηδάκης, Νότης Πιτσιλός, Μιχάλης Μιχαηλίδης, Χρήστος Πάντζαλης, Κώστας Λάσκος, Αντώνης Σκοπελιώτης, Σεραφείμ Ιατρόπουλος, Νίκος Λόλης, Μύριαμ Περικλιώτη, Φίλιππος Ιωνάς, Δέσποινα Πόγκα, Σπύρος Σκιαδαρέσης, Διονύσης Τσιτσίκος, Φιλιώ Διονυσοπούλου, Βάγια Γκαλιμάνη, Αντώνης Γιαννούρης, Λευτέρης Χαιρέτης, Δημήτρης Βαενάς, Χρήστος Καλδάνης , Jacqueline Bethia , Πέτρος Στεφούδης, Βασίλης Σταυρόπουλος, Σπύρος Βρυώνης, Γιώργος Πολυχρονίδης, Τάκης Τσαμαριάς, Λευτέρης Κωστόπουλος, Συμεών Χριστοδούλου, Κώστας Μπαταβάνης, Αντώνης Παπαγγέλης, Βασίλης Ποτουρίδης, Γιώργος Χριστοφορίδης
Σκηνοθεσία : Τάκης Σιμονετάτος,
Σενάριο : Τάκης Σιμονετάτος.
Φωτογραφία : Γιώργος Αντωνάκης.
Μουσική σύνθεση : Πάνος Τζαβέλας.
Χριστούγεννα 1986. Αθήνα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Νόρα Βαλσάμη, η Μαρλέν Καρρέρ - με την αρχοντική καταγωγή από την Ζάκυνθο, αγαπημένη φίλη της Μελίνας Μερκούρη όσο και της Αλίκης - και o Γιώργος Παπαστεφάνου σε prive κάλεσμα: Μια σπάνια φωτογραφία που απεικονίζει την αξέχαστη ηθοποιό με καστανά μαλλιά καθώς εκείνη την σεζόν έπαιζε την «Φιλουμένα Μαρτουράνο» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στην δεύτερη θεατρική τους συνεργασία μετά από το διαζύγιο τους. #elenasdiary #alikivougiouklaki #noravalsami #marlenkarer #giorgospapastefanou
«Μιλάμε, για μια δήλωση ενός πρέσβη, η οποία αποκαλύπτει, με τον καλύτερο τρόπο, ολόκληρο το πρόβλημα που έχουμε στην κοινωνία μας, έχουμε το πρόβλημα της Ιστορίας, που, είτε το έχουμε, με μισή καρδιά, είτε δεν το έχουμε, καθόλου. Στο Κοσσυφοπέδιο, το πρόβλημα αφορά την Ιστορία του Κοσσυφοπεδίου, ως Ιστορία, καθώς και την Ιστορία του Κοσσυφοπεδίου, σε ορισμένες χρονικές συνθήκες.
Τώρα, το πρόβλημα, με τον Τζαφέρ Ντέβα, ή οποιονδήποτε, από τους ηγέτες της εποχής, σχετίζεται, επίσης, με ορισμένες περιστάσεις της περιόδου, στην οποία έζησαν. Δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε το σχήμα, δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι ένα αντιφατικό σχήμα, δεν μπορούμε να πούμε ότι ένα τέτοιο σχήμα είναι, είτε καλό, είτε κακό, πρέπει να συνοψίσουμε, στο σύνολό του, πώς είναι αυτό το σχήμα.
Ο Τζαφέρ Ντέβα δεν εμφανίζεται, ως μορφή, ούτε αγγέλου, ούτε διαβόλου, δεν μπορούμε να τον μπερδέψουμε, σε όλο αυτό το χάος. Αλλά, ένα πράγμα είναι ότι δεν έχουμε, ακόμη, ανοιχτεί, πλήρως, για να συζητήσουμε, γιατί, σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του, υπήρξε μια τόσο αρνητική εξέλιξη, που οδήγησε, σε συνεργασία, με τους Γερμανούς της εποχής».
Ο Γερμανός Henrik Lenkeit έμαθε, τυχαία, ότι ο βιολογικός πατέρας της μητέρας του ήταν ο εμπνευστής του Ολοκαυτώματος - Λέει πως, επί 47 χρόνια, ζούσε, σε ένα ψέμα - Η γιαγιά του Hedwig Potthast ήταν ερωμένη του Ναζί, ο οποίος την αποκαλούσε, σε επιστολές του, «λαγουδάκι»
Σε μία συγκλονιστική ανακάλυψη που, όπως λέει, του άλλαξε την ζωή, προχώρησε τυχαία, το 2024, ο Χένρικ Λένκεϊτ. Σε ηλικία 47 ετών, έμαθε ότι ο Χάινριχ Χίμλερ, ο πανίσχυρος επικεφαλής των SS και κεντρικό πρόσωπο της ναζιστικής εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης, ήταν ο βιολογικός παππούς του.
Η αποκάλυψη ήρθε, όχι, από οικογενειακή εξομολόγηση, αλλά, μέσα, από μια απλή αναζήτηση, στο διαδίκτυο, που ξεκίνησε, όταν παρακολούθησε online ένα ντοκιμαντέρ, για τους Ναζί.
Όπως αναφέρει το Sky News, σε αφιέρωμά του, ο Χένρικ περιγράφει ότι όλα ξεκίνησαν, όταν παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ, για τους Ναζί, στο διαδίκτυο. Θέλοντας να μάθει περισσότερα, συνέχισε, με αναζήτηση online. Όπως αφηγείται, σε μία ιστοσελίδα, είδε, ξαφνικά, την φωτογραφία της μητρικής του γιαγιάς, Hedwig Potthast. Το στοιχείο, που τον τάραξε, ήταν η λεζάντα, κάτω, από το πρόσωπό της : «ερωμένη του Himmler».
Από εκείνη την στιγμή, σύμφωνα, με τον ίδιο, άρχισε να ξετυλίγεται ένα νήμα, που δεν ήξερε ότι υπήρχε. Η, περαιτέρω, έρευνα, όπως λέει, τον οδήγησε, στο συμπέρασμα ότι ο Χίμλερ ήταν ο βιολογικός πατέρας της μητέρας του και συνεπώς, ο δικός του παππούς.
Κατά την συνάντησή του, με το Sky News, ο Henrik περιγράφει τον Himmler, χωρίς καμία διάθεση εξωραϊσμού. «Κακό τέρας, δολοφόνος, Ναζί», λέει, εξηγώντας ότι οι λέξεις ακούγονται ακραίες, μόνο, μέχρι να γίνει σαφές, σε ποιον αναφέρεται. Στην ερώτηση, πώς επεξεργάζεται κανείς την συγγένεια, με «έναν, από τους μεγαλύτερους εγκληματίες, στην Ιστορία», απαντά, κοφτά : «Δεν το διαχειρίζεσαι».
Από εκεί, και μετά, όπως περιγράφει, ήλθαν αλλεπάλληλα ερωτήματα, που αφορούσαν την ταυτότητά του και την οικογενειακή σιωπή. «Ποιος είμαι; Ποιος ήμουν; Γιατί δεν μου είπαν την αλήθεια, για 47 χρόνια;» λέει. Και προσθέτει : «Μετά, από σαράντα επτά χρόνια, η ζωή μου ήταν, σαν ένα ψέμα». Δεν δίνει μια οριστική απάντηση, για το, γιατί του το απέκρυψαν, εκτιμά, όμως, ότι οι γονείς του τον προστάτευσαν, από το βάρος της αλήθειας.
Ο Henrik ανοίγει φωτογραφικό άλμπουμ και δείχνει φωτογραφίες της Hedwig. Σε μία, από το 1935, εμφανίζεται νεαρή και χαμογελά, ελαφρά. Όπως λέει, μέχρι το 1938, εκείνη και ο Himmler είχαν εξομολογηθεί ο ένας, στον άλλον, την αγάπη τους.
Σύμφωνα, με τη δική του αφήγηση, γνωρίστηκαν, μέσω της δουλειάς, στα κεντρικά της μυστικής αστυνομίας, στο Βερολίνο, όπου εκείνη εργαζόταν, ως ιδιωτική γραμματέας του. «Δεν άργησε» να ξεκινήσει η σχέση τους, λέει, ενώ ο ίδιος προσπαθεί να συμβιβάσει το οικογενειακό βίωμα, με το ιστορικό πλαίσιο.
Για την γυναίκα, που αποκαλούσε «Mutti» —έναν τρυφερό όρο, που σημαίνει «μαμά»— λέει : «Ήταν ένας φιλικός άνθρωπος». Και συμπληρώνει, για το σοκ της αποκάλυψης : «Δεν σκέφτηκα, ποτέ, ότι θα μπορούσε να είναι η ερωμένη ενός μαζικού δολοφόνου. Το να το ξέρεις αυτό, φυσικά, ήταν ένα σοκ».
Κατά την έρευνα, που έγινε το Sky News, αναφέρει ότι διάβασε πως η Potthast ήταν «πεπεισμένη Ναζί». Μνημονεύεται, επίσης, ένας ισχυρισμός άρθρου, ότι είχε αντίτυπο του «Mein Kampf» δεμένο, με ανθρώπινο δέρμα. Όταν ο Henrik ερωτάται, αν έχει ακούσει κάτι τέτοιο, δεν εμφανίζεται να εκπλήσσεται και απορρίπτει την ιδέα ότι η γιαγιά του ήταν αφελής, ή ανυποψίαστη. «Ήξερε. Νομίζω ότι ήξερε τα πάντα», λέει.
Συνεχίζοντας, δίνει την δική του αποτίμηση, για το πώς αντιλαμβάνεται την σχέση της, με τον Himmler: «Ήταν εραστές. Εραστές-τέρατα. Άκουσα, ακόμη, ότι ενθάρρυνε τον Himmler να επιταχύνει», προσθέτει, περιγράφοντας όσα ο ίδιος λέει ότι έμαθε.
Η ιστορία περιλαμβάνει και αναφορά, σε επιστολές, ανάμεσα, στους δύο. Σε αυτές, ο Himmler φέρεται να αποκαλεί την Hedwig, «κουνελάκι», ενώ, σε μία επιστολή, υπογράφει, «με ατελείωτες τρυφερές σκέψεις και χαιρετισμούς».
Παρότι ήταν παντρεμένος, όταν εκείνη έμεινε έγκυος, ο Himmler, όπως αναφέρεται, πίστευε ότι «διέδιδε την κυρίαρχη φυλή» και γι’ αυτό, πρόσθεσε το όνομά του, στο πιστοποιητικό γέννησης της μητέρας του Henrik. Για τον ίδιο τον Lenkeit, αυτό σημαίνει ότι ο δεσμός του, με τον Himmler, δεν είναι υπόθεση, ή φήμη, αλλά κάτι, που «επιβεβαιώνεται σε ασπρόμαυρο».
Όταν ερωτάται τί σημαίνει αυτή η κληρονομιά, απαντά : «Φυσικά. Ρωτάς τον εαυτό σου : “Ποιά είναι η κληρονομιά μου, από αυτό;”».
Ο Χίμλερ παρουσιάζεται ως ο επικεφαλής των SS και ένας, από τους βασικούς αρχιτέκτονες των στρατοπέδων εξόντωσης, στο πλαίσιο της λεγόμενης «Τελικής Λύσης», όρου, που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί, για την συστηματική γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης. Περιγράφεται ότι δημιουργήθηκαν εκτεταμένα στρατόπεδα θανάτου, όπου εκατομμύρια άνθρωποι, κυρίως, Εβραίοι, δολοφονήθηκαν.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο Henrik λέει ότι, σήμερα, τον βλέπει ως «μαζικό δολοφόνο», «διάβολο», «δαίμονα». «Όλα τα κακά πράγματα, που μπορείς να φανταστείς», προσθέτει. Όταν ακούει την φράση ότι, μετά, από όλα αυτά, «πρέπει να βάλεις, στο τέλος της λίστας, την λέξη “παππούς”», απαντά : «Ναι, ο αναπληρωτής του Χίτλερ και παππούς». Και συνεχίζει, αργά : «Είναι ο παππούς μου. Δεν μπορώ να κάνω, τίποτε, γι’ αυτό».
Παρά το ότι δεν μπορεί να αλλάξει την καταγωγή του, ο Henrik λέει ότι θέλει να ζητήσει συγχώρεση, από τα θύματα του Χίμλερ και να αποκοπεί, πλήρως, από το σκοτεινό παρελθόν, που συνοδεύει το όνομα του παππού του.
26/12/2025. «CHARLIE HEBDO».
26/12/2025. «Η ΕΣΤΙΑ».
Σχόλια