Οι αλλαγές στην δημοσίευση των διαθηκών, με τον Ν. 5221/28-7-2025, ως ένα αυθαίρετο και χωρίς ορθολογική αιτία, καθαρά, εισπρακτικό μέτρο, που εντάσσεται, στις μνημονιακές “υποχρεώσεις” της χώρας, οδηγώντας, στην, περαιτέρω, υπερφορολόγηση των πολιτών και συνολικά, της ελληνικής κοινωνίας.

 

Όπως επεξηγώ, στο παραπάνω, βίντεο που γύρισα χθες 3 Νοεμβρίου 2025 και το οποίο είναι, εξαιρετικά χρήσιμο να παρακολουθήσουν οι αναγνώστες, μέσα στα πλαίσια των μνημονιακών ρυθμίσεων, με στόχο την αύξηση των εσόδων του Δημοσίου, πραγματοποιείται, μέσα από την ταχύτερη καταβολή του ειδικού φόρου κληρονομιάς από τους κληρονόμους.

 Έως τώρα,  η διαδικασία πληρωμής του φόρου κληρονομιάς καθυστερούσε, επειδή, για την δημοσίευση των διαθηκών των θανόντων, απαιτείτο δικαστική απόφαση η έκδοση της οποίας μπορούσε να φτάσει και τις 450 ημέρες και η κατάσταση αυτή διαφοροποιείται, ριζικά, με τον νέο Νόμο 5221/2025, που πέρασε, στην βουλή, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον περασμένο Ιούλιο, με στόχο την μείωση του χρόνου δημοσίευσης των διαθηκών στις τρεις έως 10 ημέρες, με την νέα ηλεκτρονική πλατφόρμα diathikes.gr, με την οποία η διαδικασία αυτή περνάει, στα χέρια των συμβολαιογράφων, οι οποίοι αντικαθιστούν τους δικαστές, σε αυτή την εργασία. 

Το μέτρο αυτό αποτελεί μια μεταρρύθμιση η οποία βασικό σκοπό έχει την απελευθέρωση των δικαστών και των δικαστικών υπαλλήλων, από αυτό το αντικείμενο και παράλληλα, βέβαια, αυτό που ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το κυβερνητικό επιτελείο αποτελεί αυτή την επιτάχυνση της καταβολής του ειδικού φόρου κληρονομιάς, από τους κληρονόμους. 

Εδώ, είναι και το κλειδί της όλης υπόθεσης αυτής της υπόθεσης η οποία, ουσιαστικά, είναι που ενδιαφέρει την κυβέρνηση και γίνεται μέσα, στα πλαίσια των μνημονιακών υποχρεώσεων και αποσκοπεί στην επιτάχυνση και την αύξηση των εσόδων του κράτους. Αυτή είναι και η αλήθεια, για αυτή την μεταρρύθμιση, που, όπως γίνεται σαφές, έχει έναν, καθαρά, εισπρακτικό χαρακτήρα, ενώ η διαφημιζόμενη μείωση των κρατικών δαπανών, γύρω από αυτή τη διαδικασία, μπορεί να είναι υπαρκτή, αλλά είναι λιγότερο εμφανής. Αυτή η μεταρρύθμιση αποτελεί ένα μέτρο, που είναι, γενικώς, βλαπτικό για τους πολίτες που κληρονομούν την περιουσία των θανόντων που κληρονομείται από τους δικαιούχους κληρονόμους αλλά και επιβαρύνει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, κάτι, που καθίσταται σαφές, εξαιτίας του γεγονότος ότι αυτή η μεταρρύθμιση γίνεται, μέσα στα πλαίσια της μακροχρόνιας οικονομικής υπανάπτυξης και της οικονομικής καχεξίας, που έφερε η χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, τον Απρίλιο του 2010. 

Αυτό που είναι απαραίτητο να εντοπιστεί, αφορά την ίδια την ύπαρξη του ειδικού φόρου κληρονομιάς επί της περιουσίας, που μεταβιβάζεται, στους κληρονόμους, από τους κληρονομούμενους. Αυτός ο φόρος κληρονομιάς, που είναι συνυφασμένος με το κληρονομικό δίκαιο, αποτελεί μια κατάφορη αδικία, διότι επιβάλλεται η καταβολή του, την στιγμή, που η κληρονομιαία περιουσία, που μεταβιβάζεται, από τον διαθέτη θανόντα κληρονομούμενο, έχει σχηματισθεί, όταν αυτός ήταν εν ζωή, με την καταβολή. από τον ίδιο τον θανόντα, όλων των απαιτούμενων, με βάση την, εκάστοτε, νομοθεσία, φορολογικών βαρών, που είχε υποχρέωση να πληρώσει. 

Ως εκ τούτου, η καταβολή του φόρου κληρονομιάς, από τους κληρονόμους, ήταν και παραμένει εξ ορισμού, πάντοτε, αδικαιολόγητη, αποτελεί μια κρατική αυθαιρεσία και φυσικά, προσδιορίζεται, ως ένας, επί πλέον, επιβαρυντικός φόρος, ο οποίος, στην ουσία, αποτελεί ένα αυθαίρετο νταβατζιλίκι του ελληνικού κράτους, αφού η ύπαρξη του ειδικού φόρου κληρονομιάς δεν έχει καμμία ορθολογική βάση και φυσικά, ο μόνος λόγος επιβολής του φόρου κληρονομιάς είναι, απλώς και μόνο, εισπρακτικός, χωρίς ουσιαστική αιτιολογία, αφού έχουν καταβληθεί όλοι οι απαιτούμενοι φόροι, για τον σχηματισμό, την συγκέντρωση και την απόκτηση αυτής της κληρονομιαίας περιουσίας, από τον θανόντα κληρονομούμενο, όταν αυτός ζούσε.

Αυτή είναι η ουσία της όλης υπόθεσης, που αφορά την επιβολή του φόρου κληρονομιάς, στις περιουσίες που κληρονομούνται, από τους δικαιούχους, που ορίζει ο θανών διαθέτης της κληρονομιάς και αυτό το επιβαλλόμενο εισπρακτικό μέτρο, πάντοτε, αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί μια αυθαίρετη επιβολή στην κληρονομιά αυτή και στους κληρονόμους,που δεν έχει κάποια ορθολογική αιτιολογία, ούτε έναν συνδεσμο και απλώς, αποσκοπεί, στην αύξηση των εσόδων του κράτους, η οποία επιβαρύνει την ελληνική οικονομία, κάτι που μπορεί να είναι ανεκτό, όταν η οικονομική δραστηριότητα βρίσκεται σε μια ανοδική φάση, όμως, μέσα στα πλαίσια της δεδομένης μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, στην οποία έχει περιπέσει η ελληνική οικονομία, εδώ και μία δεκαπενταετία, εξαιτίας της ελληνικής κρατικής χρεοκοπίας του Απριλίου του 2010, ο φόρος κληρονομιάς επιβαρύνει αυτή την κάκιστη κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία στον βαθμό, που αναλογεί, στον επιβαλλόμενο φόρο κληρονομιάς, ως ένα, καθαρά, εισπρακτικό μέτρο, που αφαιρεί τους αντίστοιχους  οικονομικούς πόρους, από τους πολίτες και την ιδιωτική οικονομία. 

Αυτά είναι που επεξηγώ, αναλυτικά, στο αρχικό βίντεο, που έχω αναρτήσει, στην παρούσα δημοσίευση και γι’ αυτόν τον λόγο, προτρέπω τους αναγνώστες να παρακολουθήσουν το αναπτυσσόμενο και επεξηγηματικό σκεπτικό, γύρω από την υπόθεση  της επιβολής του φόρου κληρονομιάς, σε βάρος των κληρονόμων, ως μιας έκτακτης και αυθαίρετης ειδικής φορολογίας. που επιβάλλεται, στην κληρονομιαία περιουσία.

Δεν χρειάζεται να επιμείνω και να επεκτείνω το παρόν κείμενο, το οποίο επικεντρώνεται, στην ουσία της υπόθεσης του φόρου κληρονομιάς, διότι η επέκταση αυτού του κειμένου θα είναι κουραστική, για το αναγνωστικό κοινό και χωρίς ουσιώδη αιτία. 

Όλα όσα περιγράφω, στο σημερινό κείμενο και επεξηγώ, στο αρχικό βίντεο, είναι αρκετά και κατατοπιστικά. 

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται ότι είναι καινοφανή και να αντιμετωπισθούν, ως παραδοξολογικές αντιλήψεις, αλλά έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο και αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, στην ρίζα του. Και αυτό είναι, που έχει σημασία.