Πώς έβλεπαν τους εαυτούς τους οι αρχαίοι Έλληνες; [Από το κράνος του 7ου πΧ αιωνα, στο θέατρο Θορικού, στο Λαύριο (525 πΧ-480 πΧ), στον ρωμαϊκό τύμβο (90 μΧ-120 μΧ), στον βόρειο Έβρο, στην Κωνσταντινούπολη του 1261, μετά την Λατινοκρατία, στον Παρθενώνα, το 1801, πριν τον Elgin, στην Αλμυρά Έρημο, το καλοκαίρι του 1921, στο τουρκικό άγημα, στον Έλληνα άγνωστο στρατιώτη, το 1931, στην Αθήνα (1860 - 1976) και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (77)].

Αυγούστου 27, 2024

7oς αιώνας πΧ. Αρχαιοελληνικό χάλκινο κράνος.

Φυλάσσεται, στο Μουσείο Ηρακλείου Κρήτης.

Αλλά πώς έβλεπαν τους εαυτούς τους οι αρχαίοι ο Έλληνες;

Ας το δούμε, αν και οι σύγχρονες γενετικές έρευνες δείχνουν μια διαφοροποιημένη εικόνα, ως προς αυτούς.

ΚΡΗΤΗ

Στην Κρήτη, σύμφωνα, με τον Όμηρο, κατοικούσαν Κύδωνες, Ετεόκρητες, Πελασγοί, Δωριείς και Αχαιοί και με σπουδαιότερες πόλεις την Κνωσό, την Γόρτυνα, την Λύκαστο, την Μίλητο, την Λύκτο, το Ρύτιον και την Φαιστό. Σύμφωνα, με τους άλλους αρχαίους συγγραφείς (Παυσανία, Διόδωρο, Στράβωνα κ.α.) , αρχικά, στην Κρήτη, κατοικούσαν οι καλούμενοι Ιδαίοι Δάκτυλοι, ή, μετέπειτα, Κ(ου)ρήτες – Κρήτες (ή άλλως, Ετεοκρήτες, σε σχέση με τους επήλυδες), οι οποίοι θεωρούνται αυτόχθονες. Μετά, όταν ήταν βασιλιάς της Κρήτης ο Κρηθέας, ήλθαν, στην Κρήτη, κάποιοι Πελασγοί, Αχαιοί και Δωριείς, από την Θεσσαλία, με αρχηγό τον Τέκταμο, και αυτό επειδή η νήσος είχε, μερικώς, ερημωθεί.

Εγγονός του Τέκταμου ήταν ο Μίνωας, ο οποίος (βοηθούμενος, από τον αδελφό του Ραδάμανθυ), από την μια, συνένωσαν, σε ενιαίο σύνολο, τα φύλα της Κρήτης, δημιουργώντας την πρώτη πολιτεία – πολιτισμό, στον κόσμο (ο Μίνως εφεύρε πρώτος το σύνταγμα, την βουλή, τους γερουσιαστές, τα όργανα και τους νόμους διοίκησης κ.τ.λ.), για την σωστή διακυβέρνησή τους και από την άλλη, συγκρότησαν, πρώτοι στον κόσμο, πολεμικό ναυτικό και μ’ αυτό έδιωξαν, από τα νησιά και το Αρχιπέλαγος, τους ληστές και πειρατές Κάρες και Φοίνικες, με αποτέλεσμα, από τη μια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη, να ανοίξουν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι, οι Έλληνες, αφενός να μπορέσουν να ασχοληθούν και με ναυτικές εργασίες, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να πλουτίσουν, να σταματήσουν τον μεταναστευτικό βίο, που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί Κάρες και Φοίνικες κ.α. και όταν, πλέον, είχαν ενδυναμωθεί, εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας.

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Στην Θεσσαλία, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν οι καλούμενοι Πελασγοί, από όπου κατάγονταν τα 4 Ελληνικά φύλα (= οι Δωριείς, οι Αιολείς, οι Αχαιοί και οι Ίωνες), που μαζί με τους επήλυδες Δαναούς, Καδμείους, ή Θηβαίους κ.α. αποτέλεσαν, μετά τα Τρωικά, το ελληνικό έθνος. Οι Θεσσαλοί μετονομάστηκαν, σε Αιολείς, από τον κοινό βασιλιά τους, τον Αίολο, ο οποίος ήταν γιος του Έλληνα.

Ο Όμηρος (Ιλιάδα Β, Κατάλογος νηών) ονομάζει την Θεσσαλία Άργος Πελασγικόν, με τις εξής περιοχές : Άλον, Τρηχίνα, Αλόπην, Ελλάδα και Φθίαν: «οι τ’ εΙχον Φθιην ηδ’ Ελλάδα καλλιγυναικα, Μυρμιδόνες, δε, καλευντο και Έλληνες και Αχαιοί, των αυ πεντήκοντα νεων ην αρχός Αχιλλεύς.» (Ιλιάδα B 681 – 685)

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Στην Μακεδονία, κατοικούσαν οι Μακεδόνες, Πελασγικής καταγωγής. Οι Mακεδόνες και οι Σπαρτιατες ήσαν φυλα των Δωριέων και εκείνοι των Πελασγών. Ο Ησίοδος (Ηοίαι, 1-6) αναφέρει ότι οι Μακεδόνες ονομάστηκαν, έτσι, από τον πρώτο βασιλιά τους, τον Μακηδόνα, αδελφό του Μάγνη, του Έλληνα και του Γραικού. Σύμφωνα, με τον Ηρόδοτο (Α, 57- 58 και Η, 43), οι Μακεδόνες και οι Σπαρτιάτες (σωστότερα αυτοί, που κατέβηκαν, με τους Ηρακλείδες και κατέλαβαν τους Αχαιούς και Δαναούς, στην Πελοπόννησο = οι Δωριείς) ανήκουν, στο «Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος», που πρώτο ξέκοψε, από τους βάρβαρους Πελασγούς και αποτέλεσε ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό έθνος και μετά ακολούθησαν και άλλα βάρβαρα φύλα.

Ο Ηρόδοτος αναφερει, επίσης, ότι, στην Μακεδονία, ζούσαν και οι Παίονες (πρβ: «Διελθών, ο Ξέρξης, δε, πλησίον, από τους Παίονας, τους Δόβηρας και τους Παιόπλας, οι οποίοι κατοικούν, προς βορράν του Παγγαίου, επορεύετο, προς δυσμάς, μέχρις ου έφθασεν, εις τον Στρυμόνα και την Ηδωνικήν πόλιν Ηϊόνα, την οποίαν εκυβέρνα, τότε, ο Βόγης»), που σύμφωνα, με τον Όμηρο, ήσαν Πελασγικής καταγωγής και σύμμαχοι των Τρώων, πρβ: «οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον Γένος» Ιλιάδα, Κ 450-455, μετάφραση ΠΟΛΥΛΑ).

Ωστόσο οι Παίονες, κατά τα Περσικά, επειδή πήγαν, με το μέρος των Περσών, έφυγαν, από τον φόβο της εκδίκησης των Μακεδόνων και πήγαν, στην Μικρά Ασία, προκειμένου να έχουν την προστασία των Περσών. Στην Μακεδονία, κατοικούσαν και οι Αγριάνες, που βοήθησαν τον Μεγάλο Αλέξανδρο, στην εκστρατεία του, στην Ασία.

Γείτονες των Μακεδόνων ήσαν οι Ιλλυριοί (= τα φύλα πάνω από την Ήπειρο), οι Θράκες και οι Σκύθες (περιοχή σημερινής Ρουμανίας), οι οποίοι πήγαν να υποτάξουν τους Μακεδόνες, όμως, τελικά, έγινε το αντίθετο.

ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟΣ

Στην Πελοπόννησο, αρχικά, έμεναν οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, συμφωνα, με τον Παυσανία, πρβ: «Από τις φυλές της Πελοποννήσου αυτόχθονες είναι οι Αρκάδες και οι Αχαιοί, τους Αχαιούς τους έδιωξαν, από την χώρα τους, οι Δωριείς, αλλά αυτοί δεν εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο, έδιωξαν, όμως, τους Ίωνες και ζουν, στην περιοχή, που, παλιά, ονομάζονταν Αιγιαλός και που, τώρα, έχει πάρει το όνομα αυτών των Αχαιών.

Οι Αρκάδες, από την αρχή, μέχρι σήμερα, κατοικούν, στην χώρα τους. Όλη η υπόλοιπη Πελοπόννησος ανήκε, σε επήλυδες. Οι σημερινοί Κορίνθιοι είναι νεώτεροι, από τους Πελοποννήσιους, γιατί, τότε, που πήραν τη γη τους, απο τον βασιλιά, έχουν περάσει διακόσια δέκα επτά χρόνια, μέχρι τις ημέρες μου. Οι Δρύοπες και οι Δωριείς ήλθαν, στην Πελοπόννησο, από τον Παρνασό και την Οίτη, αντίστοιχα. Γνωρίζουμε ότι οι Ηλείοι πέρασαν, από την Καλυδωνα και την υπόλοιπη Αιτωλία». Παυσανίας, Ηλιακά, 1-3).

Κατά το έτος 1511 π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, ήλθαν, στο Άργος της Πελοποννήσου, οι Δαναοί, με τον Δαναό από την Αίγυπτο και αναμείχθηκαν με τους Αργείους (φυλετικά Αχαιούς). Ακολούθως, δυο γενιές, πριν από τα Τρωικά, ήλθαν στις Μυκήνες οι Φρύγες (Πέλοπες), με τον Πέλοπα, από την Μικρά Ασία και αναμείχθηκαν, με τους ντόπιους. Στην συνέχεια και συγκεκριμένα ογδόντα χρόνια μετά τα Τρωικά, κάπου το 1120 π.Χ., έφυγαν, από την Στερεά Ελλάδα, Δωριείς και πήγαν και κατέλαβαν τις πόλεις Σπάρτη, Μεσσήνη και Άργος κ.α., οδηγημένοι, από τους Ηρακλείδες.

Η Πελοπόννησος, στον Όμηρο, χωρίζεται, στις εξής περιοχές : Το Άργος (Το Άργος, η Τίρυνς, η Ασίνη και η Ερμιόνη, η Επίδαυρος, τα μέρη της Τροιζήνος, των Ηιονών, του Μάσητος, ακόμη, της Αιγίνης), οι Μυκήνες (οι Μυκήνες, η Κόρινθος, οι Κλεωνές, των Ορνεών τα μέρη, η Αραιθυρέα, η πόλις Σικυώνος, η Υπερησία, και η Γονούσσα και η Πελλήνη, ο Αιγιαλός, το Αίγιον κι η απλωμένη Ελίκη, η Λακεδαίμων (η Μέσση, η Σπάρτη και η Φάρις, οι Βρυσειές, οι Αιγειές, οι Αμύκλες, το Έλος, χώρ’ ακρόγιαλη, ο Οίτυλος και ο Λάας), η Πύλος (Αρήνη, το Θρύον, πόρος του Αλφειού, το Αιπύ, τα μέρη του Κυπαρισσήεντος και της Αμφιγενείας, του Έλους και της Πτελεού, το Δώριον), η Αρκαδία (ο Ορχομενός, η Ενίσπη, η Ρίπη και ο Φενεός κι η Στρατία, η Μαντινεία, η Στύμφαλος και ακόμη, η Παρρασία, η χώρα της Τεγέας), η Ήλιδα (και από το Βουπράσιον, η Μύρσινος, η Υρμίνη, το Αλείσιον και η Ωλενία πέτρα).

«Στην Πελοπόννησο κατοικούν επτά διαφορετικοί λαοί. Δύο απ’ αυτούς, οι Αρκάδες και οι Κυνούριοι, είναι αυτόχθονες και ως τώρα, κατοικούν, όπου κατοικούσαν και παλιά. Οι Αχαιοί ζούσαν, πάντα, στην Πελοπόννησο, μολονότι, μετακινήθηκαν, από τα αρχικά τους εδάφη· οι τέσσερις άλλοι, από τους επτά —οι Δωριείς, οι Αιτωλοί, οι Δρύοπες και οι Λήμνιοι— είναι επήλυδες (ξένοι μετανάστες).

Οι Δωρικές κοινότητες είναι πολυάριθμες και πολύ γνωστές· οι Αιτωλοί έχουν, μόνον, μία, την Ηλεία· η Ερμιόνη και η Ασίνη,,κοντά, στην Καρδαμύλη της Λακωνίας, ανήκουν, στους Δρύοπες και όλοι οι Παρωρεάτες είναι Λήμνιοι. Οι όντας αυτόχθονες Κυνούριοι, μόνοι νομίζονται, από μερικούς, ότι ήσαν Ίωνες και ότι, με τον καιρό έγιναν Δωριείς, υπό την εξουσία των Άργείων, καθώς και οι Ορνεάται και λοιποί περίοικοι. (Ηροδότου Ιστορία Η 72 -73).

«Οι Ίωνες, όσο, μεν, χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, την λεγόμενη, σήμερα, Αχαία και πριν έλθουν, στην Πελοπόννησο, ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν, δε, Ίωνες, από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85).

Μετά τα τρωικά, η Πελοπόννησος χωρίζονταν, στις εξής 7 περιοχές: Λακωνία, ή Λακεδαιμόνα, Μεσσηνία, Αχαΐα. Αρκαδία, Αργος, ή Αργολίδα. Κορινθία και Ηλεία. Από τις περιοχές αυτές, προέρχονται οι 7 ονομασίες: Λάκωνες, ή Λακεδαιμόνιοι, Αχαιοί, Αργείοι, Κορίνθιοι, Μεσσήνιοι, Αρκάδες και Ηλείοι.

ΑΤΤΙΚΗ

Στην Αττική, σύμφωνα με τον Όμηρο, κατοικούσαν, πάντα, οι αυτόχθονες Κεκροπίδες, ή Κραναοί, ή Αθηναίοι. Κατά τον Ηρόδοτο, οι Αθηναίοι ήσαν, στην καταγωγή, Πελασγοί. Μάλιστα, επειδή, στην Αττική, δεν κατοίκησαν, ποτέ, Πέλοπες, Δαναοί και Κάδμοι, παρά μόνο, στην Πελοπόννησο και στην Βοιωτία, οι Αθηναίοι συγγραφείς (Ισοκράτης, Πλάτωνας, Δημοσθένης κ.α.) επαίρονταν ότι οι Αθηναίοι ήσαν και οι πιο καθαρόαιμοι Έλληνες και γι’ αυτό, έπρεπε να ηγεμονεύουν αυτοί των Ελλήνων και όχι οι Σπαρτιάτες, ή οι Θηβαίοι.

ΒΟΙΩΤΙΑ

Στην Βοιωτία, σύμφωνα, με τον Παυσανία, αρχικά, ζούσαν οι αυτόχθονες Εκτήμονες, με περίφημο βασιλιά τους τον Ωγυγα, που αφανίστηκαν, από επιδημία. Μετά ήλθαν και κατοίκησαν, εκεί, οι Ύαντες και οι Άονες. Μετά, κατά το έτος 1529 π.Χ. (σύμφωνα, με το Πάριο Χρονικό) ήλθαν, στην Βοιωτία, από την Αίγυπτο, μέσω Φοινίκης (ήσαν, όμως,,καταγωγής, από Ερυθρά θάλασσα), οι καλούμενοι Καδμείοι, ή Θηβαίοι και έκτισαν την Θήβα. Στην Βοιωτία, σύμφωνα με την Ιλιάδα, πλην της Θήβας (που δεν έλαβε μέρος, στον πόλεμο της Τροίας) υπήρχαν και οι πόλεις: Γραία, Θίσθη, Αυλίδα, Υρία, Σχοίνο, Σκώλο, Θέσπεια, Μυκαλησσό κ.α., οι οποίες έλαβαν μέρος, στον Τρωικό πόλεμο, επειδή ήσαν Έλληνες. Οι Φοίνικες Καδμείοι, μετά τα Τρωικά, αναμείχθηκαν, με τους ντόπιους και σιγά-σιγά, εξελληνίστηκαν.

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η Στερεά Ελλάδα, στον Όμηρο, χωρίζεται, στις εξής περιοχές : Του Ορχομενού των Μινυών και Ασπληδόνος, Αι Αθήναι (Αττική), η Σαλαμίνα, των Βοιωτών (η Αυλίς, η Υρία, η Σχοίνος, ο Ετεωνός, η Σκώλος, η ευρύχωρη Μυκαλησσός, η Θέσπεια κι η Γραία, ο Ελεών, ο Πετεών, η Ύλη, ο Μεδεών, η Ωκαλέη, το Άρμα, η Θίσβη, η Εύτρησις, οι Κώπες, η Αλίαρτος, ο Γλίσας, η Κορώνεια, η Πλάτεια, η Όγχηστος, η Νίσα, η Μίδεια, η Άρνη, Ανθηδόνα. Φωκείς (Κυπάρισσος και η Πυθώ, η Κρίσσα και η Δαυλίς, ο Πανοπεύς και ακόμη, τα μέρη της Υαμπόλεως και της Ανεμωρείας και η Λίλαια), Των Λοκρών, που είναι αντίπερα της ιεράς Ευβοίας (η Καλλίερος, η Κύνος, ο Οπούς, Οι Αυγειές, η Βήσσα και η Σκάρφη, η Τάρφην και το Θρόνιον, του Βοαγρίου πόρου), της Ευβοίας ( Χαλκίδ’ Ερέτριαν και απ’ την Ιστίαιαν και Κήρινθον ακρόγιαλην και ακόμη, από το Δίον το υψηλό, την Κάρυστον και Στύ).

Των Αιτωλών (η Χαλκίς και η Πυλήνη, η Ώλενος και η Πλευρών και η Καλυδών). Η Στερεά Ελλάδα, μετά χωρίζονταν, στις εξής περιοχές : Αττική, ή Κεκρωπία, Βοιωτία, Φωκίδα, Αιτωλία και Ακαρνανία, απο όπου τα ονόματα : Αττικοί ή Αθηναίοι, Βοιωτοί, Αιτωλοί και Ακαρνάνες. Σήμερα, στην Στερεά Ελλάδα υπάγονται και η Εύβοια, με την Φθιώτιδα. Στην Φωκίδα, όπου βρίσκεται ο Παρνασσός και το περίφημο μαντείο των Δελφών, σύμφωνα, με το Ησίοδο και τον Όμηρο, κατοικούσαν, αρχικά, Πελασγοί και μετά ήλθαν και Δρύοπες, Φλέγες κ.α.

ΕΥΒΟΙΑ

Στη νήσο Εύβοια, σύμφωνα με τους Ησίοδο και Όμηρο, κατοικούσαν οι Αβάντες, που πήραν μέρος, στον Τρωικό πόλεμο, και η νήσος λέγονταν «Αβαντίδα νήσος», ενώ Εύβοια ονομάστηκε, από ένα βόδι (προφανώς επειδή ανέτρεφε πολλά και ωραία βόδια). Ειδικότερα, στο βόρειο τμήμα κατοικούσαν οι Περραιβοί, στο μέσον, οι Άβαντες και Χαλκιδείς) και στο νότιο, οι Δρύοπες.

ΗΠΕΙΡΟΣ

Στην Ήπειρο, κατοικούσαν οι Πελασγοί, ή Γραικοί (= με τοπικά ονόματα : Σελλοί, Ελλοπες, Θεσπρωτοί, Μολοσοί κ.α.), που μετά, μετονομάστηκαν και αυτοί, σε Έλληνες. Οι Ηπειρώτικες φυλές, κατά το Θεόπομπο, ήσαν 14 και κατά το Στράβωνα 11, που ήσαν όλες Ελληνικές : οι Σελλοί, οι Μολοσσοί, οι Θεσπρωτοί, οι Χάονες, οι Αθαμάνες, οι Κασσωπαίοι, οι Έλλοπες, οι Δρύοπες, οι Παραβαίοι, οι Αμβρακιώται, οι Καύκωνες.

«Στην Δωδώνη και στην Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε.
Και σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς
στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319)

Αν, πράγματι, οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά, έκτισε το μαντείο της Δωδώνης, στην Ελλάδα και άλλη, το της Θήβας, στην Λιβύη) και τις πούλησαν, την μια, στην Λιβύη και την άλλη, στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας, που, παλαιότερα, ονομάζονταν Πελασγία, πουλήθηκε, στην Θεσπρωτία (<<Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης..>>) …. ( Ηρόδοτος B 54 – 57)

Ο κατακλυσμός, περί τον Ελληνικόν, εγένετο, μάλιστα, τόπον. Και τούτου, περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ’ εστίν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον. Ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν. Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ’ Έλληνες”. (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 1 352 a).

«Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).

«Εξιστορούν, , πως μετά τον κατακλυσμό, πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους, που έφτασαν, στην Ήπειρο, μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε, πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν, εκεί, το ιερό της Δωδώνης, κατοίκησαν, στους Μολοσσούς. Αργότερα, ο Νεοπτόλεμος, ο γιος του Αχιλλέα, πηγαίνοντας, εκεί, λαό κατέλαβε την χώρα και άφησε πίσω του, διαδόχους βασιλείς, που ονομάζονταν Πυρρίδες, γιατί αυτός, στην παιδική του ηλικία, είχε το παρωνύμιο Πύρρος και ένα από τα γνήσια παιδιά του, που απέκτησε, με τη Λάνασσα, την κόρη του Κλεοδαίου, γιου του Ύλλου, το ονόμασε Πύρρο.

Γι αυτό ο Αχιλλέας, στην Ήπειρο, απολάμβανε τιμές ισόθεου και λέγονταν Άσπετος, στην τοπική διάλεκτο. Ύστερα, όμως, από τους πρώτους, αφού οι διάδοχοι βασιλείς εκβαρβαρώθηκαν και αμαύρωσαν και την δύναμη και την ζωή τους, διηγούνται, πως πρώτος ο Θαρύπας έγινε ονομαστός, γιατί στόλισε τις πόλεις, με Ελληνικά ήθη και γράμματα και με νόμους φιλάνθρωπους.

Του Θαρύπα γιος ήταν ο Αλκέτας, του Αλκέτα ο Αρύββας, του Αρύββα και της Τρωάδας, ο Αιακίδης. Τούτος παντρεύτηκε την Φθία, την κόρη ντου Θεσσαλού Μένωνα, άνδρα, που διακρίθηκε, στον λαμιακό πόλεμο και μετά, τον Λεωσθένη, είχε μεγαλύτερη εκτίμηση, από τους συμμάχους. Από την Φθία, ο Αιακίδης απόκτησε τις κόρες Δηιδάμεια και Τρωάδα, και τον γιο Πύρρο. (Πλουτάρχου, Πύρρος, 1-2)

ΘΡΑΚΗ

Στην Θράκη, αρχικά, κατοικούσαν πάρα πολλά φύλα, άλλα ελληνικά και άλλα βάρβαρα. Στην Θράκη, ήδη, από τον 7ο αιώνα π.Χ. και από τις εκβολές του Νέστου, ως το δέλτα του Έβρου, υπήρχαν τα Αβδηρα, η Δίκαια, η Στρύμη, η Μαρώνεια, η Ορθαγόρια, η Μεσημβρία-Ζώνη, η Δρυς και η Σάλη, που ήσαν Ελληνικές ιωνικές αποκίες. Στην δυτική παραλία του Εύξεινου Πόντου οι Μιλήσιοι είχαν ιδρύσει την Απολλωνία, την Οδησσό, τους Τόμους και την Κάλλατι, ενώ οι Μεγαρείς την Μεσημβρία κ.α. Η Θράκη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία, το 46 μ.Χ., με πρωτεύουσα την Πέρινθο.

Οι Ελληνικές πόλεις της Θράκης διατήρησαν το καθεστώς των ελεύθερων πόλεων. Ως την εποχή του Διοκλητιανού (279 μ.Χ.), οι Ρωμαίοι διατηρούν την πολιτική οργάνωση των Ελλήνων και το ελληνικό σύστημα διοίκησης. Στους ρωμαϊκούς χρόνους, πραγματοποιείται, από τους Ρωμαίους, αστικοποίηση της Θράκης, κατά το πρότυπο των Ελληνικών πόλεων. Οι κώμες και οι πόλεις της Θράκης ήσαν οργανωμένες, σε ένα ομόσπονδο σύστημα, με συμπολιτείες – κοινά. Αυτά τα χρόνια, ιδρύονται η Τραϊανούπολη, η Πλωτινόπολη (σημ. Διδυμότειχο) και η Αδριανούπολη.

Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά της Θράκης Τηρέα, λέει: «Ο Τηρέας ήταν βασιλιάς των Θρακών και βίασε την αδελφή της γυναίκας του. Οι δυο γυναίκες ήταν η Πρόκνη και η Φιλομήλα, κόρες του Πανδίονα (βασιλιά των Αθηνών), που την μια πάντρεψε, την Πρόκνη, με τον βασιλιά των Θρακών Τηρέα. Οι δυο γυναίκες αυτές, από αγανάκτηση σκότωσαν το γιο του Τηρέα και έφυγαν, στην Αττική.

Ο Τηρέας ήλθε στην Αττική, να τις συλλάβει, όμως δεν μπόρεσε και αυτοκτόνησε. Κατά την μυθολογία, ο Τηρέας και οι δυο γυναίκες μεταμορφώθηκαν, σε πτηνά, οι δυο γυναίκες, σε αηδόνι και χελιδόνι, ενώ ο Τηρέας, σε γεράκι. (Δημοσθένους Επιτάφιος)

Ο Δημοσθένης, σχετικά με τον βασιλιά Εύμολπο, λέει : «Όταν ο Εύμολπος και πολλοί άλλοι ετοίμασαν εκστρατεία, εναντίον μας, τους έδιωξαν όχι, μόνο, από το δικό μας, αλλά και από την γη των άλλων Ελλήνων. (Δημοσθένους Επιτάφιος 8)

Σύμφωνα με άλλους, τον Εύμολπο πολέμησαν οι Αθηναίοι, όταν τον κάλεσαν, από τη Θράκη, οι Ελευσίνιοι, ή ήταν ο ίδιος Ελευσίνιος, για να τους βοηθήσει. Ο Εύμολπος σκοτώθηκε, στην μάχη, μετά από την οποία, οι δυο πόλεις συμφιλιώθηκαν. Οι απόγονοι του Εύμολπου (Ευμολπίδες) ήσαν επιφορτισμένοι, με την τέλεση των Ελευσίνιων μυστηρίων, των οποίων ιδρυτής θεωρούνταν ο γενάρχης τους».

Σημειώνεται ότι η Θράκη, σύμφωνα με τον Άνδρωνα τον Αλικαρνασσέα (GEOGRAFIKA ANDRVN), ήταν ήπειρος. Οι ήπειροι ήσαν τέσσερεις, όσες και οι κόρες του Ωκεανού, οι εξής : η Ευρώπη (οι χώρες δυτικά της Ελλάδας = Ιταλία, Σικελία, κ.α.), η Ασία (= οι χώρες ανατολικά της Ελλάδας: Μ. Ασία, Φοινίκη κ.α.), η Λιβύη (Αφρική) και η Θράκη (= οι Χώρες βόρεια της Ελλάδας.

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ = MAGNA GRAEGIA:

Στην Σικελία,,αρχικά, ζούσαν οι καλούμενοι Σικανοί, με περίφημο βασιλιά τους, τον Κώκαλο. Επί Μίνωα και εξής έγιναν, εκεί και ελληνικές αποικίες (Υρία, Μινώα, Σέλινο κ.α.), καθώς και φοινικικές. Το ντόπιο στοιχείο συνεργάστηκε, με τους Έλληνες και έφτασε, στο σημείο η Σικελία να θεωρείται ελληνικό νησί. Περίφημη Ελληνική πόλη, οι Συρακούσες.

Στη Νότιο Ιταλία ( = από το Μιλάνο και κάτω), αρχικά ζούσαν μικρά ντόπια φύλα. Επί Περσέα και Ηρακλή και εξής, μεταφέρθηκαν, εκεί, άποικοι, που έκαναν πάμπολες ελληνικές πόλεις.

Μάλιστα, επειδή το ελληνικό στοιχείο είχε φθάσει σε τέτοιο υχηλά ποσοστά, που η Νότια Ιταλία λέγονταν «Μεγάλη Ελλάδα» (Magna Graecia). Αργότερα, θα κατέβουν οι Ρωμαίοι και οι περισσότερες ελληνικές πόλεις θα συνεργαστούν, με τους Ρωμαίους, κάτι που έκανε τους Ρωμαίους να γίνουν υπερδύναμη. Εξαίρεση ήταν, μόνον, η ελληνική πόλη του Τάραντα, που αντιστάθηκε, σθεναρά, στους Ρωμαίους, όμως, στο τέλος υπέκυψε.

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

Αρχικά, στην Μικρά Ασία, σύμφωνα με τον Όμηρο, ζούσαν οι καλούμενοι Κάρες, Τρώες, Λέλεγες, Πελασγοί κ.α., οι οποίοι ήσαν φύλα ομόγλωσσα και ομόθρησκα, με τα Ελληνικά (με τους Αχαιούς). Μάλιστα, πολλά, από τα φύλα αυτά, διέμεναν και στην Ευρώπη και στην Ασία, όπως π.χ. οι Πελασγοί, που άλλοι, από αυτούς, έμεναν, στην Κρήτη, άλλοι, στην Θεσσαλία και άλλοι, στην Ασία. Μετά τα τρωικά, δημιουργήθηκοι δυο αντίπαλες ομάδες. Από την μια, είχαμε τους σύμμαχους των Ατρειδών και από την άλλη, τους συμμάχους των Τρώων.

525 πΧ - 480 πΧ Το αρχαίο θέατρο Θορικού, έξω από το Λαύριο.

Το αρχαιότερο σωζόμενο θέατρο, στην Ελλάδα. Είναι ένα, από τα ελάχιστα θέατρα, με ορθογώνια ορχήστρα και ελλειπτικό σχήμα.

90 μΧ - 120 μΧ. Ρωμαϊκός τύμβος, στην Δοξιπάρα, στον βόρειο Έβρο, νότια του ποταμού Άρδα, στην θέση Πλούτος.

Στον ταφικό τύμβο της Μικρής Δοξιπάρας-Ζώνης, εκτός από τις άμαξες, αποκαλύφθηκαν, συνολικά, τέσσερις καύσεις νεκρών (οι τρεις άντρες και μία γυναίκα), δύο ταφές αλόγων, δύο τετράπλευροι πλίνθινοι βωμοί, με ίχνη πυράς, καμένα οστά ζώων και πολλά σπασμένα πήλινα αγγεία, χάλκινοι λυχνοστάτες, φανάρια, όπλα, κοσμήματα, ξύλινα κιβωτίδια, αλλά και δύο λάκκοι, με υπολείμματα προσφορών. Έζησαν όλη τη ζωή τους, μέσα στα πλούτη και απολάμβαναν τα προνόμια της εποχής και της περιοχής. Κι όταν έφυγαν, οι συγγενείς τους έβαλαν, μαζί τους, στον μεγαλοπρεπή τάφο, τα άλογα, δεμένα, στον ζυγό και πίσω τους, τις πολυτελείς άμαξες, που, εν ζωή, έσερναν και μετέφεραν τα αφεντικά.

1261. Η Κωνσταντινούπολη, μετά την Λατινοκρατία. Με το κόκκινο χρώμα, οι κατοικημένες περιοχές της πόλης, που ήταν, πλέον, η σκιά του εαυτού της, έχοντας χάσει το 90% του πληθυσμού, που την κατοικούσε, πριν την Λατινική κατάκτηση.

Ανάμεσα, στα Κωνσταντίνεια και στα Θεοδοσιανά τείχη, η περιοχή ήταν αραιοκατοικημένη και προηγουμένως.

1801. Ο Παρθενώνας, από τα βορειοδυτικά, πριν τον Elgin, απεικονισμένος, απο τον Samuel Atkins.

1860 (δεκαετία). Αθήνα.

1920 Κάλυμνος. Το λιμάνι.

1921 καλοκαίρι. Μικρά Ασία. Αλμυρά Έρημος.

Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, καταπονείται, για να φθάσει, στην αδιέξοδη πορεία του, μέχρι το 60 χιλιόμετρα, έξω από την Άγκυρα.

1931 Αθήνα. Τουρκικό στρατιωτικό άγημα παρελαύνει, μπροστά, στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, στο Σύνταγμα.

Είναι η εποχή της πρωθυπουργίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, όταν ο πρωθυπουργός του γειτονικού κράτους Mustafa İsmet İnönü, ανταπέδιδε την προηγούμενη επίσημη επίσκεψη του Βενιζέλου, στην Άγκυρα, στα πλαίσια της πολιτικής της “ελληνοτουρκικής φιλίας”…

1938. Αθλήτριες του τέννις, σε διάλειμμα, για τσιγάρο.

Τότε, ήσαν αλλιώς τα πράγματα…

1944. Σκιάθος. Οι Γερμανοί καίνε το νησί.

1951. Η Ελένη Χατζηαργύρη, στην κινηματογραφική ταινία : «Η ΑΓΝΗ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ».

1951. Η Ζωζώ Σαπουντζάκη νύφη, στην ηλικία των 18 ετών.

Παντρεύτηκε τον γιατρό Γιώργο Χατζηπαρασκευά, μόνο, που ο γάμος αυτός κράτησε, μόλις, τρεις μήνες. Η Ζωζώ ήταν, για άλλους προορισμούς…

1955. Η ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Διαφημιστική αφίσα.

1950 (δεκαετία). Χίος - Βολισσός. ΚΤΕΛ Χίου.

1958. Άνω Πατήσια. Οδός Χαλκίδος.

Τραινο, στην γέφυρα του σταθμού Άνω Πατήσια, στην αρχή της οδού Χαλκίδος.

Ο σταθμός Άνω Πατήσια είναι σταθμός του ηλεκτρικού της Αθήνας, επί της γραμμής 1, από τον σταθμό Πειραιά.

Βρίσκεται, στην Αθήνα και πήρε το όνομά του από τη συνοικία των Άνω Πατησίων, την οποία εξυπηρετεί.

Εγκαινιάστηκε, στις 12 Φεβρουαρίου 1956 (την ίδια ημέρα, με τους σταθμούς Άγιος Νικόλαος και Κάτω Πατήσια) και η σημερινή του μορφή εγκαινιάστηκε, στις 30 Δεκεμβρίου 2003.

1959 Σκόπελος.

1950 (τέλη δεκαετίας). Αθήνα. Λεωφορείο Scania Vabis, στην αρχή της Λεωφορου Βασιλίσσης Σοφίας.

1960 (αρχές δεκαετίας). Η πλατεία Ομονοίας.

7/3/1968 Ο Ανδρέας Παπανδρέου, με την Σουηδή ηθοποιό και τηλεοπτική παρουσιάστρια Ragna Nyblom.

Τότε, διατηρούσαν ερωτική σχέση, καρπός της οποίας ήταν η κόρη τους, Αντρέα. Η έγγαμη συμβίωσή του, με την Margaret Chant είχε στραβώσει χρόνια πριν. Η Margaret (γεννημένη, στις 30/9/1923) ζει, ακόμη.