Από την Ίκλαινα και τις Μυκήνες (1600-1100 πΧ), στις ανασκαφές στην Ακρόπολη (1865-1880), στον James Joyce και την ελληνική σημαία, το 1922, στον Ανδρέα Παπανδρέου, το 1930, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή (1928-1933), στο Ρέθυμνο το 1941, στον Πειραιά (1955-1965), στην Brigitte Bardot, το 1956, στην Νέα Ραιδεστό και την κατασκευή αυτοκινήτων “Pony” της Namco και μετέπειτα : Η μεταμόρφωση της Αθήνας και του Λεκανοπεδίου της Αττικής, μέσα από το φωτογραφικό υλικό του 19ου και του 20ου αιώνα (67).

Ίκλαινα. Η, ελάχιστα, γνωστή τοποθεσία, στην Πελοπόννησο, ήταν σημαντικό κέντρο του Μυκηναϊκού πολιτισμού. Τα ευρήματα, τώρα, δείχνουν ότι ήταν η πρώτη πόλη-κράτος, στην αρχαία Ελλάδα.

Η Ίκλαινα σηματοδοτεί τη μετάβαση από έναν κόσμο χωρίς οργανωμένα κράτη σε έναν κόσμο όπου το κράτος είναι ο κυρίαρχος πολιτικός θεσμός. Στην πόλη-κράτος που βρίσκεται στο σημερινό νομό Μεσσηνίας, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το αρχαιότερο γραπτό κείμενο στην Ευρώπη σε μια πλάκα από πηλό. Βρίσκεται σε στρατηγική τοποθεσία με θέα στο Ιόνιο Πέλαγος και φαίνεται να ήταν μια σημαντική πρωτεύουσα της Ύστερης Εποχής του Χαλκού (περίπου 1600-1100 π.Χ.). Ένα υπαίθριο ειδωλολατρικό ιερό, ένα πρώιμο Μυκηναϊκό παλάτι, γιγάντια τείχη, τοιχογραφίες, ένα προηγμένο σύστημα αποχέτευσης και μια πήλινη πλάκα, μεταξύ 1450 και 1350 π.Χ., με πρώιμο παράδειγμα γραφής της Γραμμικής Β’, ενίσχυσαν την άποψη ότι αυτή η αρχαία ελληνική πόλη ήταν ένα, από τα παλαιότερα περίπλοκα κράτη, στην αρχαία Ελλάδα, εδώ και 3.500, περίπου, χρόνια, αν όχι το πρώτο. Τα ογκώδη κτίρια, που έχουν ανακαλυφθεί, προφανώς, χρησίμευαν, ως διοικητικά κέντρα και η πήλινη πλάκα είναι το παλαιότερο γνωστό κυβερνητικό αρχείο, στην Ευρώπη. Η Ίκλαινα είχε, προφανώς, μια συγκεντρωτική πολιτική διοίκηση, μια πολύπλοκη οργανωμένη κοινωνία και μια προηγμένη οικονομική οργάνωση. Μέχρι πολύ πρόσφατα, το αρχαιότερο περίπλοκο κράτος, στην αρχαία Ελλάδα, εθεωρείτο ότι εμφανίστηκε, πριν από, περίπου, 3.100 χρόνια. Ωστόσο, τα στοιχεία, από την Ίκλαινα, δείχνουν ότι τα πολύπλοκα κράτη διαμορφώνονταν, πριν από 3.400 χρόνια. Οι αρχαιολόγοι και οι ιστορικοί πιστεύουν ότι η Ίκλαινα ηττήθηκε, τελικά, από τον μεγάλο της αντίπαλο, τις φημισμένες Μυκήνες. Καταστράφηκε, από εχθρική επίθεση, την ίδια στιγμή, που το Ανάκτορο του Νέστορα, επεκτάθηκε, πιθανότατα, υποδηλώνοντας ότι ήταν ο ηγεμόνας του Παλατιού του Νέστορα, που ανέλαβε την Ίκλαινα.

Οι Μυκήνες, το βασίλειο του μυθικού βασιλιά Αγαμέμνονα, είναι το σημαντικότερο και πλουσιότερο ανακτορικό κέντρο της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα. 

Μύθοι, που σχετίζονται με την ιστορία της, από τα ομηρικά έπη, μέχρι τις μεγάλες τραγωδίες της Κλασικής περιόδου, έχουν εμπνεύσει ποιητές και συγγραφείς, για πολλούς αιώνες. Για αρκετούς αιώνες, οι Έλληνες της ηπειρωτικής χώρας έμοιαζαν να μιμούνται τους Μινωίτες. Η Πύλος, ένα πρώιμο Μυκηναϊκό κέντρο ισχύος, είχε κτίρια, που έμοιαζαν, με τα μεγάλα σπίτια, με τοιχοποιία, που βρέθηκαν, στην Κνωσό της Κρήτης. Τα αρχοντικά είχαν ζωγραφισμένους τοίχους, ένα είδος τέχνης, που πρωτοστάτησαν οι Μινωίτες. Για μια ορισμένη χρονική περίοδο, οι Μυκηναίοι εισήγαγαν Μινωικά είδη πολυτελείας και ενσωμάτωσαν Μινωικά σύμβολα, όπως τον ταύρο, στην δική τους τέχνη. Οι πλούσιοι Μυκηναίοι θάφτηκαν, με Μινωικά είδη πολυτελείας, ενώ άλλοι τάφοι περιλάμβαναν Μυκηναϊκά αντικείμενα τοπικής παραγωγής, όπως ζωγραφική κεραμική, που ήταν αντίγραφα Μινωικών πρωτοτύπων. Οι Μυκηναίοι προσάρμοσαν, επίσης, την Μινωική γραφή, που ονομάζεται Γραμμική Α, για δική τους χρήση. Αυτό το προσαρμοσμένο σενάριο ονομάζεται, τώρα, Γραμμική Β.

1954 Μυκήνες. Το ξενοδοχείο “Belle Helene”.

Ο ιδιόκτητης του ξενοδοχείου Αγαμέμνων Ντάσσης και η κόρη του Παναγιούλα. Πρόκειται, για ένα αλλοτινό σπίτι μιας άλλης οικογένειας, που έγινε ξενοδοχείο, με προτροπή του Ερρίκου Σλήμαν. Διακρίνεται η ομηρική επιγραφή, στο κατώφλι : «ΧΑΙΡΕ ΞΕΙΝΕ ΠΑΡ’ ΑΜΜΙ ΦΙΛΗΣΕΑΙ».

1864-1880 Αθήνα. Ο Μοσχαροφόρος (570 πΧ) και ο Παις του Κριτίου (490 πΧ).

Βρέθηκαν, μαζί με μια ακέφαλη Αθήνα (αριστερά, στην φωτογραφία), στις ανασκαφές, το 1864, από εργάτες, πολύ μετά την αποχώρηση της τουρκικής φρουράς, από την Ακρόπολη και αφού αποσαθρωθήκαν όλα τα τουρκικά κτίσματα, στην Ακρόπολη. Στην αρχή, νόμιζαν ότι ήταν Κατσικοφόρος, μέχρι που βρέθηκε η μοσχαροκεφαλή. Ο κορμός του παιδός του  Κριτίου ανακαλύφθηκε, το 1865 αν και το κεφάλι του, όπως και τα πόδια του Μοσχαροφόρου, δεν αναδύθηκε, πριν το 1880. Η ειρωνία της τύχης είναι ότι, μετά το κάψιμο της Αθήνας, από τους Πέρσες, το 479 πΧ, οι Αθηναίοι αποφάσισαν να θάψουν αυτά τα κατεστραμμένα αγάλματα και να ανακατασκευάσουν, λαμπρότερα, τον χώρο. Η ανασκαφή, τελικά, έφερε, στο φως της ημέρας αυτά, που έθαψαν οι Αθηναίοι, το 479 πΧ.

1922 James Joyce (ανακατασκευαστική τεχνητή φωτοεικονογράφηση).

Η εικόνα του Ιρλανδού James Joyce (2/2/1882 - 13/1/1941) να περιεργάζεται, με προσοχή, το μπλε εξώφυλλο του βιβλίου του «Οδυσσέας», είναι κάτι περισσότερο, από την αποτύπωση μιας εικόνας του συγγραφέα, με το έργο του. Ο ίδιος αντιμετώπιζε έντονο πόνο, στα μάτια, υποβλήθηκε, σε πολλαπλές οφθαλμολογικές επεμβάσεις και κατά διαστήματα, δεν μπορούσε να δει, σχεδόν, καθόλου. Γιατί, λοιπόν, είχε τέτοια εμμονή, με το να έχει το βιβλίο του μια συγκεκριμένη απόχρωση του μπλε; 

Ο Τζόις επέμεινε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου του έπρεπε να έχει μια συγκεκριμένη απόχρωση του μπλε, που να ταυτίζεται, με αυτή της ελληνικής σημαίας. Αυτό το αίτημα, παράδοξο και ιδιαίτερο, δεν ήταν, απλά, μια αισθητική προτίμηση, αλλά αντανακλούσε μια βαθιά πνευματική και πολιτιστική σύνδεση, με την αρχαία Ελλάδα, η οποία επηρέαζε το έργο του, σε πολλαπλά επίπεδα. Η επιμονή του Joyce, για το «ελληνικό μπλε», ξεκίνησε, όταν ζούσε, στην Ζυρίχη, κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί, ήρθε σε επαφή, με δύο Έλληνες, τον Παύλο Φωκά και τον Παύλο Ρουτζιέρο. Ο Φωκάς, γνώστης της ελληνικής γλώσσας, έγινε φίλος και σύμβουλος του Τζόις, συζητώντας, μαζί του, τα προβλήματα της γραφής και παρέχοντας μια σύνδεση, με τον ελληνικό πολιτισμό. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Joyce άρχισε να διαμορφώνει την ιδέα του «Οδυσσέα», ένα έργο, που παραλληλίζεται, με την «Οδύσσεια» του Ομήρου. Η επιλογή του μπλε, για το εξώφυλλο του βιβλίου, λοιπόν, δεν ήταν τυχαία. Ο Joyce ήθελε να τιμήσει τον Όμηρο και την αρχαία ελληνική λογοτεχνία, η οποία είχε διαμορφώσει, σε μεγάλο βαθμό, την λογοτεχνική του ταυτότητα. Η απόφαση του Joyce να χρησιμοποιήσει το μπλε της ελληνικής σημαίας, στο εξώφυλλο του «Οδυσσέα», τον οδήγησε, σε διάφορες περιπέτειες. Στο Παρίσι του 1922, η αναζήτηση μιας ελληνικής σημαίας, για να χρησιμοποιηθεί, ως πρότυπο, για το χρώμα, αποδείχθηκε δύσκολη. Η ελληνική πρεσβεία αρνήθηκε να παράσχει μια σημαία, υποστηρίζοντας ότι «ο κύριος Joyce δεν είναι Έλληνας». Μετά από πολλές προσπάθειες, ένας φίλος του Τζόις έγραψε σε κάποιον στην Αθήνα, και μια ελληνική σημαία, τελικά, βρέθηκε και εστάλη, στο Παρίσι. Η σημαία τοποθετήθηκε, σε περίοπτη θέση, στο βιβλιοπωλείο της Sylvia Beach, της Αμερικανίδας εκδότριας, που είχε αναλάβει την έκδοση του «Οδυσσέα». Η αναπαραγωγή του μπλε χρώματος της σημαίας, στο εξώφυλλο, αποδείχθηκε, επίσης, δύσκολη. Οι πρώτες δοκιμές του χρώματος, από τον τυπογράφο στην Ντιζόν, δεν κατάφεραν να αποτυπώσουν το ακριβές χρώμα. Η Sylvia Beach περιέγραψε την διαδικασία, ως επίπονη, με πολλές ανταλλαγές δειγμάτων, μεταξύ Ντιζόν και Παρισιού. Τελικά, μετά από δύο εβδομάδες προσπαθειών, βρέθηκε η σωστή απόχρωση του μπλε, ικανοποιώντας την επιμονή του Joyce. Το βιβλίο κυκλοφόρησε, στις 2 Φεβρουαρίου 1922, την ημέρα των γενεθλίων του Joyce, συμβολίζοντας, έτσι, μια νέα αρχή, για τον ίδιο και το έργο του. Ο βιογράφος του Τζόις, Ρίτσαρντ Έλμαν, μας λέει ότι το εξώφυλλο του Οδυσσέα είχε σκοπό να ταιριάζει, με το μπλε της ελληνικής σημαίας, για να παραπέμψει, στον μύθο της αρχαίας Ελλάδας και του Ομήρου. Γνωρίζουμε, από τις επιστολές του ότι ο Τζόις έστειλε μια ελληνική σημαία  στον Notting, για να την ταιριάξει, χρωματικά. Άρα, στόχευε στο «ελληνικό» μπλε. 

Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ο Όμηρος άσκησε τεράστια επιρροή, στον Joyce. Η δομή του Οδυσσέα παραλληλίζεται, με την δομή της Οδύσσειας του Ομήρου. Έτσι, είναι λογικό για τον James Joyce1Sνα τιμήσει τον λογοτεχνικό του ήρωα, μέσω μιας διακριτικής, αλλά εξαιρετικά, χαρακτηριστικής διακοσμητικής λεπτομέρειας. Ο ίδιος ο Joyce, όχι, απλώς, δεν αρνήθηκε, ποτέ, ότι πήρε τα μοτίβα, την φόρμα και τον ήρωα από τον Όμηρο, αλλά επέμενε, σε όλες τις μεταφράσεις, προς όλους τους εκδότες, να φτιάχνουν εξώφυλλα, που «…θα επιτείνουν την ελληνικότητα του Οδυσσέα μου. Θέλω, πάντα, τα χρώματα να προβάλλουν τα χρώματα της ελληνικής σημαίας. Αν δεν γνωρίζετε, τί εννοώ, θα σας στείλω εγώ διάφορα σχέδια της ελληνικής σημαίας, ώστε να ξέρετε, πώς θα φτιάξετε το εξώφυλλο και παρακαλώ, θερμά, να μου στείλετε προσχέδια, για να δώσω την έγκρισή μου». 

Στους φίλους του, έλεγε: «Τι παράξενο. Ενώ η ελληνική σημαία έχει βαυαρική καταγωγή, εισαγόμενη από τους ξενόφερτους βασιλιάδες, κατάφερε να ξεπεράσει τους Βαυαρούς και να γίνει, απόλυτα, ελληνική, γιατί συμβολίζει, τελικά και την Οδύσσεια και την γεωγραφική θέση της Ελλάδας, με όλα τα μπλε του ουρανού και της θάλασσας και το εκτυφλωτικό λευκό των μαρμάρων και του ήλιου της». Μάλιστα, στον τοίχο του παριζιάνικου διαμερίσματός του, είχε κρεμάσει μια μεγάλη ελληνική σημαία, που αγόρασε, στην Τεργέστη και σε ένα βάζο, πάνω στο πιάνο του, είχε διάφορες μικρότερες. Σε όποιον ρωτούσε, γιατί κάνει συλλογή, απαντούσε: «Κάθε σημαιούλα αντιπροσωπεύει, κάθε έκδοση, ή επανέκδοση του Οδυσσέα μου. Το χρωστάω, στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και το δωμάτιό μου είναι γαλάζιο, γι’ αυτό και επιμένω να την θυμίζουν τα εξώφυλλά μου, ώστε να σκέπτονται, αμέσως, την Ελλάδα και οι αναγνώστες μου». Παραδεχόταν ότι, εάν δεν ανακάλυπτε τον Όμηρο, ασφαλώς, δεν θα είχε συλλάβει αυτή την συγκεκριμένη φόρμα, για τον Οδυσσέα του και ίσως, να μην είχε γράψει, καν, το βιβλίο. 

Ο Joyce διατήρησε το ενδιαφέρον του, για την ελληνική κουλτούρα και μετά την ολοκλήρωση του “Οδυσσέα”. Παρακολουθούσε τις δραστηριότητες των Ελλήνων αντιστασιακών, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συχνά, τραγουδούσε ελληνικά τραγούδια. Ο ίδιος έλεγε ότι τα ελληνικά του προέρχονταν, περισσότερο από την μουσική, παρά από τα διαβάσματά του. Σε μια γιορτή γενεθλίων του, τραγούδησε τον ελληνικό εθνικό ύμνο, “Χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά“, επιβεβαιώνοντας, έτσι, την βαθιά του σύνδεση, με την ελληνική κουλτούρα. Ο ίδιος υπέφερε, από σοβαρά προβλήματα όρασης, κυρίως λόγω γλαυκώματος, μια κατάσταση, που συνδέεται, με την απώλεια όρασης. Ο όρος «γλαύκωμα» προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «γλαυκός», που σημαίνει «ο ανοιχτός γαλάζιος, στο χρώμα της θάλασσας, ή του ουρανού». Ο Joyce έπασχε, από γλαύκωμα και σε μια από τις επιστολές του, γράφει ότι ο Όμηρος «τυφλώθηκε, από γλαύκωμα, σύμφωνα με έναν, από τους γιατρούς μου». Και στο μπλε της ελληνικής σημαίας, μήπως ο Joyce προσπαθούσε, με, μάλλον, συνειρμικά μέσα, να ενταχθεί, σε έναν κανόνα τυφλών συγγραφέων; Δεν υπάρχει οριστική απάντηση, σε αυτό το ερώτημα. Όμως, αναγνωρίζοντας τον Joyce, ως έναν ανάπηρο συγγραφέα, με πραγματικό ενδιαφέρον, για την αποτύπωση ενός μεγάλου φάσματος σωματικών και αισθητηριακών εμπειριών, θα πρέπει να αισθανθούμε την δυνατότητα να διαβάσουμε το μπλε βιβλίο του James Joyce, μέσα από τα μάτια, τα αυτιά και τα δάχτυλά μας. 

Λίγο πριν τον θάνατό του, ο Τζόις αγόρασε βιβλία ελληνικής μυθολογίας, για τον εγγονό του, τον Steven και ένα, από τα βιβλία, που βρέθηκαν, στο γραφείο του, την ημέρα του θανάτου του, ήταν ένα λεξικό της ελληνικής γλώσσας. Αυτό δείχνει ότι η αγάπη του, για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της, παρέμεινε ζωντανή, μέχρι το τέλος της ζωής του.

1926 Ρόδος. Άγιος Σίλας (Σουλάς). 

 

1948 Ρόδος. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Καίτη Πάνου, σε σκηνή της ταινίας «ΑΝΝΑ ΡΟΔΙΤΗ».

Η πρώτη ταινία της “Ανζερβός”. 

1928. Αθήνα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φοιτητής Νομικής.

1933. Πρώτη Σερρών. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με την μητέρα του Φωτεινή.

1930 (αρχές δεκαετίας). Ανδρέας Παπανδρέου.

1934. Ο Μάνος Κατράκης, με την πρώτη του σύζυγο, την ηθοποιό Νίτσα Λώρη.

1934 Πικέρμι. Γαλάτεια Καζαντζάκη, Μάρκος Αυγέρης, Θράσος Καστανάκης, Στρατής Μυριβήλης, Έλλη Αλεξίου, Κώστας Βάρναλης.

1941 Ρέθυμνο. Γερμανικά στρατεύματα και οχήματα πυροβολικού κινούνται, προς την πόλη, έχοντας αφήσει πίσω τους, το Ηράκλειο.

1940 (δεύτερο μισό της δεκαετίας). Κάπου, στην ελληνική επαρχία.

Τότε, που έστελναν τα κορίτσια της επαρχίας, ως υπηρέτριες, στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις.

1950 (δεκαετία). Ο Νίκος Μαστοράκης, με την αδελφή του Τζένη Μαστοράκη, η οποία πέθανε, 75 ετών πριν λίγες ημέρες, στις 30/7/2024. 

1955 Πειραιάς. Η κεντρική οδός Βασιλέως Κωνσταντίνου, με λίγα αυτοκινητα, λεωφορείο, με μούρη και τραμ.

1965 Πειραιάς. Βασιλέως Κωνσταντίνου και Σκουζέ.

1956. Brigitte Bardot, στην ταινία “Et Dieu crea la Femme” (Και ο Θεός… έπλασε την γυναίκα).

Σκηνοθεσία Roger Vadim (Roger Vladimir Igorevich Plemiannikov, 26 Ιανουαρίου 1928 - 11 Φεβρουαρίου 2000).

1957 Καισαριανή. Περίπτερο, με τον ιδιοκτήτη του Πέτρο Σπάθαρο.

1959 (καλοκαίρι) Κέρκυρα. Peter Ustinov, Τζένη Καρέζη, Henry Fonda, Αλέκος Αλεξανδράκης.

Βρίσκονται στο ξενοδοχείο “Corfu Palace”. Οι Ustinov και Henry Fonda, έκαναν διακοπές, ενώ η Τζένη Καρέζη και ο Αλέκος Αλεξανδράκη ήσαν πρωταγωνιστές, στην ταινία «Ραντεβού στην Κέρκυρα».

· 

1960 (δεκαετία). Αθήνα. Η οδός Βουκουρεστίου.

3/7/1960. Πειραιάς. Ξύλινος συρμός του Ηλεκτρικού, έτοιμος, για Νέα Ιωνία.

1962. Η οδός Αμερικής, στην συμβολή της, με την οδό Πανεπιστημίου και ο Λυκαβηττός.

1970 (δεκαετία). Ριζούπολη. Λεωφόρος Ηρακλείου.

Ανεβαίνοντας την γέφυρα της λεωφόρου Ηρακλείου, με κατεύθυνση, προς Αθήνα, πριν φθάσουμε στο Δεύτερο Νεκροταφείο, αριστερά, ήταν ένα μακρόστενό κτίριο, με κεραμοσκεπές, μπαλκόνια και πυργίσκο και με έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης. Δεν ήταν έρημο. Κάποιος ζούσε εκεί.

Τα βράδια το ακριανό παράθυρο του δεύτερου ορόφου φωτιζόταν, από αμυδρό φως.

Το κτίριο λεγόταν βίλα Ακριβή και το είχε χτίσει ο Ιωάννης Ριζόπουλος, που έδωσε το όνομά του, στην γύρω περιοχή.

Ο Ριζόπουλος ήλθε, στην Αθήνα, από την Καρύταινα, το 1902. Δούλεψε, σκληρά, για μία εικοσαετία, έκανε περιουσία και κατόπιν, έναν πλούσιο γάμο. Για να αξιοποιήσει τα χρήματά του, αγόρασε την περιοχή, την χώρισε, σε οικόπεδα και τα πούλησε, με ευκολίες πληρωμής και σημαντικό κέρδος.

Έτσι, φτιάχτηκε η Ριζούπολη. Σήμερα, υπάρχουν, ακόμη, τμήματα του ισογείου, που δεν κατεδαφίστηκαν.

1975. Νέα Ραιδεστός. Συναρμολόγηση των αυτοκινήτων Pony της εταρείας “Namco” των αδελφών Κοντογούρη.

Μετά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έβαλε την χώρα, στην ΕΟΚ, κατόπιν, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν την έβγαλε, από την ΕΟΚ, αν και έλεγε ότι θα την βγάλει και τέλος, ο Κώστας Σημίτης έβαλε την χώρα, στην ευρωζώνη και έτσι, απαξιώθηκε, η εγχώρια παραγωγή, η ελληνική οικονομία χρεωκόπησε και παραμένει, ως μια αποικία χρεωδουλοπάροικων, χωρίς ορατό τερματισμό αυτού του νεοαποικιακού καθεστώτος.

1977 Απρίλιος. Η αρχή της Λεωφόρου Συγγρού.

Από την πλευρά του Ολυμπιείου, η συμβολή των λεωφόρων Βασιλίσσης Αμαλίας, δεξιά, συνεχίζει η Συγγρού, και αριστερά, η οδός Αθανασίου Διάκου.

1979 Οδός Πατησίων.

Τρόλεϊ, στην Πατησίων, στο ύψος του Πολυτεχνείου.

Από αριστερά, το δεύτερο κτίριο είναι το “Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών”.

Το επόμενο είναι το ξενοδοχείο «Acropole Palace», κατασκευής του 1926-1928, από τον αρχιτέκτονα Σωτηρίου Μαγιάση.

Τα τρία πρώτα κτίρια, που βλέπουμε, υπάρχουν και σήμερα, σε άριστη κατάσταση.

1984 Αθήνα. Πασάτζο Σεπολίων.