Η φορολογική επιβάρυνση, κατά την περίοδο 2010 - 2022 : Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ 5,2% του ΑΕΠ. Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ 1,6% του ΑΕΠ. Κυβέρνηση Μητσοτάκη 1,5% του ΑΕΠ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : Όλοι επιβάρυναν την φορολόγηση, ως ποσοστό του κατακρημνιζόμενου ελληνικού ΑΕΠ, αλλά την “νύφη” την πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή οι αιτίες της εκλογικής καταστροφής του είναι, κατά βάση, εξωοικονομικές, αφού, ψηφίστηκε, ως αντισυστημικό κόμμα, αλλά, ως συστημικό κόμμα, κρίθηκε άχρηστο. (“Διμερή” πρόσθετα Μνημόνια, εν όψει)…
Παρατηρώντας αυτόν τον πίνακα, που απεικονίζει την καταστροφική, την, κυριολεκτικά, διαλυτική πορεία του ελληνικού ΑΕΠ, από το 2008, μέχρι το 2022, εκφρασμένο, σε δισεκατομμύρια δολάρια και συγκεκριμένα, από τα 358 δισεκ. $, το 2008, σε, μόλις, 220 δισεκ. $, το 2022, πέρα από την βαθιά μελαγχολία, που μου προξενεί αυτή η αρνητική εξέλιξη, αυτή η μελαγχολία συνοδεύεται, από την απέχθεια κατά, όχι τόσο, των ξένων δυναστών της χώρας, που εντοπίζονται, στους ευρωθεσμούς και στις διαδοχικές γερμανικές και γαλλικές κυβερνήσεις, όλα αυτά τα χρόνια, όσο στους εντόπιους μπράβους αυτών των δυναστών και στο νεοαποικιακό καθεστώς της χρεωδουλείας, που, υπό την μορφή της νομιζόμενης δημοκρατίας, έχουν εγκαταστήσει, στην χώρα, ύστερα, από την μεθοδευμένη χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και την αδιάλειπτη πολιτική των Μνημονίων, που επέβαλαν και επιβάλλουν, στην ελληνική κοινωνία.
Ετσι, για τον περιορισμό του δημοσίου ελλείμματος της χώρας, επιλέχθηκε η μακροχρόνια πολιτική της διαχρονικής αύξησης της φορολογίας, ως ποσοστό του, ραγδαία, συρρικνούμενου ΑΕΠ της χώρας μας, αλλά και η μείωση των κρατικών δαπανών.
Από τα δεδομένα στοιχεία, όσον αφορά την φορολογία, η κατάσταση υπήρξε και παραμένει τραγική, αφού, στις, επί μέρους, χρονικές υποπεριόδους, κατά την χρονική υποπερίοδο 2009-2014 (ήτοι τις κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμου και στην συνέχεια την συγκυβέρνηση Αντώνη Σαμάρα - Ευάγγελου Βενιζέλου - Φώτη Κουβέλη και την κυβέρνηση των δυο πρώτων, από τον Ιούλιο του 2013, ύστερα από την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ) η πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση εφθασε, στις 5,2 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ.
Κατά την χρονική υποπερίοδο 2015-2019 της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, η, επιπλέον, φορολογική επιβάρυνση έφθασε, στην 1,6 ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ. και κατά την χρονική υποπερίοδο 2019-2023 της πρώτης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητοτακη, η φορολογική επιβάρυνση έφθασε, στην 1,5 ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ.
Προσθέτοντας και τις αυξήσεις, στις ασφαλιστικές εισφορές, βλέπουμε ότι αυτές, το 2009, έφθαναν στο 12,4% του ΑΕΠ (και η φορολογία, στο 20,2% του ΑΕΠ) με συνολικά δημόσια έσοδα 38,9% του ΑΕΠ της χώρας.
Το 2010, με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, ύστερα, από την ελληνική χρεωκοπία, οι ασφαλιστικές εισφορές έφθασαν, στο 13,1% του ΑΕΠ (και η φορολογία, στο 20,9% του ΑΕΠ), με συνολικά δημόσια έσοδα το 41,3% του ΑΕΠ.
Το 2014 η επικρατούσα κατάσταση επιδεινώθηκε, αφού οι ασφαλιστικές εισφορές έφθασαν, στο 13,6% του ΑΕΠ, η φορολογία, στο 25,4% και τα συνολικά δημόσια έσοδα, στο 47% του ΑΕΠ.
Αυτή είναι η επικρατήσασα οικονομική κατάσταση, που, σε συνδυασμό, με την καταβαράθρωση του ελληνικού ΑΕΠ, σε όλη αυτή την περίοδο, επώασε και ανέδειξε τον εμφανιζόμενο, ως αντιμνημονιακό, ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, από το περιθωριακό εκλογικό ποσοστό του 4%, πριν την έλευση της ελληνικής χρεωκοπίας, στο 36% του Ιανουαρίου του 2015 και στην κυβέρνηση.
Από εκεί και πέρα, μετά την συνέχιση της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, το 2019, οι ασφαλιστικές εισφορές αυξήθηκαν, στο 14,5% του ΑΕΠ, η φορολογία στο 27% και τα συνολικά δημόσια έσοδα, στο 49%.
Η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η έλευση, στην κυβέρνηση, της “αποκαθαρμένης” Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκης, μέσα σε ένα απογοητευμένο εκλογικό σώμα και μια κοινωνία, η οποία έχει αποδεχθεί την αντίληψη, που, ως συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων του παλαιού αστικού πολιτικού κόσμου, έχει επιβεβαιώσει, ο μνημονιακός, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελεί κάτι το παράδοξο.
Όμως και αυτή η κυβερνητική αλλαγή δεν αλλάζει τα πράγματα, αφού, το 2022, μειώνονται οι ασφαλιστικές εισφορές, στο 14% του ΑΕΠ, όμως, αυξάνεται η φορολογία, στο 28,5% του ΑΕΠ και τα συνολικά δημόσια έσοδα, στο 50,2% του ΑΕΠ.
Στις πρωτογενείς δαπάνες (που δεν περιλαμβάνουν την πληρωμή των τοκοχρεωλυσίων) των κρατικών προϋπολογισμών τα πράγματα έχουν μια άλλη εικόνα. Έτσι, ενώ οι πρωτογενείς δαπάνες, το 2009, έφθαναν, στο 48,8% του ΑΕΠ, το 2012 ανέβηκαν, στα 49,7% του ΑΕΠ, αλλά το 2014, έπεσαν, στο 46,3% και το 2019, στο 45,1% του ΑΕΠ, για να εκτοξευθούν, το 2022, στο 50,1%.
Έτσι, ενώ οι σαμαροβενιζέλοι και οι Συριζαίοι περιόρισαν τις δημόσιες δαπάνες, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αύξησε τις κρατικές δαπάνες, εφαρμόζοντας μια επιδοματική πολιτική παροχών.
Η αύξηση των εσόδων, σε μια περίοδο τραγικής μείωσης του ΑΕΠ, είναι προϊόν της αύξησης των φορολογικών συντελεστών, ήτοι της έμμεσης φορολογικής επιβάρυνσης. Παρά το ότι η φορολογική επιβάρυνση ήταν πολύ μεγαλύτερη την περίοδο 2010-2014, τελικά, στην συλλογική μνήμη έχει εντυπωθεί, κυρίως, η αύξηση ης φορολογικής και λοιπής επιβάρυνσης, κατά την περίοδο 2015-2019, διότι η επιβολή περισσότερων φορολογικών βαρών, μετά από μια πραγματική τεράστια οικονομική επιβάρυνση της κοινωνίας, η αύξηση της επιβάρυνσης αυτής (παρά τα περί του αντιθέτου, υπεσχημένα) λειτούργησε πολλαπλασιαστικά, ως, την σταγόνα, που ξεχείλισε το ποτήρι της κοινωνικής δυσανεξίας.
Κάπως έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε την “νύφη”, χωρίς, όμως, αυτό να δικαιολογείται, από την οικονομική πολιτική της πρώτης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία, παρά τον διακηρυσσόμενο, από την ίδια, ως ιδεολογικό οικονομικό φιλελευθερισμό της, ακολούθησε μια ευρεία επιδοματική οικονομική πολιτική κοινωνικών παροχών, ύψους 58 δισεκ. €, που προήλθε από την αύξηση του κρατικού δημόσιου δανεισμού, ήτοι των repos, από τους οργανισμούς της Γενικής Κυβέρνησης, που έφθασε στα 51,3 δισεκ. €, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ, με αποτέλεσμα η αύξηση αυτή να μην προστίθεται, στο χρέος της Γενικής Κυβέρνησης, ενώ, με την αύξηση του πληθωρισμού και την μεγέθυνση του ΑΕΠ, σε τρέχουσες τιμές, εμφανίζεται, το 2022, σημαντικά μειωμένο το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Ουσιαστικά, λοιπόν, η πρώτη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη χρησιμοποίησε, κατά κόρον, την αύξηση του δημοσίου χρέους, ως μέσον μιας ευρείας επιδοματικής πολιτικής
.
Όλα αυτά, όμως, φθάνουν, στο τέλος τους, το οποίο πρόκειται να είναι οδυνηρό, με την λήξη των πολιτικών της χαλάρωσης, από την 1/1/2024 και την είσοδο, σε μια βασανιστική “κανονικότητα”, υπό το κράτος του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο (πιθανώς, σε αναθεωρημένη έκδοση) πρόκειται να επαναφερθεί, σε ισχύ, αφού η γερμανική κυβέρνηση θέλει, επιπλέον, δεσμεύσεις, από τις χώρες, όπως η Ελλάδα, με υψηλό δημόσιο χρέος.
Η γερμανική πρόταση, όπως έχει δοθεί, στην δημοσιότητα, προβλέπει ότι «Οι δημοσιονομικοί κανόνες στηρίζουν την αξία του ευρώ, αποτρέποντας τον υπερβολικό κρατικό δανεισμό, αλλά η αύξηση του δημόσιου χρέους, που προκλήθηκε, από την πανδημία και τον πόλεμο στην Ουκρανία, τους έχει καταστήσει ξεπερασμένους και τώρα, συζητείται η μεταρρύθμιση. Και επειδή τα επίπεδα χρέους, στην ΕΕ, κυμαίνονται, από 18% του ΑΕΠ, στην Εσθονία, έως περισσότερο, από 170% του ΑΕΠ, στην Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε την αντικατάσταση των υφιστάμενων κανόνων περικοπής χρέους, με μεμονωμένες διαδρομές μείωσης του χρέους και ότι ο μεγαλύτερος χρονικός ορίζοντας θα σημαίνει ότι τα γεγονότα, στην πορεία, θα ακυρώσουν τους συμφωνηθέντες στόχους».
Όλα αυτά σημαίνουν διαπραγματεύσεις, για νέα εξατομικευμένα, για κάθε χώρα, Μνημόνια, τα οποία πρόκειται να αποκληθούν, ως “διμερή συμβόλαια” των χωρών, με μεγάλα δημόσια χρέη, με την Commission, τα οποία, φυσικά δεν πρόκειται να είναι, καθόλου, εύκολα.
Μάλιστα, η γερμανική κυβέρνηση αναφέρει ότι «Τα ποσοτικά κριτήρια, που ισχύουν για όλα τα κράτη-μέλη, βοηθούν, με την διαμόρφωση σαφών ελάχιστων απαιτήσεων, που επιτρέπουν την ενοποίηση και υποστηρίζουν την ανάπτυξη», ενώ το Βερολίνο αναφέρει ότι αυτά αποτελούν κόκκινη γραμμή για τη Γερμανία, δεν πρόκειται να απορριφθούν, και ότι το άρθρο-έκθεση θα προσυπογράψουν και άλλες χώρες! «Σε τελική ανάλυση, η δημοσιονομική πολιτική αφορά τον ποσοτικό προσδιορισμό των πολιτικών προτεραιοτήτων».
Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι επειδή στηρίζεται, στον ευρωπαϊκό Νότο και ιδιαίτερα, στην Γαλλία, θα υπάρξει μια αλλαγή που, βάσει της πρότασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κάθε χώρα-μέλος, με υψηλό χρέος θα έχει τέσσερα χρόνια, για την αποκλιμάκωσή του.
Η γερμανική κυβέρνηση και οι κυβερνήσεις των βόρειων χωρών βλέπουν τα πράγματα, πολύ διαφορετικά και απαιτούν η όποια αποκλιμάκωση των δημοσίων χρεών να συνοδεύεται, από ορόσημα και αυστηρές προϋποθέσεις, με “φιλόδοξους στόχους”, για να μην υπάρχει, πολιτικά, αρνητική χροιά στις λέξεις.
Όλα αυτά είναι βέβαιο ότι θα αποκαλύψουν όσα κρύβονταν, κάτω από τον μανδύα της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης, δηλαδή την ευρεία επιδοματική πολιτική, την οποία η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αποκήρυσσε, στα λόγια, αλλά εφάρμοζε, διευρυμένα, στην πράξη, ενώ, επίσης, παρά την υποτιθέμενη αποστροφή της, στην πολιτική των φορολογικών επιβαρύνσεων, τελικά, η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης, στην περίοδο της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, κατά την χρονική περίοδο 2019 - 2023, υπήρξε πολύ μεγάλη, όπως τεράστια ήταν και η αύξηση των δημοσίων εσόδων.
Φυσικά, αυτή η οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ουδεμία σχέση έχει, με την κατάρρευση και την εκλογική καταστροφή, που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαΐου και του περασμένου Ιουνίου. Αυτή η εξέλιξη, με την καταστροφική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές ότι είναι εξωοικονομική και ενδογενής. Και προφανώς, περιέχει ένα έντονο στοιχείο ετεροχρονισμού, ήτοι μιας χρονικής αναδρομικότητας, που παραπέμπει, ευθέως, σε όσα έγιναν το καυτό καλοκαίρι του 2015.
Οι Συριζαίοι ας πρόσεχαν. Δεν πρόσεξαν, νομίζοντας ότι πρόκειται να είναι, πάντα, καβάλα, στο κύμα.
Κάπως έτσι, λόγω της ανεμελιάς τους και της οίησης, που φέρνει η κυβερνητική εξουσία, αλλά και η σιγουριά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά την λογική της οποίας υποτίθεται ότι η φθορά της κυβέρνησης θα έφερνε την πτώση της, ως ώριμου φρούτου, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ, στην καταστροφή.
Αυτό, μέσα από μια πρώτη ματιά, συνέβη επειδή οι ψηφοφόροι, κακά τα ψέματα, δεν ψήφισαν, κατά τα προηγούμενα χρόνια, τον ΣΥΡΙΖΑ, ως άλλο ένα συστημικό κόμμα. Τον ψήφισαν, ως ένα αντισυστημικό, ή μη συστημικό κόμμα έκτακτης ανάγκης και του έδωσαν τις ευκαιρίες, που νόμισαν ότι έπρεπε να του δώσουν.
Αυτές τις ευκαιρίες οι Συριζαίοι, όπως φαίνεται, τις αγνόησαν, τις άφησαν να περάσουν και τις σπατάλησαν.
Έτσι, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε, ως αντισυστημικό κόμμα, τελικά, σκόρπισε την απογοήτευση και την παραίτηση, στην ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου, στην συνέχεια, ως συστημικό κόμμα κρίθηκε άχρηστο.
Και τώρα, οι Συριζαίοι πληρώνουν τον βαρύ λογαριασμό. Ο οποίος, φυσικά, δεν αποπληρώθηκε, στις προηγηθείσες βουλευτικές εκλογές.
Κάθε άλλο.
Υπάρχει χρεωστικό υπόλοιπο, το οποίο είναι σημαντικό και αυτό το χρεωστικό υπόλοιπο μένει να πληρωθεί, στην συνέχεια…
Σχόλια