2/2023 Πράσινο φως δίνει η εισηγήτρια, στα funds, για 700.000 πλειστηριασμούς, στην εκκρεμούσα, ενώπιον της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, υπόθεση, για τα μεταβιβασμένα, από τις τράπεζες, “κόκκινα δάνεια”. Το ίδιο έπραξε και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος, όπως και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού οι πλειστηριασμοί των ιδιωτικών περιουσιών αποτελούν ανειλημμένη μνημονιακή υποχρέωση, από την εποχή του αποτυχημένου PSI του Βαγγέλη Βενιζέλου.

 

Η τωρινή υπόθεση, με την εκκρεμοδικία, ενώπιον της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, της νομιμοποίησης των funds, δηλαδή των “επενδυτικών σκιωδών τραπεζών” της μπατιροτραπεζοκρατίας, να μπορούν να προχωρούν, σε πλειστηριασμούς ιδιωτικών περιουσιών, προς εξόφληση των λεγόμενων κόκκινων δανείων, που τα funds αυτά αγόρασαν, από τις επίσημες τράπεζες, κατά πλειοψηφία, σε εξευτελιστικές τιμές, έχει την εκκίνησή της, από την εποχή εκείνη, που ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου, δήλωνε, αναιδώς, ότι, για την εξόφληση του ελληνικού δημόσιου χρέους, πέρα από την πώληση της κρατικής περιουσίας, υπάρχουν και τα περιουσιακά στοιχεία των ιδιωτών, αναφερόμενος,

φυσικά και στα λεγόμενα κόκκινα δάνεια των τραπεζών, προς τον ιδιωτικό τομέα της ελληνικής οικονομίας· και όχι, μόνον, σε αυτά.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η διαδικασία της χρησιμοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων ιδιωτών, για την κάλυψη κάποιων σταγόνων του ωκεάνειου δημοσιου χρέους της χώρας μας ο Ευάγγελος Βενιζέλος, έφερε τον φόρο, επί της ακίνητης περιουσίας των ιδιωτών, με την νομοθέτηση του ΕΕΤΗΔΕ (που κρατάει, μέχρι τις ημέρες μας, με την μετονομασία του φόρου αυτού, σε ΕΝΦΙΑ), δηλώνοντας ο ίδιος, εκείνη την εποχή (το 2011) και επικαλούμενος μια σοφιστεία, η οποία συνιστάτο, στο ότι το νέο τέλος - ήτοι ο νέος φόρος - ακινήτων λειτουργεί, σαν “Ασφάλιστρο Κινδύνου Περιουσίας”, εννοώντας ότι, εάν κατέρρεε το ελληνικό κράτος, θα κατέρρεε και η αξία της ακίνητης περιουσίας και για τον λόγο αυτόν, οι ιδιοκτήτες ακινήτων ήταν απαραίτητο αυτό το νέο τέλος, προκειμένου ο κάθε ιδιώτης ιδιοκτήτης να σώσει την περιουσία του! 

Αλλά ο ΕΕΤΗΔΕ/ΕΝΦΙΑ υπήρξε η αρχή, το πρώτο βήμα της οιονεί κατάσχεσης της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων πολιτών. Έτσι, για να φθάσουμε στο σήμερα, η ελληνική κοινωνία υπέστη το PSI, δηλαδή το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, με την, κατ’ ουσίαν, κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας των νομικών και - κυρίως - των φυσικών προσώπων, που είχαν αποταμιεύσει την χρηματική περιουσία τους, στα ομόλογα αυτά, τα οποία (όπως διαφημιζόταν) υποτίθεται ότι ήσαν εγγυημένα, από το ελληνικό κράτος. Φυσικά, η έλευση του PSI, για το οποίο ο Ευάγγελος Βενιζέλος εξακολουθεί να καμαρώνει, παρά την διαχρονική κατακραυγή της ελληνικής κοινωνίας, υποστηρίζοντας ότι είναι ο μόνος υπουργός Οικονομικών, που κατάφερε να «κουρέψει» το ελληνικό δημόσιο χρέος, κατά 106 δισεκ. ευρώ, στην πραγματικότητα, το περιεχόμενο του κουρέματος αυτού, υπήρξε επουσιώδες και αποτυχημένο, όπως προκύπτει, από το ΔΝΤ και την Τράπεζα της Ελλάδος, αφού το, μεν, ΔΝΤ και οι ευρωθεσμοί παραδέχτηκαν, ότι με την διαδικασία, που έγινε το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, σώθηκαν, κυρίως, οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες και όχι η Ελλάδα, ενώ η, δε, Τράπεζα της Ελλάδος, στο βιβλίο-έκθεση, που έχει δημοσιεύσει, με τίτλο : «Το χρονικό της μεγάλης κρίσης 2008-2013», που εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2014, επί θητείας του Γιώργου Προβόπουλου, ως Διοικητή, απογυμνώνει το PSI και αποκαλύπτει ότι το όποιο όφελος ήταν, εξαιρετικά, περιορισμένο. 

Έτσι, από την υποτιθέμενη, ως συνολική, μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, κατά 137,9 δισεκ. ευρώ, τον Φεβρουάριο του 2012 και την επαναγορά ομολόγων τον Δεκέμβριο του 2012, το καθαρό όφελος έφθασε, μόλις, στα 51,2 δισεκ. ευρώ. Όπως αναφέρει η έκθεση της ΤτΕ, αυτό οφείλεται, στην ιδιομορφία της διαδικασίας του PSI, στις πρόσθετες ανάγκες δανεισμού, που δημιούργησαν οι ίδιες οι διαδικασίες, με την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, καθώς και στην ανάγκη χρηματοδότησης των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού. 

Για να γίνω περισσότερο λεπτομερειακός, στο ζήτημα αυτό, πρέπει να αναφέρω ότι, όπως αναφέρει η έκθεση, το ύψος των παλαιών κρατικών ομολόγων, προς τους ιδιώτες επενδυτές, μειώθηκε, τον Φεβρουάριο του 2012, κατά 106 δισεκ. ευρώ περίπου και με την επαναγορά χρέους του Δεκεμβρίου του 2012, το ελληνικό δημόσιο χρέος μειώθηκε, ακόμη περισσότερο, κατά 31,9 δισεκ. ευρώ, δηλαδή, συνολικά, κατά 137,9 δισεκ. ευρώ. Όμως, αυτή η εμφανιζόμενη μείωση ηταν, εν πολλοίς, στα χαρτιά, διότι, όπως τονίζεται, στην προαναφερθείσα έκθεση/βιβλίο της ΤτΕ, το καθαρό όφελος, από την αναδιάρθρωση του χρέους, μειώθηκε και αυτό, σημαντικά, κυρίως, λόγω :

1) Της ανάγκης, για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών με έκδοση νέου χρέους, ύψους 41 δισεκ. ευρώ εντός του 2012. 

2) Του δανεισμού, ύψους 11,3 δισεκ. ευρώ, για την επαναγορά του  χρέους, που έγινε τον Δεκέμβριο του 2012. 

3) Του γεγονότος ότι η μείωση της αξίας των ομολόγων που διακρατούσαν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, ή άλλοι φορείς, ύψους 16,2 δισ. ευρώ δεν οδήγησε σε μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, επειδή το χρέος αυτό ήταν ενδοκυβερνητικό χρέος. 

4) Του δανεισμού 4,5 δισεκ. ευρώ, για την παροχή ομολόγων του EFSF, στα ασφαλιστικά ταμεία, ως αντισταθμιστικού οφέλους, έναντι της μείωσης των απαιτήσεων, που υπέστησαν.

 5) Της ανάγκης, για δανεισμό 11,9 δισεκ. ευρώ, για την κάλυψη του ελλείμματος του 2012, στην οποία συμπεριλαμβάνεται η πληρωμή δεδουλευμένων τόκων, τον Φεβρουάριο του 2012, αλλά όχι και των επιπτώσεων, από την στήριξη της μπατιροτραπεζοκρατίας. 

6) Της ανάγκης κάλυψης λοιπών υποχρεώσεων του ελληνικού Δημοσίου  συνολικού ύψους 1,9 δισεκ. ευρώ. 

Αφού, λοιπόν, συνυπολογίσουμε όλα αυτά, τότε, το καθαρό τελικό αποτέλεσμα όλων των πολύπλοκων προσθαφαιρέσεων των συναλλαγών που διενεργήθηκαν, με το PSI, η μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το 2012, έφθασε, στα 51,2 δισεκ. ευρώ, όπως, ορθότατα, επισημαίνει η έκθεση/βιβλίο της Τράπεζας της Ελλάδος. Ως εκ τούτου, όσα αναφέρει, επί του θέματος του κουρέματος του ελληνικού δημοσίου χρέους, το 2012, στο βιβλίο-συνέντευξή του, το 2022, ήτοι 10 χρόνια, μετά το PSI, με τίτλο : “Εκδοχές πολέμου 2009 - 2022”,  αποτελούν παραμυθολογίες.

Αλλά, όπως ανέφερα, προηγουμένως το ΕΕΤΗΔΕ/ΕΝΦΙΑ και το κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων, με το PSI και το δεύτερο Μνημόνιο του 2012, ήσαν η αρχή της ουσιαστικής και πραγματικής κατάσχεσης των ιδιωτικών περιουσιών των Ελλήνων πολιτών και φυσικά, η κατάσχεση αυτή υπήρξε ανεπαρκής. Ως εκ τούτου, οι ξένοι δανειστές και το εντόπιο πολιτικό προσωπικο της χώρας, είτε ηταν δεξιάς, είτε κεντρώας, είτε αριστερής απόχρωσης, ενεργώντας, ως μια, οιονεί, συμμορία μπράβων των ξένων δανειστών, κυρίως, με το τρίτο Μνημόνιο του 2015, αλλά και το “ντροπαλό” τέταρτο Μνημόνιο, που συνομολογήθηκε, με διαφορετική ονομασία, το 2018, πέρασαν, στην διαδικασία των απροκάλυπτη μαζικών πλειστηριασμών της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων πολιτών, υπό την ιδιότητά τους, ως οφειλετών, στο ελληνικό Δημόσιο και στην μπατιροτραπεζοκρατία, προς εξόφληση, όπως-όπως, των κόκκινων δανείων, πλείστα των όποιων οι τραπεζες τα πούλησαν, στα διαφορα κερδοσκοπικά funds, σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ το ονομαστικό χρέος, μετά τις πωλήσεις των κόκκινων δανείων, παρέμεινε, εις το ακέραιον, αμείωτο και όχι, στους οφειλέτες, με έναν ανάλογο διακανονισμό, επικαλούμενοι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανήθικο. Για τον λόγο αυτόν, επιτάχυναν τις διαδικασίες των πλειστηριασμών, τους κατέστησαν ηλεκτρονικούς και ψήφισαν στην Βουλή έναν νέο πτωχευτικό νόμο-καρμανιόλα.

Φυσικό ήταν οι οφειλέτες να προσφύγουν, στα ελληνικά δικαστηρια, αμφισβητώντας, ανάμεσα στα αλλά, την νομιμοποίηση των funds να διεκδικούν την εξόφληση των πωληθέντων δανείων, ως διάδικοι, στις, αστικής φύσεως δίκες, που προκύπτουν, από αυτές τις δικαστικές πρόσφυγες των οφειλετών και μάλιστα κέρδισαν, πρωτοδίκως και στα εφετεία, με αποτέλεσμα η υπόθεση αυτή να φθάσει, στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, που καλείται να αποφασίσει, για το κενό, που έχει προκύψει, μεταξύ του νόμου 4354/2015, που πέρασε, στην βουλή, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και επιτρέπει, στους λεγόμενους servicers να γίνονται διάδικοι και να διενεργούν πλειστηριασμούς ακινήτων και του νόμου 3156/2003, που είχε περάσει, στην βουλή η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, ο οποίος  καθιστά σαφές ότι, οι εταιρείες ενεργούν πράξεις διαχειρίσεως, για λογαριασμό των εταιρειών, που έχουν τα δάνεια, χωρίς να έχουν την ιδιότητα του «μη δικαιούχου ή μη υπόχρεου διαδίκου», γεγονός στο οποίο στηρίχθηκαν πολλοί δανειολήπτες, ζητώντας αναβολή των πλειστηριασμών.

Όπως ήταν, για μένα, αναμενόμενο ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος γνωμοδότησε, πριν λίγες ημέρες, υπέρ της νομιμοποίησης των services να παρίστανται, ως διάδικοι, στα δικαστήρια και να διεκδικούν την εξόφληση των δανείων, που αγόρασαν, από το επίσημο τραπεζικό σύστημα. Επίσης, αναμενόμενη ήταν και η εισήγηση, στην οποία προέβη, στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, η εισηγήτρια, στην υπόθεση αυτή, Κανέλλα Τζαβέλα, υπέρ του δικαιώματος των services να νομιμοποιούνται, ως διάδικοι, στις σχετικές δίκες και να προβαίνουν σε πλειστηριασμούς. Η αυτή θα κριθεί, σύντομα, από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου και αν γίνει αποδεκτή η αναφερόμενη εισήγηση - κάτι που είναι πολύ πιθανό -, τότε θα ακολουθήσουν, περί τους 700.000 πλειστηριασμοί ακινήτων, υπολογιζόμενης αξίας 45 δισεκ. ευρώ, αν και αυτοί οι υπολογισμοί δεν συμπεριλαμβάνουν τα νέα κόκκινα δάνεια, που δημιουργούνται, στο επίσημο τραπεζικό σύστημα και τα οποία θα επιβαρύνουν, έτι περαιτέρω, την, ήδη, άσχημη και κακή κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί, στον χώρο των κατασχέσεων των ιδιωτικών περιουσιών των, πάσης φύσεως ιδιωτών οφειλετών.

Αυτή ειναι η τεράστια καταστροφική συνεισφορά των μνημονιακών κυβερνήσεων, από την εποχή του ΓΑΠ, το 2011, μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα, το 2015 και σήμερα, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.