25/9/2022 Βουλευτικές εκλογές, στην Ιταλία : Η επικράτηση των δεξιών pagliacci, έναντι των κεντροαριστερών ομοίων τους, δεν πρόκειται να επιλύσει το βαθύ οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα αυτής της μεγάλης βιομηχανικής και συνεχώς, υποβαθμιζόμενης χώρας, η οποία έχει βρεθεί, μέσα στα αδιέξοδα, στα οποία την έμπλεξε η ένταξή της, στο ευρώ.
Στις χθεσινές βουλευτικές εκλογές, στην Ιταλία, η άνετη επικράτηση των pagliacci της δεξιάς ήταν κάτι το αναμενόμενο και ουσιαστικά, η αλήθεια είναι ότι και οι όμοιοί τους pagliacci της κεντροαριστεράς γνώριζαν, εκ των προτέρων, ότι επρόκειτο να ηττηθούν και μάλιστα, κατά κράτος. Αλλά η επικράτηση της ιταλικής δεξιάς και ιδίως, του ακροδεξιού κόμματος Fratelli d’ Italia της Giorgia Meloni, σε συμμαχία με την Lega του Matteo Salvini και την Forza Italia του Silvio Berlusconi, μπορεί να βγάλει την Ιταλία από το παρόν πολιτικό αδιέξοδο, έστω και προσωρινά, αλλά δεν πρόκειται, όμως, να επιλύσει το βαθύ οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα αυτής της μεγάλης βιομηχανικής και συνεχώς, υποβαθμιζόμενης χώρας, η οποία έχει βρεθεί, μέσα στα αδιέξοδα, στα οποία την έμπλεξε η ένταξη της ιταλικής οικονομίας, στο ευρώ, που την έχουν καθηλώσει, εδώ και πάνω από μία εικοσαετία, σε μια διαρκή στασιμότητα και οπισθοδρόμηση, οι οποίες συνοδεύονται, από την υποβάθμιση του επιπέδου ζωής των πολιτών της χώρας και την εκτεταμένη βιομηχανική συρρίκνωση, που συνυπάρχει, με την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και την φυγή του, από την Ιταλία.
Τα κόμματα που παίρνουν μέρος στις ιταλικές εκλογές και τα εκτιμόμενα ποσοστά είναι τα κάτωθι :
Movimento 5 Stelle, με επικεφαλής τον Giuseppe Conte - Εκτίμηση αποτελέσματος 14%
Lega, με επικεφαλής τον Matteo Salvini - Εθνικιστική δεξιά - Εκτίμηση αποτελέσματος 11%.
Partito Democratico, με επικεφαλής τον Enrico Letta. Κεντροαριστερό κόμμα - Εκτίμηση αποτελέσματος 20%
Forza Italia, με επικεφαλής τον Silvio Berlusconi. Κεντροδεξιό κόμμα - Εκτίμηση αποτελέσματος 7%
Fratelli d'Italia, με επικεφαλής την Giorgia Meloni. Εθνικιστική Δεξιά - Εκτίμηση αποτελέσματος 27%.
Italia Viva, με επικεφαλής τον Matteo Renzi. Φιλελεύθερο κόμμα.
Articolo Uno, με επικεφαλής τον Roberto Speranza. Κεντροαριστερό κόμμα - Εκτίμηση αποτελέσματος 3,5%.
Νoi Con l Italia, με επικεφαλής τον Maurizio Lupi. Κεντροδεξιό κόμμα.
Italia al Centro, με επικεφαλής τον Giovanni Toti. Κεντροδεξιό κόμμα.
Azione, με επικεφαλής τον Carlo Calenda. Φιλελεύθερο κόμμα - Εκτίμηση αποτελέσματος 7%.
Insieme per il Futuro (IpF), με επικεφαλής τον Luigi Di Maio. Κεντρώο κόμμα.
Πάντως, στα, μέχρι τώρα, exit polls, φαίνεται να είναι συντριπτική η υπεροχή της δεξιάς συμμαχίας, καθώς το ανώτερο ποσοστό, που προβλέπεται να λάβει (45%), είναι υψηλότερο, κατά 15,5%, από το ανώτερο ποσοστό της Κεντροαριστεράς (29,5%).
Η Giorgia Meloni προηγείται, καθώς το κόμμα της «Fratelli d’ Italia», συγκεντρώνει ποσοστό 22-26% έναντι του Δημοκρατικού Κόμματος, που συγκεντρώνει ποσοστό 17-21%.
Όσον αφορά τους υπόλοιπους της δεξιάς συμμαχίας, η Lega του Matteo Salvini συγκεντρώνει ποσοστό 8,5-12,5% ενώ η Forza Italia του Silvio Berlusconi φθάνει το 6-8%.
Τα πλήρη αποτελέσματα αναμένονται σήμερα το πρωί, όμως, το 41-45% της δεξιάς συμμαχίας φθάνει, για να σχηματίσει κυβέρνηση και να εξασφαλίσει πλειοψηφία, τόσο, στην βουλή, όσο και στην γερουσία.
Η κατανομή των εδρών, όπως την ανακοίνωσε η Rai είναι :
Για την δεξιά, 227 με 257 έδρες, για την κεντροαριστερά 78-98 έδρες, για το Κίνημα 5 Αστέρων 36-56 έδρες. Italia viva (Matteo Renzi): 15-25 έδρες.
Στην κατανομή εδρών, στην βουλή, τα exit polls δίνουν 242 έδρες στην δεξιά, 88 στην κεντροαριστερά και 46 στο Κίνημα Πέντε Αστέρων. 20 έδρες εξασφαλίζει ο κεντρώος Πόλος των Renzi και Caleda.
Στην γερουσία, 121 έδρες θα έχει η συντηρητική συμμαχία, 43 η κεντροαριστερά, 24 τα Πέντε Αστέρια και 8 η κεντρώα παράταξη Renzi και Caleda.
Όπως φαίνεται, η Giorgia Meloni οδεύει, στο να γίνει πρωθυπουργός, αλλά, στην ουσία, αυτή η εξέλιξη δεν πρέπει να φοβίζει το Βερολίνο, το Παρίσι και την Φραγκφούρτη, παρα την όποια ρητορική της αρχηγού των Fratelli d’ Italia, αν και η ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών, δυο ημέρες, πριν από τις εκλογές, με δήλωση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen, διακήρυξε ότι η Επιτροπή έχει τα αναγκαία εργαλεία, για να αντιδράσει, εάν η κατάσταση, στην Ιταλία, γίνει δύσκολη.
Η πρόεδρος της Commission, συγκεκριμένα, δήλωσε ότι «H δημοκρατία είναι σε διαρκή εξέλιξη. Ποτέ δεν τελειώνει, δεν μπορείς να βάλεις την δημοκρατία, σε ένα κουτί και να την διατηρείς εκεί, χωρίς να κάνεις τίποτα. Εξαρτάται, όμως, από το πώς οι άνθρωποι την υπερασπίζουν. Θα δούμε πώς θα πάνε, τελικά, οι εκλογές, στην Ιταλία. Είχαμε εκλογές και στην Σουηδία. Η προσέγγισή μου, στο όλο θέμα, είναι: Θα συνεργαστούμε, με κάθε δημοκρατική κυβέρνηση, η οποία θα θελήσει να συνεργαστεί μαζί μας. Θα δούμε, αν τα πράγματα οδεύσουν, προς μια δύσκολη κατάσταση – μίλησα, με τον ίδιο τρόπο, για την Πολωνία και την Ουγγαρία –, έχουμε τα αναγκαία εργαλεία. Αν τα πράγματα πάνε, προς την σωστή κατεύθυνση, τα άτομα, στα οποία μια κυβέρνηση πρέπει να δίνει αναφορά, θα παίξουν σημαντικό ρόλο».
Βέβαια, η δήλωση αυτή, ουσιαστικά, επιβεβαιώνει πως οι αιτίες της μακροχρόνιας ιταλικής κρίσης βρίσκεται, στις δομικές και ακραίες αντιφάσεις της ίδιας της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”, ενώ εκλογή της ιταλικής δεξιάς και της Giorgia Meloni είναι αποτέλεσμα της κρίσης αυτής και η υποτιθέμενη, ως “νεοφασιστική”, πολιτική της νέας πρωθυπουργού θα αναλάβει, για ένα κάποιο χρονικό διάστημα, να αποκαταστήσει την κρίση της αστικής πολιτικής ηγεμονίας, στην γειτονική Ιταλία, κάτι που δεν μπόρεσε να καταφέρει ο ψυχρός ευρωτραπεζίτης και απερχόμενος πρωθυπουργός Mario Draghi.
Αυτό, που ανησυχεί, κυρίως, τις Βρυξέλλες, είναι ότι η Giorgia Meloni έχει ανακοινώσει ότι επιθυμεί να επαναδιαπραγματευτεί μέρος των όρων, που αφορούν το ιταλικό σχέδιο ανάκαμψης, συνολικού ύψους 191.500.000.000 ευρώ, δηλαδή, το μεγαλύτερο ποσό, που είναι να δοθεί σε οποιαδήποτε χώρα μέλος της “ΕΕ”, από το Ταμείο Ανάκαμψης, με τα περιθώρια, για επαναδιαπραγμάτευση να είναι στενά και κανείς “ευρωενωσιακός” παράγοντας δεν θέλει να δει το πάγωμα των αντιμεταρρυθμίσεων, που έθεσε σε εφαρμογή ο απερχόμενος πρωθυπουργός Mario Draghi, ενώ η Ιταλία, με ένα δημόσιο χρέος, πάνω από το 150% του ΑΕΠ της, δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, με δεδομένη την σύγχυση, που προκαλεί η μακρόχρονη οικονομική και κοινωνική κρίση, στο ιταλικό εκλογικό σώμα του οποίου οι ακραίες ευρωσκεπτικιστικές πολιτικές ταλαντεύσεις και επιλογές έχουν οδηγηθεί, σε αδιέξοδο, οι κεντρικές επιλογές αποφασίζονται, από την μπατιροτραπεζοκρατία και τούτο επειδή, στην σημερινή σκληρή ιταλική πραγματικότητα δεν υπάρχει ένα μαζικό και δυναμικό κίνημα αντίστασης, σε όλες τις δυσμενείς εξελίξεις, που επηρεάζουν τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων της χώρας αυτής, αφού ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν είναι ικανός να παίξει ανατρεπτικό ρόλο, αν και ο ιταλικός λαός, που έχει μια πλούσια αγωνιστική ιστορία, έχει σταθεί εμπόδιο, στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς των αρχουσών τάξεων και είναι δυνατό, σε ένα βάθος χρόνου, να βρεί τον βηματισμό του, όσον χρόνο και πάρει η απαιτούμενη αναζήτηση αξιόπιστων στηριγμάτων, στην απαιτούμενη ανατρεπτική δράση, που πρέπει, απαραίτητα, να βγάλει την ιταλική οικονομία και κοινωνία, από την ευρωζώνη.
Ως εκ τούτου και η όποια αντίσταση της Meloni δεν φαίνεται να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα.
Η στρατηγική της λιτότητας και της διανομής των κονδυλίων, στις μεγάλες επιχειρήσεις, με πενιχρές παροχές της τάξεως των 6 δισεκ. ευρώ, για την ενέργεια και τα επιδόματα φτώχειας, που πρόκειται να αντικαταστήσουν το ευεργετικό κατώτατο εισόδημα, προφανώς, απελπίζουν την ιταλική κοινωνία, δεδομένο το γεγονός ότι το πακέτο βοήθειας της κυβέρνησης του Mario Draghi Ντράγκι είναι ανεπαρκές λόγω των μεγάλων αυξήσεων των τιμών, σε όλα τα είδη, γεγονός το οποίο καθιστά δυσκολευει τα νοικοκυριά και καταστρέφει την δημόσια εκπαίδευση και την υγεία.
Σε μία χώρα, όπου το 1/4 των πολιτών της βρίσκεται, ενώπιον της φτώχειας και όπου οι επίσημοι δείκτες για την εργασία και τους μισθούς τεκμαίρουν υπερκέρδη για τις επιχειρήσεις και καθίζηση των μισθών, η εκλογική νίκη της ακροδεξιάς και της δεξιάς, δεν αλλάζει τίποτε, για το κακό παρόν και το χειρότερο μέλλον του εργαζομένου πληθυσμού, των ανέργων και των συνταξιούχων. Το 29% των εργαζόμενων (κάπου, στα 4 εκατομμύρια άνθρωποι) κερδίζουν, λιγότερα, από 1.000 ευρώ τον μήνα, έναντι του 19%, το 2005, ενώ οι άνθρωποι, που ζουν, σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, έφθασαν, από 1,9 εκατομμύριο, στα 5,6 εκατομμύρια, από τότε, μέχρι σήμερα, λόγω της εργασιακής αντιμεταρρύθμισης του Matteo Renzi, του Mario Monti και του Mario Draghi, αφού η μακροπρόθεσμη οικονομική και κοινωνική πολιτική της «δημιουργικής καταστροφής» εφαρμόζεται, στην Ιταλία, όποια και αν είναι η κυβέρνηση της χώρας.
Τα στοιχεία της Eurostat δεν σηκώνουν αμφισβήτηση και περιγράφουν, χαρακτηριστικά, την ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, αφού οι ιταλικοί μισθοί είναι, κατά 8.181 ευρώ χαμηλότεροι, από τους γαλλικούς, κατά 15.226 ευρώ χαμηλότεροι, από τους γερμανικούς, συγκρίνονται, με τους μισθούς, στην Ισπανία και φθάνουν στο 55% των μισθών, στις ΗΠΑ. Μάλιστα, μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, στην Ιταλία, οι μισθοί έχουν αυξηθεί, κατά 3,4%, μέσα, σε 30 χρόνια, ήτοι, στο μισό της αύξησης, στην Ισπανία, στο 1/10, από ό,τι αυξήθηκαν, στην Γερμανία και το 1/11, σε σύγκριση, με την “Ε.Ε.”. Και μιλάμε, για μισθούς των 9 ευρώ την ώρα, ενώ τα γενικευμένα ημερομίσθια είναι της τάξεως των 2 έως 3 ευρώ, την ώρα, τον καιρό, που η Eurostat υπολογίζει ότι η απόδοση του κεφαλαίου, στις ιταλικές εταιρείες, είναι η υψηλότερη στην Ευρώπη, δηλαδή, στο 42%, οπερ σημαίνει μισή μονάδα, πάνω από τον μέσο όρο της “Ε.Ε.”, και 3%, περισσότερο, από την Γερμανία και 7,8%, από την Γαλλία και ξοδεύουν, όλο και λιγότερα χρήματα, σε εργασιακές αμοιβές, με την επικουρία του εκπαιδευτικού νόμου, για την εργασιακή κατάρτιση στα σχολεία, που παρέχει, στις επιχειρήσεις, απλήρωτη εργασία, ως δήθεν γνωριμίας, με τα επαγγέλματα και τις ανάγκες της αγοράς, την στιγμή, που οι μισθοί αντιπροσωπεύουν, μόλις το 19% στο κόστος εργασίας στην Ιταλία, ενώ τα αντίστοιχα μεγέθη, στην Γαλλία είναι 27%, στην Γερμανία 25,7% και στην Ισπανία, 25%.
Στην πραγματικότητα, στην Ιταλία και στις άλλες περιφερειακές χώρες του Νότου, εφαρμόζεται το αποτυχημένο παράδειγμα του μοντέλου, που επιδιώκει την ανταγωνιστικότητα, με όπλο τα χαμηλά ημερομίσθια και το χαμηλό κόστος της επιχείρησης, αν και στην ουσία, αυτό το μοντέλο οδηγεί, σε χαμηλή ανάπτυξη, οι χαμηλοί μισθοί οδηγούν, προς μεγαλύτερη κοινωνική αποδιοργάνωση, με τεράστιες συνέπειες, στην κατανάλωση και στα κέρδη.
Ο μόνος λόγος ενδιαφέροντος των χθεσινών βουλευτικών εκλογών έχει να κάνει, όχι μόνο επειδή μπορεί να είναι η Giorgia Meloni πρόκειται να γίνει, πιθανότατα, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας, αλλά λόγω και της πολιτικής της τοποθέτησης, αφού το κόμμα της ήταν η μοναδική σημαντική πολιτική δύναμη, που δεν υποστήριξε τη κυβέρνηση του Mario Draghi και η ίδια η Meloni έχει, ουκ ολίγες φορές εκφραστεί, κατά των μεταναστών, που έρχονται, στην Ευρώπη, των αξιωματούχων, αλλά και των εφαρμοζόμενων πολιτικών, από την πλευρά της “Ευρωπαϊκής Ένωσης”.
Αλλά, όλα αυτά έχουν ατονήσει, κατά την διάρκεια της υποτονικής προεκλογικής εκστρατείας, που διεξήχθη, μέχρι χθες. Η επίδοξη πρωθυπουργός της Ιταλίας και οι κυβερνητικοί της εταίροι, έχουν ρίξει πολύ νερό, στο κρασί τους και ουσιαστικά, η Meloni έχει μετατραπεί, σε μια φιλοευρωενωσιακή πολιτικό, η οποία δεν πρόκειται να αφισβητήσει την ουσία των πολιτικών των Βρυξελλών, της Φραγκφούρτης, του Βερολίνου και του Παρισιού.
Όμως αυτή η μεταστροφή υποδηλώνει ότι τα οικονομικά και τα κοινωνικά αδιέξοδα των εργαζομένων τάξεων, στην Ιταλία, όχι μόνο δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν, αλλά και θα χειροτερεύσουν. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει και το τέλος του πολιτικού παιχνιδιού και των κοινωνικών αγώνων, που πρόκειται να ενταθούν.
Εδώ θα είμαστε - ελπίζω -, για να παρακολουθήσουμε, τις πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις, που πρόκειται να ακολουθήσουν.
Χρειάζεται υπομονή, διότι τα πράγματα θα εξελιχθούν άσχημα. Πολύ άσχημα.
Σχόλια