Σεπτέμβριος 2022 Ουκρανία. Μια επισκόπηση των εξελίξεων του πολέμου : Ο ρωσικός στρατός ασθμαίνει. Αυτό ήταν αναμενόμενο, αφού, στο πεδίο των μαχών, οι δυνάμεις του είναι, αριθμητικά, μικρές, σε ένα τεράστιο πολεμικό μέτωπο, από την Οδησσό, μέχρι το Χάρκοβο.

Κάνοντας μια επισκόπηση και μια σειρά προσωπικών διαπιστώσεων, γύρω από τις τελευταίες εξελίξεις, στο ουκρανικό πολεμικό μέτωπο δεν μπορούμε να μην δούμε την απλή αλήθεια, η οποία συνίσταται, στο ότι οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις ασθμαίνουν· κάτι, που ήταν αναμενόμενο και το έχω γράψει αρκετές φορές, από την αρχή του πολέμου, σχεδόν πριν επτά μήνες, μέχρι τώρα επειδή, μέσα σε ένα τεράστια εκτεταμένο μέτωπο μαχών, που ξεκινάει από το Χάρκοβο και τελειώνει, στην Οδησσό, καλείται ένα μικρό και ασθενές στρατιωτικό εκστρατευτικό σώμα να αντιμετωπίσει έναν στρατό, ο οποίος είναι, αριθμητικά, πολύ μεγαλύτερος και με την καθοριστική στήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, μπορεί και να αντιστέκεται και να σημειώνει επιτυχίες, στις αντεπιθέσεις του.

Έτσι, οι τωρινές επιτυχίες του ουκρανικού στρατού, στο μέτωπο του Χαρκόβου, δεν είναι ένα μη φυσιολογικό και απρόσμενο γεγονός. Αυτές οι στρατιωτικές επιτυχίες ήσαν αναμενόμενες και φυσιολογικές, αφού το μη φυσιολογικό ήταν αυτό, που συνέβαινε μέχρι τώρα· το γεγονός, δηλαδή, ότι το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα, στην Ουκρανία, κατάφερε να δημιουργήσει και να επικρατήσει, σε ένα τεράστιο μέτωπο και να καταλάβει εκτάσεις, που ισούνται, με πάνω από το 20% του εδάφους της χώρας αυτής, ενώ είναι, ουσιαστικά, υποστελεχωμένο και αδύναμο να μπορέσει, μέσα σε ένα βάθος χρόνου, να διατηρήσει τον έλεγχο και την πρωτοβουλία των πολεμικών κινήσεων, όπως και το σύνολο των εδαφών, που έχει κατακτήσει.

Όλα αυτά, τα οποία, από πολύ νωρίς, σε γενικές γραμμές εχω περιγράψει, ως διαπιστώσεις, προφανώς, οφείλονται στα τεράστια κενά του σχεδιασμού του ρωσικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων, αλλά δεν αποτελούν, μόνον, σφάλματα τακτικού και στρατηγικού στρατιωτικού σχεδιασμού. Τα σφάλματα ξεκινούν, από τον πολιτικό σχεδιασμό, δηλαδή από το επιτελείο του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και προφανώς και του ίδιου του προέδρου, που θέλησαν να δώσουν, στον πόλεμο της Ουκρανίας, τα χαρακτηριστικά μιας “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης” όπως την έχει ονομάσει η ρωσική πολιτική ηγεσία και όχι ενός κανονικού πολέμου, ο οποίος μαίνεται, στην πραγματικότητα, εδώ και σχεδόν, επτά μήνες.

Και ενώ αυτή ήταν η προπαγάνδα του καθεστώτος της Μόσχας, στις επίσημες διακηρύξεις, η πραγματικότητα βάδιζε, στον δικό της δρόμο και φυσικά, είναι αμείλικτη και σκληρή, με όσους επιχειρούν να την παραμορφώσουν και να την διαστρέψουν. Αυτό είναι που έπαθε και που θα πρέπει να μάθει, στο πεδίο των μαχών, η ρωσική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Δυστυχώς, όμως, αν λάβουμε, επιγραμματικά, υπόψιν μας όσα στις 15/9/2022, είπε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, στην συνέντευξη, που έδωσε, στα ρωσικά και στα άλλα ΜΜΕ, στην Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν, στα πλαίσια της συνάντησης των ηγετών των κρατών-μελών του «Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης», μια τέτοια αυτοκριτική δεν γίνεται, επισήμως, ορατή. 

Αυτό που τόνισε ο Ρώσος πρόεδρος είναι ότι η Δύση θέλει να διαλύσει την Ρωσία και ότι το σχέδιο της “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης” δεν υπόκειται σε διόρθωση. Βασικός στόχος παραμένει η απελευθέρωση του 100% της γης του Ντονμπάς. Το Κίεβο, ανέφερε ο Πούτιν, υποστηρίζει ότι ξεκίνησε την «αντεπίθεσή» του. Για να δούμε, λοιπόν, πώς θα τελειώσει όλο αυτό, αφού οι επιθετικές ενέργειες των “συμμαχικών δυνάμεων” συνεχίζονται, παρά τις ανακοινώσεις του Κιέβου. [Για το ρωσικό φυσικό αέριο, στην Ευρώπη, ο Ρώσος πρόεδρος ειπε ότι, εάν οι Ευρωπαίοι βιάζονται τόσο πολύ να προμηθευτούν ρωσικό φυσικό αέριο, ας άρουν τις κυρώσεις κατά του NordStream-2 και ας μην ρίχνουν τις δικές τους ευθύνες, στην Ρωσία, διότι κατηγορώντας την Μόσχα, για την παγκόσμια ενεργειακή κρίση, είναι σαν να προσπαθούν να μεταφέρουν τον πόνο, από το άρρωστο κεφάλι, στο υγιές και το κάνουν, προκειμένου να γλιτώσουν, από τη μήνι των δικών τους πολιτών]. 

Πάντως, μετά από όσα έπαθε ο ρωσικός στρατός, στην περιοχή του Χαρκόβου, μπορεί να χρειαστεί χρόνια για να ανασυγκροτηθεί η 1η Στρατιά Τεθωρακισμένων, που, όπως φαίνεται, έχει σοβαρά υποβαθισθεί, αφήνοντας τις συμβατικές δυνάμεις της Ρωσίας, πιθανώς, σοβαρά, αποδυναμωμένες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την γεωγραφία της περιοχής, αφού το Χάρκοβο βρίσκεται, περίπου, στα 50 χιλιόμετρα, από τα ρωσικά σύνορα και πάνω από την, στρατηγικής σημασίας, περιοχή του Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία και παρά το γεγονός αυτό, ο ρωσικός στρατός δεν κατάφερε να καταλάβει την πόλη, από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, που άρχισε η ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία. 

Αυτό σημαίνει ότι, τουλάχιστον, από τις 10 Σεπτεμβρίου 2022, η απώλεια του Ιζιούμ και άλλων κωμοπόλεων και χωριών, στην περιοχή του Χάρκοβου, καθιστά πολύ τρωτή την κατοχή της Ρωσίας, στο Λουγκάνσκ και στο Ντονιέτσκ και δημιουργεί προβλήματα, για την δυνατότητα του ρωσικού εκστρατευτικού σώματος να κρατήσει, σε βάθος χρόνου, τις θέσεις του, στο Ντονμπάς. 

Ηδη, άρχισαν οι εσωτερικές διαφωνίες, αφού την Κυριακή 11/9/2022, ο Τσετσένος ηγέτης Ραμζάν Καντίρωφ, που δηλώνει πιστός φίλος του Πούτιν, κατηγόρησε την στρατιωτική διοίκηση της Μόσχας, για λάθη, στην περιοχή του Χαρκόβου, λέγοντας ότι «εκτός και αν υπάρξουν αλλαγές, στην στρατηγική, για την διεξαγωγή της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, σήμερα ή αύριο, θα πρέπει να πάω, στην ηγεσία του υπουργείου Άμυνας, στην ηγεσία της χώρας, για να εξηγήσω την πραγματική κατάσταση, επί τόπου», όπως είπε, σε μαγνητοσκοπημένη δήλωσή του, που δημοσιεύτηκε.

Ο Αλεξέι Τσαντάγιεφ, πολιτικός αναλυτής, πιστός στο Κρεμλίνο, πιστεύει ότι ο ρωσικός στρατός “στο σύνολό του, ως δομή, στην τρέχουσα μορφή του – για να το θέσω ήπια – έχει περιορισμένη καταλληλόλητα, για σύγχρονο πόλεμο”…. “Τα βασικά ελαττώματα δεν βρίσκονται, στην ικανότητα συγκέντρωσης ανθρώπινου δυναμικού, προμηθειών, όπλων, ούτε, καν, στην διαχείριση, αυτή καθαυτή, αλλά στο επίπεδο στρατηγικής σκέψης, στην ποιότητα κατανόησης του ρυθμού και της λογικής της αντιπαράθεσης”, είπε και πρόσθεσε ότι η τελευταία ήττα των ρωσικών στρατευμάτων θυμίζει, όλο και περισσότερο, την καταστροφή που αντιμετώπισε ο Κόκκινος Στρατός της “Σοβιετικής Ένωσης”, σχεδόν, στην ίδια περιοχή, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου οι Γερμανοί ξεκίνησαν την Επιχείρηση Fredericus, δίνοντας ένα σημαντικό πλήγμα στον Κόκκινο Στρατό, που περικυκλώθηκε και είχε, περίπου, 250.000 νεκρούς και τραυματίες. “Είτε πολεμάμε, είτε παραδινόμαστε, δεν υπάρχει τρίτη επιλογή. Ας αποφασίσουμε, λοιπόν. Αλλά, αν με ρωτάτε, είμαι υπέρ της μάχης”, κατέληξε ο Τσαντάγιεφ.

Δεν έχει, σε όλα, δίκιο, αλλά δεν έχει και σε όλα, άδικο ο Τσαντάγιεφ. 

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα, στην Ουκρανία, είναι, αριθμητικά, μικρό, ανεπαρκές και υποστελεχωμένο και φυσιολογικά, ήρθε η ώρα της κάμψης του, στο ασθενέστερο σημείο του, που είναι η περιοχή του Χαρκόβου, στην οποία, προφανώς, δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή, με αποτέλεσμα την τωρινή ρωσική στρατιωτική οπισθοχώρηση. 

Βέβαια, ο Πούτιν έχει δίκιο, όταν λέει ότι πρέπει να περιμένουμε, για να δούμε το πού θα καταλήξει η ουκρανική αντεπίθεση. Είναι πολύ νωρίς, για να συμπερασματολογησουμε. Ο πόλεμος, στην Ουκρανία, έχει πολύ δρόμο μπροστά του και πρόκειται να διαρκέσει, επί πολύ και φυσικά, αυτή η κατάσταση μπορεί να αντιμετωπιστεί και να διορθωθεί, με την αποφασιστική ενίσχυση των ρωσικών δυνάμεων, στα ουκρανικά εδάφη. 

Από εκεί και πέρα, ο Τσαντάγιεφ έχει δίκιο, για το ότι η σημερινή δομή της ρωσικής πολεμικής μηχανής και οι στρατηγικές επιλογές της, έχουν ξεπεραστεί, από την πραγματικότητα και πρέπει να αλλάξουν, κάτι το οποίο θέλει πολύ χρόνο και αφιέρωση πολλαπλών και σύνθετων δυνάμεων, για την αλλαγή των επικρατουσών ισορροπιών που δεν αφορούν, απλώς, τον συμβατικό πόλεμο, στην Ουκρανία αλλά και την διεθνή συμβατική πολεμική κατάσταση και ισορροπία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, απέναντι, στις ΗΠΑ και την Δύση. 

Και αυτό, όπως μόλις προανέφερα, απαιτεί χρόνο. Πολύ χρόνο. Όμως, ο πόλεμος, στην Ουκρανία, με δεδομένη την παρούσα αδυναμία της ρωσικής συμβατικής πολεμικής μηχανής, η οποία μεγεθύνεται, παρα πολύ, όταν συγκριθεί με την αντίστοιχη συμβατική πολεμική μηχανή των ΗΠΑ και της Δύσης, γεννά κολοσσιαία προβλήματα, διότι η σημερινή αδυναμία της Ρωσίας δεν μπορεί να συγκριθεί, με την αδυναμία της Γερμανίας, απέναντι, στους αντιπάλους της, στους δυο παγκόσμιους πολέμους του 20ου αιώνα και τούτο διότι η σημερινή Ρωσία, αν και βρίσκεται, σε μειονεκτική θέση, από συμβατική στρατιωτική άποψη, έναντι των αντιπάλων της, μπορεί να τους αντιμετωπίσει, αποτελεσματικά.

Η σημερινή Ρωσία είναι μια πυρηνική στρατιωτική υπερδύναμη, κάτι, που η Γερμανία δεν υπήρξε και ουδέποτε άλλοτε έχει εμφανιστεί, ως φαινόμενο, στο παρελθόν. Αυτή η κατάσταση, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πρωτόγνωρη και φυσικά, μη διαχειρίσιμη, εάν η Μόσχα αποφασίσει την χρήση, έστω και τακτικών πυρηνικών όπλων, στον ουκρανικό πόλεμο, ή και αλλού.

Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, διότι οποτεδήποτε η ρωσική ηγεσία αποφασίσει να χρησιμοποιήσει αυτά τα μέσα διεξαγωγής πολέμου δεν υπάρχει κανένα αντίβαρο, για να την αποτρέψει, από το να διεκπεραιώσει την απόφαση αυτή.

Αυτό είναι που αγνοούν, ή που παρακάμπτουν, όσοι στηρίζουν την ουκρανική υπόθεση. Αυτή η αδυναμία διαχείρισης της ρωσικής πυρηνικής στρατιωτικής απειλής, εάν το Κρεμλίνο θεωρήσει ότι απειλείται η ασφάλεια της χώρας του - όπως θεωρεί ότι απειλείται, τώρα, στην Ουκρανία, κυρίως, από την Ουάσινγκτων - δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψη. Κάτι τέτοιο θα είναι ένα κολοσσιαίο, ένα μοιραίο και θανατηφόρο λάθος.

Εννοείται, βέβαια, όπως έχω γράψει αρκετές φορές και στο παρελθόν, ότι ο ουκρανικός πόλεμος πρέπει να λήξει και έπρεπε να έχει λήξει, εδώ και πολύ καιρό και μάλιστα, δεν έπρεπε, καν, να αρχίσει. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και δεν οδεύουν, προς αυτή την κατεύθυνση. 

Τι μπορεί και το τι πρέπει να γίνει τώρα; 

Θα είμαι σκληρός και ωμός, όπως σκληρή και ωμή είναι η αδυσώπητη πραγματικότητα. Η Ουκρανία πρέπει να συνθηκολογήσει, άμεσα και να εισέλθει, στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πρέπει να αποδεχθούν τις απαιτήσεις της Μόσχας και να συζητήσουν, στα σοβαρά, την απομάκρυνση των οπλικών συστημάτων της Βόρειοατλαντικής Συμμαχίας, από τα εδάφη των χωρών του πρώην "σοσιαλιστικού" στρατοπέδου, στην ανατολική Ευρώπη.

Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική και βιώσιμη λύση.

Θα γυρίσουμε στην εποχή των σφαιρών επιρροής; Ναι, θα γυρίσουμε σε αυτήν, διότι τώρα αυτό, που υπάρχει και το οποίο βρίσκεται, σε αποδρομή, είναι η μονοκρατορία της Δύσης, η οποία τελειώνει, με την ανάδυση των νέων υπερδυνάμεων, στον πλανήτη, οι οποίες διεκδικούν την δική τους θέση και τις δικές τους σφαίρες επιρροής, η δημιουργία των οποίων είναι αναπόφευκτη και πρέπει να γίνει χωρίς πολέμους. 

Δυστυχώς, τα πράγματα είναι τόσο ωμά και τόσο απλά. Άλλη λύση, πέρα από μία σειρά διαδοχικών πυρηνικών πολέμων, έστω και σε περιορισμένη βάση, δεν υπάρχει. 

Γι' αυτό και όλα αυτά πρέπει να αποφευχθούν. Και θα αποφευχθούν, μόνο, με τον τρόπο αυτόν. Δεν υπάρχει άλλος. Δυστυχώς.