26/9/2022 SIEMENS : Παραγράφηκε το σκάνδαλο των δωροδοκιών κομμάτων και πολιτικών, αφού δομικό στοιχείο της αστικής δημοκρατικής - και μη - ολιγαρχίας είναι η συστημική διαφθορά. (Δυστυχώς, το άρθρο 111 του Ποινικού Κώδικα προβλέπει και τον θεσμό της παραγραφής και αυτό βολεύει και το εκμεταλλεύεται και η καθεστωτική ελληνική πολιτική τάξη, που καλύπτει τις δωροδοκίες και όλα τα βαριά εγκλήματα).

Προφανώς, η δικαστική παραγραφή του σκανδάλου τον δωροδοκιών πολιτικών κομμάτων και προσώπων, στην Ελλάδα, από την πολυεθνική εταιρία Siemens, είναι απολύτως εξοργιστική, αλλά, δυστυχώς, είναι το άρθρο 111 του Ποινικού Κώδικα αυτό, που προβλέπει τον θεσμό της παραγραφής, ακόμη και των βαριών ποινικών εγκλημάτων, με ανώτερο χρόνο παραγραφής την 20ετια, από την τέλεση τους.

Ας δούμε την σχετική διάταξη του Ποινικού Κώδικα για να αντιληφθούμε το περί τίνος πρόκειται. Η διάταξη του άρθρου 111 του Ποινικού Κώδικα έχει ως εξής :

“1. Το αξιόποινο εξαλείφεται με την παραγραφή.

2. Τα κακουργήματα παραγράφονται μετά είκοσι έτη αν ο νόμος προβλέπει γι’ αυτά την ποινή της ισόβιας κάθειρξης και μετά δέκα πέντε έτη σε κάθε άλλη περίπτωση, εκτός αν ο νόμος προβλέπει διαφορετικά.

3. Τα πλημμελήματα παραγράφονται μετά πέντε έτη.

4. Οι πιο πάνω προθεσμίες υπολογίζονται κατά το ισχύον ημερολόγιο.

5. Αν ο νόμος ορίζει διαζευκτικά περισσότερες από μία ποινές, οι πιο πάνω προθεσμίες υπολογίζονται σύμφωνα με τη βαρύτερη απ’ αυτές”. 

(Σημείωση, επί του νόμου : Αυτός είναι ο νέος Ποινικός Κώδικας, όπως κωδικοποιήθηκε, με τον Ν. 4619/2019, επι κυβερνήσεως Αλέξη Τσίπρα, με ημερομηνία ισχύος την 1η Ιουλίου 2019. Προφανώς, ο θεσμός της παραγραφής είναι παλαιός, δεν είναι καινούργιος, αλλά η διατήρησή του, στον νέο Ποινικό Κώδικα και η αλλαγή του, προς το χειρότερο, από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι χρήσιμο να καταγραφεί).

Η εξοργιστική απόφαση, με την οποία αθωώθηκαν προχθές, 26/9/2022, οι κατηγορούμενοι, για το σκάνδαλο Siemens, ένα από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, που επικρατεί, είτε το καθεστώς είναι αστικοδημοκρατικό, είτε είναι αυταρχικό, ή ημιολοκληρωτικό, ή είναι, αυθεντικά, ολοκληρωτικό. 

Το πρόβλημα της πολιτικής και οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχικής, αλλά και της γενικότερης διαφθοράς είναι εγγενές και συστημικό. Έτσι, πρέπει να το βλέπουμε και έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. 

Δεν είναι ότι η εξάλειψη των σύγχρονων ολιγαρχικών καθεστώτων και η αντικατάστασή τους, από ελευθεριακά συστήματα θα εξαφανίσουν κάθε εστία διαφοράς. Είναι ότι η κατάργηση των ολιγαρχικών καθεστώτων θα αποτρέψει τον συστημικό χαρακτήρα της κοινωνικής διαφοράς, η οποία έτσι θα περιοριστεί και θα είναι αντιμετωπίσιμη.

Προφανώς, θα αντιταχθεί, σε αυτό μου το επιχείρημα, ότι ελευθεριακά συστήματα, στην κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξουν. Δεν θα αντικρούσω αυτό το επιχείρημα, ως μη πραγματικό. Είναι πολύ πιθανό και προφανώς, είναι το πιθανότερο σενάριο, αλλά αυτό είναι ένα άλλης τάξεως ζήτημα, που αφορά μιαν άλλη συζήτηση και δεν αλλάζει τα πράγματα, όσον αφορά την συστημικότητα και τον ενδογενή χαρακτήρα της σύγχρονης, αλλά και της παλαιότερης ολιγαρχικής και κατευθυνόμενης κοινωνικής διαφθοράς.

Για τους λόγους αυτούς, αυτό που, έχει σημασία, είναι η συζήτηση, για την ολιγαρχική συστημική διαφθορά, να επικεντρωθεί, στα υπάρχοντα δεδομένα των καθεστώτων του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού και να αποφευχθούν οι αοριστολογικές γενικότητες και γενικεύσεις, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση, καθοδηγούνται, από το σύγχρονο σύστημα, προκειμένου η κοινή γνώμη να πειστεί ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά και δι’ αυτού του τρόπου, να αποδεχθεί, ως κάτι το φυσιολογικό, την ύπαρξη και την διαιώνιση της γενικευμένης συστημικής πολιτικοοικονομικής διαφθοράς, που επικρατεί, ως εργαλείο των εργασιών της σύγχρονης ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού, που την υπηρετεί.

Άλλωστε, σε τελική ανάλυση και το ίδιο το γενικότερο νομικό πλαίσιο των σύγχρονων καπιταλιστικών αστικοδημοκρατικών καθεστώτων έχει και δίδει το πεδίο εκείνο, μέσα στο οποίο, μέσω των μέτρων των αντισταθμίσεων και των εσωτερικών ισορροπιών των διαφόρων εξουσιών, μπορεί να γίνει ένας διαρκής και επίμονος αγώνας, για την αποτροπή, την αντιμετώπιση και την πάταξη πολλών εκδοχών του φαινομένου της συστημικής ολιγαρχικής και λοιπής διαφθοράς. Και αυτά τα πλαίσια και τα πεδία, που υφίστανται, ως κοινωνικές κατακτήσεις, χρήσιμο είναι να χρησιμοποιούνται και να μην μένουν ανεκμετάλλευτες.

Μέσα σε αυτά τα δεδομένα κινείται και θέλει να επιμείνει και το παρόν δημοσίευμα, γεγονός το οποίο πιστεύω ότι το καθιστά χρήσιμο, αναγκαίο και απαραίτητο, προκειμένου να μπορέσουν να διαδοθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, οι απόψεις και οι δικές μου αλλά και πολλών άλλων, για την συστημικότητα και τον ολιγαρχικό πυρήνα και τον ενδογενή χαρακτήρα της σύγχρονης πολιτικοοικονομικής διαφθοράς, η οποία, σε κάθε περίπτωση, πρέπει και να καταδεικνύεται και να υποδεικνύεται και να καταπολεμείται, με όποιο χρήσιμο εργαλείο μπορούμε να έχουμε στην διάθεσή μας και φυσικά, ουσιαστικό όπλο αποτελεί και η έκφραση γνώμης, όπως και η ελευθερία, στην διακίνηση των απόψεων, που, ευτυχώς, υπάρχει, ακόμη, μέσα στα σύγχρονα αστικοδημοκρατικά πλαίσια και πάλι, ως καρπός των παλαιότερων και των νεότερων γενεών.

Όλα τα παραπάνω νομίζω, μαζί με την καταγραφή των προβλέψεων του άρθρου 111 του Ποινικού Κώδικα, για την παραγραφή και των βαρέων εγκλημάτων, δείχνουν, χαρακτηριστικά, την συστημικότητα της σύγχρονης πολιτικοοικονομικής ολιγαρχικής διαφθοράς ένα φαινόμενο της οποίας είναι και το πολύκροτο σκάνδαλο των δωροδοκιών πολιτικών προσώπων και κομμάτων, από την πολυεθνική εταιρία Siemens και το οποίο είναι γενικευμένο, όπως δείχνει και το ανάλογο φαινόμενο των δωροδοκιών της πολυεθνικής εταιρείας Novartis, το οποίο και αυτό κουκουλώθηκε, όπως συνέβη την περασμένη Δευτέρα και επίσημα, με απόφαση του σύγχρονου αστικού καπιταλιστικού δικαστικού συστήματος (το οποίο, καταχρηστικώς και παραπλανητικώς, αποκαλείται Δικαιοσύνη), με το σκάνδαλο της Siemens.

Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να θυμηθούμε την αποκαλυπτική αφήγηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού της διεφθαρμένης κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, του Χάρη Καστανίδη, που τον Μάιο του 2011, στην συζήτηση του πορίσματος της Εξεταστικής Επιτροπής, για την υπόθεση της Siemens, ως υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, ο Χάρης Καστανίδης, αναφέρθηκε στην απόφαση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, να απορρίψει, το 1997, την πρόταση, που είχε υποβάλει ο Καστανίδη, για την σύσταση Ανεξάρτητης Αρχής για τις προμήθειες. Η πρόταση του Καστανίδη, ως υπουργού Μεταφορών, το 1996 και αρμόδιου, για τις συμβάσεις, είχε, αρχικά, γίνει αποδεκτή από τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος που ζήτησε την επίσπευση της κατάθεσης του σχετικού νομοσχεδίου. Αλλά, στην συνέχεια, ο, τότε, πρωθυπουργός άλλαξε γνώμη και εν απουσία του Καστανίδη, συγκλήθηκε υπουργικό συμβούλιο, το οποίο, κατευθυνόμενα, απέρριψε τις νομοθετικές προτάσεις Καστανίδη, με το επιχείρημα ότι το θεσμικό πλαίσιο ήταν επαρκές και δεν χρειάζονταν αλλαγές, κάτι το οποίο υποστήριξε και αργότερα, ο Κώστας Σημίτης. 

Ο Χάρης Καστανίδης δεν παράτησε την υπόθεση αυτή και επανήλθε, με εναλλακτική πρόταση, ώστε, τουλάχιστον, στον τομέα της δικής του αρμοδιότητας, στο υπουργείο Μεταφορών να θεσπιστούν μέτρα που θα εγγυώνται διαφάνεια στις προμήθειες. Αλλά δεν πήρε απάντηση και τον Αύγουστο του 1997, υπέβαλε την παραίτησή του. 

«Με το που ανέλαβα υπουργός Μεταφορών είχα μπροστά μου να διαχειριστώ τρισεκατομμύρια», είπε το 2011, στην βουλή, ο Καστανίδης «και ζήτησα δημιουργία ανεξάρτητης αρχής, φοβούμενος παρενέργειες κι άρα έπρεπε, μια και καλή, να κοπεί ο ομφάλιος λώρος, μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικών». 

Όμως, ο, εκ των εκσυγχρονιστών της στενής ομάδας του, τότε, πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, Τάσος Μαντέλης, διάδοχός του, στο υπουργείο, προχώρησε, αντί διεθνούς διαγωνισμού, σε σειρά προγραμματικών συμβάσεων του ΟΤΕ, που συνιστούσαν απευθείας ανάθεση, στις εταιρείες Siemens και την Intracom του Σωκράτη Κόκκαλη, οι οποίες συμβάσεις συγκροτούν ένα σημαντικό κομμάτι του γιγαντιαίου σκανδάλου, που είχε χαρακτηριστεί, ως το κυρίαρχο σκάνδαλο διαφθοράς, παγκοσμίως. Μάλιστα, η Αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς χαρακτήρισε την υπόθεση των «μαύρων ταμείων της Siemens», ως την μεγαλύτερη υπόθεση διαφθοράς, στην ιστορία των παγκόσμιων αγορών. 

Αργότερα, τo 2015, δύο χρόνια, μετά την έναρξη της δίκης του, για την υπόθεση της Siemens, ο Τάσος Μαντέλης απολογήθηκε ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων και είπε, για το ποσό των 230 χιλιάδων ευρώ, που είχε λάβει, σε δύο δόσεις, από την μητρική Siemens, ότι τα χρήματα αυτά αποτελούσαν χορηγία, για την προεκλογική του εκστρατεία και ότι δεν συνδέονται, με τις συμβάσεις που υπέγραψε. Εκείνη την περίοδο, που μπήκαν, σε τραπεζικό  λογαριασμό του, τα χρήματα, είπε ο πρωην υπουργός Μεταφορών, «η πολιτική κατάσταση, στην χώρα, δεν ήταν σταθερή και το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ήταν υπαρκτό».

Αλλά τα πράγματα δεν σταματούσαν εκεί, αφού αποκαλύφθηκε αργότερα ο γιος του Μαντέλη εργαζόταν στη Siemens, ως «υπεύθυνος λύσεων υπηρεσιών», στην εταιρεία Nokia Siemens Networks και από την 1/11/2004 έως την 31/3/2007, εργαζόταν, στην Siemens, στο τμήμα SIS. 

Τελικά, το 2018, το δικαστήριο μείωσε την πρωτόδικη ποινή της 8ετούς κάθειρξης του Τάσου Μαντέλη, για την υπόθεση των 230.000 ευρώ, που είχε λάβει από την Siemens, επιβάλλοντάς του φυλάκιση 5 ετών και όρισε ποσό 140.000 ευρώ, σε δόσεις, προκειμένου να εξαγοράσει την ποινή του και να παραμείνει ελεύθερος. 

«Δεκαπέντε χρόνια δεν μίλησα, αλλά θεωρώ βαρύ, πλέον, το χρέος της ιστορικής μου ευθύνης», είπε, τον Μάιο του 2011, ο Χάρης Καστανίδης. «Αν είχαμε πράξει διαφορετικά, η πορεία του τόπου, σήμερα, δεν θα ήταν αυτή. Δεν το πράξαμε και οι συνέπειες είναι μοιραίες».

Βέβαια, ο Χάρης Καστανίδης σφάλλει, λέγοντας ότι, αν είχαν πράξει διαφορετικά, όσον αφορά το ζήτημα της καταπολέμησης της ολιγαρχικής διαφθοράς, το 1997, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, λόγω της  υποτιθέμενης πάταξης, ή του περιορισμού της διαφθοράς αυτής, που συνέχει το ελληνικό πολιτικοοικονομικό καθεστώς. 

Όπως έχω γράψει άπειρες φορές το πρόβλημα είναι συστημικό και δομικό. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική χρεωκοπία θα ερχόταν, έτσι κι αλλιώς, εξαιτίας της συστημικής στρατηγικής επιλογής της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη και του ίδιου του Χάρη Καστανίδη, για την ένταξη της ελληνικής οικονομίας, στο ευρώ και την ζώνη του. 

Αλλά κι αυτή η συστημική επιλογή της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, δεν είναι άσχετη, με την συστημική διαφθορά, που υπάρχει, στην ελληνική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, αφού η στρατηγική της ένταξης της ελληνικής οικονομίας, στην ευρωζώνη, είναι προϊόν της απόφασης της γενικής ολιγαρχίας της χώρας μας να αντικαταστήσει την δραχμή, με το ευρώ, προκειμένου να έχει την δυνατότητα που δεν είχε, μέχρι το 2002, μέσω της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων, να μεταφέρει, στο εξωτερικό, χωρίς κανέναν περιορισμό, τα κεφάλαια της, προς οποιαδήποτε κατευθύνση του πλανήτη, με αποτέλεσμα, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, την χρεωκοπία, μέσα από ένα εσωτερικευμένο ξένο νόμισμα (το ευρώ), την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, αφού, με τον τρόπο αυτόν, έφυγαν, στο εξωτερικό, από το 2002, μέχρι το 2022, ποσά, άνω του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ.  

Όπως γίνεται κατανοητό, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Είναι πολύ σύνθετα, μέσα στην απλότητά τους αλλά η συνολική εικόνα της επικρατούσας κατάστασης μας εξηγεί, πάρα πολύ εύκολα, το γιατί, πριν από κάποιο καιρό αθωώθηκε ο Θόδωρος Τσουκάτος με το ένα εκατομμύριο μάρκα, από τα μαύρα ταμεία της Siemens, στα μαύρα ταμεία του ΠΑΣΟΚ και γιατί, προχθές, αθωώθηκαν και επίσημα, λόγω παραγραφής, ο Μιχάλης Χριστοφοράκος και οι συγκατηγορούμενοί του, για τα μαύρα ταμεία της Siemens και την παράνομη χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων και προσώπων, στην Ελλάδα. 

Πιο απλά και πιο κατανοητά, δεν θα μπορούσα να περιγράψω την  κατάσταση και νομίζω ότι όλοι αντιλαμβάνονται αυτό, για το οποίο πρόκειται.