Ο κουρασμένος και αποδυναμωμένος Αλέξης Τσίπρας, δίνει συνέντευξη, στην "Die Welt" και επισημοποιεί την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ, σε καθεστωτικό και νεοσυντηρητικό κόμμα. (Το 3ο Μνημόνιο λήγει, το 4ο Μνημόνιο έρχεται ενώ η κυβέρνηση παλεύει, για κάποια ψίχουλα)...
Κουρασμένος; Ίσως. Αλλά σταθερός, στην διατήρηση της εξουσίας, την οποία δεν ονειρευόταν, ούτε στα καλύτερα όνειρά του. Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνησή είναι αποδυναμωμένη, όχι, μόνο, στο εκλογικό σώμα, αλλά και σε επίπεδο κοινοβουλευτικής αριθμητικής, αφού ο κυβερνητικός του εταίρος (το κόμμα των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" του Πάνου Καμμένου) πνέει τα λοίσθια, κάτι που ήταν αναμενόμενο, αλλά, τώρα, πια έγινε φανερό, με αφορμή την στάση του, έναντι της συμφωνίας, για το Μακεδονικό, δεν έχει σκοπό να το βάλει κάτω. Μπορεί η κυβέρνηση, που έχει σχηματίσει να μετράει έναν λίγο χρόνο ζωής κάποιων μηνών, με όριο το τέλος του ερχόμενου φθινόπωρου, αλλά το διακύβευμα, πλέον, όσον αφορά τον σημερινό πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η διατήρηση της κυβέρνησης. Είναι η παραμονή του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα και του κομματικού χώρου, που εκφράζει, ως κεντρικών παικτών, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, κατά την περίοδο, που θα ακολουθήσει, μετά την λήξη του 3ου Μνημονίου και του 4ου, στην σειρά, που έπεται. Είναι δεδομένο ότι ο πρωθυπουργός είναι και επίσημα, ένας μνημονιακός ηγέτης, ενός κόμματος του πολιτικού κατεστημένου, το οποίο εφαρμόζει μια υπαγορευμένη νεοσυντηρητική οικονομική πολιτική, η οποία πρυτανεύεται, από έναν σαφέστατο κοινωνικό οπισθοδρομισμό, που ταυτίζεται, με την κοινωνική αντιδραστικότητα και τον συστηματικό αντιμεταρρυθμισμό, ο οποίος, σύμφωνα, με την τρέχουσα προπαγανδιστική αφήγηση των εντόπιων και των ευρωζωνικών ελίτ, την οποία ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν υιοθετήσει, ασμένως και ανερυθριαστα, όπως προκύπτει, από την, κάτωθι, παρατιθέμενη συνέντευξη του πεισμένου, για την αναγκαιότητα των Μνημονίων (το περιεχόμενο των οποίων υπερηφανεύεται ότι ο ίδιος εφάρμοσε, σε αντίθεση, με τους προκατόχους του) πρωθυπουργού, στην εφημερίδα "Die Welt". Με αυτά τα δεδομένα και λαμβάνοντας υπόψη, την υποταγή του πληθυσμού της χώρας μας, στις πολιτικές συμπεριφορές και στα αποτελέσματα, που παράγονται, από τις σχέσεις αντιπροσώπευσης, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι "τοιούτος έπρεπε ημίν αρχιερεύς". Όμως, αυτή η διαπίστωση είναι εσφαλμένη, αφού η ελληνική κοινωνία έχει περιπέσει και έχει παραδοθεί, μέσω ενός πρωτοφανούς πολιτικού hijacking, σε ένα νεοαποικιακό καθεστώς πεονίας (χρεωδουλείας), το οποίο επιβλήθηκε, από τους ξένους δανειστές, με την αμέριστη συνδρομή του εντόπιου "ευρωπαϊστικού" αστικού και νεοκομμουνιστικού/ευρωκομμουνιστικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος φιλοτέχνησε το νομικό πλαίσιο αυτού του σύγχρονου κατοχικού καθεστώτος, κατά παράβαση των συνταγματικών διατάξεων, που αυτός ο ίδιος θέσπισε. Δεν μας άξιζε, λοιπόν, ένας τέτοιος αρχιερέας. Όπως, επίσης, μιλώντας, γενικότερα και αναλογιζόμενος την εμπειρία της ελληνικής τραγωδίας, από την εποχή της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, μέχρι σήμερα, πρέπει να πω ότι δεν μας άξιζαν τέτοιοι αρχιερείς...
Όποιος διαβάσει την συνέντευξη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στην γερμανική εφημερίδα "Die Welt", στις 17/6/2018, μπορεί πολύ εύκολα να διαπιστώσει το απλούστατο γεγονός ότι το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει, πλέον μετατραπεί, σε ένα, πλήρως, καθεστωτικό κόμμα και τα στελέχη του είναι, πλέον, αναπόσπαστο τμήμα του παραδοσιακού πολιτικού κόσμου της χώρας.
Όχι, ότι όλοι αυτοί και το κόμμα τους, δεν ήσαν, πάντα, τμήμα αυτού του παλαιού κόσμου. Κάθε άλλο. Πάντα ήσαν τμήμα του, αλλά το γεγονός ότι ήσαν ένα μικρό κομμάτι της ελληνικής κομμουνιστικής, ή της κομμουνιστικογενούς αριστεράς, τους επέτρεπε να πωλούν την εικόνα του ριζοσπαστικοφανούς κομματικού μορφώματος, παρά τον βαθύτατο πολιτικό συντηρητισμό τους και να προσδιορίζονται, ως ριζοσπάστες.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, μέσα σε αυτό το κόμμα, είχαν εισέλθει και κάποια ριζοσπαστικά στοιχεία, που θύμιζαν την (παλαιά) Νέα Αριστερά της δεκαετίας του 1970, όπως και κάποιοι, εμπειρικά, ριζοσπαστικοποιημένοι πρώην σταλινικοί, αλλά όλους αυτούς τους σάρωσε το κύμα των καταιγιστικών γεγονότων του Ιουλίου του 2015 και των μοιραίων βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015, με αποτέλεσμα την έξοδό τους, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον (οριακό) εκλογικό και κοινοβουλευτικό καταποντισμό τους, ο οποίος υπήρξε προϊόν των δικών τους πολιτικών ανοησιών.
Ως εκ τούτου, με δεδομένη την έξοδο, από την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, όλων εκείνων, των υπουργών, των βουλευτών, των στελεχών και των μελών, που ριζοσπαστικοποιήθηκαν, στην πράξη και ήλθαν, σε ρήξη, με την ηγετική ομάδα και την προαποφασισμένη πολιτική της υποταγής, στα κελεύσματα των ευρωζωνιτών, που αυτή η ομάδα ήταν διατεθειμένη, εξ αρχής, να ακολουθήσει, η πορεία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν προδιαγεγραμμένη.
Και φυσικά, αυτή η κατηφορική πορεία, έχει ως τέρμα της, όχι, μόνο, τον πάτο, αλλά και το τρύπημα του πάτου αυτού. Έχει, δηλαδή, ως τέρμα, την κατεστημένη πρακτική των αστικών και των κομμουνιστικών κομμάτων - το Κ.Κ.Ε. είναι μια ειδική περίπτωση, που δεν μας ενδιαφέρει να εξετάσουμε, εδώ -, που δεν είναι άλλες, από τον κλασικό απατεωνίστικο πολιτικαντισμό και τον καθεστωτισμό, που έχει οδηγήσει όλον αυτόν τον χώρο να ενταχθεί πλήρως, στο κλασσικό πολιτικό προσωπικό, που υπηρετεί την εντόπια ελίτ, επιδεικνύοντας την διαχρονική συμπεριφορά του ελληνικού αστικού κόσμου, ως προς την αδιαφορία του, για τις επιθυμίες του πληθυσμού της χώρας και την εχθρότητά του, απέναντι στην πρωτογενή εκδήλωση και έκφραση της λαϊκής βούλησης.
(Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σύγχρονο αστικό κράτος περιγράφεται, - φυσικά, ψευδεπιγράφως - ως η νομική προσωπικότητα του λαού, τον οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν οι εκλεγμένοι και οι μη εκλεγμένοι εκπρόσωποί του και ο οποίος, με τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα, ασκεί πρωτογενή εξουσία και εκφράζει την βούλησή του. Αυτή την άσκηση της πρωτογενούς εξουσίας και της βουλήσεως του λαού είναι που περιφρονεί, βαθύτατα ο ελληνικός πολιτικός κόσμος και η ελίτ του τόπου μας, κυρίως, όσον αφορά τα δημοψηφίσματα, αλλά και όσον αφορά τις βουλευτικές και τις λοιπές εκλογές).
Έτσι η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα, στην "Die Welt", ως προς το περιεχόμενό της, ουδεμία έκπληξη προκαλεί, αφού είναι η δημόσια παραδοχή της φυσιολογικής κατάληξης και της, άνευ όρων, προσχώρησης του ιδίου και του κόμματος του, στην εφαρμοσμένη πολιτική πρακτική και στον στυγνό και στεγνό αμοραλιστικό πραγματισμό του ελληνικού πολιτικού, οικονομικού και ταξικού καθεστωτισμού, του οποίου τις διάφορες μορφές συμφερόντων υπηρετούν (και σε κάποιες άλλες εκφράσεις του αντιτίθενται, για καθαρά, πρακτικούς και πολιτικοοικονομικού χαρακτήρα, λόγους), εντασσόμενοι, μέσα στο συλλογικό πάνθεον του ελληνικού "ευρωπαϊστικού" καθεστωτισμού.
Μάλιστα, όταν κάποιος διαβάσει και τα όσα έχουν πει, σε ανάλογες συνεντεύξεις τους, οι προκάτοχοι του Αλέξη Τσίπρα μνημονιακοί πρωθυπουργοί, από το 2010, αντιλαμβάνεται την ομοιότητα των λεγομένων τους, με τα όσα, χωρίς καμμία αιδώ και χωρίς κανένα αίσθημα ενοχής, λέει ο σημερινός πρωθυπουργός, στην γερμανική εφημερίδα. (Για του λόγου το αληθές, είναι χρήσιμο να δει οποιοσδήποτε το επιθυμεί, το περιεχόμενο, της συνένταυξης, που είχε δώσει, το 2011, ο ΓΑΠ, στο γερμανικό περιοδικό "Stern" και στην γερμανική εφημερίδα "Die Zeit", έτσι όπως περιγράφεται, σε ένα παλαιό δημοσίευμά μου, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Από την εφημερίδα "die Zeit", στο περιοδικό "Stern" : Ο ΓΑΠ ομολογεί, urbi et orbi, την προσωπική επιλογή του για την υπεράσπιση των συμφερόντων της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ.).
Ούτε και αυτό προκαλεί κάποια έκπληξη. Τα όσα λέει ο Αλέξης Τσίπρας είναι, αναμενόμενα, όμοια, με όσα έχουν πει, κατά το παρελθόν, στις διάφορες συνεντεύξεις τους, στον γερμανικό τύπο, όλοι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί της χώρας, αφού όλοι τους, δεν έκαναν τίποτε, άλλο, από το να "εξευμενίσουν το θηρίο", δηλαδή την γερμανική κυβέρνηση και τις ελίτ της χώρας αυτής, προκειμένου να τους λυπηθούν και να τους πετάξουν κάποια ψίχουλα (ο ΓΑΠ, τότε, το 2011, εν όψει του τέλους του 1ου Μνημονίου και εν αναμονή του 2ου, ο Αλέξης Τσίπρας, τώρα, εν όψει του τέλους του 3ου Μνημονίου και εν αναμονή του 4ου, όπως και αν "βαπτισθεί" αυτό).
Ας δούμε, τώρα, το περιεχόμενο της συνέντευξης του πρωθυπουργού, στην "Die Welt", προκειμένου να σχηματίσουμε ιδίαν γνώμη, για όσα λέει ο Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να κατανοήσουμε το πώς και το γιατί αυτής της, πραγματικά, τραγικής πορείας και κατάληξης του ανδρός, που, από ένας νεαρός κνίτης και στην, συνέχεια, ριζοσπάστης νέος, κατέληξε να γίνει ένας κλασικός γραφειοκράτης πολιτικός της κομμουνιστικής αριστεράς, που - όπως και ο χώρος, που εξέφρασε, με τον ΣΥΡΙΖΑ - αστικοποιήθηκε και μετατράπηκε, σε έναν υπάκουο υπηρέτη της εγχώριας και της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας :
"Κύριε Τσίπρα, στις 20 Αυγούστου, λήγει το τρίτο πρόγραμμα βοήθειας. Μετά θα φύγουν οι θεσμοί από την Αθήνα. Θα είναι αυτή η μέρα η νέα εορταστική αργία της Ελλάδας;
Δεν θα πήγαινα τόσο μακριά τώρα. Αλλά είναι ένα ορόσημο, για μας, ήδη. Νομίζω ότι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί ακόμα, καλά - καλά, να το συνειδητοποιήσει. Τα προηγούμενα χρόνια, εμείς οι Έλληνες κάναμε μεγάλες θυσίες, από τότε που ξέσπασε η κρίση. Το τέλος αυτής της φάσης θα ενισχύσει την ψυχή του λαού μας. Κι αυτό είναι σημαντικό, γιατί θα πρέπει να συνεχίσουμε την σταθεροποίηση της χώρας και της οικονομίας της και γι’ αυτό, χρειαζόμαστε σημαντικές μεταρρυθμίσεις.
Ο πρώην ΥΠΟΙΚ Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε την περασμένη βδομάδα, στο Μόναχο, ότι οι Έλληνες θα μισήσουν τους Γερμανούς και οι Γερμανοί τους Έλληνες. Γιατί μας μισούν οι Έλληνες;
Δεν ξέρω τί είχε ο Γιάννης Βαρουφάκης, στο μυαλό του, όταν τα έλεγε αυτά. Έχει πει συχνά, ήδη πάρα πολλά πράγματα, σε πολύ λίγο χρόνο. Ένα, όμως, είναι σίγουρο : Τα πρώτα χρόνια της κρίσης υπήρξαν και στις δύο πλευρές, πολλές προσβολές και δυσφορία. Οι Γερμανοί θεωρούν τεμπέληδες τους Έλληνες. Οι Έλληνες πιστεύουν ότι οι Γερμανοί εκμεταλλεύονται την Ελλάδα και θέλουν να καθορίζουν τις τύχες της χώρας. Και τα δύο είναι λάθος. Και οι δύο κυβερνήσεις πρέπει να προσπαθήσουν να αποφεύγουν τη δημιουργία τέτοιων εντυπώσεων.
Η κρίση, στην Ελλάδα, διαρκεί δέκα χρόνια τώρα. Το πρώτο πρόγραμμα βοήθειας ξεκίνησε το 2010. Πώς άλλαξε η Ελλάδα;
Συγχωρέστε με, που θα ήθελα να μιλήσω, κυρίως, για τα τελευταία τρία χρόνια της δικής μου διακυβέρνησης. Τα πέντε προηγούμενα χρόνια είχαμε, μεν, προγράμματα λιτότητας, αλλά τους στόχους, που είχαν συμφωνηθεί με αυτά, η χώρα δεν τους πέτυχε ποτέ. Το έλλειμμα παρέμεινε υψηλό, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν υλοποιήθηκαν. Πολλά χρήματα δαπανήθηκαν, για επιμέρους συμφέροντα του πολιτικού κατεστημένου και όχι για μεταρρυθμίσεις.
Άλλαξε η κατάσταση, όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις, με την δική σας διακυβέρνηση;
Ναι και μάλιστα πολύ σύντομα. Φέραμε τα πάνω κάτω. Η Ελλάδα πετυχαίνει, τώρα, στα δημοσιονομικά, πρωτογενές πλεόνασμα. Το πρώτο τρίμηνο του 2018 η οικονομική ανάπτυξη βρισκόταν στο 2,3%, σε σύγκριση με πέρυσι. Αυτή την στιγμή, πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό, στην Ευρωζώνη. Η ανεργία υποχώρησε, κατά 7%, στην διάρκεια της διακυβέρνησής μας. Φέραμε, πίσω στην Ελλάδα, ένα αίσθημα σταθερότητας και ασφάλειας. Αν μιλήσετε με τον κόσμο, θα διαπιστώσετε ότι έχει επιστρέψει ένα αίσθημα κανονικότητας. Ο ΟΟΣΑ μάλιστα μας αποκαλεί πρωταθλητές των μεταρρυθμίσεων. Πριν κυβερνήσουμε εμείς, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Πώς μπορεί να είναι σταθερή μια χώρα, της οποίας η ανεργία εξακολουθεί να κυμαίνεται πάνω από 20%, της οποίας η νεολαία δεν έχει δουλειά, σε ποσοστό πάνω από 40%, στην οποία το 43% των τραπεζικών δανείων δεν εξυπηρετούνται και γι’ αυτό είναι τοξικά;
Έχετε δίκιο, η ανεργία παραμένει πολύ υψηλή. Αλλά όσον αφορά αυτά τα στοιχεία, είναι σημαντικότερο να παρατηρούμε την αλλαγή και τον ρυθμό της αλλαγής, και όχι τους απόλυτους αριθμούς. Το 2013 το ποσοστό της ανεργίας ήταν πάνω από 27%. Η μείωση είναι εντυπωσιακή, όπως και η μείωση των τεράστιων ελλειμμάτων. Αυτές οι αλλαγές είναι πολύ θετικά μηνύματα, για την ανάκαμψη της χώρας.
Όταν μιλώ με Έλληνες, βλέπουν την κατάσταση διαφορετικά. Συνεχίζει να μην υπάρχει κτηματολόγιο για όλη την χώρα, οι δίκες διαρκούν αιωνίως. Οι δικαστικές αποφάσεις έρχονται, μόνο, μετά από χρόνια. Και η είσπραξη των φόρων συνεχίζει να μην είναι ακριβώς αυτή που θα έπρεπε.
Μήπως οι φίλοι σας δεν είναι πλήρως ενημερωμένοι; Ναι, η Ελλάδα δεν είχε πλήρεις δασικούς χάρτες. Ήταν μια πραγματική πληγή της ελληνικής Διοίκησης. Αλλά, εν τω μεταξύ, έχουμε καταφέρει να χαρτογραφήσουμε το 40%. Μέχρι το 2020, θέλουμε να έχουμε τελειώσει με την χαρτογράφηση. Και ναι, οι καθυστερήσεις, στην ελληνική Δικαιοσύνη, αποτελούν πρόκληση, για μας. Αλλά και σ’ αυτόν τον τομέα, έχουμε σημειώσει μεγάλα βήματα προόδου. Αλλά, για να μπορέσουμε να είμαστε αποτελεσματικότεροι, θα χρειαστούμε και περισσότερους ανθρώπους για να μπορέσουν να διεκπεραιώσουν αυτή την δουλειά. Οι μεταρρυθμιστικοί κανόνες, όμως, προβλέπουν μείωση του προσωπικού, στον δημόσιο τομέα. Και όσον αφορά την είσπραξη των φόρων είμαστε, στο μεταξύ, πολύ καλοί.
Θέλετε, τώρα, να βγείτε από την εποπτεία των θεσμών, χωρίς συνακόλουθο πρόγραμμα. Τόσο πολύ φοβάστε την συνέχιση του ελέγχου;
Όχι, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά πιστεύω ότι, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης, είμαστε, εν τω μεταξύ, σε θέση να καταλάβουμε οι ίδιοι ποιές μεταρρυθμίσεις είναι ορθές, για μας. Ίσως, μερικές φορές να το ξέρουμε, κιόλας, αυτό καλύτερα, από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Δεν είμαστε τόσο κουτοί να γυρίσουμε, για μια ακόμα φορά, στην άθλια κατάσταση του 2010.
Οι Ευρωπαίοι, και οι Γερμανοί, δεν είναι και τόσο σίγουροι γι’ αυτό. Φοβούνται ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ανακαλέσει τις μεταρρυθμίσεις, π.χ. την συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Το θέλετε αυτό;
Εγώ, τουλάχιστον, θα κάνω ό,τι μπορώ, για να μη σπαταληθούν οι μεγάλες προσπάθειες και επιτυχίες. Δεν θέλω να επανέλθουν στην εξουσία αυτοί, που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, που ήταν υπεύθυνοι, για διαφθορά και νεποτισμό και ενίσχυσαν τις πελατειακές σχέσεις. Αλλά, μετά τις επιτυχίες των μεταρρυθμίσεων, θα υπάρξουν και ελαφρύνσεις, για τους αδύνατους της κοινωνίας.
Επομένως, θα αυξήσετε και πάλι τις συντάξεις;
Η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση ήταν σκληρή. Σ’ αυτήν χρωστάμε την δημοσιονομική εξυγίανση. Συνενώσαμε δεκάδες συνταξιοδοτικά ταμεία, για πρώτη φορά – σημειωτέον –, μετά την δεκαετία του ’50. Δεν θα επιτρέψουμε καμία οπισθοδρόμηση, σε αυτόν τον τομέα.
Πώς μπορεί να εμπιστευθεί κανείς μια κυβέρνηση, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, όταν αυτό προσπαθεί ταυτόχρονα να βάλει στη φυλακή τον Ανδρέα Γεωργίου; Εκείνον τον άνθρωπο, που ως επικεφαλής της ΕΛ.ΣΤΑΤ. το 2010 για πρώτη φορά διόρθωσε το ελληνικό έλλειμμα από το λανθασμένο 3,9% στο σωστό 15,4%;
Θίγετε εδώ ένα πολύ ‘καυτό’ ζήτημα. Αλλά η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου. Εδώ υπάρχει διάκριση των εξουσιών. Ως Πρωθυπουργός δεν λειτουργώ σχολιάζοντας τη δουλειά του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Παρά ταύτα θα ήθελα να πω κάτι. Η δίκη κατά του κ. Γεωργίου αφορά την παράβαση των καθηκόντων του, έναντι του εποπτικού συμβουλίου του. Και η ΕΛ.ΣΤΑΤ. είναι ανεξάρτητη. Κανείς δεν αμφισβητεί την αξιοπιστία της Αρχής.
Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε δύο χρόνια με αναστολή, επειδή δεν ενημέρωσε ένα εποπτικό συμβούλιο, που προηγουμένως είχε, πρόθυμα εγκρίνει, ένα λανθασμένο έλλειμμα της τάξης του 3,8%. Έχω την εντύπωση ότι αναζητείται εδώ ένας αποδιοπομπαίος τράγος, για την κρίση. Γιατί η κυβέρνηση δεν του συμπαραστέκεται και δεν καταθέτει υπέρ του; Ούτως ή άλλως, εσείς στους σχεδιασμούς σας επικαλεστήκατε τα δικά του στοιχεία.
Δεν κρύψαμε ποτέ ότι αναγνωρίζουμε τα αριθμητικά στοιχεία του. Αλλά η δικαιοσύνη και τα δικαστήρια είναι ανεξάρτητα. Αυτήν, ακριβώς, την ανεξαρτησία θέλουμε να την βελτιώσουμε στην Ελλάδα. Αν, όμως, μας ζητήσει το δικαστήριο να καταθέσουμε υπέρ του, θα το κάνουμε.
Στις 21 Ιουνίου συνεδριάζει το Eurogroup, για την, περαιτέρω, τύχη της Ελλάδας. Τι προσδοκάτε;
Θεωρούμε δεδομένο ότι θα εφαρμοστούν τα σημεία της περυσινής συμφωνίας, με τους εταίρους της Ευρωζώνης. Σ’ αυτά, περιλαμβάνονται ελαφρύνσεις του χρέους, για να μπορέσουμε να σταθούμε, σταθερότερα, στα δικά μας πόδια και να έχουμε διαρκή πρόσβαση, στις αγορές.
Τι σημαίνει αυτό, συγκεκριμένα;
Επεξεργαζόμαστε, ακόμα, τις λεπτομέρειες της καλύτερης δυνατής λύσης, ιδιαίτερα όσον αφορά την διαχείριση των μελλοντικών ληξιπρόθεσμων οφειλών της Ελλάδας μέσω της χρήσης των μη καταβεβελημένων, αλλά, ήδη, υπεσχημένων ευρωπαϊκών κονδυλίων και την επιμήκυνση των προθεσμιών αποπληρωμής, από το 2022 και μετά. Αυτή θα ήταν μια λύση, που δεν θα κόστιζε, στους ευρωπαίους φορολογουμένους τίποτα, η οποία, όμως, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση, για την πρόσβαση, στις αγορές και την δημιουργία των απαραίτητων αποθεμάτων ρευστότητας. Δεν απαιτούμε να μπουν, στο αρχείο, οι υποχρεώσεις μας.
Μιλάμε, για πολλά χρήματα. Το 2015 ζητήσατε, από τον λαό σας, να ψηφίσει, για το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της Ε.Ε. Είπατε, τότε: Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Για ελαφρύνσεις χρέους θα πρέπει να ψηφίσει η γερμανική Βουλή. Κι αυτό, σημαίνει δημοκρατία. Πώς θα εξηγούσατε, στους σκεπτικιστές γερμανούς βουλευτές, αυτά τα σχέδια;
Οι βουλευτές, δικαίως, είναι προβληματισμένοι. Αλλά θα τους έλεγα: Είμαστε συνεπιβάτες, στο ίδιο ευρωπαϊκό καράβι. Μια επιτυχία της Ελλάδας είναι και επιτυχία της Ευρώπης, συνεπώς και της Γερμανίας. Η Ελλάδα έκανε μεγάλες θυσίες και η Γερμανία, με την βοήθειά της, επίσης. Μια επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής θα διασφάλιζε αυτήν την επιτυχία, χωρίς να ενοχλήσει άλλους επιβάτες.
Ποιο ρόλο θα παίξει το ΔΝΤ μετά το τέλος του τρίτου προγράμματος βοήθειας, στην Ελλάδα;
Αυτό εξαρτάται κατά μεγάλο μέρος, από το ίδιο το ΔΝΤ. Νομίζω ότι μια παραμονή του ΔΝΤ, για τους υπόλοιπους μήνες του τρίτου προγράμματος, θα εξυπηρετούσε πολύ την αξιοπιστία όλων μας. H Eλλάδα δεν έχει τίποτα να κρύψει. Και νομίζω ότι και μετά τη λήξη του προγράμματος, θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε, στενά, με τους Ευρωπαίους – για να δείξουμε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται διαρκή έλεγχο.
Με το χέρι στην καρδιά. Η απομάκρυνση του ΔΝΤ, από την Ελλάδα, θα αποτελούσε σύμβολο εθνικής απελευθέρωσης. Για πολύ καιρό, ο οργανισμός θεωρούνταν εργαλείο γερμανικής καταπίεσης.
Αυτό είναι, κάπως, υπερβολικό. Αλλά η Ευρώπη θα πρέπει να αποδείξει ότι λύνει η ίδια τα προβλήματά της. Δεν μπορούμε, συνέχεια, να εμπιστευόμαστε τους άλλους οργανισμούς, περισσότερο από τους δικούς μας.
Τον Ιούλιο ο Μακρόν και η Μέρκελ θέλουν να παρουσιάσουν τα μεταρρυθμιστικά τους σχέδια, για την Ευρώπη. Τι περιμένετε εσείς;
Χρειαζόμαστε μια μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, που θα οδηγήσει σε μετεξέλιξη του ΕΜΣ, σε περαιτέρω ανάπτυξη της τραπεζικής ένωσης και στην δημιουργία ενός αποθεματικού ανάγκης, για αιφνίδιες καταστροφές. Δεν μπορούμε να αντιδρούμε, πάντα, μόνον,, όταν είναι, πλέον πολύ αργά και έχει γίνει η ζημιά. Χρειαζόμαστε ένα είδος δημοσιονομικού κορβανά, με τον οποίο θα μπορούμε να επεμβαίνουμε από πριν. Η ‘ρέντα’, που έχουν, αυτή την στιγμή, οι εχθρικές, προς την Ευρώπη δυνάμεις, το αποδεικνύει αυτό. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα, για να διασφαλίσουμε την Ευρώπη, όχι λιγότερα. Χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη.
Εδώ πολλοί άνθρωποι έχουν διαφορετική γνώμη, το αργότερο μετά το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, κατά την οποία η Ευρώπη δεν έδρασε από κοινού. Είναι σταθερή, τώρα, η κατάσταση, μέσω της συμφωνίας, με την Τουρκία;
Δουλεύουμε, για να είναι σταθερή. Αυτή η προσφυγική κρίση, δυστυχώς, δεν είναι παροδικό φαινόμενο. Αυτή η κατάσταση θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια, όσο υπάρχουν π.χ. προβλήματα στην Μέση Ανατολή, λόγω πολέμου και άλλων γεγονότων. Πρέπει να εξετάσουμε τις αιτίες και όχι, μόνο, τις συνέπειες, αλλιώς ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε το σύνολο.
Έκανε λάθη η Άνγκελα Μέρκελ, με την προσφυγική πολιτική της;
Για μένα, αυτή πολιτική είναι μια από τις πιο θετικές πλευρές της κυρίας Μέρκελ. Σ’ αυτήν την προσφυγική κρίση προσπάθησε να δράσει ευρωπαϊκά. Αυτό δεν ήταν εύκολο.
Στην Γερμανία, πολλοί το βλέπουν διαφορετικά. Μπορεί, στο τέλος, να της κοστίσει την εξουσία.
Πριν από τρία χρόνια, κατέληξα, στο συμπέρασμα, ότι οι σημαντικές αποφάσεις, για χάρη των λαών μας, συχνά, έχουν ένα πολύ υψηλό πολιτικό τίμημα. Η Άνγκελα Μέρκελ ήταν πρόθυμη να ρισκάρει, σ’ αυτήν την κρίση, το πολιτικό της κεφάλαιο.
Πόσοι πρόσφυγες βρίσκονται αυτή την στιγμή, στην Ελλάδα; Πόσοι καινούργιοι προστίθενται, κάθε μήνα;
Καθημερινά, προς το παρόν, έρχονται 50 με 100 πρόσφυγες. Αν σκεφθεί κανείς ότι υπάρχει η προσφυγική συμφωνία, με την Τουρκία, συνεχίζουν να είναι πολλοί. Για μας, δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο. Στην ηπειρωτική χώρα, έχουμε, περίπου, 50.000 πρόσφυγες. Αλλά, ειδικά, για τα νησιά, με τους χώρους υποδοχής τους, συχνά, η κατάσταση είναι δύσκολη.
Μπορεί κανείς να εμπιστεύεται, σ’ αυτή την συμφωνία, την Τουρκία, ως εταίρο;
Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να αποτίσουμε σεβασμό, στην Τουρκία. Εκεί, ζουν πολλά εκατομμύρια πρόσφυγες. Πρόκειται, για τεράστιο επίτευγμα. Αλλά, φυσικά, νομίζουμε ότι είναι πάρα πολλοί αυτοί, που συνεχίζουν να έρχονται, σε μας. Η Τουρκία, πάλι, πιστεύει ότι οι αριθμοί κινούνται, στα επίπεδα του εφικτού, για μας. Περισσότερα, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε.
Μόλις ανακοινώσατε συμφωνία, με την κυβέρνηση της “Μακεδονίας”, με την οποία συμφωνείτε να δοθεί το όνομα Βόρεια Μακεδονία, στην περιοχή, που κυβερνάται, από τα Σκόπια. Για την Ευρώπη, μπορεί να είναι αυτό επιτυχία. Ο λαός σας και η αντιπολίτευση δεν το θεωρούν ευχάριστο.
Λύσαμε, επιτέλους, ένα πρόβλημα, που υπήρχε δύο δεκαετίες και πλέον. Είναι μια ιστορική απόφαση. Για πάνω από 27 χρόνια, καμιά άλλη κυβέρνηση δεν τα κατάφερε. Το ότι, τώρα, οι αντιπολιτεύσεις και στις δύο χώρες, είναι, σχεδόν, με την ίδια ρητορική, αντίθετη, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, με αυτές. Και οι δύο θεωρούν τον εαυτό τους χαμένο. Δεν μπορούν, όμως, να υπάρχουν δύο χαμένοι. Λένε ότι η συμφωνία δεν είναι λύση, παρά μόνο ένα είδος ανακωχής – και για τις δυο πλευρές. Αυτός είναι αρνητικός πατριωτισμός. Αυτοί πιστεύουν ότι όλα μπορούν να μείνουν, ως έχουν. Νομίζω ότι πρέπει, με διάλογο, να κινηθούμε ο ένας, προς την πλευρά του άλλου, για χάρη των λαών μας.
Κλείνοντας, μια ματιά, ακόμα, στο παρελθόν : Το 2015 αφήσατε τον λαό σας να ψηφίσει και να αποφασίσει, για το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της Ε.Ε. Το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων ήταν αντίθετο και στην πραγματικότητα, έπρεπε να είχε ακολουθήσει η έξοδος, από την Ευρωζώνη. Η συνέπεια ήταν μια τεράστια απώλεια εμπιστοσύνης. Το κλείσιμο των τραπεζών. Ανατρέχοντας, στο παρελθόν, ήταν λάθος αυτό, που έγινε;
Η κατάσταση, τότε, ήταν πολύ δύσκολη. Εκ των υστέρων και με την γνώση, που έχουμε, τώρα, μπορούμε, φυσικά, να αξιολογήσουμε διαφορετικά τα πράγματα. Αλλά πρέπει να αποφασίζουμε, όταν τα έχουμε μπροστά μας. Και αντίθετα, με όσα λέτε, δεν επρόκειτο, για δημοψήφισμα, σχετικά με την παραμονή στο ευρώ. Ήταν ψηφοφορία, για το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, για την χώρα μου. Αμέσως μετά, έδωσα εντολή να ακολουθήσουν εκλογές και τις κέρδισα. Αυτό δεν θα ήταν απαραίτητο, μπορούσα να είχα κυβερνήσει, ακόμα, τρεισήμισι χρόνια, χωρίς εκλογές.
Με το δημοψήφισμά σας, μπορεί να βάλατε ιδέες, στην νέα ιταλική κυβέρνηση, αν, βέβαια, σχεδιάζει, ακόμα, να βγει, από το ευρώ, ή τουλάχιστον, θέλει να ασκήσει πίεση, στην Ευρωζώνη. Τι θα συμβουλεύατε τους Ιταλούς; Να αφήσουν τα πράγματα να εξελιχθούν, έτσι;
Μνημονιακότερος των μνημονιακών, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας, τους οποίους, μάλιστα καρφώνει, ότι αυτοί δεν εφάρμοσαν τα δικά τους Μνημόνια, ενώ ο ίδιος εφάρμοσε, με τον καλύτερο τρόπο το δικό του. Όπως είπαμε, καμμία έκπληξη. Ο δρόμος, που αποφάσισε να διαλέξει, τον Ιούλιο του 2015, δεν είχε άλλη κατεύθυνση, παρά μόνο, αυτήν της υπεράσπισης του Μνημονίου. Και αυτόν τον δρόμο, ο πρωθυπουργός τον ακολούθησε, μέχρι σήμερα. Και φυσικά, είναι πολύ αργά, για να τον εγκαταλείψει.
Το χειρότερο, για τον Αλέξη Τσίπρα, είναι ότι ο δρόμος αυτός έχει συνέχεια. Τα Μνημόνια δεν τελειώνουν εδώ. Το 3ο Μνημόνιο λήγει τον Αύγουστο και το 4ο Μνημόνιο έρχεται. Ως εκ τούτου, η συνέντευξη του πρωθυπουργού, στην γερμανική εφημερίδα, έχει σκοπό να καλοπιάσει την γερμανική κοινή γνώμη (δηλαδή, ουσιαστικά, την γερμανική ελίτ) και την γερμανική κυβέρνηση, ούτως ώστε να μπορέσει να έχει ένα αποτέλεσμα, το οποίο να είναι, επικοινωνιακά, διαχειρίσιμο.
Δυστυχώς, γι'αυτόν, το αποτέλεσμα δεν θα είναι διαχειρίσιμο, αφού, πέραν όλων των άλλων εμποδίων, η κυβέρνηση της Angela Merkel παραπαίει, όχι, μόνο, εξ αιτίας της προσφυγικής κρίσης, αλλά, όπως και να το κάνουμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Έτσι, αυτό, που, στην πράξη, φαίνεται ότι θα γίνει, είναι ότι η χώρα θα συνεχίσει να υφίσταται τον ζουρλομανδύα των Μνημονίων, αφού το 4ο Μνημόνιο, που καλείται να υπογράψει ο Αλέξης Τσίπρας, θα έχει το ίδιο περιεχόμενο, με το παρόν Μνημόνιο, που εκπνέει.
Και το 4ο Μνημόνιο, θα έχει αξιολογήσεις, θα περιλαμβάνει δεσμευτικούς στόχους, αλλά θα περιέχει και εκταμιεύσεις ποσών, σε δόσεις (κάπως έτσι θα ρυθμιστούν οι επιστροφές των κερδών Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης, από τα ελληνικά ομόλογα, ενώ θα δοθούν και νέα δανεικά, από τα αδιάθετα ποσά του 3ου Μνημονίου), γεγονός το οποίο οδηγεί, σε μια παραλλαγή της πιστοληπτικής γραμμής, στήριξης, την οποία αρνούνται, μέχρι τώρα οι Αλέξης Τσίπρας και Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Στην πράξη, λοιπόν, το "περίφημο" ολιστικό πρόγραμμα του Ευκλείδη Τσακαλώτου, πάει περίπατο. Όλος ο κόπος, που αναλώθηκε, στην σύνταξή του, πάει χαμένος, αφού οι ευρωθεσμοί ετοιμάζονται να το αντικαταστήσουν, με ένα λιγόλογο κείμενο, το οποίο δεν πρόκειται να ξεπερνά τις πέντε, ή έξι σελίδες και το οποίο θα περιέχει τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις, που θα αναλάβει η χώρα, για την, μετά την 20η Αυγούστου 2018, χρονική περίοδο, η οποία θα εξαντλείται, σε ένα βάθος τριών, περίπου, ετών και θα συνοδεύεται, από την αδιαπραγμάτευτη, για τους ξένους δανειστές, ρήτρα της μη αναστρεψιμότητας όλων των μεταρρυθμίσεων (δηλαδή των, κοινωνικά και οικονομικά, αντιδραστικών αντιμεταρρυθμίσεων, που έχουν γίνει, κατά την, έως τώρα, οκταετία της εφαρμογής των Μνημονίων).
Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Αλέξη Τσίπρα και της ευρωλιγουρικής ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ...
Σχόλια