Από το προκαταρκτικό "Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής" 2018 - 2022, μέχρι την ολοκλήρωση και την υπογραφή του 4ου Μνημονίου, η απόσταση, που μένει να διανυθεί είναι, πλέον, μικρή. Μόλις ένα τσιγάρο δρόμος...

Όπως, έχουμε πει [δείτε το πρόσφατο δημοσίευμα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, με τίτλο :  23/5/2018 Οι μάσκες έπεσαν. Το 4ο Μνημόνιο είναι εδώ. Το προσχέδιο του "Supplemental Memorandum of Understanding. Fourth Review of the ESM Programme", που δημοσίευσαν οι δανειστές και ο ολοσχερής και θανάσιμος εγκλωβισμός της κυβέρνησης. (Πάμε για πρόωρες βουλευτικές εκλογές, στις 25 Νοεμβρίου 2018;)] και όπως υποδεικνύει ο παραπάνω πίνακας, που αφορά το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής της περιόδου 2018 - 2022 και το οποίο εκτείνεται, χρονικά, πολύ πέραν, από το τρέχον Μνημόνιο, που λήγει τον ερχόμενο Αύγουστο, το 4ο Μνημόνιο είναι, εδώ. Και το κειμένό του, έρχεται, τμηματικά, σε διαφορετικές χρονικές φάσεις και σε δόσεις. Μπορεί η πρώτη του φάση να φαίνεται ότι ξεκίνησε, με την ανακοίνωση των μειώσεων των συντάξεων, από 1/1/2019 και την ψήφισή τους, πέρυσι, με τον Ν. 4472/2017, αλλά η αρχική θεσμοθέτησή του ανάγεται, στον διαβόητο νόμο Κατρούγκαλου (Ν. 4387/2016), οπότε επανυπολογίστηκαν όλες οι συντάξεις και το υπερβάλλον προσόν, που προέκυψε, από αυτόν τον επανυπολογισμό, σε σχέση με τα ποσά, που ελάμβαναν, προηγουμένως, οι συνταξιούχοι, προσδιορίστηκε, ως "προσωπική διαφορά" του νέου ποσού της σύνταξης, που έπρεπε να μειωθεί, σε σχέση με την μεγαλύτερη προηγούμενη σύνταξη που ελάμβανε ο κάθε συνταξιούχος. Και φυσικά, σε αυτήν την "προσωπική διαφορά" είναι που θα αρχίσουν οι σταδιακές μιώσεις των συντάξεων, που θα ξεκινήσουν την 1/1/2019 και θα συνεχιστούν, μεταγενέστερα, μέχρις ότου αυτή η αποκαλούμενη ως "προσωπική διαφορά" να μηδενιστεί.

Αυτό, ακριβώς, ήταν που συμφωνήθηκε, με το κουαρτέτο των ξένων δανειστών, πέρυσι, στο καπάρο (στο "προσύμφωνο", όπως το έχω ονομάσει) του 4ου Μνημονίου, που υπέγραψε και ψήφισε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου, πέρυσι. Κάπως έτσι ξεκίνησε να συμφωνείται, να θεσμοθετείται και να εφαρμόζεται το 4ο Μνημόνιο. Και αυτό συνέβαινε, με κάλυμμα την ύπαρξη του 3ου Μνημονίου και τις, κατά περιόδους, αξιολογήσεις του, με τον προσδιορισμό μέτρων, που εκτείνονταν, πέραν των χρονικών ορίων του τρέχοντος και λήγοντος, τον ερχόμενο Αύγουστο, Μνημονίου (όπως αυτές των μειώσεων των συντάξεων, τις οποίες, με ταπεινωτικό τρόπο, η ελληνική βουλή καλείται, με την ψήφιση του Μεσοπροθέσμου Προγράμματος 2018 - 2022, να τις ... ξαναψηφίσει), προκειμένου να μπορεί η παρούσα πρώην αντιμνημονιακή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ να διατηρεί το απαραίτητο φύλλο συκής, με το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να επενδύσει τους ισχυρισμούς της προπαγανδιστικής της καμπάνιας, για την "καθαρή έξοδο", από τα Μνημόνια και την ξένη επιτροπεία.

Μετά το προσύμφωνο, όπως έχουμε, επίσης πει, η ελληνική κυβέρνηση επρόκειτο να κληθεί να υπογράψει και να ψηφίσει άλλα δύο κείμενα, που θα ολοκληρώσουν το το 4ο Μνημόνιο, όπως και αν αυτό ονομασθεί, προκειμένου να μπορέσει η κυβέρνηση να κρατήσει τα όποια προσχήματα, για την τεκμηρίωση των ισχυρισμών της, περί "καθαρής εξόδου", από τα Μνημόνια (αν και δεν είναι, καθόλου, βέβαιο ότι οι ευρωθεσμοί και κυρίως, η κυβέρνηση της Angela Merkel, θα επιτρέψουν, στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, να χρησιμοποιήσει έναν τέτοιο προπαγανδιστικό ισχυρισμό και να κρατήσει ένα τέτοιο πρόσχημα). Έτσι, αυτά που θα ψηφίσει η ελληνική βουλή, είναι δύο πράγματα :

Ένα Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και μία συμφωνία - ένα Μνημόνιο - για την όποια ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που θα περιέχουν σαφείς και συγκεκριμένες δεσμεύσεις, σε πολύ σαφή και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα, ακόμη και εάν η συμφωνία για την όποια επουσιώδη ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δεν πάει - με οποιονδήποτε παρασκηνιακό χειρισμό -, για ψήφιση, στο κοινοβούλιο της χώρας. (Κάτι που είναι πολύ δύσκολο, διότι δεν φαίνεται πιθανό ότι θα επιτρέψουν έναν τέτοιο χειρισμό οι Angela Merkel και Olaf Scholz. Ως εκ τούτου, η συμφωνία, για το χρέος θα πάει, στην βουλή, αφού θα περάσει και από την Bundestag, η οποία θα εγκρίνει, ή θα απορρίπτει, σε κάθε φάση, τα μέτρα, για την όποια ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους).  

Άλλωστε, αυτό, που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι ότι το "μαξιλαράκι" των 20 δισ. €, το οποίο σχημάτισε η κυβέρνηση, για να μπορεί να έχει, έναντι των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, μια, χρονικά περιορισμένη, αλλά και σημαντική αυτονομία χειρισμών, μετά τον Αύγουστο του 2018, που θα λήξει το 3ο Μνημόνιο, δημιουργείται, με δανεικά των ευρωθεσμών και αφορά την υποτιθέμενη "μεταμνημονιακή" περίοδο, ανεβάζοντας το ελληνικό δημόσιο χρέος, στα 344 δισ. € (ποσόν, πολύ μεγαλύτερο, από τα 300 δισ. € και τα 280 δισ. €, που έφθανε το ελληνικό δημόσιο χρέος, τον Ιανουάριο του 2010 (πριν την ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010) και τον Φεβρουάριο του 2012 (μετά το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους).

Ως εκ τούτου, οι ευρωθεσμοί δεν ήταν και δεν είναι δυνατόν, να αφήσουν το ελληνικό κράτος και την ελληνική οικονομία, χωρίς την επιβολή ενός νέου (του 4ου, στην σειρά) Μνημονίου, το οποίο καθίσταται απαραίτητο, διότι - ό,τι και να ισχυρίζονται οι κυβερνώντες και μαζύ τους και το σύνολο του μνημονιακού πολιτικού κόσμου - δανεικά υπάρχουν και πέραν της λήξεως του 3ου Μνημονίου. Και φυσικά, αυτά τα δανεικά δεν θα είναι τα μόνα. Κάθε άλλο. Και τούτο, διότι, ανάμεσα, στα άλλα, η απομάκρυνση του Δ.Ν.Τ., από την θέση του δανειστικού χρηματοδότη (έστω και συμβολικού) του ελληνικού κράτους, επισημαίνει την ανυπαρξία οποιασδήποτε πιστοποίησης, για την διαχειρισιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι η όποια παρουσία του ελληνικού κράτους, στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, για την ανεύρεση κεφαλαίων, που θα αναχρηματοδοτήσουν το δημόσιο χρέος της χώρας θα είναι επώδυνη και βραχύβια, αφού η αλήθεια είναι ότι η διεθνής μπατιροτραπεζοκρατία αναζητεί εγγυήσεις και σαφείς διαβεβαιώσεις ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν πρόκειται να αφεθεί να σκάσει κάποια στιγμή, στο μέλλον, εις βάρος των διεθνών "επενδυτών". Και αυτές οι απαραίτητες εγγυήσεις και διαβεβαιώσεις δεν παρέχονται, όσον αφορά την εξυπηρετισιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, ακόμη και αν το Δ.Ν.Τ., παραμείνει, στο "ελληνικό πρόγραμμα", ως τεχνικός σύμβουλος.

Η ουσία της όλης υπόθεσης έγκειται, στο απλούστατο γεγονός ότι η ευρωζώνη (με πρώτη από όλους την Γερμανία. Και όταν μιλάμε, για την Γερμανία, αναφερόμαστε, στο γερμανικό κράτος και την ελίτ της χώρας αυτής) αρνείται να εγγυηθεί την ομαλή εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, μιλώντας, με όρους αναλογίας, είναι τεράστιο και μη εξυπηρετίσιμο, χωρίς έξωθεν βοήθεια ή χωρίς μαζική διαγραφή του, συντριπτικά, μεγαλύτερου μέρους του, από την ελληνική οικονομία.

Αυτήν την ωμή πραγματικότητα αντιμετωπίζουν οι διεθνείς μπατιροτραπεζίτες και ως εκ τούτου αντιδρούν, αναλόγως. Και φυσικά, αντιδρούν αρνητικά, αφού η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, που είναι, αρνείται να αμοιβαιοποιήσει τα δημόσια χρέη των χωρών της και δεν επιτρέπει, στην Ε.Κ.Τ., να μετατραπεί, σε μία κανονική εκδοτική τράπεζα και να εξυπηρετήσει τα χρέη αυτά. 

Μπορεί, βέβαια, να είναι απαραίτητη η μετατροπή της Ε.Κ.Τ., σε μια κανονική εκδοτική τράπεζα, που θα εξυπηρετεί τα δημόσια χρέη των χωρών της ευρωζώνης, όπως πολλές φορές έχουμε γράψει [όποιος θέλει, μπορεί να δει το παλαιό δημοσίευμά μου, σε αυτό, εδώ το μπλογκ, με τίτλο : Οιονεί δημόσιο χρέος της ευρωζώνης θα γίνει το ελληνικό δημόσιο χρέος (το οποίο, παρά τα όσα λέγονται, είναι αντιμετωπίσιμο) και θα εξυπηρετείται από την Ε.Κ.Τ., στο οποίο, από την αρχή της ελληνικής κρίσης, το 2010, αναφέρονται οι όροι και οι προϋποθέσεις, για αυτό που λέω και τώρα], όμως, όλα αυτά τα 8 χρόνια, που μεσολάβησαν, ουδέν, εξ όσων έπρεπε να πραχθούν, επράχθη, με αποτέλεσμα την, σε slow motion, βασανιστική πορεία της ευρωζώνης προς την καταστροφή, την οποία οι ευρωζωνικές ελίτ, με κυρίαρχη την γερμανική, φαίνεται ότι προτιμούν, από την μετατροπή της ευρωζώνης, από νομισματική ένωση, σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, την οποία αρνούνται να δουν, οι πάσης λογής "ευρωπαϊστές", που, σαφέστατα, προτιμούν να στρουθοκαμηλίζουν, προκειμένου να αποφύγουν να την αντιμετωπίσουν. 

Έτσι, η γερμανική κυβέρνηση, όσο ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο, γύρω από το ελληνικό χρέος, σκοπεύει να βάλει σαφή χρονοδιαγράμματα και ελέγχους, οι οποίοι θα είναι ενδελεχείς, αφού, προφανώς, δεν υπάρχει καμμία εμπιστοσύνη, στην ΕΛΣΤΑΤ και στην Eurostat, ως προς τις μετρήσεις, που διενεργούν και οι οποίες είναι καθοδηγούμενες μετρήσεις σκοπιμότητας, κάτι, που, προφανώς, η γερμανική κυβέρνηση, όχι, μόνο, δεν το αγνοεί, αλλά και το γνωρίζει, πολύ καλά, αφού και η ίδια χρησιμοποιεί την "δημιουργική λογιστική", για να προσαρμόσει, στις ανάγκες της, την, εκάστοτε, πραγματικότητα.

Ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών, στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία, με τον νόμο, που καλείται να ψηφίσει, με αφορμή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2018 - 2022, δίνει , ως εγγύηση, το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, στους ξένους δανειστές, μέσω της υπερεταιρείας, με το όνομα Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας (Ε.Ε.Σ.Υ.Π.), στην οποία πέρασε (με τον Ν. 4389/2016) όλη η δημόσια περιουσία, με οποιαδήποτε μορφή της, αρχικά, υποτίθεται, για να αξιοποιηθεί, με τον καλύτερο τρόπο. Το ποιός είναι ο "καλύτερος τρόπος" αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και από ποιούς θα "αξιοποιηθεί", αποκαλύπτεται, τώρα, που τα περιουσιακά στοιχεία της Ε.Ε.Σ.Υ.Π. νομοθετείται να χρησιμοποιηθούν, ως εγγύηση, για τις οφειλές του ελληνικού δημοσίου, προς τους ξένους δανειστές, το πάγιο αίτημα των οποίων - ήδη, από το 2010 - ικανοποιείται, χωρίς δεύτερη κουβέντα, από την παρούσα κυβέρνηση της "ριζοσπαστικής" αριστεράς και της "πατριωτικής" και "λαϊκής" δεξιάς και ενώ κάτι τέτοιο, ούτε οι μνημονιακές κυβερνήσεις του ΓΑΠ, του Λουκά Παπαδήμου και των σαμαροβενιζέλων, τόλμησαν να πράξουν.

Ας δούμε το τί καλείται να καλύψει η Ε.Ε.Σ.Υ.Π., με το Κεφάλαιο Γ' και το άρθρο 14 του νομοσχεδίου, με το οποίο νομοθετείται το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2018 - 2022, δια του οποίου η χώρα μας ολοκληρώνεται, ως μια χώρα, η οποία τελεί, υπό ένα καθεστώς Κατοχής. από τους ευρωθεσμούς και το Δ.Ν.Τ., το οποίο ισοδυναμεί, όπως πολλές φορές έχουμε πει, με ένα καθεστώς πεονίας (χρεωδουλείας) :

14.2A Η Ε.Ε.Σ.Υ.Π. αμετάκλητα και άνευ όρων:

14.2Α.1 Εγγυάται, στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (E.S.M.), την έγκαιρη εκπλήρωση, από το ελληνικό κράτος, των υποχρεώσεών του, βάσει της σύμβασης.

14.2Α.2 Υπόσχεται, στον  E.S.M., ότι κάθε φορά που το δικαιούχο κράτος μέλος δεν καταβάλλει ποσό οφειλόμενο, βάσει ή σε σχέση, με τη Σύμβαση, η Ε.Ε.Σ.Υ.Π., μετά από αίτημα, θα φέρει την ευθύνη καταβολής αυτού του ποσού, σαν να ήταν ο κύριος οφειλέτης, εφόσον τα συνολικά καταβλητέα ποσά βάσει αυτής της εγγύησης δεν θα υπερβαίνουν συνολικά τα 25 δισ. €.

Κάθε φορά, που δεν καταβάλλεται κάποια δόση, οι δανειστές, στην πράξη, θα κατάσχουν τμήματα της δημόσιας περιουσίας. Η Ε.Ε.Σ.Υ.Π. μετατρέπεται σε ένα, ακόμη, κέντρο, που θα λειτουργεί, σαν εργαλείο των συμφερόντων των δανειστών. 

Έτσι :

"Η Ε.Ε.Σ.Υ.Π. αναλαμβάνει την υποχρέωση να:

(i) παρέχει στον Ε.Μ.Σ. τις οικονομικές καταστάσεις του εξαμήνου (μη ελεγμένες) και ετήσιες (ελεγμένες σύμφωνα με τα Διεθνή Πρότυπα Χρηματοοικονομικής Πληροφόρησης, όπως ισχύουν κάθε φορά), μόλις αυτές είναι διαθέσιμες και εν πάση περιπτώσει εντός της σχετικής περιόδου που καθορίζεται στον Εσωτερικό κανονισμό της·

(ii) παρέχει στον Ε.Μ.Σ. οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με οποιοδήποτε γεγονός το οποίο εύλογα θα μπορούσε να αναμένεται να προκαλέσει την εμφάνιση ενός Γεγονότος Αθέτησης, εγκαίρως αφού λάβει γνώση (και τα τυχόν μέτρα που λήφθηκαν, εάν συντρέχει τέτοια περίπτωση, για την αποκατάστασή του) και

(iii) κοινοποιεί, στον Ε.Μ.Σ., οποιαδήποτε πρόταση του διοικητικού συμβουλίου της Ε.Ε.Σ.Υ.Π., στην γενική συνέλευση της Ε.Ε.Σ.Υ.Π., σε σχέση με την δήλωση ή διανομή μερίσματος από την Ε.Ε.Σ.Υ.Π. και των λεπτομερειών αυτής της πρότασης, με την υποβολή της σχετικής πρότασης, στην γενική συνέλευση της Ε.Ε.Σ.Υ.Π. και των λεπτομερειών οποιασδήποτε έγκρισης, από την γενική συνέλευση της Ε.Ε.Σ.Υ.Π. για την διανομή μερίσματος".

 

Στην ουσία, αυτό, που θεσμοθετείται με την Ε.Ε.Σ.Υ.Π. και τις εγγυήσεις της, είναι το "πάρε κόσμε", το οποίο, στην πράξη, σημαίνει "πάρε δανειστή" (όπως και το "πάρε φίλε του δανειστή"), αφού αυτοί θα έχουν πλήρη εικόνα της ελληνικής δημόσιας περιουσίας και θα μπορούν να προχωρούν τα σχέδια των πωλήσεων των διαφόρων  τμημάτων της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας, ό,που επιθυμούν. Αυτή είναι η σκληρή και ωμή πραγματικότητα, για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2018 - 2022 και τα παρακολουθήματά του.

Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει το 4ο Μνημόνιο, εκ του πλαγίου, με εξουσιοδότηση, στον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, να υπογράψει την δανειακή σύμβαση  και να δεχθεί ο,τιδήποτε άλλο του ζητήσουν οι δανειστές, μέσα στα Παραρτήματα της Σύμβασης, με τροποποιήσεις, συμπληρώσεις, "διευκρινήσεις" και κάθε άλλο σχετιζόμενο έγγραφο. (Το τί θα γίνει, στην πράξη, μένει να το δούμε).

Ας δούμε τί λέει το άρθρο 109 του νομοσχεδίου :

«Παρέχεται, στον Υπουργό Οικονομικών, η εξουσιοδότηση να υπογράφει, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας, την Σύμβαση προσχώρησης και τροποποίησης της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (τροποποιητική Σύμβαση), σχέδιο της οποίας κυρώνεται, με το παρόν άρθρο, μαζί με τα Παραρτήματά της και τις τυχόν αναγκαίες τροποποιήσεις, διευκρινίσεις και συμπληρώσεις επί του σχεδίου αυτού και κάθε άλλο αναγκαίο έγγραφο, σχετικό με την σύμβαση αυτή».

Από εκεί και πέρα, εφόσον η κυβέρνηση μπορέσει να περάσει, χωρίς απώλειες, τον κάβο του Μακεδονικού, την διεκπεραίωση του οποίου έχει αναλάβει να φέρει, σε ένα τέρμα, χάριν του ΝΑΤΟ και ως υποχρέωσή της, έναντι του Donald Trump και του επιτελείου του, η ολοκλήρωση των ψηφίδων του puzzle, που συγκροτεί το 4ο Μνημόνιο, στο οποίο θα εισέλθει η χώρα, είναι μπροστά μας.

Η απόσταση, που μένει να διανυθεί, είναι, πλέον, μικρή. Μόλις, ένα τσιγάρο δρόμος, που έλεγαν και οι παλιοί...