Greece : It's time to print euros! (Το κρατικό δικαίωμα της νομισματοκοπής, υπό το νομικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, οι Συνθήκες της ευρωζώνης, η άρση του π.δ. 500/1974, περί γενικής επιστρατεύσεως, ύστερα από απαίτηση της Comission και το παράδειγμα της Ιρλανδίας).
Συγκεκριμένα, η ισχύς του νομικού καθεστώτος της γενικής επιστράτευσης διατηρήθηκε στην Ελλάδα, μέχρι το 2001, δηλαδή επί 27 συναπτά έτη. Αυτό που ενδιαφέρει εδώ, είναι το παρασκήνιο της κατάργησής του, το οποίο έχει να κάνει με σχετική απαίτηση της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας (της Comission), η οποία έθεσε την κατάργηση του καθεστώτος της γενικής επιστράτευσης, ως ένα από τα προαπαιτούμενα, για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Πράγματι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ήταν αρμόδια για τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις της ένταξης των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην Ε.Ο.Κ.) στην, υπό διαμόρφωση, ευρωζώνη, έθεσε στην κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, ως έναν από τους όρους, για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την κατάργηση του νομικού καθεστώτος της γενικής επιστρατεύσεως, που είχε εγκαθιδρυθεί με το π. δ. 500/20-7-1974 και παρά το γεγονός ότι αυτό είχε - στην πράξη - ατονήσει και υπήρχε, για καθαρά τυπικούς λόγους. Στην πραγματικότητα, η χώρα είχε πάψει, μετά την αποφυγή της πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, να βρίσκεται σε πραγματικό καθεστώς γενικής επιστρατεύσεως και είχε επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς. Μάλιστα, όταν η Ελλάδα εισήλθε στην Ε.Ο.Κ., με την Πράξη Προσχώρησης του Μαΐου του1979, οι Ευρωπαίοι είχαν αδιαφορήσει, για την ύπαρξη του νομικού καθεστώτος της γενικής επιστράτευσης και ουδόλως ασχολήθηκαν με την ισχύ του π. δ. 500/20-7-1974, κατά τις σκληρές και επίπονες διαπραγματεύσεις, που προηγήθηκαν της σύνταξης του τελικού κειμένου της Πράξης Προσχώρησης της Ελλάδας στην τότε Ε.Ο.Κ. Και όχι μόνον αυτό, αλλά έδειξαν και κατανόηση, για την ύπαρξη αυτού του έκτακτου νομικού καθεστώτος, παρά το γεγονός ότι αυτό είχε, ήδη, από τότε, μακροχρονήσει.
Όμως, στις διαπραγματεύσεις, για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, κατά την περίοδο 2000 - 2001, ουδόλως αδιαφόρησαν, για την ύπαρξη του νομικού καθεστώτος της γενικής επιστρατεύσεως, παρά το γεγονός ότι αυτό δεν αφορούσε, πλέον, μια πραγματική κατάσταση, αλλά ήταν κάτι το τυπικό και μη ουσιώδες, απαιτώντας την κατάργησή του και θέτοντας αυτή την κατάργηση, ως μια εκ των προϋποθέσεων της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη. Την απαίτηση αυτή της ευρωγραφειοκρατίας την απεδέχθη ο Κώστας Σημίτης και η κυβέρνησή του κατήργησε το π. δ. 500/20-7-1974, αίροντας το καθεστώς της γενικής επιστράτευσης το 2001, λίγο πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, που έγινε την 1/1/2002.
Η αιτία της επίμονης απαίτησης της ευρωγραφειοκρατίας δεν είναι ανεξήγητη, ούτε αποτελούσε κάποια ιδιοτροπία.
Η ευρωγραφειοκρατία και η ευρωζώνη, ως θεσμικό πλαίσιο, δεν ανέχεται τέτοιου είδους έκτακτα καθεστώτα, διότι δεν μπορεί να τα διαχειρισθεί. Και δεν μπορεί να τα διαχειρισθεί, διότι αυτά τα ειδικά νομικά καθεστώτα (γενική επιστράτευση, κατάσταση πολέμου, κατάσταση πολιορκίας, έκτακτη ανάγκη) δίνουν στα κράτη δικαιώματα άσκησης του imperium, τα οποία υπερβαίνουν το θεσμικό πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης, όπως είναι η ευρωζώνη και κατοχυρώνουν εξωσυμβατικές συμπεριφορές των κρατών, που τελούν υπό τέτοιου είδους έκτακτα νομικά καθεστώτα, υποχρεώνοντας και τα όργανα της ευρωζώνης να ικανοποιούν τις όποιες απαιτήσεις των χωρών αυτών και να συμπεριφέρονται ως συντεταγμένα όργανα του κράτους που τελεί υπό αυτά τα ειδικά και έκτακτα νομικά καθεστώτα.
Μια από αυτές τις εξωσυμβατικές συμπεριφορές των κρατών αυτών, τις οποίες τα αρμόδια όργανα της ευρωζώνης υποχρεώνονται να ικανοποιούν, αφορούν το νόμισμα. Δηλαδή την έκδοση και την εκτύπωσή του, στην οποία μπορεί να καταφύγει το κράτος, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες τοου, που δημιουργούνται από τις περιστάσεις, υποχρεώνοντας την Ε.Κ.Τ. να αποδεχθεί και να εγκρίνει την εκτύπωση νομίσματος, για την κάλυψη αυτών των αναγκών.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η απαίτηση των ευρωγραφειοκρατών, για την άρση του νομικού καθεστώτος της γενικής επιστράτευσης, που - έστω και τύποις - ίσχυε πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, δεν ήταν καθόλου αθώα, ούτε και προϊόν κάποιας θεσμολαγνικής ιδιοτροπίας, μιας ομάδας γραφειοκρατών. Αντιθέτως μάλιστα, καθίσταται, πλήρως, κατανοητή και μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τις ουσιαστικές και πραγματικές διαπραγματευτικές δυνατότητες, που έχει η χώρα μας, έναντι των ευρωζωνιτών. Αρκεί να υπάρξει η κατάλληλη κυβέρνηση, που να έχει την πολιτική βούληση να θέσει το θέμα της άσκησης του κρατικού seigniorage, κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να το κάνει χωρίς να μπλοφάρει, αφού, προηγουμένως, έχει υπάρξει ένα κατάλληλο επιτελείο, το οποίο να έχει επεξεργασθεί ένα οργανωμένο και λεπτομερές σχέδιο, έχοντας οικοδομήσει και τις κατάλληλες συμμαχίες...
Το σημερινό θέμα αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου θέματος [“Ευρώ ή δραχμή; Οι αιτίες της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη και το κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών για κοπή νομίσματος (seigniorage). Καιρός να τυπώσουμε ευρώ” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/05/seigniorage.html ], που αφορούσε, ανάμεσα στα άλλα και το κρατικό δικαίωμα (seigniorage), για κοπή νομίσματος, του οποίου ομολογώ ότι η
αναγνωσιμότητα υπήρξε άνευ προηγουμένου. Η συζήτηση για το θέμα συνεχίστηκε, με σχολιασμούς στο άρθρο του κ. Γιώργου Προκοπάκη : "Για το ελληνικό Μνημόνιο" http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/2012/05/blog-post_2112.html , το κείμενο των οποίων σχολιασμών μου αναδημοσιεύω εδώ, διότι το όλο ζήτημα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, υπό το φως των εξελίξεων που ακολούθησαν στην ευρωζώνη, ύστερα από την ελληνική κρίση χρέους, στις αρχές του 2010 και την ακολουθήσασα ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010, η οποία μετεξελίχθηκε σε ευρωπαϊκή κρίση χρέους και σε άτυπη - πλην όμως ουσιαστική - χρεωκοπία της ευρωζώνης, η οποία είναι νεκρή και διατηρείται, εν ζωή, ως ζόμπυ, χάρη στο πείσμα της κ. Μέρκελ, η οποία επιθυμεί να αποφύγει την ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, για χάρη του γερμανικού εθνικισμού και των συμφερόντων της οικονομικής ελίτ του τόπου της και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας, η οποία αυτό που κυρίως την ενδιαφέρει, είναι η αποφυγή της ανακεφαλαιοποίησης του μπατιριμένου ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία μπορεί να γίνει αποτελεσματικά μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο (αφού τα εθνικά κράτη βρίσκονται σε αδυναμία), γεγονός το οποίο οδηγεί την τραπεζιτική τεχνοδομή στην απώλεια της εξουσίας της επί του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης και στην απώλεια της ανεξαρτησίας της Ε.Κ.Τ., από ένα ευρωπαϊκό κυβερνητικό μόρφωμα.
Αυτές οι αντιστάσεις των ελίτ που λυμαίνονται την ευρωζώνη, την οποία και έπλασαν καθ' ομοίωση των συμφερόντων τους, είναι που κρύβονται πίσω από την εξέλιξη της ελληνικής κρίσης χρέους, την οποία μετέτρεψαν σε ουσιαστική ευρωπαϊκή χρεωκοπία, αναδεικνύοντας την χαοτική θεσμική συγκρότηση της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, αποδεικνύοντας, παράλληλα ότι η ευρωζώνη είναι και η έμπρακτη αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας και ότι συγκροτήθηκε, έτσι όπως συγκροτήθηκε - δηλαδή ως νομισματική ένωση -, επειδή οι εμπνευστές της θέλησαν, εσυνειδήτως, να αποφύγουν να την συγκροτήσουν, ως ένα ομοσπονδιακό μόρφωμα.
Για το ζήτημα αυτό, που αφορά την αποφυγή της συγκρότησης της ευρωζώνης, ως ενός ενεργού ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού προπλάσματος, είναι πλήρως, αποκαλυπτικός ο Γιάννης Βαρουφάκης, επικαλούμενος την μαρτυρία του Stewart Holland, ο οποίος ήταν παρών, το 1993, σε μια συζήτηση του τότε προέδρου της Comission Jacques Delors με τον τότε Γάλλο πρόεδρο Francois Mitterrand, τον οποίον προσπάθησαν να πείσουν, για την αναγκαιότητα της θέσπισης των επενδυτικών ευρωομολόγων, μέσω τηε Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, με σκοπό την προσέλκυση στην Ευρώπη επενδύσεων από όλο των κόσμο και την σύγκλιση των οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, με αυτές του ευρωπαϊκού κέντρου. (Εκείνη την εποχή ο Stewart Holland ήταν σύμβουλος του Delors).
Η απάντηση του αείμνηστου Francois Mitterrand ήταν αφοπλιστική. Ιδού πως την περιγράφει (περιγράφοντας και την στάση του Jacques Delors, ο Γιάννης Βαρουφάκης, αναπαριστώντας την αφήγηση του Stewart Holland, ο οποίος ήταν - όπως προανέφερα - παρών σε εκείνη την συνάντηση :
"Ο Jacques Delors ανέπτυσσε την πρόταση για περίπου 40 λεπτά, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του. Ο Francois Mitterrand άκουγε προσεκτικά. Όταν ο Delors τελείωσε, έπεσε σιωπή στο δωμάτιο καθώς ο γάλλος Πρόεδρος σκεφτόταν για 5 ολόκληρα λεπτά πριν απαντήσει. Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει, κοίταξε το ταβάνι και είπε:
«Jacques, έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως δεν υπάρχει πιθανότητα να προωθήσω αυτήν την πρότασή σου. Ο Helmut κι εγώ απλά δεν διαθέτουμε την πολιτική ισχύ να την περάσουμε. Προς το παρόν, απλά να δέσουμε τις οικονομίες μας με ένα κοινό νόμισμα μπορούμε – και αυτό θα κάνουμε. Όταν όμως μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα έρθει μια μεγάλη Κρίση, τότε οι διάδοχοί μας θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Είτε να κάνουν πράξη αυτό που προτείνεις, είτε να αφήσουν το κοινό νόμισμα να καταρρεύσει.»". (Δείτε την αφήγηση στο κείμενο του Γιάννη Βαρουφάκη : "Ο Francois στον δρόμο του Francois" http://kafeneio-gr.blogspot.com/2012/05/francois-francois.html ).
Σήμερα (και στην πραγματικότητα εδώ και δύο χρόνια, είμαστε ακριβώς στο σημείο εκείνο που περιέγραφε ο Francois Mitterrand, οι ευθύνες του οποίου είναι βαρύτατες, για την παρούσα εξέλιξη. Στην πραγματικότητα, μπορούσε να προσπαθήσει. Τον Helmut Kohl θα τον έπειθε, αφού η Γερμανία εκείνης της εποχής, δεν ήταν η σημερινή γεμάτη αυτοπεποίθηση, τσιγκουνιά και αλαζονεία Γερμανία. Δεν το τόλμησε. Με αποτέλεσμα όσα τότε είπε να αποτελούν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Ας δούμε, όμως, τώρα, το κείμενο για το οποίο έκανα λόγο :
"Καλόν είναι να διευκρινίσω κάποια πράγματα, σχετικά με την δυνατότητα άσκησης του seigniorage, από το ελληνικό δημόσιο, ακριβώς, επειδή βλέπω ότι η συζήτηση αρχίζει να έχει ένα ουσιαστικό περιεχόμενο και μπορεί να καταστεί παραγωγική. Οι απορίες που εκφράζονται είναι θεμιτές και πρέπει να συζητηθούν, επειδή το θέμα αυτό, που αφορά την κρατική νομισματοκοπή στην ευρωζώνη, έχει αποσιωπηθεί. Και αυτό, βέβαια, δεν έχει γίνει τυχαία. Το αντίθετο μάλιστα.
Ως εκ τούτου, πρέπει να πω κάποια πράγματα παραπάνω :
Η Ε.Κ.Τ. δεν επιτρέπει, ούτε απαγορεύει τίποτε, ως προς την νομισματοκοπή, πριν της το ζητήσει κάποιο κράτος, ή πριν της ανακοινώσει την πρόθεσή του να το ασκήσει.
Το ζήτημα, σχετικά με την νομισματοκοπή, είναι πως θα το κάνει και υπό ποίες συνθήκες θα το κάνει. Προφανώς, η Ε.Κ.Τ. (και πίσω από αυτήν, η Bundesbank του νεαρού golden boy Jens Weidemann) ουδόλως επιθυμεί την άσκηση ενός τέτοιου δικαιώματος, από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, σύμφωνα με το άρθρο 106 της Ενοποιημένης Απόδοσης της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης για την Ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, όπου προβλέπεται ότι : «Η ΕΚΤ έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει την έκδοση τραπεζογραμματίων μέσα στην Κοινότητα. Η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες μπορούν να εκδίδουν τέτοια τραπεζογραμμάτια. Τα τραπεζογραμμάτια που εκδίδονται από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες είναι τα μόνα τραπεζογραμμάτια που αποτελούν νόμιμο χρήμα μέσα στην Κοινότητα». Και φυσικά, η Ε.Κ.Τ. επιθυμεί να διαφυλάξει το δικαίωμα που της δίνουν οι συνθήκες, να επιτρέπει την κοπή νομίσματος και να το ερμηνεύει, κατά το δοκούν. Αλλά η Ε.Κ.Τ. δεν είναι ένα απλό ιδιωτικό τραπεζικό ίδρυμα. Ασκεί, κατά παραχώρηση, δημόσια εξουσία, η οποία δεν μπορεί να αντιστρατεύεται τους συνταγματικούς κανόνες που ισχύουν, μέσα στην εσωτερική έννομη τάξη των κρατών μελών της, ούτε να θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των κρατών (ως μηχανισμών εξουσίας και κοινωνικής εξισορρόπισης), που απαρτίζουν την ευρωζώνη. Η Ε.Κ.Τ. αποτελεί μέρος και αναπόσπαστο τμήμα των κρατικών οργάνων των χωρών μελών της ένωσης και υπόκειται στην τακτική και έκτακτη νομοθεσία των κρατών αυτών.
Ως εκ τούτου, η άσκηση του δικαιώματος της κρατικής νομισματοκοπής - με παράλληλη ενημέρωση της Ε.Κ.Τ., από το ενδιαφερόμενο κράτος -, έχει, ως προϋπόθεση, στις ομαλές περιόδους την ενημέρωση και την έγκριση της Ε.Κ.Τ., οπότε η όλη υπόθεση μπορεί να είναι και να αποτελέσει αντικείμενο διαβούλευσης, μεταξύ του ενδιαφερόμενου κράτους και της τραπεζιτικής γραφειοκρατίας της Ε.Κ.Τ. Σε αυτές τις διαβουλεύσεις μπορεί να βρεθεί λύση, εφ' όσον υπάρξει καλή θέληση, μεταξύ των δύο μερών.
Στις περιόδους που χαρακτηρίζονται ως έκτακτες, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Οι ίδιες οι ευρωπαϊκές συνθήκες ορίζουν ότι, σε κατάστάσεις έκτακτες ένα κράτος της ευρωζώνης μπορεί να ζητήσει την βοήθεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δυνάμει του άρθρου 122(2) της Συνθήκης, σύμφωνα με το οποίο : «Όταν ένα κράτος-μέλος αντιμετωπίζει δυσκολίες ή διατρέχει μεγάλο κίνδυνο να αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες, οφειλόμενες σε φυσικές καταστροφές ή έκτακτες περιστάσεις που εκφεύγουν από τον έλεγχό του, το Συμβούλιο έπειτα από πρόταση της Επιτροπής μπορεί να αποφασίσει να του χορηγήσει, υπό ορισμένους όρους, χρηματοδοτική ενίσχυση της Ένωσης».
Σε αυτό το άρθρο στηρίχθηκε η ίδρυση του EFSF και το δεύτερο Μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση για την Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2012. (Το πρώτο Μνημόνιο δεν είχε καμμία σχέση με αυτά και ήταν μια ιδιωτική συμφωνία των κρατών - μελών της ευρωζώνης με την Ελλάδα, καθαρά τιμωρητικού και τοκογλυφικού χαρακτήρα). Σε αυτήν την ίδια την διάταξη μπορεί να στηριχθεί η καταγγελία (και η επαναδιαπραγμάτευση) του δεύτερου Μνημονίου.
Το αστείο - και συνάμα τραγικό - στην όλη υπόθεση είναι ότι οι ευρωζωνίτες έπραξαν ό,τι έπραξαν, επικαλούμενοι τις έκτακτες συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα, χωρίς η χώρα να έχει κηρυχθεί σε νομικό καθεστώς κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (και απ' ότι ξέρω, το ίδιο έπραξαν και στις περιπτώσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας). Και αυτό δεν ήταν ζήτημα αβλεψίας. Δεν επιθυμούν - με προεξάρχοντες τους Γερμανούς - να κηρυχθούν οι χώρες αυτές σε νομικό καθεστώς κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, επειδή το εσωτερικό και το διεθνές νομικό status των χωρών που κηρύσσονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης είναι ριζικά διαφορετικό. Και είναι διαφορετικό, επειδή το κράτος που κηρύσσεται, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, μπορεί να ασκήσει τα πλήρη δικαιώματα imperium, που του αναγνωρίζει το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο, καθιστώντας κύριο γνώμονα όλων των ενεργειών που γίνονται, μέσα σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, την σωτηρία της Πολιτείας, δηλαδή της νομικής προσωπικότητας του λαού - για να μιλήσω, σε καθαρά νομικό επίπεδο.
Και αυτός που ορίζει, σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης το τι και πως πρέπει να γίνει είναι η νόμιμη κυβέρνηση του κράτους μέλους της ευρωζώνης, στην οποία οφείλουν να υπακούσουν όλα τα φυσικά πρόσωπα των οργάνων που ασκούν, κατά παραχώρηση, από το κράτος αυτό, δημόσια εξουσία (υπό την απειλή της ασκήσεως ποινικών διώξεων, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, σε περίπτωση ανυπακοής). Και τα όργανα της ευρωζώνης, που σχετίζονται με το νόμισμα του κράτους, που ευρίσκεται υπό το νομικό καθεστώς της εκτάκτου ανάγκης αποτελούν ενεργό και αναπόσπαστο τμήμα των οργάνων του κράτους αυτού. Ως εκ τούτου, υποχρεούνται να εκτελούν τις διαταγές του κράτους, του οποίου η κυβέρνηση είναι η μόνη αρμόδια, ως έχουσα το κυριαρχικό δικαίωμα, να προσδιορίζει το πότε υπάρχει έκτακτη ανάγκη και να λαμβάνει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα, που θα οδηγήσουν στην άρση των συνθηκών της έκτακτης ανάγκης.
Και η κρατική νομισματοκοπή είναι ένα από τα κύρια μέσα αντιμετώπισης μιας έκτακτης ανάγκης. Απλώς, δεν είναι αποδεκτή από την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και την ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, που δεν θέλουν να "πληθωρίσουν" το ευρώ.
Όμως, με την κήρυξη ενός νομικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, η ελληνική κυβέρνηση (και όποια άλλη κυβέρνηση άλλου κράτους μέλους της ευρωζώνης) μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα της νομισματοκοπής - και αν η Ε.Κ.Τ. αδιαφορήσει, μπορεί να το πράξει, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος - και να κόψει ευρώ, εδώ στην χώρα μας, χρησιμοποιώντας τα νομισματοκοπεία της επικράτειας.
Οι ευρωζωνίτες δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα.
Μπορούν να φωνάξουν και να χτυπηθούν σαν χαροκαμένες μάνες. Ας φωνάξουν.
Μπορούν να απειλήσουν, με την επέλευση διάφορων κακών. Ας απειλήσουν.
Μπορούν να καταφύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Ας καταφύγουν. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα κερδίσουν την δίκη. Κατά πάσα πιθανότητα, θα την χάσουν.
Το μόνο (αξιόπιστο) που μπορούν να κάνουν, είναι αυτό που απειλούν, διαρκώς, οι Γερμανοί, από την έναρξη της ευρωζωνικής κρίσης στις αρχές του 2010 : Ότι, δηλαδή, θα φύγουν από την ευρωζώνη. Ας το τολμήσουν...
Γιατί δεν άσκησαν το δικαίωμα του seigniorage οι "δικοί μας" (ΓΑΠ, Παπαδήμος, Βενιζέλος κλπ), μέχρι τώρα; Απλούστατα, διότι, για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο θέλει κότσια. Και τέτοια στην ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ δεν υπάρχουν.
(Στους Ιρλανδούς, όμως, τον Ιανουάριο του 2011 η Ε.Κ.Τ. επέτρεψε - και μάλιστα χωρίς η χώρα να τεθεί, υπό νομικό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης - να τυπώσουν 51 δισ. € και να τα εμφανίσουν, ως "άλλα έσοδα" στον κρατικό τους προϋπολογισμό, για να σώσουν το καταρρέον τραπεζικό σύστημα της χώρας αυτής. Αν, όμως, δεν επρόκειτο για το τραπεζικό σύστημα, δεν θα το έκαναν. Είπε κανείς ότι οι ευρωμπατιροτραπεζίτες δεν επιδεικνύουν συναδελφική αλληλεγγύη; Δεν πειράζει που την επιδεικνύουν. Δεν βλάπτει, αφού αποτελεί ένα καλό προηγούμενο)...
Και σε τελική ανάλυση, η άσκηση του seigniorage από το ελληνικό κράτος (ή οποιοδήποτε άλλο), είτε, ως απειλή, είτε και ως πράξη, θα θέσει την συζήτηση της όλης υπόθεσης και για την Ελλάδα και για την ευρωζώνη, επάνω σε άλλη βάση, στο μέτρο που οι άλλοι δουν ότι δεν είσαι δεδομένος και ότι δεν πάς ως ικέτης και πρόθυμος να δώσεις γην και ύδωρ.
Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Αντίθετα, μάλιστα, είναι ένα καλό διαπραγματευτικό όπλο.
Ελπίζω, τουλάχιστον, η όποια μελλοντική κυβέρνηση να έχει διδαχθεί από όσα έχουν γίνει, μέχρι σήμερα και να πράξει τα δέοντα.
Και αυτό που περιγράφω εδώ είναι ένα από τα δέοντα...
Υ.Γ. : Θα θυμίσω, αγαπητέ Γιάννη και ένα γεγονός, το οποίο συνέβη το 2001, κατά την διάρκεια, που η χώρα ετοιμαζόταν να εισέλθει στην ευρωζώνη και δείχνει τις δυνατότητες που έχει η χώρα και τις διαθέσεις, αλλά και τους φόβους της ευρωγραφειοκρατίας και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που πήραν τα μέτρα τους, προκειμένου να αποφύγουν, μελλοντικά, οχληρές, γι' αυτές, καταστάσεις, σε σχέση με την Ελλάδα. (Και ναι μεν, τότε, κατάφεραν να τις αποφύγουν, δια της ισχύος που είχαν, αλλά τώρα τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, αρκεί να βρουν απέναντί τους, έναν σκληρό διαπραγματευτή, ο οποίος δεν θα μπλοφάρει - και θα γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι δεν θα μπλοφάρει).
Εκείνη την εποχή η χώρα τελούσε υπό καθεστώς γενικής επιστρατεύσεως, το οποίο είχε κηρύξει η τελευταία δικτατορική κυβέρνηση του Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, με το Π.Δ. 500/1974, που είχε υπογράψει ο εγκάθετος του ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη, ο στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, ο οποίος είχε τοποθετηθεί, από τον διοικητή της Ε.Σ.Α. και αφανή δικτάτορα, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το Προεδρικό Διάταγμα αυτό είχε εκδοθεί στις 20/4/1974, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και διατηρήθηκε σε ισχύ και για πολύν καιρό, μετά την μεταπολίτευση της 24/7/1974, ήτοι, επί 27 χρόνια και καταργήθηκε λίγο πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, που έγινε στις 1/1/2002.
Αυτό που έχει σημασία - και έχει ξεχαστεί - είναι το γιατί καταργήθηκε και το ποιοί απαίτησαν την κατάργησή του.
Θα θυμίσω, λοιπόν, ότι αυτοί που ζήτησαν, από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, την κατάργηση του Π.Δ 500/20-7-1974 ήσαν η ευρωγραφειοκρατία, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ήταν αρμόδια να κρίνει, τελικά, για το ποιά χώρα πληρούσε τις προϋποθέσεις για την ένταξή της στην ευρωζώνη (και φυσικά, πίσω από αυτήν, ο γαλλογερμανικός άξονας), θέτοντας το ζήτημα αυτό, ως προαπαιτούμενο, για την ελληνική ένταξη στην ευρωζώνη. Ο Κώστας Σημίτης απεδέχθη τον όρο που του ετέθη και συμφώνησε να καταργήση το νομικό καθεστώς της κατάστασης πολιορκίας, στο οποίο τελούσε η χώρα και το έπραξε, λίγο πριν από την 1/1/2002.
Φυσικά, το αίτημα (για να ακριβολογώ : η απαίτηση) των ευρωγραφειοκρατών της Comission δεν είχε καθόλου αθώο περιεχόμενο, ούτε ήταν άνευ σημασίας. Μέσα στο χαοτικό θεσμικό καθεστώς της ευρωζώνης (που όλοι τους - ευρωγραφειοκράτες και κράτη - και εν γνώσει τους δημιούργησαν) δεν ήθελαν να μπλέξουν με τέτοιου είδους ιδιόμορφα και ανεξέλεγκτα καθεστώτα της εσωτερικής έννομης τάξης των κρατών μελών της ευρωζώνης. Και δεν το επιθυμούσαν αυτό και εξακολουθούν να μην το επιθυμούν, διότι αυτού του είδους τα καθεστώτα (κατάσταση πολιορκίας, γενικής επιστράτευσης, έκτακτης ανάγκης) έχουν επιπτώσεις και στην διεθνή νομική θέση των κρατών, δηλαδή στο πως αντιμετωπίζονται από το διεθνές δίκαιο, του οποίου αναπόσπαστο τμήμα και παρακολούθημα είναι και το δίκαιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και φυσικά και το δίκαιο της ευρωζώνης, η ισχύς του οποίου κάμπτεται και υποχωρεί, μέχρι καταργήσεως, όταν αντίκειται στις γενικές και ειδικές διατάξεις του Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Με τέτοιας φύσεως οχληρότατα ζητήματα δεν ήθελαν (και φυσικά, δεν θέλουν και τώρα) να μπλέξουν οι ευρωγραφειοκράτες και οι ευρωζωνίτες "εταίροι". Και γι' αυτό απαίτησαν, το 2001, την κατάργηση του νομικού καθεστώτος της γενικής επιστρατεύσεως, στο οποίο βρισκόταν το ελληνικό κράτος από την εποχή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, θέτοντας, ως προαπαιτούμενο της ελληνικής ένταξης στην ευρωζώνη, την κατάργησή του, πριν από την 1/1/2002.
Όμως, η χώρα σήμερα (και στην πραγματικότητα από τον Απρίλιο του 2010) βρίσκεται σε μια, εν τοις πράγμασι, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η οποία επιδεινώνεται από τις εγκληματικές ενέργειες των ευρωζωνιτών και από την ατολμία - σε επίπεδο αφασίας - και τον φόβο των αλληλοδιαδόχων ελληνικών κυβερνήσεων (του ανίκανου ΓΑΠ και του πειθήνιου εκφραστή των συμφερόντων της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας Λουκά Παπαδήμου, αλλά και της παρούσας υπηρεσιακής κυβέρνησης του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Παναγιώτη Πικραμμένου, ο οποίος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έκρινε το Μνημόνιο, ως συνταγματικό) να αναγάγουν και επισήμως, σε νομικό καθεστώς, αυτήν την, εν τοις πράγμασι, υφιστάμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία είναι η χώρα και να διεκδικήσουν αυτό που μπορεί να διεκδικηθεί, σε νομικό και πραγματικό επίπεδο, με βάση αυτό το νομικό καθεστώς της έκτακτης ανάγκης.
Δεν πειράζει. Ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση και οργανωμένο σχέδιο, από μια καλά καταρτισμένη ομάδα πολιτικών και τεχνοκρατών..."
Σχόλια
Το Προεδρικό Διάταγμα, με το οποίο η Ελλάδα κηρύχθηκε, σε κατάσταση γενικής επιστρατεύσεως είναι το Π.Δ. 506/20-7-1974 (ΦΕΚ 206 Τεύχος Πρώτο) και όχι το υπ' αρίθμ. 500/20-7-1974, που αναφέρω, εκ παραδρομής, στο παραπάνω άρθρο.