Η Ελλάδα ανήκει στους δανειστές της, στους ευρωγραφειοκράτες και στην γερμανική ελίτ, που λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις. (Ο Βαγγέλης Βενιζέλος σε ρόλο καρπαζοεισπράκτορα).
Jean-Claude Juncker και Ευάγγελος Βενιζέλος χαριεντιζόμενοι, πριν την συνεδρίαση του Eurogroup. (Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών του ΓΑΠ θα μπορούσε να παίζει και τον ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα σε αυτόν τον χαριεντισμό. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, δεν θα απείχε από την πραγματικότητα...)
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός από το αμέσως προηγούμενο κείμενό μου, με το οποίο σχολίασα την Απόφαση των ευρωζωνιτών, για την νέα "διάσωση" της Ελλάδας, η οποία, "διάσωση" δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης της χώρας μας.
Στο κείμενο αυτό ("21/7/2011 : Η ανακοίνωση της πρώτης επίσημης κρατικής χρεωκοπίας, εντός ευρωζώνης, με την ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, ανοίγει τον δρόμο για την χρεωκοπία και των υπόλοιπων χωρών της ζώνης του ευρώ" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/2172011-official-greek-default.html ) γίνεται λόγος για την επερχόμενη νέα κρίση στην ευρωζώνη, ως αποτέλεσμα αυτής της κωμικοτραγικής απόφασης των ευρωζωνιτών. Δεν χρειάστηκε και σε αυτήν την περίπτωση, να περιμένουμε πολύ, για να δούμε την εμφάνισή της, αν και η κρίση αυτή είναι πιθανό ότι θα τραβήξει σε μάκρος (εκτός και αν ακολουθήσει ο ξαφνικός θάνατος του ευρώ, οπότε θα ακολουθήσει μια νέα και βαθύτερη κρίση). Η νέα κρίση είναι, ήδη, παρούσα, ως αποτέλεσμα της καταστροφικής φενάκης του ευρώ και της παγίδας ρευστότητας, στην οποία το κοινό νόμισμα και οι Συνθήκες που το δημιούργησαν, ενέπλεξαν, όχι μόνο πλέον τις οικονομίες των χωρών της ευρωζωνικής περιφέρειας, αλλά και τα "μεγάλα ψάρια" αυτής της ατελέστατης και χαώδους νομισματικής ένωσης, δηλαδή, τώρα, την Ιταλία (για την οποία άρχισε η συζήτηση για την εξοδό της από την ευρωζώνη) και σε δεύτερο πλάνο την Γαλλία (η οποία αρχίζει να πιέζεται και να συζητείται η υποβάθμισή της), ενώ στο βάθος έρχεται και η σειρά της Γερμανίας, η οποία θα πρέπει, σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, να αποφασίσει, εάν θα προβεί στις αναγκαίες "μεταβιβαστικές" πληρωμές προς τις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, εάν, δηλαδή, είναι αποφασισμένη να εγγυηθεί τα χρέη των χωρών αυτών, μέσα από οποιονδήποτε μηχανισμό δημιουργηθεί και εάν θα αναλάβει και το σχετικό κόστος, το οποίο θα είναι μεγάλο, δηλαδή, εάν θα ανακυκλώσει τα πλεονάσματά της σε αυτές, δεσμεύοντας οριστικά τον εαυτό της και την ελίτ της στην ευρωζώνη. [Για το ζήτημα αυτό έχω μιλήσει εδώ και πολύν καιρό. Δείτε στο μπλογκ μου το κατατοπιστικότατο θέμα : Γιατί η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, αν θελει να σώσει το ευρώ. (Οι μεταβιβαστικές πληρωμές από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, μέσα σε μια νομισματική ένωση) . Η Γερμανία, όσο και προσπαθεί να αποφύγει την ουσία του προβλήματος, όσο και αν προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, πιστεύοντας σε ένα θαύμα, τελικά, δεν θα το αποφύγει. Αν θέλει να σώσει το ευρώ, θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης - και όχι μόνον γι' αυτές, αφού ούτε η Ιταλία, ούτε η Γαλλία είναι περιφερειακές χώρες - διαφορετικά αυτό που θα πράξει δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από την καταστροφή της ευρωζώνης, με την έξοδό της από το κοινό νόμισμα. Αυτή η ενέργεια μπορεί να αποτελέσει και την απαρχή για την δική της καταστροφή, αφού, πέραν των οικονομικών αποτελεσμάτων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γερμανία, παρά την ενοποίησή της και παρά τις Συνθήκες που υπογράφηκαν, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, παραμένει μια ηττημένη χώρα και τελεί υπό ουσιαστική κατοχή των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου].
Σε κάθε περίπτωση, οι σχετικές προοπτικές είναι δυσοίωνες, διότι η διαφαινόμενη είσοδος της δεύτερης πλουσιότερης χώρας της ευρωζώνης - της Γαλλίας - στην "ζώνη του λυκόφωτος", θα αφήσει την Γερμανία, ουσιαστικά, μόνη στην ανάληψη του βάρους της στήριξης του τοξικού E.F.S.F., ή/και της Ε.Κ.Τ., αφού ούτε η Ολλανδία, ούτε η Φιλανδία, ή η Αυστρία, αποτελούν σημαντικά μεγέθη. Οι δυνατότητες είναι δύο : Ή οι ευρωζωνίτες προχωρούν χωρίς ευρωομόλογο και ενισχύουν τον "τοξικό" E.F.S.F., οπότε η Γερμανία, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή της Γαλλίας και κάτω από το βάρος του τεράστιου κόστους, που θα πέσει στους ώμους της, θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη, οδηγώντας την στην διάλυση, ή θα προχωρήσουν με την έκδοση ευρωομολόγου - το οποίο όμως, θα πρέπει κάποιος να το εκδώσει και να το εγγυηθεί και αυτός που μπορεί να το πράξει αυτό είναι και πάλι η Γερμανία -, οπότε η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ θα πρέπει να αποδεχθεί την μεγάλη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού του γερμανικού δημοσίου, η οποία θα επέλθει από την έκδοση του ευρωομολόγου και η οποία θα αντισταθμίσει την πτώση των επιτοκίων δανεισμού των υπερχρεωμένων και ελλειμματικών χωρών - για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται, πρέπει να αναφέρω ότι τώρα το ιταλικό δημόσιο χρέος έχει φθάσει στα επίπεδα του 1,901 τρισ. ευρώ, ήτοι πάνω από το 120% του ΑΕΠ της Ιταλίας -, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι η Γερμανία θα τεθεί και πάλι ενώπιον του αμείλικτου ερωτήματος, για το εάν θα αποδεχθεί την ανακύκλωση των πλεονασμάτων της στις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης και εάν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει το μέγιστο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας σε ευρωπαϊκά ομοσπονδιακά όργανα, αφού αυτό το είδος του ευρωομόλογου παραπέμπει σε μια μορφή ομοσπονδιακής διακυβέρνησης, η οποία, όσο και αν ξεκινήσει σαν ένα ελιτιστικά ολιγαρχικό κλειστό και αντιδημοκρατικό κλαμπ γραφειοκρατών, θα υποχρεωθεί στην πορεία, εκ των πραγμάτων και υπό την πίεση των λαών της Ένωσης, να υιοθετήσει αστικοδημοκρατικες αρχές διακυβέρνησης, δηλαδή εκλογή ομοσπονδιακών οργάνων, που θα διοικούν την Ένωση και θα λαμβάνουν αποφάσεις, με κριτήρια, τα οποία θα διαφεύγουν από τον έλεγχο της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ. Οι επιθέσεις των αγορών δείχνουν ότι η αρχιτεκτονική του ευρώ τις οδηγεί στο να πιστεύουν ότι η Γερμανία δεν θα θελήσει και δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί ένα τέτοιο βάρος, διότι το βάρος αυτό θα την γονατίσει και θα την οδηγήσει στην απώλεια της ανταγωνιστικότητάς της, καθιστώντας την ένα, ακόμη, θύμα της αρχιτεκτονικής του ευρώ. Από την άλλη πλευρά, όμως και η έξοδος από την ευρωζώνη δεν είναι μια εύκολη απόφαση, για την γερμανική ελίτ. Το αντίθετο, μάλιστα, αφού, σε οικονομικό επίπεδο, η ραγδαία ανατίμηση του νέου μάρκου θα οδηγήσει την οικονομία της σε πιθανές καταστροφικές περιπέτειες, αφού η Γερμανία είναι μια μεγάλη εξαγωγική δύναμη, ενώ θα απωλέσει και την αγορά των ελλειμματικών χωρών της ευρωζώνης).
Αλλά το τι θα κάνουν οι Γερμανοί είναι δικό τους πρόβλημα. Δικό μας πρόβλημα είναι το τι κάνουν οι κυβερνώντες την χώρα μας.
Αυτοί, όπως έγραψα στο παρακάτω δημοσιευμένο στο μπλογκ του κ. Χαρίδημου Τσούκα "ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ" κείμενό μου (δείτε τα σχετικά σχόλιά μου της 6/7/2011 στο θέμα, που έχει αναρτηθεί εκεί, με τίτλο : "Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του" http://htsoukas.blogspot.com/2011/07/blog-post.html . Τα σχόλια αυτά είναι :
http://htsoukas.blogspot.com/2011/07/blog-post.html?showComment=1309966638266#c2033379049558031066 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/07/blog-post.html?showComment=1309970403085#c9041525827518729859 και http://htsoukas.blogspot.com/2011/07/blog-post.html?showComment=1309972259677#c2056066283393863855 )
έχουν εκχωρήσει, πλήρως, το decision making, για τα ελληνικά δημόσια πράγματα, δηλαδή για το σύνολο σχεδόν των ασκούμενων πολιτικών, που αφορούν την χώρα μας, στους ευρωγραφειοκράτες, στην τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών και στην γερμανική - και δευτερυόντως στην γαλλική - πολιτική ελίτ, έχοντας απωλέσει κάθε δικαίωμα άσκησης της οικονομικής πολιτικής της χώρας μας, καθώς και όλων εκείνων των πολιτικών, που εξαρτώνται από αυτήν.
Το έχω ξαναγράψει [δείτε στο μπλογκ μου το θέμα που δημοσίευσα τον Μάρτιο του 2010, με τίτλο : "15/2/2010 - 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μια μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html ] και από τότε αποτελεί πάγια θέση μου :
Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ έχει οδηγήσει την Ελλάδα και τον πληθυσμό της υπό το καθεστώς μιας μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής, υποτασσόμενη στις επιδιώξεις του αναγεννημένου γερμανικού εθνικισμού, του οποίου ο κυρίαρχος φορέας, δηλαδή η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, διακατεχόμενη από έναν απίστευτο επαρχιωτισμό, αδυνατεί να ηγηθεί της ευρωζώνης και ευρίσκεται σε πλήρη σύγχιση, ως προς τον προσανατολισμό της, οδηγώντας την ευρωζώνη στην διάλυση και τις οικονομίες των χωρών της στην καταστροφή.
Πρωταγωνιστής σε αυτήν την εθελοδουλεία και φερέφωνο των εντολών των ξένων αφεντικών της χώρας είναι πλέον, εκτός από τον ΓΑΠ, και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος, ουσιαστικά, έχει αυτοκτονήσει πολιτικά, συνεχίζοντας, με πολύ μεγαλύτερη ένταση, το διαλυτικό, για την ελληνική οικονομία, έργο του προκατόχου του στο υπουργείο Οικονομικών και επιδεικνύοντας μια ακατάπαυστη επιμονή στην εφαρμογή της συγκεκριμένης νεοφιλελεύθερης πολιτικής "υπεράσπισης του ευρώ και της ζώνης του", δηλαδή στην συνέχιση της πολιτικής της κοσμοπολίτικης "φιλοευρωπαϊκής" ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία πολιτική οδηγεί την ελληνική οικονομία στον ασφυκτικό θάνατο, τον τόπο στην διάλυση και τον πληθυσμό της χώρας σε ένα καθεστώς μιας μοντέρνας πεονίας, στην ανεργία, στην εξαθλίωση, στην πείνα και στην νέα μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό, για την εύρεση καλύτερων συνθηκών ζωής, στερώντας, στην παρούσα φάση, την χώρα από τα καλύτερα μυαλά της, αφού αυτά είναι που πρώτα απομακρύνονται.
Ο ίδιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος θέλει να πιστεύει - και το διατυμπανίζει - ότι "θα σώσει την Ελλάδα και ότι θα τον δικαιώσει η Ιστορία, μετά από 10 χρόνια". Εκεί που πήγε και έμπλεξε και έτσι όπως τα κάνει, δεν πρόκειται να κάνει τίποτε περισσότερο από το να αφήσει πίσω του συντρίμμια, όταν, με το καλό (ή, πιο ορθά, με το κακό) φύγει. Ας τον αφήσουμε να πιστεύει ό,τι θέλει και να λέει ό,τι θέλει. Η παρηγορία είναι το μεγαλύτερο βάλσαμο, για κάθε άνθρωπο και ο αγαπητός Βαγγέλης δεν εξαιρείται, αφού, παρά τις όποιες καυχησιολογίες του και παρά τα αναμφισβήτητα προσόντα του, απεδείχθη και ολίγος και αφελής.
Και αφήνοντας τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Οικονομικών του ΓΑΠ να επιδεικνύει τον όποιο (αυτο)παρηγορητικό λόγο επιθυμεί, καλόν είναι να δούμε το κείμενό μου αυτό, για το οποίο έκανα λόγο :
"Ήδη, ο αγαπητός Βαγγέλης Βενιζέλος άρχισε και συνεχίζει την αναπότρεπτη πορεία προς τον αυτοεξευτελισμό του, με όσα διαπράττει ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών του ΓΑΠ.
Τελευταίο του κατόρθωμα είναι η αντίδραση του στην δήλωση του Jean-Claude Juncker, που προανέφερα, περί δραστικής μείωσης της κυριαρχίας των Ελλήνων. Δυστυχώς, ο Έλληνας υπουργός όχι μόνον προσποιήθηκε ότι ουδέν ελέχθη, αλλά χαρακτήρισε τον πρόεδρο του Eurogroup ως φιλέλληνα!
Ο κατήφορος, τον οποίον ακολουθεί, είναι ασταμάτητος και δεν θα έχει τελειωμό. Ή και αν έχει τελειωμό, ο κατήφορος αυτός, το τέλος του αυτό θα είναι δραματικό, αφού θα συνοδευτεί από την πλήρη αποδιοργάνωση και την, κατά κυριολεξία, διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, αν οι εξελίξεις αφεθούν στην τύχη τους, μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης, όπως αυτή έχει θεσμικά διαμορφωθεί, ως τραγική αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας.
Και στο σημείο αυτό - ακριβώς επειδή ο λόγος μου δεν είναι μεταφορικός, αλλά κυριολεκτικός - θα επισημάνω το σημείο της διαφωνίας μου, με τον αγαπητό Μανώλη και τον κ. Τσούκα.
Και οι δύο αναφέρονται στην ποιότητα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, στις προθέσεις τους, στις αδυναμίες τους, ως ομάδας και ως επί μέρους προσώπων, στην έλλειψη σχεδίου, που τους διακρίνει, ως δρώντα πρόσωπα, στην πρόκριση της εξυπηρέτησης των προσωπικών τους συμφερόντων κλπ. και προσπαθούν να αιτιολογήσουν, μέσω αυτών των δεδομένων, την παρούσα τραγική κατάσταση της χώρας.
Η αιτιολόγηση αυτή, προφανώς, έχει κάποια βασιμότητα, αλλά, θεωρώντας δεδομένο ότι το σώμα της ελληνικής πολιτικής ελίτ είναι αυτό που διαμορφώνει το decision making στα ελληνικά πολιτικά και οικονομικά πράγματα, βρίσκεται εκτός της τρέχουσας πραγματικότητας και ως εκ τούτου, συσκοτίζει, αντί να διαυγάζει αυτήν την πραγματικότητα. Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να διαυγάσουμε την πραγματικότητα, απαραίτητο είναι να πούμε το αυτονόητο και πασιφανές, σχετικά με την παρούσα κατάσταση της ελληνικής πολιτικής ελίτ.
Και αυτό το αυτονόητο και πασιφανές είναι ότι η ελληνική πολιτική ελίτ έχει απωλέσει πλήρως το δικαίωμά της να αποφασίζει για την διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής στην χώρα. Το δικαίωμα αυτό το έχει εκχωρήσει στα όργανα της ευρωζώνης και στην γαλλογερμανική πολιτική ελίτ.
Ο αγαπητός Μανώλης κάπως πηγαίνει να ψαύσει αυτήν την κατάσταση, λέγοντας ότι οι Έλληνες πολιτικοί επέλεξαν να γίνουν και να είναι απόλυτα ταυτισμένοι με τα συμφέροντα των δανειστών μας. Αυτό που λέει είναι ορθό, αλλά μένει ανολοκλήρωτο, όσο δεν συνοδεύεται από την διαπίστωση ότι, με την υπογραφή του Μνημονίου και της δανειστικής σύμβασης, πέρυσι τον Μάϊο, ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του ολοκλήρωσαν την πλήρη εκχώρηση των αποφάσεων, που αφορούν την οικονομική πολιτική της χώρας - αλλά και το σύνολο των εφαρμοζόμενων πολιτικών της, αφού όλες αυτές οι πολιτικές συναρτώνται άμεσα με την οικονομία της χώρας και το decision making στα οικονομικά θέματα -, μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια.
Και εδώ πρέπει να πούμε την άλλη αλήθεια, που έχει να κάνει με το γεγονός ότι η βασική εκχώρηση του δικαιώματος του decision making στα οικονομικά θέματα δεν έγινε με την δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο του 2010, αλλά με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και την κατάργηση της δραχμής, την περίοδο 1999 - 2002, αφού τότε η ελληνική πολιτική ελίτ παραχώρησε το νόμισμα της χώρας, την Κεντρική Τράπεζά της και το συναφές δικαίωμα για την έκδοση του νομίσματος και την άσκηση της νομισματικής πολιτικής στην ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών, στην χρηματοπιστωτική γραφειοκρατία της Φραγκφούρτης και την πολιτική ελίτ του Βερολίνου και του Παρισιού.
Αυτό, που συνέβη έκτοτε και εξ αιτίας του οποίου οι εξελίξεις έλαβαν την παρούσα δραματική μορφή, είναι το γεγονός ότι την χαλαρή περίοδο της αναπτυξιακής διαδικασίας και της σχετικής ευφορίας, που διαμορφώθηκε, από το 2002, μέχρι το 2008, στην ευρωζώνη, ακολούθησε η παγκόσμια ύφεση του Ιουλίου - Σεπτεμβρίου του 2008, η οποία ανέδειξε στην πορεία τις χαοτικές λειτουργικές ανεπάρκειες της ευρωζώνης, οι οποίες εκφράστηκαν στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010 και συγκεκριμενοποιήθηκαν στην ζώνη του ευρώ, με την εσωτερίκευση της παγκόσμιας ύφεσης, υπό την μορφή της κρίσης του δημοσίου χρέους των χωρών της, η οποία υποκρύπτει την κρίση και του ιδιωτικού χρέους και πίσω από αυτήν την τραγική κατάσταση που βρίσκεται το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα του οποίου οι επισφάλειες είναι ανυπολόγιστες σε έκταση, στον βαθμό μάλιστα που το σύνολο των ευρωπαϊκών τραπεζών (γερμανικών, γαλλικών, ισπανικών, βελγικών κλπ) να είναι αποτελείται από τράπεζες - ζόμπυ, οι οποίες κυριολεκτικά φυτοζωούν από τις καθημερινές ενέσεις της Ε.Κ.Τ. και των κρατών τους και οι οποίες άμεσα οδεύουν προς την επανακεφαλαίωσή τους, την οποία οι χρηματοπιστωτικές ελίτ προσπαθούν να μεταθέσουν χρονικά όσο γίνεται περισσότερο και να κουκουλώσουν όσο αυτό είναι δυνατόν.
Αυτές οι εξελίξεις, οι οποίες χρεώθηκαν στην ... Ελλάδα, χάρη στις απίστευτες ανοησίες του ΓΑΠ και του τραγικού οικονομικού του επιτελείου, κατά την περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Απριλίου 2010 (αλλά και χάρη στον βλακώδη δογματισμό του Jean-Claude Trichet και την επαρχιωτική κουτοπονηριά του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού - και αυτό το λέω επειδή, παρά τις βλακείες του ουτιδανού ΓΑΠ, αν ο Trichet δεν έθετε τον Νοέμβριο του 2009 το ζήτημα μη αναγνωρισιμότητας από την Ε.Κ.Τ. των υποβαθμισμένων ελληνικών κρατικών ομολόγων και αν η Μέρκελ τον Δεκέμβριο του 2009 με μια σαφή δήλωση προσδιόριζε ότι η Γερμανία ήταν διατεθειμένη να καλύψει μαζί με την Ε.Κ.Τ. το ελληνικό δημόσιο χρέος, οι αγορές δεν θα είχαν στοχοποιήσει την ευρωζώνη και δεν θα προέκυπταν όσα μετέπειτα προέκυψαν) οδήγησαν την Comission, το Eurogroup και την Ε.Κ.Τ. στην παύση της, έως τότε, χαλαρότητας των ασκουμένων ελέγχων στην ελληνική δημοσιονομική πολιτική και μετά την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας και την υπογραφή της δανειστικής σύμβασης και του Μνημονίου τον Μάϊο του 2010. Το αποτέλεσμα είναι ο πλήρης εξοβελισμός της ελληνικής πολιτικής ελίτ από κάθε λήψη αποφάσεων επί της ασκούμενης δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας και ο μετασχηματισμός της σε μια επιτροπή επιστατών των οποίων η αρμοδιότητα, πλέον, έχει περιορισθεί στην εφαρμογή - και μάλιστα υπό αυστηρή επιτήρηση - των συγκεκριμένων κάθε φορά αποφάσεων, που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες, στην Φραγκφούρτη, στο Βερολίνο και στο Παρίσι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, η οποία νομίζει, ακόμα, ότι η ελληνική πολιτική ελίτ έχει περιθώρια λήψης αποφάσεων επί των εσωτερικών εξελίξεων.
Δυστυχώς, η ωμή αλήθεια είναι ότι η ελληνική πολιτική ελίτ δεν έχει πλέον το δικαίωμα λήψης αποφάσεων για την ελληνική εσωτερική ζωή, αφού η οικονομική πολιτική της χώρας αποφασίζεται - και μάλιστα μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια -, εκτός της χώρας από τα όργανα, κυρίως, της ευρωζώνης και εν μέρει του Δ.Ν.Τ., ενώ ο ελληνικός πληθυσμός οδηγείται, αργά αλλά σταθερά, στον μετασχηματισμό του σε έναν πληθυσμό, ο οποίος διαβιοί υπό ένα διαμορφούμενο μοντέρνο καθεστώς πεονίας.
Μέσα στα πλαίσια αυτά, δηλαδή μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης (η οποία υπενθυμίζω ότι είναι μια τραγική αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας), καθώς και μέσα στα πλαίσια της δανειστικής σύμβασης και των Μνημονίων - και του περυσινού και αυτού που είναι υπό διαμόρφωση -, η ελληνική πολιτική ελίτ ουδεμία δυνατότητα έχει να πάρει οποιαδήποτε απόφαση. Οι αποφάσεις που αφορούν την χώρα πλέον έχουν να κάνουν κεντρικά με τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων στην ευρωζώνη και με την χαοτική θεσμική ανεπάρκειά της, η οποία έχει να κάνει με το απλό γεγονός ότι οι κουρελούδες που δημιούργησαν την ευρωζώνη (δηλαδή οι Συνθήκες της από το Μάαστριχτ, μέχρι την Λισαβώνα) κατασκεύασαν ένα εικονικό κοινό νόμισμα, το ευρώ και μια Κεντρική Τράπεζα, την Ε.Κ.Τ., χωρίς να έχουν δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή δομή, με μια κεντρική κυβέρνηση, η οποία να έχει θέσει υπό τον έλεγχό της αυτήν την τράπεζα και αυτό το κοινό νόμισμα, μια κυβέρνηση η οποία με την κλασσική πολιτική του fiat currency να μπορεί να χρηματοδοτεί απρόσκοπτα τις ανάγκες των πολιτειών που συναπαρτίζουν την ομοσπονδία.
Αυτό το απίστευτο νομισματικό καθεστώς δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Αποτελεί θεσμική πρωτοτυπία της ευρωζώνης και φυσικά οδήγησε στην καταστροφή, όπως ήταν, μαθηματικώς, αναμενόμενο, με την πρώτη μετρίας εντάσεως παγκόσμια ύφεση, την οποία οι ευρωζωνίτες δεν ανέμεναν και δεν ήσαν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν, με αποτέλεσμα τώρα που βρίσκονται ενώπιόν της να λειτουργούν, υπό καθεστώς άφατου πανικού και να προβαίνουν σε σπασμωδικές ενέργειες, οι οποίες επιδεινώνουν το πρόβλημα και οδηγούν την ευρωζώνη στην καταστροφή, όσο αρνούνται να το αντιμετωπίσουν, έτσι όπως αυτό είναι, αφού η Γερμανία (κυρίως, αλλά όχι μόνον αυτή, επίσης και η Γαλλία, όπως και οι λεγόμενες πλεονασματικές χώρες), λειτουργεί, μέσα από μια επαρχιωτική εθνικιστική λογική και αρνείται να αναλάβει τον ηγετικό της ρόλο στην Ευρώπη (είναι, επίσης, αμφίβολο αν το μπορεί κιόλας), δηλαδή να υποτάξει την εθνική της κυριαρχία στις ανάγκες του σχηματισμού μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής δομής, στην κεντρική κυβέρνηση της οποίας θα πρέπει να παραδώσει το μέγιστο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας - γεγονός το οποίο, για την μεγάλη πλειοψηφία της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, θεωρείται αδιανόητο.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα της ευρωζώνης. Και αυτό καλείται και θα εξακολουθήσει να καλείται να αντιμετωπίσει.
Ή θα μετασχηματισθεί σε μια μορφή ομοσπονδίας, ή θα εξαφανισθεί απο το ιστορικό προσκήνιο, όπως η αλήστου μνήμης λατινική ένωση του 19ου αιώνα, ή όπως η σκανδιναβική ένωση του 20ου αιώνα. Και σε αυτό το ερώτημα το κλειδί και η απάντηση δεν εξαρτώνται από την Ελλάδα και από τους ανόητους πολιτικούς της ταγούς της νεωτέρας γενιάς (οι οποίοι βιάστηκαν να εντάξουν την χώρα μας σε μια οικονομική και νομισματική ζώνη, της οποίας η ζωή ήταν αμφίβολη και η διάρκειά της προβληματική, αφού οι συνθήκες που την δημιούργησαν κατασκεύασαν ένα θεσμικό έκτρωμα το οποίο ήταν δεδομένο ότι θα φυλλορροούσε με την πρώτη δυσκολία και στο νόμισμα της οποίας νομισματικής ζώνης, ουδεμία επιρροή ασκούσαν, ενώ για την προστασία της χώρας ουδεμία εξασφάλιση είχαν, ευθύς ως η Ελλάδα θα εισήρχετο σε μια ύφεση κατά την οποία θα χρειαζόταν την άσκηση επεκτατικής νομισματικής πολιτικής).
Το ερώτημα αυτό, που έχει να κάνει με τον μετασχηματισμό, ή όχι, της ευρωζώνης σε ομοσπονδία και το κλειδί της απάντησής του εξαρτώνται, κυρίως, από την Γερμανία, η οποία είναι και η "μαύρη τρύπα" της ευρωζώνης..."
Σχόλια