Μόσχα : Στόχος ο επίμονος πόλεμος φθοράς και η ξαφνική κατάρρευση του ουκρανικού στρατού. Και αυτή η ξαφνική κατάρρευση είναι, αργά, ή γρήγορα, αναμενόμενη. (Jens Stoltenberg : «Ο πρόεδρος Πούτιν, το φθινόπωρο του 2021, έστειλε ένα σχέδιο συνθήκης, που ήθελαν να υπογράψει το ΝΑΤΟ, για να υποσχεθούμε ότι δεν θα υπάρξει άλλη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν, που μας έστειλε. Και ήταν προϋπόθεση, για να μην εισβάλει, στην Ουκρανία. Φυσικά, δεν το υπογράψαμε αυτό…. Έτσι, έκανε τον πόλεμο, για να αποτρέψει το ΝΑΤΟ, περισσότερο ΝΑΤΟ, στα σύνορά του»).

  

Η παραπάνω φωτογραφία, σε ένα από τα ουκρανικά στρατιωτικά νεκροταφεία, είναι, πραγματικά, τραγική. Η ουκρανική νεολαία, κυριολεκτικά, αφανίζεται, μετρώντας, ατελέσφορα, από την αρχή της ρωσικής εισβολής, στην Ουκρανία, πάνω από 350.000 νεκρούς. Ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι και η ουκρανική ελίτ, κάποια στιγμή, που μπορεί να μην είναι και πολύ μακρινή, θα - και πρέπει να - κληθούν να δώσουν εξηγήσεις και να πληρώσουν, για αυτόν τον βαρύτατο φόρο αίματος, που η ουκρανική κοινωνία (και κυρίως, η νεολαία) συνεχίζει να καταβάλει.

«Ο πρόεδρος Πούτιν, το φθινόπωρο του 2021, έστειλε ένα σχέδιο συνθήκης, που ήθελαν να υπογράψει το ΝΑΤΟ, για να υποσχεθούμε ότι δεν θα υπάρξει άλλη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν, που μας έστειλε. Και ήταν προϋπόθεση, για να μην εισβάλει, στην Ουκρανία. Φυσικά, δεν το υπογράψαμε αυτό…. Έτσι, έκανε τον πόλεμο, για να αποτρέψει το ΝΑΤΟ, περισσότερο ΝΑΤΟ, στα σύνορα του».

Jens Stoltenberg 7/9/2023, στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου.

Ενώ ο Βλαντιμίρ Πούτιν “εκκαθάρισε” τους λογαριασμούς του, με τον πραξικοπηματία ηγέτη της παραστρατιωτικής οργάνωσης “Wagner” Γιεβγκένι Πριγκόζιν και μπορώ να ισχυρισθώ ότι άργησε να το πράξει, καταρρίπτοντας το ιδιωτικό αεροπλάνο, με αποτέλεσμα αυτός και άλλοι εννέα επιβάτες του αεροπλάνου να σκοτωθούν, είναι χρήσιμο να προβώ, σε μια επισκόπηση των αιτιών της αποτυχίας της, ουκρανικής αντεπίθεσης, στα μέτωπα του πολέμου, μιας αντεπίθεσης, που ξεκίνησε, στις αρχές του περασμένου Ιουνίου και έχει εξελιχθεί, πολύ άσχημα, για την ηγεσία του Κιέβου, ενώ ο ανθός της ουκρανικής νεολαίας, ματώνει, αποδεκατίζεται, σφαγιάζεται και πεθαίνει, κατά εκατοντάδες χιλιάδες, ματαίως, στα πεδία των μαχών.

Την αιτία όλου αυτής της απίστευτης συμφοράς, αυτής της ανθρωπιστικής καταστροφής, που έχει ενσκήψει, στην ουκρανική κοινωνία, την περιγράφει, με ώμο και κυνικό τρόπο, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg, όπως αναφέρω, στην αρχή του παρόντος δημοσιεύματος, με τα ίδια του τα λόγια, όπως τα είπε, στο ευρωκοινοβούλιο.

Κάπως έτσι, η Ουκρανία, που, στην αρχή του πολέμου, είχε έναν πληθυσμό, κοντά, στα 35.000.000 ανθρώπων, τώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, το 50% αυτού του πληθυσμού δεν βρίσκεται, στον εδαφικό χώρο της Ουκρανίας, που έχει απομείνει, αφού το 25% των ανθρώπων της κατέφυγαν, στην Δύση και άλλο ένα 25% βρίσκεται, στις περιοχές, που έχει καταλάβει ο ρωσικός στρατός, ή έχει καταφύγει, στα ρωσικά εδάφη. 

Η εναπομείνασα Ουκρανία, πλέον, φθάνει, σε οριακά επίπεδα, αφού δυσχεραίνεται να τροφοδοτήσει, με ανθρώπινο δυναμικό, τον στρατό της, στα μέτωπα του πολέμου και πλησιάζει, μετά από, περίπου, 560 ημέρες πολεμικών επιχειρήσεων, στα επίπεδα των στρατιωτικών απωλειών, που είχε η Γερμανία, σε ολόκληρο τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, γεγονός, το οποίο αποτελεί ένα, συντριπτικά, καταστροφικό μέγεθος, που, προ πολλού, εάν δεν υπήρχε η, πραγματικά, μυθικών διαστάσεων πολυεπίπεδη βοήθεια των ΗΠΑ και της Δύσης ολόκληρης, επρόκειτο να οδηγήσει την Ουκρανία, στην άμεση ήττα και στην παράδοσή της, στην Ρωσία, οποία, με έναν τρόπο, που καθίσταται εξουθενωτικός, ουδόλως, βιάζεται. Αυτό, βέβαια, πρόκειται να συμβεί και έτσι θα τελειώσει ο πόλεμος, αλλά θα πάρει χρόνο και θα κοστίσει πολύ αίμα, ακόμη.

Η σκληρή αληθείς είναι ότι η κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Joe Biden και η ουκρανική ολιγαρχία, με επικεφαλής τον πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι οδήγησαν τον ουκρανικό, στην παρούσα ανθρωπιστική καταστροφή, αφού ο πρώτος καθοδήγησε τον δεύτερο, στην άρνηση να διαπραγματευθεί, με την Μόσχα, υποσχόμενος την αμέριστη στήριξη της Ουάσινγκτων, του ΝΑΤΟ και της συλλογικής Δύσης, στον πόλεμο με την Ρωσία, την οποία η αμερικανική κυβέρνηση πίστευε και συνεχίζει να αυταπατάται ότι θα καταβάλει και ότι θα οσηγησει, στην αποσταθεροποίηση του καθεστώτος και στην παράδοση, ή, ακόμη και στην διάλυση.

Ο Ζελένσκι έσφαλε αρνούμενος να συνεχίσει να διαπραγματευθεί, με την Μόσχα, τον Μάρτιο του 2022, ενώ είχε υπάρξει ένα σχέδιο συμφωνίας, με βάση την ουδετερότητα της Ουκρανίας, την στιγμή, που η χώρα του δεν είχε τα απαραίτητα οπλικά συστήματα, κάτι που γνώριζε. Όμως, υπό την πίεση και τις υποσχέσεις της Ουάσιγκτων και της Δύσης, για προμήθεια όπλων, αρνήθηκε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει την διαπραγμάτευση και εκ του αποτελέσματος, απέτυχε να υπερασπίσει την κοινωνία και την χώρα του, η οποία, τώρα, τελεί, υπό κατάρρευση.

Ο Ζελένσκι γνώριζε, επίσης, ότι η Ουκρανία δεν είχε όπλα ούτε, για περιβόητη αντεπίθεση της 4ης Ιουνίου 2023 και παρά ταύτα, προχώρησε, σε αυτήν, με αποτέλεσμα των απώλεια δεκάδων χιλιάδων μάχιμων ανδρών (πάνω από 70.000, μέσα σε τρεις μήνες). Αυτή η κατάσταση ήταν απολύτως, βέβαιη και προβλέψιμη, αλλά, αυτό το καλοκαίρι, η Ουάσινγκτων έστειλε τον ουκρανικό στρατό και την κοινωνία της Ουκρανίας, σε μια αιματηρή σφαγή, αδιαφορώντας, για αυτό το αποτέλεσμα. 

5/12/1994 Η υπογραφή του Συμφώνου της Βουδαπέστης, που, στην πράξη, πετάχτηκε, στα σκουπίδια…

Αλλά το τί έκαναν η αμερικανική κυβέρνηση και η Δύση, σε τελική ανάλυση, μιλώντας, ωμά, είναι αδιάφορο. Αυτές έκαναν την δουλειά τους και αδιαφόρησαν, για την αποκρουστική τύχη, που περίμενε την στρατευμένη ουκρανική νεολαία. Άλλωστε, η Ουάσινγκτων, την οποία διοικούν άνθρωποι ανίκανοι και θρασύτατα, δειλοί, έβγαλε, απέξω, την ουρά της, όταν έγινε η ρωσική επίθεση της 24ης Φεβρουαρίου 2022, στην Ουκρανία, παρά τις ανειλημμένες υποχρεώσεις, που είχε για να επέμβει, αποσβεστικά, αλλά και στρατιωτικά, στην σύγκρουση, με βάση το λεγόμενο Μνημόνιο της Βουδαπέστης (The Budapest Memorandum on Security Assurances), στις 5 Δεκεμβρίου 1994, στην διάσκεψη του ΟΑΣΕ, που υπογράφτηκε, από τρείς πυρηνικές δυνάμεις (Η.Π.Α., Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία) και την Ουκρανία, την Λευκορωσία και το Καζακστάν, με το οποίο οι τρεις τελευταίες χώρες προχωρούσαν στην Συνθήκη, για την μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, ενώ η Γαλλία και η Κίνα έδωσαν ασθενέστερες εγγυήσεις. Το Μνημόνιο απαγορεύει, στην Ρωσίας, στην Μεγάλη Βρετανία και στις Η.Π.Α. να απειλούν, ή να χρησιμοποιούν στρατιωτική βία, ή οικονομικό εξαναγκασμό εναντίον της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και του Καζακστάν, που με την σειρά τους, ως το 1996, εγκατέλειψαν τα πυρηνικά τους όπλα και ουσιαστικά, τα παρέδωσαν στην Ρωσία. 

Όμως, προανέφερα, για την Ουάσινγκτων (και το Λονδίνο), πέρα βρέχει. Κάνουν το κορόιδο.

Αλλά, πέραν από το τί, ωμότατα και με εγκληματικό τρόπο, κάνει η αμερικανική κυβέρνηση, το ουσιαστικό πρόβλημα έγκειται, στο, επίσης, ώμο και αποκρουστικό γεγονός ότι ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι και η ουκρανική ολιγαρχία, αδιαφορούν, για τους ανθρώπους τους, που τους θεωρούν, ως αναλώσιμους, ως τροφή, για τα κανόνια των Ρώσων.

   

 Η πραγματικότητα είναι, πλέον, απελπιστική. Τα νεκροταφεία, στην Ουκρανία, έχουν γεμίσει, ενώ η δημιουργία νέων νεκροταφείων έχει εμφανίσει εκρηκτική άνοδο. Η ουκρανική αντεπίθεση αποτυγχάνει και επειδή, όπως φαίνεται, ο ουκρανικός στρατός ξεμένει από στρατιώτες, οι οποίοι αποδεκατίζονται. 

Ποιές, όμως, είναι οι πραγματικές αιτίες της παταγώδους αποτυχίας της Ουκρανικής αντεπίθεσης; 

Δεν είναι λίγοι οι λόγοι. Ουσιαστικά, στην πράξη, αποδεικνύεται ότι ο ρωσικός στρατός διαθέτει ισάξια και πολλές φορές καλύτερα όπλα, από τους Δυτικούς. Ειδικά, μάλιστα, σε επίπεδο συμβατικών όπλων, οι Ρώσοι έκαναν την έκπληξη και η χώρα τους αποδείχθηκε ανώτερη από τα οπλικά συστήματα της Δύσης και οι ρώσοι ξέρουν να χρησιμοποιούν αυτά τα όπλα, απέναντι, στους Ουκρανούς, οι οποίοι, έχοντας ελάχιστο χρόνο εκπαίδευσης, στα δυτικά οπλικά συστήματα και πολεμικά μέσα, δεν μπορούν να φέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. 

Ακόμη, ο ρωσικός στρατός προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα και κατασκεύασε μια πολυεπίπεδη επιτυχημένη γραμμή άμυνας, αφού η “γραμμή Σουροβίκιν”, όπως ονομάστηκε, άντεξε, άνετα, μετά από τρεις μήνες και όχι, μόνο, δεν έχει σπάσει, αλλά έχει καταστεί απροσπέλαστη, από τα πολλά ναρκοπέδια, από τα εμπόδια, τύπου δόντια δράκου, για τα τεθωρακισμένα και βάθος, από 25 έως 35 χιλιόμετρα. 

Ο ρωσικός στρατός έχει υπεροχή, στο πυροβολικό, σε επίπεδο 8 προς 1 (δηλαδή, για κάθε οκτώ βλήματα, που εκτοξεύει ο ρωσικός στρατός, οι Ουκρανοί ρίχνουν ένα). 

Η Ουκρανία δεν έχει πολεμική αεροπορία, αφού το 75% των πολεμικών αεροπλάνων της έχουν καταστραφεί, με αποτέλεσμα την εύκολη εναέρια και διαστημική υπεροχή της ρωσικής πολεμικής αεροδιαστημικής αεροπορίας είναι εντυπωσιακή, όπως προκύπτει, από τις συνεχείς, επίμονες, συστηματικές και αποτελεσματικές ρωσικές επιθέσεις με πυραύλους, βαθιά, μέσα, στην Ουκρανία και πολύ μακριά, από την πρώτη γραμμή των μετώπων, με αποτέλεσμα οι Ουκρανοί να έχουν υποστεί πολύ μεγάλες και βαριές καταστροφές. Έτσι, η Ρωσία έδειξε την ανωτερότητά της, στους πυραύλους, έναντι των Δυτικών και αποδεικνύει, στην πράξη, ότι είναι η χώρα, με τους περισσότερο σύγχρονους και αποτελεσματικούς πυραύλους. Όταν καταστράφηκαν οι Patriots των ΗΠΑ, η αμερικανική κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει την προπαγάνδα του παρελθόντος, που ηταν επιτυχής, όταν εισέβαλαν, στο Ιράκ, ή στο Αφγανιστάν που που ήσαν άοπλα. Τώρα, είχαν να κάνουν, με την Ρωσία, στην οποία βρήκαν τον δάσκαλό τους.

 Στην Ουκρανία, το σαρωτικό γεγονός είναι ότι έχουν σκοτωθεί και τραυματιστεί, πάνω από 400.000 στρατευμένοι άνδρες. Και μόνο το ότι η χώρα έχει, τουλάχιστον, 60.000 ανάπηρους, από τον πόλεμο, είναι κάτι, που λέει πολλά. Η Ουκρανία στερείται στρατιωτών, οι εφεδρείες της εξαντλούνται και αυτό είναι το μεγάλο της πρόβλημα.

Με λίγα λόγια, καθώς η Ρωσία διεξάγει έναν πόλεμο φθοράς της Ουκρανίας, ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται, με αποτέλεσμα ο ρωσικός στρατός να περιμένει την ξαφνική κατάρρευση του ουκρανικού στρατού, αργά, ή γρήγορα, οπότε, στην συνέχεια, να μπορέσει, ταχέως, να κατακτήσει την Ουκρανία, χωρίς σοβαρη αντίσταση. 

Η Μόσχα φαίνεται ότι δεν έχει πρόθεση να κατακτήσει την δυτική Ουκρανία, αλλά αυτό που την ενδιαφέρει είναι η διαμόρφωση των νέων συνόρων και το μελλοντικό καθεστώς όποιας Ουκρανίας απομείνει να υπάρχει και στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι η ρωσική ηγεσία δεν θα αφήσει να υπάρξει ένα αντιρωσικό κράτος, στα νέα ρωσικά σύνορα, που πρόκειται να υπάρξουν. 

. 

Τον περασμένο Αύγουστο ο πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι, πέρασε και από την Αθήνα, όπου τον υποδέχτηκε και η “πετσετοφορούσα” Κατερίνα Σακελλαρόπουλου, αν και όπως φαίνεται δεν πήρε και πολλά πράγματα…

Το ερώτημα είναι τί μπορεί να κάνει, τώρα, η Δύση, στην Ουκρανία.

Η Ουάσινγκτων, το ΝΑΤΟ και η συλλογική Δύση έδωσαν και δίνουν, στην Ουκρανία, έναν τεράστιο όγκο πολεμικού υλικού, εκπαίδευση, πληροφορίες και αμύθητα ποσά, για να μην καταρρεύσει, αλλά αυτή η βοήθεια, στο Κίεβο, δεν έχει φέρει κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα, όμως, οι στόχοι μένουν οι ίδιοι και είναι απαρασάλευτοι. 

  

Έτσι, εάν οι μάχες συνεχισθούν, το αποτέλεσμα πρόκειται να είναι μια ρωσική νίκη, με, ακόμη, μεγαλύτερο κόστος. 

Και για να αποτραπεί κάτι τέτοιο η Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ θα πρέπει να συμμετάσχουν, άμεσα, στον πόλεμο. Θεωρητικά, δεν αποκλείεται, αφού η Δύση έχει κάνει τα πάντα και θα φθάσει, στα όριά της, προκειμένου να κρατήσει όρθιο το ουκρανικό καθεστώς και την φιλοδυτική και δουλόφρονα ουκρανική ολιγαρχία.

Μια τετοια ενέργεια, όμως, εκ μέρους της Δύσης, πέραν απο την εσωτερική ενότητα, που απαιτείται και η οποία δεν είναι δεδομένη, απαιτεί γερά κότσια, αφού, εάν γίνει, πρόκειται να αυξήσει, στον υπέρτατο βαθμό, σε έναν περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο, που θα μπορούσε να εξελιχθεί, σε έναν Γ’ παγκόσμιο Πόλεμο.

Αλλά, για τέτοιου είδους και επιπέδου εξελίξεις, η Δύση, ως σύνολο κοινωνιών, δεν είναι έτοιμη και οι ηγεσίες, που την αποτελούν, δεν έχουν καμμία κοινωνική νομιμοποίηση, για να πράξουν ένα τέτοιο, άκρως, επικίνδυνο και καταστροφικό τόλμημα. 

Απλούστατα, οι δυτικές κοινωνίες δεν πρόκειται να επιτρέψουν τέτοιου είδους τολμήματα.

Προφανώς, η Ουκρανία και ό,τι μείνει, απο αυτήν, θα αφεθεί, στην κακή τύχη της. Δηλαδή, στα χέρια της Μόσχας. 

Αλλά αυτό, φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να είναι το τέλος του δράματος. Πιθανότατα, θα είναι η αρχή του επόμενου μεγαλύτερου δράματος, που θα αφορά την αναθεώρηση της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας, όπως αυτή διαμορφώθηκε, κατά την διάρκεια της 30ετίας, που πέρασε, μετά την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”.