ΣΥΡΙΖΑ : Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος επιθανάτιου ρόγχου (που άργησε να έλθει, αλλά, τελικά, ήλθε), με την μετάβαση από τις τεράστιες ελπίδες και προσδοκίες του θριαμβευτικού δημοψηφίσματος της 5/7/2015, στην προδοτική συνθηκολόγηση, με την σύγχρονη “Συμφωνία της Βάρκιζας”, έως την επαίσχυντη πανωλεθρία των βουλευτικών εκλογών της 21/5/2023, ενώ έπεται συνέχεια, στις επερχόμενες νέες βουλευτικές εκλογές της 25/6/2023.

 

Η απλή αντιπαραβολή των εκλογικών χαρτών, στην Ελλάδα, από το δημοψήφισμα της 5/7/2015, έως τις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, εκτός από το κλείσιμο μιας ολόκληρης και μεστής χρονικής περιόδου τεράστιων και απότομων πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων, αποδεικνύει την χαοτική πολιτική και κοινωνική ζημιά, που επέφερε η ολέθρια ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ψευδοριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, με την αποριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και την σταδιακή διαδικασία συντηρητικοποίησης του ελληνικού εκλογικού σώματος, το οποίο, τότε, πείστηκε, απο την ανατροπή του ΟΧΙ, στο Μνημόνιο και την ταχυδακτυλουργική, απατεωνίστικη και φυσικά, προδοτική μετατροπή του, σε ΝΑΙ, στο Μνημόνιο, ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει άλλη εφαρμόσιμη εναλλακτική πολιτική και οποιαδήποτε άλλη οικονομική διαχείριση, πέραν όσων εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται, μετά την ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.

Φυσικά, αυτή η πεποίθηση, στον πληθυσμό της χώρας μας, ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, εξακολουθεί να ισχύει και ως εκ τούτου, η σαρωτική αντίθεση, που απεικονίζεται, με την σύγκριση των δυο, παραπάνω, εκλογικών/πολιτικών χαρτών της χώρας μας, ανάμεσα στην 5/7/2015 και στην 21/5/2023, με δεδομένη την εξελικτική πορεία της διαδοχικής συντηρητικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί μια φυσιολογική κατάληξη, η οποία, για μένα, υπήρξε και ήταν, εξ αντικειμένου, αναμενόμενη. 

Το μόνο μου σφάλμα ήταν ότι περίμενα, αρχικά, την μειοψηφική ριζοσπαστική αντίδραση ενός, μικρού, έστω, τμήματος της κοινωνίας, κάτι που δεν συνέβη, όπως απέδειξαν οι βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015 και στην συνέχεια, την γοργή συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, κάτι, που συνέβη, με αργότερους ρυθμούς, από αυτούς, που ανέμενα. Και για να είμαι σαφέστερος, πρέπει να αναφέρω ότι αυτό, που συνέβη την περασμένη Κυριακή, θεωρούσα ότι μπορούσε να συμβεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019. Αυτό δεν συνέβη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την ήττα του, που για μένα ήταν δεδομένη, άντεξε, λαμβάνοντας, ως αξιωματική αντιπολίτευση, την δεύτερη θέση, με 31,53%, 1.781.057 ψήφους και 86 βουλευτικές έδρες. Έτσι, η μετατροπή αυτής της ήττας, σε συντριβή, δεν υπήρξε.

Αυτό, που δεν συνέβη, όμως, στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, επήλθε, στις τωρινές βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μια συντριπτική πανωλεθρία, αφού έλαβε 20,07% (με μια θηριώδη μείωση του εκλογικού ποσοστού του, κατά 11,46 ποσοστιαίες μονάδες) 1.184.312 ψήφους και 71 βουλευτικές έδρες κλείνοντας, με αυτόν τον άδοξο και αμείλικτο τρόπο, μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, η αυλαία της οποίας πρόκειται να πέσει και επίσημα, στις προσεχείς νέες βουλευτικές εκλογές της 25/6/2023, με την διεξαγωγή των οποίων ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδιώκει μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα του επιτρέψει (έτσι πιστεύει και έχει βάσιμους λόγους να το πιστεύει) τον σχηματισμό μιας νέας αυτοδύναμης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με την εφαρμογή του περίεργου εξασθενισμένου συστήματος ενισχυμένης αναλογικής, που πέρασε η κυβέρνησή του, με τον Ν.4654/29-1-2020, στην προηγούμενη βουλή, αντικαθιστώντας τον Ν. 4406/26-7-2016, με τον οποίο η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θέσπισε το σύστημα της ατελούς απλής αναλογικής, με το οποίο διεξήχθησαν οι βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023. 

Φυσικά, σε αυτές τις νέες βουλευτικές, είναι πολύ πιθανό το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να κατρακυλήσει, ακόμη, έως και πολύ χαμηλότερα, από τα ντροπιαστικά επίπεδα της εκλογικής κατάρρευσης, που υπέστη, αισθανόμενος την επιρροή της βαριάς απογοήτευσης των ψηφοφόρων του και την εκλογική πίεση, που αναμένεται να υποστεί, από όλο το φάσμα των πολιτικών του αντιπάλων, που θα συμμετάσχουν, σε αυτές τις, άμεσα, αναμενόμενες βουλευτικές εκλογές. Και αυτός είναι ο παρών ενεργός κίνδυνος, που αντιμετωπίζει το, απότομα και υψηλά συρρικνωμένο, εκλογικά και κοινωνικά, κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η ηγεσία του οποίου όχι μόνο δεν περίμενε αυτή την εκλογική συντριβή, που φθάνει, στα όρια της επικείμενης διάλυσης, αλλά θεωρούσε ότι θα επετύγχανε να καταστήσει και να παρουσιάσει, ως διαχειρίσιμη, την εκλογική ήττα του κόμματος, την οποία γνώριζε και ανέμενε να επέλθει.

Δυστυχώς, για τον Αλέξη Τσίπρα και την κομματική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προέκυψε αυτή η αναπάντεχη συντριβή, η οποία καθιστά, άκρως, δυσμενή τα διαμορφούμενα νέα δεδομένα, εν όψει της, άμεσα, επερχόμενης νέας εκλογικής αναμέτρησης, στην οποία είναι προφανές ότι είναι ορατός ο κίνδυνος της διεύρυνσης της έκτασης του υφιστάμενου εκλογικού ολέθρου, που, μόλις, υπέστη το κόμμα της αστικοποιημένης ψευδοριζοσπαστικής κομμουνιστικογενούς αριστεράς, ενώ ο, ασφυκτικά, περιορισμένος χρόνος, που διαθέτει η ηγεσία της πλατείας Κουμουνδούρου, δεν της επιτρέπει να προβεί, ούτε στην όποια αλλαγή ηγεσίας, ούτε και σε καμμία άλλη αλλαγή, ενώ, άμεσα και ζωτικά, ζητούμενη, αλλά, καθόλου, αυτονόητη και δεδομένη, είναι η διαμόρφωση της νέας εκλογικής τακτικής του κόμματος, η οποία θα πρέπει να στηρίξει την απαραίτητη άμυνα, εν όψει της πιθανής νέας λεηλασίας της παραμείνασας και δραματικά, συρρικνωμένης εκλογικής του βάσης, από όλους τους εκλογικούς του ανταγωνιστές. 

Η κυριαρχική αιτία αυτής της επαίσχυντης δραματικής εκλογικής συντριβής του ριζοσπαστικοφανούς ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να επεκτάθηκε και να έλαβε τις διαστάσεις, που έλαβε, κατά τις τελευταίες 10 ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας, που, μόλις, πριν λίγες ημέρες, έληξε, φυσικά, εντοπίζεται, στην αργόσυρτη διαδικασία της σταδιακής εκλογικής, πολιτικής και κοινωνικής φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε, με την ενσυνείδητη και προαποφασισμένη, από τον Αλέξη Τσίπρα, τον Γιάννη Δραγασάκη και την υπόλοιπη κομματική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προδοσία του θριάμβου του δημοψηφίσματος της 5/7/2015, όπου το ΟΧΙ, στο Μνημόνιο ψηφίστηκε, με ποσοστό 61,31%, από 3.558.450 ψηφοφόρους (λενώ το ΝΑΙ στο Μνημόνιο έλαβε 38,69% και 2.245.537 ψηφοφόρους), παρά την σφοδρή αντίθεση του συνόλου του κατεστημένου αστικού πολιτικού κόσμου, της εντόπιας ολιγαρχίας και των ΜΜΕ, που αυτή ελέγχει, όπως και παρά τις κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις, που ψευδόμενες προανήγγειλαν την επικράτηση του ΝΑΙ. 

Οι θλιβεροί Συριζαίοι (η κομματική και η κοινωνική βάση, που απέμεινε να στηρίζει την κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα και την ψήφιση και την εφαρμογή των Μνημονίων) πρόβαλαν, ως σαθρό επιχείρημα, το γεγονός ότι, με την προσφυγή, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, αυτή η οβιδιακή μεταστροφή της διακηρυγμένης αντιμνημονιακής πολιτικής του κόμματος (υποτίθεται ότι) νομιμοποιήθηκε, από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, που έλαβε το 35,46%, 1.926.526 ψήφους και 145 βουλευτικές έδρες (χάρη στο εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής) και σχημάτισε νέα κυβέρνηση και πάλι, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, που έλαβαν 3,69%, 200.532 ψήφους και 10 βουλευτικές έδρες.

Εννοείται ότι όλα αυτά είναι βλακώδεις δικαιολογίες, οι οποίες διαψεύδονται, από την απλή σύγκριση των εκλογικών αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος της 5/7/2015 και την σαρωτική κοινωνική στήριξη, που απέκτησε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μέσα από αυτήν την εκλογική διαδικασία, που αναίρεσε κάθε διαφορετική πολιτική τοποθέτηση του εκλογικού σώματος, με τα συρρικνωμένα εκλογικά αποτελέσματα, στα όρια ενός περιορισμένου και απελπισμένου, αλλά, προσωρινά, υπομονετικού εκλογικού ακροατηρίου, έτσι όπως αυτό εκφράστηκε, με την εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, που περιορίστηκε, στα αριθμητικά μεγέθη, που, μόλις, ανέφερα. 

 

Με δεδομένη την συνειδητή πολιτική ψευδολογία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι, όπως, ωμότατα, ομολογήθηκε, δημοσίως, από τον, τότε, πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, όπως προκύπτει, από το παραπάνω βίντεο, με την ομιλία του, της 23/7/2015, στην βουλή, με την οποία διακήρυξε ότι όλα όσα έλεγαν αυτός και το κόμμα του, από την χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας, τον Απρίλιο του 2010, μέχρι και το δημοψήφισμα της 5/7/2015, περί εξόδου, από τα Μνημόνια, ήσαν παραμύθια, αυτή η ηγεσία και η κομματική βάση του ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε συνειδητοποίησαν το ασήκωτο βάρος της κοινωνικής απογοήτευσης και της απελπισίας, που, συνειδητά και επιδιωκόμενα, έφεραν αυτά τους τα πεπραγμένα, καθώς και την τεράστια έκταση της πολιτικής και ψυχικής απόστασής τους, από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, που δημιούργησε η σύγχρονη “Συμφωνία της Βάρκιζας”, δηλαδή η ταπεινωτική συνθηκολόγηση του καλοκαιριού του 2015, με τους ευρωθεσμούς, η υπογραφή των Μνημονίων και η μετέπειτα κυβερνητική και αντιπολιτευτική μνημονιακή διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ. 

Με αυτόν τον τρόπο και σε ένα βάθος χρόνου, ο ΣΥΡΙΖΑ, σταδιακά και στο τέλος, τώρα, με αστραπιαία ταχύτητα, κατάφερε να απογοητεύσει τους πάντες, να καταστήσει στείρα, κάθε πιθανή δεξαμενή ψηφοφόρων που θα μπορούσε να του δώσει κάποιες πιθανότητες, για ένα υποφερτό αποτέλεσμα, λιγότερο, στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019 και πολύ περισσότερο, στις τωρινές βουλευτικές εκλογές, πείθοντας την ελληνική κοινωνία, στην μεγίστη πλειοψηφία της, ότι ουδέποτε υπήρξε η πιθανότητα και η δυνατότητα να ακολουθηθεί, μια διαφορετική πολιτική, από αυτήν, που επέβαλαν τα Μνημόνια, γεγονός, το οποίο, όσο περνούσαν τα χρόνια, μέσα σε αυτήν την οκταετία, από το δημοψήφισμα της 5/7/2015 και την κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, εμπέδωσε την ευρεία κοινωνική αντίληψη ότι όλοι τους ήσαν σκέτοι απατεώνες της συμφοράς.

Η εδραίωση αυτής της απογοήτευσης, ως πεποίθησης, οδήγησε, αρχικά, τους αριστερούς και τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους και στην συνέχεια και την μεσαία τάξη και τα ευρέα λαϊκά στρώματα, να εγκαταλείψουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, πλέον, έπαυε να έχει οποιαδήποτε κοινωνική χρησιμότητα, χαρίζοντας, σε έναν πολύ κακό αστό πολιτικό, στον Κυριάκο Μητσοτάκη, (που, αν και είχε μια άνευρη και πολύ κακή προεκλογική παρουσία, είχε, όμως, το ισχυρό προεκλογικό αφήγημα της κυβερνητικής σταθερότητας, που εξασφαλίζει η δική του μοναδική δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης) μια πανεύκολη, ως διάνυση ενός απλού περιπάτου, ιστορική νίκη, η οποία, παράλληλα, αποτελεί, για τον Αλέξη Τσίπρα (παρά την καλή, αλλά μοναχική και ανεπαρκή να καλύψει τα χαοτικά κενά της γενικής παρουσίας του κόμματος, προεκλογική παρουσία του, που υπήρξε, αντικειμενικά, πολύ καλύτερη, από αυτήν του αντιπάλου του) και κυρίως, για τον συστημικό, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ μια σαρωτική, μια συντριπτική και ολέθρια - υπαρξιακού χαρακτήρα και περιεχομένου - εκλογική ήττα, αφού το, δραματικά, συρρικνωμένο και στραπατσαρισμένο κόμμα της συστημικής ψευδοριζοσπαστικής αριστεράς βρίσκεται, σχεδόν, στην θέση, στην οποία βρέθηκε το πρώην κραταιό ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και του Ευάγγελου Βενιζέλου, που έριξε την ελληνική κοινωνία, στην σφοδρή περιδίνηση της βαριάς και βίαιης οικονομικής κρίσης των δυο πρώτων Μνημονίων, μετά την εκλογική συντριβή του, στις βουλευτικές εκλογές της 6/5/2012, οπότε και απρόσμενα, κυριολεκτικά, στις τελευταίες δέκα ημέρες της προεκλογικής περιόδου εκείνων των εκλογών, υπερκεράστηκε και εκτοπίστηκε, από την δεύτερη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από τον εμφανιζόμενο, ως αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που υποσχέθηκε, ρητά και απροσχημάτιστα, την κατάργηση των Μνημονίων και των πολιτικών, που απορρέουν, από αυτά.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, απλούστατα, έπαυσε να θεωρείται χρήσιμος, από την μεγάλη πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων, που τον στήριζαν.

Η σαρωτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ καθίσταται, πλέον, υπαρξιακή, διότι αισθάνεται, πίσω του, έντονη την πίεση του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα, η θέση του, ως δεύτερου πυλώνα του κομματικού συστήματος να αμφισβητείται, σοβαρά και φυσικά, τα αποτελέσματα των επερχόμενων νέων βουλευτικών εκλογών της 25/6/2023, αναμένω να είναι περισσότερο τραυματικά, για το τωρινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Άλλωστε, αυτό προκύπτει και από τα, παραπάνω, γραφήματα της δημοσκόπησης της Καπαresearch, που διενεργήθηκε, αμέσως, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, ήτοι, στις 22-23/5/2023, τα οποία δείχνουν την υποχώρηση του εκτιμώμενου εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, από το 20,07%, στο 19,50%, την ίδια στιγμή, που η αντίστοιχη εκλογική εκτίμηση του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, από το 11,45% (τις 676.058 ψήφους και τις 41 βουλευτικές έδρες), τώρα, φαίνεται να φθάνει, στο 14,40%, ενώ η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη εκτιμάται, από την δημοσκοπική εταιρεία, ότι, όπως φαίνεται, πρόκειται να φθάσει, στο 41,30% (όταν, στις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023 έλαβε, 40,79%, 2.407.514 ψήφους και 146 έδρες),  το ΚΚΕ, σταθερά, παραμένει, στο 7,23%, η Ελληνική Λύση εμφανίζει μικρή άνοδο, στο 4,60%, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αυξάνει το ποσοστό της, από το 2,90% των βουλευτικών εκλογών της 21/5/2023, στο 3,90%  και εισέρχεται, στην νέα βουλή, όπως και το θρησκευτικό κόμμα του Δημήτρη Νάτσιου, ΝΙΚΗ, που ανεβαίνει, από το 2,93% των εκλογών της περασμένης Κυριακής, στο 3,50%, ενώ το ΜέΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη, καθιζάνει, στο 2%  και τα υπόλοιπα κόμματα, αθροιστικά, φθάνουν, στο 3,7%.

Εννοείται, βέβαια, ότι οι δημοσκοπήσεις, μετά και τις τεράστιων διαστάσεων και παταγώδεις αποτυχίες όλων των δημοσκοπικών εταιρειών, στις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, συνεχίζουν να είναι, θεμελιωδώς, αναξιόπιστες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι, εντελώς, άχρηστες. Άλλωστε, τώρα, μετά τον παταγώδη δημοσκοπικό διασυρμό όλων των εταιρειών του χώρου, είναι προφανές ότι όλοι οι δημοσκόποι θα είναι πολύ προσεκτικοί και στις προθέσεις ψήφου και στις εκτιμήσεις ψήφου των δημοσκοπικών ευρημάτων τους, στις αμέσως, ερχόμενες βουλευτικές εκλογές. 

Αυτό, άλλωστε, μπορούμε να το παρακολουθήσουμε, στενότατα, σε αυτόν τον ένα μήνα της νέας προεκλογικής περιόδου, μέχρι την διεξαγωγή των, αμέσως, επόμενων βουλευτικών εκλογών της 25/6/2023, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τον άμεσο κίνδυνο της έλευσης μιας νέας εκλογικής συρρίκνωσης, η οποία είναι, σφοδρότατα, πιθανό να οδηγήσει - λιγότερο, ή περισσότερο αργά -, στην μετεκλογική διάσπαση και στην ουσιαστική κομματική διάλυση του χώρου αυτού, αν και το τωρινό ΠΑΣΟΚ του άπειρου Νίκου Ανδρουλάκη και του ισχνού και ανεπαρκούς εκλογικού του επιτελείου, φαίνεται, ότι δεν είναι ικανό να πραγματοποιήσει, τώρα, μέχρι την διεξαγωγή των νέων βουλευτικών εκλογών, αυτό το τεράστιο, από πολιτική άποψη, άλμα, το οποίο, ήδη, θέλει και επιδιώκει να επιχειρήσει, για να περάσει, στην δεύτερη θέση της κοινοβουλευτικής κατάταξης των κομμάτων, αφήνοντας πίσω του, τον ΣΥΡΙΖΑ του, πολιτικά, όπως και σε προσωπικό επίπεδο, καίρια και βαρύτατα πληγωμένου, αλλά, όμως, παράλληλα, ικανού και πεπειραμένου, στα ζητήματα πολιτικής επιβίωσης, Αλέξη Τσίπρα.

Ως εκ τούτου, όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, σε αυτόν τον σύντομο, αλλά και μεστό γεγονότων και εξελίξεων, μήνα, που έρχεται, πρόκειται να είναι, άκρως, ενδιαφέροντα και πολύ σημαντικά, για την ελληνική κοινωνία, στον προσεχή καινούργιο κύκλο της νέας θητείας της βουλής των εκλογών της 25/6/2023, ο χρονικός ορίζοντας της οποίας μπορεί και είναι πιθανό να κλείσει το 2027.

Και όλα αυτά θα είμαστε, εδώ, για να παρατηρήσουμε.