Μάιος 2023 : Η Γαλλία, που η ολιγαρχία προσπαθεί να την υποτάξει, σε ένα διαρκές άτυπο μνημονιακό καθεστώς, βρίσκεται λίγο πριν την κοινωνική επανάσταση; Ο Emmanuel Macron είναι ένα πολιτικό zombie και η γαλλική ολιγαρχία, ενώπιον αδιεξόδων, αλλά…

 

Καθώς η κοινωνική αναταραχή, στην Γαλλία, έχει περιπέσει, στην κατάσταση μιας ανάπαυλας, η οποία ουδείς γνωρίζει ποιά πρόκειται να είναι η χρονική της διάρκεια, αυτό που συμβαίνει, σε αυτήν την μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, μπορεί να προσδιορισθεί, ως προς το συγκεκριμένο στάδιο της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας, είναι το γεγονός ότι έχει φθάσει, εδώ και χρόνια, να βρίσκεται ελάχιστα βήματα, πριν το χρονικό σημείο της επαναστατικής καμπής, κατά το οποίο οι κυβερνώμενοι δεν θέλουν να συνεχίσουν να κυβερνώνται, έτσι όπως κυβερνώνται και οι κυβερνώντες δεν μπορούν να συνεχίσουν να κυβερνούν, έτσι όπως, μέχρι τώρα, κυβερνούν.

Η Γαλλία, λοιπόν, ουσιαστικά, βρίσκεται, σε μια χρόνια κοινωνική κατάσταση, η οποία αποτελεί μια προεπαναστατική περίοδο, έτσι όπως συνέβαινε, πριν από την μεγάλη κοινωνική επανάσταση του 1789 και την κατάργηση της μοναρχίας και του φεουδαρχικού συστήματος, επίσης, έτσι όπως συνέβαινε, πριν από τις επαναστάσεις του 19ου αιώνα, από το 1848, μέχρι την Κομμούνα του Παρισιού, το 1871 και την στρατιωτική καταστολή της, όπως, επίσης και πριν τις εξεγερσιακές περιόδους του 1936, με την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου και το άδοξο τέλος της και του 1968, με την επικράτηση του στρατηγού Charles De Gaulle.

Τα αδιέξοδα αυτής της ενεργού, αλλά διακοπτόμενης και αναβιούμενης προεπαναστατικής περιόδου, που θυμίζει τις εποχές των Ιακωβίνων και του Robespierre, της Διεθνούς των Karl Marx και Μιχάηλ Μπακούνιν και των Μπολσεβίκων και Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, τα έχω περιγράψει, στο, σχετικά πρόσφατο δημοσίευμα, σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : 3/2023 Γαλλία : Αναταραχή; Μια υπέροχη κατάσταση, όπως έλεγε, στην δεκαετία του 1960, ο Μάο Τσετούνγκ. Το συνταξιοδοτικό πρόβλημα και οι δυναμικές διαδηλώσεις, που έχουν φέρει, σε δεινή θέση τον Emmanuel Macron, δείχνουν την ρεαλιστική λύση του γαλλικού δράματος, με την άμεση ανάγκη εξόδου της γαλλικής οικονομίας, από το euro και την ζώνη του. (Ώριμες οι συνθήκες, για μια πολιτική και κοινωνική ανατροπή, αλλά λείπει ένας σύγχρονος μπολσεβίκος Λένιν, ή μια αναρχοσυνδικαλιστική C.N.T., με έναν σύγχρονο Durruti). 

Από τότε, τα κοινωνικά δεδομένα, στην σύγχρονη Γαλλία, δεν έχουν αλλάξει. Οι κυβερνώμενοι εξακολουθούν να μην θέλουν να κυβερνώνται, έτσι όπως συνέβαινε, μέχρι τώρα και οι κυβερνώντες δυσκολεύονται, ολοένα και περισσότερο, να κυβερνήσουν, έτσι όπως, μέχρι πρόσφατα, κυβερνούσαν.

Αλλά όλα αυτά δεν επαρκούν. Ήσαν, είναι και παραμένουν ελλειμματικά και ανολοκλήρωτα, αφού ο μακρονικός βοναπαρτισμος στέκει στα τρεμάμενα πόδια του, ετοιμοθάνατος, αλλά όχι πεθαμένος· ή και αν θεωρήσουμε ότι έχει πεθάνει, αυτός έχει περιπέσει, στην κατάσταση ενός περιφερόμενου πολιτικού zombie, όσο η γαλλική κοινωνία δεν τον αποτελειώνει και αφήνει το πολιτικό πτώμα του άταφο.

Το προσεχές, αλλά και το απώτερο μέλλον της γαλλικής κοινωνίας είναι πρόκειται να παραμείνει άδηλο, ενώ η παρούσα νοσηρή κατάσταση, που επικρατεί, είναι δυνατόν να τραβήξει, σε ατελεύτητο μάκρος, όσο οι επικρατούσες ρευστές ισορροπίες της δεν ρευστοποιούνται, έτι περαιτέρω, φθάνοντας τον βαθμό βρασμού τους, σε επίπεδο πυρίκαυστης μάζας, ώστε αυτή να εκραγεί, στο επίπεδο μιας πρωτόγνωρης κοινωνικής επανάστασης, την πορεία και την δυναμική της οποίας δεν είναι δυνατόν, εκ των προτέρων, να ορίσουμε, ή όσο αυτές οι κρατούσες ρευστές κοινωνικές ισορροπίες της γαλλικής κοινωνίας δεν στερεοποιούνται, ούτως ώστε, η γαλλική ολιγαρχία να επιτύχει τους στόχους της, που εξαντλούνται, στην δημιουργία μιας ανταγωνιστικής γαλλικής οικονομίας, η οποια έχει, ως μοντέλο της την εξέλιξη των βασικών μακροοικονομικών μεγεθών της γερμανικής οικονομίας, όπως αυτοι έχουν επιτευχθεί, σε μακροχρόνια βάση, σύμφωνα, με τον παραπάνω πίνακα, με την μακροχρόνια και τεράστια υστέρηση της αύξησης του μισθωτικού κόστους, σε σχέση με την υπερμεγέθη απόκλισή του, από την εξέλιξη της τεράστιας μεγέθυνσης της παραγωγικότητας της εργασίας, στην γερμανική οικονομία, από το 1993 και έως και την σύγχρονη εποχή.

Αυτό το ποθούμενο αποτέλεσμα η γαλλική ολιγαρχία, προφανώς, θα το επιτύχει, με την δραματική συγκράτηση του κόστους λειτουργίας της γαλλικής οικονομίας, με κεντρικό σημείο στόχευσης, στην παρούσα πρωτόλεια φάση, την μείωση του κόστους λειτουργίας του κράτους και ιδιαίτερα, της γενικής συνταξιοδοτικής δαπάνης, η οποία υπολογιζόταν, από το οικονομικό επιτελείο του Emmanuel Macron, ότι επρόκειτο να έχει το μικρότερο δυνατό κοινωνικό κόστος.

Το ότι δεν υπολόγισαν οι κυβερνώντες την ένταση της κοινωνικής αντίδρασης, που ακολούθησε, είναι δεδομένο. Όμως, πρέπει να σημειωθεί, ότι, έστω και με την εμβάθυνση της αποδυνάμωσης της, ήδη, σαθρής πολιτικής παρουσίας του Γάλλου προέδρου, αυτός και η παραπαίουσα κυβέρνησή του, κατάφεραν, παρά την παρατεταμένη δυναμική κοινωνική αντιδραση, να περάσουν τον συνταξιοδοτικό νόμο, για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, από τα 62 ηλικιακά έτη, στα 65. 

Και αυτό δεν μπορεί να παραβλεφθεί. Δεν είναι λίγο. Είναι, ήδη, παρα πολύ.

Το χειρότερο είναι, φυσικά, ότι η γαλλική ολιγαρχία δεν πρόκειται να σταματήσει, σε αυτό το σημείο. Όπως προκύπτει, από τον παραπάνω πίνακα, η διαρκής πτώση της ανταγωνιστικότητας της γαλλικής παραγωγής και η υποβάθμιση της γαλλικής οικονομίας, απαιτούν την δραστική, όχι, μόνο, καθήλωση των πραγματικών μισθών, αλλά και την μείωση τους, σε συνδυασμό, με την παράλληλη ραγδαία άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας.

Όπως δείχνουν τα, παραπάνω, παρατιθέμενα οικονομικά στοιχεία, στην Γαλλία, η άνοδος του πληθωρισμού, το 2022, οδήγησε, στην μικρότερη βραχυπρόθεσμη μείωση του μέσου πραγματικού μισθού (μόλις -0,5%), μεταξύ των χωρών, που αναφέρονται. Εννοείται, βέβαια, ότι αυτό το επίπεδο μείωσης είναι, άνευ ουσίας, σε σχέση, με τα απαιτούμενα επίπεδα μείωσης και συγκράτησης των πραγματικών μισθών, τα οποία θα πρέπει να εκτείνονται, σε μια πολύ μακρά, ήτοι πολυετή, χρονική περίοδο, προκειμένου να μπορέσει η γαλλική οικονομία να καταστεί ανταγωνιστική, ή, έστω, να βελτιώσει, σημαντικά και μακροχρόνια, την θέση, ανταποκρινόμενη, στις απαιτήσεις του σκληρού και πολυμερούς διεθνούς ανταγωνισμού.

Το πώς θα επιτύχει τον δυσχερέστατο απαιτούμενο και σε μακρά πολυετή περίοδο, ζητούμενο στόχο της η γαλλική ολιγαρχία, που έχει, απέναντί της, ένα ατίθασο και με σημαντικό βαθμό κοινωνικής/ταξικής αυτοσυνειδησίας, προλεταριάτο (η σύγχρονη έννοια του όρου “προλεταριάτο” ξεπερνά την κλασική μαρξική βιομηχανική, βιοτεχνική και λοιπή εργατική τάξη και περιλαμβάνει όλους όσους εξαρτώνται, από την αμειβόμενη εργασία τους, δηλαδή το σύνολο των μισθωτών εργαζόμενων, των ανέργων και των συνταξιούχων και ως εκ τούτου, αφορά την μεγάλη πλειοψηφία των σύγχρονων κοινωνιών του αναπτυγμένου, αλλά και του αναπτυσσόμενου, γραφειοκρατικού καπιταλιστικού κόσμου), όπως το γαλλικό, αποτελεί μια, προς επίλυση, εξίσωση, η οποία είναι, από δυσεπίλυτη, έως ανεπίλυτη.

Και φυσικά, κάπου εδώ, ελλοχεύει η δυνατότητα μιας κοινωνικής εξέγερσης, στην Γαλλία, που, υπό προϋποθέσεις, να εξελιχθεί, σε μια κοινωνική επανάσταση.

Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Μπορώ να πω ότι φαίνεται ως σενάριο μιας παρωχημένης ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Αλλά όχι απίθανο, ή αδύνατο.