14/5/2023 Στον β’ γύρο η προεδρική εκλογή, στην Τουρκία, με σαφές προβάδισμα του Recep Tayyip Erdoğan, με, περίπου, 49,25%. Τραγικό σφάλμα η επιλογή του Kemal Kılıçdaroğlu, (που έλαβε, περίπου, 45,06%), από την αντιπολίτευση, αφού ένας αλεβίτης δεν είναι, καθόλου, εύκολο να εκλεγεί πρόεδρος, στην σουνιτική τουρκική κοινωνία.

 

Απογοητευμένος ψηφοφόρος της ενωμένης αντιπολίτευσης παρακολουθεί, χθες το βράδυ, με προφανή απογοήτευση, την εξέλιξη των εκλογικών αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των τουρκικών προεδρικών εκλογών της 14/5/2023, όπως ήταν φυσικό να συμβεί, αφού άλλα περίμενε ο άνθρωπος…

Όπως έγραψα, σε προηγούμενο δημοσίευμα, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ (δείτε το, με τίτλο :  Recep Tayyip Erdoğan, ή Kemal Kılıçdaroğlu; Αντιφατικές δημοσκοπήσεις, με προβάδισμα του αρχηγού του αντιπολιτευτικού συνασπισμού, αλλά, με “παράσταση νίκης” υπέρ του ενεργού προέδρου, μέσα σε μια προβληματική εκλογική διαδικασία), παρά τα όσα έδειχναν οι δημοσκοπήσεις, η ικανοποιητική και σχετικά, άνετη πλειοψηφία (αν και δεν έχουν καταμετρηθεί, πλήρως, οι ψήφοι, αφού βρισκόμαστε, αυτή την στιγμή, στο 99,01% του συνολικού αριθμού των ψήφων) του Recep Tayyip Erdoğan, που έφθασε, περίπου, 49,25%, έναντι του, σαφώς, μειονεκτούντος Kemal Kılıçdaroğlu, ο οποίος είναι ο αντίπαλός του, που έφθασε, περίπου, στο 45,06%, στηριζόταν, στο, εκλογικά, διαχρονικώς, αδιάψευστο και ως εκ τούτου, κρίσιμο δημοσκοπικό δεδομένο της λεγόμενης “παράστασης νίκης”, στην οποία η πρωτοπορεία του Recep Tayyip Erdoğan ήταν αδιάπτωτη και δεδομένη. Αυτή η δεδομένη πρωτοπορεία του Τούρκου προέδρου, στον δημοσκοπικό δείκτη της παράστασης νίκης, στην προεκλογική περίοδο, είναι, που έδειχνε και του έδωσε την πρώτη θέση (παρά τις μετρήσεις και τις εκτιμήσεις ψήφου των δημοσκοπήσεων, που, σε αυτό το επίπεδο μέτρησης, έσφαλαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι, επίσης, μέτρησαν και την λεγόμενη παράσταση νίκης), στις χθεσινές προεδρικές εκλογές, μέσα σε ένα δυσμενές πολιτικό κλίμα, για τον ίδιο και το κόμμα του, αφού η ενωμένη αντιπολίτευση ξεπέρασε τις αντιθέσεις της και κατέβασε, με σαφείς αξιώσεις να κερδίσει το κρίσιμο και καθοριστικό αξίωμα της προεδρίας του κράτους, αφού, μέσα, στο προεδρικό σύστημα, που έχει καθιερώσει, από το  2017, μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα της 15/7/2016, η κυβερνητική εξουσία ασκείται, ουσιαστικά, από τον πρόεδρο του κράτους.

Ο Recep Tayyip Erdoğan αποδεικνύεται “επτάψυχες” και “πολύ σκληρός, για να πεθάνει”, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει, απέναντί του, έναν πολύ εύκολο αντίπαλο, τον ηγέτη του κεμαλικού σοσιαλιστικού Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού κόμματος (CHP)  Kemal Kılıçdaroğlu, τον οποίο, από το 2010, κερδίζει, συνεχώς, σε όλες τις βουλευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, αφού ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, πέρα από, πολιτικά, άχρωμος, έχει και την ιδιότητα ότι, αν και μουσουλμάνος, ανήκει στο μειοψηφικό δόγμα του αλεβιτισμού, γεγονός το οποίο, κατά την γνώμη μου, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα, για τον ίδιο, αφού απευθύνεται, στην μουσουλμανική τουρκική κοινωνία, που είναι, στην μεγάλη πλειοψηφία της, σουνιτική και είναι λογικό ο ισλαμιστής σουνίτης Recep Tayyip Erdoğan να έχει ένα σαφές προβάδισμα, έναντι του αλεβίτη αντιπάλου του.

Ως εκ τούτου, η επιλογή του ηγέτη του CHP, ως κοινού υποψηφίου της ενωμένης αντιπολίτευσης, στις προεδρικές υπήρξε και παραμένει ένα τραγικό σφάλμα, με τα τωρινά εκλογικά αποτελέσματα να αποτελούν σαφέστατη απόδειξη αυτού του επισημαινόμενου γεγονότος, το οποίο καθιστά βέβαιη την, σχετικά, άνετη επανεκλογή του προέδρου της Τουρκίας, σε δυο εβδομάδες, στον δεύτερο γύρο της 28/5/2023.

Όπως φαίνεται, παρά την διαβρωτική, για την εικόνα του Recep Tayyip Erdoğan και του ισλαμικού κόμματος AKP, ύπαρξη του επίμονου υψηλού πληθωρισμού, που αποτελεί συνειδητή επιλογή του Τούρκου προέδρου, το γεγονός της ταχύρρυθμης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας έπαιξε και αυτό τον δικό του ρόλο, στην διατήρηση της πολιτικής κυριαρχίας του Recep Tayyip Erdoğan και του ισλαμικού κόμματός του, το οποίο έλαβε, περίπου, το 35,44% των ψήφων και 266 έδρες της εθνοσυνέλευσης, ενώ το CHP, περίπου, το 25,40% και 169 έδρες.

Όπως φαίνεται, τελικά, ένα μεγάλο μέρος του τουρκικού εκλογικού σώματος έκανε τους προσωπικούς και οικογενειακούς του λογαριασμούς και κατάλαβε ότι το τελικό ισοζύγια, ανάμεσα, στα έσοδα και στα έξοδα, είναι, αρκετά, ή και σημαντικά, θετικό και ως εκ τούτου, πίστωσε αυτή την διαπίστωση, ως ένα επίτευγμα του καθεστώτος του Recep Tayyip Erdoğan, τον οποίο επιβράβευσε με την ψήφο του.

Εννοείται, βέβαια, ότι στην πολιτική και ιδίως, στις εκλογικές αναμετρήσεις, τίποτε δεν είναι σίγουρο, αλλά το συμπέρασμα, από την εκλογική αναμέτρηση της 14/5/2023, είναι ότι, θεσμικά, δεν έχει παρατηρηθεί αλλοίωση των τελικών εκλογικών αποτελεσμάτων, παρά τους φόβους, που εκφράστηκαν. 

Προφανώς, οι στενοί ασφυκτικοί έλεγχοι του καθεστώτος, που έχει εγκαθιδρύσει, μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια, που κυβερνά ο Recep Tayyip Erdoğan, όπως και το κόμμα του, σε όλο το επίπεδο των κρατικών θεσμών και των ΜΜΕ, έπαιξαν τον πολύ σημαντικό ρόλο τους και σε αυτές τις δίδυμες και ταυτόχρονες εκλογικές αναμετρήσεις, για την προεδρία του τουρκικου κράτους και της εθνοσυνέλευσης, αλλά ανοικτή καλπονοθευτική αλλοίωση των εκλογικών αποτελεσμάτων δεν υπήρξε.

Μετά την αναμενόμενη επανεκλογή του, ως προέδρου του τουρκικου κράτους, στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 28 Μαΐου 2023, ο Recep Tayyip Erdoğan θα τελειώσει την δεύτερη και τελευταία πενταετή θητεία του, το 2028, σε ηλικία 74 ετών και φυσικά, θα πρέπει να προετοιμάσει τον διάδοχό του, στο ισλαμικό κόμμα AKP και στην προεδρία του κράτους, γεγονός, το οποίο είναι πολύ σημαντικό, αφού το τουρκικό πολίτευμα έχει μετατραπεί, σε ένα, αμιγώς, προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης, χωρίς την ύπαρξη πρωθυπουργού, τα καθήκοντα του οποίου ασκεί ο πρόεδρος του κράτους.

Αυτό, που έχει ιδιαίτερη και σημαντική σημασία, είναι το γεγονός ότι η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της χώρας, η οποία δεν είναι φιλοδυτική και διατηρεί ανοικτές τις πόρτες, στις σχέσεις της, με την Ρωσία και την Κίνα, όπως και οι πολλές διακρατικές σχέσεις της Άγκυρας, αλλά και οι ακολουθούμενες πολιτικές, στο κυπριακό και στις σχέσεις με την Ελλάδα και τις ελληνοτουρκικές διάφορες, δεν πρόκειται να διαφοροποιηθούν.

Η αλήθεια είναι και παραμένει ότι η Ουάσινγκτων και η Δύση θα εξακολουθήσουν να έχουν, απέναντί τους, έναν δύσκολο και δύστροπο εταίρο, ο οποίος, σε πλείστα θέματα, θα πράττει, έτσι όπως αυτός νομίζει ότι τον συμφέρει να πράξει, χωρίς να υπολογίζει τις επιθυμίες και τις αντιδράσεις των δυτικών πρωτευουσών. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Ο Recep Tayyip Erdoğan έχει, πλέον, όλον τον απαραίτητο χρόνο, για να προβεί, στον προγραμματισμό, που χρειάζεται. 

Το τί πρόκειται να πράξει, μένει να το δούμε.