Ένα οδοιπορικό, στην συγκρότηση, με παρακρατικές μεθόδους, του προσωποπαγούς καθεστώτος του Κυριάκου Μητσοτάκη και στην κατάρρευση της πρωθυπουργικής παντοδυναμίας, ως προϊόντος του συνδυασμού της αλαζονείας του και της προσωπικής του ανικανότητας, στην πορεία, προς τις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, στις οποίες πηγαίνει, για να υποστεί μια πύρρειο νίκη, χωρίς αξιόλογο αντίπαλο.

 

 

Ότι το καθεστώς, που εγκαθίδρυσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ήδη, από τον Ιούλιο του 2019, αποτελεί μια κατάντια, για την χώρα και ένα προσωπικό όνειδος, για τον ίδιο, ο οποίος δεν διαθέτει ίχνος ντροπής, διασυρόμενος και ξεπερνώντας τα όρια του προσωπικού του κατεξευτελισμού, αφού είναι - και αποδείχτηκε ότι είναι - ανίκανος και ανόητος, στα όρια του βλακός, είναι ένα προφανές δεδομένο και ένα πασίδηλο γεγονός.

Ως προς την ύπαρξη αυτής της αντικειμενικής αλήθειας λίγοι, κυριολεκτικά, ελάχιστοι είναι εκείνοι, που μπορούν να αντιλέξουν κάτι το διαφορετικό και κυρίως, να αισθανθούν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, έστω και αν ο μισθός τους, εξαρτάται, άμεσα, από την επιβίωση και την διατήρηση του καθεστώτος αυτού και φυσικά, αυτή η εξάρτηση δεν τους επιτρέπει να μιλήσουν και να εκφράσουν την γνώμη τους ελεύθερα, για τον, τουλάχιστον, ατάλαντο γόνο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος φυσικά, υπήρξε και αυτός αδίστακτος πολιτικός συνωμότης και οπαδός και χρήστης εκτεταμένων παρακρατικών πρακτικών παρακολούθησης των πολιτικών του αντιπάλων, με το αμίμητο και ακτύπητο δίδυμο των Νίκου Γρυλλάκη και Χρήστου Μαυρίκη, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε μεγάλες προσωπικές ικανότητες, τις οποίες ο υιός του, ούτε, κατά διάνοια, διαθέτει, στο παραμικρό.

Η αλήθεια είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για μακρύ διάστημα, παρέμεινε όλα αυτά τα χρόνια και παραμένει, ακόμη, να μην έχει, απέναντί του, κάποιον αξιόλογο αντίπαλο. Έτσι, δημιούργησε μια σοβαρή πρωθυπουργική εικόνα και πραγματική παρουσία, με έντονη διεθνή δραστηριότητα, επιστέγασμα της οποίας ήταν η περυσινή ομιλία του, στο αμερικανικό Κογκρέσο. Αυτή υπήρξε και το καλύτερο σημείο του, αλλά η αυτοπεποίθηση που εμφάνιζε, προς τα έξω, πέρα από το γεγονός ότι ηταν κούφια, ως τεχνητό προϊόν επικοινωνιακής/προπαγανδιστικής κατασκευής και όχι ένα έμφυτο στοιχείο του χαρακτήρα του, αφού ο ίδιος είναι και αισθάνεται, έντονα, ανασφαλής, συνοδεύτηκε, από νωρίς, στην διάρκεια της, σχεδόν, τετραετούς κυβερνητικής του θητείας, από την επίδειξη μιας μεγεθυνόμενης αλαζονείας και της συνοδού αυτής αυταρέσκειας, που τον οδήγησαν, πολύ εύκολα, στην αδυναμία ψυχρής και ψύχραιμης κρίσεως, την οποία πρέπει να διαθέτει ένας ηγέτης.

Κάπως έτσι, ο σημερινός πρωθυπουργός κατέληξε, στην ακρισία, της οποίας, ήδη, πλέον, πληρώνει το βαρύ κόστος, με την έμπρακτη απόδειξη, στην ελληνική κοινωνία και στον ευρύτερο αστικό πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο της χώρας, ο οποίος, είτε τον στήριζε, είτε υπήρξε ανεκτικός μαζί του, είτε δεν μπορούσε, πειστικά, να του αντιταχθεί, ότι το αποκαλούμενο, ως “επιτελικό κράτος”, το οποίο διαφημίζει ότι κτίζει, απλώς, αποτελεί, πρακτικά, το εργαλείο εγκαθίδρυσης ενός σκοτεινού και συνωμοτικού προσωποπαγούς καθεστώτος, το οποίο στρέφεται, σε βάρος όλων τους και μάλιστα, με έναν ακραίο τρόπο, που παραπέμπει, στις αντίστοιχες πρακτικές του πατέρα του, μέσα από ένα σαρωτικό κύμα υποκλοπών, στο οποίο επιδόθηκε ο ίδιος, με την άγρυπνη επιμέλεια του Γρήγορη Δημητριάδη, του ανιψιού του, που ήταν, πρακτικά, ο επικεφαλής αυτού του πραγματικού προσωπικού καθεστώτος, που έκτισε ο πρωθυπουργός θείος του, τον οποίο εξέθεσε, ανεπανόρθωτα, διότι και οι δυο τους, στην πορεία του χρόνου, έχασαν κάθε μέτρο.

Αυτή η άκρατη απώλεια κάθε μέτρου και η πραγματική και πρακτική ύπαρξη του λεγόμενου ‘επιτελικού κράτους”, ως ωμού προσωπικού παρακρατικού μηχανισμού του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποκαλύφθηκε και κυριολεκτικά, ξεγυμνώθηκε, όταν έσκασαν οι παρακολουθήσεις, από το ισραηλινής εμπνεύσεως Predator και από την ΕΥΠ των Γρήγορη Δημητριάδη και Παναγιώτη Κοντολέοντα του δημοσιογράφου Θαναση Κουκάκη και κυρίως, του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, όταν αυτός, προς τα τέλη του 2021, διεκδίκησε, στην διαδικασία των εσωτερικών εκλογών του κόμματός του, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, την οποία και κέρδισε. 

(Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήθελε τον Ανδρέα Λοβέρδο, ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο ενίσχυσε και πριμοδότησε όσο πιο πολύ μπορούσε, με εργαλεία τα ΜΜΕ και τις δημοσκοπικές εταιρείες, με επικεφαλής την Marc του γνωστού παλαιού σταλινικού γερακιού, του Θωμά Γεράκη, που, με τις δημοσκοπήσεις, που παρουσίαζε, έβγαζε πρώτο, στην διεκδίκηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, τον Ανδρέα Λοβέρδο και τρίτο τον Νίκο Ανδρουλάκη, θυμίζοντας την στάση και την συμπεριφορά ενός πληρωμένου επαγγελματία, που εκτελεί συμβόλαιο. Βέβαια, ο Ανδρέας Λοβέρδος βγήκε τρίτος και ο Νίκος Ανδρουλάκης πρώτος και τελικά, στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, κέρδισε τον Γιώργο Παπανδρέου και εξελέγη αρχηγός του κόμματος, αλλά το καθεστωτικό παρακράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη την δουλειά του την επιχείρησε, έστω και αν αυτή απέτυχε τον στόχο της).

Αυτό το κύμα των θρασύτατων υποκλοπών, στιγμάτισε την χώρα και έφερε, στην επιφάνεια και στην δημόσια συζήτηση, την ωμότατη, σκληρή και συνάμα, αντιπαθητική σκοτεινή εικόνα της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη και του ίδιου του πρωθυπουργού, ως προσώπου. Αλλά όλα αυτά δεν ήσαν αρκετά, για να αρχίσουν να εμφανίζουν την αποδόμηση της εικόνας του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. 

Μπορεί - και έτσι είναι - ολόκληρη η κυβερνητική παράταξη να πίστευε, στην απόλυτη κυριαρχία της, στο κράτος και σε όλο το πολιτικό και κοινωνικό θεσμικό πλαίσιο της χώρας, μέσα από τον απόλυτο, περίπου,  έλεγχό της, στα ακούραστα και συνάμα, προκλητικώς, φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, που έδιναν και συνεχίζουν, ακόμη, έστω και κουτσουρεμένα, να δίνουν την αίσθηση της κυβερνητικής παντοδυναμίας, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα, επίμονα και εντυπωσιακώς, βλακώδη απαγορευτικά μέτρα, στην, περίπου, διετή περίοδο της τεράστιας φούσκας της αποκληθείσας, ως υγειονομικής κρίσης του COVID2019, το αυθαίρετο, αχρείαστο και καταστροφικό κλείσιμο ολόκληρων και εκτεταμένων τομέων της ελληνικής οικονομίας, που σάρωσε, το 2020, την ελληνική οικονομία και το ελληνικό ΑΕΠ, μαζί με την επίμονη, επιφανειακώς, αφανή, αλλά υπαρκτή, έστω αργή και σταδιακή φθορά της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αφού αυτό, που βίωναν και βιώνουν, καθημερινά, οι πολίτες, παρά τα όσα έλεγαν, λένε και περιγράφουν τα ΜΜΕ και οι εμφανιζόμενες φιλοκυβερνητικές δημοσκοπήσεις, με, πάντοτε, δεδομένη ανυπαρξία ουσιαστικού πολιτικού αντιπάλου του Κυριάκου Μητσοτάκη, οδήγησε, στο σημερινό ορατό φαινόμενο της, αρχικά, αργής και σταδιακής, πλην όμως, ασταμάτητης, πλέον, κυβερνητικής φθοράς, στην ελληνική κοινωνία. 

Αυτή η διαρκής φθορά, η οποία, ήδη, εκφράζεται, εδώ και περισσότερο, από έναν χρόνο, από σήμερα και φυσικά, ενισχύεται, από τα έντονα και μακροχρονίζοντα φαινόμενα του πληθωρισμού και της επιμονής ακρίβειας, τα οποία η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να τιθασεύσει, πρόκειται να αποτυπωθεί, στις εκλογικές επιδόσεις του κυβερνητικού κόμματος.

Όσον αφορά το περίφημο “επιτελικό κράτος”, δηλαδή, τον, μόλις, περιγραφημένο, καθεστωτικό παρακρατικό μηχανισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη, η περίπτωση της Artemis Seaford στελέχους της ΜΕΤΑ (του Facebook), είναι χαρακτηριστική και αξίζει να την παραθέσω, έτσι όπως η ίδια την περιγράφει :

«“It is difficult to get a man to understand something, when his salary depends on his not understanding it” — Upton Sinclair. 

Ελλάδα, 2023. 

Βράδυ, μπαρ στους Δελφούς, συζήτηση με (πρώην) φίλο και (μη κυβερνητικό) “παράγοντα” της ΝΔ. Μορφωμένο, επιτυχημένο, κάποιας ηλικίας. 

Εγώ--“Γεια σου χ, καιρό έχω να σε δω!” 

Με την μια, αυτός— “Δεν είναι πράγματα που λες αυτά, σε χρησιμοποιεί η αριστερά, η κυβέρνηση δεν έχει να κάνει τίποτα με τις παρακολουθήσεις.” 

Εγώ—¨ναι το ξέρω είναι πολύ λυπηρό και περίεργο…αλλά ξέρεις τα στοιχεία τις περίπτωσης μου…” 

“Λες μαλακίες, δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία.” 

“Μα εδώ τα έχω, να στα δείξω...” 

“Όχι βέβαια, δεν θέλω να τα δω..¨

Κατευθείαν --

“Σιγά μην έγινε αυτό σε σένα, σόρρυ που στο λέω αλλά δεν είσαι αρκετά σημαντική.” 

“Μα τι είναι αυτά που λες.. Είναι άσχημα τα πράγματα στην χώρα....” 

¨Σήκω φύγε τότε.” 

“Μα τι λες, μου λες να φύγω από την χώρα”? 

¨Ναι, να φύγεις, δεν θελουμε ανθρώπους σαν και σένα.” 

¨Δεν γίνεται να μου τα λες αυτά, δεν έχεις κόρη, αλλά αν είχες σκέψου να της συνέβαινε κάτι τέτοιο…” 

“Στην δικά μου κόρη δεν θα συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο".»

https://www.facebook.com/36818986/posts/pfbid02TsnhN5ZM3aJRMC94ReGHpmh9m7QBZDi2ndRwkx7rbMxqLAG9MHuFThf9Xzw66Msol/?app=fbl 

(Artemis Seaford, Παρασκευή 28/4/2023). 

Για ένα μεγάλο διάστημα, η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη βάδιζαν, με σιγουριά, προς μια άνετη δεύτερη θητεία, κάνοντας έναν άνετο περίπατο, αφού δεν είχαν κανέναν αντίπαλο και αυτό το πολιτικό σκηνικό φαινόταν αναλλοίωτο, όσο η κυβέρνηση ήταν, έστω και επικοινωνιακά, αποτελεσματική και αυτή η προπαγανδιστική εικόνα ήταν, εξαιρετικά, δύσκολο και ουσιαστικά, απίθανο να αποκαθηλωθεί. 

Η μεταβολή αυτής της κατάστασης μπορεί να απαιτούσε την ενεργοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, ως ανταγωνιστικών αντιπάλων και έναν κλονισμό της κυβέρνησης, αλλά η αλήθεια είναι ότι η πρώτη συνθήκη δεν έχει παρουσιάσει κάποια αξιόλογα σημάδια εμφάνισης, ενώ ο συνδυασμός της υπόθεσης των τηλεφωνικών υποκλοπών, της κινητικότητας, στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, η εμφανιζόμενη και καταμετρούμενη δημοσκοπική άνοδος της φιλοναζιστικής δεξιάς και εσχάτως, το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα, στα Τέμπη, οδήγησαν, στην διαφαινόμενη ανακοπή του περιγραφέντος κυβερνητικού περιπάτου, αν και η πρωτοπορεία της Νέας Δημοκρατίας δεν προκύπτει ότι μπορεί να ανατραπεί.

Αυτό, που συνέβη, όμως, ήταν ότι, αργά και σταδιακά, αν και η  επικοινωνιακή εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη άντεχε ακόμη, η αντίστοιχη κυβερνητική εικόνα εμφανιζόταν ολοένα και περισσότερο θολή, όσον αφορά την διαχείριση της καθημερινότητας, αλλά και μέσω των σκανδάλων, εμφανίζοντας ρωγμές, στο πεδίο του διαχειριστικού ήθους της εξουσίας και στην εικόνα του πρωθυπουργού, του οποίου αποκαλύφθηκε η μικρότητα, στις ικανότητές του και το, πραγματικά, αδίστακτο πρόσωπό του, κάτι που τον κατέστησε απεχθή, σε ένα σοβαρό τμήμα του εκλογικού σώματος, ενώ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άρχισε παραπατάει.

Κάπως έτσι, η ευνοϊκή εικόνα, στην κοινωνία, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που ήταν και η ασπίδα της Νέας Δημοκρατίας, έφθασε, στις ημέρες μας να έχει υποστεί σημαντικές ρωγμές, που σηματοδοτούν ότι ο εκλογικός περίπατος της Νέας Δημοκρατίας, έχασε την δυναμική του. 

Προφανώς, τα βασικά δεδομένα δεν αλλάζουν. Δηλαδή η πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας δεν αμφισβητείται, αλλά αυτό που αμφισβητείται, πλέον, δεν είναι, απλά και μόνον, η αδυναμία της να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά η συνέχιση της ύπαρξης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ως πρωθυπουργού και η κυβερνησιμότητα του κόμματός του.  

Έτσι φθάσαμε στο σημερινό εκλογικό τοπίο, στο οποίο ο κυβερνητικός περίπατος έχει ανακοπεί, όσον αφορά την άνεσή του, με αποτέλεσμα ο περίπατος αυτός να έχει μετασχηματισθεί, σε μια κατάσταση, η οποία παρουσιάζει έντονα στοιχεία μετεκλογικών δυσχερειών, οι οποίες ξεκινούν, από το απλό δεδομένο ότι το εκλογικό ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας έχει μεγάλες δυσκολίες να ξεπεράσει το 33% και μάλιστα, ύστερα, από μια αναγκαία άψογη προεκλογική εκστρατεία.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι περί αυτόν, με λίγα λόγια, χωρίς κάποια ιδιαίτερη πίεση, από τους αντιπάλους τους, τα έκαναν θάλασσα. Και φυσικά, με δεδομένη αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα, όπως έστρωσαν, έτσι θα κοιμηθούν. Είτε στις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023, είτε, στις βουλευτικές εκλογές, αμέσως, μετά από αυτές.

Ας πρόσεχαν.