Ψήφος ανοχής και αντοχής, στην “Πλεύση Ελευθερίας” και στην Ζωή Κωνσταντοπούλου, στις 21 Μαΐου 2023 (με κριτήρια την συνέπεια, στις αντιμνημονιακές πολιτικές θέσεις και την αδιαφορία, για την απόκτηση μιας “καρέκλας”), γιατί η αποχή, από τις εκλογές, δεν αποτελεί λύση.

 

Καθώς οι βουλευτικές εκλογές της 21ης Μαΐου 2023 πλησιάζουν, τίθεται, εξ αντικειμένου, το θέμα της δικής μου προσωπικής στάσης, στην συγκεκριμένη ψηφοφορία. Αυτό είναι, που ξεκαθαρίζω, με το παρόν δημοσίευμα και φυσικά, η δική μου τοποθέτηση δεν αποτελεί, σε καμμία περίπτωση υπόδειξη ψήφου, στο αναγνωστικό κοινό. Θα μπορούσε, βέβαια, να θεωρηθεί, ως προτροπή, αλλά, σε καμμία περίπτωση, αυτή η όποια θεωρούμενη, ως προτροπή, δεν είναι υπόδειξη, για το πώς πρέπει οποιοσδήποτε άλλος να συμπεριφερθεί, κατά την ημέρα της διεξαγωγής της ψηφοφορίας και πολύ περισσότερο, για το τί πρέπει να ψηφίσει.

Περισσότερο, από όλα τα άλλα, το παρόν κείμενο αποτελεί σαφή γνωστοποίηση, για το τί δεν πρέπει να ψηφιστεί, στην εκλογική διαδικασία της ερχόμενης Κυριακής. Και αυτά τα κόμματα, που δεν πρέπει να ψηφιστούν είναι τα γνωστά κόμματα του γραφειοκρατικοκαπιταλιστικού μνημονιακού τόξου της χρεωδουλείας και του νεοαποικιακού καθεστώτος της νομιζόμενης αστικής δημοκρατίας, που εγκαθιδρύθηκε, από τον Μάιο του 2010 και παραμένει, αενάως, ως ισχύον (Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες τους), όπως, επίσης, τα φιλοκρυπτοφασιστικά, παλαιοσταλινικά και θρησκευτικά - ναι, έχουμε και τέτοια - κόμματα.

Αν και αντιεξουσιαστής, γεγονός, που, εκ των πραγμάτων, σημαίνει ότι έχω πλήρη επίγνωση της φενάκης της ολιγαρχικής αστικοδημοκρατικής εκλογικής διαδικασίας, δεν εγκλωβίζομαι (και ουδέποτε εγκλωβίστηκα), στον πλήρη εκλογικό αρνητισμό της αποχής, από τις, εκάστοτε, διαδικασίες των ψηφοφοριών, που διεξάγει το καθεστώς της φιλελεύθερης ολιγαρχίας, από το 1981, που, όντας και τότε, αντιεξουσιαστής, συμμετείχα, στην ψηφοφορία των βουλευτικών και ευρωβουλευτικών εκλογών της 18/10/1981. 

Σε κάποιες, από τις πολλές ψηφοφορίες, που πραγματοποιήθηκαν, σε όλα τα επίπεδα, όλη αυτή την μακροχρόνια περίοδο, από τότε, απείχα· σε αρκετές άλλες όχι. Και τα κριτήρια, με βάση τα οποία, έπραττα, όσα έπραττα και πράττω, ήσαν και είναι, πάντοτε, συγκυριακά. Ουδέποτε εγκλώβισα τον εαυτό μου, σε προβληματισμούς, που διέπουν τις όποιες θεωρητικές αρχές, γύρω από την λεγόμενη “ορθή” αντιεξουσιαστική στάση, απέναντι στην εκλογική διαδικασία του αστικοδημοκρατικού ολιγαρχικού συστήματος διακυβέρνησης και τούτο, διότι ουδέποτε μου άρεσαν και εξακολουθούν, πάντοτε, να μην μου αρέσουν οι οποιασδήποτε μορφής ορθοδοξίες. Πάντοτε, προτιμούσα και προτιμώ τις ανορθόδοξες, θεωρητικά, στάσεις, συμπεριφορές και πράξεις, αρκεί αυτές να διέπονταν και να διέπονται, από έναν πρακτικό ορθολογισμό, έστω και αν αυτός εξαντλείται, μέσα στα πλαίσια του εξουσιαστικού συστήματος.

Έτσι, στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2019, κυρίως, στις ευρωεκλογές της 26/5/2019 και στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, συμμετείχα και ψήφισα, στις πρώτες, την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπουλου και στις δεύτερες, το ΜΕΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη, παρά τις διαφωνίες μου, με την ίδια την ύπαρξη των κομμάτων, που εκ των πραγμάτων είναι παραγωγικοί και αναπαραγωγικοί μηχανισμοί εξουσίας και παρά τις διαφωνίες μου, με τις ευρύτερες πολιτικές τους θέσεις, που προσδιορίζουν τα κόμματα αυτά, ως μέρος του καθεστώτος του πολιτικού συστήματος της φιλελεύθερης ολιγαρχίας, που διοικεί την ελληνική κοινωνία.

Στις βουλευτικές εκλογές της 21/5/2023 δεν θέλω να μείνω αδρανής. Δεν έχω σκοπό να γίνω παρατρεχάμενος κανενός κόμματος, αλλά την ψήφο, που διαθέτω, ως όπλο της άσκησης της πρωτογενούς εξουσίας, που διαθέτω, πρόκειται να την χρησιμοποιήσω, επιλέγοντας το, κατά την γνώμη μου, μη χείρον και το περισσότερο χρήσιμο, το οποίο θα μπορέσει, υπό προϋποθέσεις, να εκτροχιάσει την πολύ κακή εξέλιξη των πραγμάτων, που σχεδιάζει η ολιγαρχία και οι πάτρωνές της, στην ευρωζώνη, όσον αφορά το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. 

Προτάσεις απεγκλωβισμού υπάρχουν. Μπορεί να είναι δυσχερές να πραγματοποιηθούν, σε άμεση βάση. Μπορούν, όμως, να οδηγήσουν, στην διάνοιξη μεταγενέστερων προοπτικών, που μπορούν να οδηγήσουν και να φέρουν ένα τελεσφόρο αποτέλεσμα. Γι' αυτό και δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν. 

Άμεση ανάγκη είναι, τώρα, να εξέλθει η χώρα, από την ευρωζώνη, για να απεγκλωβισθεί η ελληνική κοινωνία, από την παρούσα και μακροημερεύουσα μιζέρια, που μας έχουν φέρει το ευρώ και η ζώνη του, όπως και η "Ευρωπαϊκή Ένωση". Αλλά, για μπορέσουν να μπουν οι βάσεις, μιας τέτοιας διαδικασίας, είναι απαραίτητο, στην ελληνική βουλή, να υπάρξουν οι κατάλληλοι μαχητές, οι οποίοι θα δώσουν έναν συσπειρωτικό αγώνα, ενάντια, στους ανίκανους και ψοφοδεείς "ευρωπαϊστές" της ελληνικής πολιτικής ελίτ και στην παραμυθολογική προπαγάνδα όλων αυτών, που παραπληροφορεί την ελληνική κοινωνία, αφήνοντάς την, ως μια άβουλη λεία, στις καταστροφικές διαθέσεις των ευρωζωνιτών.

Η διαδικασία αυτή δεν είναι εύκολη. Είναι δυσχερής, όχι επειδή δεν υφίστανται οι αντικειμενικές συνθήκες, για την άμεση έξοδο της ελληνικής οικονομίας, από την ευρωζώνη. Ο παραπάνω πίνακας της ιλιγγιώδους καταστροφικής καθοδικής πορείας των ετήσιων μισθών, στην Ελλάδα, από το 2007, μέχρι την προβλεπόμενη εξέλιξη αυτής της πτώσης, έως το 2024, υπολογισμένη, σε σταθερές τιμές του 2007, δείχνει, καθαρά, την ωρίμανση και την συνέχιση αυτής της ωρίμανσης, έως του σημείου του σαπίσματος αυτών των αντικειμενικών συνθηκών. 

Όμως, όπως έλεγαν και οι παλαιοί κομμουνιστές και όπως συνεχίζουν να λένε, ακόμη, όσον αφορά την καθυστέρηση της έλευσης του σοσιαλισμού, οι υποκειμενικές συνθήκες, στην ελληνική κοινωνία, έχουν οπισθοχωρήσει, λόγω του ισχυρού κλονισμού, σε επίπεδο σοκ, της καταστροφής και της ολικής διάψευσης, που υπέστη το σύνολο των ελπίδων και των μεγάλων προσδοκιών της ελληνικής κοινωνίας, το καλοκαίρι του 2015, από την προδοτική κωλοτούμπα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, με την μετατροπή του ΟΧΙ στο Μνημόνιο, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, σε ένα επαίσχυντο ΝΑΙ, στο Μνημόνιο και στην συνέχιση του καθεστώτος της χρεωδουλικής νεοαποικίας, το οποίο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητά, ψευδόμενη, κατά κόρον, και παραμυθολογούσα, ισχυριζόταν και διαβεβαίωνε την ελληνική κοινωνία ότι επρόκειτο να αποτινάξει. 

Η απογοητευτική, τραυματική και σοκαριστική εμπειρία του καλοκαιριού του 2015, με την δεδομένη, αλλά μη αναμενόμενη, από την μεγίστη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, υποταγή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, στους δανειστές και στο ευρώ, οδήγησε το εκλογικό σώμα, στον σχηματισμό και την εγχάραξη, στην συνείδηση της κοινωνίας μας, της πεποίθησης ότι δεν μπορούσε και δεν είναι δυνατόν να συμβεί τίποτε άλλο, από αυτό που έγινε, το οποίο θα εξακολουθήσει να συμβαίνει, διότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση.

Δυστυχώς, αυτή η μελαγχολική πεποίθηση, αν και καθ’ ολοκληρίαν, ψευδής και εξωπραγματική, έχει παγιωθεί και εξακολουθεί να είναι παρούσα. 

Αυτήν την σχηματισμένη, από τις δικές του πράξεις, πλειοψηφική κοινωνική πεποίθηση και την συνειδητοποίηση, από την ελληνική κοινωνία, στην μεγάλη πλειοψηφία της, του αβυσσαλέου εμπαιγμού και της συνειδητής κοροϊδίας, που αυτή υπέστη, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πλήρωσε, στις ευρωεκλογές της 26/5/2019 και (λιγότερο) στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, το υποτιθέμενο ψευδοριζοσπαστικό κόμμα της αριστεράς και φυσικά, πρόκειται να συνεχίσει να πληρώνει, όπως φαίνεται, σε αυξανόμενο μέγεθος και στην παρούσα εκλογική αναμέτρηση, όπως και στις πιθανές νέες βουλευτικές εκλογές, τον ερχόμενο Ιούλιο.

Αλλά η κακή τύχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό, που με και μας αφορά. Είναι καλοδεχούμενη η όποια εκλογική του συρρίκνωση, αλλά δεν είναι αυτή η εξέλιξη, που πρέπει να μας ενδιαφέρει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να λάβει την ερχόμενη Κυριακή ό,τι του αξίζει να λάβει.

Αυτό, που πρέπει να μας αφορά, είναι η κατακρήμνιση αυτής της εμπεδωμένης πεποίθησης, μέσα στην ελληνική κοινωνία, του ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να γίνει τίποτε διαφορετικό, από αυτό, που συμβαίνει. Η κατάρριψη και η ανασκευή αυτής της, πραγματικά, ανυπόστατης, αλλά και βαρύτατα, υπαρκτής πεποίθησης, αποτελεί ένα ηράκλειο έργο, που απαιτεί τεράστια προσπάθεια, για να επιτευχθεί. Βέβαια, η πραγματικότητα δεν πρόκειται να διαψεύσει τις δυσμενείς αναμονές μας, όσον αφορά την κακή, για την ελληνική κοινωνία, εξέλιξη και πορεία της, μέσα στο πέρασμα του χρόνου, όσο δεν αλλάζουν οι παρούσες ισορροπίες, οι οποίες, δυστυχώς, στηρίζονται, σε αυτήν την εμπεδωμένη πεποίθηση και στην σύστοιχη παραίτηση του πληθυσμού της χώρας μας, από κάθε προσπάθεια, για ανατροπή αυτής της κακής και μίζερης κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει και πρόκειται να συνεχίσει να βρίσκεται, όσο δεν προσπαθεί να αλλάξει όλα όσα η ολιγαρχία του εμφανίζει, ως αναπόφευκτα δεδομένα. 

Όσο εξωπραγματική και αν είναι αυτή η πεποίθηση, αυτό, δυστυχώς, δεν είναι ορατό, από την ελληνική κοινωνία. 

Αυτή είναι η κατάσταση, που αντιμετωπίζουμε. Και αυτή η κατάσταση δεν είναι εύκολο να ανατραπεί, αν και πρέπει και μπορεί να ανατραπεί, εφόσον η κοινωνία αντιληφθεί ότι μια τέτοια ανατροπή είναι, στην ουσία της, μια εφικτή, ρεαλιστική και αναγκαία δυνατότητα.

Από την άλλη πλευρά, δυνατότητα αντισυστημικής ψήφου δεν υπάρχει. Κάθε ψήφος, στα κόμματα, που εκ φύσεως και συστάσεως, είναι μηχανισμοί, που υπάρχουν και στοχεύουν, στην κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, είναι ψήφος, εξ ορισμού, συστημική, όπως και αν τα κόμματα θέλουν να παρουσιάζονται και όπως και αν ο κάθε ψηφοφόρος χαρακτηρίζει την ψήφο, που δίνει, στα εξουσιαστικά κόμματα, που αποτελούν τμήμα του γραφειοκρατικού καπιταλιστικού κόσμου.

Επίσης, οι αντιεξουσιαστές, ως χώρος, δεν οδηγούν τις όποιες οργανώσεις ακτιβιστικής δραστηριότητας, που σχηματίζουν (πχ Ρουβίκωνας), στις εκλογές, που διοργανώνουν το αστικό κράτος και η αστικοδημοκρατική ολιγαρχία. Η δική μου προσωπική άποψη κινείται, σε χώρο επαμφότερο και δεν αποκλείω, εξ ορισμού, την συμμετοχή των αντιεξουσιαστικών οργανώσεων, στην εκλογική διαδικασία (εάν το αστικό κράτος, δια του δικαστικού συστήματος, επιτρέψει μια τέτοια συμμετοχή, σε εκλογές, κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο, διότι το άρθρο 29 του Συντάγματος είναι, κατ’ ουσίαν, απαγορευτικό, σε μια συμμετοχή αντιεξουσιαστικών οργανώσεων, στην εκλογική διαδικασία). Αλλά, εγώ μιλώ και γράφω, για τον εαυτό μου και δεν εκφράζω κανέναν άλλον, εκτός, από εμένα και φυσικά δεν εχω καμμία διάθεση να δραστηριοποιηθώ, προς έναν πρακτικό προσανατολισμό υποστήριξης και διάδοσης της άποψης, που, σε, καθαρά, προσωπικό επίπεδο, εκφράζω.

Με δεδομένο το γεγονός ότι αντισυστημική ψήφος, στις εκλογικές διαδικασίες, που διεξάγονται, από το αστικό κράτος, δεν είναι δυνατή, η μόνη δυνατότητα, που υπάρχει, πέραν της αποχής, από τις ψηφοφορίες, είναι η χρήσιμη ψήφος, η οποία μπορεί να επιλύσει άμεσα και ζωτικής φύσεως, πρακτικά προβλήματα, που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και η οποία ψήφος μπορεί να ανοίξει τον δρόμο, για χρήσιμες και αναγκαίες ενδοσυστημικές ρηγματώσεις, οι οποίες μπορούν, στην παρούσα φάση να οδηγήσουν, στον απαραίτητο βηματισμό της απομάκρυνσης και της εξόδου κοινωνίας μας, από τον ασφυκτικό, παρακμιακό και καταστροφικό εγκλωβισμό της, στο ευρώ και την ζώνη του.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, πρέπει να εισέλθουν, στην προσεχή νέα βουλή, οι απαραίτητες πολιτικές δυνάμεις, που μπορούν να βοηθήσουν, σε αυτή την κατεύθυνση, όσο μικρές και αν είναι, αρχικά, οι δυνάμεις τους, βραχυκυκλώνοντας, έστω και για λίγο, ή, έστω και προσωρινά, τις κατεστημένες διαδικασίες της αναπαραγωγής του σύγχρονου ευρωσυστημικού καθεστώτος, στην κοινωνία μας.

Έτσι, η ψήφος στην Πλεύση Ελευθερίας της πρώην προέδρου της βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην παρούσα ψηφοφορία της 21/5/2023, προκειμένου να επιτευχθεί η κοινοβουλευτική παρουσία του κόμματος αυτού, στην προσεχή βουλή, με δεδομένη την προσωπική εντιμότητα, την ακεραιότητα του χαρακτήρα και την δημιουργική εμμονική πολιτική στάση και παρουσία της ηγέτιδος του κόμματος και οι πολιτικές θέσεις της, γύρω από το επίμαχο ζήτημα της άρσης και της κατάργησης του καθεστώτος της χρεωδουλείας, η οποία, πολιτικά, εκφράζεται, ως ευρωδουλεία, αλλά, κυρίως, η αποδεδειγμένη εμπράκτως, αδιαφορία της Ζωής Κωνσταντοπούλου, για την απλή κατοχή μιας κοινοβουλευτικής καρέκλας, με οποιοδήποτε αντάλλαγμα, αλλά και με οποιαδήποτε υποχώρηση, από τις εκφρασμένες πολιτικές θέσεις της, είναι που με οδηγεί, στο να δώσω μια ψήφο ανοχής και αντοχής, στην Πλεύση Ελευθερίας, παρά το γεγονός ότι δεν είναι καθόλου δεδομένη η είσοδος του κόμματος, στην βουλή, αφού, αν και φαίνεται, ως εφικτή, η πιθανότητα του κόμματος αυτού να σπάσει το φράγμα του 3%, συγκεντρώνοντας τις απαραίτητες ψήφους, οι υπάρχουσες συνθήκες είναι αντίξοες.

Δεν είναι, λοιπόν, εύκολο κάτι τέτοιο. Είναι δύσκολο. Ευρίσκεται, όμως, μέσα στα όρια του εφικτού και εφόσον πραγματοποιηθεί, είναι πολύ πιθανό να καταστεί χρήσιμο, χωρίς, βέβαια, να υπάρχει καμμία απόλυτη σιγουριά, για το όποιο αποτέλεσμα προκύψει, μετεκλογικά.

Ως εκ τούτου και παρά τις όποιες υπαρκτές επιφυλάξεις μου, με δεδομένο και τον εμφανή ναρκισσισμό της αρχηγού του κόμματος (φαινόμενο, το οποίο αποτελεί ένα αρνητικό στοιχείο, αν και επαμφότερο), ο πειραματισμός, στον οποίο είμαι διατεθειμένος να συμβάλω, με την ψήφο μου, αξίζει, κατά την γνώμη μου, τον κόπο.

Ψήφος, στην Πλεύση Ελευθερίας και στην συνεπή και αδιάφορη για τις καρέκλες, Ζωή Κωνσταντοπούλου, λοιπόν. Και βλέπουμε.