Βαδίζοντας, προς την δεκαετία του 2030 : Η Ελλάδα ανήκει, στους Έλληνες και όχι, στην Δύση. Έρχεται ο καιρός, που πρέπει η ελληνική κοινωνία να επανεξετάσει τις συμμαχίες, τις δεσμεύσεις και την θέση της, στην, ταχέως, αναδιαμορφούμενη παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων, με πρώτο βήμα την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη. (Τα υπόλοιπα - έξοδος από την “EE” και το NATO -, στην πορεία του χρόνου, θα πρέπει να ακολουθήσουν, σταδιακά, με την σειρά τους).

Μια παλαιά  photo του Ανδρέα Παπανδρέου των μέσων της δεκαετίας του 1970, τότε, που ο ιδρυτής του, τότε, δυναμικού ΠΑΣΟΚ αμφισβήτησε όλα όσα εθεωρούντο δεδομένα, ως απαρασάλευτα, κάποια από τα οποία, κακώς πράττων, δεν άλλαξε, αφού οι στρατηγικές αναλύσεις του, που εκφράζονταν, από το, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επίκαιρο, σήμερα, σύνθημα “Η Ελλάδα ανήκει, στους Έλληνες”, υπήρξαν ολόσωστες. Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό κάτω από το αυλάκι και τα, τότε  δεδομένα πράγματα άλλαξαν, με την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης” και των “σοσιαλιστικών” κρατών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, περίπου, αστραπιαία. 

Ακολούθησε η 25χρονη αμερικανική παντοδυναμία, που συνοδευόταν, από την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, η οποία, ως ένα αφελές στρατηγικό σχεδίασμα, έφερε την ανάδυση της Κίνας, ως οικονομικής υπερδύναμης, όπως και την αναγέννηση της Ρωσίας, αλλά και την ανάδυση άλλων μεγάλων εθνικών κρατών, που στο σύνολό τους, όλα αυτά οδήγησαν, στον νέο πολυπολικό κόσμο, που ανατέλλει και στον σταδιακό, σχετικά, αργόσυρτο και βασανιστικό παραγκωνισμό των ΗΠΑκαι του Δυτικού Κόσμου, στην παγκόσμια σκηνή. Ο ρωσοουκρανικός πόλεμος είναι, μόνον, ένα φαινόμενο αυτής της επίπονης διαδικασίας και είναι σαφές ότι πρόκειται να υπάρξουν και να ακολουθήσουν πολλά άλλα, τα οποία πρόκειται να είναι, άκρως, επικίνδυνα και καταστροφικά.

Στα πλαίσια αυτά, η χώρα μας, σιγά-σιγά και με ψυχραιμία, πρέπει να αρχίσει να επανεξετάζει την θέση της, στο παγκόσμιο στερέωμα, ξεκινώντας, από τις συμμαχίες, που έχει κάνει και από τα υπερεθνικά οικονομικά και στρατιωτικά σύνολα, στα οποία έχει ενταχθεί, καλύπτοντας ανάγκες, που αφορούν άλλες εποχές και διαφορετικούς συσχετισμούς δυνάμεων, όπως και άλλα δεδομένα συμφέροντα, τα οποία διαφοροποιούνται, ραγδαία.

Καθώς, λοιπόν, βαδίζουμε, προς την δεκαετία του 2030, η ελληνική κοινωνία, κατ’ αρχήν και οι εντόπιες ελίτ, που κυβερνούν (έστω και ως, οιονεί, νομάρχες, τοπάρχες και μπράβοι των ξένων ευρωπαϊκών και υπερατλαντικών ολιγαρχιών και κρατών) τον τόπο μας, είναι απαραίτητο να αρχίζουν, στα σοβαρά, με ψυχραιμία, νηφαλιότητα και χωρίς βιασύνες, που, συνήθως, αποτελούν κινήσεις πανικού, να βλέπουν, προς το αύριο - και αυτό το αύριο είναι το χρονικό διάστημα της δεκαετίας του 2030, η οποία μπορεί να μην είναι, ακόμη, κοντά μας, αλλά δεν είναι, καθόλου, μακριά -, προκειμένου να προσδιορίσουν την μέλλουσα πορεία της χώρας και να ετοιμάσουν τον απαραίτητο σχεδιασμό του βηματισμού, των κινήσεων και των στάσεων, που θα πρέπει να ακολουθηθούν, εν όψει των ραγδαίων εξελίξεων, που έχει επιφέρει η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και συνοδός απορρύθμιση της ίδιας, μέσα από την δυναμική αναδιάταξη του συσχετισμού δυνάμεων, στο παγκόσμιο στερέωμα, με την αναδυόμενη, αλλά και ήδη, ενεργό και παρούσα ανάδειξη του μεταμερικανικού και εν γένει, μεταδυτικού πολυπολικού κόσμου, ο οποίος έχει γεννηθεί, ως νόθο τέκνο της αμερικανικής και δυτικής αφέλειας και ανοησίας.

Αυτή η στρατηγική ανοησία της ελίτ, που διοικεί την Ουάσινγκτων και τις μεγάλες πρωτεύουσες της Δύσης επεδείχθη, προς χάρη της εξυπηρέτησης των τεράστιων και υπερεθνικών, στην κατασκευή τους, αλλά και στην έκταση των ενδιαφερόντων τους, πολυεθνικών εταιρειών και της ολέθριας, για τα μακρόπνοα στρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των δυτικών ελίτ και του βαθύτατου αμερικανικού κράτους, υιοθέτηση και εφαρμογή της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης, που οδήγησε, στην ανάδειξη της Κίνας, σε οικονομική και οσονούπω, σε κάποια, όχι πολλά, χρόνια, από τώρα, σε στρατιωτική υπερδύναμη, στον πλανήτη και φυσικά, στην αναγέννηση της Ρωσίας, που, πάντοτε, παρέμενε μια στρατιωτική υπερδύναμη, η οποία μπορεί να αποπροσανατολίστηκε και να λούφαξε, μετά, από την βλακώδη αυτοδιάλυση της “ΕΣΣΔ”, αλλά, εδώ και καιρό, έπαυσε να είναι ένας παθητικός θεατής και ενεργοποιήθηκε, διεκδικώντας, εκ νέου, την ισχυρή θέση της, μέσα στις αναδιατασσόμενες παγκόσμιες ισορροπίες.

Ο παραπάνω πίνακας, τον οποίο έχω ξαναπαρουσιάσει δείχνει την πορεία της παρακμής των G7 της Δύσης, έναντι των ανερχόμενων BRICS, αρχής αρχομένης, από το 2023, που οι G7 χάνουν την πρωτοπορία στο αθροιστικό μέγεθος του ποσοστού του ΑΕΠ τους, έναντι των BRICS, γεγονός, το οποίο πρόκειται, πλέον, να καταστεί αναντίστρεπτο και πρόκειται να διευρύνεται, όσο περνούν τα χρόνια, χωρίς, μάλιστα, να λάβουμε υπόψη μας το δεδομένο ότι αυτό το νεοπαγές μπλοκ των χωρών, στο παγκόσμιο στερέωμα πρόκειται να διευρυνθεί, με την ένταξη και άλλων κρατών, σε αυτό, ενώ ο οικονομικός κατακερματισμός και οι γεωπολιτικές εντάσεις θα επιβαρύνουν το παγκόσμιο ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια, κυρίως, στις αναπτυγμένες χώρες του παλαιού Δυτικού Κόσμου, το ΑΕΠ του οποίου, ως ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ πρόκειται να βαίνει, σε ένα βάθος χρόνου, δραματικά, μειούμενο. 

Με δεδομένη αυτή την εξέλιξη, η ομάδα των G7, που αποτελείται από τις ΗΠΑ, την Βρετανία, τον Καναδά, την Γαλλία, την Γερμανία, την Ιταλία και την Ιαπωνία και ηταν, εδώ και δεκαετίες, το πιο προηγμένο οικονομικό μπλοκ χωρών, στον πλανήτη, απλώς, χάνει την πρωτοκαθεδρία του, οριστικά και αμετάκλητα, όπως και η Δύση, στο σύνολό της. Τα μέλη των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική) ξεπερνούν τους, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, G7, από φέτος. Και όπως ανέφερα, έπεται συνέχεια, η οποία πρόκειται να καταστεί δραματική, για την Δύση. 

Με αυτά τα δεδομένα, η ελληνική κοινωνία, πρέπει, με ψυχραιμία και περισυλλογή, να αρχίσει να σκέπτεται τον ανακαθορισμό της θέσης της, μέσα σε αυτό το, ταχύτατα, αναδιατασσόμενο παγκόσμιο περιβάλλον, επανεξετάζοντας τις πολυεθνείς συμμαχίες και τους αντίστοιχους συνεταιρισμούς, εντός των οποίων έχει αγκυροβολήσει και ενταχθεί.

Αυτή η διαδικασία, φυσικά, οδηγεί, στην σταδιακή αποστασιοποίηση της χώρας μας, από τις ενεργές επιλογές και θέσεις του δύοντα, στον υδρόγειο ορίζοντα, Δυτικού Κόσμου. Το στρατηγικό δόγμα του “Ανήκομεν, εις την Δύσιν” του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της εντόπιας ολιγαρχίας, που, πάντοτε, είχε τα δικά του έντονα προβλήματα, αλλά, εν πάση περιπτώσει, είχε μια λογική, έχει εισέλθει, εδώ και καιρό, σε μια γοργή διαδικασία απαξίωσης, χωρίς, ακόμη, να έχει στερηθεί, πλήρως, των ρεαλιστικών βάσεων, στις οποίες στηρίζεται, αν και αυτές οι βάσεις παρουσιάζουν σοβαρές ρωγμές, που συνοδεύονται, από εκκωφαντικούς τριγμούς.

Έτσι, η αποδυνάμωση και επελαύνουσα παρακμή της Δύσης ανοίγει τον δρόμο, στην ελληνική κοινωνία να επανεξετάσει τις εξωτερικές επιλογές της και να τις αναθεωρήσει, εναρμονίζοντας τις επιλογές αυτές, με τα συμφέροντά της κάποια εκ των οποίων, άλλωστε, εβλάβησαν, ευθύς εξ αρχής, με αποτέλεσμα οι αρχικές στρατηγικές επιλογές της χώρας να είναι, εγγενώς, εσφαλμένες και φυσικά, θα έπρεπε να μην είχαν γίνει ποτέ.

Η καταστροφική περίπτωση της εισόδου της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, είναι χαρακτηριστική και αποτελεί την μεγαλύτερη στρατηγική ήττα, εξ επιλογής, της εντόπιας ολιγαρχίας, γεγονός το οποίο δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και προκύπτει, αβίαστα, από τα, παραπάνω, παρατιθέμενα απολογιστικά στοιχεία, αφού, πλέον, η είσοδος της Ελλάδας, στην ευρωζώνη και η ολέθρια αντικατάσταση του εθνικού νομίσματος της χώρας έχουν παύσει να είναι ένα πρόσφατο γεγονός. Από τότε, που υλοποιήθηκε αυτή η καταστροφική στρατηγική επιλογή έχουν περάσει 21 χρόνια και έτσι, μπορούμε να διαπιστώσουμε και να κρίνουμε, με ασφαλή και αντικειμενικό τρόπο, τα αποτελέσματα, που προέκυψαν και τα οποία ζούμε και τα νιώθουμε, στο πετσί μας.

Φυσικά, αυτή η στρατηγική επιλογή της αντικατάστασης του εθνικού νομίσματος της χώρας, όσον και αν, εκ των πραγμάτων, αποδεικνύεται, ως, τραγικά, εσφαλμένη επιλογή, που έβλαψε τα συμφέροντα της ευρύτατης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, όμως, δεν έγινε αναίτια. Η στρατηγική αυτή επιλογή έγινε, για να μπορεί η ολιγαρχία να διακινεί τα κεφάλαιά της ελεύθερα, κάτι το οποίο, φυσικά, το πέτυχε και το εφάρμοσε, με αποτέλεσμα τεράστια ποσά κεφαλαίων, που φθάνουν το ένα τρισεκατομμύριο ευρώ να έχουν φύγει, μέσα σε αυτά τα 21 χρόνια, στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα την δραστικότατη πτώση των επενδύσεων, στην ελληνική οικονομία, οι οποίες έπεσαν, στα επίπεδα του 1996.

Ως εκ τούτου, η ελληνική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010 και τα, ανωτέρω, παρουσιαζόμενα στοιχεία της δραστικής πτώσης, της κατακρήμνισης των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας προέκυψαν, υπήρξαν και είναι αναμενόμενα. Και φυσικά, αυτή η κατάσταση πρέπει να παύσει να υφίσταται.

Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία πρέπει, άμεσα, ει δυνατόν, χθες, να εξέλθει, από την ευρωζώνη, να επαναφέρει το εθνικό νόμισμα της χώρας, χωρίς ενδοιασμούς και αντιστάσεις και να αποκαταστήσει τον απολεσθέντα κεντρικό πυρήνα της εθνικής/κοινωνικής οντότητας του ελληνικού κράτους, ο οποίος έχει αναιρεθεί, με την απώλεια του ελέγχου και του προσδιορισμού της έκδοσης και της κυκλοφορίας του νομίσματος της χώρας, με την αποκατάστασης της δημοσιονομικής της κυριαρχίας, που ισοδυναμούν με την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, η οποία έχει τρωθεί, βάναυσα, στον ίδιο τον κεντρικό και ουσιώδη πυρήνα της ύπαρξης της.

Αλλά το ένα βήμα φέρνει, με την σειρά του το επόμενο. 

Η έξοδος από την ευρωζώνη, οδηγεί, στην επιλεκτική αναγκαιότητα της εξόδου της Ελλάδας, από την “Ευρωπαϊκή Ενωση”/ΕΟΚ, στην οποία εντάχθηκε, πάλι με επιλογή της εντόπιας ολιγαρχίας, το 1981, η οποία επιλογή μπορεί να μην είχε τον καταστροφικό χαρακτήρα της ένταξης της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, αλλά υπήρξε το πρώτο βήμα, προς αυτήν και πέραν τούτου, όπως αποδεικνύει ο παραπάνω πίνακας, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ/“ΕΕ”, υπήρξε, σημαντικά, βλαπτική, για την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας, την οποία περιέστειλε και περιόρισε, κατά πολύ, όπως αποδεικνύει ο, παραπάνω, πίνακας της σχετικής επιστημονικής μελέτης των Campos-Corricelli-Moretti, την οποία, επιμελώς και επίμονα, εξακολουθεί να αποκρύπτει η εντόπια ολιγαρχία.

Η έξοδος της Ελλάδας, από την “Ευρωπαϊκή Ένωση” μπορεί να είναι αναγκαία, αλλά, αντίθετα, από την επιτακτική αναγκαιότητα της άμεσης εξόδου της χώρας, από την ευρωζώνη, δεν είναι το ίδιο επιτακτική. Είναι χρήσιμο να εξετασθούν όλες οι παράμετροι μιας τέτοιας επιλογής και φυσικά, είναι χρήσιμο η ένταξη της Ελλάδας στην “Ευρωπαϊκή Ένωση”, να αντικατασταθεί, από μια ειδική εμπορική και οικονομική σχέση με αυτήν, ή με διακρατικές συμφωνίες με τα μέλη της. Πρέπει, δηλαδή να γίνει αυτό που, αν και το υποστήριζε, τελικά, δεν έπραξε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Η έξοδος από το ΝΑΤΟ, η οποία θα πρέπει κάποια στιγμή, στο απώτερο μέλλον, να πραγματοποιηθεί, δεν είναι κάτι το άμεσο. Η χώρα μας μπορεί να περιμένει, όσο ο Δυτικός Κόσμος μπορεί να της παρέχει την χρειαζούμενη αμυντική ασφάλεια και στην συνέχεια, με δεδομένη την εξελισσόμενη αποδυνάμωση της Δύσης, στο παγκόσμιο περιβάλλον, η ελληνική κοινωνία μπορεί να κρίνει την δεδομένη, σύμφωνα με τις περιστάσεις, απομάκρυνση της Ελλάδας, από το ΝΑΤΟ και τον πιθανό προσανατολισμό της, προς Ανατολάς, με την προσέγγισή της, στην Κίνα και την Ρωσία, πιθανότατα, ακόμη και μέσα στην επερχόμενη δεκαετία του 2030, ή και αργότερα.

Όσο και αν όλα αυτά, εξ αιτίας της καταιγιστικής φιλοδυτική προπαγάνδας της φιλοδυτική ολιγαρχίας του τόπου μας, φαίνονται, σήμερα, ως εξωπραγματικά, η εξελισσόμενη ισορροπία δυνάμεων, στον παγκόσμιο χάρτη, αλλά και όπως προανέφερα, οι άμεσες και επιτακτικές αναγκαιότητες, που αφορούν την ελληνική κοινωνία, δεν μπορούν, εσαεί, να αγνοούνται.

Γι’ αυτό και είναι χρήσιμο και απαραίτητο να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε, με αυτές και με τις δεδομένες, εξελισσόμενες και ανατρεπτικές ισορροπίες δυνάμεων στην παγκόσμια σκηνή.

Και τούτο επειδή η Ελλάδα πρέπει να ανήκει, στους Έλληνες. Και μόνον, σε αυτούς.