Ρουβίκωνας : «Ερωτήσεις και απαντήσεις, για την ακρίβεια». Μια καλόπιστη κριτική, σε ένα φυλλάδιο αυτής της εμφανιζόμενης, ως αντιεξουσιαστικής οργάνωσης, αλλά και στην, κατά το δυνατόν, γενικότερη δραστηριότητά της.

   

Το περασμένο Σάββατο (17/9/2022) το μεσημέρι, με περίμενε μια, καθόλου, δυσάρεστη έκπληξη, καθώς κατέβαινα, στον δρόμο και όταν έφτασα έξω, από το σουπερμάρκετ Βασιλόπουλος, στις αρχές της Πετρούπολης, προς το Ίλιον, δυο νεαροί μου έδωσαν το παραπάνω φυλλάδιο, το οποίο και πήρα, χωρίς να ανοίξω διάλογο μαζί τους και χωρίς, στην αρχή, να διαβάσω ποιος έγραψε το κείμενό του. Κανόνισα να το διαβάσω, στο σπίτι, κάτι το το οποίο έπραξα. 

Εκεί, είδα ότι το φυλλάδιο το έχει εκδώσει η αναρχική/αντιεξουσιαστική οργάνωση Ρουβίκωνας, γεγονός, το οποίο, για μένα, ήταν μη αναμενόμενο. Είχα διαβάσει, στο διαδίκτυο, για πολλές ακτιβιστικές παρεμβάσεις της οργάνωσης αυτής, αλλά δεν περίμενα ότι θα κάτι τέτοιο θα έφθανε, μέχρι τα σύνορα Ιλίου και Πετρούπολης. Να, λοιπόν, που έφθασε. 

Φυσικά, ο Ρουβίκωνας έχει δικαίωμα να υπάρχει, να διαδίδει τις ιδέες του, να εκφράζει τις απόψεις του και να δρα, παρά τα όσα λέγονται εναντίον του, τα οποία, εν πολλοίς, αποτελούν μια συστηματική και επίμονη προσπάθεια συκοφάντησης της οργάνωσης αυτής και πρόκλησης φόβου, στην ελληνική κοινή γνώμη, εκ μέρους των κυβερνήσεων, του ευρύτερου πολιτικού κόσμου και εν γένει, του κρατικού μηχανισμού. Το κολοβό και αποικιοκρατούμενο ελληνικό αστικοδημοκρατικό κράτος και το πρωθυπουργοκεντρικό πολίτευμά του, έχουν την υποχρέωση να αποδέχονται την ύπαρξη και την δραστηριότητα της αντιεξουσιαστικής αυτής οργάνωσης, όσο και αν αυτές τους είναι δυσάρεστες. Η πολιτική δράση και ο, μέχρι στιγμής, πολιτικός ακτιβισμός του Ρουβίκωνα κινούνται, εντός των αποδεκτών ορίων. Και ορθώς.

Το συγκεκριμένο φυλλάδιο, μάλιστα, αποτελούμενο, από ένα στοχευμένο επικοινωνιακό και εκλαϊκευτικό κείμενο, κινείται, σε γενικές γραμμές, προς την ορθή κατεύθυνση, αφού η προσοχή των συντακτών του προσανατολίζεται και αναδεικνύει τα ζέοντα προβλήματα του ευρύτατου πληθυσμού της χώρας μας, τα οποία επικεντρώνονται και συγκεκριμενοποιούνται, στην ακρίβεια, με αιχμή τον τωρινό επίμονο πληθωρισμό, που υφίσταται, λόγω, κυρίως, της κερδοσκοπίας και λιγότερο το ενεργειακό κόστος, στην λεγόμενη αγορά ενέργειας, την οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ίδρυσε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και της «πρώτης φοράς» αριστεράς, αλλά και φυσικά, λόγω της κατάρρευσης των μισθών και των εισοδημάτων του πληθυσμού και της συνακόλουθης κατακρήμνισης της συναθροιστικής ζήτησης, δηλαδή της κατανάλωσης, αλλά και των επενδύσεων, τα οποία αποτελούν χρόνια και παραμένουν οξύτατα προβλήματα, που προέκυψαν, ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης μνημονιακής περιόδου, που ξεκίνησε, με την χρεωκοπία του 2010, όπως, σωστά, εντοπίζει το κείμενο του παρατιθέμενου φυλλαδίου.

Επιμέρους διαφωνίες μου, όσον αφορά την προοπτική, την οποία προσπαθεί να δώσει το συντακτικό επιτελείο του φυλλαδίου, υπάρχουν, αλλά είναι εποικοδομητικές και δεν είναι αυτές το σημείο εκείνο, που πρέπει να τονιστεί. Σημασία έχει το γεγονός ότι οι συντάκτες του φυλλαδίου επικεντρώνονται, στα συγκεκριμένα προβλήματα, που απασχολούν ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού και προτείνουν κάποιες συγκεκριμένες πρακτικές λύσεις, για την αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος, δηλαδή της επιβίωσης μεγαλων τμημάτων του πληθυσμού, η οποία επιβίωση τίθεται, σε κίνδυνο, έχοντας μπροστά μας την επερχόμενη κρίση, στον προσεχή χειμώνα, αλλά και πριν και μετά, από αυτόν.

Πράγματι, η αύξηση των μισθών, πάνω από τον πληθωρισμό και όχι, απλώς, η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή, την οποία μόλις υποσχέθηκε, από το βήμα της 86ης ΔΕΘ, ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ένα, επιτακτικά, αναγκαίο μέσο, για την σωτηρία του πληθυσμού, από την φτώχεια. Και φυσικά, μαζί με τους μισθούς, πρέπει να αυξηθούν και οι συντάξεις, όπως και τα λοιπά εισοδήματα των διαφόρων στρωμάτων, που αποτελούν την ελληνική κοινωνία, εξαιρουμένης, βέβαια, της ολιγαρχίας, των μεγαλοκαπιταλιστών και της μεγαλοεταιρικής μισθωτικής και λοιπής γραφειοκρατίας, τα υπεραυξημένα εισοδήματα των οποίων πρέπει, κυριολεκτικά, να υποστούν, αλύπητα, τον πέλεκυ των μειώσεων.

Η ανάδειξη αυτής της αναγκαιότητας, ως ενός ελάχιστου προγράμματος δράσης, είναι, προφανώς, επιτακτική και φυσικά, μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αποτελέσει έναν πόλο συσπείρωσης και μιας κίνησης κάποιου κόσμου, με επίκεντρο το πρόβλημα της ακρίβειας και της ανόδου του κόστους ζωής. 

Πάντως, με δεδομένη την προφανή αναγκαιότητα, για οργανωμένη δράση, αν και η αλήθεια είναι ότι η ίδια η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου απίθανο να οδηγήσει, σε χαοτική κοινωνική δράση/αντίδραση, παρά την τωρινή και μακροχρόνια παραίτηση της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, η οποία παραίτηση προέκυψε, εξαιτίας του πραγματικού πουλήματος - για να είμαι ακριβής, του ξεπουλήματος - του κινήματος, που αναπτύχθηκε την εποχή των Μνημονίων και το οποίο κατέστειλε, στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την κωλοτούμπα, ύστερα από την μεγάλη επικράτηση του όχι, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και την υπογραφή και την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, όπως, επίσης και την υπογραφή και εφαρμογή του ντροπαλού 4ου Μνημονίου, τον Αύγουστο του 2018, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, το οποίο Μνημόνιο - με διακοπές είναι η αλήθεια - συνεχίζει να εφαρμόζεται και θα εξακολουθήσει να εφαρμόζεται, τουλάχιστον, μέχρι το 2070, εάν όλα πάνε (που, σίγουρα, δεν θα πάνε), σύμφωνα, με τις δεδομένες προβλέψεις της ευρωγραφειοκρατίας και των ελληνικών κυβερνήσεων.

Αυτό, που κατά την γνώμη μου, υποβόσκει, είναι το πέρασμα, σε μια νέα προεπαναστατική περίοδο, ανάλογη με εκείνη της περιόδου 2010 - 2015, αν και κάτι τέτοιο, στην παρούσα φάση, φαίνεται ότι δεν είναι ορατό, ως μη αναμενόμενο, ως απίθανο και ως απραγματοποίητο. Βέβαια, αυτό, που υποβόσκει, δεν σημαίνει ότι και θα πραγματοποιηθεί. Στην ζωή, τα πράγματα πολλές φορές εξελίσσονται, με περίεργους τρόπους. Έτσι, μια προεπαναστατική κατάσταση, που μπορεί να υπάρξει, μπορεί, κάλλιστα και να μην πραγματοποιηθεί. Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει το μέλλον. 

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί οποιοσδήποτε να δει και να προειδοποιήσει, γι’ αυτό που μπορεί να έλθει. Και αυτό είναι αυτό, που κάνω εγώ. Απλώς, περιγράφω, διαπιστώνω και επισημαίνω. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτό. Ως εκ τούτου και αφού είναι δυνατόν να συμβούν τα πάντα, όπως, επίσης και τίποτε και η κατάσταση μπορεί να συνεχίζει να βρίσκεται μέσα, στον παρόντα βάλτο, χρήσιμο είναι να προσπαθήσουμε να δούμε τις προοπτικές και πολύ περισσότερο να συντελέσουμε, στην διαμόρφωσή τους, ο καθενασ, με τον δικό του τρόπο και τις, προφανώς περιορισμένες και τις πλείστες φορές αμελητέες δυνατότητες, παρά το γεγονός ότι οι πιθανότητες συγκλίνουν, προς το μέρος της εντόπιας ολιγαρχίας και του συστημικού πολιτικού κόσμου της χώρας. 

Υπ’ αυτήν την έννοια, το κείμενο του φυλλαδίου του Ρουβίκωνα κινείται, στην σωστή, πρακτικά, κατεύθυνση. Βέβαια, οι συντάκτες του κειμένου καλούν, σε συσπείρωση της κοινωνίας, στις τάξεις της οργάνωσης αυτής, ισχυριζόμενοι ότι έχουν ένα σχέδιο και μια κατεύθυνση δράσης. Πέρα από το γεγονός ότι το να έχει μια οργάνωση (αντιεξουσιαστική, ή μη) ένα σχέδιο δράσης, αυτό δεν είναι, κατ’ ανάγκην, αρκετό, ούτε καν χρήσιμο - αν αναλογιστούμε ότι και ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν και οι μπολσεβίκοι, από τον Απρίλιο του 1917, κατέστρωσαν και είχαν ένα σαφές σχέδιο δράσης, με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, είναι απαραίτητο να δούμε και να αναλογιστούμε τα οδυνηρά και μακροπρόθεσμα καταστροφικά αποτελέσματα αυτού του σχεδίου δράσης -, η αλήθεια είναι, αναφερόμενος, στην παρούσα κατάσταση, στην Ελλάδα, πως, παρά τους ισχυρισμούς τους αυτούς, οι συντάκτες του φυλλαδίου του Ρουβίκωνα, στην πραγματικότητα, δεν έχουν ένα σχέδιο δράσης, σε αντιεξουσιαστική, τουλάχιστον, κατεύθυνση, ίσως και επειδή ένα τέτοιας υφής σχέδιο δράσης μπορεί να μην είναι (και δεν είναι) δυνατόν να διαμορφωθεί και φυσικά, αυτή η οποιαδήποτε αδυναμία πρέπει να είναι και να γίνει αντιληπτή και κατανοητή. 

Φυσικά, ένα σχέδιο δράσης μπορεί να διαμορφωθεί, αλλά αυτό δεν καθιστά αυτό το σχέδιο δράσης, που μπορεί να διαμορφωθεί, ως ένα σωστό και χρήσιμο σχέδιο και τούτο διότι, επίσης, αλήθεια είναι το γεγονός πως οποιοδήποτε σχέδιο αντιεξουσιαστικής δράσης έχει τα όρια του και πρόκειται να βρει, μπροστά του, το τείχος των ορίων αυτών, τα οποία, άλλωστε, σε έναν μεγάλο βαθμό, υπάρχουν, ακόμη και για τις λεγόμενες επαναστατικές οργανώσεις και κόμματα της ελληνικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αν και αυτά τα εξουσιαστικά σχήματα δεν έχουν αντιεξουσιαστικές αυταπάτες και τις συγκεκριμένες μορφές της ψευδούς συνειδήσεως, αφού σκοπεύουν, στην κατάκτηση της εξουσίας.

Το βασικό, το συστατικό στοιχείο, για την αντιεξουσία, εντοπίζεται, στην ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, αφού ναι, μεν, ο άνθρωπος έχει ένστικτη την τάση, προς την ελευθερία, αλλά εξίσου - και ίσως και περισσότερο - έχει ένστικτη και την τάση, προς την υποδούλωση. Και τα δύο αυτά στοιχεία της ανθρώπινης υπόστασης εδράζονται, στο ανθρώπινο DNA και όπως φαίνεται, από την ίδια την από την ίδια την ιστορική εξέλιξη, η τάση, προς την υποδούλωση, στηρίζεται, σε πολύ πιο σοβαρό υπόστρωμα (ίσως και προφανώς, λόγω της εγγενούς διαδικασίας κοινωνικοποίησης των ανθρώπων, ως συνόλων), από αυτό της τάσης, προς την ελευθερία, η οποία φυσικά, πάντοτε και παρ’ όλες τις αντιξοότητες, θα συνεχίσει να υφίσταται και πρόκειται να συνεχίσει να βρει τρόπους, για να εκφρασθεί. 

Αυτό είναι το δυσεπίλυτο και μάλλον, ανεπίλυτο πρόβλημα της αντιεξουσίας, το οποίο είναι, σφοδρότατα, πιθανό να μην μπορεί να αντιμετωπισθεί. 

Αλλά δεν χρειάζεται, στην παρούσα φάση, να εισέλθουμε, σε αυτού του βάθους τις αναλύσεις, αφού υπάρχουν πολλά άμεσα προβλήματα, που είναι χρήσιμο και απαραίτητο να αντιμετωπισθούν, όπως αυτό της ακρίβειας, της ανόδου του κόστους ζωής, της δραστικής υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου της ελληνικής κοινωνίας, μια υποβάθμιση, η οποία προσεγγίζει, αγγίζει και απειλεί την ίδια την επιβίωση ευρέων στρωμάτων και κατηγοριών του πληθυσμού της χώρας μας.

Αυτά είναι τα τωρινά προβλήματα, τα οποία, σωστά, τίθενται και σωστά, κατηγοριοποιούνται μέσα, στο φυλλάδιο του Ρουβίκωνα. Βέβαια, μπορεί και σίγουρα, οι προτάσεις της αντιεξουσιαστικής αυτής οργάνωσης να αποπνέουν μια σιγουριά, η οποία δεν είναι ρεαλιστική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το κείμενο του φυλλαδίου δεν είναι χρήσιμο. Προφανώς, δεν είναι αρκετό, αλλά έχει την χρησιμότητα, που πρέπει.Το θέμα είναι, εάν μπορεί να αγγίξει, να πείσει και να συσπειρώσει έναν κόσμο, γύρω από αυτή την οργάνωση. 

Αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο, καθώς είναι το λιγότερο πιθανό και αποτελεί ζητούμενο, το οποίο είναι η ίδια η ζωή, αλλά και η δραστηριότητα του Ρουβίκωνα, που θα δείξουν το τι μέλλει γενέσθαι. 

Σε ό,τι με αφορά, θεωρώ τον εαυτό μου και λόγω ηλικίας και λόγω προβλημάτων υγείας, ως μη μάχιμο και ας το γράψω, με μια δόση ειρωνείας, ως εφεδρικό. Γράφω και μιλω, ωσ εξωτερικός παρατηρητής και φυσικά, τις απόψεις μου, για την κοινωνία, για τις προτεραιότητες της και όλα τα σχετικά προβλήματα, που την απασχολούν, τις έχω, τις διαμορφώνω και είμαι διατεθειμένος να τις εκφράσω· και το πράττω κάθε μέρα, με όποιον συνομιλώ, με όποιον έρχομαι, σε επαφή και με το όποιο μικρό αναγνωστικό κοινό, το οποίο μου κάνει την τιμή να ασχολείται, με το συγγραφικό έργο και την αρθρογραφία μου. 

Και εννοείται ότι αυτές τις απόψεις δεν πρόκειται, τουλάχιστον, όσο μπορώ και όσο είμαι καλά, να τις εκφράζω. Και θα την εκφράσω την γνώμη μου, για δυο, επί μέρους, θέματα, που προκύπτουν, από το κείμενο του Ρουβίκωνα.

Σε ένα σημείο, μέσα στο κείμενο, υπάρχει η φράση, περί της αναγκαιότητας να “τρομοκρατήσουμε το κράτος”. Πρέπει να γράψω ότι το κράτος, ως απρόσωπος μηχανισμός, που είναι, δεν τρομοκρατείται. Μπορούν να τρομοκρατηθούν, μόνο, συγκεκριμένα συλλογικά όργανα, όπως, για παράδειγμα, είναι οι κυβερνήσεις. Αλλά ο όρος της τρομοκράτησης και της τρομοκρατίας, είναι ένας ατυχής, αδόκιμος και εσφαλμένος όρος, επικοινωνιακά, αφού έχει ταυτιστεί, στην συνείδηση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας - και όχι μόνον αυτής -, με την ένοπλη βία της ατομικής τρομοκρατίας, σαν κι αυτήν, που ανέπτυξε, επί δεκαετίες, μετά την μεταπολίτευση του 1974, η “17 Νοέμβρη”, όπως και άλλες οργανώσεις της λεγόμενης επαναστατικής αριστεράς και μερικές αντιεξουσιαστικές οργανώσεις· και όχι, μόνον, αυτές. Ως εκ τούτου, σε εκλαϊκευτικά κείμενα, που απευθύνονται, στο ευρύ κοινό, χρήσιμο είναι τέτοιου είδους αναφορές να αποφεύγονται και να μην χρησιμοποιούνται.

Η δεύτερη διαφωνία μου αφορά την πολιτική δράση και στο κοινοβουλευτικό επίπεδο και πλαίσιο. Είναι κατανοητή η αντίδραση και συγκεκριμένα, η απέχθεια των αναρχικών, απέναντι στον κοινοβουλευτισμό και στην πολιτική δράση, που σχετίζεται με την συμμετοχή, σε αυτόν. Αλλά ο κοινοβουλευτισμός αποτελεί, παράλληλα και ένα σημαντικό βήμα, που δίνει την δυνατότητα σε μια πολιτική οργάνωση, έστω και αντιεξουσιαστική, σαν αυτή του Ρουβίκωνα (αλλά και άλλων), να απευθυνθεί, σε ευρύτερα σύνολα της ελληνικής κοινωνίας και να την προσεγγίσει, κοινωνικά και πολιτικά, γνωστοποιώντας και επικοινωνώντας τις πολιτικές της θέσεις και το πολιτικό της πρόγραμμα. Και αυτό το βήμα απεύθυνσης, στην ελληνική κοινωνία, δεν πρέπει και δεν θεωρώ σωστό να μην χρησιμοποιηθεί, a priori, λόγω των αντικοινοβουλευτικών πεποιθήσεων του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. 

Αντιλαμβάνομαι τις διαφωνίες. Προφανώς, πολλοί θα πουν ότι δεν μας ενδιαφέρει η εξουσία, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο δεν τίθεται, επί της ουσίας, αφού μία τέτοια πιθανότητα είναι πολύ - μα πάρα πολύ - μακρινή και στην πράξη, είναι απίθανη (αν και σε ενα άγνωστο βάθος χρόνου, κανείς δεν πρέπει ποτέ να λέει ποτέ), όπως επίσης, είναι πολύ μακρινή και η επίτευξη μιας αξιοπρεπούς, μιας επιτυχημένης και ικανής κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του χώρου. Άλλωστε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας ψηφίζουν αντιπολιτεύσεις και όχι κατ' ανάγκην, υπέρ του σχηματισμού κυβερνήσεων. Ως εκ τούτου, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο λεγόμενος αντιεξουσιαστικός χώρος μπορεί και πρέπει να έχει την θέση του, σε μία κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, απέναντι, σε οποιανδήποτε και σε όλες τις κυβερνήσεις. 

Προφανώς, η συμμετοχή, στην πολιτική δράση, μέσω και της απόπειρας μιας κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του χώρου αυτού, δεν είναι ακίνδυνη. Έχει τους κινδύνους της, οι οποίοι είναι πολύ σοβαροί και δεν μπορούν να αγνοηθούν. Όμως, πρέπει να αντιμετωπιστούν και ει δυνατόν, η δυνατότητα, για μια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση να αποπειραθεί, από τον χώρο, ασχέτως του γεγονότος ότι μια τέτοια απόπειρα δεν πρόκειται να είναι αρεστή, ούτε και είναι δεδομένο ότι θα γίνει αποδεκτή, από την ολιγαρχία, τον ευρύτερο πολιτικό κόσμο και κυρίως, από το δικαστικό σύστημα της χώρας. 

Εννοείται ότι οποιαδήποτε δήλωση αποδοχής της υφιστάμενης κρατικής νομιμότητας είναι δεδομένο ότι πρέπει να μη γίνει δεκτή και να απορριφθεί, εαν τεθεί, από τον Άρειο Πάγο, ως προϋπόθεση, για την συμμετοχή, στην κοινοβουλευτική δράση. Ειδικότερα, όμως, όσον αφορά τους όρους συμμετοχής, στην κοινοβουλευτική εκλογική διαδικασία, μπορεί η περίπτωση του ΚΚΕ και των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων, που συμμετέχουν, σταθερά, ή, κατά καιρούς, στις βουλευτικές εκλογές, να χρησιμοποιηθεί, ως υπόδειγμα. 

Αυτή είναι η δική μου πρόταση, χωρίς, φυσικά, ο ίδιος να έχω οποιαδήποτε φιλοδοξία συμμετοχής, στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ως παράγοντας της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Απλώς, υποβάλω μία πρόταση, η οποία είναι χρήσιμο να συζητηθεί. Μπορεί η εξέλιξη της συζήτησης αυτής, αλλά και των πραγμάτων, να οδηγήσει, στην απόρριψη της συμμετοχής, στην κοινοβουλευτική εκλογική διαδικασία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η συζήτηση δεν πρέπει να γίνει και ότι, εξ ορισμού, θα πρέπει να αποφευχθεί. 

Κάθε τι σχετικό, με το ζήτημα αυτό, πρέπει και να συζητηθεί και πρέπει να υλοποιηθεί, εάν κριθεί, από εκείνους που θα συμμετάσχουν, σε μια τέτοια συζήτηση, ότι μπορεί και πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο και στο πεδίο πολιτικής δράσης των όποιων αντιεξουσιαστικών οργανώσεων. 

Και εδώ τελειώνει η δική μου έκφραση γνώμης, σε σχέση και με το περιεχόμενο του φυλλαδίου και του ακτιβισμού του Ρουβίκωνα, αλλά και σε σχέση, με όσα έθεσα, για την πολιτική του δραστηριότητα.