Η Nancy Pelosi, τελικά, πήγε, στην Ταϊβάν. Τι πρόκειται να κάνει το Πεκίνο; Θα αντιδράσει (αν είναι έτοιμο); Πότε και πώς; Αυτό είναι κάτι, που πρέπει να περιμένουμε να το δούμε.

Η τωρινή ένταση που, επικρατεί, στην σινική θάλασσα, μετά την σημερινή επίσκεψη της προέδρου της αμερικανικής βουλής Nancy Pelosi, στην Ταϊβάν, μου υπενθύμισε, με ένα πικρό χαμόγελο, το πρωτοχρονιάτικο άρθρο μου, σε αυτό εδώ το blog, με τίτλο : Θα επιτεθεί το Πεκίνο στην Ταϊβάν; Ναι θα επιτεθεί, αλλά το πότε θα το αποφασίσει η κινεζική ηγεσία, χωρίς να λάβει υπόψη της τις αντιδράσεις των ΗΠΑ και της Δύσης. Χρήσιμο είναι να διαβαστεί. 

Στην παρούσα φάση, δεν χρειάζεται να προκαταλάβουμε τις άμεσες και τις απώτερες εξελίξεις, στην περιοχή, αφού όλα θα εξαρτηθούν, από την πολιτική και κυρίως, την στρατιωτική ετοιμότητα και ικανότητα της κινεζικής ηγεσίας να αντιδράσει, έμπρακτα, στην αμερικανική πρόκληση. Και αυτό είναι κάτι, που πρέπει να περιμένουμε να το δούμε. 

Κάπως έτσι, η αμερικανική κυβέρνηση, προς το παρόν, έχει κερδίσει τις εντυπώσεις, αφού η κινεζική ηγεσία δεν έχει χρησιμοποιήσει την στρατιωτική της δύναμη, ενώ θα έπρεπε να ήταν έτοιμη, για παν ενδεχόμενο, στην συγκεκριμένη περίπτωση. Άλλωστε, ούτε η αναγγελία, από το κινεζικό υπουργείο Άμυνας, στρατιωτικών ασκήσεων, με πραγματικά πυρά, λέει πολλά πράγματα, από μόνη της. Μάλλον, η Κίνα δεν είναι Ρωσία και η Ταϊβάν δεν είναι Ουκρανία. Αλλά αυτό θα φανεί, στην πράξη.

Το ζητούμενο είναι το γιατί η αμερικανική κυβέρνηση προέβη, σε ένα τόσο ριψοκίνδυνο τόλμημα, αγνοώντας τις σκληρές προειδοποιήσεις του Πεκίνου. 

Υπάρχει απάντηση, σε αυτό το ερώτημα. 

Και η απάντηση είναι ότι η Ουάσινγκτων θεωρεί ότι έχει το στρατηγικό πλεονέκτημα, στην περιοχή, ούτως ώστε να σπάσει τον κινέζικο τσαμπουκά και να προβεί, σε μια επικυριαρχική επίδειξη δύναμης, έναντι των Κινέζων, έστω κι αν διακινδυνεύεται η έναρξη ενός πολέμου, τον οποίο ο Jo Biden και οι περί αυτόν, πιθανότατα, θα χρησιμοποιήσουν, ως ένα εργαλείο, με το οποίο θα επιβάλουν σαρωτικές κυρώσεις, στην κινεζική οικονομία, ούτως ώστε να ανακόψουν, δυναμικά και μακροχρόνια, την γοργή κινεζική οικονομική, τεχνολογική και στρατιωτική ανάπτυξη, η συνέχιση της οποίας απειλεί, μεσοπρόθεσμα, ή έστω μεσομακροπρόθεσμα, την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, στον πλανήτη. 

Οι ΗΠΑ και η Δύση ό,τι είναι να κάνουν, με την ανάσχεση της Κίνας, πρέπει να το κάνουν, μέσα στην παρούσα δεκαετία, αλλιώς θα χάσουν το τραίνο και θα χάσουν το παιχνίδι, όπως και το ιστορικό momentum, για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, στον πλανήτη.

Στην παρούσα φάση, η αντίδραση της κινεζικής κυβέρνησης, στην αμερικανική πρόκληση, μπορεί να φαίνεται, ως σκληρή, αλλά είναι, μόνον, λεκτική. Δεν συνοδεύεται, από την απαιτούμενη άμεση στρατιωτική δράση, την οποία θα έπρεπε, ήδη, να έχει χρησιμοποιήσει μια ανερχόμενη υπερδύναμη. Ίσως, το Πεκίνο να θεωρεί, ως παγίδα, την ευθεία αμερικανική πρόκληση και να θέλει να την αποφύγει.

Ας δούμε ένα σημαντικό απόσπασμα, από την χθεσινή δήλωση του κινεζικού ΥΠΕΞ :

«Αυτές οι κινήσεις, όπως το παιχνίδι με την φωτιά, είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Όσοι παίζουν, με την φωτιά, θα χαθούν, από αυτήν. 

Η θέση της κινεζικής κυβέρνησης και του κινεζικού λαού, στο ζήτημα της Ταϊβάν, ήταν συνεπής. Είναι η σταθερή δέσμευση του κινεζικού λαού, που ξεπερνά το 1,4 δισεκατομμύριο, να διαφυλάξει, αποφασιστικά, την κρατική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα. Είναι κοινή φιλοδοξία και ιερή ευθύνη όλων των Κινέζων γιων και θυγατέρων, να πραγματοποιήσουν την πλήρη επανένωση της πατρίδας. Η βούληση του λαού δεν μπορεί να αψηφιστεί και η τάση των καιρών δεν μπορεί να αντιστραφεί. 

Καμμία χώρα, καμία δύναμη και κανένα άτομο, δεν πρέπει ποτέ να υποτιμήσει την σταθερή αποφασιστικότητα, την ισχυρή βούληση και την μεγάλη ικανότητα της κινεζικής κυβέρνησης και του λαού να υπερασπιστούν την κρατική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα και να επιτύχουν την εθνική επανένωση και αναζωογόνηση. 

Η Κίνα θα λάβει, οπωσδήποτε, όλα τα απαραίτητα μέτρα, για να διαφυλάξει, αποφασιστικά, την κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα, ως απάντηση, στην επίσκεψη της Αμερικανίδας Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων. Όλες οι συνέπειες, που προκύπτουν από αυτήν, πρέπει να βαρύνουν την αμερικανική πλευρά και τις αυτονομιστικές δυνάμεις της ‘ανεξαρτησίας της Ταϊβάν’».

Αλλά αυτά είναι, μόνον, λόγια. Δεν είναι έργα και ως εκ

τούτου, από μόνα τους, τα λόγια δεν είναι αρκετά. 

Το τί θα επακολουθήσει, απλά, μένει να το δούμε, έχοντας υπόψη ότι, σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει το Πεκίνο να υποτιμηθεί, ως προς τις αντιδράσεις του. Φαίνεται ότι, τώρα, δεν μπορεί, ή και δεν θέλει να προκαλέσει μείζονα κρίση και ένα πολεμικό επεισόδιο, με τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις. 

Πιθανότατα, η κινεζική ηγεσία δεν είναι ακόμη έτοιμη για κάτι τέτοιο. Αλλά όπως είπαμε, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το άμεσο και το απώτερο μέλλον. 

Ως εκ τούτου, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά και οφείλουμε να περιμένουμε τις εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν, οι οποίες μπορεί να είναι ραγδαίες και κατακλυσμικές.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι.