Ουκρανία : “Αντιμετωπίζουμε υπαρξιακό κίνδυνο, αν εμπλακεί το NATO” λέει η βρετανική κυβέρνηση. (Πού το πάει ο Πούτιν; Προφανώς, θα διαμελίσει, ή/και θα ομοσπονδοποιήσει την Ουκρανία, αλλά πώς θα διαμορφωθούν τα πράγματα, όταν λήξει ο πόλεμος; Και ποιοί θα πάρουν σειρά, στο επόμενο πολεμικό βήμα της Μόσχας);

Οι στόχοι της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής φαίνεται ότι, στην πράξη, επιτυγχάνονται. Μπορεί να καθυστερούν, οι Ρώσοι στρατιωτικοί ηγέτες, λελογισμένα και επίτηδες να ολοκληρώσουν την στρατιωτική επιχείρηση, προφανώς, ύστερα από εντολές της ρωσικής πολιτικής ηγεσίας, ενώ ο ουκρανικός στρατός δεν προβάλλει, σχεδόν, καμία αντίσταση, αλλά όλα, από στρατιωτική άποψη, όλα είναι υπό έλεγχο.  

Ο παραπάνω λεπτομερειακός χάρτης, ο οποίος καταγράφει, με το μπλε χρώμα, τις ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας και με το πράσινο χρώμα, τις περιοχές, που επικρατούν οι ουκρανόφωνοι, υποδεικνύει την μεταπολεμική κατάσταση, την οποία, πιθανώς, θα επιδιώξει να επιβάλει, στην χώρα αυτήν, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ηγεσία της Μόσχας, είτε, με πλήρη διαμελισμό Ουκρανίας, είτε, παράλληλα και με τον μετασχηματισμό της, σε ένα ομοσπονδιακό, ή, ορθότερα, σε ένα συνομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα, το οποίο θα είναι υποταγμένο, στην Μόσχα και θα βρίσκεται, υπό την άμεση επιρροή της Ρωσίας. 

Αυτό προϋποθέτει, αναγκαστικά, την ανατροπή του παρόντος και ουσιαστικά, θνησιγενούς και ετοιμοθάνατου καθεστώτος του Κιέβου. Όπως φαίνεται, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι δεν έχει, πλέον, μέλλον· ουσιαστικά, μετράει ημέρες, αν και η αλήθεια είναι ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα μπορούσε να είναι ανεκτικός απέναντί του, τώρα που ο, υπό κατάρρευση, πρόεδρος της Ουκρανίας τον παρακαλεί, για ειρήνη και για μια συζήτηση, για την ουδετεροποίηση της Ουκρανίας.

Δεν φαίνεται ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν πρόκειται να είναι ανεκτικός, απέναντι στον Ζελένσκι. Τον έχει ταυτίσει, με το καθεστώς του Πέτρο Ποροσένκο, που διαμορφώθηκε, στο Κίεβο, μετά τον Φεβρουάριο 2014, με την ανατροπή του, τότε, εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτωρ Γιανουκόβιτς και ως εκ τούτου, απαιτεί την ανατροπή του τωρινού προέδρου της χώρας αυτής, αρχικά, από τον ουκρανικό λαό και τώρα, από τον ουκρανικό στρατό, τον οποίο καλεί να παραδοθεί.

Αλλά η μεγάλη εικόνα, όσον αφορά την Ουκρανία, δεν είναι η τύχη του Ζελένσκι και του ουκρανικού καθεστώτος, που οδηγείται στην κατάρρευση. Η μεγάλη εικόνα, στην όλη υπόθεση του ουκρανικού ζητήματος, είναι ότι η χώρα αυτή οδηγείται, αμετάκλητα, στο να καταστεί ένας δορυφόρος της Ρωσίας. 

Αυτή την σκληρή πραγματικότητα φαίνεται να κατανοεί, πλέον και η Δύση, η οποία έχει πανικοβληθεί, από τις καταιγιστικές εξελίξεις, που ξεκίνησαν το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου 2022 με την ρωσική εισβολή και την ανοιχτή απειλή του Πούτιν ότι όποιος ανακατευτεί, στον πόλεμο της Ουκρανίας, θα αντιμετωπίσει μία τέτοια καταστροφή, την οποία δεν έχει γνωρίσει μέχρι τώρα η ανθρωπότητα. 

Οι Δυτικοί ηγέτες αντιλαμβάνομαι, περί τίνος πρόκειται. Ο Ρώσος πρόεδρος αναφέρεται, χωρίς περιστροφές, στην χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων, εάν οι νατοϊκές δυνάμεις τολμήσουν να επέμβουν, στην Ουκρανία και η απειλή αυτή ελήφθη σοβαρά υπόψιν, αφού η κυβέρνηση της Βρετανίας, η οποία πρωτοστατούσε, στις κατηγορίες και στις απειλές, κατά της Ρωσίας, πριν ακόμα αυτή εισβάλει στο ουκρανικό έδαφος, προέβη σε δήλωση, λίγο πριν την σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, για την ρωσική εισβολή, στην Ουκρανία, λέγοντας ότι το ΝΑΤΟ πρέπει δεν πρέπει να εμπλακεί, στον πόλεμο της Ουκρανίας, διότι αν το πράξει “θα αντιμετωπίσουμε έναν υπαρξιακό κίνδυνο”

Το αστείο, στην όλη υπόθεση, είναι ότι, σε αυτήν τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, που είναι έκτακτη και που, όπως είπαμε, θα ασχοληθεί, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχουν κληθεί να συμμετάσχουν και χώρες που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ, δηλαδή η Σουηδία και η Φιλανδία. Έτσι, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, δια της Μαρίας Ζαχάροβα, προέβη στην ωμότατη δήλωση ότι, εάν οι χώρες αυτές ζητήσουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, τότε η απάντηση της Μόσχας θα είναι πολιτική και στρατιωτική. 

Πραγματικά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η ρωσική ηγεσία δεν μπορούν να είναι περισσότερο ξεκάθαροι, από όσο δείχνουν πως είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν και φυσικά, θα φθάσουν, στα άκρα και εννοείται ότι, αν προκληθούν, θα προχωρήσουν, σε αυτά τα άκρα και τότε το "πανηγύρι" του πολέμου θα λάβει άλλες διαστάσεις, που θα είναι πολύ χειρότερες, από τις σημερινές. 

Άλλωστε, αυτή η απειλητική δήλωση, προς τις ουδέτερες χώρες της Φιλανδίας και της Σουηδίας δεν είναι η πρώτη. Πολλές φορές στο παρελθόν, όταν τέθηκε το θέμα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, σε αυτές τις δύο χώρες, η ρωσική ηγεσία έχει ξεκαθαρίσει την θέση της, λέγοντας ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα πάμε, για 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και φυσικά, στις σημερινές συνθήκες, η Μόσχα αυτού του είδους την απειλή την εννοεί και θα την πραγματοποιήσει. Δεν πρόκειται να καθίσει, με σταυρωμένα τα χέρια, εάν το ΝΑΤΟ επιχειρήσει να την περικυκλώσει, στον βορρά, μετά την αποτυχία του να την περικυκλώσει στον νότο, μέσω της Ουκρανίας. 

Αλλά ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν πρόκειται να μείνει στα τωρινά κεκτημένα, τα οποία δημιουργεί στην Ουκρανία. Ούτε, βέβαια, πρόκειται να μείνει στις απειλές, εάν η Σουηδία και η Φιλανδία κάνουν αιτήματα για την ένταξή τους, στο ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα στην όλη υπόθεση, όπως έχω γράψει και σε παλαιότερα δημοσιεύματα, σε αυτό εδώ το blog, βρίσκεται στο ήπιο, αλλά και ουσιώδες τελεσίγραφο, που έδωσε η ρωσική ηγεσία, στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και με το οποίο, λίγο-πολύ, ζητεί την επαναφορά της κατάστασης, όσον αφορά τα οπλικά συστήματα που έχει φέρει το ΝΑΤΟ, δηλαδή η Ουάσινγκτων, στις πρώην ανατολικές χώρες, στις χώρες του πρώην “υπαρκτού σοσιαλισμού”, των οποίων οπλικών συστημάτων η Μόσχα ζητεί την απομάκρυνσή τους και την επαναφορά της στρατιωτικής ισορροπίας, στον ευρωπαϊκό χώρο, έτσι όπως αυτή είχε το 1997.

Αυτό το τελεσίγραφο, ουσιαστικά, απορρίφθηκε, από την Ουάσινγκτων και το ΝΑΤΟ, όπως και από την αυτοαποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά, το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο· η Ουκρανία υπέστη εισβολή και μετά το τέλος του πολέμου, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, θα περάσει, οριστικά, στην σφαίρα επιρροής της Μόσχας και αυτό θα είναι ένα αμετάκλητο γεγονός. 

Αλλά τα πράγματα δε σταματούν εδώ. Η ρωσική ηγεσία θα επιμείνει, στην επαναφορά των πραγμάτων, έτσι όπως αυτά είχαν, το 1997 και φυσικά, θα βρει αντίσταση, από την πλευρά της Ουάσιγκτων και της Δύσης. Ως εκ τούτου, αυτό, για το οποίο πρέπει να αναρωτιόμαστε, τώρα, είναι το ποιός θα είναι ο επόμενος πολεμικός στόχος της Ρωσίας. 

Φαίνεται ότι η Σουηδία και η Φιλανδία μπορεί να είναι ένας τέτοιος στόχος, εάν τολμήσουν να υποβάλουν αιτήματα για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Μόσχα θα χτυπήσει, στρατιωτικά και τις δύο αυτές χώρες και θα τις πλήξει καίρια. Αλλά δεν είναι μόνον η Σουηδία και η Φιλανδία οι στόχοι της ρωσικής ηγεσίας. Άλλωστε, δεν πιστεύω και δεν διανοούμαι ότι οι κυβερνήσεις των δύο αυτών χωρών πρόκειται να υποβάλουν τέτοιου είδους αιτήματα. Άλλωστε, και αν τα υποβάλλουν, δεν είναι, πλέον, καθόλου δεδομένο ότι αυτά θα γίνουν δεκτά, από την Ουάσιγκτον και την υπόλοιπη Δύση.

 Έτσι, πρέπει να δούμε το τί θα γίνει αλλού και μάλιστα, όχι μακριά, από την Σουηδία και την Φιλανδία. Πρέπει να δούμε το τί θα γίνει, με τις λεγόμενες Βαλτικές χώρες, οι οποίες, πριν την αυτοδιάλυση της “Σοβιετικής Ένωσης”, ήσαν κράτη, που ανήκαν, σε αυτήν. Για τον λόγο αυτό, λοιπόν, δεν αποκλείω, καθόλου, κάποια στιγμή στο μέλλον, το οποίο, φυσικά, δεν μπορώ να προσδιορίσω, η Μόσχα να αποφασίσει να εισβάλει, στρατιωτικά, σε αυτές τις χώρες, κάτι που σημαίνει ότι, εντός ολίγων ωρών και οι τρεις αυτές χώρες - μιλάμε για την Λετονία για την Εσθονία και την Λιθουανία - θα καταληφθούν, από τα ρωσικά στρατεύματα. 

Και το ερώτημα, που γεννάται σε αυτή την περίπτωση, είναι το τί θα κάνει το ΝΑΤΟ και η Ουάσινγκτων, που έχουν την υποχρέωση, με βάση το άρθρο 5 του Καταστατικού της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, να παράσχουν κάθε στρατιωτική βοήθεια, προκειμένου να διώξουν τους εισβολείς, από τα εδάφη των χωρών αυτών. 

Θα προχωρήσουν λοιπόν σε πόλεμο; 

Αυτό είναι ένα σοβαρό ερώτημα, το οποίο θα απαντηθεί, στην πράξη, όταν έρθει αυτή η ώρα, η οποία μακάρι να μην έρθει ποτέ. Πάντως, πρέπει να ξέρουμε ότι το μέλλον θα μας επιφυλάξει, πάρα πολλές εκπλήξεις. Απλώς, ελπίζω οι εκπλήξεις αυτές να μην οδηγήσουν, στην καταστροφή. 

Αλλά αυτό είναι κάτι, που πρέπει να περιμένουμε, για να μπορέσουμε να το διαπιστώσουμε. 

Υπομονή.