Δημόσιο αγαθό το νερό, σύμφωνα με την Απόφαση 190/1-2022 της Ολομέλειας του ΣτΕ. Αντισυνταγματικός ο Ν. 4389/2016 της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τον οποίο η πλειοψηφία των μετοχών της ΕΥΔΑΠ Α.Ε. και της ΕΥΑΘ Α.Ε. μεταβιβάστηκε, στο Υπερταμείο των ξένων δανειστών, προς ιδιωτικοποίηση.

 

Όταν θέλει το ελληνικό δικαστικό σύστημα, μπορεί να πράξει πολλά και σημαντικά πράγματα. Συνήθως δεν θέλει. Γι’ αυτό άλλωστε και η Ελλάδα κατέστη νεοαποικιοκρατούμενη χώρα, ύστερα από το 2010, μέχρι τις ημέρες μας και άγνωστο, μέχρι πότε, με την υπαγωγή της, στο καθεστώς των Μνημονίων, που εξυπηρέτησαν και εξακολουθούν, πάντα, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ξένων δανειστών, των ευρωθεσμών και των διαφόρων εντόπιων και διεθνών ομίλων του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού.

Όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση, που αφορά το νερό (δηλαδή την ιδιοκτησία, την διάθεση και την χρήση του), το ελληνικό δικαστικό σύστημα, με την υπ’ αριθμόν 190/2022 Απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, τον περασμένο Ιανουάριο, απέδειξε ότι και θέλει και μπορεί να διορθώσει την κακή κατάσταση, που έχει δημιουργηθεί, από το νεοαποικιακό καθεστώς, που έχει επιβληθεί, στην ελληνική κοινωνία, όπως αυτήν, που υφίσταται, με τον Ν. 4379/2016 της αριστεροδεξιάς κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο νόμο παραχωρήθηκε η πλειοψηφία των μετοχών των δημόσιων παρόχων νερού ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΘ, στο υπερταμείο των ξένων δανειστών, που φέρει την ψευδεπίγραφη ονομασία “Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας” και διαχειρίζεται την, προς πώληση, περιουσία του ελληνικού κράτους, σε όλα τα επίπεδα.

Έτσι, το υπερταμείο των δανειστών χάνει την πλειοψηφία των μετοχών των δύο παρόχων νερού, στην περιοχή της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Η πλειοψηφία των μετοχών παραμένει, στο ελληνικό Δημόσιο και φυσικά, προστατεύεται, σε μεγάλο βαθμό, το νερό ως κοινωνικό αγαθό, από την κερδοσκοπία των ιδιωτικών (αλλά και των ξένων κρατικών) γραφειοκρατικών καπιταλιστικών ολιγοπωλίων. 

Γίνεται δηλαδή, το νερό και παραμένει, σε μεγάλο βαθμό, αυτό που πρέπει να είναι. Ήτοι δημόσιο και κοινωνικό αγαθό - κάτι το οποίο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των αλήστου μνήμης Ανεξάρτητων Ελλήνων φρόντισε να καταργήσει.

Ο νόμος 4389/2016 κρίθηκε, από το ΣτΕ, ως αντισυνταγματικός, παρά το γεγονός ότι είναι ένας μνημονιακός νόμος, δηλαδή ένας όρος, μια μνημονιακή υποχρέωση, που έθεσαν, στο ελληνικό κράτος, οι δανειστές ευρωθεσμοί. Μετά από αυτήν την εξέλιξη, τα σχέδια και της παρούσας κυβέρνησης και των ευρωθεσμών, προφανώς, ανατρέπονται. Βέβαια, όσον αφορά το νερό, αυτό είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν αρκεί. 

Το ελληνικό δικαστικό σύστημα πρέπει να προχωρήσει, ακόμα περισσότερο και να προχωρήσει και σε άλλα παρόμοια θέματα, που έχουν δημιουργήσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις· για παράδειγμα, όσον αφορά το ζήτημα της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου. Και αυτά αποτελούν κοινωνικά αγαθά και πρέπει να προστατευτούν, από την ιδιωτικοποίηση, την οποία έχουν προχωρήσει και προχωρούν, ακόμα περισσότερο, και οι προηγούμενες κυβερνήσεις· κυρίως αυτή του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και η παρούσα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Δεν έχω πολλές ελπίδες ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Δυστυχώς, το ελληνικό δικαστικό σύστημα χειραγωγείται από την, εκάστοτε, κυβέρνηση και από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά πράγματα, από αυτό. Και πρέπει να πούμε ότι και αυτά τα λίγα, που έχει κάνει, ανάμεσα στα οποία είναι και αυτή η υπόθεση του νερού, δεν είναι άνευ ουσίας. Έχουν την ουσία τους, αλλά, δυστυχώς, αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. 

Ο κανόνας είναι να συνεχίζεται να καταπατείται το Σύνταγμα, το οποίο υποτίθεται ότι ισχύει, στα χαρτιά, αλλά, στην νομοθέτηση και στην καθημερινή πρακτική, έχει, κυριολεκτικά, κουρελιαστεί, γεγονός το οποίο έχει, τις πλείστες φορές, συγκαλυφθεί και έχει γίνει αποδεκτό, από τα ανώτατα δικαστήρια του κράτους.

Το τι πρόκειται να συμβεί από εδώ και πέρα, μένει να το δούμε. Αρκεί να είμαστε καλά, για να μπορέσουμε να το δούμε.