Θα εισβάλει η Ρωσία στην Ουκρανία; Ναι, θα εισβάλει. Το πότε θα το πράξει είναι θέμα επιλογής της ρωσικής ηγεσίας. Και φυσικά, όχι οι αντιδράσεις των ΗΠΑ και της Δύσης, που δεν θα ληφθούν, καθόλου, υπόψιν, όταν έλθει η ώρα.

 

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου (δείτε το δημοσίευμα σε αυτό εδώ το blog με τίτλο : 17/12/2021 Ένα soft "τελεσίγραφο" της Μόσχας προς το ΝΑΤΟ : Θα κάνουν αποδεκτές οι ΗΠΑ και η Δύση, τις μετριοπαθείς προτάσεις της ρωσικής ηγεσίας; Προφανώς, όχι. Και φυσικά, η συνέχεια πρόκειται να είναι κακή. Πολύ κακή...), πρέπει να δούμε την αντίδραση της ρωσικής ηγεσίας, στην πιθανότητα μιας αρνητικής απάντησης της Δύσης και του ΝΑΤΟ και κυρίως, των ΗΠΑ, στο απαλό τελεσίγραφο που επέδωσε η Μόσχα, στις 17 Δεκεμβρίου 2021, στην αμερικανική ηγεσία, απαιτώντας την απομάκρυνση των νατοϊκών οπλισμών, από τις χώρες του πρώην "υπαρκτού σοσιαλισμού" και το σύστημα εγγυήσεων, το οποίο έχει προτείνει η Μόσχα. 

Τι θα συμβεί, λοιπόν, όταν η Δύση, δηλαδή η Ουάσινγκτον, αρνηθεί τις μετριοπαθείς προτάσεις της ρωσικής ηγεσίας; 

Αυτό είναι, που θα δούμε σήμερα, στο παρόν δημοσίευμα. 

Όπως έχουμε πει, η πρώτη αντίδραση της Μόσχας, στην άρνηση των ΗΠΑ και της Δύσης να αποδεχθούν να συζητήσουν, ή αν απορρίψουν τις ρωσικές προτάσεις, πρόκειται να αφορά την κατάληψη της Ουκρανίας. 

Δεν μπορεί να προσδιοριστεί ο χρόνος αντίδρασης της Μόσχας, η οποία προφανώς θα βρει την ευκαιρία, για να εισβάλει στο ουκρανικό έδαφος. Ούτε και μπορεί να προσδιοριστεί το μέγεθος των εδαφών, που ο ρωσικός στρατός και στόλος πρόκειται να καταλάβει. Αυτά τα πράγματα είναι αποφάσεις, τις οποίες θα λάβει ο Πούτιν και οι, περί αυτόν. Αν δεν τις έχουν, ήδη, λάβει. 

Την προσωπική προσωπική μου γνώμη την έχω γράψει : 

Το στρατηγικό συμφέρον της Ρωσίας, δηλαδή η στρατηγική της ανάγκη, ενώπιον της υπαρκτής αμερικανονατοϊκής περικύκλωσής της, που συνιστά μια ζωτική απειλή, για την ασφάλεια της χώρας, αφορά την κατάληψη όλου, ή, σχεδόν, όλου, του ουκρανικού εδάφους, εξαιρουμένης, κατά πάσα πιθανότητα, της δυτικής Ουκρανίας, η οποία κατοικείται από μη ρωσικούς και μη ουκρανικούς πληθυσμούς. 

Κυρίως, αυτό, που αφορά την Ρωσία, είναι η κατάκτηση όλου του χώρου, που περιβάλλει την Μαύρη Θάλασσα, τον οποίον, τώρα, κατέχει η Ουκρανία. Έτσι η Ρωσία ξαναγυρνάει, στην παλιά προεπαναστατική της κατάσταση και ισορροπία, επί του εδάφους, όπως ακριβώς συνέβαινε, από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, στον χώρο της νότιας Ρωσίας και της Μαύρης Θάλασσας, πριν δηλαδή, ο Β. Ι. Λένιν και οι μπολσεβίκοι δημιουργήσουν, στα εδάφη της νότιας Ρωσίας, την Ουκρανία, ως χωριστή κρατική οντότητα, μέσα, στην ομοσπονδιακή δομή της "Σοβιετικής Ένωσης", με σκοπό την αποδυνάμωση του μεγαλορωσικού έθνους.

Αυτή η υπάρχουσα κατάσταση και ισορροπία, που διαμορφώθηκε μετά την πτώση της "Σοβιετικής Ένωσης", η τωρινή ηγεσία του Κρεμλίνου θεωρεί ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να διατηρηθεί. Και μάλιστα, δεν πρέπει να επιτραπεί, στο ΝΑΤΟ, να επεκτείνει την παρουσία του, στην Ουκρανία και σε οποιοδήποτε άλλο πρώην "σοβιετικό" κράτος.

Έτσι, λοιπόν, μετά την, σοβαρότατα, πιθανολογούμενη άρνηση της Δύσης - με προεξάρχουσα την Ουάσιγκτων - να δεχθεί τις ρωσικές προτάσεις, οι οποίες πρέπει να καταλήξουν, σε γραπτή και δεσμευτική συμφωνία, μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Μόσχας, ο μόνος δρόμος που μένει, στον Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι η κατάληψη της Ουκρανίας και αυτό σε μία πρώτη φάση. 

Όπως είπαμε, το πότε θα εξελιχθούν αυτού του είδους τα γεγονότα, είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Πιθανολογώ ότι η επίθεση της Ρωσίας, στην Ουκρανία, θα γίνει εντός του 2022, αλλά το πότε, ακριβώς, η ρωσική ηγεσία θα επιλέξει να πραγματοποιήσει αυτή την στρατηγική κίνηση, απέναντι στην νατοϊκή επιθετικότητα, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Ίσως, μάλιστα και το Κρεμλίνο να μην το ξέρει ακόμα, ούτε και το ίδιο, αν και κάτι τέτοιο φαίνεται δύσκολο και σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν είναι ανακοινώσιμο, από την πλευρά της Μόσχας.

Βέβαια, οι Δυτικοί θεωρούν ότι, αν ο Jo Biden δεν θελήσει, ή δεν μπορέσει να αποτρέψει μια ρωσική στρατιωτική επιθεση, στην Ουκρανία, υποτίθεται πως θα πληγεί το διεθνές σύστημα κανόνων και συνόρων, που η Ουάσιγκτων ισχυρίζεται ότι θέλει - και όντως, θέλει - και προσπαθεί να κατοχυρώσει, τουλάχιστον, σε επίπεδο μεγάλων δυνάμεων και υπερδυνάμεων. 

Ανοησίες και υποκρισίες. Ο Αμερικανός πρόεδρος, αν και θέλει, δεν μπορεί να υποδείξει και να επιβάλει, στην ρωσική ηγεσία, να επιδείξει αυτήν την συμπεριφορά και την αντίστοιχη δράση, που εκείνος επιθυμεί.

Η Ουάσιγκτον και οι άλλες πρωτεύουσες των χωρών της Δύσης είναι πανικόβλητες μπροστά στο ήπιο τελεσίγραφο, που τους επέδωσε η ρωσική ηγεσία. Αισθάνονται ότι είναι πολύ βαριές οι ευθύνες των ενεργειών τους,που απορρέουν από την οποιαδήποτε αναμενόμενη αντίδραση, που πρόκειται να επιδείξουν εφόσον απορρίψουν τις ρωσικές προτάσεις.

Μπορούν βέβαια να ελπίζουν ότι ο Πούτιν μπλοφάρει, αλλά δεν είναι έτσι. Η Ρωσία - και για να είμαστε ακριβείς, το βαθύ ρωσικό κράτος - αισθάνεται (και σωστά αισθάνεται) ότι απειλείται, από την περικύκλωσή του, από τις στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών του ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου φαίνεται ότι ο Πούτιν δεν μπλοφάρει και ότι εννοεί αυτά που λέει.

Έχοντας, όμως, μπροστά τους, την πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε, κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, μέχρι σήμερα, τα οφέλη και τα εγκαθιδρυμένα ισχυρά συμφέροντα της Δύσης, που έχουν δημιουργηθεί, από την αδυναμία της Ρωσίας να επιβάλλει τα συμφωνηθέντα, με τις παλαιές δυτικές ηγεσίες, επί εποχής Γκορμπατσόφ, δεν είναι δυνατόν - ή μάλλον δεν θεωρείται επιτρεπτό - να εγκαταλειφθούν εύκολα.

Βέβαια, ο ορθολογισμός η κοινή λογική, υπαγορεύουν ότι η Δύση πρέπει να λάβει υπόψη της και τα ρωσικά συμφέροντα. Δεν μπορεί να τα αγνοήσει, όπως έπραττε και εξακολουθεί να πράττει, μέχρι πρόσφατα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να συζητήσει, με την ρωσική ηγεσία, για το τι μπορεί να δώσει από όσα οι Ρώσοι απαιτούν. 

Το πρόβλημα είναι ότι Ρώσοι τα απαιτούν όλα και είναι αναγκασμένοι να τα απαιτούν όλα, εξαιτίας των τετελεσμένων γεγονότων, που έχουν συμβεί τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες, οδηγώντας, στην περικύκλωση της χώρας τους, από το ΝΑΤΟ. 

Αυτό κάνει πολύ δύσκολα τα πράγματα, διότι μία άτακτη, ή και συντεταγμένη υποχώρηση της Δύσης, θα ανατρέψει την ισορροπία ισχύος, που έχει δημιουργηθεί και η οποία αυτή τη στιγμή ευνοεί το δυτικό στρατόπεδο και λειτουργεί, υπέρ της Δύσης, δηλαδή κυρίως των Αμερικανών.

Στην χειρότερη θέση, βρίσκονται οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, οι οποίοι θα βρεθούν εκτεθειμένοι μπροστά σε μία ανανεωμένη και ηγετική παρουσία της Ρωσίας, στον ευρωπαϊκό χώρο. 

Ακόμη χειρότερα, είναι τα πράγματα για τους Γερμανούς, τους Πολωνούς, τις χώρες της Βαλτικής και τις άλλες ανατολικές χώρες, που παλαιότερα ανήκαν, στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, διότι αυτοί είναι που βρίσκονται, στην πρώτη γραμμή αντιπαράθεσης, με τον ρωσικό γίγαντα και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν την απομάκρυνση των νατοϊκών δυνάμεων από τις χώρες του πρώην ‘υπαρκτού σοσιαλισμού´.

Αυτό, μάλιστα, το έχουν εκφράσει ρητά και η Γερμανία και οι βαλτικές χώρες και η Πολωνία. Λιγότερο, βέβαια, οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι, αλλά και αυτοί δεν αισθάνονται ασφαλείς, εάν το ΝΑΤΟ απομακρύνει τα βαριά οπλικά του συστήματα, από την περιοχή τους.

Αυτή η κατάσταση καθιστά τα ζητήματα που θέτουν οι Ρώσοι, απολύτως, δυσεπίλυτα και δεν αφήνει, στην αμερικανική ηγεσία, πολλά περιθώρια, για να κάτσει να συζητήσει, στα σοβαρά, όσα ζητάει η ρωσική ηγεσία.

Αυτό, στην πράξη, σημαίνει ότι η Ουάσιγκτων, ή θα απαντήσει αρνητικά, στο ήπιο ρωσικό τελεσίγραφο, ή θα κωλυσιεργήσει, όσο μπορεί περισσότερο, μέχρις ότου οδηγήσει την ρωσική ηγεσία, στην ανάληψη των πρωτοβουλιών, που, παραπάνω, ανέφερα, πρώτη, εκ των οποίων, θα είναι η κατάληψη εκτεταμένων τμημάτων, ή όλων των εδαφών της Ουκρανίας.

Έτσι, ο Joe Biden καλείται να αντιμετωπίσει την λεγόμενη ρωσική επιθετικότητα, στην Ουκρανία, με την επιβολή, αφενός βαριών οικονομικών κυρώσεων, στην Ρωσία και αφετέρου, με την άμεση αποστολή στρατιωτικής βοήθειας, στους ηγέτες του Κιέβου και φυσικά, να πάψει να υπαινίσσεται και να λέει, ευθέως, ότι δεν πρόκειται να παρέμβει σε μία έξαρση της ουκρανικής κρίσης, μετά από την πιθανή και αναμενόμενη εισβολή της Ρωσίας στα ουκρανικά εδάφη. 

Αλλά αυτά τα πράγματα είναι εύκολο να τα λες και να τα υποδεικνύεις, όντας έξω από το κέντρο των αποφάσεων, ενώ είναι δύσκολο να τα προτείνεις και να τα εφαρμόσεις, όταν είσαι εσύ το κέντρο των αποφάσεων. 

Ως εκ τούτου αυτό που μένει είναι να δούμε το τι θα πράξει η Ουάσινγκτων. Αυτό θα καθορίσει τα πράγματα και δεν μου φαίνεται ότι η Ουάσινγκτων είναι διατεθειμένη να μπλέξει στο ουκρανικό πρόβλημα. Απλούστατα, αυτό που θα κάνει είναι να μην ξανακάνει τα λάθη που έκανε, στο Αφγανιστάν. 

Δεν πρόκειται να στείλει στρατό, για να υπερασπίσει το καθεστώς του Κιέβου και δυστυχώς, για τους συνεργάτες των ΗΠΑ και της Δύσης, στην Ουκρανία, αυτό, που θα συμβεί, είναι ότι θα αφεθούν έρμαια, στις διαθέσεις των Ρώσων.

Κάτι τέτοιο δεν θα με εκπλήξει καθόλου. Το αντίθετο, μάλιστα.

Άλλωστε, το τι θα συμβεί, σε αυτό το μέτωπο, έχω την άποψη ότι δεν θα αργήσουμε να το δούμε. Οι εξελίξεις αναμένονται να είναι ραγδαίες και καθοριστικές. 

Πάντως, για την αρχή της ουκρανικής κρίσης, τον Φεβρουάριο του 2014, όποιος επιθυμεί μπορεί να δει, σε αυτό εδώ το blog, ένα παλαιό δημοσίευμα, που έχω κάνει, αναφερόμενος στην Ρόζα Λούξεμπουργκ και τις θέσεις, που είχε εκφράσει, το 1918, απέναντι, στον Λένιν και τους μπολσεβίκους, που πρωτοστάτησαν, στην δημιουργία της Ουκρανίας, ως χωριστού κράτους, από την Ρωσία, την εποχή που ακολούθησε την οκτωβριανή επανάσταση και διαμορφώθηκε, μέσα από τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε, στην Ρωσία. Το δημοσίευμα αυτό έχει τίτλο :   1918 - 2014 : Η Ουκρανία στο μεταίχμιο. Μια αναδρομή στην κριτική της Rosa Luxemburg, για το ουκρανικό ζήτημα και στην ανολοκλήρωτη ουκρανική εθνογένεση, με αφορμή τις σύγχρονες γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις Η.Π.Α. - Ρωσίας - Κίνας και το περιφρονητικό "Fuck EU". και καλό είναι να ξαναδιαβαστεί.

Και όπως ανέφερα, η ρωσική επίθεση, στην Ουκρανία, θα είναι η πρώτη φάση του σχεδιασμού του Κρεμλίνου.

Αναλόγως, των εξελίξεων, θα ακολουθήσει και δεύτερη. Και αυτή θα αφορά τις χώρες της Βαλτικής και ίσως και την Πολωνία.

Οψόμεθα...